"Πού κάθεσαι μάνα μου;" - Μοντερνισμός

Τί είναι τούτο πάλι το "μοντερνισμός";

Μοντερνισμός είναι το εκ των υστέρων όνομα για διάφορες τάσεις της Τέχνης που κορυφώθηκαν γύρω στο 1920 και τις οποίες συνήθως ομαδοποιούμε κάτω από αυτό το όνομα - ομπρέλα.

Εχω δει εγώ τέτοιο πράγμα;

Οπωσδήποτε, π.χ. αν έχεις πάει σε ιατρείο θα έχεις πετύχει φτηνές ρεπροντουξιόν ή απομιμήσεις Βασίλι Καντίνσκι (ρώσσος κονστρουκτιβιστής μεν, στην τρελοπαρέα δε).

Είναι πίνακες που με απλά σχήματα (τρίγωνα, ευθείες, παραλληλόγραμμα κλπ.) και ομοιογενή ("πλακάτ") χρώματα στις επιφάνειες απεικονίζουν μάλλον γεωμετρικές παραστάσεις. (π.χ. http://purpledawnart.com/2004/abstract/kadinsky.jpg)

Αν είσαι πιο ψαγμένος μπορεί να έχεις ακούσει τις λέξεις bauhaus (δεν είναι ροκ συγκρότημα) ή de stijl (δεν είναι κλαμπ της παραλιακής). Ακόμη πιο ψαγμένος; Θα 'χεις ακούσει για την αρχιτεκτονική της εποχής εκείνης, ίσως και για τον Λε Κορμπυζιέ.

Και πώς φάγανε τέτοια φλασιά με τα απλά σχήματα και χρώματα;

Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον.

Βγαίνοντας από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι άνθρωποι της κεντρικής ευρώπης και οι στις ΗΠΑ μετανάστες έπρεπε να περιέξουν το τραύμα.

Μιλάμε για τον τελευταίο πόλεμο για άντρες (και γυναίκες..) με αρχίδια, όπου τον αντίπαλο έπρεπε να του κόψεις τον καρύτζουφλο με τα δόντια, αν είχες μείνει με ένα χέρι, και όχι να πατάς ένα κουμπί και να βλέπεις το ίχνος του βλήματος στο μόνιτορ να πηγαίνει πάνω του τσιρίζοντας "πάρτα πούστη" σαν κακιασμένη υστερικιά σε νετ καφέ και να επιστρέφεις μετά στο στρατόπεδο που σε περιμένουν HIV-free πουτάνες από τη χώρα σου.

Από την άλλη πλευρά, οι ρώσσοι είχαν μόλις επαναστατήσει και οργάνωναν τα σοβιέτ. Εστηναν δηλαδή κι αυτοί την ουτοπία τους.

Χωρίς να το συζητήσουν ποτέ, Δυτικοί και Ανατολικοί, οδηγήθηκαν στην πρώτη επίσημη υποστήριξη της παγκόσμιας ουτοπίας: τα πράγματα είναι απλά! Η απλή αναπαράστασή τους και η τεχνολογία θα υποδείξουν τις λύσεις αρμονικής συνύπαρξης.

Για να μη χαλάσω το ίδιο μου το νήμα, αφήνω ασχολίαστο, αλλά όχι άρρητο, ότι κάποιοι άλλοι, στη Δυτική Ευρώπη, την ίδια εποχή, ακριβώς για να ξεπεράσουν το τραύμα του Α'. Παγκ. Πολέμου μεταφορικά, αλλά και κυριολεκτικά (πλήθος ψυχωτικών και νευρωτικών στρατιωτών), οδηγήθηκαν στο τελείως αντίθετο συμπέρασμα: τα πράγματα είναι περίπλοκα! Εξ ου και η ψυχανάλυση.

Κι όλα αυτά τώρα πώς δένουν μεταξύ τους;

Αρκεί να δεις μια αφίσα προπαγάνδας της πρώτης σοβιετικής εποχής, έναν πίνακα bauhaus και έναν ουρανοξύστη του 1920 και θα το καταλάβεις αμέσως.

Θα δεις την ουτοπία (ότι τα μαθηματικά, δηλ. ο Λόγος, και η τεχνολογία, θα μας σώσουν) να φωνάζει μες στα μούτρα σου. {σας θυμίζει κάτι;;;}

Και συ πού τα είδες;

Το victoria & albert (ένα λονδρέζικο μουσείο) έχει αυτό τον καιρό μια εξαιρετική έκθεση για τον μοντερνισμό. Πλήρωσα 9 λιρόνια και τα είδα. Αν δεν βγαίνει ναύλος για κει ρίξε μια ματιά εδώ: http://www.vam.ac.uk/vastatic/microsites/1331_modernism/

Μάστα... Και με το BDSM τί δουλειά έχουν όλα αυτά και μας σκοτίζεις;

Ενα πράγμα που αγνοούν οι περισσότεροι, ακόμη κι όσοι παρακολουθούν τέχνη, είναι ότι οι μοντερνιστές, επειδή τα σχέδια τους (όλα ουτοπικά) ήταν πολύ ακριβά και δύσκολο να πραγματοποιηθούν γιατί ήταν κυρίως αρχιτεκτονικά, στράφηκαν στις καρέκλες. Σχεδίασαν λοιπόν καταπληκτικές καρέκλες.

Για την ακρίβεια, ο αγαπημένος μου μοντερνιστής, Marcel Breuer, έφτιαξε την πρώτη καρέκλα με σωληνωτό αλουμίνιο γνωστή ως Wassily Chair (αφιερωμένη στον Καντίνσκι, που λέγαμε) - αυτή ή κάποια παραλλαγή της αποκλείεται να μην την έχεις δει ή να μην την έχεις "κάτσει": http://w4.bauhaus.de/bauhaus1919/biographien/biographien_bilder/breuer_marcel_abb.jpg

Αυτή όπως και πολλές καρέκλες των μοντερνιστών επιβιώνουν ως τις μέρες μας.

Πας καλά; Με το BDSM είπαμε τί δουλειά έχουν;

Χμμ.. αν δεν βλέπεις ακόμη πόσο μπορεί να αξιοποιηθεί μια καρέκλα τέτοιου σχεδιασμού στο BDSM μάλλον εσύ δεν πας καλά...

ΟΚ, ομολογώ, με κίνδυνο να φάω από τον Χάινριχ μια εδελεχή ανάλυση του "καρεκλάτου": Εχω ένα μικρό βίτσιο με τις .. καρέκλες 

Μου αρέσει πολύ το σημασιολογικό παιχνίδι με την αντίστιξη της χαλάρωσης και της έντασης που κρύβει το να κάθεται κάποια κάπου, εν αναμονή, αλλά και οι πρακτικές δυνατότητες BDSM που δίνουν οι καρέκλες, ιδίως αυτές των μοντερνιστών και έκτοτε, που συνδυάζουν δέρμα και μέταλλο.

Δεν παραγνωρίζω βέβαια τα θαύματα που μπορεί να προκαλέσει μια ξεφτισμένη ψάθινη καρέκλα καφενείου πλεγμένη από χεράκια γύφτου σε ένα τρυφερό κολαράκι, αλλά -ας πούμε- μια αποικιακή πολυθρόνα Εμμανουέλας δεν μου λέει τίποτα.

Κοιτάξτε την καρέκλα Wassily, πόσο υπέροχα βαθαίνει προς τα πίσω ώστε να πετύχει ένα ελαφρύ ανασήκωμα των ποδιών (απώλεια επαφής με την στέρεη γη) σε όποιαν αποπειραθεί να καθίσει αναπαυτικά, πώς το διπλό σύστημα αλουμινένιων βραχιόνων αφήνει περιθώριο για πλέξιμο των χεριών και δεσίματα, φανταστείτε τα σημάδια που θα αφήνει η δερμάτινη φάσα στη γυμνή πλάτη μετά από μια .. στριφνή και έντονη καθιστική "εμπειρία".. (or is it just me:-?)

Οι ξύλινες καρέκλες-πολυθρόνες των μοντερνιστών (δύο απο αυτές είναι στην έκθεση και ήμουν στο τσακ να τις ακουμπήσω!) μου φαίνονται ακόμη πιο .. λειτουργικές, αν και φοβάμαι ότι θα σπάνε πιο εύκολα - πράγμα που δεν είν' κακό, αφού μπορεί να επιφέρει μια ενδιαφέρουσα τιμωρία 

Ντάξει.. Οχι ότι πας καλά, αλλά τέλος πάντων... Και τί απέγιναν αυτοί οι τύποι;

Α, πονεμένη ιστορία... Πάντα η μεγάλη παγίδα της ουτοπίας του ορθού λόγου... Οι επιτήδειοι (φασίστες) εμφανίζονται και οι ουτοπιστές δένονται εν πολλοίς στο άρμα τους.

Μουσολίνι, Χίτλερ, Φράνκο, Στάλιν τους τράβηξαν πάνω τους, όπως τις μύγες τα σκατά. Ειδικά η ανατολική ευρώπη με την "στρατευμένη τέχνη" το καταξεφτίλισε. Κάποιοι που έφυγαν για Αμερική έλιωσαν στο χωνευτήρι...

Πού και πού βέβαια, κάποιος Βρετανός ντιζάινερ (μη χέσω) τους ξαναθυμάται, και βοηθάει τύπους σαν τον Kapranos των Franz Ferdinand να τους πιπιλάνε... Καλύτερα μια βόλτα σε ένα Βερολινέζικο μαγαζί με στυλ '20s για kirsch σε ψηλόλιγνο ποτήρι.

 

«Τα θέλει ο... Καλοτράβας ( μετά το μεταμοντέρνο αρχιτέκτονας) σου»

Το καρεκλάτο πράγματι είναι μια αγαπημένη μου στάση μετά βέβαια από την «στάση ζωής »
Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι στην καλύτερη ψυχολογική κατάσταση ώστε να μπορέσω να κάνω την αναγωγή του καρεκλάτου στην μοντέρνα τέχνη .

Θα μπορούσα απλά να πω πως κάθε καρέκλα έχει τέσσερα πόδια και εξυπηρετεί έναν συγκεκριμένο σκοπό. Ουδείς ποδολάγνος εξεδηλωθεί βέβαια ποτέ για τα πόδια μιας καρέκλας . Ίδωμεν

Ας πούμε μια καρέκλα που σχεδίασε ο Πάολο Λομάτζι ήταν αφιερωμένη στον παίχτη του μπέιζμπολ Τζο ντι Μάτζιο . Όταν την είδα το τελευταίο πράγμα που σκέφτηκα ήταν το μπέιζμπολ. Μου ‘ρθε στο μυαλό ένα πολύ ωραίο χερούκλωμα .

Άλλη μια μοιάζει να έχει εμπνευσθεί από γυναικεία βυζιά ή κωλομέρια όπως παρατήρησε φίλος μου λάτρης του πρωκτικού .

Για του λόγου το αληθές τις επισυνάπτω

 

Κύριε,
Είσθε υπέρμετρα αισθητιστής.
Αν ήξερα να κατεβάζω φωτογραφίες στη χύτρα ταχύτητας των διανοημάτων, δηλαδή τον γαμημένο Υπολογιστή, θα μπορούσα να σας αποδείξω ότι αδικείτε τον κονστρουκτιβισμό και τις καρέκλες του.
Επίσης, μη λησμονείτε ότι οι Βρετανοί designers έχουν λιμπιντικές ιδιαιτερότητες, οι οποίες παρωθούν εις τον σχεδιασμό ακουμπημάτων με εξογκώματα.
Θέλω ακόμη να παρακαλέσω να μην εκφράζεσθε απαξιωτικώς για την Σύλβια (άλλως, Εμμανουέλα).
Είναι η μητέρα του παιδιού που εν τέλει υιοθέτησα. Ο (Δραγονάλιος) Σαρδανάπαλος θα πληγωθεί.
Τί σας εμποδίζει να δείξετε, έστω και άπαξ, τον βαθύτερο πλούτο της φαινομενικώς σκληρής ψυχής σας;

Υ.Γ. Δεν τολμώ να γράψω κάτι ευαίσθητο και ξεφυτρώνει, αίφνης, αυτός ο φον Κλαϊστ. Μου κάνει το ρομαντισμό κουρέλι. Μήπως τον έχετε στη δούλεψη σας;
Το ψυχοπετάρισμα μου δεν σας ενδιαφέρει;
Δεν σέβεστε τους συνανθρώπους σας και την πολυπολιτισμικότητα;
Τα δικαιώματα του ατόμου, ιδίως όταν αυτό είναι πολυπληθές, τα παρακάμπτετε;
Γαϊδούρια!

 

Λίγο μετά το παραπάνω κείμενο μου, για τον Μοντερνισμό και τη σχετική έκθεση, είδα στο πολιτιστικό ένθετο Κυριακάτικης εφημερίδας μιαν ολοσέλιδη παρουσίαση της ίδιας έκθεσης. Ηρεμήστε, δεν πρόκειται να κάνω κάποια καταγγελία λογοκλοπής!

Θέλω απλώς να "καταγγείλω" την νεαρή δημοσιογράφο που το υπογράφει, σταθερή ανταποκρίτρια της εφημερίδας στο Λονδίνο, κυρίως όσον αφορά τα νέα και μπιτάτα πράγματα που συμβαίνουν εκεί. Το άρθρο της ξεκινάει με την αναφορά ότι ο Μοντερνισμός είναι κάτι που ξεκίνησε ΠΡΙΝ από το 1914 και συνεχίζει αναφέροντας ονόματα και παραθέτοντας φωτογραφίες εκθεμάτων.

Προσοχή, αναφέρεται σε μια έκθεση που τιτλοφορείται: Modernism: Designing a New World 1914 -1939

Πρόκειται για απλό λάθος; Μήπως δεν είδε μια δίμετρη ταμπέλα στην είσοδο της έκθεσης που εξηγούσε πώς όλα φούντωσαν ΜΕΤΑ το 1914, λόγω του τραύματος του πολέμου; Είναι δυνατόν να γράφει για μια έκθεση στην οποία ΔΕΝ πήγε;; Και τις φωτό από πού τις κατέβασε; Δεν πήγε ούτε καν στο σάιτ να τις κατεβάσει; Πώς της ξέφυγε τότε το παρακάτω κείμενο από το σάιτ, και μάλιστα στο κομμάτι resources (για δημοσιογράφους) και το οποίο ξεκινά την παρουσίαση ως εξής:

Modernism in design and architecture emerged in the aftermath of the First World War and the Russian Revolution – a period when the artistic avant-garde dreamed of a new world free of conflict, greed and social inequality.

Μήπως αυτή έχει άλλη άποψη, πιστεύει ότι ο Μοντερνισμός οφείλεται σε κάποια πλανητική συναστρία της εποχής εκείνης, και απλώς δεν έκρινε σκόπιμο να μας το πει;

Είμαι βέβαιος πως συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρότερο, και γι αυτό σας σκοτίζω.

Το κομμάτι της φιλτάτης δημοσιογράφου μπορεί να μιλά για τον μοντερνισμό αλλά το ίδιο το κομμάτι είναι μεταμοντέρνο!

Τί εννοώ; Ενα από τα χαρακτηριστικά του μετα-μοντερνισμού είναι πως δεν υπάρχουν ερμηνείες! Τα πράγματα γίνονται, έτσι, επειδή γίνονται...

Μιαν ωραία πρωία, λοιπόν, φάγανε "φλλας" (παχύ, Σαλονικιώτικο "λ") κάποιοι τύποι, συγχρόνως, στη Γερμανία, την Ολλανδία, τη Ρωσσία, τη Γαλλία και την Αμερική και άρχισαν να κάνουν αυτό που λέμε μοντερνισμό στο ντιζάιν! Ο πόλεμος δεν έπαιξε κανένα ρόλο, οι άνθρωποι αυτοί δεν ήθελαν να εκφράσουν τίποτα, απλώς τους βγαίνανε γραμμές, κύκλοι και τρίγωνα στη δουλειά τους, είτε σχεδίαζαν κτίρια, είτε καρέκλες! Διαβολεμένη σύμπτωση και μανία εσωτερικής αντιγραφής!

Για την αρθρογράφο δεν παίζει κανένα ρόλο αν το έκαναν πριν ή μετά το 1914 γιατί απλούστατα δεν μας ενδιαφέρει η δουλειά τους παρά μόνον για να κάνουμε ένα "γουάου" άμα δούμε κάτι που θεωρούμε "κούλ" ή απλώς μας κάνει "κλίκ" και θεωρούμε ότι δένει με το σύνθετο.

Δεν υπερασπίζομαι βέβαια τη μία και μοναδική ερμηνεία των πραγμάτων. Παρατηρώ όμως την διαδρομή της σκέψης (όχι του ντιζάιν): μοντερνισμός ("υπάρχουν πάνω από μία ερμηνείες") - υπερρεαλισμός ("οι ερμηνείες είναι συνειρμικές και όχι εύλογες") - μεταμοντερνισμός ("δεν υπάρχουν ερμηνείες").

Δεν έχω τίποτα με το κορίτσι, μια χαρά κάνει τη δουλειά της, απλώς έκρινα σκόπιμο να σας επισημάνω, με την ευκαιρία, ότι ζούμε σε έναν χυλό μεταμοντερνισμού όπου όλα είναι ισοδύναμα ενδεχόμενα, αφού τα πράγματα δεν έχουν αιτίες (και μήπως ούτε βαρύτητα, αφού δεν κουβαλάνε μια αλυσίδα γεγονότων  και στον οποίο χυλό η δική μου παρέμβαση δεν ήταν παρά μία μικρή φούσκα.

Carry on,

Dream


--------------------------
And them's the breaks
for we designer fakes
we need to concentrate
on more than meets the eye

"Twenty Years"- Placebo

 

Συμφωνώ 100% με τον DreamMaster. Έτσι είναι ακριβώς όπως τα λέει. Αν και το θέμα (περί μεταμοντερνισμού) σηκώνει πολύ συζήτηση, εγώ θα περιοριστώ να πω ότι το μετα-μοντέρνο είναι κάτι που αναγκαστικά θα μετουσιώνεται διότι και το μοντέρον αλλάζει συνεχώς. Δεν μπορώ να δεχτώ την έλλειψη ερμηνείας, διότι και το συνειρμικό είναι μια ερμηνεία, όμως όλοι έχουμε ανάγκη της εξήγησης στο πλαίσιο της ανταλλαγής απόψεων. Κατά συνέπεια το μετάμοντέρνο δε δέχεται τις ανταλλαγές απόψεων, άρα την κουβέντα, την πάλη θέσης-αντίθεσης και, τελικά, την πρόοδο και την εξέλιξη.

 

Περσινά ξινά σταφύλια !
Είμαστε στο τέλος του « μετά το μεταμοντέρνο » και αρχιτεκτονικά και σχεδιαστικά .
Όπως και να χει οι καρέκλες που περιγράφει ο Dream είναι ολ ταιμ κλασικ πέρα από σχεδιαστικές φόρμες και τάσεις

 

Μόνο που το "μετά" μπορεί να γίνει "πριν" πολύ εύκολα και τελικά να μας φαίνονται πιο μοντέρνα κάποια παλιότερα έργα. Παράδειγμα, η "Χρυσή εποχή", του Μπονιουέλ, ή το "Διάλειμμα", του Ρενέ Κλερ, φαίνονται πιο μοντέρνα από κάποια "μοντέρνα" βίντεοαρτ που βλέπουμε σήμερα. Το ξέρεις καλά αγαπητέ Χάινριχ!

 

View attachment 983

Τι θα λεγατε για ενα καθισμα αυξημενης εντροπίας?

 

Ιδού η Pop Art κλίνη του Rauschenberg, ιδανική για προ-μεταμοντερνιστικές "βεντούζες" ή συλλογικές, πολυπληθέστατες, συνευρέσεις άλλου νήματος (βλ."παρτούζες" του Fanshaw).
Κατετροπώθη το σιδεροκρέβατο του isnogood!
Ιδού και οι μοναχικές καρέκλες του Hockney. Ας κάθεται ο ίδιος!
Από τις δυο που έπονται, τον σκευρωμένο του Moore και την σκανδαλιστική, στην εποχή της, Ολυμπία του Manet, ποιά σας υποβάλλει περισσότερο για πρόσκληση στο πάπλωμα;
Δηλώνω ιμπρεσιονιστής.

 

Ολυμπία με χίλια. Αρκεί να πάρετε τη μαύρη από κει.

Ο Κύριος Μανετιος έδωσε ωστόσο και εναλλακτική πρόταση για τους φυσιολάτρες.

Συγνώμη Dolmance που αποκαλύπτω το πρόσωπό σου.
View attachment 994

 

Και εγώ το δικό σου, αγαπητότατε.

 

Με τη μνηστή σου....