Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Στημένη

Συζήτηση στο φόρουμ 'BDSM Art and Literature' που ξεκίνησε από το μέλος john_slave96, στις 17 Μαρτίου 2008.

  1. john_slave96

    john_slave96 Contributor

    Τον ήξερε. Τον είχε δει να περνά πολλές φορές κάτω από τα παραθυρά της. Αγέρωχος και πολύ αρενωπός. Όμορφος άντρας. Της άρεσε. Τον θέλω, έλεγε κάτι μέσα της. Αλλά πρόσεχε, της έλεγε ο άλλος εαυτός της. Και, τι λές, να αγνοήσουμε το λογικό μας ευατό; Ρώτησε τον εαυτό της για να πάρει σαν απάντηση ένα γουργούρισμα την κοιλιά. Κάτι σαν ναι; Κάτι σαν ναι, αλλά πρόσεχε; Που να ήξερε;

    Αυτός πάντα στην ώρα του. Αυτή την ώρα θα τον περίμενε. Και αφού το κόλπο με τη κανάτα, αλά Γεωργία Βασιλειάδου, δεν έπιανε, αποφάσισε το δόλωμα να είναι αυτή η ίδια. Δόλωμα και ψαράς συγχρόνως. Ντύθηκε αμελώς επιμελημένα και περίμενε, περπατώντας, δήθεν αμέριμνα, εκείνη ακριβώς την ώρα. Κουβάλαγε τα ψώνια από το κοντινό μάρκετ. Άφησε να της πέσει δήθεν από απερισκεψία κάτι, σχεδόν ασήμαντο. Το έπιασε αυτός και της το έδωσε. Τον κοίταξε στα μάτια. Για πρώτη φορά τον κοίταγε από τόσο κοντά.

    Η ματιά της την έκανε να βουτήξει σε έναν ωκεανό γεμάτο κοχύλια, ήσυχα νερά και δροσερές αμουδιές. Λίγα σύννεφα στο βάθος, αλλά δεν τα είδε. Ένα ταξίδι από μάτι σε μάτι, μια επικοινωνία μεταξύ τους. "Μένετε εδώ κοντά;", τη ρώτησε. "Εδώ δίπλα" του απάντησε. "Εσείς; Περαστικός;", ήξερε την απάντηση αλλά ήθελε να της τη δώσει αυτός ο ίδιος. Δεν έμενε μακριά, της είπε. Του έπιασε το χέρι για να τον ευχαριστήσει. Η επαφή τους ήταν σα να έπεφτε μετάξι στο μετάξι. Τα χέρια τους ακούμπησαν το ένα το άλλο και μετά απομακρύνθηκαν. "Σε θέλω", ήταν σαν να του έλεγε. "Εγώ θα δω", απαντούσε με ένα ιδιότυπο και άφατο τρόπο αυτός.

    Μετά από δύο μέρες βρέθηκαν κάπου στο κέντρο της πόλης σε ένα μπαρ με γκόθικ μουσική. Αυτή τη διάλεξε. Της άρεσε και σύχναζε εκεί. Οι γκαρσόνες την ήξεραν και της μίλαγαν φιλικά. Αυτός εντυπωσιάστηκε. Μίλησαν για τη μουσική και για το τι σήμαινε για αυτή. Της άρεσαν οι σκληρές καταστάσεις, του είπε. Αλλά, σε γενικές γραμμές ήταν γαλήνια, συμπλήρωσε, με το φόβο ότι θα τον χάσει. "Θα ήθελες να πάμε", της είπε. Αυτή συμφώνησε. Της έπιασε το χέρι και το φίλησε. Σε λίγο θα ήταν δικός της.

    Μέσα της ξύπνησε ο κυνηγός. Σιγά-σιγά τον στρίμωγνε και προσπαθούσε να τον αφοπλίσει. Ήταν δύσκολος αντίπαλος. Έπαιζαν ένα είδος διανοητικού σκάκι. Έβγαζε τους αξιωματικούς της και αυτός τα άλογά του. Αλλά τα έπαιρνε πίσω. Κλεινόταν και ανοιγόταν. Χρησιμοποιούσε τα πιόνια του με πολύ προσοχή. Αυτό της έκανε εντύπωση. Την πλησίαζε και έφευγε. Επιθετικός, αλλά αμέσως αμυντικός. Τον κάλεσε στο σπίτι της. Ήταν μεγάλο, όμορφα διακοσμημένο. Ένα πολύ όμορφο και δυνατό στερεοφωνικό τους χάριζε τις χαρντ ροκ μελωδίες. "Θα μου φτιάξεις ένα ποτό;", τον ρώτησε. "Θα βρεις ότι χρειάζεται εκεί. Κάνε γρήγορα όμως.", του είπε. Άρχισε να ανοίγεται. Έβγαζε τα νύχια της και περίμενε. "Μόνο για εμένα", του είπε κοφτά. Υπάκουσε.

    Της έφερε το ποτό όπως το ήθελε, όπως του είχε πει. "Εσύ δε θα πιείς ακόμα, εντάξει;", του είπε. Ένα "μάλιστα" βγήκε από το στόμα του. Ήξερε ότι αυτό ήταν ένα μεγάλο, ένα τεράστιο βήμα. Του έδειξε να καθίσει κάτω, δίπλα της. Το βλέμμα του ήταν καρφωμένα στα πόδια της. Η αλήθεια είναι ότι ήταν όμορφα. Τα βλέμματα των αντρών πολλές φορές ήταν στραμμένα εκεί. Το χέρι του άγγιξε το ένα πόδι της όσο μαλακά γινόταν. "Δεν σου είπε να το κάνεις", του είπε. Δεν διαμαρτυρήθηκε. Του έδωσε να πιεί από το ποτήρι της. Λίγο-λίγο. Μετά του έδωσε να κρατήσει το ποτήρι της. Άρχισε να του ξεκουμπώνει το πουκάμισο. Έφτασε στις ρώγες του. Ξαφνικά, σαν αρπαχτικό, με τα νύχια της τσιμπούσε δυνατά τις ρώγες του. Δεν κουνήθηκε. Η σχέση χτιζόταν βήμα προς βήμα.

    Μετά από λίγο καιρό ήταν γυμνός μπροστά της. Του εξήγησε ότι ήθελε το πάνω χέρι. Να την υπακούν. Τα άλλα έρχονται μόνα της. Συμφώνησε.

    Είχαν περάσει τρεις μέρες. Κάθε μεσημέρι ερχοταν σπίτι της. Του μάθαινε να την υπηρετεί. Κάποια στιγμή, του είχε πει, θα ήταν σκλάβος της, αλλά αυτό θα αργούσε, έπρεπε να πάθει πολλά μέχρι τότε για να μπορεί να δέχεται και να δίνει. Καιρό με τον καιρό ο ένας έδινε στον άλλον. Αυτή ήταν η Αφέντρα, αυτό ο σκλάβος. Κάποιε στιγμές δεν μπορούσε κάποιος να διακρίνει ποιος ήταν ο κυρίαρχος και ποιος ο υποταχτικός. Ποιος υπάκουε σε τι. Μήπως στο πάθος τους; Στην ηδονή που ήθελαν; Στην καύλα που φούσκωνε μέσα τους;

    Είχαν περάσει τρία χρόνια. Αυτή ήταν πλέον η Αφέντρα και αυτός ο σκλάβος. Της άρεσε να τον τιμωρεί. Αυτός αισθανόταν μια ηδονή. Στιγμές-στιγμές, όμως οι ρόλοι μπερδεύονταν. Αυτό δεν το είχαν συζητήσει ποτέ, ήταν κάτι σαν ταμπού και για τους δύο. Δεν δηλητηρίαζε τη σχέση τους. Ήταν, για αυτούς, το μυστικό τους δωμάτιο. Το άφηναν με μισάνοιχτ την πόρτα και έτσι τους άρεσε.
     
  2. Maley

    Maley Contributor

    πολυ ομορφο..απλο και κατανοητο...
     
  3. Maley

    Maley Contributor

    Τζονη, μονο εγω σε διαβασα? ειναι το καλλιτερο που εχεις γραψει..μεστο, απλο και κατα-καυλωτικο..