Στα διαμερίσματα της Βασίλισσας

Καθώς ο Plume κατέφτασε στο παλάτι, με τα διαπιστευτήρια του υπό μάλης, η Βασίλισσα του λέει:

– Βλέπετε… ο Μεγαλειότατος είναι εξόχως απασχολημένος αυτήν τη στιγμή. Θα σας δει όμως εξάπαντος αργότερα. Μπορούμε μάλιστα να πάμε να τον αναζητήσουμε μαζί κατά τις πέντε, αν βέβαια το επιθυμείτε κι εσείς. Η Αυτού Εξοχότης, βλέπετε, αγαπά πολύ τους Δανούς. Μη φοβάστε καθόλου. Η Αυτού Εξοχότης θα σας δεχθεί, το δίχως άλλο, μετά πλείστης προθυμίας. Εν τω μεταξύ, περιμένοντας, θα μπορούσατε να μου κρατήσετε συντροφιά κατά τη διάρκεια του περίπατου μου.

Βλέπετε, καθώς το παλάτι είναι ειλικρινά αχανές, έχω διαρκώς αυτόν τον ανόητο φόβο μήπως χαθώ και βρεθώ ξαφνικά μπροστά στις κουζίνες, κάτι, που όπως καταλαβαίνετε, για μία Βασίλισσα, θα ήταν εξόχως γελοίο. Ορίστε, περάστε από δω. Α, μη φοβάστε, τη γνωρίζω καλά τη διαδρομή. Αυτή είναι η κρεβατοκάμαρα μου.

Και μπήκανε στην κρεβατοκάμαρα.

– Καθώς έχουμε δυο ολόκληρες ώρες μπροστά μας, θα μπορούσατε ενδεχομένως να μου διαβάσετε κάτι, αν και πολύ φοβάμαι πως εδώ, δυστυχώς, δεν θα βρείτε τίποτα πραγματικά ενδιαφέρον. Θα μπορούσαμε ενδεχομένως να παίξουμε χαρτιά. Αλλά θα πρέπει να σας εξομολογηθώ πως είμαι τόσο ανεπίδεκτη που χάνω πάντα αμέσως.

Σε κάθε περίπτωση δεν χρειάζεται να στέκεστε όρθιος! Είναι τόσο ανυπόφορα κουραστικό… Απ’ την άλλη καθιστοί, θα βαρεθούμε, φοβάμαι γρήγορα. Ελάτε, λοιπόν, ας ξαπλώσουμε στο ντιβάνι…

Η Μεγαλειότητα της όμως δεν πρόλαβε να ξαπλώσει και ξανασηκώθηκε αμέσως.

– Αχ, γιατί πρέπει πάντα να βασιλεύει σ’ αυτό το δωμάτιο μια τέτοια ανυπόφορη ζέστη! Αν θα είχατε την ευγενή καλοσύνη να με βοηθήσετε να γδυθώ, θα μ’ ευχαριστούσατε ιδιαιτέρως. Κι έπειτα μπορούμε να μιλήσουμε σαν άνθρωποι, με την ησυχία μας, καθώς πρέπει. Αχ, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο θα επιθυμούσα να μου μαθαίνατε ορισμένα πράγματα περί της Δανιμαρκίας! Κι όχι τίποτ’ άλλο, μα τούτο το φόρεμα βγαίνει τόσο εύκολα. Απορώ πως κάθομαι έτσι ντυμένη όλη τη μέρα. Κι είναι αυτό ένα πονηρό φορεματάκι! Βγαίνει χωρίς να το πάρεις χαμπάρι! Βλέπετε; Σηκώνω το χέρι, να έτσι, και τώρα κάποιο απ’ τα παρατρεχάμενα παιδιά το τραβά προς το μέρος του. Υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα τα άφηνα να το κάνουνε. Τα αγαπάω πολύ τα καημενούλια, αλλά σ’ ένα παλάτι, καταλαβαίνετε, ο κόσμος κουτσομπολεύει με την παραμικρή ευκαιρία. Κι έπειτα τα παιδιά παρεκτρέπονται πάντα.

Κι ο Plume την έγδυσε.

– Μα κοιτάξτε, μην κάθεστε έτσι! Το να παραμένει κανείς έτσι αυστηρά ντυμένος μέσα σ’ ένα δωμάτιο παραείναι επιτηδευμένο, κι έπειτα δεν μπορώ να σας βλέπω έτσι! Αισθάνομαι πως από στιγμή σε στιγμή θα φύγετε παρατώντας με ολομόναχη μέσα σε τούτο το αφόρητα αχανές παλάτι!

Κι ο Plume γδύθηκε. Και φορώντας μόνο το πουκάμισο ξάπλωσε δίπλα της.

– Αχ, τι θα κάνουμε τώρα; Η ώρα είναι μόλις τρεις και τέταρτο. Πιστεύετε πραγματικά πως γνωρίζετε τόσα περί της Δανιμαρκίας ώστε να μπορέσετε να μου μιλάτε επί μια ώρα και σαράντα πέντε λεπτά; Δεν είμαι δα και τόσο απαιτητική! Καταλαβαίνω καλά πως κάτι τέτοιο θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολο. Θα σας παραχωρήσω ακόμα μερικά λεπτά για να σκεφτείτε. Α, σταθείτε, μιας κι είστε εδώ, θα ήθελα να σας δείξω κάτι που με ιντριγκάρει απεριόριστα. Είμαι πολύ περίεργη να μάθω τι σκέφτεται γι αυτό ένας Δανός.

Εδώ, ακριβώς κάτω απ’ το δεξί στήθος, έχω τρία μικρά σημάδια. Δηλαδή, για την ακρίβεια, δύο μικρά κι ένα μεγάλο. Κοιτάξτε, κοιτάξτε, το βλέπετε το μεγάλο; Δεν μοιάζει κάπως σαν να… αχ, δεν ξέρω πώς να το περιγράψω! Δεν είναι πολύ περίεργο αλήθεια; Και κοιτάξτε το αριστερό στήθος. Τίποτα! Ολόλευκο!

Μα κοιτάξτε, πείτε μου κάτι για το Θεό! Αλλά εξετάστε το προσεκτικά πρώτα, όχι, όχι έτσι, καλύτερα, να έτσι, ναι, ναι έτσι, με την άνεση σας, δεν βιαζόμαστε…

Και να λοιπόν ο Plume που το εξετάζει. Το αγγίζει, το ψηλαφεί με τ’ αβέβαια δάχτυλα του, και η αναζήτηση της αλήθειας το κάνει να τρέμει. Τα δάχτυλα ξανά και ξανά στην καμπύλη τους διαδρομή.

Κι ο Plume σκέπτεται.

– Α, βλέπω πως αναρωτιέστε, είπε η Βασίλισσα μετά από κάποια δευτερόλεπτα, (και το βλέπω μόνο τώρα που όσο να ‘ναι γνωριζόμαστε κάπως καλύτερα), πως θα θέλατε να μάθετε αν έχω κάποιον άλλον. Ε λοιπόν όχι, είπε, κι αμέσως αισθάνθηκε άσχημα κι έγινε κατακόκκινη.

Μα μιλήστε μου επιτέλους για τη Δανιμαρκία! Μόνο ελάτε πιο κοντά μου, λιγάκι πιο σφιχτά, ναι, κάπως έτσι, αχ ναι, έτσι, για να σας ακούω καλύτερα.

Ο Plume λοιπόν προχωράει ακάθεκτος. Ξαπλώνει τόσο κοντά της που δεν μπορούσε τίποτα πια να κρατήσει κρυφό.

Και πράγματι:

– Ακούστε, λέει εκείνη, ειλικρινά πίστευα πως τρέφατε μεγαλύτερο σεβασμό για τη Βασίλισσα! Μα, τέλος πάντων, εδώ που φτάσαμε καθόλου δεν θα ήθελα αυτό να εμποδίσει την συνέχεια της αφήγησης σας περί της Δανιμαρκίας.

Και η βασίλισσα τον τραβά προς το μέρος της.

– Αχ ναι, τα μπούτια, κυρίως τα μπούτια να μου χαϊδεύετε, έλεγε εκείνη, ειδάλλως κινδυνεύω αμέσως ν’ αφαιρεθώ και δεν θα ξέρω πια γιατί ξάπλωσα…

Και να ‘τος που μπαίνει τώρα μέσα ο Βασιλιάς!

 

Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας!

 

να δεις που ο Plume φυστικώνεται με τον Βασιλιά...

 

την πουτσιξε ο πλουμε........ 

 

Θέλουμε την συνέχεια!!!