Συναισθηματική Αποθεραπεία και Ανάπτυξη της Προσωπικότητας

Σε ποιο βαθμό και με ποιές προυποθέσεις μπορεί το D/s Lifestyle να αποτελέσει ευκαιρία για την αποθεραπεία συναισθηματικών προβλημάτων που συνδέονται με παλιότερα (παιδικά?) βιώματα?
Μπορεί κανείς (πέρα από την καθαυτή ηδονή) να φέρει στην επιφάνεια περίεργα κομμάτια του εαυτού που ίσως κρύβονται?
Μπορεί το BDSM να βοηθήσει με αυτό τον τρόπο στην περαιτέρω ανάπτυξη της προσωπικότητας ?
Λίγο γενικά όλα αυτά, αλλά θα χαρώ πόλύ να ακούσω απόψεις και εμπειρίες σχετικές.
Με ενδιαφέρει ως δούλο αλλά και ως επαγγελματία της ψυχικής υγείας.

 

Σε πολλούς ανθρώπους ίσως κάνει καλό το να ξέρουν που ανήκουν, σε άλλους πάλι όχι, γιατί μπορεί να τους δημιουργήσει περισσότερα τραύματα. Προσωπικά πιστεύω οτι καλό είναι να ξέρει κάποιος που ανήκει, αρκεί όταν το μάθει να μπορεί να το βγάλει σωστά και όχι λανθασμένα, έτσι ώστε να μην πληγωθεί κάποιος από τη συμπεριφορά του, γι'αυτό και είμαι οπαδός του "πρώτα διάβαζε, μετά πειραματίσου στον εαυτό σου και μετά σε κάποιον άλλο", καθώς και του "μην κάνεις ότι δε θέλεις να σου κάνουν".

 

Δεν ξέρω κατά πόσον μπορεί να θεωρηθεί αποθεραπεία, αλλά όταν είναι παιγνίδι και όχι τρόπος ζωής, έχω την εντύπωση, από όσο έχω διαβάσει, ότι τα άτομα που στη ζωή τους γενικότερα έχουν πολλή αυτοπεποίθηση, την τάση να επιβάλλονται κτλ, είναι αυτά που στο bdsm κατέχουν τον ρόλο του υποτακτικού. Αντιθέτως, άτομα ντροπαλά, που δεν βγαίνουν εύκολα από το καβούκι τους κτλ, σε αυτή την περίπτωση αποκτούν τον κυρίαρχο ρόλο.

Σίγουρα αυτό δεν θα μπορούσε να είναι κανόνας αλλά έχω την εντύπωση ότι συμβαίνει. Δεν ξέρω αν είναι αποτέλεσμα παλιών τραυμάτων ή κάποιας αποθεραπείας, αλλά νομίζω είναι περισσότερο μια χαλάρωση από τα δεσμά των προσωπικών κατεστημένων.

 

Η συζήτηση για την ψυχολογία και την ψυχοσύνθεση των σαδιστών και των μαζοχιστών είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο. Πολλά έχουν γραφτεί. Απ'ότι γνωρίζω μιας και έχω μελετήσει αρκετά ψυχολογία, ο Ebbing το 1886 ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο σαδισμός και μαζοχισμός επιστημονικά σε μελέτες που έκανε για αυτό. 'Υστερα ακολούθησε ο Freud που παρατήρησε ότι σε πολλές περιπτώσεις ο σαδισμός συνυπάρχει με τον μαζοχισμό σε κάποια άτομα.
Και οι δυο επιστήμονες υπέθεσαν ότι ο σαδισμός στους άντρες προκαλείται από την ''παραμόρφωση'' του επιθετικού στοιχείου που του αρσενικού σεξουαλικού ενστίκτου. Ενώ ο μαζοχισμός θεωρήθηκε πολύ σοβαρότερη διαταραχή, αντίθετη με την ανδρική σεξουαλικότητα. Αλλά ο Freud είναι τόσο λάθος σε όλες τις θεωρίες του - κατά την γνώμη των σύγχρονων επιστημόνων - και οι θεωρίες του είναι ''αρχαία γράμματα'' πια.

Δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία για να βρούμε γιατί κάποιος γεννιέται ή γίνεται μαζοχιστής ή σαδιστής. Μάλιστα την εποχή του Freud θεωρήθηκε κακώς ότι ο σαδομαζοχισμός στις γυναίκες είναι σπάνιος και αυτός ήταν ο λόγος που δεν μελετήθηκε αρκετά. Επειτα υπάρχουν τόσες πολλές διαφορετικές μορφές σαδισμού και μαζοχισμού και γι'αυτό άλλες τόσες θεωρίες για την κάθε υποκατηγορία.

Αλλά είναι αρκετά βάσιμο ότι οι άνθρωποι που ακολουθούν αυτόν τον τρόπο ζωής πολλές φορές το χρησιμοποιούν για να δραπετεύσουν από το στρες της ζωής, από μεγάλες υπευθυνότητες ή να απαλλαγούν από ενοχές. 'Αλλοι αναζητούν ασφάλεια και προστασία.
Δηλαδή : Υπάρχει στην ζωή μου κάποιος ή κάποια αφέντρα που μου βάζει πλαίσια και περιορισμούς και από την μία αυτό με περιορίζει από την άλλη όμως μου δίνει μια τρομερή αίσθηση ασφάλειας να γνωρίζω ότι ανήκω κάπου, ότι ο άλλος αναλαμβάνει τις πρωτοβουλίες, ότι έχω έναν/μια ''αρχηγό''. Πολλούς εξυπηρετεί ο ρόλος του ''εκτελεστή'' και όχι του ''αρχηγού''. 'Αλλους εξυπηρετεί ο ρόλος του ''κυρίαρχου ή αρχηγού'' πάλι για τους ίδιους λόγους, γιατι τους δίνει ασφάλεια όταν γνωρίζουν ότι έχουν απόλυτη εξουσία πάνω σε κάποιον άνθρωπο. Εγώ προσωπικά συμφωνώ πολύ με αυτή την θεωρία αλλά σίγουρα δεν είναι η μόνη εξήγηση. Είναι πολύ πιο σύνθετο το θέμα.

Προσωπικά απολαμβάνω πολύ τον αισθησιακό σαδισμό και τον απόλυτο έλεγχο χωρίς ιδιαίτερη σωματική κακομεταχείριση, ειδικά όταν στην σχέση υπάρχει το στοιχείο της αγάπης. Η αίσθηση του να είσαι σκλάβος, χωρίς όρια, χωρίς ενστάσεις είναι πολύ μεγάλη ηδονή και ασφαλώς μου δίνει κάποια αίσθηση ασφάλειας να ξέρω ότι ανήκω κάπου. Κανείς δεν μπορεί να μου πει τι είναι διαστροφή και τι δεν είναι. Και είναι πολύ δογματικές οι θεωρίες των πρώτων ψυχαναλυτών όχι μόνο για τον σαδομαζοχισμό αλλά και για άλλες υποτιθέμενες διαστροφές. Το μεγαλύτερο λάθος είναι που ακόμα και σήμερα μια σεξουαλική ''διαταραχή'' σημαίνει για αυτούς οπωσδήποτε και ''διαταραχή προσωπικότητας''.

 

Πιστεύω πως ναι, μπορεί το Ds να αποτελέσει ευκαιρία για την αποθεραπεία συναισθηματικών προβλημάτων που συνδέονται με παλιότερα βιώματα..αλλά επιφυλάσσομαι να απαντήσω αργότερα πιο αναλυτικά.

η λαρα Του

 

εγώ αντίθετα μιλούσα για παιγνίδια ή συγκεκριμμένα sessions. όταν είναι τρόπος ζωής φυσικά και δεν μπορεί να σταθεί μια τέτοια θεωρία

 

Κι εγώ είμαι κατά της θεωρίας που λέει ότι για να έχεις αυτά τα περίεργα γούστα κάτι πολύ φοβερό πρέπει να σου συνέβη στην παιδική σου ηλικία. Όπως έγραψα κι άλλη φορά δεν αυτομαστιγώνομαι για τις προτιμήσεις μου και θεωρώ ότι είχα μια φυσιολογική και αρκούντως ευτυχισμένη παιδική ηλικία.

Έχω ακούσει κι εγώ την θεωρία με την υποτιθέμενη εναλλαγή ρόλων, δηλαδή ότι αν είσαι στην ζωή σου δυναμικό άτομο "χαλαρώνεις" κάνοντας τον sub σε μία σχέση κλπ. Δεν ξέρω κατά πόσο στέκεται αυτό. Να το δεχθώ για τους sub αλλά δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι ο/η master/mistress είναι στην "πραγματική" τους ζωή κατά κανόνα καημένοι -ες που εκτονώνονται έτσι. Ίσως θα μπορούσε να πει κανείς ότι γενικότερα είναι τα δυναμικά και με αυτοπεποίθηση άτομα που τολμούν να πειραματίζονται είτε ως sub είτε ως dom. Ε, κι αν είναι λάθος αυτή η τελευταία θεωρία μου, ωραία μας βολεύει εμάς που είμαστε εδώ μέσα : )

Για το κατά πόσο το BDSM μπορεί να βοηθήσει να "γιατρευτούν" κάποια τραύματα π.χ. (αυτό που συχνά παίζει σαν θέμα ιστοριών φαντασίας) της γυναίκας που πέφτει θύμα αντρικής βίας και γίνεται μία καταπληκτική dom για να πάρει εκδίκηση από το ανδρικό φύλλο... δεν είμαι τόσο σίγουρος. Νομίζω ότι μάλλον δεν είναι και πολύ θεραπευτικό το BDSM σε τέτοιες καταστάσεις. Όποιος έχει ζήσει την ωμή βία μάλλον δεν θέλει να επαναλάβει τις εμπειρίες του έστω και στα πλαίσια ενός παιχνιδιού. Για να δώσω ένα ίσως και κακόγουστο παράδειγμα, πολλοί μπορεί να έβρισκαν ερεθιστικό να παίζουν λ.χ. με μια domme ντυμένη με στολή των SS, αμφιβάλλω όμως αν κάποιος που έχει πράγματι υποφέρει από τους ναζιστές (π.χ. ένας επιζών των στρατοπέδων συγκέντρωσης) θα μπορούσε ποτέ να βρει κάτι τέτοιο ερεθιστικό...

Για τα "υγιή" άτομα, εννοώ δηλαδή αυτούς που δεν ταλαιπωρούνται από κάποιο σοβαρό ψυχικό τραύμα, πιστεύω ότι το BDSM μπορεί να λειτουργήσει θετικά στα πλαίσια "ανάπτυξης της προσωπικότητας". Νομίζω είναι ένας τρόπος να "ξορκίσει" κανείς καταστάσεις και συναισθήματα "παίζοντας", για να το πούμε χονδρικά όπως ένας άλλος μπορεί να εκτονώνει τα επιθετικά του ένστικτα π.χ. μέσω κάποιου αθλήματος. Χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι όποιος δεν του "λέει" κάτι το BDSM δεν είναι και φυσιολογικός....

 

Σίγουρα, αν κάποιος-α βρέθηκε και έμεινε σε μια abusive σχέση επειδή κάτι τον τραβούσε, τότε ασφαλώς και αυτό το άτομο καλύτερα θα έκανε να μπλέξει με το BDSM ώστε τουλάχιστον να τον - την "κακοποιούν" στη βάση safe, sane and consensual. Αλλά εκεί που θα διαφωνούσα είναι ότι επειδή κάποιος΄-α βρέθηκε μπλεγμένος κάποτε σε μια abusive σχέση ντε και καλά αυτό το άτομο έχει submissive αισθήματα ή θα του έκανε καλό να μπλέξει σε μια σχέση BDSM. Δεν λέω βέβαια ότι αυτό μας λες εσύ....

Τώρα αν έχεις γνωρίσει domme και σου έχουν απαντήσει έτσι, πάω πάσο, τι να πω... κάτι παραπάνω ξέρεις. Απλά εγώ το βρίσκω δύσκολο να καταλάβω πως μπορείς να "παίζεις" με κάποιον που μισείς πραγματικά. Να πεις μισώ τους macho τύπους και το μόνο που θέλω είναι submissive άντρες να το καταλάβω, αλλά και πάλι μεταξύ μας δεν νομίζω ότι, έτσι απόλυτα, αυτό περπατάει και σε πολλές γυναίκες...

 

Παρακολουθώ με πολύ ενδιαφέρον τις απόψεις στο θέμα που έθεσα. Πρέπει όμως να κάνω μια διευκρίνηση: σε κανένα σημείο του thread δεν αναφέρω ή υπονοώ ότι ο σαδομαζοχισμός είναι ψυχοπαθολογικός. Αυτό είναι πόλύ μεγάλο θέμα, αλλά είναι άλλο θέμα. Το point σε αυτό το thread είναι το κατά πόσο μπορεί κανείς μέσα από το bdsm να γνωρίσει βαθύτερα τον εαυτό του, να τον βελτιώσει και - γιατι όχι - να τον θεραπεύσει, αν χρειάζεται.