Στον αστερισμό του Καρκίνου

ΔΥΟ ΝΤΑΜΕΣ Κ ΕΝΑΣ ΒΑΛΕΣ

Από την πρώτη φορά που την είδε και κάθε επόμενη μόλις την αντίκριζε αυτά τα μάτια της, της άρεσαν τόσο πολύ. Ολοστρόγγυλα κατάμαυρα με τεράστιες φυσικές πυκνές βλεφαρίδες με μία σπίθα που μόνιμα φλεγόταν και πότε πότε τρεμόπαιζε. Κοντούλα με πιασιματάκια, σγουρά μαύρα μαλλιά με μεγάλη μπούκλα που έφταναν μέχρι τα μισά της πλάτης. Τσαχπίνικο μελανούρι με μεγάλη δόση τρέλας, αυθορμητισμού και με ακόμα μεγαλύτερη δοτικότητα βουτηγμένη μέσα σε ζεστασιά.

Καθόντουσαν στο μπαρ και βλέπει να τους πλησιάζει ένα ψαράκι με ντροπαλότητα και φαινόταν πως αισθανόταν άβολα μέσα στο μινι φόρεμα και στα ψηλά τακούνια που φορούσε. Δεν της πήγαινε τότε στο μυαλό πως μόλις απέκτησε ένα ψαράκι, δικό της ολόδικο της κ ας πίστευαν κι οι 3 τους τότε πως ανήκαν σε εκείνον. Εκείνος της έδωσε τη γυάλα κ ήταν στο χέρι της πλέον αν το ψαράκι θα ζούσε μέσα σε καθαρό νερό με το οξυγόνο του και το καθημερινό τάισμα του. Όμορφη η ροζ φούσκα. Φούσκα ήταν που σε λίγο καιρό θα έσπαγε και θα έκανε όσο δυνατό ήχο μπορεί να κάνει, πιτσιλώντας τους και βρέχοντάς τους μέσα στα μούτρα σχεδόν απροειδοποίητα.

Τρίγωνα. Πολυγαμία. Μάλιστα. Όσο πιο λίγο μείνεις τόσο το καλύτερα για τα γαμημένα τα συναισθήματά σου. Είμαι γαϊδούρα σε αυτόν τον τομέα. Διαχωρίζω με χειρουργική ακρίβεια. Τρίγωνα.
3 άνθρωποι. 3 ψυχές. 3 διαφορετικές ψυχοσυνθέσεις. Για μένα μπορώ να γράψω τόμο. Τη γυναικεία ψυχοσύνθεση πέραν εμού δεν θα την καταλάβω ποτέ.
'' Καλά μην παίρνεις και όρκο.''
'' Σταμάτα δεν είναι ώρα τώρα.''
'' Οοοκ!''

Διατηρήθηκε αυτό το σχήμα 1 χρόνο περίπου.

Το ψαράκι γαμήθηκε το είναι του η ψυχή του τσακίστηκε. Έτρεφε συναισθήματα και για μένα και για εκείνον. Πόσο μαλάκες γίναμε; Πόσο τέρατα υπήρξαμε; Το βλέπαμε να έρχεται και κάναμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Μηνύματα μέσα στη νύχτα '' Σε σκέφτομαι.'' '' Σε θέλω.'' Ενώ ήταν ντίρλα. Έπινε πολύ και δεν πρόσεχε τον εαυτό του, δεν τον θωράκιζε, δινόταν ολάκερη και ατόφια.

Η ζωή κινείται αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει, δημιουργείται, γεννιέται, διατηρείται και χτίζεται σιγά σιγά. Πράγματι κάτι χτιζόταν πάνω σε άμμο, στην άκρη της ακροθαλασσιάς που και το μικρότερο κυματάκι το τρώει αργά αλλά σταθερά το ασταθές κτίσμα.

Έφυγε από την Αθήνα λόγω δουλειάς τους το ανακοίνωσε λίγες μέρες πριν την αναχώρησή της.

--Συνεχίζεται--

 

- Πώς και θέλεις μπουκάλι απόψε μωρό μου;

Η τσαχπινιά και το νάζι έσταζαν από τα μάτια της.

'' Μην σε ξεσηκώνει αρκετές φορές το ανέβαλες να πεις πως φεύγεις.''

- Δεν σημαίνει κάτι που θέλει μπουκάλι.

''Με ενοχλεί ο τρόπος που της μιλάει.''
'' Μην ψάχνεις προφάσεις, πες το!''

- Η αλήθεια είναι πως έχω κάτι να σας ανακοινώσω.
- Το'ξερα! Το'ξερα!

Το είπε με έναν τόσο παιδικό ενθουσιασμό.

- Με προσλάβανε σε μία πολύ καλή δουλειά στη θέση της υπεύθυνης πάνω στο τομέα μου και το Σάββατο φεύγω.
- Μπράβοοο!!!

Εκείνη πάγωσε και αυτόματα τα μάτια της πέταξαν σπίθες!

- Για πόσο;
- Σίγουρα για 4 μήνες κ αν μείνουν ευχαριστημένοι για 6.

Την αντίδρασή της δεν την περίμενε.

- Και το λες τελευταία στιγμή; Δηλαδή τι περίμενες για να το ανακοινώσεις;! Μήπως μας κάνεις και χάρη δηλαδή;

Την κοιτούσαν αποσβολωμένοι.

- Πας καλά μωρή αντί να χαρείς με αυτό το ευχάριστο συμβάν βγάζεις γκρίνια για σύνελθε!

Της είπε εκείνος.

Στο υπόλοιπο της βραδιάς το κλίμα ήταν μεταξύ παγωμάρας και κάτι κόχλαζε στο βάθος την κοιτούσε και της άρεσε από την μία αλλά από την άλλη ήθελε να τη χαστουκίσει τόσο δυνατά! Πήγαν στο μπάνιο παρέα όπως κάνουν οι φίλες μεταξύ τους. Μπαίνοντας στις τουαλέτες. Της πιάνει το χέρι κ εκείνη το τραβάει. Της λέει με επιτακτικότητα στη φωνή.

- Δώσε μου το χέρι σου!
- ΟΧΙ!
- Νευράκια;
- ΠΟΛΛΑ!

Η φωνή της χρωματίστηκε απειλητικά.

- Δώσε μου το χέρι σου.

Κοιτιούνται και ζυγίζονται με τις ματιές τους. Της το δίνει και τη τραβάει μέσα στη τουαλέτα μαζί της.

- Μην κουνήσεις τα χέρια σου κράτα τα κολλημένα πάνω σου κρατώντας τα μπούτια σου και μέτρα.

Τα χαστούκια έπεφταν βροχή.

- 30
- Βγες έξω θέλω να κατουρήσω.

Κατέληξαν σπίτι Του και το ψαράκι πήγε στο μπάνιο.

- Όλα καλά μεταξύ σας;
- Ναι μια χαρά.
- Είναι βλαμμένο μην το παρεξηγείς.
- Τουλάχιστον είναι ειλικρινής.

Την κοιτάζει υπεροπτικά.

- Αν θέλεις να πεις κάτι πες το, το ξέρεις πως με ενοχλούν οι σποντίτσες σου.
- Να την προσέχεις μόνο αυτό θέλω.
- Να σε φωνάζω μαμά από εδώ και στο εξής;
- Αν σε καυλώνει.

Το περίμενε το χαστούκι και τον κοίταξε προκλητικά στα μάτια.

- Γονάτισε και τσιμπούκωσε με.
- Όπως θέλετε.

Κ άλλο χαστούκι πιο δυνατό αυτή τη φορά. Όση ώρα τον έπαιρνε στο στόμα της τα χαστούκια δεν σταμάτησαν. Είχε πάρει φωτιά ολόκληρη. Το ψαράκι καθόταν στον καναπέ και χαϊδευόταν. Τελείωσε στα βυζιά της.

- Έλα εδώ και γλείψτα, μην μείνει τίποτα.
- Μάλιστα..!

Αγγίγματα διστακτικά. Γλώσσα σίγουρη. Αγγίγματα έντονα. Γλώσσα που διαβαίνει γνώριμα μονοπάτια. Αγγίγματα ακόμα πιο έντονα. Γλώσσα που τρέχει σαν τρελή. Έκρηξη. Δάχτυλα που μπλέκονται μέσα σε μαλλιά. Δάχτυλα τραβάνε μαλλιά. Γλειψίματα διάσπαρτα από το λαιμό, στα μάγουλα, στα μάτια και στο αυτί. Ψίθυροι... '' Σήμερα θέλω να σε πονέσω...'' Ζώνη που προσγειώνεται με σιγουριά, δυνατά, μέτρια, δυνατά δυνατά δυνατά δυνατά. Ουρλιαχτά και κλάματα. Πιο ήρεμα, πιο χαμηλά. Φιλιά. Τόσα πολλά φιλιά. Συναισθηματικές πλημμύρες. Αποφόρτιση σωμάτων. Μπάζωμα αναμνήσεων. Ανεξίτηλων αναμνήσεων.

''Μοιραστήκαμε τα σώματα μας. Άλλη επαφή. Πλέον δεν παίρνει τηλέφωνα. Κάθε φορά που έπαιρνε ένα γυαλάκι έμπαινε στην καρδιά μου και την μάτωνε.Την νιώθω. Την πονάω. Την καταλαβαίνω.'' ''Είδες; Υπάρχει κ αυτή η πλευρά του νομίσματος. Δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει ανταγωνισμός. Χημεία. Τα πάντα είναι χημεία.''
''Όσο λιγότερο παραμένεις τόσο το καλύτερο. Συνήθεια. Οικειότητα. Συναισθήματα. Και μετά; Η κόλαση του καθένα.''

--Συνεχίζεται--

 

Το κάθε τέλος σηματοδοτεί μία καινούρια αρχή. Η θέληση είναι ο βασικός παράγοντας σε κάθε καινούρια αφετηρία.
Ένα μεγάλο βήμα δεν γίνεται πάντα αντιληπτό εξαρχής.
Ένας διάδρομος ο οποίος βρίσκεται εκεί από πάντα και στο βάθος του υπάρχει μία μισάνοιχτη πόρτα.
Παλαιότερες αναμνήσεις όπως η φωτογραφική μνήμη λειτουργεί με το να ανασύρει την εικόνα της σελίδας του βιβλίου και στην οθόνη του μυαλού προβάλλεται και είναι σαν να βρίσκεται μπροστά στα μάτια η σελίδα.
Όπως για παράδειγμα μαθαίνοντας απέξω ένα ποίημα και απαγγέλοντας το στο αντίστοιχο κοινό.
Από τη θεωρία στην πράξη δεν είναι μισό τσιγάρο δρόμος. Αρχικά διαβάζεται το ποίημα, ύστερα στίχο στίχο γράφεται και λέγεται δυνατά. Μετά ξανά γράφεται και λέγεται δυνατά μαζί με το προηγούμενο. Έως ότου να μαθευτεί καλά και η γλώσσα να πηγαίνει από μόνη της όπως λέγεται αυθόρμητα η καλημέρα. Μα ένα ποίημα αν απαγγελθεί πεζά χωρίς συναίσθημα είναι τόσο κρίμα να υποστεί τέτοια κακομεταχείριση. Χρειάζεται προσπάθεια και κόπος και μεράκι και ενδιαφέρον ώστε να γίνει κτήμα.
Η κίνηση ξεκίνησε από τα ρηχά και συνεχίζει όλο και πιο μέσα, στα ενδότερα σε εκείνα που κατοικούν στα βαθιά, στα σκοτεινά.
Ο μόνος οδηγός είναι ένα πανέμορφο μυαλό που γίνεται η πυξίδα και ο χάρτης.

--TΕΛΟΣ--

 

Γράφετε υπέροχα κυρία μου!!!!!!!!