Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Σεξουαλικός σαδισμός (Ψυχοπαθολογια)

Συζήτηση στο φόρουμ 'Σαδομαζοχισμός' που ξεκίνησε από το μέλος Maley, στις 24 Μαϊου 2006.

  1. Maley

    Maley Contributor

    Απάντηση: Σεξουαλικός σαδισμός (Ψυχοπαθολογια)

    Aρκετα ενδιαφερον και κατατοπιστικο..με παραδειγματα που το κανουν ελκυστικο στην αναγνωση..
    Πιστευω οτι τα άτομα με χαμηλη αυτοεκτιμηση ειναι επικινδυνα σε ρολο Κυριαρχου..ειναι τότε που η ομορφια του BDSM καταλήγει πραγματικα σε διαστροφή και χρειαζεται Δαφνι και ηλεκτροσοκ..πιστευω οτι ο αληθινος Master ειχε ισοποση δόση εγκεφαλικού και σωματικού σαδισμού προς οφελος του/της υποτακτικου/ης..αλλα αυτο ειναι ένα άλλο θέμα..
     
  2. Kits

    Kits Contributor

    Σεξουαλικός σαδισμός

    ΨΥΧΟΠΑΘΟΛΟΓΙΑ

    Ιστορία. Ο όρος "σαδισμός" χρησιμοποιήθηκε αρχικά στη Γαλλική ιατρική βιβλιογραφία των αρχών του 19ου αιώνα σε συνδιασμό με τα γραπτά του Μαρκήσιου ντε Σαντ, τα οποία περιείχαν σκηνές βίας με σκοπό τον ερωτισμό. Τα γραπτά του Krafft-Ebing (1886/1965) επίσης (Psychopathia Sexualis) αποτελούν αποτελούν κλασσική πηγή ανεύρεσης υλικού για τον σεξουαλικό σαδισμό. Περιγράφει ότι η αίσθηση σεξουαλικής ευχαρίστησης παράγεται με πράξεις κακοποίησης ή τιμωρίας του ερωτικού αντικειμένου από ζώα ή ανθρώπους και συνίσταται από μία αρχική επιθυμία να πονέσει, να πληγώσει ή ακόμα και να καταστρέψει το σεξουαλικό αντικείμενο, ώστε να επιτευχθεί η σεξουαλική ευχαρίστηση.

    Άλλοι συγγραφείς δίνουν έμφαση στην έννοια του πόνου σαν κύριο στοιχείο του σαδισμού. Ο Schrenck-Notzing (1895/1956), πρότεινε τον όρο "αλγολαγνία" "algolgnia", και διαχώρισε στον ενεργό (σαδισμό) και στον παθητικό (μαζοχισμό) τύπο, υποστηρίζοντας ότι πρόκειται για δύο πόλους της ίδιας διαταραχής. O Eulenberg (1911), επέκτεινε τον ορισμό περιλαμβάνοντας τόσο τον σωματικό όσο και τον ψυχικό πόνο. Ο Karpman (1954), έδωσε έμφαση στην επιθυμία για δύναμη, η οποία προκαλεί το φόβο, το θυμό και την κακοποίηση του θύματος. Έτσι, ο πόνος είναι σημαντικός περισσότερο επειδή συμβολίζει τη δύναμη και τον έλεγχο. Διαγνωστικά κριτήρια Πρόσφατα επίσημα διαγνωστικά συστήματα προτείνουν ευρύτερη αντίληψη της έννοιας του σαδισμού. Το ICD-10 (WHO, 1992), ορίζει το σαδισμό σαν "προτίμηση για σεξουαλική δραστηριότητα που περιλαμβάνει δέσιμο, πόνο ή κακοποίηση".

    Το DSM-IV (American Psychiatric Association, 1994) απαιτεί τα ακόλουθα κριτήρια: Α. Για περίοδο τουλάχιστον 6 μηνών, το άτομο έχει επίμονες σεξουαλικές φαντασιώσεις, τάσεις ή συμπεριφορές που περιλαμβάνουν πράξεις (πραγματικές ή προσομοιωτικές), στις οποίες ο ψυχικός ή σωματικός πόνος του θύματος το διεγείρει σεξουαλικά. Β. Οι σεξουαλικές φαντασιώσεις, τάσεις ή συμπεριφορές προκαλούν σημαντική κλινική δυσφορία ή διαταραχή στη κοινωνική, εργασιακή ή άλλη σημαντική περιοχή της λειτουργικότητας. Χρησιμοποιώντας τα κριτήρια του DSM-III-R οι Hucker et al (1988), βρήκαν υψηλή διαγνωστική συμφωνία σε δείγμα σαδιστών, αλλά δεν συνέβη το ίδιο στο δείγμα των Knight et al (1994), όπου παρουσιάστηκε δυσκολία διαφοροποίησης μεταξύ σεξουαλικού σαδισμού και άλλων τύπων σεξουαλικής επιθετικότητας. Επιδημιολογία Δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία για τη επικράτηση του σεξουαλικού σαδισμού.

    Οι Kinsey et al (1953), βρήκαν ότι το 3-12% των γυναικών και το 10-20% των ανδρών δείχνουν να διεγείρονται σε σαδομαζοχιστικού τύπου διηγήσεις. Οι Crepault & Couture (1980), μελετώντας άνδρες γενικού πληθυσμού βρήκαν ότι το 15% είχαν φαντασιώσεις κακοποίησης γυναίκας και το 10,7% φαντασιώσεις να χτυπούν γυναίκα. Οι Arndt et al (1985), βρήκαν ότι το ένα τρίτο των γυναικών και το ήμισυ των ανδρών είχαν σεξουαλικές φαντασιώσεις να δένουν τον/την σύντροφό τους, χωρίς να είναι ξεκάθαρο αν αυτές οι συμπεριφορές αφορούν προτίμηση ή απλώς είναι μέρος ενός σεξουαλικού ρεπερτορίου δραστηριοτήτων που συμβαίνουν ενίοτε.

    Επιπλέον, βρέθηκε ότι το 5% των ανδρών και το 2% των γυναικών ανέφεραν ότι έπαιρναν σεξουαλική ικανοποίηση προκαλώντας πόνο (Hunt, 1974). Tο 10-20% του πορνογραφικού υλικού των περιοδικών αποτελείται από σαδιστικά θέματα (Dietz & Evans, 1982), ενώ αποτελεί παράδοξο το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του υλικού αυτού αποτελείται από σκηνές με γυναίκες σε κυριαρχικό ρόλο (Weinberg, 1987). Συνοδά ευρήματα Πολλοί κλινικοί θεωρούν το σαδισμό και το μαζοχισμό συμπληρωματικές διαταραχές. Η παρατήρηση ότι τα άτομα με μαζοχιστικές φαντασιώσεις έχουν συγχρόνως και σαδιστικές φαντασιώσεις, ενισχύει την άποψη αυτή (Arndt et al, 1985). Σε δείγμα σαδομαζοχιστών, στη Δυτική Γερμανία, βρέθηκε ότι στο 29% υπήρχε εναλλαγή μεταξύ κυρίαρχου και υποτακτικού ρόλου (Spengler, 1977).

    Eπίσης, παρατηρήθηκε σχέση μεταξύ ασφυξιοφιλίας και σαδιστικού φόνου (Hucker & Blanchard, 1992). Σημαντικά επίσης είναι τα ευρήματα συνύπαρξης σεξουαλικού σαδισμού και άλλων παραφιλιών. Οι Abel et al (1988), βρήκαν ότι το 18% των σαδιστών ήταν επίσης μαζοχιστές, το 46% είχε διαπράξει βιασμό, το 21% επιδειξιομανία, το 25% ηδονοβλεψία, και το 30% παιδοφιλική δραστηριότητα. Άλλοι ερευνητές βρήκαν σημαντική συνύπαρξη μεταξύ σαδισμού, μαζοχισμού, φετιχισμού, και μετενδυματικού φετιχισμού, εντοπίζοντας μάλιστα ότι οι βαρύτερες περιπτώσεις σαδιστών σχετίζονται περισσότερο με το φετιχισμό και το μετενδυματικό φετιχισμό (Dietz et al, 1990). Aρκετοί ψυχαναλυτές υποστήριξαν την ύπαρξη σαδιστικής προσωπικότητας (Kernberg, 1970), ενώ το DSM-III-R πρότεινε την ύπαρξη μιας τέτοιας προσωπικότητας.

    Τα σπουδαιότερα στοιχεία ήταν ένα διεστραμένο πρότυπο με μειωτική και επιθετική συμπεριφορά που κατευθυνόταν στους άλλους και που άρχιζε από την πρώιμη ενήλικη ζωή. Η σημαντική αλληλεπικάλυψή της όμως με την ψυχοπαθητική και τη ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας ήταν η αιτία της μη κατηγοριοποίησής της στο DSM-IV. Επιπλέον, είναι γνωστό ότι δεν είναι απαραίτητο, τα άτομα που δείχνουν συμπεριφορά κακοποίησης, να διεγείρονται σεξουαλικά από τη συμπεριφορά αυτή (Dietz et al, 1990). Τύποι σαδιστικής συμπεριφοράς Ο Krafft-Ebing (1886/1965) ομαδοποίησε τα περιστατικά με σεξουαλικό σαδισμό στις εξής κατηγορίες. 1. Lust-murder : Πρόκειται για περιπτώσεις που συνδέεται η σεξουαλική διέγερση με το φόνο, σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις με καννιβαλισμό. 2. Κακοποίηση πτώματος ή νεκροφιλία. 3. Σωματική βλάβη γυναικών, για παράδειγμα χαράκωμα,, μαστίγωμα. 4. Defilement γυναικών. 5. Άλλα είδη κακοποίησης γυναικών, κυρίως συμβολικού περιεχομένου, όπως, το κόψιμο των μαλλιών του θύματος. 6. Σαδιστικές φαντασιώσεις χωρίς πράξη κακοποίησης. 7. Σαδισμός με άλλα αντικείμενα, για παράδειγμα μαστίγωμα αγοριών. 8. Σαδιστικές πράξεις με ζώα. Ο Hirscfeld (1956), ομαδοποίησε σε μείζονες και ελλάσονες κατηγορίες, θεωρώντας σαν μείζονες τον lust-murder, το χαράκωμα, και την νεκροφιλία. Στις περιπτώσεις που υπάρχει συμμετοχή με συγκατάθεση σε πράξεις ελλάσονος σεξουαλικής σαδιστικής δραστηριότητας το κυριαρχικό άτομο θέτει το υποτακτικό σε θέση αβοήθητου και κατόπιν το υποβάλλει σε ποικίλες μορφές υποταγής ή τιμωρίας. Ο πόνος ή η κακοποίηση πραγματοποιείται μέσω ποικίλων πράξεων, όπως μαστίγωμα ή γρονθοκτυπήματα.

    Η χρησιμοποίηση ρόλων όπως κυρίου-σκλάβου ενισχύει την ένταση της κακοποίησης, ενώ συνήθεις είναι οι πρακτικές ποικίλης ένδυσης του υποτακτικού ατόμου, η αντιμετώπισή του σαν ζώο, η ούρηση ή εγκόπριση επάνω του, και η υποχρέωση να πιεί τα ούρα. Το υποτακτικό άτομο μπορεί να υποχρεωθεί να φορέσει πάνες ή να γλυψει τα παπούτσια του κυριαρχικού. Το μαστίγωμα εφαρμόζεται σχεδόν αποκλειστικά στα οπίσθια του υποτακτικού ατόμου. Το δέσιμο με χρησιμοποίηση φίμωτρου ή περίδεση ματιών, που ενισχύουν την αίσθηση αβοήθητου του υποτακτικού ατόμου, είναι επίσης απαραίτητα στοιχεία. Οι μαστοί της γυναίκας υποτακτικής δένονται σφιχτά ή εφαρμόζονται παραμάνες στις θηλές, ανεξαρτήτως φύλου ή στο πέος, όταν πρόκειται για άνδρα σε ρόλο υποτακτικού. Συχνά εφαρμόζονται υποκλισμοί με σκοπό τον έλεγχο των σωματικών λειτουργειών του υποτακτικού ατόμου, ενώ συχνά υποχρεώνονται να διατηρούν τον υποκλισμό για μακρύ χρονικό διάστημα.

    Η σαδομαζοχιστική συμπεριφορά αποτελεί επίσης ειδική μορφή συμπεριφοράς στην κοινωνία των ομοφυλοφίλων. Είναι αρκετά δύσκολη η πρώιμη αναγνώριση της επικίνδυνης μορφής σαδισμού. Μερικοί βιαστές αρχίζουν τη δραστηριότητά τους με μη εμφανή σεξουαλικά εγκλήματα, όπως ληστεία μετά την οποία βιάζουν το θύμα, αλλά αργότερα εμφανίζουν ξεκάθαρα σεξουαλική σαδιστική συμπεριφορά (Ressler et al, 1983). Σαδιστικός και lust murder Ο lust murder είναι είναι αυτός κατά τον οποίο ο δολοφόνος λαμβάνει σεξουαλική ευχαρίστηση σκοτώνοντας (Arndt, 1991), Ο σεξουαλικός σαδισμός είναι η συνήθης παραφιλία που υποκρύπτεται (Dietz et al, 1990). Τα άτομα αυτά περιγράφονται σαν υπερελεγχόμενα, εσωστρεφή, ντροπαλά, και κοινωνικά απομονωμένα. Διαθέτουν πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση και το έγκλημα τους δίνει την αίσθηση ανωτερότητας (Brittain, 1970). Σε μερικές περιπτώσεις μπορεί να μην υπάρχει πραγματική επαφή με το θύμα, αφού ο φόνος υποκαθιστά τελείως τη σεξουαλική πράξη (Podolsky, 1965). Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα ευρήματα που προκείπτουν από στοιχεία που συλλέγησαν από το FBI, και αφορούν ακραίες μορφές σεξουαλικού σαδισμού (Dietz et al, 1990). Βρέθηκε ότι η πλειονότητα ήταν λευκοί, σχεδόν οι μισοί ήταν έγγαμοι, το 43% είχαν ιστορικό ομοφυλόφιλης εμπειρίας, στο 20% συνυπήρχε άλλη διαστροφή, σχεδόν οι μισοί είχαν γονείς με διαταραγμένες σχέσεις ή διαζύγιο, το 23% ανέφερε σωματική και το 20% σεξουαλική κακοποίηση κατά την παιδική ηλικία. Πολλοί από αυτούς είχαν την τάση να οδηγούν με το αυτοκίνητό τους χωρίς εμφανή σκοπό.

    Επίσης, είχαν την τάση να μετατρέπουν το αυτοκίνητό τους ώστε να μοιάζει με αυτοκίνητο της αστυνομίας. Σχεδόν όλοι είχαν προσχεδιάσει το έγκλημα. Η κατακράτηση του θύματος για πάνω από 24 ώρες ήταν συνήθης και συνδιαζόταν με δέσιμο, κάλυψη των ματιών ή απειλή με όπλο. Η σεξουαλική δραστηριότητα περιελάμβανε δέσιμο, πρωκτική και στοματική πράξη, και εισαγωγή ξένων σωμάτων. Το 73% των θυμάτων θανατώνονταν. Περισσότεροι από τους μισούς δράστες κατέγραφαν τη δραστηριότητά τους σε ημερολόγια ή σε κασσετόφωνο, βιντεοταινία, φωτογραφίες, και σκίτσα. Το 40% κρατούσαν στην κατοχή τους ένα αντικείμενο του θύματος. Oι Dietz et al (1990), παρατήρησαν ότι όλοι οι σαδιστές παραπτωματίες είχαν ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά στη προσωπικότητά τους, ενώ το 40% είχαν ιστορικό χρήσης εθιστικών ουσιών, άλλων εκτός του αλκοόλ. Ο Brittain (1970), βρήκε ότι στο 40% είχαν ψυχοπαθητικές προσωπικότητες με ισχυρά ναρκισσιστικά στοιχεία, ενώ οι Langevin et al (1988), ότι το 75% έκανε χρήση εθιστικών ουσιών, το 50% κατάχρηση αλκοόλ, είχαν για cross-dressing ή ένιωθαν δυσφορία για το φύλο τους. Οι Gratzer & Bradford (1995), συγκρίνοντας σαδιστές και μη-σαδιστές σεξουαλικούς παραπτωματίες αμφισβήτησαν τα συμπεράσματα των Dietz et al(1990), θεωρώντας μη αντιπροσωπευτικό το δείγμα από το FBI.

    Ο Grubin (1994), συγκρίνοντας βιαστές με βιαστές που σκότωσαν το θύμα τους, δεν βρήκε ότι τα κλασσικά σαδιστικά χαρακτηριστικά μπορούσαν να διαχωρίσουν τα δύο δείγματα. Παρατήρησε όμως ότι οι βιαστές που σκοτώνουν χαρακτηρίζονται από μόνιμες δυσκολίες στις ετεροσεξουαλικές σχέσεις και κοινωνική απομόνωση. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι στο ένα τρίτο περίπου των περιπτώσεων υπάρχει κάποια σύντροφος που βοηθά το δράστη. Η συνύπαρξη αυτή τονίζει την κυριαρχικότητα του ενός ατόμου έναντι του άλλου. Οι γυναίκες αυτές, μέσω της ψυχολογικής, σωματικής, και σεξουαλικής κακοποίησης, γίνονται σταδιακά "συμπληρωματικό εξάρτημα" του άνδρα σαδιστή (Hazelwood et al, 1993). Σαδιστικός βιασμός Ο βιασμός είναι μία σύνθετη και πολλαπλά καθοριζόμενη συμπεριφορά και οι βιαστές δεν είναι μία ξεκάθαρα ομογενής ομάδα (Prentky & Knight, 1991). Ο βαθμός της παρεκκλίνουσας σεξουαλικής διέγερσης, όπως μετρήθηκε με τη φαλλομετρία, φαίνεται να σχετίζεται με τη συχνότητα και τη σοβαρότητα της σεξουαλικής επίθεσης (Abel et al, 1977).

    Τα άτομα λοιπόν με μεγαλύτερη παρεκκλίνουσα σεξουαλική διέγερση δείχνουν ισχυρή προτίμηση σε επιθετικά σεξουαλικά ερεθίσματα, γεγονός που τους οδηγεί σε τέτοιου τύπου σεξουαλικές σχέσεις. Η συμπεριφορά αυτή αναφέρεται σαν "preferential rape pattern" (Freund et al, 1984), "paraphilic coercive disorder" (Abel, 1989) ή "biastophilia" (Money, 1990). Δεν υπάρχουν εμφανή σημεία που διαφορίζουν το σεξουαλικό σαδισμό και τον preferantial βιαστή. Ο σεξουαλικός σαδιστής διεγείρεται από τη χρήση υπερβολικής βίας έναντι των θυμάτων, ενώ ο preferential βιαστής δεν χρησιμοποιεί βία μεγαλύτερη από όση θα χρειαζόταν για την συμμετοχή του θύματος. Και στις δύο καταστάσεις ο δράστης εστιάζεται σε ερωτικό στόχο που του ήταν άγνωστος, γεγονός που παραπέμπει στις διαταραχές ερωτικής σχέσης (courtship disorders) (Freund et al, 1983). Υποστηρικτικό αυτής της άποψης ήταν το εύρημα ότι 9 από 17 serial σεξουαλικών δολοφόνων έδειχναν ενδιαφέρον σε ηδονοβλεψία, τηλεφωνική σκατολογία, και επιδειξιομανία Warren et al, 1992). H τηλεφωνική σκατολογία όμως των σεξουαλικών σαδιστών είναι άτυπη, αφού συχνά περιλαμβάνει απειλές, ενώ η ηδονοβλεψία μπορεί να είναι το αποτέλεσμα της έρευνας που κάνει ο δράστης για την ανακάλυψη του θύματος στη διάρκεια της νύχτας.

    Ο σεξουαλικός σαδιστής επίσης δείχνει να διαφοροποιείται με τις φαλλομετρικές μεθόδους αφού φαίνεται ότι παρουσιάζει υψηλότερα επίπεδα διέγερσης σε περιγραφές φυσικής και όχι σεξουαλικής κακοποίησης γυναικών (Abel, 1989). Πάντως ο διαχωρισμός αυτός μεταξύ σαδιστικού και μη-σαδιστικού βιασμού δεν υποστηρίχθηκε από τις έρευνες των Knight & Prentky (1994), γεγονός που υποδηλώνει ότι ο βαθμός βίας που ασκείται για την υποταγή του θύματος θα πρέπει μάλλον να ειδωθεί σαν ένα συνεχές και όχι σαν μία παράμετρος που θα μπορούσε να κατηγοριοποιήσει τους δράστες. Οι περισσότερες μελέτες δείχνουν ότι μόνο 5-10% των βιαστών πληρούν τα κριτήρια για σεξουαλικό σαδισμό, σύμφωνα με το DSM-III-R (American Psychiatric Association, 1987) (Abel et al, 1988), ενώ υπάρχουν κάποιες που ανεβάζουν το ποσοστό σε 45% (Fedora et al, 1992). Τα διαφορετικά αυτά ευρήματα αναπαριστούν πιθανόν το γεγονός ότι είτε τα άτομα που μελετήθηκαν προέρχονταν από διαφοτερικούς πληθυσμούς ή ότι υπήρχε διαφορετική αντίληψη των ερευνητών για τον σεξουαλικό σαδισμό. Η αντίληψη για τον σεξουαλικό σαδισμό περιπλέκεται περισσότερο μετά τα ευρήματα ότι αρκετοί "φυσιολογικοί" μη-παραπτωματίες αναφέρουν σεξουαλική διέγερση όταν φαντασιώνουν βιασμό ή κακοποίηση γυναίκας. Το 15-20% των ατόμων αυτών δείχνουν μεγάλη διέγερση σε περιγραφές σαδομαζοχιστικών σκηνών (Malamuth et al, 1980), και σε σκηνές που το θύμα βιώνει πόνο (Malamuth & Check, 1983). Παρόμοια, πολλοί νέοι άνδρες δείχνουν να διεγείρονται από περισσότερο από σκηνές δεμένων γυναικών παρά από σκηνές με συνεργάσιμες ή χαμογελαστές γυναίκες (Heilbrun & Leif, 1988), οι μισοί εκφράζουν την επιθυμία να εμπλέκονται σε σκηνές με δέσιμο, και το ένα τρίτο σε μαστίγωμα και ράπισμα στα οπίσθια (Malamuth, 1988).

    Το 30% περίπου του γενικού ανδρικού πληθυσμού αναφέρουν φαντασιώσεις δεσίματος και βιασμού γυναίκας, αν και δεν είναι γνωστή η συχνότητα και η ένταση αυτών (Crepault & Couture, 1980). Το 45% άρρενων φοιτητών δήλωσαν ότι θα μπορούσαν να επιχειρήσουν βιασμό αν ήταν σίγουροι ότι δεν θα συλληφθούν, και το 32% των φοιτητριών ότι θα μπορούσαν να ευχαριστηθούν έναν ενδεχόμενο βιασμό αν ήταν σίγουρες ότι δεν θα το μάθει κανείς (Malamuth et al, 1980). Άλλη μελέτη ανεβάζει το ποσοστό των αρρένων στο 60% (Briere & Malamuth, 1983). Αυτό που φαίνεται να διεγείρει τους άνδρες αυτούς είναι η φαντασίωση της εμπλοκής σε επιθετική σεξουαλική δραστηριότητα με μία τελείως άγνωστη, η υπερκέραση της αρχικής της αντίστασης, και η ενδεχόμενη ευχαρίστηση από πλευράς της.

    Τα στοιχεία αυτά είναι παρόντα επίσης στις φαντασιώσεις μερικών σεξουαλικών σαδιστών και συσχετίζονται με την αποδοχή κάποιων από τους μύθους που αφορούν το βιασμό (Malamuth, 1981). Επιπλέον, το 10-15% των γυναικών ανέφεραν ότι αρχικά πιέστηκαν σημαντικά και αργότερα ευχαριστήθηκαν κάποια σεξουαλική δραστηριότητα (McConaghy, 1993). Φαίνεται ότι η ύπαρξη κάποιου βαθμού επιθετικότητας στη σεξουαλική δραστηριότητα, αφενός οδηγεί σε διέγερση και ευχαρίστηση και στα δύο φύλα, και αφετέρου αποτελεί μέρος της κλασσικής ετεροσεξουαλικής συμπεριφοράς (Ellis, 1936). Η επιθετικότητα λοιπόν φαίνεται να βρίσκεται τουλάχιστον ανάμεσα στα φαντασιωσικά θέματα μιας ερωτικής σχέσης, αλλά δεν υπάρχουν πληροφορίες σχετικά με τη συχνότητα και την ένταση αυτής (Hucker, 1997).

    (ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΜΕΛΕΤΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΤΗΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ)
     
    Last edited: 24 Μαϊου 2006
  3. gaby

    gaby Guest

    Ήταν πραγματικά ένα ενδιαφέρον άρθρο, το μελέτησα κι εγώ.

    Ίσως θα ήταν ώρα να μιλήσουμε για τον σαδισμό, σε αυτό το νήμα και για τον μαζοχισμό κάπου αλλού ως κάτι που πολλούς από Μ/μας τους αφορά άμεσα και βιωματικά;

    Ένα χαρακτηριστικό, ένα πάθος, μία ροπή που πρέπει αρχικά να αποδεχτούν στον εαυτό τους και κατόπιν να οριοθετούν και να διαχειρίζονται καθημερινά;

    Πέρα από την αρθρογραφία και την βιβλιογραφία και τις μεθερμηνείες πώς βιώνεται ο σαδισμός;

    Οι συγγραφείς των άρθρων βασίστηκαν σε κάποιους σαν κι Ε/εμάς για να καταλήξουν σε συμπεράσματα, μεθερμήνευσαν δηλαδή από μακροσκοπική γωνία.

    Ε/εμείς, που έχουμε το πρωτογενές βίωμα, τί θα είχαμε να πούμε;

    Είναι ίσως μία καλή στιγμή για να ξαναπούμε ότι από το 1982 ο σαδισμός και ο μαζοχισμός δεν θεωρούνται πλέον ως ψυχικές διαταραχές (δηλ. το "ψυχοπαθολογία" του τίτλου του νήματος είναι γενικός όρος και όχι συγκεκριμένη περιγραφή).
     
    Last edited by a moderator: 24 Ιουνίου 2006
  4. Princess_of_Pain

    Princess_of_Pain Regular Member

    Τέλειο άρθρο !!!!΄Εγώ πιστεύω ότι ένα άτομο το οποίο έχει απωθημένα , ή δεν μπορεί να ελέγχει τον εαυτό του, δεν μπορεί να επιβληθεί σε άτομα υποτακτικά. Γ ια να είσαι κυριαρχικό άτομο πρέπει να έχεις πρώτα απ'όλα αυτοεκτίμηση και να πατάς γερά στα πόδια σου !!!!
     
  5. Ηλίας

    Ηλίας Guest

    ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΜΕΛΕΤΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΤΗΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ
    Ψάχνοντας βρήκα αυτό το ενδιαφέρον άρθρο στο site : Ομπρέλα κατά της σεξουαλικής κακοποίησης , θα ήθελα να το συζητήσουμε ...
     
    Last edited by a moderator: 29 Απριλίου 2015
  6. blindfold

    blindfold Contributor

    αναφορές διαφόρων ψυχολόγων χωρίς συσχέτιση μεταξύ τους , κελιμενο χωρίς άποψη απλά μία εκτεταμένη βιβλιογραφία ,κλασσική ελληνική γραφειοκρατία μου θυμίζει το κείμενο ...
     
  7. Ηλίας

    Ηλίας Guest

    Σχεδόν δεν διαφωνώ , αλλά εκφέρει άποψη ...
     
  8. Ηλίας

    Ηλίας Guest

    Βρίσκω ενδιαφέρουσα την τελευταία παράγραφο . Ενώ πιο πριν το προφίλ του σαδιστή ταυτιζόταν με αυτό του κακοποιού , διαβάζω και την τελευταία παράγραφο και μένω άφωνος ...

    Η αντίληψη για τον σεξουαλικό σαδισμό περιπλέκεται περισσότερο μετά τα ευρήματα ότι αρκετοί "φυσιολογικοί" μη-παραπτωματίες αναφέρουν σεξουαλική διέγερση όταν φαντασιώνουν βιασμό ή κακοποίηση γυναίκας. Το 15-20% των ατόμων αυτών δείχνουν μεγάλη διέγερση σε περιγραφές σαδομαζοχιστικών σκηνών (Malamuth et al, 1980), και σε σκηνές που το θύμα βιώνει πόνο (Malamuth & Check, 1983). Παρόμοια, πολλοί νέοι άνδρες δείχνουν να διεγείρονται από περισσότερο από σκηνές δεμένων γυναικών παρά από σκηνές με συνεργάσιμες ή χαμογελαστές γυναίκες (Heilbrun & Leif, 1988), οι μισοί εκφράζουν την επιθυμία να εμπλέκονται σε σκηνές με δέσιμο, και το ένα τρίτο σε μαστίγωμα και ράπισμα στα οπίσθια (Malamuth, 1988). Το 30% περίπου του γενικού ανδρικού πληθυσμού αναφέρουν φαντασιώσεις δεσίματος και βιασμού γυναίκας, αν και δεν είναι γνωστή η συχνότητα και η ένταση αυτών (Crepault & Couture, 1980). Το 45% άρρενων φοιτητών δήλωσαν ότι θα μπορούσαν να επιχειρήσουν βιασμό αν ήταν σίγουροι ότι δεν θα συλληφθούν, και το 32% των φοιτητριών ότι θα μπορούσαν να ευχαριστηθούν έναν ενδεχόμενο βιασμό αν ήταν σίγουρες ότι δεν θα το μάθει κανείς (Malamuth et al, 1980). Άλλη μελέτη ανεβάζει το ποσοστό των αρρένων στο 60% (Briere & Malamuth, 1983). Αυτό που φαίνεται να διεγείρει τους άνδρες αυτούς είναι η φαντασίωση της εμπλοκής σε επιθετική σεξουαλική δραστηριότητα με μία τελείως άγνωστη, η υπερκέραση της αρχικής της αντίστασης, και η ενδεχόμενη ευχαρίστηση από πλευράς της. Τα στοιχεία αυτά είναι παρόντα επίσης στις φαντασιώσεις μερικών σεξουαλικών σαδιστών και συσχετίζονται με την αποδοχή κάποιων από τους μύθους που αφορούν το βιασμό (Malamuth, 1981). Επιπλέον, το 10-15% των γυναικών ανέφεραν ότι αρχικά πιέστηκαν σημαντικά και αργότερα ευχαριστήθηκαν κάποια σεξουαλική δραστηριότητα (McConaghy, 1993). Φαίνεται ότι η ύπαρξη κάποιου βαθμού επιθετικότητας στη σεξουαλική δραστηριότητα, αφενός οδηγεί σε διέγερση και ευχαρίστηση και στα δύο φύλα, και αφετέρου αποτελεί μέρος της κλασσικής ετεροσεξουαλικής συμπεριφοράς (Ellis, 1936). Η επιθετικότητα λοιπόν φαίνεται να βρίσκεται τουλάχιστον ανάμεσα στα φαντασιωσικά θέματα μιας ερωτικής σχέσης, αλλά δεν υπάρχουν πληροφορίες σχετικά με τη συχνότητα και την ένταση αυτής (Hucker, 1997).
     
  9. gaby

    gaby Guest

    Αυτή η πληροφορία ήταν καταγεγραμμένη με πιό ελκυστικό τρόπο, στην Εγκυκλοπαίδεια της Γυναίκας, cult επίτομο έργο που υπήρχε σε κάθε σχεδόν σπιτικό που στήθηκε στην δεκαετία του 60. Ουσιαστικά παρότρυνε τις (παντρεμένες) γυναίκες να δέχονται οτιδήποτε από τον άντρα τους με ένα μικρό "κράτημα" στο αν αυτός είχε "συνηθίσει" να αυτοκυριαρχείται. Το είχα διαβάσει στα 12.


    Ένας από τους λόγους που δεν υπάρχουν πληροφορίες σχετικά με "τη συχνότητα και την ένταση αυτής" είναι ότι οι μάχιμοι "ψυ" δεν θέλουν ν ακούσουν τίποτα τέτοια από τον ασθενή τους αν μπορούν να το αποφύγουν.
     
  10. Ηλίας

    Ηλίας Guest

    Για ποιο λόγο τρυφερή μου ;
     
  11. gaby

    gaby Guest

    Λογική η ερώτηση, θα ήθελα πολύ να ξέρω την απάντηση.

    Από δικές μου εμπειρίες με ψυχαναλυτές, ακόμα και να τους το λες ξεκάθαρα, βρίσκουν τον τρόπο να το παρακάμψουν το θέμα BDSM. Είναι θαυμαστοί οι τρόποι που βρίσκουν για να αναλύουν τα συστατικά του εσωτερικού κινήτρου του ασθενή τους προς το BDSM, να αφαιρούν τις ενδείξεις περί μαζοχισμού (στην περίπτωσή μου) και να τον βγάζουν απ το γραφείο τους ως αγγελούδι με λευκά φτερά.

    Δεν τους μέμφομαι ακριβώς.

    Ένας λόγος για τη στάση τους είναι το ιδεολογικό τους μπλοκάρισμα. Αν κάποιος απολαμβάνει χωρίς να προκαλεί ζημιά σε κανέναν όλα είναι αποδεκτά, είναι η βασική τους ιδεολογική προβολή αν ξέρω καλά.

    ΄Αλλος λόγος είναι οι επαγγελματικοί τους στόχοι. Αν κάποιος δεν δείχνει μήτε δυστυχής μήτε νευρωτικός, τότε τί να τον κάνουν στο γραφείο τους; Αν δεν μπορούν να του κάνουν μία διάγνωση επιθυμούν σφόδρα να κλείσουν τον φάκελλο και να τον δουν να φεύγει.

    Αλλά δεν μπορώ να γνωρίζω ποιά είναι τα σινιάλα που πρέπει να εκπέμψει κάποιος σ ένα θέμα, για να κρίνουν ότι απαιτείται η επαγγελματική τους παρέμβαση. Πιθανά να παρεμβαίνουν μόνο όταν κάποιος τους πει οτι επιθυμεί να θεραπευτεί από την κλίση του στο BDSM.

    Βγαίνω λίγο από το θέμα μας, όμως η πόλωση που υπάρχει ως προς το πώς βλέπει κάποιος το BDSM με ενοχλεί γιατί μου δείχνει ότι αν ποτέ θελήσω να έχω μία αμερόληπτη δεύτερη γνώμη για ερωτικές επιλογές μου που επηρεάζουν και την υπόλοιπη ζωή μου, δεν θα μπορέσω να την έχω.

    Από την μία πλευρά είμαστε όσοι θεωρούμε βάσιμα ότι είμαστε του "χώρου" και φυσικό είναι να επιδιώκουμε και ασυναίσθητα ακόμα να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως σύστημα, από την άλλη είναι όσοι έχουν την άποψη ότι

    ασφαλώς και δεν στέκει το 24/7 π.χ. μιά και δεν υπάρχουν πιά σκλαβοπάζαρα, αλλά όσο δεν κάνει "μπαμ" κάποιος, απλά δεν του μιλάμε γι αυτό και δεν τον ακούμε όταν μας μιλάει και για παιχνίδια κρεβατοκάμαρας εντάξει αλλά τί μας μέλλει στο κάτω κάτω. Αν κάνει το "μπαμ" κάποιος, κουνάμε τα κεφάλια και λέμε "εμ γινόταν και αλλιώς;"

    Αυτό είναι πρόβλημα. Κατ' εμέ τουλάχιστον.
     
  12. DreamMaster

    DreamMaster Regular Member

    Νομίζω πως το κείμενο που μας παρέθεσε ο Ηλίας (ευχαριστούμε!) είναι μια πολύ χαρακτηριστική σύνοψη της επικρατούσας κοινωνικής άποψης για τον Σ/Μ (αν εξαιρέσουμε αυτούς που απλώς μας θεωρούν "ανωμαλιάρηδες") αλλά και ειδικότερα, της πλειοψηφικής άποψης στο χώρο "ψυ". (πώς αλλιώς θα μπορούσε να συμβαίνει δλδ.; θα διαφωνούσαν οι "ψυ" με την κοινωνία;;; )

    Θα προσπαθήσω να δείξω ποιά είναι τα σημεία-κλειδιά αυτής της άποψης και θα υπαινιχθώ λίγο την διαφορετική δική μου γνώμη, χωρίς να θέλω να την επιβάλω σε κανέναν.

    Θα προσέξατε ίσως ότι οι περισσότερες παραπομπές του αρχικού κειμένου για πειραματικές αποδείξεις (hard evidence) αφορούν τον Neil Malamuth, (Professor of Communication, Psychology and Women's Studies, UCLA) .

    Ο Malamuth ασχολείται πολλά χρόνια με την κοινωνική ψυχολογία, με τα μίντια και τις επιπτώσεις που έχουν αυτά πάνω μας. Ειδικότερα, έχει αξιοσημείωτα ανατρεπτική δουλειά στην σχέση των μίντια και την επιθετικότητα γενικά, αλλά και στην σχέση της πορνογραφίας με την σεξουαλική επιθετικότητα. Την δουλειά του για την πορνογραφία και τους ανήλικους προτείνω να την διαβάσουν προσεκτικά όσοι αγωνιούν για το τί λέμε στα παιδιά για το BDSM και τα τοιαύτα.

    Παραβλέπω στα παρακάτω τη φράση Women's studies στον τίτλο του, η οποία μου προκαλεί αηδία, ώστε να είμαι, κατά το δυνατόν, αμερόληπτος.

    Ο Malamuth έχει κάνει άχρηστα (Ν=128) και λιγότερο άχρηστα πειράματα (Ν=2782) στο χώρο της κοινωνικής ψυχολογίας, με ερωτηματολόγια και συνεντεύξεις (όπου Ν, ο αριθμός των ερωτηθέντων).

    Το πρώτο πράγμα που πρέπει να διαβάζει κάποιος (επιστήμονας) σε μια δημοσίευση για ένα πείραμα είναι ποιές είναι οι υποθέσεις του πειράματος και τί θέλει να αποδείξει / ελέγξει αυτό το πείραμα.

    Η στάση του Malamuth απέναντι στα πράγματα θα έλεγα ότι συνοψίζεται στην φράση:

    "Our model hypothesizes a common factor underlying violence targetted at women whether of a sexual or non-sexual nature".

    (Μτφρ. "Το μοντέλο μας υποθέτει ότι υπάρχει ένας κοινός παράγοντας πίσω από τη βία που κατευθύνεται προς τις γυναίκες, είτε πρόκειται για σεξουαλική βία είτε όχι")

    [Από το Malamuth, N., Sockloskie, R., Koss, M., . & Tanaka, J. (1991).
    The characteristics of aggressors against women: Testing a model using a national sample of college students.
    Journal of Consulting and Clinical Psychology, 59, 670-681.

    Πολλές από τις εργασίες του Malamuth είναι online στα Αγγλικά στο: http://www.commstudies.ucla.edu/faculty/malamuth/pubs.html]

    Από αυτό και μόνο, θα έπρεπε να θεωρείται άσχετη η στάση του με το θέμα μας εδώ μέσα που είναι ο "σεξουαλικός σαδισμός" ως ατομική υπόθεση και όχι ως κοινωνικό φαινόμενο. Κι όμως, είναι γενικότερα παραδεκτή και αποτελεί αν θέλετε και την καλύτερη δυνατή έκφραση της επικρατούσας άποψης. Τί λέει αυτή η άποψη;

    Λέει εν ολίγοις ότι υπάρχει μια γενική προδιάθεση βίας μέσα στους άνδρες απέναντι στις γυναίκες (για λόγους που ο καθένας μελετητής αναλύει διαφορετικά - γονίδια, εξέλιξη, κοινωνία, κλπ.) και ότι αυτή η προδιάθεση εκφράζεται άλλοτε σεξουαλικά και άλλοτε όχι. Αν εκφράζεται σεξουαλικά μιλάμε για σεξουαλικό σαδισμό όχι μόνο όπως τον ξέρουμε εμείς στο BDSM, αλλά μπορεί και να περιλαμβάνει και τον βιασμό. Τα όρια της συναίνεσης δεν τους απασχολούν, γιατί μελετούν την πλευρά της απόλαυσης του σαδιστή, κάπως μονωμένα.

    Φυσικά, σαν επιστήμονες άνθρωποι, δεν την καταδικάζουν ούτε την συγχαίρουν αυτή την βία, απλώς την μελετούν και την αναλύουν. Εκκινούν βέβαια (και το ομολογούν, δεν το κρύβουν) από την υπόθεση ότι αυτή η προδιάθεση βίας:

    1) Υπάρχει.
    2) Υπάρχει στους άνδρες και είναι απέναντι στις γυναίκες.
    3) Μπορεί να εκτραπεί ή όχι σε σεξουαλική βία, πάντως είναι η ίδια προδιάθεση, έτσι κι αλλιώς.

    Αμα στριμώξετε τον μέσο περαστικό, όσο σεξουαλικά φιλελεύθερος και αν είναι, θα δείτε ότι στο τέλος θα σας πει κι αυτός το ίδιο πράγμα για τον σεξουαλικό σαδισμό (εκτός αν γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μητριαρχία!).

    Αν είναι και λίγο ψαγμένος, με την γνωστή επιχειρηματολογία της κωλοτούμπας (παίρνουμε ένα μη αποδεδειγμένο επιχείρημα και το γυρνάμε ανάποδα, οπότε πλέον εξηγεί τα πάντα) θα σας πει ότι και ο σεξουαλικός μαζοχισμός είναι πάλι η ανδρική βία προς τις γυναίκες που στρέφεται -μέσω των ίδιων των γυναικών- ξανά προς το σώμα του άνδρα! Δεν κάνω πλάκα, κι οι φεμινίστριες ψυχαναλύτριες λένε πως οι γυναίκες δεν πρέπει να γίνονται Dommes γιατί έτσι δεν εκδικούνται αλλά, εν αγνοία τους, παίζουν το παιχνίδι των αντρών!

    Πιστεύω πως ο Malamuth και οι συν αυτώ κάνουν λάθος. Και στα τρία σημεία.

    1) Δεν πιστεύω πως υπάρχει μια προδιάθεση βίας στον άνθρωπο, εκτός αν διαβάζουμε προδιάθεση βίας στις κινήσεις του νεογνού με τα χεράκια και τα ποδαράκια. Υπάρχει μια επιθετικότητα σε όλους τους ανθρώπους ως εγγενής μηχανισμός αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον τους για την επιβίωση ("χαστούκισε το θηρίο που έρχεται να σε φάει, κλώτσα την πέτρα που κυλάει προς το μέρος σου, βάρα τον πίθηκο της άλλης φυλής μη σου φάει τις μπανάνες.."). Ιδανικά, η επιθετικότητα οφείλει να μετεξελιχθεί σε επικοινωνία στην διάρκεια της κοινωνικοποίησης.

    2) Δεν πιστεύω πως υπάρχει προδιάθεση βίας στους άνδρες προς τις γυναίκες. Με την ερμηνεία που έδωσα στο (1) παραπάνω, πιστεύω πως υπάρχει μια επιθετικότητα όλων εναντίον όλων, η οποία είναι εντονότερη σε όσους η κοινωνικοποίηση είναι ατελής. Κανένας λόγος να γίνεται σύγχυση με την "βιαιότητα των κινήσεων" που απαιτεί η διείσδυση από πλευράς άνδρα στην σεξουαλική πράξη. Και οι κομμωτές κάνουν βίαιες κινήσεις συχνά, στο βούρτσισμα των μαλλιών της πελάτισσας, αλλά δεν είναι και το πρώτο παράδειγμα βίαιου άνδρα που σου έρχεται στο μυαλό.

    3) Τέλος, πιστεύω ότι κάποιος μπορεί να είναι ένας απολύτως ήρεμος και άκακος άνθρωπος, να μη θέλει να (και να μην έχει) πειράξει μυρμήγκι στη ζωή του, να πιστεύει και να εφαρμόζει τον διάλογο και την συζήτηση σε όλα του τα προβλήματα και παρόλα αυτά να είναι "σεξουαλικός σαδιστής". Επειδή εκεί, στο σεξ, οι επικοινωνιακές του δυνατότητες γονατίζουν.

    Αυτά,

    Dream

    ΥΓ.
    α) Καμμία μελέτη δεν γνωρίζω για την βία της γυναίκας απέναντι στον άνδρα, ως σεξουαλικό σαδισμό.
    β) Τίποτα από τα παραπάνω που είπα δεν ακυρώνει την τρομερή μη-σεξουαλική κοινωνική βία που υπάρχει από τους άνδρες απέναντι στις γυναίκες, όταν δεν κάθονται στα αυγά (του κοινωνικού ρόλου) τους. Αλλά μη μπλέκουμε τα ασπράδια με τους κρόκους χρησιμοποιώντας την ANOVA.