Στο ένα χέρι το τσιγάρο, στο άλλο το μπεγλέρι!

ΠΑΡΤΟΥΑΝ

…..Γι αυτο γραφω αυτο το post…
Επειδη τιμαω τα σημαδια που κανω στα σωματα.
Γιατι φιλεναδα μου, τα πιο πολλα απο αυτα κουβαλανε πολυ αγαπη. Τωρα θα μου πεις πως γινεται να τον αγαπαω και να τον ποναω? Ξερεις κατι, αν νομιζεις οτι ο μοναδικος τροπος αγαπης ειναι ο δικος σου, τοτε μην συνεχιζεις παρακατω. Γιατι σε βαριεμαι αφορητα. Βαριεμαι το λιπαρο σου βλεμμα, οταν σκας στο bar και φορας τα καλα σου για να καμακωσεις και ονομαζεις τον αλλο "παρταλι" μονο και μονο επειδη σκαει μυτη με κολαρο σκυλου. Αν εχεις προθεση να με αφησεις να κατουρησω πανω στο καλοσιδερωμένο και πανακριβο σου φουστανι, τοτε...συνεχισε...συνεχισε να το λες.

Γιατι να σου πω κατι? Οταν τον ειδα τα ματια του αστραφταν μεσα στο σκοταδι και τα σκοταδια της ψυχης του φωτισαν την δικη μου και ξαφνικα δεν υπηρχε σκοταδι αλλα μονο φως. Ηθελε να τον τσακισω για να τον αγαπησω. Το ενιωθα. Ηθελε να μου αντισταθει και μετα να μαθει να υπακουει στους ρυθμους του μαστιγιου μου για να βεβαιωθει οτι τον αγαπαω.

Τον εγδυσα σε ενα απομερο μερος της Πλακας. Μεσα στον χειμωνα. Οι κινησεις του μηχανικες παγιδευμενες στον ποθο να μου φιλησει τα χερια, τα ποδια, να μου χαιδεψει τα μαλλια. Τον εστησα γυμνο μπροστα στα φωτα του αυτοκινητου. Να αισθανθω την αναγεννηση του, χωρις ρουχα, χωρις ταυτοτητα, ταπεινωμενο, εκτεθειμενο. Τον κτυπησα αγρια που τολμησε να με κοιταξει και αυτος με τα ματια κοκκινισμενα αρνηθηκε να φωναξει. Δεν εκλαιγε απο πονο, απο ποθο εκλαιγε.
Οταν του χαρισα και του φορεσα το πρωτο του κολαρο, οι ουρανοι εσταζαν ασπροσκονη που εκανε τις πληγες του να λαμπουν.

Μια μερα πριν χωρισουμε τον εδεσα σπιτι του και αρχισα να τον κτυπαω με την ζωνη μου στο στηθος του. Παλι δεν φωναξε. Εκεινη την στιγμη εκλαψα Εγω. Τοτε τελειωσαμε, γιατι τοτε αγαπηθηκαμε κυριολεκτικα και φοβηθηκαμε απο την αγαπη μας και το ωπου μπορει αυτο να μας οδηγησει.

Του χαιδεψα τα μαλλια και τον φιλησα στο κουτελο. Εφυγα αλλα τα χαρτια ειχαν ηδη μοιραστει. Δεν ειχαμε κρυμμενους ασσους στο μανικι μας πια. Εφυγα απο κοντα του επειδη η παρτιδα ειχε τελειωσει και ξερω οτι ποτε δεν προκειτε να σταματησει να με αγαπαει. Ουτε και Εγω. Απο τοτε κοιμηθηκε σε πολλα κρεββατια, υπηρετησε αρκετες Κυριες, χάιδεψαν πολλες καφτρες τσιγαρου τις ρωγες του. Εγλυψε πολλα τσοκαρα. Δεχτηκα την υποταγη του και τον εξευτελισμο του οπως το χαδι. Γιατι μετα, οταν ολα τελείωναν μπορουσαμε και οι δυο μας να σκασουμε στα γελια.

Και αν ειμαι Αφεντρα, μη με φοβασαι!
Να φοβασαι φιλεναδα αυτους που δεν μπορουν να γελασουν μετα απο το πιο βρωμικο γαμησι. Αυτους που δεν δεχονται την θεατρικοτητα της συνυπαρξης με ενα αλλο γυμνο σωμα. Αυτους που δεν μπορουν να ενταξουν στην σκηνοθεσια τους τις φαντασιωσεις τους.

Αυτο το τρεμουλο, το μαγικο μουδιασμα, καθε μοριου του σωματος μου λιγο πριν την επομενη κινηση του. Οταν ζητω να ειναι γονατιστος να του λεω τις αποφασεις μου. Το βλεμμα μου που τον επαναστατει και μετα τον καθησυχαζει. Το τσιγαρο που κανω οταν βγαινω απο το σπιτι του ανακουφισμενη ηρεμη, γαληνια. Ειναι νομιζεις βρώμικος φιλεναδα? Βρωμικος επειδη τον εχω κατουρισει? Τον εχω δεσει? Τον εχω σημαδεψει? Τον εχω εξαναγκασει να τον δανεισω? Ποιος τον αναγκασε μικρη μου ηλιθια? Κανεις!!!
Αυτος δεχτηκε την συμβαση. Αυτος ελεγχε τον πονο. Αυτος εβαζε καθε φορα τα ορια του.

Αφεντρα και σκλαβος. Παιχνιδι ενηλικων που θελουν να μεταμορφωσουν την μιζερια της ετεροφυλοφιλης αναπαραγωγικης γραμμης που χαρακτηριζει τις σχεσεις σε κατι αλλο. Εξουσιαστης και εξουσιαζομενος στροβιλιζονται στην κολαση που δημιουργουν, προκειμενου να ξορκισουν την κολαση που τους επιβαλουν καθημερινα στην εκφραση τους, Η Αφεντρα αγαπαει τον σκλαβο της και ο σκλαβος της εμπιστευεται, αφηνεται στα χερια της να τον καθοδηγησει να τον κανει να ξεπερασει τα ορια του, να δονηθει το σωμα του και η Ψυχη του απο την υπερβαση του φλερτ στην μπουζουκλερη.

Μπαινω στο ιντερνετ. Οι μισοι απο τους καθωσπρέπισμενους ζητανε sadomazo παιχνιδια επειδη ντρεπονται να τα αναζητησουν φανερα.
Οι φιλες μου ανησυχουν για μενα και δεν σκεφτονται ποτε οτι ο ηρεμος ευγενικος δανδης που πινει το ποτο του χαλαρα στο bar ειναι εν δυναμει πολυ πιο επικινδυνος αφου ποτε του δεν εχει εκφρασει την βια που το sex εμπεριεχει σαν εννοια φανερα.

Γιατι του να ειναι ο σκλαβος μου στα τεσσερα με ενα φιμωτρο στο στομα, τρωγοντας απο ενα μπολακι σκυλου θεωρείται μεγαλυτερη υποβιβαση της αξιοπρεπειας, απο τις ζηλιες ενος vanilla εραστη, απο τα θλιβερα κλαψουρισματα του στο τηλεωνο μου την νυχτα. Απο την υποχρεωση μου να βγω απαραιτητα εξω μαζι του το Σαββατο και να μη ξενοκοιταξω γιατι ο vanillas μου θα παθει ενα ντελιριο μικροαστικης εμμηνοαυσης.
"Ειμαι γυναικα του κεφιου και δεν υπολογιζω, ετσι τον βρισκω τον καιρο, ετσι τον αρμενίζω, στο ενα χερι το τσιγαρο , στο αλλο το μπεγλερι ! ..." ετσι ελεγε το τραγουδι ετσι λεω και Εγω....

 

ΠΑΡΤΟΥ

Το ΒDsm μου ειναι τα παραμυθια μου, οι καληνυχτες μου, τα οραματα μου.
Ειμαι ο λυκος που εφαγε την κοκκινοσκουφιτσα, ειμαι ο κυνηγος που σκοτωσε τον λυκο, ειμαι η Σταχτοπουτα που εχασε το γοβακι, ειμαι η χιονατη με τους επτα νανους, ειμαι το ασημενιο φεγγαρι που λαμπει την ωρα του φονικου στην μικρη θεατρικη σκηνη. Ειμαι ο Ελυτης και ο Ντε Σαντ. Μπορει να μην εχω το ταλεντο τους στο γραψιμο το εχω ομως στην σκηνοθεσια. Και το βιωνω μεχρι να εξαντληθω, μεχρι να με βρει το πρωι να πινω μυρωδατο καφε και να τριβω τα σημαδια στους καρπους του απο τις χειροπεδες.

Εχω γνωρισει πολλες βλαμμενες στην ζωη μου. Βλαμμενες που δεν επαιζαν το παιχνιδι για την αγρια χαρα του αλλα προκειμενου να βγαλουν τα απωθημενα τους. Εχω γνωρισει ομως και αγιους ανθρωπους που τρεμουν οταν με ακουνε να κλαιω, που συντονιζουν τα σωθικα τους στις δονησεις των δικων μου σωθικων οταν συσπωνται απο τον πονο της ψυχης μου, οσο και αν τους εχω κανει να ουρλιαξουν απο πονο στα χερια μου.

Εχω βρεθει σε υπογεια στο Αμστερνταμ στην Βreda, στο Μοναχο και την Φρανγκφουρτη. Ακινητοποιουσα, παιζοντας με αγνωστους αντρες ανταποδιδοντας τους την ηδονη που μου προσφεραν με πονο. Και εχω βρεθει με τους ιδιους ανθρωπους να δακρυζουμε στην οπερα της Βιεννης παρακολουθωντας την "Μανταμ Μπαντρεφλαι"

Εχω παιξει τον ρολο καλα φιλη μου και τον εχω παιξει καλα και χρωστούμενα δεν εχω.....
Εχω παρασυρει και εχω παρασυρθει, εχω θαυμασει ασημενια και δερματινα στολιδια να ζουλανε τις ρωγες του, το πεος του, το λαιμο του. Παντα με τον φοβο πως θα διαλυθει η μαγεια, του πως θα ειμαστε εγω και αυτος χωρις τις λαμπερες αρματωσιες μας.
Εχω σεβαστει την τελετουργια του Φοινικα και εχω ξαναγεννηθει μεσα απο τις σταχτες μου.
Εχω απολαυσει την λογοτεχνεια και την ποιηση μεσα σε ολο της το φετιχιστικο της μεγαλειο.

Γεννηθηκα για να προκαλω πονο και απο τον πονο βγαζω και παιρνω αγαπη.
Γεννηθηκα για ν΄αγαπαω και χαιρομαι να διαλυομαι απο την χαρα μου, απο την χαρα της ζωης, ανικανη να εκφρασω το ποσο μου αρεσει το πρωι του χειμωνα, το βραδυ του καλοκαιριου, το μεσημερι της ανοιξης.

Συνθλιβομαι μονο απο την ομορφια της ζωης και την αναζητω μονο οταν μου φιλα ταπεινα τα ποδια και την αλλη μερα μου δωριζει δερματοδετη την "Αλικη στην χωρα των θαυματων" ευγνωμων για το βραδυ που του χαρισα.

Δεν θελει αγκαλιτσες θελει αγκαλια. Οσο βίαιη και ασφυκτικη και αν ειναι.
Θελω την μουρη του ενα με το πατωμα για να μπορω να εκτιμω την ομορφια του ουρανου.
Θελω να ουρλιαξω απο παροξυσμο χωρις κανεις ευνουχος να με αποκαλει υστερικη.
Θελω τα κομματια μου σκορπια σε μερη σημαδεμενα, για να μπορω οποτε θελω να τα ξαναβρω να τα συμμαζεψει να ξαναδημιουργηθω.
Θελω να αγαπηθει οπως ο Χριστος γυμνος, μαστιγωμενος, σημαδεμενος και καρφωμενος πανω σε ενα σταυρο με τους πιστους μου να βαφουν τα μαλλια τους στο αιμα του.
Θελω να παιξω ολους τους ρολους που μου εχουν χαριστει οσο καλα γινεται. Να ξεγελασω τον φιλο μου και να ερωτευθω τον εχθρο μου.

Να ξορκισω τον φοβο του θανατου απο μεσα μου, χαριζοντας του την αθωοτητα μου, και μετα φορωντας λευκα λινα στην κορυφη ενος βουνου, με τον αερα να φυσαει τα μαλλια μου, να λουσω με μυρο οσους αγαπησα στα σκοταδια, να τους αγκαλιασω και να γελασουμε μαζι βροντερα, ουρλιαζοντας και χορευοντας σαν Δερβισηδες, μεχρι να ζαλιστουμε και να ξερασουμε απο την περιστροφικη μας κινηση αγιασμα πανω στα ιερα τειχη ενος dungeon.
Να τραγανισουμε τους μαυρους σοβαδες απο τα υπογεια που βρεθηκαμε ολοι μαζι δεμενοι, Αφεντες, Αφεντρες σκλαβοι και σκλαβες, να μαυρισουμε τις γλωσσες μας πριν φιληθουμε ξανα και ξανα, μεχρι να γινουμε τοσο αστραφτεροι, που κανεις δεν θα τολμα να μας κοιταξει απο φοβο μην τυφλωθει.

Α!! Να μη ξεχασω να σου πω οτι σε αγαπω!

 

Κατάθεση ψυχής...

 

Ευχαριστω Maley...
Ενας παροξυσμος αναμικτων συναισθηματων θα ελεγα ηταν,
σε μια απο τις αυπνες νυχτες μου.

 

Απάντηση: Στο ένα χέρι το τσιγάρο, στο άλλο το μπεγλέρι!

Αποκλειστικα και μονο βαση του στιχου και οχι για το κειμενο θυμηθηκα οτι στα μεσα του '80 στην Ελλαδα πριν απο τους συλογους και τα κινηματα ισοτητας της εβραιας στην καταγωγη Μαργκαρετ υπηρξε παλαιοτερο το "εγω ειμαι γυναικα χειραφετημενη που θα ψηφιζω και θα καπνιζω" (γιαυτες το ιδιο ηταν   )

 

Re: Απάντηση: Στο ένα χέρι το τσιγάρο, στο άλλο το μπεγλέρι!

Οι μνημες ειναι καλες.
Χαρην αυτου που εγραψες και οχι χαρην του κειμενου μου που διαβασες. 

 

Ήταν το καλύτερό σας μέχρι τώρα Εύα για μένα, το απόλαυσα  

Σας εύχομαι να είναι όσο γίνεται λιγοστές και όσο γίνεται τέτοιας ποιότητας οι λευκές νύχτες σας.

 

Απάντηση: Στο ένα χέρι το τσιγάρο, στο άλλο το μπεγλέρι!

Απλά υπέροχο!

 

Μου άρεσε πολύ. Θα έλεγα ότι αποδίδεις ποιητικά το "παραμύθι" που έχει ια σχέση bdsm. Και δεν υποτιμώ όταν λέω "παραμύθι", απλά θέλω να εκφράσω έτσι το λυρισμό, την ανάγκη για διαφορετικό και για εξωτερίκευση των συναισθημάτων μας, με ένα διαφορετικο τρόπο. Όλα αυτά υπάρχουν και στα δύο κείμενα. Υπάρχει όμως και ένα τρίτο που είναι η κριτική σε κάποιες ή κάποιους που θέλουν να λέγονται Αφέντρες ή Αφέντες, αλλά δεν είναι. Το πιάνεις καλά το θέμα και μιλάς στην καρδιά μας.

 

Απάντηση: Στο ένα χέρι το τσιγάρο, στο άλλο το μπεγλέρι!

Σας ξερω τοσο λιγο ...αλλα μαλλον σας εχω καταλαβει ...τοσο πολυ! Απλα μια ακομα υπεροχη στιγμη σας , που με κανει να νιωθω πολυ τυχερος ...που σας εχω γνωρίσει!

 

Οντως υπεροχα.. Σχολια άλλα δεν χρειαζονται εκτος ενος που εχω παρατηρησει διαβαζοντας την ολους αυτους τους μηνες εδω μεσα.... Η Ευα βγαζει αληθινα κομματια εκ βαθεων που ειναι πραγματι απιστευτα , χαιρεσαι να τη διαβαζεις , ομως οταν ζοριστει ή νοιωσει πως την απειλουν βγαζει εναν αλλον εαυτο..

Εγω κρατω αυτον εδω..μ αρεσει πολυ

 

 

Κι εγω συμφωνώ μαζί σου zinnia. Αυτή είναι η Ευα.

Τα αγριοφεμινιστικά posts που αναδημοσιεύει είναι απλώς φιλολογία. Αλλά μετά παγιδεύεται στην υπεράσπισή τους. Ετσι νομίζω.