Πόνος

oh well

ομολογώ πως δεν είμαι αλγολάγνος
είμαι άνδρας ,και λειτουργώντας ανταγωνιστικά ,αρκετές φορές τον πόνο τον βλέπω σαν μία πρόκληση ,σαν ένα score που πρέπει να ξεπεράσω ποτέ δεν έχει τελειωμό... χαίρομε που δεν ικανοποιώ αυτή την ανάγκη ...

αλλά σε αντίθεση με την άποψη του DeSade απολαμβάνω τον πόνο περισσότερο όταν λειτουργεί υποτιμιτικά/συμβολικά ,ίσως φταίει του ότι αρέσκομε στον εξευτελισμό ...

πάντως με έναυσμα τη δημοσίευση του DeSade εγώ κατάλαβα ένα κάλεσμα να νιώσουμε όλοι μαζί τον πόνο !

ένας περιορισμός όσο αφορά το πόνο είναι και η φοβία ,κυριώς ως προς τα αποτελέσματα ,θεωρώ πως ένας μαζοχιστής δεν έχει όρια πάντα θα θέλει περισσότερο, όμως τα αποτελέσματα είναι αυτά που προκαλούν μία αποστροφή και εντέλη ανασταλτικό παράγοντα ,θετικό θα το χαρακτήριζα γιατί εν τάξη όλοι θα ζήσουμε αλλά πως είναι το θέμα...

ελπίζω να με καταλάβατε

 

Απάντηση: Πόνος

λίγος πόνος, σε συγκεκριμένα σημεία του σώματός μου, είναι ερεθιστικός... κατά τ' άλλα γενικά ο πόνος:
δε μου αρέσει
δεν τον επιδιώκω
απλά τον ανέχομαι

 

Απάντηση: Πόνος

Συμφωνω και εγω με τον DeSade και οντως θα εχει πολυ ενδιαφερον οι αποψεις των υποτακτικων ατομων

 

  ναι ! λίγος πόνος είναι ερεθιστικός!  

Θυμάμαι στις βανιλα εποχές μου, πάντα λίγος πόνος (λίγος-λίγος!) δρούσε φοβερά διεγερτικά σε μένα. Αργότερα , έμαθα να τον ανέχομαι , όπως ειπε η Sapfw , και δεν ήταν τιποτα υπερβολικό. Δεν ειμαι (τουλάχιστον ακόμα pain lover or pain slut) όμως με την πάροδο του χρόνου (εξέλιξη...) , αρχισε να λειτουργεί ως διεγερτική η 'ανοχή' του πόνου , ως προς την αίσθηση της υποταγής μου και όχι απλά ως σεξουαλικά διεγερτική.

Το έχω ξαναπει πολύ παλια, ότι όταν ακουγα στις αρχές μανταλάκια , έτρεχα με 1000 να ξεφύγω  ) τουλάχιστον ήθελα να τρέξω... ) Η μόνη τότε αίσθηση, ήταν αυτη της φυσικής΄αίσθησης του πόνου η οποία όπως αναφέρθηκε λειτουργούσε αποτρεπτικά. Ποτέ δεν συνέδεσα τον πόνο με ηθική ή ξευτελισμό ή υποτίμηση. Οχι στο μυαλό μου ήταν εξαρχής πολύ ξεκάθαρο ότι δεν εμπλεκόντουσαν αυτά. Δεν ξέρω γιατι αλλα δεν είχαν καμμιά εμπλοκή. Θυμάμαι μια φράση -χρόνια πρίν - που αρχισε μάλλον να ενεργοποιεί το μηχανισμό "πόνου -υποταγής - . Γκρίνιαζα γιατι πονούσα (μη φανταστειτε πολύ ...ήμουν νέα ακόμα) και ο Κύριος είπε με μια αισθησιακή φωνή και ένα τόνο που νομίζω δεν θα ξεχάσω ποτε :"δεν αξίζει να πονάς λίγο για τον Κύριό σου??"
Αυτομάτως έπαψα να πονώ, ή εν πάση περιπτώση η αίσθηση του πόνου μπήκε σε δεύτερη μοίρα. Αρκετο καιρό αργότερα άρχισα να συνειδητοποιώ ότι οποιαδήποτε μορφή πόνου που προερχόταν απο τον Κύριό μου, είχε αρχίσει να δρα καθοριστικά στην αίσθηση της υποταγής μου. Η αίσθηση του "παραδίδομαι" γινόταν εντονότερη την ώρα του πόνου. Ποτέ δεν διαννοήθηκα να κουνηθώ ή να ξεφύγω (πράγμα που όταν το είδα να το κάνουν άλλες sub μου προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση) . Τώρα ξέρω γιατι (ποτέ δεν σταματάς να μαθαίνεις τον εαυτό σου   ) Ξέρω πως ο πόνος που προέρχεται απο Εκείνον είναι για μένα έκφραση υποταγής. Νιώθω σαν να λυνεται το σώμα μου και να παραδίδεται η ψυχή μου, και όταν ο πόνος υπερβεί τις συνηθης αντοχές μου τότε παυω να πονώ κατα ενα περίεργο τρόπο και απλά νιώθω υποταγμένη. Οταν μου ζητήθηκε να παρακαλέσω να μαστιγωθώ , μου φανηκε φρικτό και όχι μόνο φρικτό, αλλα και κάτι που δεν θα αντεχα (φυσικός πόνος) αλλά και λίγο υπερβολή ...να παρακαλέσω? Πάλι δεν ετεθη θέμα ηθικής στο μυαλουδάκι μου , παρα μόνο το ασύμβατο. Να παρακαλέσω για κάτι που θα με πονέσει και δεν θα μου αρέσει????
χμμμ περίεργον!!!!
και όχι μόνο περίεργον αλλα και ασύμβατο! Παρακαλάς για κατι που θελεις πολύ. Γιατί να παρακαλέσω λοιπόν για κάτι που φοβάμαι , που θα πονέσει πολύ που....

Η πορεία έδειξε ότι ναι ευχαριστως πια παρακαλάω γι'αυτο...οχι ευχαρίστως απλά! αλλα μου λείπει...Παρακαλώ και ζητώ στ'αληθεια πια και οχι απλά γιατι ακολουθώ μια εντολή. Η πορεία είναι ίδια ,
ελαφύς φόβος ,
πόνος,
υπερβαση φυσικού πόνου,
υποταγή...
χάνομαι... !! Είναι εκείνες η στιγμές που η παράδοση είναι στο ζενίθ, εκείνες οι στιμές που νιώθεις το απόλυτα δικό Του...
Η απόλυτη δικαιοδοσία που έχει επάνω σου και που σε διακτινίζει σε μια αλλη πραγματικότητα αυτή της υποταγής.

(Και επειδή αυτη τη στιγμή μιλω παραλληλα με μια φίλη απο το φόρουμ:lol  , μου ήρθε η εξής διαφορά και νομίζω πως έτσι τη βιώνω. Ο μαζοχισμός για μένα δεν εχει ακριβώς θέση εδώ. Ισως υπάρχουν στοιχεία του...(σαφώς) όμως για μενα ο πόνος είναι δείγμα και μέσο και τρόπος εκδήλωσης υποταγής και όχι κάλυψη μαζοχιστικών διαθέσεων. Νομίζω ότι είναι μια σημαντική διαφορά.

 

Ο πονος λειτουργει σε μενα αντιαφροδισιακα εκτος κι'αν προερχεται απο τα γυμνα ποδια της Κυριας,συνηθως συνεπεια ποδοπατηματος η κλωτσιας.Προφανως συνδεεται με την ταπεινωση που επιφερει μια τετοια συμπεριφορα και με το ισχυρο φετιχ που εχω για τα γυμνα γυναικεια ποδια.
Οσες φορες πειραματιστηκα με αλλες "πηγες" πονου τα αποτελεσματα ηταν καταστροφικα για την διεγερση μου.

 

Απάντηση: Re: Πόνος

αν μου επιτρέπεις μια διόρθωση... η ανοχή του πόνου είναι έκφραση υποταγής, όχι ο πόνος αυτός καθ' αυτός

 

Απάντηση: Πόνος

Κατοπιν Αδειας Του Κυριου μου

Πριν λιγες εβδομαδες μιλουσα με μια φιλεναδα του φορουμ για τον πονο και τις σαδομαζοχιστικες συνεδριες. Μετα απο αρκετη ωρα με ρωτησε ¨Μα καλα δεν σε πειραζουν ολα αυτα; Νιωθεις μονο ηδονη; Δε νιωθεις ουτε μια στιγμη πονο;¨. Η απαντηση μου βγηκε τοσο αυθορμητα και τοσο λογικα ¨Μα, γλυκεια μου ο Πονος ειναι η ηδονη¨ που ξαφνιασα ακομα και τον εαυτο μου.

Στην αρχη της γνωριμιας μου με τον Κυριο μου φοβομουν τον Πονο, τον ειχα σαν κατι ασχημο στο μυαλο μου. Αντιερωτικο, αντιαισθητικο, οχι σωστο. Στην πρωτη μου σαδομαζοχιστικη συνεδρια ο Πονος εδρασε πανω μου απελευθερωτικα, ομορφα, απιστευτα ομορφα. Την πρωτη φορα χαλαρωσα και δεχτηκα, δεν ηξερα τι με περιμενει ουτε αν θα ηταν ομορφο αυτο που ερχεται, ηξερα πως Εκεινος το Ηθελε και εγω θα Του το προσφερα οπως προσφερω παντα αυτο που Θελει. Ομως δεν ηταν μονο αυτο, ηταν μια απιστευτα ομορφη αισθηση, ηταν απλα και μονο ηδονη.

Απο τοτε επιδιωκω και παρακαλω καθε φορα για Πονο, παντα, και παντα περισσοτερο. Ο Πονος για τον Πονο και παλι για τον Πονο. Απλος, καθαρος Πονος. Δεν μπορω να φανταστω πως θα μπορουσα να ανεχομαι τον Πονο μονο για χαρη Του, η πως θα εβρισκα την ηδονη μονο εν μεσω της υποταγης μου, αν και πρεπει να ομολογησω πως υπαρχουν στιγμες και στιγμες. Επιδιωκω τον Πονο, μου αρεσει ο Πονος, δεν τον βλεπω μονο ερωτικα, δεν τον βλεπω μονο υποτακτικα, δεν με ενδειαφερει αν ο Πονος αποφερει την κοινη Ηδονη οπως την ξερουμε ολοι μας, ο Πονος απο μονος του ειναι ηδονη, δεν ανεχομαι για Εκεινον για να προσφερω και ετσι βρισκω την ηδονη μου, ο Πονος για τον Πονο απλα. Σε συναρτηση ομως παντα με τον Κυριο μου, ο Πονος για τον Πονο απο Εκεινον. Ακουγοντας την απιστευτη Ανασα Του εκεινες τις ιδιαιτερες στιγμες μας. Ακουγοντας την απιστευτη Ηδονη Του, νιωθοντας τα Χερια Του να περναν πανω απο το πονεμενο μου κορμι, να νιωθουν την ζεστασια του Πονου μου, οταν ολες οι αισθησεις εχουν σβηστει και ομως δουλευουν ολες στο επακρο....Οταν εγω λειτουργω σαν δεκτης του Πονου Του.....υπεροχες ιδιαιτερες στιγμες που ομως δεν εχουν να κανουν τοσο πολυ με την υποταγη μου η την Κυριαρχεια Του οσο απλα και μονο με την αγαπη και των δυο Μ/μας για τον Πονο.

Υπαρχουν ομως καποιες στιγμες που ο Πονος ξεπερναει τις σωματικες μου αντοχες, υπαρχουν καποιες στιγμες που το σωμα θελει να επαναστατησει σε αυτα που γινονται. Και εκεινες τις στιγμες ο Πονος μετατρεπεται σε καθαρη υποταγη. Ποτε δεν θα μπορουσα να διανοηθω να βαλω το χερι μου για να Σταματησει, ποτε δεν θα Του ελεγα να Σταματησει αν Εκεινος Κρινει πως αντεχω και Θελει περισσοτερο. Εκεινες τις στιγμες το σωμα σταματαει να νιωθει πια, το μυαλο ακομα παραλυει και ταξιδευει σε κοσμους αλλους. Ο χωρος, ο χρονος σταματαει. Τιποτα δεν υπαρχει γιατι εσυ η ιδια εισαι τιποτα, το μονο που εισαι ειναι οι Επιθυμιες Του.

Και μιας και η φιλη MPslave τονισε τη διαφορα των σκεψεων μας κλεινοντας θα ηθελα να πω πως για μενα η επιθυμια του Πονου και της υποταγης παντα μου προκαλουσαν τυψεις. Τυψεις γιατι πιστευα πως αυτο που νιωθω δεν ειναι σωστο. Γνωριζοντας τον Κυριο μου αρχισα σιγα σιγα να αποβαλω αυτα τα συναισθηματα και να βρισκω χαρα μεσα απο την υποταγη μου και τον μαζοχισμο μου. Απλη ομορφη χαρα υποτασομενη στις Επιθυμιες Του και απελευθερωση απολαμβανωντας τον Πονο χωρις τυψεις. Λεω συχνα πως ενιωσα σαν μικρο παιδι που μολις ανακαλυψε το βαζο με τις καραμελες της μαμας του. Για μενα δεν νοειται υποταγη χωρις μαζοχισμο μιας και η ιδια η υποταγη στις Επιθυμιες Καποιου χωρις γιατι ναι μεν αλλα ειναι απο μονο του ενα ειδος ψυχικου μαζοχισμου. Ακομα και η υποταγη η ιδια ειναι καλυψη των υποτακτικων μας διαθεσεων, σεβασμος σε αυτο που ειμαστε, ισσοροπια μεσα απο την υποταγη μας και αλλα πολλα. Ο μαζοχισμος απο μονος του ισως να μην οδηγησει ποτε στην υποταγη και δεν χρειαζεται να ειναι αλληλενδετος. Ισως και η υποταγη απο μονη της να μην μπορει να οδηγησει στον καθαροαιμο μαζοχισμο, δηλαδη στην απολαυση του Πονου καθαρα και μονο για τον Πονο (αυτο δεν το ξερω). Ομως ο τροπος που προσωπικα το βιωνω ειναι πως αυτα τα δυο ειναι αρρηκτα συνδεδεμενα μεταξυ τους και αλληλενδετα. Δεν μπορω να διανοηθω το ενα χωρις το αλλο, οι τροποι που βιωνω τον Πονο ειναι τοσοι πολλοι και τοσο διαφορετικοι, ο Πονος εχει τοσα πολλα πρωσοπα που θα μπορουσα να γραψω ολοκληρη μελετη για το τι μου δημιουργει καθε φορα.

Οι στιγμες τις τιμωριας που αποζητω τον Πονο Του, αποζητω την Τιμωρια Του οταν ξερω πως εχω κανει κατι λαθος. Αυτος ο Πονος (ψυχικος η σωματικος) απαλυνει τις τυψεις μου, τις τυψεις οτι δεν φανηκα αξια των θελω Του.

Οι στιγμες της απολυτης ηδονης και απολαυσης του Πονου. Τις στιγμες που νιωθω την Ανασα Του και το αγγιγμα Του.

Οι στιγμες που ο Πονος Του ξεπερνα καθε οριο ψυχικο η σωματικο που ειχα ποτε φανταστει πως θα αντεξω και ομως αντεχω ακομα και μεσα απο αυτο φτανω σε ενα υπεροχο επιπεδο.


Γραφω τοση ωρα και ακομα εχω την εντυπωση πως δεν ειπα τα μισα απο αυτα που σκεφτομαι. Ισως επανελθω κατοπιν Αδειας Του

 

Όχι την πρώτη σίγουρα επειδή δεν είναι αυτός που θα μου προκαλέσει την υποταγή. Αποτελει απλως μια εντονη αισθηση στην ζωη μου, την οποια ειμαι διατεθημενη να δεχθω μονο απο Εκεινον

 

Re: Απάντηση: Πόνος

Αυτη την φραση νομιζω την εχει και καποιο μελος του φορουμ στην υπογραφη του... 








 

 

Απάντηση: Πόνος

O πονος μπορει να ειναι ηδονη αρκει να ξερεις να την προσφερεις οπως λεει και μια μιστρες εδω γυρω  μεχρι ενος σημειου ομως.. Σε καποιες καταστασεις μπορει να ειναι απο απολυτα ερεθιστικος εως απολυτα ξενερωτικος. Και αν ξεφυγει απο τα ορια, η ηδονη εξαφανιζεται δια μαγειας.. Κι αν φυγει η ηδονη τι μενει? Ο πονος για τον πονο δε με εκφραζει, δεν εχει νοημα αν δε μπορει να με κρατησει σαν καυλωμενη γατα..

 

Re: Απάντηση: Πόνος

αυτο νομιζω απανταει απο μονο του, στο δικο σου ποστ