Στη βάση της σκάλας

Η αλήθεια είναι ότι και εγώ δε φοβάμαι στο αεροπλάνο   Αισθάνομαι γενικά χαλαρή και άνετη και στην απογείωση και στην πτήση και στην προσγείωση.

Κάτι όμως που ισχύει, τουλάχιστον για μένα, είναι ότι όσο περισσότερες γίνονται οι πτήσεις, τόσο εμφανίζεται και κάποιο απειροελάχιστο τσίμπημα που θα μπορούσε να είναι η αρχή κάποιας ενόχλησης.

Δεν παίρνω όρκο ότι ο φόβος κατά την πτήση είναι φόβος θανάτου. Μπορεί να είναι απλά και το άγχος της απώλειας ελέγχου.

Αυτό το άγχος, μπορεί πολλές υποτακτικές να μην το έχουν. Ίσως να μην ισχύει αυτό για όλες.

 

την πρωτη φορα που μπηκα σε αεροπλανο ημουνα πολυ μικρη για να καταλαβω το αν φοβαμαι και το γιατι.αργοτερα μεγαλωνοντας ταξιδεπσα αρκετα ανετα οφειλω να πω.η απωλεια ελεγχου ποτε δε με φοβιζε,ειδικα μετα απο 11 μποφωρ στη μεση του ιονιου δε νομιζω οτι υπαρχει κατι να φοβαμαι. 

 

Εγώ πάντως φοβάμαι μην πέσει το αεροπλάνο και πεθάνω... Έχω πολλά ακόμα να κάνω σε αυτή τη ζωή και δεν θέλω να χαθώ ακόμα

 

Πριν αγχωθούν όλοι/ες οι υποτακτικοί/ές και σπεύσουν να πουν πόσο πολύ δεν φοβούνται τα αεροπλάνα, να προσθέσω τα αποτελέσματα μιας μικρής έρευνας:
Δύο γνωστοί (και καταξιωμένοι κατ' εμέ) Μάστερ του χώρου μου δήλωσαν ότι δεν φοβούνται τα αεροπλάνα. Οπότε έχουμε και λέμε:
Η al_nair φοβάται τα αεροπλάνα, άρα δεν είναι sub.
Δύο Μάστερ δεν φοβούνται τα αεροπλάνα, άρα δεν είναι Μάστερς....
Μήπως αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να Τους αναλάβω κιόλας??

Επίσης, η παράδοση του ελέγχου μέσα σε μια D/s σχέση σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι ο υποτακτικός θα έρθει αντιμέτωπος με το φάσμα του θανάτου... (βέβαια μιλάω για subs, για slaves δεν ξέρω, άρα δεν απαντώ).

 

Θα είμαι σύντομος στο ενδιαφέρον θέμα της αεροφοβίας γιατί πετάω σε λίγη ώρα!

al nair,

διαφωνώ με όλα όσα λες στο αρχικό σου ποστ, συμφωνώντας απόλυτα με όσα γράφεις. Δηλ. νομίζω ότι από σωστά προκείμενα οδηγείσαι σε λάθος συμπέρασμα. Το θεμελιώδες λάθος είναι ότι ο φόβος του αεροπλάνου, δεν είναι ο φόβος του θανάτου, αλλά ο φόβος του φόβου. Και γι αυτό σχετίζεται άμεσα με το BDSM. Θα εξηγήσω περισσότερο ίσως απόψε κιόλας, μόλις προσγειωθώ.


ΥΓ. Για να ευθυμήσουμε: κοιτώντας το παραπάνω για ορθογραφικά, θυμήθηκα τον κάπως διάσημο μαθηματικό Χάρντι. Πριν μπει σε πλοίο που το φοβόταν τρομερά, έστελνε καρτ-ποστάλ σε γνωστούς συναδέλφους του επικαλούμενος ψευδώς ότι έχει λύσει ένα άλυτο μαθηματικό πρόβλημα και θα δώσει στοιχεία μόλις φτάσει. Σκεφτόταν πως αν υπάρχει θεός δεν θα τον αφήσει να πεθάνει και να έχει μια τέτοια άδικη υστεροφημία, ότι τάχα το είχε λύσει. Αν δεν υπάρχει θεός, τουλάχιστον θα έχει αυτός την απόδειξη της μη ύπαρξης του έστω και λίγο πριν πεθάνει. Απλή σύμπτωση.

 

RE: Μ΄αεροπλάνα και βαπόρια...

Έχω παρατηρήσει, πως ο φόβος μου για τα αεροπλάνα, όντως διαφοροποιόταν, όπως Έγραψε και Ο DreamMaster και αντανακλούσαν αυτά που συνέβαιναν στη ζωή μου.
Όταν ήμουν σε φάση που φοβόμουν να απωλέσω τον έλεγχο, όποτε έμπαινα σε αεροπλάνο΄, άρχιζα να σκέφτομαι ότι κακό θα μπορούσε να συμβεί, και μέχρι να προσγειωθώ ήμουν μέσα σε απίστευτο άγχος. Διαφωνώ με την al nair στο ότι η πετοφοβία είναι φόβος του θανάτου-αντίθετα θεωρώ πως οι σκέψεις για το θάνατο μέσα στο αεροπλάνο είναι αποτέλεσμα του ιδίου του φόβου και όχι ο ίδιος ο φόβος.
Τώρα΄όταν απογειώνομαι χαλαρώνω, και κατακρίβεια εκείνο που βιώνω είναι απίστευτη ανακούφιση και ελευθερία, μια και όσα προβλήματα είχα στο μέρος απ το οποίο φεύγω, μένουν πίσω και όσα με περιμένουν εκεί που θα πάω είναι στην άλλη άκρη, και εκείνο το ενδιάμεσο διάστημα-το παρον- δεν μπορώ να κάνω γι΄αυτά απολύτως τίποτα, πέρα από το να χαλαρώσω.  

Ο Κύριος μου, δε όταν Του διάβαζα στο τηλέφωνο το συγκεκριμένο θέμα μου Είπε την άποψη του με ένα "ανέκδοτο"?:
Θέλω να πεθάνω ήρεμα στον ύπνο μου, όπως τον παππού μου και όχι μέσα στον πανικό, όπως οι επιβάτες του...
 

 

Αν έχεις τον φόβο του θανάτου δεν τον νιώθεις μονάχα μέσα σε αεροπλάνο αλλά και σε άλλες εκφάσεις της ζωής σου.
Θεωρώ λοιπόν και εγώ πως αυτό που σε φοβίζει είναι το γεγονός πως δεν έχεις κανέναν έλεγχο στα χέρια σου. Αναγκάζεσαι να εμπιστευτείς έναν άγνωστο, τον κυβερνήτη. Αρκετοί από αυτούς που φοβούνται νιώθουν μια υποτιθέμενη "ασφάλεια" όταν ακούνε την φωνή του να λέει στα πόσα πόδια πετάμε  Είναι τυχαίο; Όχι.

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως δεν έχεις τον έλεγχο ούτε και μέσα σε ένα πλοίο. Έχεις όμως την ψευδαίσθηση ότι θα κολυμπήσεις και θα σωθείς. Στο αεροπλάνο δεν μπορείς να ανοίξεις την πόρτα και να πετάξεις! Είσαι έρμαιο. Μπαίνεις και δηλώνεις υποταγή.

Προσωπικά εγώ νιώθω πως "στραγγίζω". Δεν νιώθω φόβο. Αφήνομαι να ταξιδεύω ανάμεσα σε σύννεφα.
Ίσως να με πείτε sub ή απλώς μοιρολάτρισσα;-)


Αστάρτη


Υ.Γ. Άρχοντα των Ονείρων, σε συγχαίρω για τα κριτήρια σου. Υποτακτική και πετοφοβική δεν δένουν 

 

Κατηγοριοποιησαμε κάποιες απο τις φοβίες μας τώρα σε Dοminant και submissive ή κάνω λάθος? λολ

Είναι γενικός κανόνας ή υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις?

Μήπως αντ'άυτού να κρίναμε με βάση την ένταση και τον βαθμό ελέγχου της εκάστοτε φοβίας στον κάθε Dominant ή submissive?

Αν είσαι κλειστοφοβικός ή αν έχεις υψοφοβία τι είσαι αλήθεια?

Έλπίζω να μην ακούγομαι σαρκαστική, το ύφος που επιδιώκω να βγάλω εδώ είναι καλοπροαίρετα πειρακτικό.

 

Μια ερωτηση παρακαλω. Μπορει να μου καποιος που γνωριζει αν αυτο που ισχιει με τα αεροπλανα ισχυει και για τα αλεξιπτωτα?
Απο μικρός ειχα τρελλα με το κενο. Και στο στρατο ετυχε να υπήρετισω στα αλεξιπτωτα χωρις να φοβαμε την πτηση και την πτωση.
Τι παιζει με την περιπτωση μου?


Υστερ(ι)ογραφο: Ας μην γινομαστε γραφικοι.

 

carissa[L_T] δεν θα μπορούσες να με βρεις περισσότερο σύμφωνη...   Οι αυθαίρετες τυπολογίες τέτοιου είδους μου θυμίζουν το γνωστό ανέκδοτο με το ενυδρείο και τους ομοφυλόφιλους (heh).
Όπως πολύ όμορφα λες, καλό είναι να κοιτάζουμε μεμονωμένα τους ανθρώπους κι όχι να προσπαθούμε να τους στριμώξουμε μέσα σε καλούπια (ειδικά αν την έμπνευση γι' αυτά τα καλούπια την δίνουν κουλτούρα-να-φύγουμε άρλεκιν).

 

Συμφωνώ με την carissa και την al nair.Μου φαίνεται το όλο θέμα με τα αεροπλάνα σαν εκείνο που λέμε "τι θέλει να πει ο ποιητής". Ναι φοβάμαι κι εγώ να ανέβω σε αεροπλάνο. Για να το πω όπως μου έρχεται" Φοβάμαι να μην πέσει". Δεν είναι ψευδαίσθηση ότι αν βυθιστεί ένα πλοίο ή χτυπήσεις με ένα αυτοκίνητο έχεις περισσότερες ελπίδες να σωθείς. Οχι, δεν φοβάμαι μην πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μου, όπως έλεγε στο γνωστό κόμικ ο αρχηγός (όσοι διαβάζετε ξέρετε). Οχι, δεν φοβάμαι να χάσω τον έλεγχο, το έχω αποδείξει αρκετές φορές στο εαυτό μου, δεν περιμένω να ανέβω σε αεροπλάνο για να το καταλάβω. Φυσικά και είναι θέμα εμπιστοσύνης και σε D/s σχέση θα αφεθώ μόνο σε κάποιον τον οποίο εμπιστεύομαι. Αν δεν φοβάσαι να χάσεις τον έλεγχο όταν τον έχει κάποιος που δεν ξέρεις αυτό σε σχέσεις μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνα μονοπάτια, για μένα δεν είναι το D/s που ξέρω. Και τέλος τέλος συμφωνώ με την al nair ότι δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ ένα μότο για να εντάξω τόσους ανθρώπους.

 

Όπως είπε και η λάρα, μ'αεροπλάνα και βαπόρια...
Κύριε Sadal αλλο πετοφοβικοί και άλλο πτωτιφοβικοί (ας με διορθώσει κάποιος σας παρακαλώ) λολ
Κυριε Aldur μην προσβάλεστε, γνωρίζουμε καλά πως δεν έχετε ψείρες εδώ και καιρό αχαχαχαχα
al nair τι έχει η κουλτούρα της εφηβεία μου? Κάθε υγιής έφηβη που γνώριζα διάβαζε άρλεκιν!  
lorelai το μυστικό του καλού ποιητή είναι να μην τον καταλαβαίνει κανείς (και να κάνει ομοιοκαταληξία) αλλά τι σχέση έχει με το θέμα ε? Και επίσης δεν είναι ντροπή αλλά δόξα και τιμή να λες πως διάβαζες ten ten xixi
Στις διάφορες πτήσεις μου 2 φορές έχω φοβηθεί και δεν μιλάω για την φορά που έβλεπα την αεροσυνοδό να πηγαίνει στον κυβερνήτη το ένα ποτό μετά το άλλο. Τι να πώ? Ο Άγγλος/ Σκωτσέζος/ Ουαλός (whatever) είχε την πιο κόκκινη μύτη που είδα ποτέ μου και μας αποχαιρέτησε σε άψογα ακαταλαβίστηκα.
Που να πέφτατε σε κενό αέρος κάπου στην Ινδία με έναν θεόρατο Ινδό δίπλα σας να έχει αρπαχτεί από τα μπράτσα του καθίσματος με γουρλομένα μάτια και για να μην σκέφτεστε πως θα πέσετε να παρατηρείτε τα προγούλια του να πηγαίνουν πάνω κάτω.
Πάντως όπως και το D/s στο ξεκίνημα του, έτσι και η απογείωση είναι το πιο κρίσιμο σημείο της πτήσης (πληροφορία εκ των έσω).
Έχω παρατηρήσει τα πρόσωπα των γύρω μου κατά την διάρκεια της απογείωσης και με εξαίρεση μερικούς ταλαίπωρους excutives με άπειρα χλμ bonous ή κάποιους λιωμενους τουρίστες που κοιμόντουσαν για να αποφύγουν την κατάθλιψη της επιστροφής, όλοι έχουν μια έκφραση προσήλωσης σε κάποιο εσωτερικό τους σημείο, να υποθέσω πως προσεύχονται?  
Το αεροπλάνο ανεβαίνει, οι ένδειξη πρόσδεσης σβήνει και το κακό είναι πως δεν επιτρέπεται πια το κάπνισμα...