Σαδομαζοχισμός και πολιτική ορθότητα

Ο υπότιτλος του εν λόγω θέματος θα μπορούσε να είναι και «Νιώθουμε καλά με το πετσί μας;». Σχετίζεται δε, με προσπάθειες «νομιμοποίησης» των σαδομαζοχιστικών σεξουαλικών πρακτικών, μέσα από μια σειρά από ακρωνύμια και ορολογίες ευρέως διαδεδομένες, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, οι οποίες –πιθανολογώ- ότι είναι μια προσπάθεια νομιμοποίησης της συγκεκριμένης σεξουαλικής πρακτικής προκειμένου «οι άλλοι», αν όχι να την αποδεχθούν, τουλάχιστον να την ανεχτούν.

Εξηγούμαι:

Αποδέχομαι το γεγονός ότι ο σαδομαζοχισμός και τα όποια παρακλάδια του, δεν ήταν, δεν είναι, και δεν θα γίνουν αποδεκτά, ή έστω ανεκτά, από τον μέσο κοινωνικό όρο (Προσωπικά, δεν τραβάω και κανένα ιδιαίτερο ζόρι, αλλά αυτό αποτελεί προσωπική εκτίμηση και δεν είναι απαραίτητο να τη συμμεριστεί κανείς, όπως δεν είναι απαραίτητο να συμμεριστεί κανείς και τις απόψεις μου επί του εν λόγω νήματος). Ο λόγος είναι απλός: Παρά το γεγονός ότι –κατ’ εμέ- η βία αποτελεί εγγενές κομμάτι της ανθρώπινης προσωπικότητας, καμία κοινωνία δεν μαθαίνει στους υπηκόους της να νιώθουν καλά με το να διεγείρονται από την πρόκληση ή τη λήψη πόνου (σωματικού ή ψυχολογικού. Ενδεικτικό παράδειγμα είναι η πλέον συνήθης διαχρονικά ανθρώπινη δραστηριότητα: ο πόλεμος. Πάντα έπρεπε να υπάρχει μια δικαιολογία: Η Ωραία Ελένη, η πατρίδα, η θρησκεία, η θρησκεία των άλλων κλπ κλπ. Ποτέ κανείς δεν είπε: «Πάτε και κάντε τα γιάγμα γιατί έτσι γουστάρω» ακόμα και αν αυτό ήθελε στην πραγματικότητα. Η λήψη ηδονής λοιπόν μέσα από την πρόκληση ή τη λήψη πόνου χαρακτηρίστηκε (και συνεχίζει να χαρακτηρίζεται) ως «βίτσιο», «ανωμαλία» ή «παρέκκλιση».

Η άφιξη του Internet, επέτρεψε σε πολύ κόσμο που ένιωθε ενοχές για το «βίτσιο» του, να συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι μόνος. Ότι υπάρχουν άλλοι 100, 1000, 1000000 κλπ. με το ίδιο «βίτσιο» ή το ίδιο «κουσούρι» με αυτόν. Επίσης επέτρεψε την διάδοση μίας συγκεκριμένης ορολογίας γύρω από τον σαδομαζοχισμό η οποία έφτασε μέχρι εδώ και μέχρι αυτό το φόρουμ: Έτσι δεν μιλάμε για σαδομαζοχισμό αλλά για BDSM (ακρωνύμιο που πιθανώς κάποιοι θα ισχυριστούν ότι καλύπτει ένα ευρύτερο φάσμα δραστηριοτήτων πέρα από την καθεαυτό σαδομαζοχιστική πρακτική), τα σαδομαζοχιστικά παιχνίδια αποκαλούνται sessions (ελληνιστί συνεδρίες), οι άνθρωποι που συνευρίσκονται σε σαδομαζοχιστικές δραστηριότητες αποτελούν μέλη μιας «σκηνής». Ο κατάλογος τέτοιων ακρωνυμίων και τέτοιων όρων είναι ατελείωτος. Με βάση όλα τα παραπάνω αναρωτιέμαι τα εξής: Μήπως τελικά η χρήση αυτών των όρων που αφαιρούν από τον σαδομαζοχισμό το ερωτικό ή σεξουαλικό του περίβλημα είναι αποτέλεσμα μιας ανάγκης αποδοχής όλης αυτής της ιστορίας από «τους άλλους»; Και γιατί μας ενδιαφέρει τόσο πολύ η γνώμη των άλλων για τον τρόπο με τον οποίο εκφραζόμαστε σεξουαλικά; Ο λόγος για τον οποίο τα ρωτάω όλα αυτά είναι απλός: Αποδέχομαι ότι ή λέξη «σαδομαζοχισμός» είναι φορτισμένη με μια αρνητική χροιά. Όταν όμως συμμετέχω σε ένα σαδομαζοχιστικό παιχνίδι, με όποιον ή όποιους άλλους συμμετέχω, δεν το κάνω για να ψυχαναλυθώ. Το κάνω για να περάσω καλά και γιατί έτσι καυλώνω. Με τον ίδιο τρόπο μπορώ να δεχτώ ότι είμαι μέλος μιας κοινότητας ή μιας ομάδας ανθρώπων, όχι όμως μιας «σκηνής». Και αυτό διότι δεν θεωρώ ότι οι σαδομαζοχιστικές μου επιθυμίες συνιστούν κάτι το αξιοπερίεργο προς έκθεση έναντι του οποιουδήποτε. Και εν τέλει αναρωτιέμαι: Γιατί χρησιμοποιείται η συγκεκριμένη ορολογία που αφαιρεί από τον σαδομαζοχισμό το ερωτικό / σεξουαλικό του περίβλημα; Αυτό το ρωτάω διότι αντιλαμβάνομαι τον σαδομαζοχισμό πρώτα από όλα ως σεξουαλική πρακτική, που σκοπό έχει την πρόκληση ηδονής όσων εκφράζονται μέσα από αυτές τις διαδικασίες. Μήπως τελικά εμείς οι ίδιοι κουβαλάμε ενοχές για αυτό που είμαστε και για ό,τι κάνουμε;

Αναμένω με ειλικρινές ενδιαφέρον τις απόψεις σας. Παρακαλώ η συζήτηση να μην εκφυλιστεί σε φθηνά ευφυολογήματα σε χαριτωμένα one-liners, για να μην χρειαστεί να ζητήσω την διαγραφή των συγκεκριμένων posts, διατηρώντας αυτό το δικαίωμα ως νηματοθέτης.

 

πάλι καλά χρησημοποιήσες bold αλλιώς θα έχανα το νόημα αυτού που ήθελες να γράψεις ...

θα σου απαντήσω εν μέρη ότι αυτοί που το κάνουν συνηδητά ή μη ,χρησημοποιούν ορολογίες γιατί βολέυει στην οργάνωση (δηλαδή στο να τυποποιήσουν ώστε να μπορέσουν να πουλήσουν μετά, νόμοι της αγοράς ..)

αλλά επίσης θα ρωτούσα γιατί κάποιοι χρησημοποιούν τόσες λέξεις για κάτι που δεν έχει να κάνει με τη λογοτεχνεία ..; πάλι το σκοτώνουν  

 

Απάντηση: Σαδομαζοχισμός και πολιτική ορθότητα

trampled, θα ήθελα να μου εξηγήσεις το πώς συμπεραίνεις ότι "η χρήση της συγκεκριμένης ορολογίας αφαιρεί από το σαδομαζοχισμό το ερωτικό/σεξουαλικό του περίβλημα", γιατί ομολογώ ότι δεν κατάλαβα, διαβάζοντας το κείμενό σου.

"Πιθανώς κάποιοι θα ισχυριστούν ότι το ακρωνύμιο BDSM καλύπτει ένα ευρύτερο φάσμα δραστηριοτήτων πέρα από την καθεαυτό σαδομαζοχιστική πρακτική", αλλά ισχυρίζεται κανείς ότι το ακρωνύμιο μπορεί να συνεχίσει να υφίσταται, εφ' όσον εξαιρεθούν εντελώς οι σαδομαζοχιστικές πρακτικές; Και γιατί χάνει την ερωτική χροιά του το δέσιμο και το κρέμασμα αν το πούμε bondage & suspension και ο βασανισμός του πέους και των όρχεων αν γιά συντομία πούμε "CBT";

Πιστεύω πως βασικά μας έχουν βολέψει οι όροι και η χρήση τους γιά λόγους ευκολίας και στοιχειώδους αλληλοκατανόησης. Δεν ξέρω βεβαίως, αν ηχούν στ' αυτιά κάποιων από εμάς ως περισσότερο light ή trendy και δίνουν την ψευδαίσθηση ότι πιθανώς θα μπορούσαν να βοηθήσουν στο να γίνουμε ευκολότερα αποδεκτοί από το σύνολο του πληθυσμού. Δεν νομίζω πάντως πως γενικά ισχύει κάτι τέτοιο.

Ως προς το κατά πόσο κουβαλάμε ενοχές όπως ρωτάς, θεωρώ ότι δεν υπάρχει καμμία αμφισβήτηση επ' αυτού... Και μόνο από τη μελέτη της ανάπτυξης μερικών πρόσφατων νημάτων σ' αυτό εδώ το φόρουμ, πιστεύω ότι ευκολότατα μπορεί να συμπεράνει κάποιος ότι διακατεχόμαστε (και πιθανότατα καθοριζόμαστε) από μιά πανσπερμία ενοχών και συμπλεγμάτων. Δεν μου κάνει όμως αυτό και ιδιαίτερη εντύπωση. Κινούμενοι ερωτικά σ' ένα χώρο σαφώς όχι εύκολα αποδεκτό από το σύνολο, είναι μοιραίο να ζοριζόμαστε περισσότερο από όσους έχουν π.χ. να αποδεχθούν το ότι αρέσκονται στην πρωκτική συνουσία ή στην εναλλαγή ερωτικών συντρόφων. Μιά και, λοιπόν, ακόμη και τόσο "στοιχειώδη" πράγματα, δεν έχουν ακόμη (κατ' εμέ τουλάχιστον) απωλέσει τον "ταμπού" χαρακτήρα τους, πόσο μάλλον τα δικά μας ερωτικά παιχνίδια. Άλλωστε, στον ίδιο ακριβώς κόσμο έχουν μεγαλώσει τόσο ο σαδιστής που ικανοποιείται κρεμώντας το αντικείμενο του πόθου του στο σταυρό και βασανίζοντάς το, όσο και ο συντηρητικός και ευσεβής οικογενειάρχης που δεν επιτρέπει στον εαυτό του καμμία σεξουαλική επαφή καθ' όλη τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας...