Προβολές

Αχ @Stilvi, φωτιά και νερό... Πολύ μου αρέσει η γραφή σου! Ανυπομονώ για τη συνέχεια...

 

Thank you  

 

Το νερό είναι κρύο, δε με πειράζει και τόσο. Το μούδιασμα το έχω συνηθίσει, μου ταιριάζει σα συναίσθημα. Το νοιώθω συνεχώς στο σώμα και στο μυαλό μου, μου είναι άνετο, όπως λέει κι εκείνο το τραγούδι των floyd. Δεν θα αργήσουμε τώρα, σε λίγο δε θα μείνει τίποτα κι αυτό είναι ακριβώς που θέλω. Να μη βρεθεί τίποτα από μένα, απλά να εξαφανιστώ... Δεν αργούμε τώρα, σε λίγο θα μείνει μόνο το τίποτα. Σιωπή, επιτέλους σιωπή.

Νοιώθω ένα χέρι να με τραβάει, θέλω να φωνάξω "άσε με ρε καργιόλη" αλλά η φωνή μου δε βγαίνει. Ξυπνάω με κάτι παράξενες φάτσες από πάνω μου να με επεξεργάζονται με περιέργεια. Φάκ. Κάποιος με ρώτησε εάν είμαι καλά, νομίζω ότι είπα ναι. Κάποιος άλλος είπε να καλέσουμε ασθενοφόρο, όχι ρε πούστη. Σήκω, μάζεψε τα κομμάτια σου και σήκω. Πες όχι ευχαριστώ και φύγε, κάνε κάτι νορμάλ στη ζωή σου επιτέλους. Σηκώθηκα, με κοιτούσαν όλοι σαν αποσβολωμένοι. Ήταν ατύχημα, νόμιζα ότι ψέλλισσα, όλα καλά τώρα. Άρχισα να περπατάω προς το σπίτι, ευτυχώς μένω κοντά, θα πιώ θα γίνω κώλος κι όλα αυτά θα μοιάζουν μακρινή ανάμνηση. Καλό σχέδιο. Στο πεζούλι είδα διπλωμένα τα ρούχα μου, ξαφνικά τα θυμήθηκα όλα. Την τύπισσα από πριν, ότι της έδωσα τσιγάρο, ότι γδύθηκα και α ναι... είμαι γυμνός. Ντύθηκα γρήγορα χώθηκα σπίτι, μόλις η πόρτα έκλεισε προσπάθησα να αδειάσω μονομιάς στο λαρύγγι μου το πρώτο μπουκάλι ουίσκι που βρήκα μπροστά μου.

Το κεφάλι μου είναι καζάνι, και ο εφευρέτης του ουίσκι θα χαμογελάει ικανοποιημένος μέσα στο φέρετρό του, σκέφτηκα. Job well done. Ξύπνησα με τρελές κάβλες παρόλο που σερνόμουν από δωμάτιο σε δωμάτιο σα ζόμπι. Μάλλον ήρθα τόσο κοντά με το θάνατο που η ζωή μου μοιάζει σα κάβλα, τρέχα γύρευε. Η φωνή εκεί όμως. Με φώναζε. Σκάσε, θα γράψω, είχα όρεξη να γράψω πράγμα σπάνιο για εμένα τον τελευταίο -ειδικά- καιρό. Μου βγήκαν αβίαστα αρκετές σελίδες, mostly crap αλλά είναι μία αρχή. Εξάλλου ποτέ δεν μου αρέσουν αυτά που γράφω, τα αγαπώ και τα μισώ ταυτόχρονα αλλά ποτέ δεν νοιώθω χλιαρά συναισθήματα για τα γραπτά μου τύπου "μου αρέσει/δεν μ'αρέσει". Δεν ξέρω πόση ώρα είχε περάσει γιατί σήκωσα το κεφάλι μου μόνο όταν χτύπησε το σταθερό μου πράγμα που με παραξένεψε διότι ποτέ δεν χτυπάει το σταθερό μου. Κι όταν χτυπάει δεν είναι ποτέ για καλό.

-Που είσαι ρε μαλάκα; Πάλι αφόρτιστο το έχεις γαμώ την παναγία μου; Σε ψάχνουμε από χθες, που σκατά χάθηκες;
-Εδώ είμαι.
-Θα έρθεις απόψε;
-Τι είναι απόψε;
-Θα μαζευτούμε οι κοντινοί, ξέρεις, να πιούμε ένα ποτό για τον Βαγγέλη στο σημείο. Θα έρθεις;
-Όχι.
-Γιατί ρε μαλάκα;
-Γιατί δε γουστάρω.

Πριν προλάβει καλά καλά να αντιδράσει το είχα ήδη κλείσει. Θα μείνεις μόνος σου μαλάκα με τις καφρίλες που κάνεις, σκέφτηκα. Αλλά να πάω να πω ανέκδοτα και να γίνω φέσι με παλιές ιστορίες για τον Βαγγέλη, καλύτερα να πάω να φουντάρω πάλι. Με φωνάζει που με φωνάζει, μην της χαλάσω χατήρι. Αλλά να μείνω κι εδώ μέσα μόνος μου... επικίνδυνο. Χωρίς να το πολυσκεφτώ ντύθηκα. Για παν ενδεχόμενο, σκέφτηκα. Έξω ο ήλιος είχε κιόλας δύσει.

Η θάλασσα με φώναζε ακόμα, φυσούσε δυνατά και οι παφλασμοί από τα κύματα έκαναν αντίλαλο πάνω στα κτήρια που βρίσκονταν περιμετρικά της παραλίας. Πάω στο παράθυρο κι ανοίγω την κουρτίνα. "Σκάσε μωρή καργιόλα" ήθελα να φωνάξω όταν την είδα. Την παρθένα από χθες. Τι θέλει πάλι εδώ; Ήθελα να τρέξω να κατέβω κάτω, να την πιάσω από τους ώμους. Και μετά τι; Μετά δεν ήξερα τι ήθελα, να την διώξω; Να τη γαμήσω; Να την χτυπήσω; Δεν καταλαβαίνω τι σκατά θέλει και στέκεται όρθια εκεί. Είχε διπλώσει τα ρούχα μου και τώρα στεκόταν όρθια εκεί, έπιασα κλεφτά την αντανάκλασή μου στο τζάμι που χαμογελούσε. Σαδιστικό κάθαρμα.

Έτρεξα κάτω, ήθελα να της μιλήσω, να της ζητήσω εξηγήσεις, να της πω ότι δεν χρειάζεται να στέκεται εκεί μόνη της. Όταν όμως την πλησίασα ήταν σαν υπνωτισμένη, ούτε καν με είδε. Είχε βουρκώσει, προσπάθησα να τη φωνάξω αλλά τίποτα. Οι λέξεις δεν έφευγαν από το στόμα μου. Τα δάκριά της ήταν σα ναρκωτικό. Μου άρεσε μου την είχα κάνει να κλαίει, το ήθελα. Την ήθελα εκεί να στέκεται, να περιμένει. Δεν ήξερα εάν ήθελα να εμφανιστώ ξανά μπροστά της αλλά ήξερα ότι την ήθελα να στέκεται όρθια και να περιμένει. Κρύφτηκα πίσω από μία κολώνα και περίμενα μαζί της. Δεν ξέρω για πόση ώρα στεκόμασταν έτσι μαζί, δεν είχε καμία σημασία. Όταν πια κόντευε να ξημερώσει, ηττημένη και δακρυσμένη γύρισε κι έφυγε. Ένοιωθα τρελή κάβλα, δεν θα μάθει ποτέ ότι πίσω από εκείνη την κολώνα έβλεπα τα δάκρυά της και έχυνα δυνατά.

(Συνεχίζεται.)

 

Είχε έρθει η ώρα αυτή, η ώρα που είτε συνεχίζεις είτε σταματάς. Δεν υπάρχει λογική ή εάν υπάρχει είναι εσωτερική, όταν έρχεται όμως αυτή η ώρα... τα πάντα μέσα σου φωνάζουν. Το σήμα δε χάνεται όταν ξέρεις να το ψάξεις.

Πάντα υπήρξα μαλάκας σε κάτι τέτοια σήματα. Πάντα προσπαθούσα να τα τιθασεύσω, να τα εκλογικεύσω, να τα διαπραγματευτώ.

Άλλα 5 λεπτά. Εάν μείνει άλλα 5 λεπτά θα την πλησιάσω. Εάν κάτσει στο παγκάκι δε θα πάω κοντά, εάν κοιτάξει προς το μέρος μου θα φύγω. Εάν, εάν... παπαριές καμαρωτές. Ό,τι διαπραγμάτευση κι αν επιχείρησα μέσα μου, εκείνη ήταν ακλόνητη.

Τι στον πούτσο να περνάει από το κεφάλι της ήθελα να'ξερα και γιατί να με νοιάζει. Όλα μέσα μου φώναζαν πήγαινε κι ας γαμηθούν όλα στο καπάκι, πήγαινε και παίχτο κουλ, πήγαινε και μη το πολυσκέφτεσαι.. απλά πήγαινε ρε γαμημένε μπάσταρδε. Τώρα που χάθηκε το γαλάζιο από τη θάλασσα, εκλογίκευση του κώλου. Έστω.

Δε σε έχει δει, μπορείς ακόμη να φύγεις. Θα της γαμήσεις την ψυχολογία όπως κάνεις με τα πάντα γύρω σου, το ιδιαίτερο ταλέντο σου.

Το σώμα δεν υπάκουσε, το μυαλό δεν υπάκουσε. Γύρισε πίσω στην default λειτουργία, ας όψεται όμως το εργοστάσιακο ελάττωμα.

- Πάλι εδώ;

 

Την είχα πλησιάσει αργά, αργά με τη δικαιολογία του ατόμου που βλέπει την πούτσα να ρχεται. Η γνώση δεν είναι δύναμη. Οι ώμοι της ανεβοκατέβηκαν και μια ανάσα ανακούφισης έφυγε από τα πνευμόνια της... Πόσο αληθινή είναι η άγνοιά της αναρωτιέμαι... Ώρα να ανακαλύψω.

Κόλλησα πάνω της και την ανάγκασα να με κοιτάξει, λες και θα έβλεπα όλες τις απαντήσεις που έψαχνα σε ένα βλέμμα. Ηλίθιοι ρομαντισμοί, από αυτούς που κάνουν το στομάχι μου να γυρίζει. Τι σκατά θέλει; Η άγνοια δεν είναι δύναμη.

-Κοίταξέ με. Τι θέλεις;

Με τι δικαίωμα μπορώ να ρωτώ κάτι τέτοιο; Ειρωνεία ρε μαλάκα. Θέλω να κάνω εμετό από την τόση ειρωνεία, φαίνεται; Άραγε φαίνεται; Ή μόνο εγώ γεννήθηκα με την κατάρα της Κασσάνδρας; Drama queen του κώλου, δεν είμαι τίποτα το σπέσιαλ. Μη το ξεχνάς ποτέ αυτό... θέλω τσιγάρο σαν τρελός.

Δεν έχω καν προσέξει εάν έλαβα απάντηση στην ερώτηση. Τι σημασία έχει. Το να μοιράζεσαι ένα τσιγάρο είναι πάντα πιο σημαντικό. Έστω 99 στις 100 πιο σημαντικό.

-Άνοιξε

Της το κράτησα στο στόμα, ήθελα να της βάλω τα δάκτυλα, τη γλώσσα, το καβλί μου σε αυτό το στόμα... Ναι, με αυτή τη σειρά. Αρκέστηκα στο τσιγάρο αλλά να πάρει έστω αυτό θα μάθει να το κάνει καλά, έστω γι' απόψε.

-Λοιπόν; Θα βουτήξουμε σήμερα;

Πόσο εύκολο είναι να τη φέρω σε δύσκολη θέση, ακόμη και μ' εμετικές φράσεις σαν κι αυτή που μόλις ξεστόμισα. Θα μάθει να τραβάει τζούρα που να με πάρει ο διάολος.

-Κάτι μου λέει ότι δεν καπνίζεις.

Το πνεύμα σε μάρανε..

-Θα ήθελες;

Το δημοκρατικό πνεύμα σε μάρανε..

-Προσπάθησε να κατεβάσεις τον καπνό όπως όταν εισπνέεις και μην τον κρατήσεις πολύ κάτω, μετά κάνε μία εκπνοή και βγάλτον.

Το διδακτικό δημοκρατικό πνεύμα σε μαρ... Κι όμως τα κατάφερε. Ο πούτσος μου κοντεύει να εκραγεί, αλλά δεν είναι η ώρα του τώρα. Υπάρχει κάτι στον ορίζοντα που είχε καιρό να εμφανιστεί, το μυαλό μου τρέχει με χίλια. Θα υποφέρει αυτή η μικρή διάολε, πρέπει να την προστατεύσω, αυτό πρέπει να κάνω. Δεν μπορώ να με δω, δεν μπορώ να με αξιολογήσω, δεν μπορώ να πάρω κανένα στο λαιμό μου... πρέπει να την προστατεύσω..

-Θα μου πεις τι θέλεις και στέκεσαι έξω από το σπίτι μου εδώ και 2 συνεχόμενες μέρες ;

Κοκκίνισε ή οι προβολές του μυαλού μου έχουν παγκόσμια πρώτη; Πρέπει να την τρομάξω να φύγει, μόνο τότε θα γλιτώσει το σκοτάδι μου.

-Τι θέλεις;

Ο αντίλαλος της φωνής μου χτύπησε στο απέναντι κτήριο και ξαναγύρισε στο πρόσωπό μου σχεδόν σαν ψίθυρος. Έσπασε...

-Δεν ξέρω τι θέλω, με σπρώχνει μία ανάγκη που δεν μπορώ να εξηγήσω. Από την πρώτη φορά που σε είδα νόμιζα ότι κατά κάποιο τρόπο θα με έσωζες από τη ζωή μου. Δεν ξέρω τι είναι αυτό το συναίσθημα, δεν το έχω ξανανοιώσει, μπορεί να είναι κι όλα στο κεφάλι μου. Το μόνο που ξέρω με σιγουριά είναι ότι εάν δεν ερχόμουν κάθε μέρα με την ευχή ότι θα σε συναντήσω κάτι μέσα μου έλεγε ότι θα το μετάνοιωνα για όλη μου τη ζωή.

Έσπασε. Μη σπάσεις κι εσύ ρε αρχίδι... Οι λέξεις βγήκαν από το στόμα μου πάρα τη θέλησή μου...

-Γονάτισε.
-Τι;
-Γονάτισε.

Σκοτάδι σκέτο...

Άλλη μια ήττα...

-Θα βουτήξουμε λοιπόν.

(Συνεχίζεται.)