Πόσο απέχει η φαντασία από την πραγματικότητα;

Όσο προχωράω βαθύτερα στην εσωτερική μου αναζήτηση, με κριτήριο το lifestyle, γεννώνται ερωτήματα πολύ δυσκολότερα και πολυπλοκότερα στο να απαντηθούν. Αρχίζουν κάποια όρια φαντασίας και πραγματικότητας να γίνονται δυσδιάκριτα. Μιλάω για πράγματα εφικτά, τα οποία όμως θεωρώ και θεωρούμαι όλοι μας εγκλήματα του κοινού ποινικού κώδικα (παιδοφιλία, κτηνοβασία, αιμομειξία).

Ένα παράδειγμα, πιστεύω, θα βοηθούσε να καταλάβεται τι εννοώ. Σε κάποιους από εμάς αρέσει το dog training. Μέσα από συζητήσεις που έχουμε κάνει καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι αυτό που μας εξιτάρει είναι η αντιμετώπιση του υποτακτικού ατόμου από τον Κυρίαρχο ΣΑΝ να ήταν σκύλος. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι μας εξιτάρει να το ζήσουμε στην πραγματικότητα με ένα σκύλο.

Εδώ γεννάται το ερώτημα, τι είναι αυτό που οδηγεί σε αυτό το δρόμο τη φαντασία μας; Η ταπείνωση απλά ή εμπεριέχει και το "μικρόβιο" της κτηνοβασίας; Έχω δεχθεί ερωτήσεις τόσο από βανίλια όσο και από άτομα του χώρου μας που αφορούν το ίδιο ερώτημα που έθεσα αλλά προεκτείνονται και σε άλλες κατηγορίες. π.χ. τι οδηγεί τη φαντασία μας να εξιτάρεται από την ιδέα να βλέπουμε τον παρτενέρ μας ΣΑΝ να ήταν ένα πολύ μικρότερο/μεγαλύτερο άτομο ή από συγγενικό περιβάλλον; Χωρίς αυτό να γίνεται αποδεκτό από το μυαλό μας και τη λογική μας ούτε καν σαν ενδεχόμενο.

Αυτό που στην ουσία ρωτάω είναι μπορούν όλα αυτά να θεωρηθούν παιδοφιλία, κτηνοβασια, αιμομειξία όταν υπάρχουν απλά στην φαντασία μας με εικόνικα πρόσωπα. Όταν παίζουμε δηλαδή ένα παιχνίδι ρόλων;

Εγώ δεν μπόρεσα να δώσω άπαντήσεις στα ερωτήματα αυτά. Παρακαλώ αν υπάρχουν κάποιοι που μπορούν να δώσουν απαντήσεις, να το κάνουν γιατί θα βοηθήσει πολλούς πιστεύω να λύσουν κάποια ερωτηματικά τους και μέσα σ'αυτούς είμαι κι εγώ.

 

Δεν είμαι βέβαια ψυχολόγος ή ειδήμον για να μπορέσω να σου δώσω μια επιστημονική απάντηση, μπορώ μόνο να σου παραθέσω την προσωπική μου άποψη. Πιστεύω πως αυτό που θα έπρεπε να αναρωτηθεί κανείς είναι αν θα έκανε κάτι αντίστοιχο αν του δινόταν η ευκαιρία. Και χρησιμοποιώντας το παράδειγμα που έδωσες θα σου πω πως ναι κι εμένα μου αρέσει να περιφέρω το σύντροφο μου (σκλάβο μου) σαν σκύλο στο δωμάτιο και να του δίνω εντολές, όμως βρίσκω απόλυτα αποκρουστική την ιδέα να προβώ σε οποιαδήποτε σεξουαλική πράξη με έναν πραγματικό σκύλο. Ως εκ τούτου νομίζω πως, στην πλειοψηφία μας τουλάχιστον, μας εξιτάρει η ιδέα της ταπείνωσης ή/και του εξευτελισμού και δεν το αντιμετωπίζουμε σαν εναλλακτική λύση για μία αξιόποινη πράξη.

 

Θα συμφωνησω απολυτα με την Avalonia-την οποια και καλωσοριζω μιας που δεν ειχα την ευκαιρια  
Και θα προσθεσω-στην φαντασιωση σου θελεις να σου φερονται ως σκυλο οχι να συνουσιαστεις με σκυλο. Ως bottom λοιπον το θεμα κτηνοβασιας ουτε καν τιθεται ως ερωτημα για εσενα. Τιθεται, ομως, για την Avalonia και ολες εμας που μας αρεσει να φερομαστε στους σκλαβους μας ως σκυλους. Προσωπικα δεν φαντασιωνομαι κτηνοβασια. Και δεν νομιζω οτι η χρηση του υπακουου ως σκυλου ειναι κτηνοβασια μια που ο υπακουος δεν ειναι στην πραγματικοτητα σκυλος παρολο που τρωει παντα απο σκυλοπιατο (ως αποδειξη ας σημειωθει οτι νιαουριζει πολυ καλυτερα απ οτι γαυγιζει   ) Ουτε ειναι παιδοφιλια αν καποιος ενδιαφερεται για infantilism μια που αυτο δεν σημαινει σε καμμια περιπτωση οτι θα επραττε επ αυτου με ενα παιδι.

 

RE: RE: Πόσο απέχει η φαντασία από την πραγματικότητα;

Συμφωνώ απόλυτα... 

Πολύ παλιά όποτε τύγχαινε να έχω πάνω στην διέγερσή μου κάποιες εικόνες που θα θεωρόντουσαν από τους περισσότερους, ακόμη κι από μένα ανήθικες και ανήκουστες, ένιωθα ενοχές.

Με τα χρόνια έπαψα να το κάνω, κι αυτό γιατί πιστεύω πως η φαντασία δεν πρέπει να συγχέεται με την πραγματικότητα.
Έχω φανταστεί να με βιάζουν 1000 φορές και μέσα στη φαντασίωση μου το απολαμβάνω, αυτό δεν σημαίνει πως επιθυμώ να με βιάσουν στ' αλήθεια!
Έχω παίξει παιγνίδια, όπου ήμουν η μητριά, ή η μαθητριούλα... Δεν σημαίνει αυτό πως θα το έκανα και στην πραγματικότητα!
Άλλες φορές φαντάστηκα να είμαι γυμνή στη μέση μιας πόλης και να με βασανίζουν και να με σκοτώνουν, και σίγουρα δεν το επιθυμώ αυτό πραγματικά.
Αλλά πολλές φορές μέσα από τη φαντασίωση και τα παιγνίδια αυτά, δουλεύονται και κάποια συμπλέγματα που όλοι έχουμε, άσχετο αν κάποιοι τα παραδέχονται και κάποιοι όχι.

Οπότε η δική μου στάση προς τη φαντασίωση μου είναι...οχι λογοκρισία...αν το μυαλό μου επιθυμεί εκείνη τη στιγμή να δημιουργήσει κάποιες συγκεκριμένες εικόνες, δεν το λογοκρίνω... Αρκετή λογοκρισία έχουμε στην πραγματικότητα, ας μέινει και κάτι ελεύθερο..

 

Άρχισαν κάποια πράγματα να ξεκαθαρίζουν. Σ/σας ευχαριστώ γιο τις απαντήσεις Σ/σας αν και ακόμα κάποιες αμφιβολίες παραμένουν. π.χ δτο dogtraining συμφωνουν οι περισσότεροι ότι δεν εμπεριέχει στοιχεία κτηνοβασίας. Αν σαν φαντασία εξιτάρει κάποιον η επαφή με σκύλο άσχετα αν δεν το πραγματοποιήσει ποτέ τότε περιλαμβάνονται; Ξέρω ότι μόνο ψυχολόγος θα μπορούσε να απαντήσει με ακρίβεια αλλά να σας πω την αλήθεια πιο πολύ με ενδιαφέρουν οι δικές Σ/σας απόψεις.

 

Θα συμφωνήσω με τους προηγούμενους κι εγώ με τη σειρά μου. Αυτό που είπε η Avalonia με εκφράζει απόλυτα. Το ότι συμπεριφέρεσαι στον υποτακτικό/ή σου ή στον σκλάβο/α σου με κάποιον τρόπο δεν σημαίνει ότι αν αυτός/ή ήταν πράγματι αυτό που παριστάνει θα το έκανες.Οσον αναφορά την φαντασίωση, για μένα είναι για να μένει φαντασίωση τις περισσότερες φορές. Οταν φαντασιώνομαι διάφορα όπως είπε και η lara[E-p] ερεθίζομαι αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θέλω και να τα βιώσω απαραίτητα. Και τις περισσότερες φορές όταν έρχεται η ικανοποίηση σκέφτομαι αυτό που φαντασιωνόμουν και λέω στον εαυτό μου "Αυτό αποκλείεται να το έκανα" αλλά θα το φαντασιωθώ και πάλι και πάλι. Πολλές φορές νιώθω ότι τη στιγμή της ερωτικής επιθυμίας θα μπορούσα να κάνω τα πάντα. Ολα όσα φαντασιώνομαι. Aλλά όταν επέρχεται αυτή χαίρομαι που απλά αυτά ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας ως καταστάσεις άκρως exciting εκείνης της στιγμής αλλά που αν τις βιώσω θα είναι πολύ πέρα από αυτό. Εξάλλου οτιδήποτε που θέλουμε πραγματικά να το ζήσουμε δεν θα μείνει στην φαντασία μας και μόνο. Οτι μένει όμως μόνο σ'αυτήν νομίζω ότι έχει και πολύ καλό λόγο τις περισσότερες φορές. Βέβαια θα πρέπει να διαχωρίσουμε όσο μπορούμε την φαντασίωση από τα απωθημένα. Δεν μιλάμε για καταστάσεις που δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να τις ζήσουμε γιατί επηρεαζόμαστε από αναστολές αλλά για καταστάσεις που ξέρουμε ότι δεν μας ταιριάζουν και ότι απλά το μυαλό μας καταφεύγει σε αυτές ως εργαλείο για την ερωτική μας κλιμάκωση ή και για την δημιουργία μιας ωραίας ατμόσφαιρας.

 

Με έχει απασχολήσει και με απασχολεί ιδιαίτερα το θέμα της ‘’φαντασίας ‘’ γενικότερα ,
αλλά και πιο συγκεκριμένα στο bdsm ,
μια και πιστεύω πως είναι μια από τις βάσεις του.
Πόσο απέχει όπως λέει και η little_slut[PieR] από την πραγματικότητα ,
αν υπάρχουν ακόμα και μέσα σε αυτή όρια,
αν δεν υπάρχουν και που μπορεί να σε οδηγήσει όταν Ε/συ ο ίδιος την κάνεις πραγματικότητα ,
αν γίνεται ,
και βασικά πόση και ποια είναι η σχέση της με την πραγματικότητα κλπ .

Σκεφτόμενη λοιπόν ότι η συνείδηση δύναται απέναντι στις κάθε είδους παραστάσεις να λειτουργεί διαμορφωτικά και σχεδόν πάντα με δική της πρωτοβουλία,
την αναμορφώνει και τις δίνει ή δημιουργεί κάποια νέα ,
εκείνη με την σειρά της διασπά όλες τις εικόνες ,
κυρίως τις ψυχικές και παίρνοντας τα στοιχεία τα ανασυγκροτεί και δημιουργεί νέες μορφές .
Ψάχνοντας λίγο πιο πολύ το θέμα ,
διάβασα πως η φαντασία ...
‘’ άλλοτε διεγείρεται και κατευθύνεται από την θέληση μας
και οδηγείται από αυτήν προς ορισμένη κατεύθυνση και λέγεται σκόπιμη
και άλλοτε λειτουργεί ελεύθερα χωρίς την συνειδητή μας προαίρεση και λέγεται αυθόρμητη’’.

Η φαντασία είναι από μόνη της μια πραγματικότητα πιστεύω ,
και οι ανθρωποι οχι φυσικα ολοι , αλλα οσοι μπορουν και θελουν , την ζουν .
Αυτό που κάνει τους ανθρώπους να μην περνούν συνηθως την διαχωριστική εκείνη γραμμή
έχει να κάνει με την δημιουργική ενέργεια της φαντασίας και την επιλογή – εντολή που δίνει ο εγκέφαλος στην διαχώριση και τοποθέτηση μέσα μας του αρχικού εποπτικού υλικού που τελικα εχει μεινει αναλλοίωτο για διάφορους λόγους που στο κάθε έναν διαφέρει λόγο της διαφορετικότητας βιωματων στην νηπιακή , εφηβική αλλά και μετέπειτα εξελιξη της ζωης του.


Υ.Γ

Ήθελα να πω σαν τελευταίο σχόλιο ,
οτι στο αρχικό ποστ της little_slut[PieR] ,
η ιδια μιλα για ‘’φαντασία’’ αλλά στα επόμενα ,
διάβασα πως γράψατε για φαντασίωση /σεις .
Αν εννοεί η little_slut[PieR] και μιλά για φαντασιώσεις και ποια η σχέση με την πραγματικότητα , τότε έχω καταλάβει λάθος το αρχικό κείμενο και ζήτω συγνώμη ,
απλά διευκρινίζω πως εγώ απαντάω στο ‘’ Πόσο απέχει η φαντασία από την πραγματικότητα’’
και όχι ‘’ η φαντασίωση ‘’ που σαφώς είναι τελείως διαφορετικά πράγματα .

 

RE: RE: Πόσο απέχει η φαντασία από την πραγματικότητα;

Μπορεί να είναι απλά ερεθισμός για κατι το extreme, το απογορευμένο ή εξευτελιστικό. Να αρχίσεις να σκέφτεσαι την πιθανότητα της κτηνοβασίας, αν οταν βλέπεις εναν ωραίο σκύλο σου έρχονται στο μυαλό ερωτικές εικόνες και ελξη για το σκύλο.
Είδα ενα σκύλο σήμερα !!! πω πω ... σκέτο μανούλι.

Πολλοι εχουμε εξιταριστεί από τις ανάλογες περιγραφές του Εμπειρικου στον Μεγάλο Ανατολικό ή τiς εικόνες στα κόμιξ του Μανάρα ή στην ιδέα να βάλουμε τη σκλαβα μας να πηδηχτεί σα σκύλα. Δε σημαινει αυτό πως είμαστε κνηνοβάτες - ειμαστε απλώς ερωτικοί άνθρωποι.

 

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος πλάθει τις εικόνες της πραγματικότητας όπως σχεδόν τις θέλει . Νουθετεί , πατρονάρει , κατευθύνει . Μένει η χημεία . Δύσκολο να την ελέγξει . Και αν πετύχει στην χημεία , θα ταιριάζουν τα κομάτια που του λείπουν με αυτά που ψάχνει ; Η συνισταμένη των παραπάνω με το μέγιστο επιθυμητό αποτέλεσμα είναι χαοτικά απροσδιόριστη . Απελπισία ; Δεν νομίζω . Σπάνιο , ναι . Ακατόρθωτο όχι . Όπως και ο έρωτας . Ή μήπως κάπου εκεί συναντιόνται και τα δύο ; Από την άλλη όμως , η προσδοκία , η βασανιστική αναμονή , του δρόμου , όμορφες γεύσεις   Και κάτι τελευταίο . Κάπου εκεί έξω , πίσω από τις πόρτες , υπάρχουν άνθρωποι που όχι απλώς μπορούν να μας απογειώσουν στις φαντασιώσεις μας , αλλά και να τις ξεπεράσουν μαζί μας πριν προλαβούμε να τις γεννήσουμε .

 

Πιστευω οτι η ταυτιση με σκυλο εκ μερους των σκλαβων εχει σχεση οχι με το ιδιο το ζωο αυτο καθεαυτο, αλλα με τις ιδιοτητες του: πιστο, υπακου στον Αφεντη του κλπ. Αυτο εξιταρει ενα σκλαβο να μιμηθει το προτυπο του δηλ ενα σκυλο και οτι θα μπορουσε να κανει ενας Αφεντης με ενα σκυλο..That's all

 

~κερνάει ένα σκυλομπισκότο την lil slut και διαβάζει τα πόστς μασουλώντας~

Οταν φθάνει η σκλάβα να βγάζει τα δόντια και να γρυλίζει σε ένα σκύλο που κάνει χαρές στον Κύριο της σε κάποιο βαθμό η φαντασία έχει περάσει στην πραγματικότητα. Ίσως για κάποιους να έχει να κάνει με κτηνοβασία αν και δεν το πιστεύω, σίγουρα έχει να κάνει με την επιθυμία Του Κυρίαρχου να φθάσει την υποτακτική σε ένα σημείο που θα οικειοποιηθεί έναν ρόλλο λιγότερο ανθρώπινο, περισσότερο εξευτελιστικό για κάποιους, χαριτωμένο για άλλους.
Όταν μια γυναίκα φθάνει να αισθάνεται πως δεν έχει άλλες επιλογές από αυτές που ορίζει Ο Κυρίαρχος και πως είναι σκλάβα, όταν Ο Κυρίαρχος αισθάνεται πως η γυναίκα είναι σκλάβα Του και δικαιωματικά μπορεί να της κάνει ότι θέλει, τότε η φαντασία έχει περάσει στην πραγματικότητα.
Η πραγματικότητα μας είναι δικό μας δημιούργημα και πολλές φορές βασίζεται στην φαντασία μας όσο και στις φαντασιώσεις μας ανάλογα με τον βαθμό που επιθυμούμε.

 

Εμενα με τιμα να μου φερεται η Αφεντρα μου σαν σκυλο (χωρις τον "σαν").Γιαυτη ειμαι ο πιστος Της σκυλος...αυτο εξαλου ειναι και στη φαντασιωση μου αυτο.Μια χαρα τετραποδο ειναι το ζωντανο.