Πολεμιστές του Φωτός

"Οι πολεμιστές του Φωτός είναι ένα ιδανικό.

Ιδανικό Ανθρωπιάς με άλφα κεφαλαίο.

Ιδανικό ελευθερίας, αυτάρκειας, μεγαλοσύνης, ομορφιάς.

Πολεμιστές του Φωτός είναι όλοι όσοι «πολεμάνε» μέσα τους «αυτό που δεν είναι».

Είναι αυτοί που η αυτογνωσία είναι ταυτισμένη με το είναι τους & εκφράζεται στο κάθε λεπτό της ημέρας τους. Είναι η ίδια τους η ανάσα.

Πολεμιστές είναι όλοι όσοι «γνωρίζουν», πως ο κόσμος αλλάζει μόνο όταν αλλάζουμε ως άνθρωποι ατομικά. Αυτό ζουν, αυτό μεταφέρουν, αυτό είναι…..

Πολεμιστές του Φωτός είναι οι ανυπότακτοι.

Οι άνθρωποι που γνωρίζουν πως ο καθένας μας βιώνοντας την μοναδικότητα του, βρίσκει την ευτυχία.

«Φέρουν» το Φως. Την αλήθεια.

Δεν αφήνουν τις υποθέσεις μέσα τους, & γύρω τους να μένουν στο σκοτάδι.

Ξεκαθαρίζουν τα «μπερδέματα» ακόμα από τη γέννηση τους.

Κόβουν γέφυρες ψευτιάς & παρανοήσεων.

Γνωρίζουν & κάνουν πράξη τις ανώτερες αξίες, & μόνο.

Πολεμούν τους «δικούς τους δαίμονες».

Δεν εναποθέτουν ποτέ στους άλλους θέματα που τους αφορούν, & γνωρίζουν πως οι δουλειές τους μόνο από τους ίδιους πρέπει να γίνουν.

Είναι πολεμιστές γιατί κόβουν όλα τα:
- πρέπει
- ίσως
- θα
- δεν γίνεται
- νομίζω
- θα έπρεπε
- ελπίζω……

& τα αντικαθιστούν με:

-θέλω
-ακριβώς έτσι
- τώρα
- τα πάντα γίνονται
- γνωρίζω
- είναι ακριβώς όπως χρειάζεται να είναι
- ξέρω

Οι πολεμιστές του Φωτός τέλος, δεν γεννιούνται σαν τέτοιοι αλλά «αποφασίζουν» να γίνουν……."*

  ​

* Από το http://thesecretrealtruth.blogspot.com

 

"Ο πολεμιστής του Φωτός συμπεριφέρεται σαν παιδί. Οι άλλοι εντυπωσιάζονται. Έχουν ξεχάσει πως ένα παιδί έχει ανάγκη να διασκεδάσει, να παίξει, να δείχνει σ΄ένα βαθμό ασέβεια, να κάνει ανάρμοστες και ανώριμες ερωτήσεις, να λέει ανοησίες στις οποίες ούτε και το ίδιο πιστεύει. Και ρωτούν σκανδαλισμένοι: Αυτός ακολουθεί τον πνευματικό δρόμο; Αυτός δεν είναι καθόλου ώριμος!" Σ΄αυτό το σχόλιο, ο πολεμιστής νιώθει περήφανος. Και διατηρεί την επαφή του με το Θεό μέσω της αθωότητας και της ευθυμίας του, χωρίς να παρεκκλίνει από την αποστολή του.


Ένας πολεμιστής του Φωτός κάνει πάντα κάτι έξω απο τα συνηθισμένα. Μπορεί να χορέψει καταμεσής του δρόμου, να κοιτάξει κατάματα έναν άγνωστο και να μιλήσει για αγάπη στην πρώτη συνάντηση, να υπερασπιστεί μια ιδέα που μπορεί να φαίνεται γελοία. Οι πολεμιστές του φωτός έχουν τη δυνατότητα να επιτρέψουν στον εαυτό τους παρόμοια πράγματα.


Δε φοβάται να κλάψει για παλιούς πόνους ούτε να χαρεί για καινούριες ανακαλύψεις. Όταν νιώσει πως έφτασε η στιγμή, αφήνει τα πάντα κατα μέρος για την περιπέτεια που ονειρεύτηκε τόσο. Όταν καταλαβαίνει ότι βρίσκεται στα όρια της αντοχής του, εγκαταλείπει τη μάχη, χωρίς να ενοχοποιεί τον εαυτό του που έκανε μερικέ απρόσμενες τρέλες.


Ένας πολεμιστής του φωτός δεν περνά τις ημέρες του προσπαθώντας να παίξει το ρόλο που επέλεξαν οι άλλοι γι΄αυτόν."

Π.Κ.

 

 

Οι πολεμιστές του Φωτός είναι κάτι κολλητοί του Λιακόπουλα, που μιλάνε σαν τον Yoda και τον ψιλοπαίζουν σε μι ελάσσονα σε κάτι έγχορδα από εντόσθια κατακερματισμένων μανιχαϊστικά ανδραπόδων που τους βραχυκύκλωσαν τον επεξεργαστή κάτι κουφάλες που ζούν σε κάτι υπόγεια στην Μογγολία... Είναι πολύ της μόδας και οσονούπω θα κυκλοφορήσουν και σε κούκλες από την Marvel...
Πα να πεί πως κάτι δεν πάει καλά στην αντίληψξ της ανάγνωσης επί τη βάσει "ρήμα-αντικείμενο-υποκείμενο".
Εξηγήσεις κατ' ιδίαν εις απολύτως προσωπικόν επίπεδον δίδονται βραδυνές ώρες. Τιμαί λογικαί (1 bitter σοκολάτα ανά δίωρο)...

 

Aπο την πολη ερχομαι και στην κορφη κανελα...

 

Η ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΕΜΟΜΥΛΟΥΣ

Ο Δον Κιχώτης πέρασε δεκαπέντε μέρες στη βολή του σπιτιού του, και ασχολιόταν με τις υποθέσεις του, χωρίς τίποτα να δείχνει ότι ήθελε να ξαναρχίσει τις τρέλες του. Όλο αυτό το διάστημα κουβέντιασε πολύ με το γεωργό, το χωριανό του, έναν καλοκάγαθο άνθρωπο, αλλά χωρίς πολύ μυαλό στο κεφάλι του. Από τα πολλά που του είπε, τις τόσες υποσχέσεις που του έκανε, στο τέλος έπεισε το δύστυχο χωρικό να μπει στη δούλεψή του ως ιπποκόμος.
Ανάμεσα στα άλλα, του έλεγε ο Δον Κιχώτης, πως αν ερχόταν μαζί του με την καρδιά του, γιατί - ποιος ξέρει - όλο και θα του τύχαινε κάποια περιπέτεια από την οποία θα έβγαινε νικητής, θα τον διόριζε διοικητή σε ένα νησί. Με αυτήν, αλλά και με πολλές άλλες υποσχέσεις, ο Σάντσο Πάνσα, έτσι λεγόταν ο χωρικός, άφησε γυναίκα και παιδιά και πήγε ιπποκόμος του Δον Κιχώτη.
Ο Δον Κιχώτης βάλθηκε να βρει χρήματα. Αφού πούλησε κάποια πράματα, έβαλε ενέχυρο κάποια άλλα, και ξεπούλησε τα υπάρχοντά του όσο-όσο, συγκέντρωσε ένα σημαντικό χρηματικό ποσό. Ύστερα, ανακοίνωσε στο Σάντσο Πάνσα τη μέρα και την ώρα που θα ξεκινούσαν, ώστε να πάρει μαζί του ο, τι του ήταν απαραίτητο. Πάνω απ’ όλα του είπε να πάρει προμήθειες για το ταξίδι. Εκείνος δέχτηκε και, μάλιστα, του είπε πως μπορούσε να φέρει και το γαϊδούρι του που ήταν πολύ καλό, γιατί ήταν συνηθισμένο στα μεγάλα ταξίδια.
Χωρίς να αποχαιρετήσει τη γυναίκα του και τα παιδιά του ο Σάντσο Πάνσα, όπως ούτε και ο Δον Κιχώτης την οικονόμο και την ανεψιά του, βγήκαν νύχτα από το χωριό χωρίς να τους δει κανείς. Έκαναν πολύ δρόμο, μέχρι να βεβαιωθούν ότι κανείς δε θα τους έβρισκε, όσο και να τους έψαχνε, ώσπου στο τέλος ξημέρωσε.
-32 -
Πήραν το δρόμο τους κουβεντιάζοντας, όταν είδαν στον κάμπο καμιά τριάντα με σαράντα ανεμόμυλους. Ο Δον Κιχώτης, μόλις τους αντίκρισε, είπε στον ιπποκόμο του:
- Η τύχη οδηγεί τα βήματά μας. Βλέπεις εκεί φίλε μου Σάντσο Πάνσα, τριάντα, ίσως και λιγότερους, τεράστιους γίγαντες που ενάντια τους θα πολεμήσω και θα τους πάρω τη ζωή;
- Μα ποιους γίγαντες; είπε ο Σάντσο.
- Εκείνους εκεί κάτω, δεν βλέπεις; απάντησε ο αφέντης του, , μερικοί μάλιστα έχουν χέρια μακριά ίσαμε δυο λεύγες[1].
-34 -
- Κοιτάξτε αφέντη μου, - παρατήρησε ο Σάντσο – εκείνα εκεί κάτω που φαίνονται έτσι δεν είναι γίγαντες, αλλά ανεμόμυλοι, και αυτά που μοιάζουν με χέρια είναι τα φτερά του που, καθώς ο άνεμος τα γυρίζει, κάνουν τη μυλόπετρα να αλέθει.
- Πώς φαίνεται ότι δεν έχεις ιδέα από περιπέτειες! Αυτοί εκεί είναι γίγαντες και, αν φοβάσαι, πήγαινε στην άκρη να προσευχηθείς, όσο θα δίνω την άνιση μάχη ενάντια τους.
-35-
Και με αυτά τα λόγια, σπιρούνιασε το Ροσινάντη χωρίς να δίνει σημασία στις φωνές του ιπποκόμου. Ήταν τόσο πεισμένος ότι οι ανεμόμυλοι ήταν γίγαντες, που δεν το κατάλαβε ούτε καν, όταν τους πλησίασε. Στο μεταξύ, τους φώναζε:
-Μη φεύγετε δειλά και άνανδρα πλάσματα, ένας και μόνο ιππότης σάς επιτίθεται!
Εκείνη τη στιγμή σηκώθηκε αέρας, τα μεγάλα φτερά των ανεμόμυλων άρχισαν να κινούνται και βλέποντάς το αυτό ο Δον Κιχώτης είπε:
- Ε λοιπόν, και περισσότερα από το Βριάρεω[2] χέρια να κινήστε, θα το πληρώστε!
Και με αυτά τα λόγια, πιστεύοντας πως η κυρά του η Δουλσινέα, όπως την είχε ικετεύσει, θα του συμπαραστεκόταν σε εκείνη τη δύσκολη στιγμή, καλύφθηκε καλά με την ολοστρόγγυλη λεπτή του ασπίδα, κατέβασε οριζόντια τη λόγχη, κάλπασε με όλη του τη φόρα και όρμησε με δύναμη πάνω στον πρώτο ανεμόμυλο που βρέθηκε μπροστά του.
-36-
Έδωσε ένα χτύπημα με τη λόγχη του στο φτερό του ανεμόμυλου, αλλά ο αέρας το μετακίνησε με τόση ορμή που έσπασε στα δυο τη λόγχη και ξεπέταξε μακριά στα χωράφι άλογο και καβαλάρη. Ο Σάντσο έτρεξε με το γάιδαρό του όσο πιο γρήγορα μπορούσε, για να βοηθήσει τον αφέντη του, αλλά, όταν έφτασε στο μέρος όπου είχε πέσει, ο Δον Κιχώτης δεν μπορούσε να κουνήσει.
- Ο Θεός το ξέρει, είπε ο Σάντσο, μια ώρα δεν φώναζα στην ευγένειά σας να προσέξει καλά τι κάνει, γιατί δεν ήταν γίγαντες, αλλά ανεμόμυλοι;
-37-

- Πάψε φίλε μου Σάντσο, απάντησε ο Δον Κιχώτης, τα πράγματα στον πόλεμο, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αλλάζουν διαρκώς. Και μάλιστα, όσο το σκέφτομαι, τόσο πείθομαι ότι εκείνος ο μάγος ο Φρεστώνας μεταμόρφωσε αυτούς τους γίγαντες σε ανεμόμυλους για να μου στερήσει τη δόξα που θα κέρδιζα αν τους νικούσα. Όμως δεν θα καταφέρουν τίποτα τα φθονερά του μάγια απέναντι στην καλοσύνη του σπαθιού μου!
Και με τη βοήθεια του Σάντσο καβάλησε και πάλι το άλογό του.
Εκείνη τη νύχτα την πέρασαν ανάμεσα στα δέντρα. Μάλιστα ο Δον Κιχώτης έκοψε και ένα κλαδί από κάποιο δέντρο και στην άκρη του έμπηξε τη μεταλλική αιχμή από τη λόγχη του που είχε σπάσει.
Δεν έκλεισε μάτι όλη τη νύχτα ο Δον Κιχώτης, καθώς η σκέψη ήταν στην κυρά του τη Δουλσινέα. Αντίθετα, ο Σάντσο, που είχε γεμάτο το στομάχι του, κοιμήθηκε μονορούφι.

 

 

Το εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός – Κοέλιο

 

Ο Πολεμιστής του Φωτός, χωρίς να το θέλει, κάνει ένα λάθος βήμα και βυθίζεται στην άβυσσο…

Τα φαντάσματα τον τρομάζουν, η μοναξιά τον βασανίζει. Επειδή αγαπούσε τον Καλό Αγώνα, δεν πίστευε ποτέ ότι θα μπορούσε να του συμβεί κάτι τέτοιο, κι όμως συνέβη. Τυλιγμένος στο σκοτάδι, έρχεται σ' επικοινωνία με τον δάσκαλό του.



-" Δάσκαλε, έπεσα στην άβυσσο..", λέει. " Τα νερά είναι βαθιά και μαύρα.."

-"Να θυμάσαι ένα πράγμα..", απαντάει ο δάσκαλος. " Αυτό που σε πνίγει... Δεν είναι το ότι βυθίζεσαι, αλλά το ότι παραμένεις κάτω από το νερό..."

Και ο Πολεμιστής του Φωτός καταβάλει κάθε προσπάθεια για να βγει από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται...

 


Κάθε πολεμιστής του Φωτός πρόδωσε και είπε ψέματα στο παρελθόν.
Κάθε πολεμιστής του Φωτός πήρε ένα δρόμο που δεν ήταν δικός του...
Κάθε πολεμιστής του Φωτός πλήγωσε κάποιον που αγαπούσε.
Γι' αυτό είναι πολεμιστής του Φωτός: επειδή πέρασε αυτές τις εμπειρίες και δεν έχασε την ελπίδα ότι θα γίνει καλύτερος.

ΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ μελετάει με μεγάλη προσοχή τη θέση που έχει σκοπό να κατακτήσει.

'Οσο δύσκολος κι αν είναι ο στόχος του, υπάρχει πάντα ένας τρόπος να ξεπεράσει τα εμπόδια. Επαληθεύει τις εναλλακτικές πορείες, ακονίζει το σπαθί του και προσπαθεί να γεμίσει την καρδιά του με την αναγκαία επιμονή για την αντιμετώπιση της πρόκλησης.

Ωστόσο, όσο προχωρά σιγά σιγά, ο πολεμιστής συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν δυσκολίες που δεν είχε λάβει υπόψη του.
Αν σταματήσει περιμένοντας την ιδανική στιγμή, δε θα ξεφύγει ποτέ από εκείνο το μέρος, είναι απαραίτητη μια ελάχιστη δόση τρέλας για να κάνει το επόμενο βήμα.

Κι έτσι ο πολεμιστής χρησιμοποιεί ένα ψίχουλο τρέλας. Επειδή, στον πόλεμο και στον έρωτα, δεν είναι δυνατό να προβλεφτούν όλα.

Ο πολεμιστής του φωτός πιστεύει. Επειδή πιστεύει στα θαύματα, τα θαύματα αρχίζουν και συμβαίνουν. Επειδή έχει τη βεβαιότητα πως η σκέψη του μπορεί ν' αλλάξει τη ζωή, η ζωή του αρχίζει και αλλάζει. Επειδή είναι βέβαιος ότι θα συναντήσει την αγάπη, η αγάπη εμφανίζεται.
Από καιρό σε καιρό νιώθει απογοήτευση. Μερικές φορές πονάει.
Και τότε ακούει τα σχόλια: <<Πόσο αφελής είναι>>
Ο πολεμιστής όμως γνωρίζει πως αξίζει το τίμημα. Για κάθε ήττα, έχει δύο κατακτήσεις προς όφελος του.

 

Ο Πολεμιστής του Φωτός ακούει σχόλια όπως :

"Δε θέλω να μιλάω για κάποια πράγματα γιατί οι άνθρωποι είναι φθονεροί".

Όταν το ακούει αυτό, ο πολεμιστής γελάει. Αν δε γίνει αποδεκτός, ο φθόνος δεν μπορεί να προκαλέσει κανένα κακό. Ο φθόνος αποτελεί μέρος της ζωής και είναι απαραίτητο να μάθουν όλοι να τον αντιμετωπίζουν.

Κι όμως, σπάνια μιλάει για τα σχέδιά του. Και καμιά φορά οι άλλοι πιστεύουν ότι φοβάται το φθόνο.

Ο Πολεμιστής, όμως, γνωρίζει πως κάθε φορά που μιλάει για ένα όνειρο χρησιμοποιεί λίγη απο την ενέργεια αυτού του ονείρου για να εκφραστεί.

Και αν το συζητάει πολύ, διατρέχει τον κίνδυνο να σπαταλήσει όλη την απαραίτητη ενέργεια για να δράσει.

 

Ένας Πολεμιστής του Φωτός γνωρίζει τη Δύναμη των Λέξεων..."

Ένας πολεμιστής του Φωτός δεν μπορεί πάντα να επιλέξει το πεδίο της μάχης.
Καμιά φορά αιφνιδιάζεται, εμπλέκεται σε μάχες που δεν επιθυμούσε. Αλλά είναι μάταιο να το σκάσει, γιατί αυτοί οι πόλεμοι θα τον ακολουθήσουν.
Τότε, τη στιγμή κατά την οποία η σύγκρουση είναι σχεδόν αναπόφευκτη, ο πολεμιστής μιλάει με τον αντίπαλο του. Χωρίς να δείξει φόβο ή ανανδρία, προσπαθεί ν’ ανακαλύψει το λόγο που ο άλλος θέλει τη μάχη: τι είναι εκείνο που τον ώθησε ν’ αφήσει τη χώρα του και να αναζητήσει εκείνον για μία μονομαχία. Χωρίς να βγάλει το σπαθί από το θηκάρι του, ο πολεμιστής τον πείθει ότι αυτή η μάχη δεν τον αφορά.
Ένας πολεμιστής του Φωτός ακούει αυτό που έχει να του πει ο αντίπαλος. Και πολεμάει μόνο όταν είναι απαραίτητο.

Πάντα υπάρχει κάτι που λείπει. Και ο πολεμιστής εκμεταλλεύεται τις στιγμές που ο χρόνος σταματάει, για να οπλιστεί καλύτερα.

Ο πολεμιστής του Φωτός δεν γνωρίζει τι σημαίνει σκοτάδι… ή το ονομάζει «φωτεινό παρελθόν»…

http://antikleidi.com/2014/06/02/polemistis-fotos/

Αν και έχει πολλά χρόνια που το διάβασα, ένιωσα να με αγγίζει με έναν τρόπο που δεν δύναμαι να αναλύσω, αλλά με επηρέασε ουσιαστικά, την τοποθέτησή μου απέναντι στον εαυτό μου, τους ανθρώπους, την ζωή και τον θάνατο, το φως και το σκοτάδι μου.
Και τώρα, που πλησιάζει μία ακόμη μάχη, ετοιμάζομαι για να ριχτώ σ΄αυτήν λουσμένη στο φως που είναι η δύναμή μου.
Σήμερα που είδα το φως της ανατολής, υποσχέθηκα ξανά στον εαυτό μου να απολαύσω όλη την ημέρα και να αφεθώ και στο ηλιοβασίλεμα, στα υπέροχα χρώματά του. Με επίγνωση και αισιοδοξία, ανασυντάσσοντας δυνάμεις και εστιάζοντας στους στόχους μου.
Η αγάπη, οι υπέροχοι άνθρωποι , τα εκπληκτικά ζώα και η μάνα φύση είναι η δύναμή μου, για όλες μου τις μάχες. Οι δάσκαλοί μου φωτίζουν πάντα τον δρόμο μου.
Ας κλείσω μ΄αυτά τα αποσπάσματα που με αντιπροσωπεύουν πιότερο από απόλυτα.

[...] Ο πολεμιστής του Φωτός διαλογίζεται. Κάθεται σε μια ήσυχη γωνιά της σκηνής του και αφήνεται στο θεικό φως. Κάνοντας το, προσπαθεί να μη σκέφτεται τίποτα. Αποστασιοποιείται απο την αναζήτηση της απόλαυσης, απο τις προκλήσεις και τις αποκαλύψεις και αφήνει να εκδηλωθούν τα δώρα και η δύναμη. Παρ΄όλο που δεν τα αντιλαμβάνεται αμέσως, αυτά τα δώρα και αυτή η δύναμη καταλαμβάνουν την ύπαρξη του και θα επηρεάσουν την καθημερινή ζωή του. Ενώ διαλογίζεται, ο πολεμιστής δεν είναι ο εαυτός του αλλά ένα μόριο της Ψυχής του Κόσμου. Αυτές οι στιγμές του επιτρέπουν να κατανοήσει τις ευθύνες του και να δράσει με βάση αυτές. Ένας πολεμιστής του Φωτός γνωρίζει πως μέσα στη σιωπή της καρδιάς του υπάρχει μια τάξη που τον οδηγεί. (Σελ.53)[...]

[...] Ένας πολεμιστής του Φωτός έχει ανάγκη από αγάπη. Η στοργή και η τρυφερότητα αποτελούν μέρος της φύσης του όσο και το φαγητό, το ποτό και η απόλαυση του Καλού Αγώνα. Όταν ο πολεμιστής δε νιώθει ευτυχής μπροστά στο ηλιοβασίλεμα, κάποιο λάθος υπάρχει. Εκείνη τη στιγμή, διακόπτει τη μάχη και αναζητά συντροφιά, για να δουν μαζί το δειλινό. Αν έχει δυσκολίες να τη βρεί, αναρωτιέται: "Μήπως. φοβήθηκα να πάω δίπλα σε κάποιον;" "Μήπως δέχτηκα αγάπη και δεν το κατάλαβα;" Ένας πολεμιστής του φωτός χρησιμοποιεί τη μοναξιά, αλλά δεν αφήνει τη μοναξιά να τον χρησιμοποιήσει. (Σελ.56)[...]

 

Ένας πολεμιστής δεν αφήνει εκείνον που θέλει να του κάνει κακό να τον συνοδεύσει.
Πολύ περισσότερο, δε θέλει να τον βλέπουν παρέα με εκείνους που επιθυμούν να «τον παρηγορήσουν».
Αποφεύγει εκείνους που βρίσκονται δίπλα του μόνο σε περίπτωση ήττας. αυτοί οι ψεύτικοι φίλοι θέλουν να αποδείξουν ότι η αδυναμία ανταμείβει.
Φέρνουν πάντα κακές ειδήσεις. Προσπαθούν διαρκώς να καταστρέψουν την εμπιστοσύνη του πολεμιστή κάτω από το μανδύα της «αλληλεγγύης».
Όταν τον βλέπουν πληγωμένο, ξεσπούν σε κλάματα, αλλά βαθιά στην καρδία τους είναι ευχαριστημένη που ο πολεμιστής έχασε τη μάχη. Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό αποτελεί μέρος της σύγκρουσης.
Οι πραγματικοί σύντροφοι ενός πολεμιστή βρίσκονται πάντα στο πλευρό του, τόσο στις δύσκολες, όσο και στις ευνοϊκές στιγμές.

 

Ένας πολεμιστής του φωτός, πριν αντιμετωπίσει μια σημαντική μάχη, αναρωτιέται: «Μέχρι ποιο σημείο έχω αναπτύξει τις ικανότητες μου;»
Αυτός γνωρίζει πως από τις μάχες που έδωσε στο παρελθόν πάντα έμαθε κάτι.
Κι όμως, πολλά απ΄αυτά τα μαθήματα έκαναν τον πολεμιστή να υποφέρει περισσότερο απ' όσο ήταν απαραίτητο.
Αρκετές φορές έχασε το χρόνο του πολεμώντας για ένα ψέμα.
Και υπέφερε γι' ανθρώπους που δεν ήταν άξιοι της αγάπης του.
Οι νικητές δεν επαναλαμβάνουν το ίδιο λάθος.
Γι' αυτό ο πολεμιστής διακινδυνεύει την καρδιά του μόνο για κάτι που αξίζει τον κόπο.


 

Οι φίλοι του πολεμιστή του φωτός τον ρωτούν από πού προέρχεται η ενεργητικότητα του.
Αυτός απαντά: «Από το μυστικό εχθρό».
Οι φίλοι τον ρωτούν ποιος είναι.
Ο πολεμιστής λέει: «Κάποιος που δεν μπορούμε να τραυματίσουμε».
Μπορεί να είναι ένα παιδί που τον νίκησε κατά τη διάρκεια ενός καβγά στα παιδικά χρόνια του, το κορίτσι που αγαπούσε και που τον άφησε στα έντεκά του, ο δάσκαλος που τον αποκαλούσε «γαϊδούρι». Όταν είναι κουρασμένος, ο πολεμιστής θυμάται πως δεν είδε ακόμα το θάρρος του.
Δε σκέφτεται την εκδίκηση, επειδή ο μυστικός εχθρός δεν ανήκει πλέον στην ιστορία του. Σκέφτεται μόνο πώς θα βελτιώσει την ικανότητά του, ώστε η φήμη των εγχειρημάτων του να κάνει το γύρο του κόσμου και να φτάσει στ' αυτιά όσων τον πλήγωσαν στο παρελθόν.
Ο πόνος του χτες είναι η δύναμη του πολεμιστή του φωτός.

 

Π.Κ.

 

Ο Πολεμιστής, είναι πολεμιστής.
Το φως ή το έρεβος, είναι γι' αυτόν απλές συντεταγμένες, μεταξύ των οποίων μεταπηδά με ιδιαίτερη ευκολία.
Η μάχη είναι το κέντρο της ύπαρξης του.

Ο Ασμόδαιος είναι πόλυ πιο κοντά στον Γαβριήλ, απ' ότι είναι ο οιοσδήποτε κάτοχος Νομπελ ειρήνης. (Λέμε τώρα).

 

Λιακόπουλα, λιακόπουλα, φρέσκα τα λιακόπουλα λέμε... Σπαρταρά...
Μεταξυ μας και χωρις καποιο ιχνος σνομπας...
Αλλά όσοι γραψανε κάτι τις της προκοπης, γελανε με την αποδοση των σκέψεών τους, από τον θείτσο...

Έντιτ: Γνωρίζω καμιά δεκαριά διεθνείς τίποτες, που έτσι και ο ευφυής πωλητής Λιακόπουλας ήταν πιο ...γυαλιστερός, τους έτρωγε για πρωινό...
Ακόμα και η με απ' όλα παπαρολοζί σιαντιφίκ και βάλε, ένα μεταξωτό βρακί το ζητάει η π'τάνα...

 

παιδιαααααααααα θα σας μαλώσω