Πρόκληση πόνου σε δύσκολες στιγμές

Τι;

 

Είναι σειρά, όπου μια ψυχολόγος συμβουλεύει να κάνει ακριβώς αυτό, την "έφηβη Τζίνι" ώστε να μην φτάνει σε σημείο να πονάει πολύ χειρότερα τον εαυτό της.

 

Αληθεια; Δεν την εχω δει.

 

Δεν έχεις πλέον την ευθύνη του εαυτού σου, κάποιος άλλος την έχει αναλάβει και αυτό είναι εξιλεωτικό!

 

Μπορείτε να το εξηγήσετε αυτό; Δυσκολεύομαι να καταλάβω τι σχέση έχει η πρόκληση πόνου με την ανάληψη ευθύνης τ@ εαυτ@

 

Η entelweis αναφέρεται σε 'περιόδους έντονου άγχους, πίεσης, καταστάσεων που δε μπορώ να διαχειριστώ εύκολα'.Καταστάσεις αυτού του είδους είναι πιο κοντά στο οδυνηρό πάρα σε κάτι ευχάριστο.Η ευθύνη διαχείρισης αφορά το άτομο που το βιώνει(απεμπλοκή η λύση, από μια επίπονη κατάσταση).Όσο όμως διαρκεί αυτή η επίπονη φάση και δεν λύνεται, πιθανό να εκλειφθει ως από μηχανής θεός ένας νέος άμεσος πόνος που προκαλείται από άλλο άτομο.Διότι αυτός ο νέος πόνος δεν προκλήθηκε από την ίδια, βρίσκεται σε ασφαλές(?) περιβάλλον και κυρίως απεγκλωβίζει το νοητικό από την προϋπάρχουσα επιτακτική, επίπονη κατάσταση.Πρόκειται για μια ασυνειδητη εγκεφαλική λειτουργία

 

Ευχαριστώ για την απάντηση.
Και πάλι, δυσκολεύομαι να καταλάβω.
Αυτό που περιγράφετε εγώ το αντιλαμβάνομαι ως αντιπερισπασμό.
Πώς μετατίθεται η ευθύνη τ@ εαυτ@;

Εννοείτε ότι, αν και η ευθύνη της υπάρχουσας πιεστικής κατάστασης συνεχίζει να βαρύνει εμένα, προκύπτει κάτι διαφορετικό που μου συμβαίνει το οποίο δεν είναι δική μου ευθύνη; Άρα η αρχική ευθύνη της αρχικής δυσάρεστης κατάστασης παραμένει, αλλά εγώ στρέφω την προσοχή μου σε μια άλλη κατάσταση;

Και πάλι, ως απλό αντιπερισπασμό το αντιλαμβάνομαι, όχι ως μετατόπιση ευθύνης  

 

Η πρόκληση πόνου δεν έχει μόνο ένα πλαίσιο αναφοράς.

Μπορούμε να Ε/έχουμε πρόκληση πόνου σε πλαίσιο επικοινωνίας, ευχαρίστησης, άσκησης εξουσίας, απόλαυσης, τιμωρίας και πολλά άλλα.

Στο πλαίσιο που θέτει η @entelweis θα συμφωνήσω με τη @Rupa ότι πρόκειται για αντιπερισπασμό.

Κατά τη γνώμη Μου Ε/έχουμε σε αυτό το πλαίσιο την εργαλειοποίηση κάποιου άλλου για να στραφεί αλλού η προσοχή και έτσι να ελαχιστοποιηθεί το στρες.

Τις περισσότερες φορές αυτό είναι συνειδητό και όχι ασυνείδητο.

 

@Iagos
Συμφωνώ μαζί σου, όμως τα γραφόμενα σου αφορούν το modus operandi. Πράγματι λειτουργεί ως αντιπερισπασμός(γιατί ειδικά αυτός; ) και τις περισσότερες φορές σε συνειδητό επίπεδο.Αυτός ο μηχανισμός φαίνεται να είναι κατανοητός και στη νηματοθέτρια αφού αναφέρει πως όταν τεθεί σε λειτουργία, το αποτέλεσμα συνήθως είναι λυτρωτικό.Αναρωτιέται ωστόσο
'που οφείλεται;' (ασυνείδητο)

 

Θα έβλεπα μια αναλογία με το ότι πολλές φορές γυναίκες (το έχω συζητήσει μόνο με γυναίκες για αυτό δεν γενικεύω) έχουν φαντασίωση βιασμού.
Προφανώς και καμία δεν έχει αυτή την επιθυμία.
Γιατί είναι συχνή φαντασίωση όμως;
Θεωρώ ότι είναι γιατί η ευθύνη της επιθυμίας μετατίθεται/βαρύνει κάποιον άλλο.

 

Ευχαριστώ για την απάντηση  

Αυτήν την μεταφορά ευθύνης της επιθυμίας μάλλον μπορώ να την αντιληφθώ. Αν και όχι εντελώς, καθώς εγώ δεν έχω καθόλου αυτή τη φαντασίωση. Θεωρώ ότι πρόκειται για κάτι διαφορετικό όμως.
Στην περίπτωση που η πρόκληση κάποιου εξωτερικού σωματικού πόνου μας βοηθάει να διαχειριστούμε στρεσογόνες καταστάσεις, αντιλαμβάνομαι το πώς μπορεί αυτό να λειτουργήσει ως αντιπερισπασμός, αντιλαμβάνομαι και πώς μπορεί να λειτουργήσει λυτρωτικά για άλλους λόγους, όπως λειτουργεί σε μένα.
Εξακολουθώ να μην μπορώ να αντιληφθώ πώς μετατίθεται η ευθύνη τ@ εαυτ@, σε σχέση με την αρχική δυσάρεστη κατάσταση  

 

Άστοχη τοποθέτηση η οποία σαφώς και γενικεύει μονομερώς.