Συνάψιες

Ο Βασίλης παίζει στο πιάνο. Αυτός ο άνθρωπος έχει μια εκπληκτική ικανότητα να διαλέγει τα τρανς του.



Ο καλοκαιρινός αγέρας γεμίζει την ατμόσφαιρα στη βεράντα. Σηκώνει το χεράκι του και δείχνει τον ουρανό:

- Κοίτα, κοίτα μαμά! Κοίτα πόσο σκοτεινός είναι σε αυτό το σημείο ο ουρανός. Ξέρεις τι είναι; Είναι μια μαύρη τρύπα. Λένε ότι οι μαύρες τρύπες δεν φαίνονται αλλά να εγώ είδα μια. Κοίτα πόσο σκοτεινό είναι. Σίγουρα είναι μαύρη τρύπα. Μαμά, η μαύρη τρύπα δεν είναι το πιο σκοτεινό σημείο στο Σύμπαν;

Μόλις κοιμηθεί: Δεν υπάρχει αγάπη μου σκοτεινότερο σημείο σε όλο το Σύμπαν παρά όταν βρίσκεσαι εκεί που δεν είσαι ο εαυτός σου.

* Το σκοτάδι δεν είναι παρά οντολογική απουσία φωτός,

το σκοτάδι δεν είναι αυθύπαρκτο…*​

«Και εν κοιλάδι σκιάς θανάτου εάν περιπατήσω…» (Ψαλμός 23:4)

Δεκαετίες περιπλανήθηκα στο Σύμπαν. Σε κοιλάδες σκιερές. Σε κοιλάδες σκοτεινές. Σε κοιλάδες φόβου. Σε κοιλάδες οδύνης. Σε κοιλάδες θανάτου. Σε κοιλάδες προσδοκίας, αυτές αποδείχτηκαν συχνά οι πιο σκοτεινές όλων…

Περιπλανήθηκα στον Κόσμο. Σε βάθη ανέσπερα. Σε ύψη υπέρφωτα. Σαν μια σκιά με ασαφές περίγραμμα. Σαν ένα σώμα με άτεγκτο περίβλημα. Μέσα σε μια φυσαλίδα που στραφτάλιζε.

* Δεν υπάρχει σκοτεινότερο σημείο σε όλο το Σύμπαν

παρά όταν βρίσκεσαι εκεί που δεν είσαι ο εαυτός σου *​

Τι ήταν αυτό, τι ήταν αυτό που κάθε φορά ωθούσε τα βήματά μου; Γιατί δεν έκατσα καταγής και να μην προχωρώ άλλο; Τι με έπαιρνε; Ο αέρας; Η βαρύτητα;

«Δεν ξέρω ποιος με έφερε στον κόσμο, ούτε τι είναι ο κόσμος ούτε τις εγώ ειμί. Έχω φοβερή άγνοια για τα πάντα· δεν ξέρω τι είναι το σώμα μου, οι αισθήσεις μου, η ψυχή μου κι αυτό το τμήμα του Εγώ μου πού σκέπτεται τα όσα λέγω, που αναλογίζεται τα πάντα και τον εαυτό του, και τα γνωρίζει όχι περισσότερο από ό,τι τα υπόλοιπα. Βλέπω τις τρομακτικές διαστάσεις του διαστήματος που με περιβάλλει και βρίσκομαι δεμένος σε μια γωνιά αυτής της απεραντοσύνης, χωρίς να γνωρίζω γιατί είμαι εδώ και όχι αλλού, ούτε γιατί ο λίγος χρόνος που μού δόθηκε να ζήσω ορίστηκε σ' ετούτο και όχι σε κάποιο άλλο χρονικό σημείο μέσα σε ολόκληρη την αιωνιότητα που προηγήθηκε από μένα και σε ολόκληρην εκείνη που θα με ακολουθήσει. Δεν βλέπω ολούθε πάρεξ απεραντοσύνη, που με περικλείει σαν απειροελάχιστο άτομο και σα σκιά που διαρκεί μοναχά μια στιγμή χωρίς επιστροφή. Το μόνο που ξέρω είναι ότι πρέπει να πεθάνω σε λίγο, αλλά αυτό που κυρίως αγνοώ είναι ο ίδιος ο θάνατος που δεν μπορώ να αποφύγω.» (Μπλαιζ Πασκάλ)

Κι όμως δεν βρέθηκα δεμένη. Τι ήταν αυτό, τι ήταν αυτό που κάθε φορά ωθούσε τα βήματά μου; Τι με έπαιρνε;

Υλικό και κατεργασία. Κάποιες χάρες μας δίδονται. Ως ύλη και ως άγγιγμα. Αλλά αν δεν γίνουν ημέτερα, αν εμείς δεν τα κάνουμε, δεν είναι τίποτα… Σκόνη στον αέρα και πουφ, εξαφανίζονται. Αν δεν απλώσουμε το χέρι να παραλάβουμε και – κυρίως- να αναλάβουμε, τα δώρα μένουν ανεπίδοτα.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ (μάλλον)

 

Χμ….Δεν μπορώ ή..δεν θέλω να τον αποφύγω;

 

Καθώς είναι quote, δεν θα αποφανθώ  

 

Πολλά κιλά μέταλλο, εύγε!

 

Έχω την αίσθηση ότι έχεις ήδη δρομολογήσει η ίδια την απάντηση στην πλειονότητα των υπαρξιακων σου ερωτημάτων

 

Πράγματι, δεν θα ξεκινούσα να γράφω στη φάση της αναζήτησης, είναι πολύ εσωστρεφής διαδικασία.

Ιδιαίτερο βάρος έχει αυτή η επιβράβευση. Ευχαριστώ ♥️

 

«Και εν κοιλάδι σκιάς θανάτου εάν περιπατήσω…» (Ψαλμός 23:4)

Μέσα στις σκιές, μέσα στο εκτυφλωτικό φως. Τα μηνύματα δεν λένε, σημαίνουν…

εγώ… είμαι…

«Δεν ξέρω… τις εγώ ειμί. Έχω φοβερή άγνοια για τα πάντα· δεν ξέρω τι είναι το σώμα μου, οι αισθήσεις μου, η ψυχή μου κι αυτό το τμήμα του Εγώ μου πού σκέπτεται τα όσα λέγω, που αναλογίζεται τα πάντα και τον εαυτό του…».

Και έρχονταν οι άνθρωποι. Ή και περνούσαν.


εγώ… δεν… εγώ… δεν είμαι…

«Δεν ξέρω… τις εγώ ειμί…»

εγώ… δεν είμαι…

εγώ… δεν μπορώ…

εγώ… δεν ξέρω…

εγώ… δεν έχω…

«Και εν κοιλάδι σκιάς…» (Ψαλμός 23:4)

* Δεν υπάρχει σκοτεινότερο σημείο σε όλο το Σύμπαν


παρά όταν βρίσκεσαι εκεί που δεν είσαι ο εαυτός σου *​

Και οι άνθρωποι έρχονταν. Και κάποιοι έβλεπαν. Κι έβλεπα κι εγώ να βλέπουν σε μένα. Εμένα στους άλλους. Κι εγώ; Γιατί δεν έβλεπα; Τι δεν έβλεπα;

* Δεν υπάρχει σκοτεινότερο σημείο σε όλο το Σύμπαν


παρά όταν βρίσκεσαι εκεί που δεν είσαι ο εαυτός σου *​

Και ήρθε κάποια εποχή που τα Τάρταρα αναδύθηκαν στην επιφάνεια του Κόσμου. Ο σκοτεινός βόρβορος της Στύγας ακούστηκε, απλώθηκε και κάλυψε τα πάντα. Κάθε ήχο.

Το καλοκαίρι εκείνο ανέβηκα στην πηγή. Έσκυψα. Στην κρυστάλλινη επιφάνεια είδα το είδωλό μου. Είδα εμένα.

* Δεν υπάρχει σκοτεινότερο σημείο σε όλο το Σύμπαν


παρά όταν βρίσκεσαι εκεί που δεν είσαι ο εαυτός σου *​

Τι ήταν αυτό, τι ήταν αυτό που κάθε φορά ωθούσε τα βήματά μου; Γιατί δεν έκατσα καταγής και να μην προχωρώ άλλο; Τι με έπαιρνε; Ο αέρας; Η βαρύτητα;


Ύπαρξη και Ανυπαρξία. Έρωτας και Θάνατος. Όχι πια σαν δυο αντικρουόμενες ενορμήσεις, όχι σαν δυο χέρια σε ένα συμπαντικό μπρα ντε φερ. Αλλά δυο δυνάμεις αυθύπαρκτες και αυτόνομες. Και αναπόσπαστες. Δυο πανίσχυρες ενορμήσεις που στροβιλίζονται σε ένα χορό ατέρμονο, ζευγάρι αδιαχώριστο και ατέρμονο.

Άπλωσα το χέρι μου να αγγίξω τα νερά της πηγής.

Οι σειρήνες και τα στοιχειά ούρλιαζαν: Όχι ο όρκος είναι τρομερός. Μην τον δώσει. Κανένας άνθρωπος. Κανένας θεός. Δεν μπορεί κανείς να τον πάρει πίσω. Μην τον δώσει…

Έβαλα το χέρι μου στα νερά της πηγής.


- Θα… είσαι…;

- Είμαι!

- Ομνύοις…

- Όμνυμι!

«Συνάψιες όλα και ουχ όλα, συμφερόμενον διαφερόμενον, συνάδον διάδον, και εκ πάντων εν και εξ ενός πάντα». (Ηράκλειτος)
​

 

Ιερός Γάμος

 

Και εγένετο... individuation