ΣΥΝΥΠΗΡΕΣΙΑ

Μάλιστα Κυρία, θα το κάνω.

 

Μέχρι τώρα η ζωή με την Αφέντρα ήταν πολύ καλή. Τι θα έδειχνε όμως το μέλλον; Τι θα γινόταν με αυτόν; Ποιόν θα υπηρετούσε τελικά; Ήταν κάτι το αβέβαιο για αυτόν. Η Αφέντρα του ανακοίνωσε ότι ήθελε να την αποκαλεί Κυρία, πλέον. Τον είχε ήδη αγοράσει από την προηγούμενη Κυρία του και, τώρα, ήταν ιδιοκτησία της. Περνούσε τα δοκιμαστικά και, αν όλα πήγαιναν καλά, θα γινόταν και επίσημα δικός της, με στάμπα.


Αυτές οι εξελίξεις του ήρθαν κάπως. Θα ήταν καλός σκλάβος για την Κυρία; Θα αξιολογούσε έτσι την υπηρεσία του ώστε να τον κρατήσει; Και αν όχι τι θα γινόταν; Πότε θα ήξερε; Πολλές ερωτήσεις που δεν είχαν απαντήσεις. Το αβέβαιο, πλέον, μέλλον του δημιουργούσε άλλα συναισθήματα. Ήταν στα τέσσερα, όταν η Κυρία πλησίασε. Του είπε να την κοιτάξει. Στο βλέμμα του ήταν ζωγραφισμένος ο φόβος. Ποια θα ήταν η δοκιμασία; Πλησίασε και τον έφτυσε στα μούτρα. Δεν κουνήθηκε. Του έδωσε ένα γερό χαστούκι. Του γύρισε την πλάτη. Έσκυψε ξανά το κεφάλι του προς το πάτωμα.


Το μαστίγιό της προσγειώθηκε στην πλάτη του. Με δύναμη. Του έκανε νόημα να σηκωθεί όρθιος. Του έβαλε τη ζώνη παρθενιάς. Όταν θα ήθελε θα του επέτρεπε να είχε οργασμό. Όλα πλέον ήταν ελεγχόμενα πάνω του. Του έκανε νόημα να πάει στην αίθουσα διδασκαλίας. Εκεί τον περίμεναν ο φίλος της και οι δύο σκλάβες του. Περπάτησε στα τέσσερα μέσα στο πλαίσιο με τα χαλίκια. Έκανε βόλτα πότε τη μία και πότε την άλλη σκλάβα. Τους άκουγε που γέλαγαν. Πλέον δεν ήξερε τι θα γινόταν. Είχε αρχίσει να φοβάται. Τον οδήγησαν έξω από το πλαίσιο.


Του είπαν ότι η νεότερη σκλάβα θα μάθαινε πάνω του για να γίνει επιστάτρια. Η μία σκλάβα τον έδεσε από ένα κρίκο και τον ύψωσε τόσο που τα πόδια του μόλις ακουμπούσαν στο δάπεδο. Πήρε το μαστίγιο και της έδειξε τον τρόπο. Η πρώτη φορά φαίνεται ήταν λάθος. Ο Αφέντης της τής πήρε το μαστίγιο και άρχισε να τον χτυπά με δύναμη. «Έτσι θα κάνετε.», τους είπε, «Αν όχι θα έρθει η δική σας σειρά.», πρόσθεσε. Άκουσε το γέλιο της Κυρίας. Χειροκρότησε ελαφρά, όπως κάνουν στο θέατρο. Ξεκίνησαν. Πρώτα η μία και μετά η άλλη. Ο Αφέντης της τη μαστίγωνε όταν έκανε λάθος. Δεν ήξερε ποιου σειρά ήταν, δική του ή της σκλάβας. Η αλήθεια είναι ότι λυπόταν και παρακαλούσε να μην κάνει λάθη. Μετά από λίγο είχε πλέον μάθει. Το ίδιο επαναλήφθηκε και με άλλα μαστίγια.


Η Κυρία ήρθε να το δει. Απλά τον κοίταξε και δεν είπε κάτι. Αυτός την κοίταζε σα να της έλεγε πόσο θα κρατήσει. Γέλασε. Ο τρόμος άρχισε να έρχεται. Πόσο θα κρατούσε; Πόσο θα τον άφηνε στους άλλους; Πήγε πίσω και του χάιδεψε την πλάτη. Ένα μέρος της ευχαρίστησης είχε έρθει. Σιγή. Ένα μεγάλο δερμάτινο μαστίγιο τον χτύπησε. Βόγκηξε. Ήταν η Κυρία. «Συνεχίστε», είπε. Πότε μπρος και πότε πίσω, είχε αρχίσει πλέον να του αρέσει. Η νέα σκλάβα μάθαινε γρήγορα. Ήξερε τι θα έκανε για να τον πονέσει. Ήξερε πότε θα χτύπαγε ξανά και πότε θα έκανε παύση.


Ανέβηκαν πάνω. Στην πλάτη του έφερνε την Κυρία. Με τις γόβες της τον πίεζε να πηγαίνει πιο γρήγορα. Όλο και πιο γρήγορα. Αυτός και η νεαρή σκλάβα θα ήταν τα τραπεζάκια. Τα ζεστά πιάτα τον έκαναν να πονέσει στην ήδη ταλαιπωρημένη πλάτη του. Αλλά δεν έκανε καμία κίνηση. Έπρεπε να είναι ακίνητος. Η κυρία είχε βάλει τα παπούτσια της μπροστά στο στόμα του. Σήμα ότι ήθελε να της τα καθαρίσει. Το έκανε. Μίλαγε με το φίλο της για το πόσο καλό είναι το ζωάκι της. Αυτός εκδήλωσε το θαυμασμό του, αλλά του απάντησε ότι είχε πολλά να μάθει ακόμα. Σε λίγο χρόνο θα έκανε το επίσημο μαρκάρισμά του. Θα έκανε για αυτό ένα μεγάλο πάρτι. Θα τους καλούσε όλους.


Όταν τέλειωσαν το διέταξε να περιποιηθεί το φίλο της. Τα πόδια του, τα παπούτσια του, μέχρι εκεί. Μετά την παλιότερη σκλάβα. Αυτή είχε το δικαίωμα για 10΄ να του κάνει ότι θέλει. Μετά θα έπαιζε μαζί του και θα τον οδηγούσε για να τον πλύνει, να τον ταΐσει, να το βάλει να κοιμηθεί. Πήρε μία βέργα και πήγε στο δωμάτιο των ξένων. Όταν επέστρεψε τα μάτια της είχαν αστράψει. Η πλάτη του ήταν όλο ρίγες. Τον έβαλε να τον πλύνει με κρύο νερό. Μετά του έδωσε λίγο φαγητό να το φάει από το πάτωμα. «Μου αρέσει όπως συμπεριφέρεσαι,», του είπε, «θα ήθελα πολύ να σε πηδήξω αλλά δεν ξέρω αν έχω δικαιοδοσία. Περίμενε μία στιγμή.». Επέστρεψε, «Την έχω.», του είπε. «Η Κυρία σου μου έδωσε αυτό», του έδειξε ένα τεράστιο στραπόν. «Μόνο που ξέχασα την κρέμα». «Δεν πειράζει», του είπε.


Άρχισε να μπαίνει και να βγαίνει μέσα του. Όλο και πιο γρήγορα. Άκουγε την αναπνοή της και κατάλαβε ότι ζοριζόταν, μάλλον από την ηδονή. Είχε αρχίσει να αισθάνεται ευχαρίστηση που υπηρετούσε την Κυρία καλά. Η υπερηφάνεια συντρόφευε αυτή την ευχαρίστηση. Όλα θα πήγαιναν καλά μέχρι το τέλος; Όταν τέλειωσε το μπάνιο του, ανακοινώθηκε ότι θα κοιμόταν, δεμένος, μέσα στο δωμάτιο της Κυρίας. Η πρώτη του φορά. Στην αρχή ήταν το χαλάκι της. Για να ακουμπήσει τα παπούτσια της, να ξεκουράσει τα πόδια της, να τους κάνει λίγο μασάζ, να τα περιποιηθεί με τη γλώσσα του. Τον έδεσε στη γωνιά του. «Αύριο να είσαι καλύτερος», του είπε.


Χτύπησε η πόρτα. Ήταν η νεότερη σκλάβα του φίλου της. Της είπε ότι ο Αφέντης της τής είπε να πάει να υπηρετήσει την Κυρία, όπως αυτή ήθελε. Το δέχτηκε με χαρά. Της είπε να χαϊδέψει, με τα νύχια της, την πλάτη του σκλάβου της. Μετά να έρθει στο κρεβάτι της, γυμνή, όπως ήταν. Αυτό το χάδι ήταν σαν ηλεκτρικό ρεύμα για το κατοικίδιό της. Μετά ήρθε στο κρεβάτι και έκατσε δίπλα της. Άρχισε από τα στήθη της, μετά στην κοιλιά της, στην πλάτη της, η γλώσσα της σκλάβας δούλευε καλά. Στα οπίσθιά της και μετά στο αιδοίο της. Ήταν έτοιμη να φτάσει στην ηδονή. Τη διέταξε να βάλει τα χέρια πίσω από την πλάτη της, της πέρασε δύο μανταλάκια στις ρόγες της. Αυτά θα τα είχε για όλο το βράδυ που θα κοιμόταν μαζί της. Χάιδεψε το αιδοίο της, ήταν υγρό. Το πρωί θα την έκανε να βογκήξει από την ηδονή. Είχε δίπλα της το δονητή που ήταν καλός για αυτό το σκλαβάκι.


Της πέρασε ένα κολάρο και της έδεσε χαλαρά εκεί τα χέρια της. Τη διέταξε να έχει συνέχεια τα πόδια της ανοιχτά. Μετά της είπε να σηκωθεί λίγο, τόσο ώστε να της δώσει δύο γερά χαστούκια σε κάθε μάγουλο. Θα την άφηνε να κοιμόταν ήρεμα. Την επόμενη μέρα θα ασχολιόταν και άλλο μαζί της.

(συνεχίζεται)

 

Το πρωί η σκλάβα κοιμόταν ανάσκελα. Η Κυρία είχε ήδη ξυπνήσει και της άρεσε που την είδε έκθετη και έτοιμη για χρησιμοποίηση. Χάιδεψε την κοιλιά της και τα στήθη της. Το χέρι της έπαιξε στο αιδοίο της. Πολύ απαλά, για να μην την ξυπνήσει. Σηκώθηκε και ξύπνησε το κατοικίδιό της. Το διέταξε να ασχοληθεί μαζί της. Θα ξεκινούσε από το αιδοίο της και μετά τα υπόλοιπά.


Η γλώσσα του κατοικιδίου ήταν σκληρή και σε λίγο άρχισε να ξυπνά τη σκλάβα. Έμπαινε μέσα της και έβγαινε ρυθμικά. Στην αρχή αργά-αργά και μετά πιο γρήγορα. Δεν επιτρεπόταν να την ακουμπήσει καθόλου. Ούτε να ακουμπήσει το κρεβάτι. Η Κυρία επέβλεπε και με το μαστίγιο ήταν έτοιμη να τον επαναφέρει στην τάξη. Η σκλάβα ανάσαινε βαριά πλέον. Είχε ξυπνήσει από την ηδονή που άρχιζε να έρχεται. Η νέα εντολή ήταν να ασχοληθεί με τα πόδια της, μετά με τα στήθη της. Το έκανε με ευλάβεια. Η Κυρία, προφανώς, ήταν ευχαριστημένη γιατί δε χρησιμοποίησε καθόλου το μαστίγιό της.


Διέταξε τη σκλάβα να σηκώσει τα πόδια της. Η θέση της δεν ήταν και τόσο εύκολη. Τα χέρια της δεμένα στο κολάρο, τα πόδια θα έπρεπε να είναι ανοιχτά και σηκωμένα. Να μην ακουμπούν καθόλου την Κυρία. Σε άλλη περίπτωση θα υπήρχε τιμωρία. Τα κατάφερνε δύσκολα. Αλλά τα κατάφερνε. Με το πλαστικό πέος της έμπαινε μέσα της. Αργά, μετά πιο γρήγορα, στο τέλος βίαια. Όταν άρχισε να φτάνει στο σημείο να έχει οργασμό, τότε, με μία κίνηση, τη γύρισε μπρούμυτα. Την πήρε από πίσω. Την πόνεσε. Αλλά σε λίγο και αυτό της άρεσε. Την έπιασε στο αιδοίο της και είδε ότι ήταν υγρή, έτοιμη να έχει οργασμό.


Την ανάγκασε να σηκωθεί. Το μαστίγιο δούλεψε για τα καλά στο κορμί της. Δεν της είχε επιτρέψει να φτάσει στον οργασμό. Αυτή είχε τον έλεγχο του οργασμού της, όσο την εξουσίαζε. Στην πλάτη, στα πόδια και στα στήθη της. Με αυξανόμενη ένταση. Πότε με το μαστίγιο, πότε με τη βίτσα. Αυτή είχε πλέον υποταχθεί αρκετά. Δεν τολμούσε πλέον να φτάσει στα πρόθυρα του οργασμού, όμως της άρεσε αυτή η υποταγή. «Σας ευχαριστώ, Κυρία», της είπε εντελώς αυθόρμητα. Της άρεσε αυτή η γυναίκα. Την ήθελε. Θα ήθελε μία σκλάβα σαν αυτή. Θα ήθελε πολύ να τη διεκδικήσει. Αλλά πως;


Τη σήκωσε και, με το ένα χέρι έσερνε το κατοικίδιό της από το λουρί, με το άλλο τη σκλάβα από το κολάρο. Τους οδήγησε στο σαλόνι. Ετοίμασε καφέ. Εκείνη τη στιγμή είχε ξυπνήσει ο φίλος της. Τον καλημέρισε και του μίλησε με τα καλύτερα λόγια για τη σκλάβα του, τη νεότερη. Του είπε ότι την είχε γοητεύσει η αθωότητά της, όπως και η ικανότητά της να μαθαίνει γρήγορα. «Θα ήθελα μία τέτοια σκλάβα», κατέληξε. Η κουβέντα τέλειωσε εκεί.


Οι σκλάβοι ήταν στο πάτωμα, εκτός από αυτήν που ετοίμαζε το πρωινό, η πιο έμπειρη. Το κατοικίδιο της περιορίστηκε στο νερό του. Το ήπιε γρήγορα, από το μπολ στο πάτωμα. Η σκλάβα ήπιε τον καφέ της στα γόνατα. Η ηδονή της είχε αρχίσει να φουντώνει. Την έλυσαν. Θα έπρεπε να ετοιμάσει τις αποσκευές. Θα έφευγαν σήμερα. Αυτή θα ήταν στο αυτοκίνητο ολόγυμνη. Με το κολάρο της και δεμένα τα χέρια στο κάθισμα, τα πόδια ανοιχτά, έτοιμη να τη χρησιμοποιήσει ο Κύριός της, αφού η άλλη σκλάβα οδηγούσε. Τα φιμέ τζάμια τους έδιναν αυτή τη δυνατότητα.


Τώρα ξεκινούσε η δεύτερη φάση της προετοιμασίας του σκλάβου της. Πως θα κινιόταν μέσα στο σπίτι, πως θα πλενόταν, πως θα έτρωγε. Την επόμενη μέρα βγήκε βόλτα στον κήπο. Πάντα στη κανονική για αυτόν στάση. Πότε αργά και πότε πιο γρήγορα. Τα κατάφερνε καλά. Ο ψηλός φράκτης τους έδινε την ελευθερία να κάνουν ότι θέλουν. Του έφτιαξε ένα χώρο όπου θα έκανε την ανάγκη του. Μόνος του. Απλά έπρεπε να της το ζητά ένα κάποιο χρονικό διάστημα πιο πριν, ικανό για να μην έχει πρόβλημα. Θα την έκανε μόνο όταν θα του το επέτρεπε. Το διέταξε να εξασκηθεί. Να πιεί πολύ νερό και να κάνει άσκηση για να το κάνει καλά. Ήξερε ότι τα λάθη, σε αυτό το σπίτι πληρώνονται.


Μετά του έμαθε να περπατά σαν ένα ζωάκι. Λίγο πεταχτά, με χάρη. Όπως τα ζωάκια. Έκαναν εξάσκηση για να περπατά, να συμπεριφέρεται, να τα κάνει όλα όπως ένα ζωάκι. Θα τον έβλεπε σε δύο μέρες σε ένα μικρό παρτάκι στο σπίτι της. Αυτή και τρεις φίλες της, με τα σκλαβάκια τους. Τι θα έκανε; Αποφάσισε να μην του δώσει συγκεκριμένες εντολές για να δει πως θα λειτουργούσε.


Ήρθε η ημέρα. Η θέση του ήταν σε μία γωνιά του κήπου. Στα τέσσερα. Οι καλεσμένες ήρθαν στην ώρα τους. Έκαναν λίγο χρόνο για να τον ανακαλύψουν. Μία από αυτές ήθελε να παίξει μαζί του. Η Κυρία είχε δώσει δικαίωμα να παίξουν μαζί του, αναφέροντας τις κόκκινες γραμμές του. Αυτή η γυναίκα τον έσυρε με δύναμη από το λουρί. Τον διέταξε να περιποιηθεί το σκλάβο της. Να τον προετοιμάσει για να υπηρετήσει. Κανένας δε δικαιούτο να φτάσει σε κανένα επίπεδο ηδονής. Όχι σήμερα. Όλη η περιποίηση θα γινόταν με τη γλώσσα του. Θα έπρεπε να το ζεστάνει. Υπήρχε και ένα δωμάτιο, σαν αποθήκη όπως φαινόταν, εξωτερικά, όπου θα γίνονταν όλες οι τιμωρίες.


Το κατοικίδιο θα βοηθούσε όπου έπρεπε. Όπως να πετάξουν τη στάχτη από τα τσιγάρα ή να τα σβήσουν. Το σώμα του και η γλώσσα του αρκούσαν. Το έκανε πολύ καλά, χωρίς να κοιτάζει τις Κυρίες. Έδινε καλή εντύπωση. Μία από αυτές του έκανε μία παρατήρηση. Η Κυρία του ζήτησε να μάθει γιατί. Δεν είχε, της είπε, ενδιαφερθεί για αυτήν. Και ποια θα ήταν η πρότασή της, ρώτησε η Κυρία του, τι σκεφτόταν. Να μιλήσει το μαστίγιο ταύρου, αντέτεινε, όχι εδώ, αλλά στο υπόγειο. Της άρεσε αυτό το υπόγειο. Η αίθουσα διδασκαλίας.


Σε αυτό το σημείο λίγο φοβήθηκε. Το βλέμμα του ζήτησε τη βοήθεια της Κυρίας του, αλλά αυτή του έδειξε ότι έλεγχε την κατάσταση, τα υπόλοιπα δεν την ενδιέφεραν. Ο τρόμος δεν υποχώρησε πολύ. Τον οδήγησε η παρεξηγημένη Κυρία εκεί. Το μαστίγιο έπεφτε απαλά στο σώμα του. Θα έπρεπε να μείνει ακίνητος. Εύκολο, μέχρι στιγμής. Αν κουνιόταν θα άρχιζαν από την αρχή. Συνολικά μόνο 20 με αυτό το δύσκολο μαστίγιο. Αλλά πόσες, ουσιαστικά; Την τέταρτη φορά, το μαστίγιο έπεσε με δύναμη, τον ξάφνιασε. Ταράχτηκε. Το γέλιο αυτής της γυναίκας του έδωσε να καταλάβει ότι μηδένιζε το «κοντέρ». Το μαστίγιο διπλωνόταν στο κορμί του. Άντεξε 9 φορές, τη δέκατη τραντάχτηκε, από φόβο.


Αυτό το παιχνίδι της άρεσε. Ήθελε να του μηδενίσει τα «θέλω» του. Το κατάφερε. Στον τρίτο γύρο ήταν σα μία κολώνα. Σα να μαστίγωνα μία πέτρα, μόνο που αυτή είχε σάρκα και νεύρα, όλα δώρα στην Κυρία του. Δεν ήταν αυτός, ήταν ένας άλλος που ανήκε σε μία Γυναίκα. Ηθελημένα και πεισματικά. Κάθε μόριο του. Κάθε αίσθησή του. Και αυτό θα ήταν ένα δώρο προς Αυτή. Ήθελε να το μάθει. Πονούσε φρικτά, αλλά δεν επέτρεπε πλέον στον εαυτό του να το δείξει. Κατάφερε να ξεπεράσει τις κόκκινες γραμμές του. Για μεγάλο διάστημα μέσα στο διανυσματικό χώρο της σωματικής αφήγησής του.


Τον έσυρε έξω. Καταλάβαινε ότι της είχε μεταφέρει ικανοποίηση. Ένα μεγάλο μέρος αυτής της ευχαρίστησης θα πήγαινε στην Κυρία του, όπως ήθελε αυτός. Τον έδωσε στην Κυρία του. Της φίλησε τα χέρια. Έμεινε ακίνητος, στα τέσσερα, δίπλα της. Τον οδήγησε σε μία άκρη του κήπου. Τον έπλυνε. Λίγο τον περιποιήθηκε η ίδια. Το χάδι της ήταν ένα «ευχαριστώ», μία απέραντη ικανοποίηση για αυτόν. Αισθανόταν ότι είχε φτάσει σε ένα καλό επίπεδο. Ήταν έτοιμος; Είχε προχωρήσει καθόλου; Η ηρεμία της νύχτας του έδινε τέτοια σημάδια.


Το ότι σήμερα θα κοιμόταν χωρίς τις αλυσίδες του, στη γωνία του, ήταν ένα σημάδι προόδου. Αυτό τον γέμισε χαρά. Ήρθε η Κυρία και προσκύνησε τα χέρια και τα πόδια της. Θα τον άφηνε έτσι να ξεκουραστεί όλη τη νύχτα. Την άλλη μέρα είχε πολλή δουλειά για να καθαρίσει τον κήπο και το σπίτι. Μόνο, όμως, που δεν έδωσε δικαιώματα, αυτό τον ανέβασε πολύ, αισθάνθηκε περήφανος, περήφανος που ήταν το κατοικίδιο αυτής της Γυναίκας. Εκεί τον πήρε ο ύπνος και το μετέφερε στη χώρα των ονείρων, γλυκών, αυτή τη φορά.

(συνεχίζεται)

 

Είχαν ακόμη πολλή δουλειά να κάνουν και οι δύο. Μέχρι να φτάσουν στο σημείο να επισημοποιηθεί η ιδιοκτησία αυτού του κατοικιδίου από αυτή την Κυρία. Η διαδρομή που θα ακολουθούσαν είχε να κάνει στην αντοχή, στην υποταγή, τελικά στην πλήρη ταύτιση αυτού του ανθρώπου με ένα ζώο συντροφιάς.

Από την επόμενη μέρα ξεκίνησε αυτή η πορεία που ήταν γεμάτη πόνο και κούραση. Πόνο από αυτόν, κούραση από την Κυρία. Και οι δύο ακολουθούσαν δύο δρόμους που, μοιραία, αν όλα πήγαιναν καλά, θα συναντιόντουσαν κάπου. Στο σημείο που η ταύτισή τους θα τους έκανε Ένα. Μία παράλογη εξίσωση που θα μπορούσαμε να την δείξουμε έτσι: 1+1=1. Εκεί που τα μαθηματικά χάνουν την έννοιά τους. Αποκτούν μία άλλη έννοια, αυτή του συναισθήματος, όπου τελικό αποτέλεσμα είναι η ηδονή. Στην απόλαυση, μετά την ηδονή, το παραγόμενο 1 εδράζεται.

Δοκίμασε πάνω του τα διάφορα μαστίγιά της. Το χέρι της ήταν το μαστίγιό της. Η γλώσσα της, όλο και περισσότερο, ταυτιζόταν με το μαστίγιό της. Στις διαφορετικές μορφές του. Το χέρι και η γλώσσα της άλλαζαν μορφή κάθε φορά. Γίνονταν κάτι άλλο και, μαζί με αυτά, και αυτό άλλαζε μορφή και εξελισσόταν σε κάτι άλλο, δεν ξέρουμε ανώτερο ή κατώτερο, αλλά κάτι άλλο. Διαφορετικό. Ένα ον που πλησίαζε αυτή τη Γυναίκα. Προσπαθούσε να πλησιάσει το Είναι της, να μπει μέσα της. Και αυτό δεν ήταν εύκολο.

Η δυσκολία ήταν ότι το ένα μέρος του Εγώ του ήθελε να ακουμπήσει αυτή τη γυναικεία ψυχή, το άλλο του μέρος κρατούσε μία παράξενη αντίσταση. Αυτό το καταλάβαινε η Κυρία και το πολεμούσε. Είχε για σύμμαχό της το πρώτο του μέρος που την ποθούσε. Η μάχη ήταν δύσκολη. Τα κατάφερνε όμως. Το κορμί του κάθε φορά ήταν κόκκινο από τα χτυπήματα, η ψυχή του όμως αναπαυόταν. Το μαστίγιο ή τα μαστίγια, καλύτερα, έγραφαν τη δική τους ιστορία σε αυτό το σώμα, είχαν το δικό τους λόγο.

Πλέον δεν τον έδενε. Τα χέρια του είχαν για δεσμά τις δικές της εντολές. Αν δεν έπρεπε να κουνηθεί, απλά δεν το έκανε. Ο βούρδουλας έπεφτε, αυτό το απόγευμα, στην πλάτη και στο στήθος του, ρυθμικά. Με αυξανόμενη ένταση. Χάραζε βαθιά κόκκινες γραμμές σε αυτό το κορμί, σημεία ενός κειμένου που θα είχε την υπογραφή της και τη δική του, στη θέση της υποταγής. Κάθε φορά τρανταζόταν όλο και περισσότερο. Έφτανε σε ένα σημείο της ηδονής και αυτή έπεφτε, για έναν παράξενο λόγο, αλλά επανερχόταν αμέσως μετά. Κύματα ηδονικά τον πλημύριζαν και έφταναν στο σημείο να τον πνίξουν. Το «θέλω» συνοδευόταν, κάποιες φορές, από ένα «δεν» που αργοέσβηνε. Μαζί του έσβηνε και η αντίστασή του, αλλά υπήρχε.

Με το ζόρι κρατούσε όρθιο το κορμί του. Ήξερε ότι έπρεπε. Το έκανε. Πλέον τα χτυπήματα με το βούρδουλα το βούλιαζαν σε ένα βάλτο. Στο βάθος του υπήρχε ένα ποτάμι, έπρεπε να το βρει. Έπιασε τον εαυτό του να την εκλιπαρεί να τον τελειώσει. Κατάλαβε και αυτή και αυτό ότι αυτό που ήθελε να τελειώσει ήταν το Εγώ του που αντιστεκόταν. Δεν το ήθελαν και οι δύο. Πλησίαζε το σημείο.

Ήταν ένα όμορφο πλάσμα που ήταν ευτυχισμένο μέσα στα όρια που του είχαν βάλει. Ένα μικρό ζωάκι που ζούσε χαρούμενο στη μικρή φυλακή του. Πήγαινε εδώ και εκεί και έκανε χαρές στη γυναίκα που ήταν ιδιοκτήτριά του. Και αυτό το γέμιζε χαρά. Την ίδια χαρά που γευόταν και αυτή η γυναίκα που το είχε κάνει δικό της. Ήταν και οι δύο ευτυχισμένοι. Δεν υπήρχε βία μεταξύ τους. Ούτε στο ελάχιστο. Ήταν μία οικογένεια, τέλεια πλασμένη. Τα παιχνίδια τους ήταν όμορφα, έδιναν χαρά στην κάθε στιγμή. Η ζωή τους κυλούσε όμορφα. Σε ένα σπίτι ωραίο και χαρούμενο. Ξύπνησε. Ήταν ένα όνειρο που είδε στο βαθύ ύπνο του. Είχε να κάνει με την πραγματικότητα που ζούσε, χωρίς αμφιβολία. Του έδειχνε ένα δρόμο.

Μπορούσε τώρα να κάνει τις «ασκήσεις» του με καλύτερο τρόπο. Να ακολουθήσει αυτά τα «μαθηματικά» που θα δημιουργούσαν αυτό τον κόσμο που και οι δύο ήθελαν. Η αντίστασή του μειωνόταν όλο και περισσότερο. Έφτανε στο σημείο της παράδοσης. Το ήξερε και το αισθανόταν. Είχε αφεθεί στα χέρια της, να τον οδηγήσουν σε αυτό το δρόμο χωρίς επιστροφή. Πλέον του άρεσε αυτό το ταξίδι. Έπιανε τον εαυτό του να τριβόταν στα πόδια της, όχι κυριολεκτικά, αλλά μεταφορικά. Η ανθρώπινη υπόστασή του, όλο και περισσότερο, έσβηνε με μία γόμα που κράταγε αυτή η Γυναίκα και έδινε τη θέση της σε ένα ον που ζωγράφιζε η ίδια. Ένας θάνατος και μία γέννηση, συγχρόνως. Αυτό ακριβώς του δημιουργούσε μία έκσταση. Και ήταν χαρούμενος που τη ζούσε.

Η ζώνη αγνότητας δεν ήταν πλέον αναγκαία. Μία εντολή της, να φτάσει σε ηδονή, ήταν αρκετή. Μία άλλη, να μην έχει, με κανένα τρόπο, ηδονή, αρκούσε για να έχει φραγή από αυτό το συναίσθημα. Εξουσίαζε τον ψυχικό του κόσμο, πρώτα με τα μαστίγιά της και μετά με την δύναμη του λόγου της. Μία λέξη της αρκούσε. Ήταν έτοιμος για τη μεγάλη δοκιμασία.

Αυτή και αυτός. Σε έναν αγώνα όπου τα μαστίγια δεν έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Οι εντολές της δημιουργούν εικόνες και αυτές ψυχικά τοπία σε αυτό τα ζωάκι που μεταμορφώνεται και παίρνει την τελική μορφή του. Μαζεύεται και ανοίγεται ανάλογα με το συναίσθημά της που, πλέον, το αναγνωρίζει πριν να γίνει λόγος. Πριν κάτι να ειπωθεί έχει σχεδόν γίνει. Ένα χοροθέατρο που δεν έχει σκηνοθετήσει κάποιος, αλλά πραγματοποιείται. Δύο άνθρωποι που θέλουν να ενωθούν. Πλέον δεν τους σταματά τίποτε. Τύλιξε το κορμί του με ένα μακρύ μαστίγιο, έτσι απλά για να τον ακινητοποιήσει και σωματικά. Δε χρειαζόταν. Το είχε ήδη κάνει.

Του εξήγησε ότι φτάνει η μεγάλη μέρα. Όταν θα είναι και επίσημα ιδιοκτησία της. Όλα θα γίνουν όπως πρέπει. Δεν ήθελε να εξηγήσει, δεν ήταν και απαραίτητο. Αυτή ήξερε, αυτό έκανε. Αυτή προχωρούσε, αυτό ακολουθούσε. Δύο άτομα που ήταν ένας. Η εξίσωση είχε βρει τη λύση της και είχε γραφτεί με τον πιο όμορφο τρόπο. Δεν έμενε παρά να μπει σε ένα κάδρο, να γίνει μία δέσμευση και από τους δύο. Μία υπόσχεση, ένα συμβόλαιο, ένας τρόπος ζωής. Όλα ήταν έτοιμα για αυτή την ημέρα. Όλα θα είχαν την υπογραφή, τη δική της και τα χνάρια τους. Μία βιοψυχική πορεία, ένας τρόπος εξουσίας και υποταγής που δύσκολα μπορείς να βρεις.

Κουρασμένοι έμειναν να κοιτάζουν αυτή την εικόνα που μόλις είχαν δημιουργήσει. Αυτή και αυτό, μέσα σε έναν κόσμο που δε θα ήταν παρά το ντεκόρ ενός ζωντανού πίνακα.

(συνεχίζεται)

 

Προετοίμαζε με κάθε λεπτομέρεια την τελετή. Ήξερε ότι η επιτυχία της ήταν σε άμεση εξάρτηση με την καλή οργάνωση, τη συνειδητοποίηση του τελετουργικού, το τελικό αποτέλεσμα ως ένα τελετουργικό θέμα. Αυτή είχε το γενικό συντονισμό, από το κατοικίδιό της ήθελε απλά να υπακούει σε αυτά που θα του λέει και να είναι συνεπής με αυτά που θα αποφασίσουν.

Είχε μετατρέψει, στο σχέδιό της, τη μεγάλη σάλα σε αίθουσα τελετουργίας. Τελεστής θα ήταν ένας καλός φίλος της, γνώστης του τελετουργικού της μύησης, ικανός να δώσει υψηλή ποιότητα στην τελετή της ιδιοκτησίας. Αυτός θα βρισκόταν μπροστά, ντυμένος με τη στολή του Συντονιστή, φέροντας τα απαραίτητα εργαλεία για να δώσει κύρος σε ότι θα γινόταν. Θα μιλούσε λίγο για αυτή, για το κατοικίδιό της, για τη σημασία αυτής της ιδιοκτησίας, για το χαρακτήρα της απόκτησης του κατοικιδίου, για τη σχέση Κυρίας-κατοικιδίου, θα συντόνιζε την όλη κατάσταση και θα έδινε κύρος σε όλη την τελετή, με τα λόγια και τις κινήσεις του.

Οι καλεσμένοι απλά θα παρακολουθούσαν. Δεν ήταν επιτρεπτό να μιλούν ή να ενεργούν, εκτός και αν δινόταν μία τέτοια εντολή. Θα κάθονταν δεξιά και αριστερά από το τραπέζι, στο οποίο θα γινόταν η τελετή της οριστικοποίησης της ιδιοκτησίας της. Οι κύριες γραμμές αυτής της ιδιοκτησίας θα αναφέρονταν από το Συντονιστή. Απαλό φως θα φώτιζε την αίθουσα και τέσσερις μεγάλες λαμπάδες θα ήταν μπροστά, πίσω, δεξιά και αριστερά του τραπεζιού. Η απόσταση από τις λαμπάδες θα ήταν τόση για να αποφευχθεί κάποιο ατύχημα. Το τραπέζι χώραγε τα κατοικίδιο μπρούμυτα, οι καρέκλες θα ήταν δεξιά και αριστερά μόνο για τους κυρίαρχους. Οι σκλάβοι θα κάθονταν πίσω και ένας επιστάτης θα επέβλεπε την καλή τάξη.

Από τους πρώτους καλεσμένους ήταν η προηγούμενη Κυρία του κατοικιδίου. Θα συνοδεύονταν από τους σκλάβους της. Ακολουθούσαν άλλοι κυρίαρχοι που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είχαν σχέση με αυτή και την προηγούμενη Κυρία που είχε εξουσία σε αυτό το κατοικίδιο. Οι προσκλήσεις προσδιόριζαν το ντύσιμο, την ακριβή ώρα προσέλευσης, το χώρο που θα κάθονταν ο καθένας, το τελετουργικό, τα γεγονότα που θα λάμβαναν χώρα, μετά την τελετή της οριστικοποίησης της ιδιοκτησίας. Όλοι ήταν υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν αυτό το τυπικό, αν ήθελαν και είχαν αποφασίσει να συμμετάσχουν σε αυτή την τελετή. Κάποιοι σκλάβοι και επιστάτες ήταν επιτετραμμένοι για να βοηθήσουν στην τήρηση της καλής οργάνωσης. Ένας από τους επιστάτες θα είχε το γενικό πρόσταγμα και θα έπαιρνε εντολές κατευθείαν από το Συντονιστή.

Οι καρέκλες, το τραπέζι της μύησης, ο χώρος όπου θα κινιόταν ο Συντονιστής, ήταν έτσι διακοσμημένα ώστε να δίνουν αρχοντικό χαρακτήρα σε όλη την τελετή. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Κυρία και το κατοικίδιο θα όριζαν μία οικογένεια, μετά το τέλος της τελετής, θα ήταν ένα είδος γάμου. Η μουσική έπαιζε μεγάλο ρόλο ήταν μεσαιωνική, στο μεγαλύτερο μέρος της, θύμιζε τις ιπποτικές εποχές, το μεσαιωνικό κόσμο.

Όλα ήταν έτοιμα. Οι καρέκλες στη θέση τους, ο χώρος για τους σκλάβους, πίσω από ένα κόκκινο σκοινί, το τραπέζι επιβλητικό, ο χώρος μπροστά από αυτό με ένα θυσιαστήριο στη μέση. Το κόκκινο χρώμα κυριαρχούσε, μαζί με το μαύρο έδιναν αυστηρότητα σε όλη την τελετή. Οι καλεσμένοι είχαν φορέσει την επίσημη ενδυμασία και είχαν καθορίσει την ένδυση ή τη γύμνια των σκλάβων τους. Με ένα χαρακτηριστικό καρτελάκι από το λαιμό τους ήξερε κάποιος ποιος ανήκε σε ποιον. Οι σκλάβοι είχαν καθίσει στα γόνατά τους ή στα τέσσερα. Οι κυρίαρχοι είχαν πάρει τα θέση τους. Κάποιο σκλάβοι, που θα βοηθούσαν στην τελετή, ήταν ντυμένοι αναλόγως, έτσι ώστε να ξεχωρίζουν και να δίνουν την εντύπωση του βοηθού που βρίσκεται κάποιο ή κάποια επίπεδα πιο κάτω από τους κυριάρχους.

Ο φωτισμός ήταν πολύ απαλός, ίσα-ίσα μπορούσε κάποιος να διακρίνει τι γινόταν. Πρώτος μπήκε ο Συντονιστής ντυμένος με ένα λευκό μανδύα, με χρυσαφί διακόσμηση, φορούσε ένα καπέλο ψηλό, με επίχρυσες επικαλύψεις. Αφού καλωσόρισε τους καλεσμένους αναφέρθηκε στη σημασία αυτής της τελετής, στη Κυρία και στη χρησιμότητα του κατοικιδίου, έτσι όπως αυτή το είχε σχεδιάσει στο μυαλό της. Η Κυρία δεν ήταν παρούσα. Ούτε το κατοικίδιο. Οι θεατές άκουγαν με προσοχή και με τον απαραίτητο σεβασμό. Απουσίαζαν τα διάφορα μαστίγια, εκτός από τον επιστάτη που είχε το γενικό πρόσταγμα. Μετά την εισαγωγική ομιλία η μουσική έδωσε το χρώμα στο χώρο. Επιβλητική, δήλωνε ότι θα γινόταν μία σημαντική είσοδος.

Πρώτη ήρθε η Κυρία που ήταν οικοδέσποινα σε αυτή την τελετή. Στάθηκε με σεβασμό στο Συντονιστή και τον ευχαρίστησε. Ακολούθως έκανε το ίδιο στους καλεσμένους της. Το επόμενο κομμάτι της μουσικής σημασιοδοτούσε τη νέα εισαγωγή. Η πρώτη Κυρία του κατοικιδίου τον οδήγησε στην αίθουσα. Ήταν ντυμένος με ένα μανδύα, σε χρώμα κόκκινο που κρατιόταν από δύο σχοινάκια στους ώμους. Τον παρέδωσε σε δύο σκλάβες. Αυτές ήταν γυμνές από τη μέση και πάνω. Τον οδήγησαν προς το τραπέζι. Το βοήθησαν να ανέβει και να ξαπλώσει μπρούμυτα, αφού, με μία κίνηση του έλυσαν το μανδύα. Ήταν πλέον γυμνός, το σώμα του στη διάθεση αυτών που θα τελετουργούσαν πάνω του. Έδεσαν τα χέρια και το πόδια του στα τέσσερα πόδια του τραπεζιού.

Ο συντονιστής εκτελούσε την τελετουργία, με τρόπο μυστικιστικό. Άναψαν οι λαμπάδες και φωτίστηκε περισσότερο το μέρος όπου θα γινόταν το μυστήριο της τελετής. Πήρε ένα βασιλικό και έρανε με αίμα ζώου το σώμα του σκλάβου. Τα λόγια του δήλωναν την υπόσταση του σκλάβου, ότι θα ήταν πλέον ένα κατοικίδιο, κάποια επίπεδα πιο κάτω από έναν άλλο σκλάβο, ένα αντικείμενο χρησιμοποίησης και ηδονής από την Κυρία του. Ένας σκλάβος άναψε μία μικρή φωτιά στα κάρβουνα στο θυσιαστήριο. Δίπλα ήταν η στάμπα. Ο Συντονιστής απηύθυνε το λόγο στην Κυρία, για τις υποχρεώσεις της έναντι του κατοικιδίου. Της έδωσε χώρο για να λειτουργήσει.

Ξαφνικά έσβησαν τα φώτα και έμειναν μόνο οι λαμπάδες να καίνε. Το τραπέζι ήταν φωτισμένο τόσο που όλοι να το έβλεπαν. Όντως τα βλέμματα όλων ήταν στραμμένα σε αυτό. Η Κυρία πήρε τη στάμπα και τη βύθισε στη φωτιά. Ο σκλάβος έπιασε με δύναμη τα πόδια του τραπεζιού. Ήξερε ότι δεν έπρεπε να κουνηθεί ούτε να ουρλιάξει. Έπρεπε να μείνει ατάραχος δεχόμενος, ως ευλογία, το σημάδι της ιδιοκτησίας της, μετά φωτισμένος από αυτό το δώρο. Εκείνη, με την πυρωμένη στάμπα, κατευθύνθηκε προς το σκλάβο. Την ύψωσε με τα δύο χέρια της. Το άσπρο φόρεμά της έπαιρνε πλέον κόκκινες αποχρώσεις. Την κατέβασε σιγά-σιγά και σταθερά στο πάνω μέρος της πλάτης του. Τη βύθισε στο κορμί του και την κράτησε εκεί λίγα λεπτά. Η καμένη σάρκα μοίρασε την οσμή της σε όλη την αίθουσα. Πλέον κανένας δε μιλούσε ούτε η μουσική υπήρχε. Δεν ακουγόταν παρά ο ήχος της φωτιάς και της καμένης σάρκας. Το κατοικίδιο πλέον ανήκε. Βαριά ατμόσφαιρα επικράτησε στην αίθουσα. Δεικτική για τους σκλάβους, υπαινικτική για τους κυρίαρχους.

Τον έλυσαν και της τον παρέδωσαν. Του πέρασε το κολάρο της. Μαύρο δέρμα με μπρούτζινη ετικέτα, όμοια με τη στάμπα της, αλλά σε μικρότερη κλίμακα. Η θέση του πλέον ήταν στα τέσσερα. Από αυτή τη στιγμή και για πάντα. Την επίβλεψή του είχε η Κυρία, από την οποία θα έπαιρναν την άδεια για να το χρησιμοποιήσουν, πλέον. Προσωρινά περιποιήθηκαν την πληγή, έτσι ώστε να γιάνει γρήγορα. Η δεξίωση θα γινόταν στη διπλανή αίθουσα, μπουφές και ποτά. Οι κυρίαρχοι θα είχαν την εποπτεία των σκλάβων τους. Οι πρώτες στιγμές ήταν δύσκολες. Κανένας δε μιλούσε. Αναλογίζονταν το τι είχε γίνει, τη βαρύτητα της τελετής, τη μεγάλη σημασία της για αυτούς τους δύο ανθρώπους. Μετά ήρθαν οι πρώτες κουβέντες.

Η Κυρία κάθισε σε μία πολυθρόνα με το κατοικίδιό της δίπλα της. Η αλυσίδα του τον κράταγε δίπλα της. Ήταν φανερό ότι καμάρωνε για τη στάμπα στο κορμί του. Χαμογελούσε. Ήταν ευτυχισμένος. Είχε καταφέρει να ανταπεξέλθει αξιοπρεπώς σε αυτή τη δοκιμασία. Έδωσε μεγάλη χαρά και ευχαρίστηση στην Κυρία. Αυτό φαινόταν στο πρόσωπό της. Ευχαρίστηση, αρχοντιά και απόλαυση. Το γλέντι κράτησε πολλή ώρα, με χορό και μουσική. Δεν υπήρχε άλλο θέαμα για σήμερα. Ο Συντονιστής φορούσε ακόμη την επιβλητική φορεσιά του, αντάλλασσε απόψεις με τους καλεσμένους. Μετά τα μεσάνυχτα άρχισαν να αραιώνουν οι καλεσμένοι.

Μία τελετή που θα έγειρε συζητήσεις σε πολλούς. Θα προβλημάτιζε τους κυρίαρχους και περισσότερο τους σκλάβους. Θα έμενε όμως σαν ένα μεγάλο γεγονός σε αυτούς του δύο ανθρώπους που ένωναν πλέον τη ζωή τους με ένα ιδιαίτερο και χαρακτηριστικό τρόπο. Η συμπεριφορά τους προμήνυε το τι θα ακολουθούσε στην υπόλοιπη ζωή τους.

ΤΕΛΟΣ

 

Αφιερωμένο σε Εκείνη.

 

ΕΠΙΜΥΘΙΟ

Ακόμα και αν αυτή η ιστορία έχει τελειώσει, στην ουσία ποτέ δεν τελειώνει. Τι θα γίνει μετά; Ποια ζωή θα περάσουν μαζί; Πως; Και πάει λέγοντας. Η ζωή δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να βάζει ερωτήματα. Και εσύ πρέπει να απαντήσεις. Άρα βάλε ερωτήματα και δώσε την απάντηση. Με άλλο λόγια έχουμε ένα opera aperta, ένα ανοιχτό έργο, δηλαδή, για οποιαδήποτε εξέλιξη.

Και τότε, θα με ρωτήσετε, γιατί έκατσα και έγραψα όλα αυτά; Πρώτον, γιατί μου άρεσε. Δεύτερον, έχουν πίσω τους ένα «φιλοσοφικό» περιεχόμενο όσον αφορά τον αυταρχικό κόσμο. Αφού όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι, άρα δεν είναι ίδιοι όλοι οι σκλάβοι και οι κυρίαρχοι. Αν ήταν έτσι θα είχαμε μία εύκολη δουλειά: θα φτιάχναμε κάποιες κατηγορίες και θα ταξινομούσαμε τις περιπτώσεις, μετά θα φτιάχναμε «κουτάκια» και όλοι θα μπαίναμε σε κάποιες νόρμες. Όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα και ευτυχώς για εμάς.

Όλοι οι κυρίαρχοι δεν είναι ίδιοι. Άλλοι σκέφτονται διαφορετικά και άλλοι κάνουν διαφορετικά πράγματα. Άλλος είναι κάτι άλλο από αυτό που έχουμε συνηθίσει. Είναι ανώτερος ή κατώτερος; Εδώ έχουμε άγνωστες λέξεις: αυτό που εγώ λέω «ανώτερος» για εσένα είναι «κατώτερος» και το αντίστροφο. Άρα ας αφήσουμε τις κατηγοριοποιήσεις -σε επίπεδο πεταλούδων- και ας δούμε τις διαφορετικές εκδοχές και ας χαρούμε την ποικιλότητα της ζωής μας. Αυτή είναι η ομορφιά της.

Με την ίδια λογική: όλοι οι σκλάβοι δεν είναι ίδιοι, ούτε τα κατοικίδια. Τότε; Τα έγραψα για να με δω και για να δω κάποιες πτυχές που τις ανακάλυπτα στην πορεία. Τι είδος σκλάβος είμαι; Τι είδος κατοικίδιο είμαι; Δεν ξέρω. Είναι δύσκολο πράγμα η αυτοανάλυση. Θα μου το πουν άλλοι. Αυτοί που θα με χειριστούν, ενδεχομένως. Η φαντασία μας λοιπόν θα μας το πει και η πρακτική στα παιχνίδια που κάνουμε.

Αυτή η αφήγηση θα μπορούσε να ήταν το σενάριο για μία ταινία. Θα ευχαριστήσω θερμά μία τεμπέλα γατούλα και τους άλλους φίλους που είχαν μία διάδραση. Θα το ξαναδώ και θα κάνω διορθώσεις. Το χρειάζεται.

Αν το δείτε κάπου να ξέρετε από πού βγήκε. Περιμένω, σαφώς, τις παρατηρήσεις σας. Όλες είναι καλοδεχούμενες. Όλες. Σας ευχαριστώ.

 

Πολύ όμορφο μπράβο!
It's pure gold