Σαδομαζοχισμος και ψυχική υγεία.

Σίγουρα για να μπεις σε μια τέτοια κατάσταση ξεκινάς με κάποια εμπιστοσύνη προς το Κ αλλά δεν μπορώ να φανταστώ ότι την αισθάνεσαι απόλυτα. Σιγά σιγά στην πραγματικότητα δεν εμπνέεται κατά την πορεία;

Γνωρίζεις τον άλλον σταδιακά και πραγματικά. Ακόμα και το υ που συνηθως λέει πιο πολλά μπορεί να λέει πράγματα όπως θα ήθελε να είναι για τον εαυτό του και όχι όπως είναι, ασυνείδητα συνηθως οι άνθρωποι κανουν ψιλοmarketing του εαυτού τους στην αρχη (Εκτός αν είσαι βλαμμένο όπως εγώ, που με παρουσιάζω χειροτερη).
Για αυτό κάποιοι Κ δεν κάνουν την τυπική "ανάκριση" αλλά τσεκαρουν περισσότερο αντιδράσεις σε πραγματικές καταστάσεις.

Όπως και να έχει είναι διαδικασία που παίρνει χρόνο και από τα δύο μέλη και ο καθενας έχει την προσωπική του ευθύνη σε όλο αυτό. Τώρα αν την πατήσεις, την πάτησες, όλα μέρος του "παιχνιδιού" είναι.

 

Διαβάζοντας το νήμα έχω να κάνω μια παρένθεση:
Καταρχάς είναι ψέμα ότι τα αντικαταθλιπτικά σε κάνουν ζόμπι, είναι μια φήμη που άρχισε να διαδίδεται προφανώς γιατί τα μπέρδεψαν με άλλα αντιψυχωσικα φάρμακα.
Τα σύγχρονα αντικαταθλιπτικά ανεβάζουν τη διάθεση , κάτι που έχει ανάγκη ο καταθλιπτικός επειδή βρίσκεται σε κατάσταση που τα βλέπει όλα μαύρα, με ομαλό τρόπο και όχι από τη μια μέρα στην άλλη , ούτε με τρόπο ξένο προς αυτόν , αλλά με τρόπο που το έκανε και ο ίδιος στην προ κατάθλιψη κατάσταση του.
Δεν είναι το μαγικό χαπάκι που σε ντοπαρει μόλις το πιεις.
Καλό και φρόνιμο είναι όποιος βρίσκεται σε τέτοια θεραπεία να ΜΗΝ σταματάει μόνος του την αγωγή γιατί υπάρχει μεγάλος και πιθανώς κίνδυνος να υποτροπιασει.
Επίσης καλό είναι να ξεκινήσει και ψυχοθεραπεία ταυτόχρονα, είτε με την κλασική μέθοδο της ψυχανάλυσης, είτε με την πιο μοντέρνα γνωσιακη-συμπεριφορικη ψυχοθεραπεία, για να μπορέσει εν ευθέτω χρόνω να λύσει τα βαθύτερα προβλήματα που τον οδήγησαν στην κατάθλιψη, να απεξαρτητοποιειθει από τα φάρμακα και να έχει όσο το δυνατόν περισσότερες πιθανότητες να μην ξανά κυλήσει στο μέλλον.
Βασικότατη προϋπόθεση όμως για όλα αυτά, είναι να θέλει ο ίδιος να βοηθήσει τον εαυτό του.
Και κάτι ακόμα τελευταίο,
κάθε δήμος έχει Κέντρα Ψυχικής Υγιεινής, όπου εκεί μέσα υπάρχουν ψυχολόγοι, ψυχιάτροι και παιδοψυχολόγοι , είναι δωρεάν για τους δημότες του, δηλώνεις απλά τη διεύθυνση κατοικίας σου για να επιβεβαιώσουν πως μένεις εκεί και είναι ΔΩΡΕΆΝ και για όσο χρόνο χρειαστείς.

Κουκουλωνοντας ένα πρόβλημα το οποίο μας δημιουργεί δυσλειτουργία ή δυσφορία ή και τα δύο, δεν το λύνουμε , το διαιωνίζουμε και το παρατείνουμε , μαζεύοντας και άλλα στην πορεία και χειροτερεύοντας το.
Δεν είναι κακό να ζητάμε βοήθεια  

 

Kατά την άποψη μου δεν είναι έτσι ακριβώς όπως το παρουσιάζεις. Μπορεί κάποιος να παρουσιαστεί (όπως εγώ) σε περίοδο κατάθλιψης για πρώτη φορά σε ψυχίατρο να του πει ο ψυχίατρος πως πάσχει από κατάθλιψη, να του δώσει αντικαταθλιπτικά και επειδή ο ψυχίατρος δεν αντιμετώπισε σωστά τον ασθενή να του ξεφύγει και τα αντικαταθλιπτικά να του βγάλουν μανία. Μετά για να σε μαζέψει (από το λάθος του) σε βάζει σε αντιψυχωσικά (που κατά τη γνώμη μου δεν σε κάνουν ζόμπι, έχω πάρει seroquel και zyprexa) και σταθεροποιητή και εσύ σαν ασθενής κάνεις τον σταυρό σου να έρθεις σε ισορροπία. Και κάπου εκεί σου έρχεται η κατα κάποιο τρόπο ισορροπία και ο γιατρός θεωρεί πως μια χαρά είσαι με αντιψυχωσικά και σταθεροποιητή και τον ρώτας πότε θα τα κόψουμε γιατρέ τα φάρμακα και σου λέει άστα λίγο ακόμα, άστα λίγο ακόμα και τα φάρμακα δεν τα κόβεις ποτέ. Κάπου εκεί ξεκινάνε και οι βραχυχρόνιες παρενέργειες του κοκτέηλ αύξηση βάρους, μίνι εναλλαγές σε διάθεση και λες τι γίνεται; Κάνεις και εξετάσεις αίματος και βλέπεις ldl στα ύψη κάπου εκεί έρχεται ένα καμπανάκι στον εγκέφαλο και θέτεις ένα δίλημμα στον εαυτό σου. Είτε τα κόβεις και αν είσαι πχ 40 μπορεί να σου την δώσει και να τελειώσεις την ζωή σου κάποια ημέρα πριν τα 60 αλλά μπορεί να μην πάθεις και τίποτα και να ζήσεις μέχρι τα 80 είτε μετά τα 60 αρχίζει να ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση για τη ζωή απο τις παρενέργειες των φαρμάκων που έπαιρνες για δεκαετίες. Πιστεύω γνωρίζεις πως όσοι χρησιμοποιούν φάρμακα ψυχιατρικής πάνε αδιάβαστοι από καρδιακή ανακοπή και συνήθως δεν φτάνουν ούτε τα 65. Και όλα αυτά επειδή παρουσιάστηκες ένα απόγευμα σε ψυχίατρο γιατί δεν ένιωθες καλά. Τα δε ΚΨΥ που αναφέρεις (τα έχω επισκεφτεί και αυτά) έχουν ψυχίατρο ειδικευόμενο τις περισσότερες φορές. Μα εδώ δεν μπορεί να σε συνεφέρει ιδιώτης με περγαμηνές θα σε συνεφέρει ο ειδικευόμενος; (Κσι μπορεί να πάρει και δύο μήνες μέχρι να σου κλείσουν ραντεβού) Έστω...

Για να κλείσω, τα έκοψα όλα και βρήκα την υγεία μου! Εχουν περάσει 3 χρόνια από τότε που πήρα τελευταία φορά το οποιοδήποτε ψυχιατρικό φάρμακο και δεν έχω πάθει επεισόδιο, δεν έχω υποτροπιάσει, δεν έχω πάθει τίποτα. Αν θα συμβούλευα κάποιον να διακόψει την αγωγή του; ΟΧΙ !!! Αν θεωρεί πως ο γιατρός που τον παρακολουθεί δεν του ταιριάζει πια, μπορεί να βρει κάποιον άλλον να τον αλλάξει.


Θέλεις να σου πω τι έχω καταλάβει από όλο αυτό το ταξίδι; Πως κάποιο κρυφό πάθος το οποίο φοβάται ένα άτομο να έρθει αντιμέτωπο μαζί του αρχίζει να εξωτερικεύεται στον εγκέφαλο του ανθρώπου, αυτό το πάθος για κάτι, το έτερον ήμισυ, αναλώσιμο υλικό, κάτι τέλος πάντων αρχίζει να καταλαμβάνει τον εγκέφαλο και γίνεται εμμονή. Αν δεν το αντιμετωπίσει αυτή την εμμονή κατάματα δεν θα καταφέρει ποτέ να απελευθερωθεί και δεν υπάρχει αντικαταθλιπτικό να σε βοηθήσει για αυτήν. Αλλά ας μην το δούμε ως εμμονή, ας το δούμε ως πάθος , πιστεύω πως αυτό το πάθος για να το ξεπεράσεις θα πρέπει αυτός που θέλει να το ξεπεράσει να βρει κάτι εποικοδομητικό για τον εαυτό του, που θα γίνει μεγαλύτερο πάθος από αυτό που του διαταράσσει την ηρεμία του και κάπως έτσι κάποια στιγμή θα το αφήσει πίσω του αυτό που τον ταλαιπωρούσε. Και χρειάζεσαι τρομερή τύχη να βρεις καλό ψυχίατρο (έχω επισκεφτεί έξι και από τους 6 μόνο ένας άξιζε τελικά. Αυτός που με βοήθησε να ξεφύγω από όλο αυτό).

 

Μπααα... Απλώς φαντάζει ηθελημένα πιο σπάνιο...

 

Λυπάμαι ειλικρινά για την περιπέτεια σου, πιστεύω πως ήταν μεμονωμένη περίπτωση και δεν συμβαίνει κατά κόρον.
Κι εγώ διαγνώσθηκα με κατάθλιψη και κρίσεις πανικού στα 27 μου, πήρα αντικαταθλιπτικά για 2 χρόνια και μετά για ένα χρόνο ψυχοθεραπεία , που με βοήθησε πάρα πολύ να καταλάβω τη λάθος ανάλυση που έκανε η σκέψη μου και συμπεριφορά μου σε τομείς της ζωής μου.
Φυσικά ήθελα να βοηθήσω τον εαυτό μου και το κατάφερα. Εκτοτε, έχω φτάσει αισίως τα 43, έχω έρθει αντιμέτωπη με πιο δύσκολες καταστάσεις και ανταπεξηλθα μια χαρά. Η κατάθλιψη πλέον για μένα αφορά μια άλλη μακρινή ζωή μου.
Ο εγκέφαλος του ανθρώπου είναι ένα καταπληκτικό όργανο . Αδρανοποιωντας ηθελημένα και με εξάσκηση κάποιους νευρωνες και ισχυροποιωντας κάποιους άλλους , πραγματικά μπορεις να γίνεις ένας άλλος άνθρωπος. Για αυτό και η γνωσιακή-συμπεριφορικη ψυχοθεραπεία έχει μεγάλο ποσοστό επιτυχίας και είναι πολυ πιο σύντομη χρονικά από την ψυχανάλυση που μπορεί να τραβήξει χρόνια ολόκληρα.

Όσων αφορά το θέμα του σαδομαζοχισμου, πριν την κατάθλιψη και την αντιμετώπιση της είχα αυτοκαταστροφικές τάσεις και έκανα διάφορες χαζομάρες κατά του εαυτού μου.
Υπήρχε μαζοχισμός που επεκτεινόταν σε πολλούς τομείς.
Μετά απλά έπαψε να υπάρχει και σαφώς η ποιότητα ζωής είναι καλύτερη όταν αγαπάς τον εαυτό σου και τη ζωή.
Στην ερωτική μου ζωή, είναι επιθυμητός και ανεκτός σε μικρό βαθμό, τόσο όσο, για το παιχνίδι, για την καυλα, όχι πόνο για τον πόνο.

Κατά τη γνώμη μου, καλό είναι να επιλύσει τα ψυχολογικά του πρώτα κάποιος και μετά να εισέλθει σε οποιαδήποτε σχέση, είτε αφορά το βδσμ είτε όχι.

ΣΗΜΕΊΩΣΗ: Σε οποιοδήποτε φάρμακο γίνεται χρόνια χρήση , υπάρχουν παρενέργειες και μελλοντικές επιβαρύνσεις στην υγεία.
Ακόμα και στα πιο απλά.

 

σε λίγο όποιος δεν έχει πάρει ποτέ αντικαταθληπτικά θα θεωρείται αδερφή!

 

Μπαα
στην Ελλάδα ακόμα έχουμε δρόμο μέχρι να αρχίσουν να αποδεχονται το πρόβλημα τους και να φτάσουν στην καρέκλα του ψυχολόγου, ειδικά οι άντρες, βάλε μια εικοσαετία ακόμα.
Τι να κάνουμε lizard, είναι η ασθένεια της σύγχρονης εποχής.

 

Mπα δεν νομίζω όταν φτάσεις στο σημείο που πνίγεται θα πάει, απλώς μπορεί να μην το αποκαλύψει ποτέ σε κανέναν λόγω ταμπού, αλλά θα πάει γιατί δεν θα αντέξει να ζει σε τεντωμένο σχοινί. Το θέμα είναι μην φτάσει στον ψυχίατρο όταν έχει έρθει στα όρια του, αλλά νωρίτερα όταν θα νιώσει πως δεν τα έχει καλά με τον εαυτό του. Θα μπορέσει να απελευθερωθεί πιο γρήγορα και πιο ανώδυνα. Υπ' όψιν τα αντικαταθλιπτικά μπορεί να πάρουν και δύο μήνες μέχρι να σηκώσουν κάποιον αναλόγως το σε ποιο σημείο έχει φτάσει ψυχικά, για αυτό και είναι καλύτερο να μην αφήσει τον εαυτό του να φτάσει στα όρια του.

 

αυτό!

 

Νομιζω οτι τα συμπερασματα , ειναι ελαφρως υπερβολικα. Ολος ο κοσμος εχει τα "θεματακια" του ασχετα αν στην πλειονοτητα τους μπορουν να μενουν κρυφα.... Για καποιο φεγγαρι εκανα τον οδηγο Ταξι, εκει να δειτε "θεμετα". Το ξερετε οτι ο 1 στους 5 θα μπει στο Ταξι μονο για να μιλησει με καποιον και θα επιστρεψει εκει που ξεκινησε ?... Κανεις μας δεν εχει υποχρεωση να δωσει λογαριασμο σε κανεναν. Βεβαιως περιπτωσεις παθολογικες , πχ καταθλιψη, χριζουν φροντιδας και προστασιας.... Ωστοσο δεν διαφοροποιει κατι το γεγονος οτι ο " αρρωστος" συμμετεχει στις πρακτικες του bdsm....εκεινος που θα κανει κακο στον εαυτο του, θα το κανει ειτε ασχολειται με το breath play , ειτε με την ανθοκομικη.

 

Οι ψυχίατροι στην Ελλάδα ειναι για τα μπάζα. Περνάν κατευθείαν στην συνταγογράφηση χώρις ούτε να πάρουν την πιέσι τυπικά, ούτε εγκεφαλογράφημα, ούτε τομογραφία, ούτε εξέταση DNA, ούτε διερεύνηση για οργανικά σύνδρομα όπως διαταραχή ορμονών από ολικά θυροειδοεκτομή, ούτε γαστρεντερικές δυσλειτουργείες από ερπητοειδή ή άλλα μικρόβια, ούτε παροχή συμπλρωμάτων όπως μαγνήσιο, βιταμίνη Β12 και τόσα άλλα, παρά μόνα αρχίζουν το μπλα-μπλα και προχωράνε ακάθεκτοι στη πιθηκοποίηση των ασθενών τους. Ο ένας ψυχίατρος κατηγορεί τον άλλον, έχουν διαφορετικές απόψεις για την ψυχιατρική. Δεν συμπεριλαμβάνουν την νευρολογία στη μελετη τους, ούτε το επιπέδο του ανασοποιτικού συστήματος του καθένα, παρά μόνο ο άλλος να παραμείνει στα γρανάζια των έγκλειτων σταδιακά και η ζωή να συνεχίζεται. Βλέπουν τον καθένα ως συνοδιπόρο για 4-6-7 χρόνια και βάλε αν δεν είναι τυχεροί και είναι πολύ εύαισθητοι. Χεστήκανε αν ο άλλος έχει οικογένεια, οικονομικές ανάγκες, θέλουν να παντρευούν, θέλουν να δουλέψουν, θέλουν να σταθούν στα πόδια τους, που μένουν, με ποιό μένουν κλπ.