Στοίχειωνε τη φαντασία μου από την πρόωρη παιδική ηλικία...

Στοίχειωνε τη φαντασία μου από την πρόωρη παιδική ηλικία...


"Το φτωχό κορίτσι σκλάβα. Ξυπόλυτη. Γυμνή.
Με τα σημάδια από το πρωινό μαστίγωμα ακόμα φρέσκα πάνω στο νεανικό κορμί της.

Που στέκεται πίσω απ' την εξέδρα της δημοπρασίας, περιμένονας την πώλησή της.
Που αλυσοδένεται και επιθεωρείται όπως ακριβώς τα ζώα.
Που φορά ένα χόντρο κι άκομψο κολάρο γύρω από τον λαιμό της.
Έτοιμη να πωληθεί στον επόμενο βρωμιάρη αφέντη πορνείου ή
χοντρό ιδιοκτήτη φυτείας.

Η παράκληση που προσπαθεί να κρύψει στο σοβαρό περήφανο βλέμμα της,
προσθέτει στη φυσική ομορφιά της που δεν σπιλώνεται παρόλη την μουντζούρα,
την ντροπή, την ταπείνωση του γδυσίματος και την έκθεσή της στο παζάρι.
Υποχρεωμένη να επιδεικνείεται, να γονατίζει, να ταπεινώνεται και να εκτέλει διαταγές
μπρόστα σε κάθε λογής αγνώστους άντρες, γυναίκες, γέρους ακόμα και παιδιά.

Κανείς δεν θέλει να χάσει την ευκαιρία να την χτυπήσει, να την φτύσει,
να την τσιμπήσει μεχρί να δακρύσει. Την διατάζουν συνεχώς και νιώθει ζαλισμένη.
Είναι υπέροχη αίσθηση το να κάνεις να φοβάται ένα τόσο όμορφο κι αθώο πλάσμα,
μην τύχον και γίνεις ο αφέντης του.
Ένας συναγωνισμός για το ποιος θα την εξευτελήσει καλλίτερα.
Οι σκλαβέμποροι, βρίζοντας κάτω απ'τη γλώσσα τους, αφήνουν για ώρες τον καθένα
να εξετάζει ελεύθερα, χωρίς κανέναν περιορισμό. Αρκεί να μην ματώνει το "εμπόρευμα".

Όλοι αντλούν ικανοποίηση από την συνεχή τυρανεία της.
Μόνη, χωρίς συγγενείς, χωρίς προστάτες, πολύ μακρία από το νησί της.
Ιδιοκτησία πλεον. Με κολάρο.
Στιγματισμένη για πάντα με το σημάδι της σκλάβας πάνω στο κορμί της...


Σκοντάφτοντας ξυπόλητη πάνω στις καύτες πέτρες του ερημικού ατελείωτου χωματόδρομου.
Φορώντας μονάχα ένα σκισμένο και μουσκεμένο απ'τον ιδρώτα κουρέλι.
'Ενας προωρισμένος για κτήνη, ασήκωτος ξύλινος ζυγός
σφίγγει το λαιμό της, στον οποίο δένονται άβολα τα χέρια της με χοντρές τριχιές.
Οδηγούμενη από τη μία ευτελή αγορά σκλάβων στην άλλη,
κάτω από τα μακριά μαστίγια των μέθυσων εμπόρων,
που κουλουριάζονται κάθε λίγο πάνω στο εκτεθημένο από την στάση σώμα της...

Καθισμένη οκλαδόν στο στενό κλουβί της. Γυμνή αναμέσα σε σκουπίδια, ενοχλητικά
ζωύφια και βρωμιές. Τα λεπτά της χέρια κλειδώμενα σε σκουριασμένες αλυσίδες
πάνω από το κεφάλι της...


Το αδύνατο με γύμνα πόδια νέο κορίτσι, που άδικα παρακαλεί γονατιστή στο δρόμο,
να μεταφέρει ξύλα τα ξύλα του χειμώνα, να καθαρίσει λεκιασμένες σκάλες
ή έστω να γυαλίσει και παπούτσια.
Που προσφερεί ικετευτίκα τις υπηρεσίες της στους ντόπιους χωριάτες και στις γεμάτες
από μίσος γι'αυτήν χοντρές κι ασχημες, γυναίκες τους.
'Ολοι φαντάζουν τόσο ισχύροι δύναστες μπροστά της...
Τους εκληπαρεί μόνο για λίγα αποφάγια, δεδομένου ότι ο τωρινός ιδιοκτήτης της
θα της δώσει μοναχά ένα γερό μαστίγωμα, αφού πάλι θα επιστρέψει για δεύτερη
συνεχόμενη μέρα χωρίς χρήματα...
Εφόσον φόραει κολάρο και κάνεις δεν κρατάει το λούρι,
ο καθένας μπορεί να την χρησιμοποιήσει.

Σηκώνει το κεφάλι και ανατριχιάζει βλέποντας μια μεγάλη φασαριόζικη παρέα παιδιών,
να ανηφορίζει προς το μέρος της, σέρνοντας πίσω τους ένα μεγάλο καρότσι γεμάτο άχυρα.
Γελώντας σταματάνε πίσω της και μερικά από τα μικρότερα ανεβαίνουν πάνω στο καρότσι
ενθουσιασμένα. Το υπόλοιπο τσούρμο θα περιμένει την σειρά του.
Τα μεγαλύτερα κρατάνε χόντρα σκοινιά, μακριές βέργες και μικρά καμτσίκια,
απ'αυτα που έχουν για να χτυπάνε τα μουλαριά οι πατεράδες τους.
Γνωρίζει καλά το τσουχτερό φιλί τους.
Ένας σπυριάρης σκύβει και πιάνει το λουρί της και την τραβά δυνατά.
Τα ματια της καρφώνονται στο μικρό ξεροκόμματο που μια όμορφη κοπελιά
κρατάει επιδεικτικά μπρόστα της.
Χαμηλώνει να κρύψει τα δάκρυα και υποτάσεται στο σαδιστικό παιχνίδι τους...



Η έφηβη σκλάβα της κουζίνας, που κάνει τις πιό ταπεινωτικές και σκληρές δουλειές.
Πάντα κάτω από την κακομεταχείρηση και ταπείνωση απ'τους υπόλοιπους υπηρέτες.
Βρισιές. Διαταγές. Ξυλιές.
...Σε κάθε ευκαιρία. Με κάθε αφορμή...

Που γυρνά όλη την ημέρα ξυπόλητη κι ημίγυμνη.
Εξουθενωμένη, με μάτια υγρά.
Τρίβοντας το πάτωμα στα γόνατα, γλείφοντας τις μπότες των κυρίων της.
Όπου το τραβηγμα από το κολλαρο της την προστάζει.
Μια αληθινή "Σταχτοπούτα[", που περιφρονείται, επιπλήτεται και φοβερίζεται από το
ελεύθερο προσωπικό. Ο καθένας από αυτούς μπόρει να την τιμωρήσει...
ή να την αφήσει και πάλι νηστίκη...
..Χωρίς αιτία...

Που κοιμάται γυμνή και πεινασμένη στο βρώμικο σαπισμένο άχυρο,
στο παγωμένο κι υγρό μπουντρούμι.


Που δουλεύει στο ορυχείο άνθρακα. Φορώντας μόνο τις βαριές αλυσίδες της,
μαυρισμένες τώρα από την καρβουνόσκονη. Προσπαθώντας να κρατηθεί όρθια
από το συνεχές μαστίγωμα των σαδιστών επιστατών, που την έχουν βάλει στο μάτι.
Σπρώχνοντας το βαρύ φορτίο της για αμέτρητες ώρες ημερησίως, χωρίς διακοπή
κάτω απ΄τον καυτό ήλιο...


Η μόνη πολιτισμένη σκλάβα μεταξύ των τόσων πολλών βαρβάρων στη φυτεία.
Διψασμένη φορώντας κουρελιασμένα, βρώμικα πανιά.
Στο έλεος των επιστατών και περιφρονημένη από τους ίδιους τους συντρόφους σκλάβους της.
Κανένας σύμμαχος. Σκλάβα σκλάβων.



Στημένη μπροστά από το πορνείο. Φορώντας μόνο ένα φθαρμένο και στενό χιτώνιο
που αποκαλύπτει ακόμα πιο πολύ τη γύμνια της.
Το ένα από τα πόδια της δεμένο από μια μακριά αλυσίδα που καταλήγει στο σκουριασμένο
κάγκελο του κρεβατιού. Έτοιμη για τον επόμενο παράνομο βρώμιαρη που μπορεί να
πληρώσει λίγα κέρματα για τις φτηνές υπηρεσίες της.


Μπροστά από τον μεθυσμένο Αφέντη της, γονατιστή, υπηρετώντας Τον για ώρες με το στόμα της.
Που την αντιμετωπίζει όπως ένα κοινό κατοικίδιο, και την διώχνει μακρία Του βάναυσα,
πασάρωντάς την σχεδόν κάθε νύχτα, στους θάμωνες του πανδοχείου Του .

Που στέκεται γυμνή με τα χέρια σφιχτά δεμένα, τεντωμένα ψήλα από το κεφάλι
και τα γυμνά της πόδια να πασχίζουν να αγγίξουν για λίγο το χώμα.
Τρέμοντας κάθε φορά που ακούει τον ήχο απ' τον αέρα που σκίζει το μαστίγιο.
Τινάζοντας το μουσκεμένο, απ΄τον ιδρώτα, σώμα της απ΄τα φαρμακερά, τσουχτέρα χτυπήματα.
Περιμένοντας για την υπόλοιπη τιμωρία της.
Μέχρι να ικανοποιηθεί ο κτηνώδης δυνάστης ή να νυστάξει η παρέα του.
Ουρλιάζοντας ξανά και ξάνα όποτε το μαστίγιο αγκαλιάζει το σώμα της και
μεχρί που η φωνή δεν βγαίνει...

Γυμνή, ανίσχυρη, βασανισμένη.
Το σώμα της γεματό κόκκινες λωριδιές, αναμένοντας κι άλλες ώρες πόνου.
Ικετεύει για έλεος το οποίο δεν θα έρθει...
Δεν θα αποτύχει ποτέ ξανά να ευχαριστησει τον Κύριό της.- "

...όλες αυτές οι εικόνες ήταν εκεί από τότε που μπορώ να θυμηθώ, απαιτητώντας την προσοχή μου.

Εμπνευση απο εδω
http://web.archive.org/web/20030605135201/www.bdsmlife.net/arcimboldo/main.htm
κι εδω
http://www.bdsmlibrary.com/stories/

 

νομίζω θα εκτιμήσεις πολύ καποια κόμικ του pichard και του Crepax 

 

Archon βγες από το μυαλό και τις φαντασιώσεις μου σε παρακαλώ!!!

 

...δεν με ενθουσιαζουν.
προτειμω
eric von gotha και Κovacq
 

 

Εξαιρετικό...
Αυτή η πιο ανατολίτικη και μεσογειακή προσέγγιση της σκλάβας, στοιχειωνε παντα και την δική μου φαντασία

 

πολυεπίπεδο,
με ζωηρά χρώματα,
με ποιότητα.

Ευχαριστούμε  

 

... μελαγχόλησα λιγάκι!! 
Όμως τι μου θυμίσατε…!!!
τα ερεθίσματα και ο τρόπος που εξιτάρουν τη φαντασίωση !!..
Όταν ήμουν μικρή (9-10 ετών) κάπου δημοσίευαν αποσπάσματα από την έρμη την Blans Epifani (δεν είμαι σίγουρη ότι το γράφω σωστά!!) Ήταν το αγαπημένο μου!!! Πάντα τρύπωνα γεμάτη ενοχές και έξαψη να διαβάσω το μικρό , τόσο δα αποσπασματάκι ... Δεν ήξερα τότε γιατί....
Τώρα ξέρω    

 

o Archon έχει δίκιο . Οι eric von gotha και Κovacq είναι απίστευτοι.

 

τα περισσότερα από την παιδική μας ηλικία ξεκινάνε  

 

Σαφώς... Κ πολλες φορές οι εμπειρίες είναι άσχετες με τις επιθυμίες μας. Όταν έρχετε η ώρα κατανοούμε κ αποδεχόμαστε αυτό που μας αρέσει... Κ δεν υπάρχει σωστό κ λάθος σε αυτό. Απλώς μας αρέσει κ ασ μην είναι δική μας επιλογή... Συνήθως μία εικόνα, ή ένα κείμενο είναι η αφορμή. Και τότε η φαντασία επεκτείνεται κ νέες εικόνες στοιχειώνουν την φαντασία μας, ακόμα κ απ'την πρόωρη παιδική ηλικία... Και συνεχίζουμε να ψάχνουμε για νέες εικόνες...

Ανέκαθεν θεωρούσα πως είμαστε περισσότερο ξεχωριστοί...

 

Απάντηση: Στοίχειωνε τη φαντασία μου από την πρόωρη παιδική ηλικία...

omorfo  

 

Καλο!