ΣΥΝΥΠΗΡΕΣΙΑ

Έπινε το ποτό της σε ένα μπαρ, ήσυχο, σε μία γειτονιά, στο κέντρο της Αθήνας. Ήθελε να ξεφύγει. Δεν είχε όρεξη να μιλήσει σε κάποιον άνθρωπο. Βυθιζόταν στα δικά της και έμενε εκεί. Αυτή τη μέρα ήθελα να δει με άλλη ματιά τα θέματα που αντιμετώπιζε. Ήθελα να ήταν αυτή και ο εαυτός της. Τίποτε άλλο. Η μουσική έπαιζε δυνατά. O Nick Cave της έλεγε «From Her To Eternity» και αυτή τον άκουγε ταξίδευε στη δική της αιωνιότητα, σε αυτή των θεμάτων που τη βασάνιζαν και δε σταμάταγαν ποτέ. Κοιτούσε πέρα, στον καθρέπτη του μπαρ, εκεί που τα μπουκάλια έβλεπαν το είδωλό τους και αυτήν. Και το βλέμμα της πήγαινε πιο πέρα.



Χωρίς να το θέλει την είδε. Μία γυναίκα. Μόνη. Έπινε το ποτό της και, αντίθετα με αυτήν, έβλεπε το ποτήρι της. Το υγρό που θα έμπαινε μέσα της, ευχόμενη να την ηρεμήσει. Ήταν σα να του μίλαγε, σα να το παρακαλούσε να είναι καλό μαζί της. Να της προσφέρει τη γαλήνη που ήθελε, που τόσο αποζητούσε. Δεν την ενδιέφερε αν κάποιος την κοιτούσε, αν είχε καρφώσει το βλέμμα της πάνω της. Δεν έψαχνε αυτή την αλληλεπίδραση. Κοιτούσε το ποτό της και αυτό έβλεπε αυτήν. Τίποτε άλλο. Δεν την ενδιέφερε αν εξέπεμπε μελαγχολία, μοναξιά ή κάτι άλλο. Δεν την ενδιέφερε τίποτε.

Αυτά όλα τα είχε καταλάβει αυτή η γυναίκα που την παρατηρούσε εδώ και λίγα λεπτά. Κατάφερε και τη διάβασε. Το ύφος της μιλούσε. Ήθελε να μάθει για αυτήν, να απαντήσει σε κάποια «γιατί» που το πρόσωπό της αποτύπωνε στο χώρο. Αποφάσισε να την πλησιάσει. Έψαχνε μία αφορμή. Δεν την ενδιέφερε αν ενοχλούσε τη μοναξιά της. Δε νοιαζόταν αν την ενοχλούσε. Ήθελε να μάθει για αυτήν. Να τη μάθει. Να γίνει αυτό το κομμάτι της δικό της. Το ήθελε τόσο που πλέον βασάνιζε το μυαλό της να βρει μία αφορμή.

Σηκώθηκε. Πήρε το ποτό της και έκανε ένα ή δύο βήματα. Το σώμα συνεργαζόταν με το μυαλό της. Έψαχναν τα λόγια, την αφήγηση για να μπει στον κόσμο της, έστω για λίγο. Χωρίς να το καταλάβει είχε πλησιάσει σε αυτή τη γυναίκα. Ήταν δίπλα της. Κοίταξε τον μπάρμαν. Έκανε νόημα για να της φέρει ένα άλλο από αυτό που έπινε και είχε σχεδόν τελειώσει.

«Πήρα το θάρρος να σας κεράσω ένα. Ελπίζω να μη σας ενοχλώ.», της είπε.



Είχε σκύψει το κεφάλι της για να την ακούσει, η μουσική ήταν δυνατή. O John Lee Hooker ούρλιαζε για τα «Face to Face», αυτά τα μπλουζ που μίλαγαν πλέον και στις δύο τους. Η γυναίκα απλά την κοίταξε. Ήταν σα να μην την έβλεπε. Είχε σαστίσει. Μετά κατάλαβε, ξύπνησε από την ονείρωσή της.

«Δε με ενοχλείτε», της είπε. Μετά την κοίταξε πιο προσεχτικά.

Όταν είχε σκύψει για να της μιλήσει, είδε τα όμορφα στήθη της. Της άρεσε το σώμα της. Η άλλη έβλεπε το πρόσωπο της γυναίκας που την κέρασε ένα ποτό, απρόσκλητη. Διέκρινε ένα όμορφο και γλυκό πρόσωπο, προσιτό και δεκτικό. Ήταν όμως έτσι; Οι δύο γυναίκες περιεργαζόταν η μία την άλλη για λίγα λεπτά. Η σιωπή τους μιλούσε και προσπαθούσε να διερευνήσει.

 

Ωραίο περιμένω την συνέχεια  

 

Με τα πιο ταπεινά υλικά και τη μεγαλύτερη οικονομία να απλώνεις την ατμόσφαιρα απλωτά, λέει πολλά για το ποιον κρύβεις μέσα σου.

 

Πλήρωσαν. Είχε παρκάρει κάπου κοντά. Της πρότεινε να πάνε σπίτι της και να συνεχίσουν την κουβέντα, μακριά από το θόρυβο της μουσικής. Η νεαρή γυναίκα δέχτηκε, μάλλον δεν είχε κάτι καλύτερο να κάνει για αυτό το βράδυ. Τα ποτά που είχε πιεί την είχαν ζαλίσει ελαφρώς. Δεν το έδειχνε και πολύ. Η νέα φίλη της δεν είχε τη διάθεση να το εκμεταλλευτεί. Με πολύ διακριτικό τρόπο τη στήριξε στο μπράτσο της και τη συνόδευσε μέχρι το αυτοκίνητό της. Περίμενε μέχρι να δέσει τη ζώνη της και ξεκίνησε. Βρήκε ένα καλό σταθμό με ροκ μουσική, για να συνεχίσουν με την ίδια διάθεση.



Όσο ο Iggy Pop ερμήνευε το «The Passenger», αυτοί οι ταξιδιώτες του ονείρου όδευαν σε νέα μονοπάτια που ακόμα δεν τα είχαν σχεδιάσει. Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς προαπαιτούμενα, με σεβασμό μεταξύ τους. Η νεαρή γυναίκα δε μιλούσε πολύ. Απολάμβανε τη μουσική και χαλάρωνε. Το ίδιο χαλαρά κάθισε στον πολύ αναπαυτικό καναπέ του σπιτιού της γυναίκας που της πρότεινε φιλοξενία. Είχε ζαλιστεί, το έδειχνε ελαφρά, καταλάβαινε τα απολύτως απαραίτητα. Στη διαδρομή δεν πολυμιλούσαν. Είχαν αφήσει τη μουσική να μιλήσει μόνη της. Χαλάρωνε στη θέση του συνοδηγού. Με τον ίδιο τρόπο είχε χαλαρώσει στον πολύ αναπαυτικό καναπέ της οικοδέσποινας, στο όμορφο σπίτι της.

Συνέχισαν με τα ίδια ποτά. Μίλησε στη νεαρή γυναίκα για τη ζωή της γενικά. Εστίασε στο ότι είχε επιλέξει να έχει το πάνω χέρι τόσο στην επαγγελματική ζωή της όσο και στις σχέσεις της. «Οι γυναίκες είναι πιο δυναμικές από τους άντρες.», της είπε, «Δίνουν ζωή και την κανονίζουν. Αυτή είναι η δική μου αντίληψη». Το ποτό είχε λύσει τη γλώσσα τους. Για να είμαστε πιο ακριβείς, όχι τόσο τη γλώσσα της νεαρής γυναίκας που δεν είχε πει παρά τα «βασικά». Ίσως ήταν λίγο ζαλισμένη, ίσως είχε σοκαριστεί, ίσως έψαχνε να βρει κάποιο κοινό σημείο. Δεν ήταν σαφές. Το βλέμμα της περιεργαζόταν το χώρο. Όσο μπορούσε. H Britney Spears σιγοτραγουδούσε το «I Am a Slave For You», σε ρυθμούς ποπ.



Αποφάσισε η φίλη τους που της πρόσφερε φιλοξενία, να εξηγηθεί περισσότερο και να μπει στο θέμα. Της μίλησε για το ότι αρεσκόταν να είναι αυταρχική με τους άντρες. Τις γυναίκες τις έβαζε σε άλλο πλαίσιο. Αυταρχική και αυστηρή. Αυτό το τελευταίο το τόνισε πολύ καλά. Όπως επίσης, της είπε, ότι αν δεν αισθανόταν άνετα θα μπορούσε να φύγει ανά πάσα στιγμή. Θα το κατανοούσε. Πήγε και άνοιξε την πόρτα ενός δωματίου. Σίγουρα τα πόδια της είχαν κουραστεί από τα παπούτσια που τα φορούσε συνέχεια. Θα μπορούσε να τα βγάλει και να αισθανθεί σαν το σπίτι της. Θα ήθελε, πιθανόν, να ακουμπήσει τα πόδια της σε ένα σκαμπό. Αυτό το τελευταίο ειδικά, θα το ήθελε πολύ.

Τη βοήθησε να υψώσει λίγο τα πόδια της σε ένα σκαμπό από δέρμα. Ένα παράξενο σκαμπό. Το δέρμα ήταν πολύ απαλό. Κουνιόταν και ξεκούραζε το σώμα της. Τη χαλάρωνε. Είχε παράξενη αίσθηση. Δέρμα που ακουμπούσε σε δέρμα, απαλό και γλιστερό σα μετάξι. Ήταν σα να ζούσε ένα όνειρο. Σε αυτό το σπίτι αισθανόταν άνετα. Ήταν σα να είχε έρθει αρκετές φορές. Κάτι της είχε μεταβιβάσει θετική αύρα. Κάτι το παράξενο και όμορφο. Το αλκοόλ την είχε βοηθήσει να χαλαρώσει τόσο πολύ που ήταν σα να ζούσε σε μία ονείρωση. Η φωνή της φίλης της την «ξύπνησε», την επανέφερε στην πραγματικότητα. «Όλα αυτά δε θα μπορούσα να τα κάνω μόνη μου. Έχω το βοηθό μου. Κάνει πολύ περισσότερα από τα καθήκοντά του. Ότι το διατάξω. Ιδού!», της έδειξε με το χέρι της το νεαρό άντρα πάνω στον οποίο είχε ακουμπήσει, χωρίς να το καταλάβει, τα πόδια της η νεαρή γυναίκα.

Έκανε να αποτραβηχτεί. Ξαφνιάστηκε. Δεν είχε κάνει ποτέ κάτι τέτοιο ξανά. «Μην ανησυχείς, του αρέσει, αφού τον διέταξα εγώ να το κάνει. Έχει υποταχθεί σε μένα και προσφέρεται στις φίλες μου. Όπως εσύ τώρα.», της είπε για να την καθησυχάσει. Ηρέμησε κάπως. Αν αισθανόταν άσχημα ήταν φυσικά ελεύθερη να φύγει. Αν όμως έμενε, σημαίνει ότι συμφωνούσε, μέχρι ένα βαθμό, με αυτή τη συμπεριφορά.

Θυμήθηκε ότι όταν ήταν μικρή ήθελε να είναι αρχηγός. Τα έβαζε με τα αγόρια. Μετά όμως αυτό της πέρασε. Είχε γίνει θηλυκό, με την παραδοσιακή έννοια, κάποιες στιγμές, όμως, ξυπνούσε μέσα της το αγοροκόριτσο. Είχε καιρό να αισθανθεί έτσι όπως τώρα με το «σκλάβο», όπως είχε ακούσει να το λέει. Τα έβαλε λίγο με τον εαυτό της που αυτή η κατάσταση δεν της ήταν δυσάρεστη. Όμως αυτή ήταν η πραγματικότητα. Δεν της ήταν και εντελώς ευχάριστη. Τη ζούσε από μέσα και από έξω. Σαν συμπρωταγωνίστρια και σαν τρίτο πρόσωπο, έξω από αυτή την αφήγηση. Και από εδώ και από εκεί. Αλλά δεν σηκώθηκε να φύγει. Αντίθετα, έπιασε τον εαυτό της που ακούμπησε πιο αναπαυτικά στο κορμί του σκλάβου. Χωρίς να το καταλάβει τον πίεσε με το τακούνι της, του παπουτσιού που δεν είχε βγάλει, αλλά δεν είδε να δυσαρεστείται. Δοκίμαζε τις συμπεριφορές της. Ήταν η πρώτη της φορά.

Η καινούργια φίλη της παρατηρούσε χωρίς να μιλά και χαμογελούσε. Ήταν ευγενική με τη νεαρή γυναίκα, καλή και με τον άντρα που τον έλεγε «σκλάβο». Είχε καταλάβει ότι όλα πήγαιναν καλά και θα διασκέδαζαν, όσο καιρό ήθελαν, όμορφα και καλά. Ο σκλάβος φορούσε μία μάσκα στο πρόσωπο. Του είχε εξασφαλίσει την ανωνυμία του.

«Σε καλωσορίζω σε μία νέα μορφή της ζωής σου», της είπε. Της πρόσφερε ένα ακόμα ποτό. Σε λίγο θα της εξηγούσε τους κανόνες συμπεριφοράς. Απλά την άφησε λίγο ακόμα να συνηθίσει στο ιδιότυπο καθιστικό.

 

Ελπίζω να σας αρέσει. Ας μην είστε αυστηροί, αν και ένας σκλάβος έχει συνηθίσει από σοβαρότητα και τιμωρίες. λολ

 

Οι λέξεις «νέος τρόπος ζωής» ήχησαν παράξενα στα αυτιά της. Το παρελθόν της πέρασε μπροστά από τα μάτια της. Οι άντρες της ζωής της, οι φίλοι της. Της άρεσε πάντα να επιβάλλεται. Ακόμη και τώρα. Κάποια στιγμή άρχισε να το πολεμά, αλλά, ήταν μία μάχη από την οποία δε θα έβγαινε νικήτρια. Της έβγαινε πολλές φορές να έχει το πάνω χέρι σε μία σχέση, να επιβάλλει την άποψή της, να γίνεται το δικό της. Της άρεσε, με τον καιρό, να συναινεί με τον άλλον σε μία τέτοια σχέση. Να έχει τη σύμφωνη γνώμη του. Είχε γνωρίσει, παλιότερα, κάποιον που της έμαθε κάποια στοιχεία της φιλοσοφίας του Μαρκησίου. Δεν πρόλαβε όμως να μάθει πολλά. Αυτά που έμαθε τα συγκράτησε καλά στο μυαλό της.

Όσες σχέσεις είχε δεν ήταν μονομερείς, μετά από αυτή την πνευματική επαφή με αυτόν τον άντρα που θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ως μέντορά της. Είχε βγάλει και κράταγε συνειδητά αποστάσεις από τον παιδιάστικο εγωισμό. Ο ναρκισσισμός της είχε μειωθεί, οι κάποιες υστερικές καταστάσεις είχαν ελαττωθεί, μπορούσε, όλο και περισσότερο να φτιάχνει καταστάσεις στο μυαλό της. Αυτές οι καταστάσεις ήταν τα αναφερόμενα των σχέσεών της. Προσπαθούσε να βρει τον εαυτό της σε αυτές τις σχέσεις, να βάλει κάποια στοιχεία της ταυτότητάς της εκεί που, κατά πάσα πιθανότητα, θα έπρεπε να μπουν.

Θυμόταν την παιδική της ηλικία όλο και περισσότερο καλά. Ο πατέρας της ήταν μέσα στις σχέσεις της, κάποια στιγμή όμως είχε αρχίσει να «αποχωρεί». Η φιγούρα του είχε την αντανάκλασή της στη μητέρα της που θα την ήθελε πιο προσιτή. Δεν είχε όμως αυτή την τύχη. Μικρό κορίτσι έψαχνε μόνη της να βρει αυτό τον πατέρα που νομοθετούσε, έβαζε στεγανά, χωρίς να το θέλει, έβαζε περιορισμούς στη σκέψη και στις αξίες της. Ένα ταξίδι ενός Οδυσσέα που πήγαινε στα τυφλά, χαράσσοντας τη δική του πορεία, σε ένα απέλπιδο ταξίδι προς την Ιθάκη του. Είχε αρχίσει να αγαπά τη Κίρκη της, τον Πολύφημό της, τις σειρήνες της. Το τραύμα της. Κάπως είχε αρχίσει να το καταλαβαίνει. Πολλά στοιχεία της κυριαρχίας είχαν υποχωρήσει και όδευε προς μία συμφωνία που θα οδηγούσε σε κάποιο «παράξενο» είδος υποταγής.

Σε αυτό το σημείο τη βρήκε η καινούργια φίλη της. Ποια ήταν και τι ήθελε να κάνει; Στο μπαρ ήταν η πρώτη φορά ίσως που αφέθηκε σε έναν άνθρωπο να την οδηγήσει σε μία περιπλάνηση όπου η ψυχή της έφτιαχνε το δικό της οδικό χάρτη. Έτσι ήλπιζε, τουλάχιστον. Ήθελε κάπου να φτάσει σε ένα νέο τοπίο και εκεί να φτιάξει τη δική της Ιθάκη, να σκοτώσει τους μνηστήρες και να κυβερνήσει. Θα τα κατάφερνε όμως; Αυτό ήταν το άγνωστο σημείο αυτής της διαδρομής. Εδώ βρισκόταν και η γοητεία της περιπλάνησης και της έκπληξης. Κυνηγάω το ανέφικτο ή χτίζω κάτι το εφικτό, πάνω σε μία ουτοπία; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν ήταν προφανής. Αυτό το αμφίβολο, το απροσδιόριστο, έφτιαχνε μία αφήγηση μέσα της, ένα αναφέρων και ένα αναφερόμενο που συνεργάζονταν για να χτίσουν μία άλλη πλευρά της ζωής της.

Ίσως για αυτή την πλευρά μιλούσε η νέα φίλη της. Ίσως. Η ασαφής ή αυθαίρετη απάντηση τη γοήτευε. Ήθελε να δοκιμάσει, να βιώσει κάτι τέτοιο. Ίσως ήταν έτοιμη. Ίσως και όχι. Η γυναίκα που θα την φιλοξενούσε, απ’ότι φαίνεται, για αυτή τη μέρα της έδινε στοιχεία βεβαιότητας που η μάνα της δεν μπόρεσε ποτέ να της δώσει. Είχε αφεθεί και προσφερόταν όλο και περισσότερο.

Η σιωπή έσπαγε μόνο από τις νότες της μουσικής που μόνο αποσπασματικά έμπαιναν στο ακουστικό αισθητήριό της. Το σώμα της δημιουργούσε τη δική του ομιλία. Το ένα πόδι εξερευνούσε το σώμα του σκλάβου της φίλης της. Το τακούνι της γόβας της έγραφε σχήματα στην πλάτη του, όλο και πιο δυνατά. Χωρίς να το καταλάβει. Αυτός δεν αντιδρούσε. Ήταν εξασκημένος για αυτό. Το άλλο πόδι της χάιδευε τρυφερά τη σάρκα του. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ένα αντάλλαγμα, ένα νόμισμα, που είχε ορισθεί χωρίς να υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες ρήσεις ή εντολές. Απλά, στοιχεία από το ασυνείδητό της είχαν βρει κάποια του συνειδητού και έφτιαξαν την αφήγησή τους, παρακινούμενα από τα λόγια και τις πράξεις αυτής της γυναίκας που της προσέφερε το σκλάβο της.

Δεν είχε καταλάβει τι είχε κάνει. Όλη αυτή η πράξη ή οι πράξεις ήταν ένα είδος τελετουργίας. Η γυναίκα που ήταν δίπλα της το είχε καταλάβει και δε μίλαγε, δεν ήθελε να ενοχλήσει. Ήξερε ότι μία ενέργειά της, που θα κανόνιζε κάτι, θα ήταν βίαια και καταστροφική για αυτή την ψυχική διαδικασία στην οποία η νεαρή γυναίκα είχε μπει. Αυτή είχε δώσει την αφορμή, αλλά τους νόμους, τα σημεία και αυτό του τελειώματος, δεν μπορούσε να τα ξέρει, ούτε η ίδια η γυναίκα που, ασυναίσθητα, δημιουργούσε το δρόμο της, το ταό της. Σεβάστηκε αυτή την προσπάθεια και άφησε για αργότερα την παρέμβασή της, την εξήγηση που θα ήθελε να δώσει, όσον αφορά μόνο στη συμπεριφορά μέσα σε αυτό το τελετουργικό παιχνίδι.

Σαν τον υπνωτιστή, θα έπρεπε να χτυπήσει το «καμπανάκι» της για να τη βγάλει από την ονείρωσή της. Πότε όμως; Ποιος ήταν ο κατάλληλος χρόνος; Ποιος θα το όριζε; Κοίταζε τα δύο πρόσωπα που δρούσαν και προσπαθούσε να βρει το ακριβές σημείο του χρόνου.

(συνεχίζεται)

 

Τέλειο!!!

 

Υπέροχα ως εδώ... Αναμένεται η συνέχεια...

Α.

 

Πήγε και έφερε τα «εργαλεία» της. Τα διάφορα μαστίγια και τα μανταλάκια, διαφορετικών «δυσκολιών», όσον αφορά στο σώμα του σκλάβου. Απλά τα άφησε δίπλα από τη νεαρή γυναίκα χωρίς να πει τίποτε. Δεν ήθελε να ενοχλήσει.

Τυχαία το χέρι ακούμπησε ένα από τα μαστίγια. Θυμήθηκε μία εμπειρία με ένα απαλό μαστίγιο, σχεδόν ερωτικό βοήθημα, με έναν εραστή της. Αυτό ήταν διαφορετικό. Φαινόταν να ξύπναγε από το λήθαργό της. Το τακούνι της πίεζε τώρα όλο και πιο πολύ την πλάτη του σκλάβου, σα να ήθελε να τον βάλει στο πάτωμα. Σα να ήθελε να κυριαρχήσει εντελώς πάνω του. Με το χέρι της είχε ήδη πιάσει ένα μαστίγιο ιππασίας. Ασυναίσθητα το έφερε στο άλλο χέρι της και έπαιξε λίγο μαζί του. Τώρα πλέον ήξερε που ήταν. Ήξερε τι περίπου ήθελε.

«Μπορώ να χρησιμοποιήσω το σκλάβο σας», ρώτησε τη φίλη της. Εκείνη της απάντησε ότι δεν επρόκειτο για σκλάβο, αλλά για κατοικίδιο. Της εξήγησε ότι ήταν εθισμένο -χρησιμοποιούσε το τρίτο ενικό πρόσωπο αφού μίλαγε για ένα ζωάκι και όχι για έναν άνθρωπο- είχε εκπαιδευθεί να δέχεται οποιαδήποτε ατίμωση, ταπείνωση και πόνο. Υπήρχαν κάποιες κόκκινες γραμμές, αυτές που δε θα έπρεπε να παραβεί. Της εξήγησε ποιες. Δεν ήταν δύσκολο. Θα ήταν εκεί για να επιβλέπει αυτό που θα γινόταν, έτοιμη να επέμβει, αν χρειαζόταν. «Ελπίζω, όμως, ξέρω ότι δε θα χρειαστεί», κατέληξε. Της πρότεινε να αλλάξει ρούχα, είχε ένα μαύρο φόρεμα να της προτείνει, αυτό που άφηνε να φανεί λίγο το σώμα της, χωρίς να προκαλεί.

«Αυτό που θα πρέπει να γίνει είναι να ξεχωρίζουμε. Εγώ από εσένα. Είμαι πιο έμπειρη και κάποια πράγματα θα πρέπει να στα διδάξω. Θα πρέπει να ξεχωρίζουμε και οπτικά. Αν παραβείς τους κανόνες, να ξέρεις ότι θα σε τιμωρήσω. Αυτός είναι ένας απαράβατος κανόνας, σε αυτό το σπίτι. Αν συμφωνείς προχωράμε». Φάνηκε ότι συμφωνούσε. Έδειξε ότι ήθελε να ακολουθήσει αυτή τη διαδικασία. Είχε καταλάβει ότι θα ήταν υπό της νέας φίλης της, όχι όμως σκλάβα της. Αυτό της άρεσε. Σηκώθηκε. Έβγαλε και το άλλο παπούτσι της, τα τοποθέτησε κάπου που να μην εμποδίζουν. Πλέον περπατούσε αθόρυβα. Περιεργαζόταν το σώμα του κατοικίδιου. Της άρεσε όπως ήταν εκτεθειμένο στο απόλυτο έλεό της. Σήκωσε το μαστίγιο και διέγραψε μία τροχιά. Ήθελε να δει που και πως θα το χτυπήσει. Να μην του προξενήσει βλάβη, να τον πονέσει προοδευτικά, όλο και περισσότερο.

Η πρώτη φορά ήταν μία μαλακή στην πλάτη του. Μετά άλλη μία. Μετά σταμάτησε. Το χάιδεψε απαλά. Σηκώθηκε και ήρθε η πρώτη αρκετά δυνατή στα οπίσθιά του. Άλλη μία πιο δυνατή. Είχε δίκιο η φίλη της. Δεν αντιδρούσε στον πόνο. Ήταν εκπαιδευμένος. Έκανε ένα βήμα πίσω. Από εδώ και πέρα θα έκανε εναλλάξ χτυπήματα. Πότε στο ένα μέρος, πότε στο άλλο, με την ίδια δύναμη ή με μεγαλύτερη. Ήθελε να δοκιμάσει τις αντοχές του. Πότε στα οπίσθια, πότε στην πλάτη, πότε στα πόδια. Το σώμα της ξεκίναγε από τη στάση του τόξου και σταμάταγε στο να σκύβει λίγο. Πάλι και πάλι. Υπήρχαν όμορφα κόκκινα σημάδια εδώ και εκεί. Σχημάτιζαν ένα παζλ μιας εικόνας που ήταν η ηδονή της υπηρεσίας, της υποταγής.

Επέστρεψε με ένα πιο σκληρό μαστίγιο. Τώρα άφηνε γραμμές που δημιουργούσαν κόκκινες ουρές, εδώ και εκεί, λες και ήταν ζωγραφισμένες με ένα κραγιόν. Το κατοικίδιο άντεχε. Άντεχε και άλλο. Με το τακούνι της δοκίμασε να σχηματίσει κάποιες γραμμές στην πλάτη του. Δεν αντέδρασε. Ήξερε ότι η τελική ηδονή θα ήταν αυτή της Κυρίας του. Πράγματι, αυτή ήταν περήφανη που το κατοικίδιό της ήταν τόσο καλά εκπαιδευμένο. Η μάχη δεν είχε ακόμα κριθεί. Πήρε δύο μανταλάκια και τα έβαλε στις ρόγες του. Τα ένωσε με μία αλυσίδα και με αυτή τον τράβηξε για να κάνει ένα γύρο. Τώρα είχε αρχίσει και αυτή να έχει ηδονή. Το αισθανόταν. Δεν μπορούσε να σταματήσει. Ήθελε όμως να ήταν πιο προσεχτική. Να μην αφεθεί να παρασυρθεί από το πάθος της. Με έκπληξη είδε ένα διαφορετικό εαυτό της που δεν τον ήξερε. Της άρεσε; Δεν ήξερε. Την ενδιέφερε, όμως, σίγουρα. Μέχρι εκεί.

Σταμάτησε σε μία καρέκλα. Έβαλε το πόδι της επάνω και έκανε νόημα να το καθαρίσει. Το έκανε με τη γλώσσα του τέλεια. Σαν ένα πραγματικό κατοικίδιο. Θα έπρεπε να τον ανταμείψει. Του απαγόρευσε να φτάσει στον οργασμό. Αισθανόταν ότι ήταν κοντά, αλλά του το απαγόρεψε για να κάνει την τιμωρία του πιο μεγάλη. Αν δε φορούσε μάσκα θα το έβλεπε στο πρόσωπό του. Του είπε να μείνει ακίνητος.

Επέστρεψε με ένα σκληρό μαστίγιο. Ήξερε ότι δεν άντεχε κανείς πάνω από δέκα με αυτό. Του είπε ότι θα είχε είκοσι. Θα τις μέτραγε με γαυγίσματα. Έτσι έγινε. Αισθανόταν την κούρασή του, τον πόνο του, όμως ήθελε να δοκιμάσει μέχρι που θα φτάσει. Δεν είχε ακούσει ακόμα να την εκλιπαρεί να σταματήσει. Αντίθετα, αυτή ήθελε να σταματήσει. Κοίταξε τη φίλη της. Της έκανε νόημα να προχωρήσει. Της πρότεινε τη βέργα. Είχε να κάνει με ένα σκληρό αντίπαλο, καλά εκπαιδευμένο.

Το σώμα του φάνηκε να λυγίζει μετά από είκοσι φορές με τη βέργα. Άκουσε τη λέξη «έλεος». Δύο ακόμη θα της δεχόταν. Το έκανε. Τον είχε νικήσει. Του είπε ότι θα έφτανε σε οργασμό όταν θα τράβαγε με δύναμη τα μανταλάκια. Τότε ή ποτέ. Και έφτασε. Τον έβαλε να καθαρίσει το πάτωμα με τη γλώσσα του. Να μην αφήσει τίποτε. Και έτσι έγινε.

Δεν αισθανόταν την κούραση. Η ηδονή ήταν μεγαλύτερη. Η φίλη της την έβλεπε χαμογελαστή. Την καλωσόρισε στη παρέα τους, της είπε ότι ήταν πολύ ευτυχισμένη και χαρούμενη που τα κατάφερε μέχρι το τέλος. Σαν επιβράβευση τη φίλησε απαλά στο μάγουλο. Μετά πήρε την ίδια βέργα και δοκίμασε το σώμα του κατοικίδιου της. Αυτό κατάλαβε ότι ήταν η Κυρία του. Πήρε την κατάλληλη στάση. Ακίνητο δεχόταν τα χτυπήματά της σαν ευλογία. Όλο και πιο δυνατά. Σταμάτησαν στα τριάντα. Του έδωσε να προσκυνήσει τα παπούτσια της. Το έκανε, σα να ήταν μία εικόνα. Μετά τον άφησε σε μία γωνία να ξεκουραστεί και γύρισε στη νεαρή γυναίκα που ήταν ακόμα υπό την επήρεια της ηδονής της. Την πήρε από το χέρι και πήγαν να πάρουν ένα ποτό. Η βραδιά προσωρινά είχε τελειώσει. Είχε όμως τελειώσει; Τι είχε στο μυαλό της η Κυρία του κατοικίδιου;

(συνεχίζεται)

 

Αφιερωμένο σε μία πραγματική Κυρία που γνωρίζω από παλιά και είδα πρόσφατα. Είχα την ευλογία να ασπαστώ το χέρι της.

 

Ελπίζω να σας ενδιαφέρουν αυτά. Προσπαθώ να εξιστορήσω, μέσα απο την αφήγηση, και ένα μέρος της υποτακτικής ψυχολογίας. Αν δεν σας ικανοποιεί... τιμωρία δεκτή.

 

Plz, συνέχισε όπως σου βγαίνει, έχει ακόμα μεγαλύτερη αξία έτσι.