Σχέσεις και εξουσία - Ανασφάλειες ενός/μιας Κ

Στο αντίστοιχο βιβλίο, "Σχέσεις και εξουσία", σημειώνεται ότι η αγάπη για εξουσία έχει τις ρίζες της σε μια βαθιά ανάγκη να ελέγξουμε μια ασυνείδητη εσωτερική αίσθηση κινδύνου. Ένας τρόπος για να νικήσουμε αυτή την αναπόφευκτη αίσθηση ανασφάλειας, είναι η παντοδυναμία.
Θεωρείτε ότι, ένας/μια Κ, πρέπει να μελετήσει και πιθανόν να διορθώσει, αυτές τις ανασφάλειες (όπως και αν αυτές έχουν δημιουργηθεί);

 

Γιατί η αίσθηση ανασφάλειας είναι απαραίτητα αναπόφευκτη?
Γιατι πρέπει σώνει και ντε κάποιος να αισθάνεται ανασφάλεια? Ασχέτως status στον χώρο του εναλλακτικού ερωτισμού?

 

Δεν είναι απαραίτητο κάποιος να αισθάνεται συνειδητά αυτήν την ανασφάλεια.

 

Και ποιος ειναι αυτός που θα κρίνει ποιος αισθάνεται ανασφάλεια? Μηπως να πάμε όλοι σε εναν ψυχολόγο να δούμε αν αισθανόμαστε ανασφαλείς?
Εχει περάσει απο το μυαλό σας πως υπάρχουν και αυτοί που δεν αισθάνονται καμία ανασφάλεια? Μήπως στην δική σας θεώρηση για την ζωή υπάρχουν ΜΟΝΟΝ ανασφαλείς άνθρωποι και χρειάζονται όλοι να το αντιμετωπίσουν?
Αληθεια δεν καταλαβαίνω αυτές τις θέσεις που θεωρούν apriori πως αν κάποιος κάνει κάτι αυτό οφείλεται σωνει και ντε σε κάτι που αυτός δεν συνειδητοποιεί...

 

Στην απάντηση σας περνάτε από το ειδικό στο γενικό, αρκετές φορές. Αποφασίστε βάσει ποιας μεταβλητής θέλετε να μιλήσουμε.
Για να απαντήσω:
Ποιος θα κρίνει; όποιος μπορεί, αυτός που το έψαξε, μόνος ή με τη βοήθεια κάποιου ειδικού.
Δεν χρειάζεται να πάτε όλοι σε ένα ψυχολόγο. Υπάρχουν κάποιοι που έχουν αναγνωρίσει, από τι νιώθουν ανασφαλείς.
Αρχικά, είτε συμφωνώ είτε όχι, έχω γράψει ότι παραθέτω μια σκέψη από ένα βιβλίο.
Στο τέλος, πάλι προβαίνετε σε ένα γενικό συμπέρασμα, ότι δηλαδή πιστεύω πως όποιος κάνει κάτι, θεωρώ ότι δεν το συνειδητοποιεί. Μπορεί να συμβαίνει και αυτό.

Στη δική μου θεώρηση δεν συμβαίνει τίποτε από αυτά που λέτε.

Ευχαριστώ όμως, που συμμετέχετε στη συζήτηση.

 

Να αυτά τα "νομιμοποιητικά" της μετανεωτερικότητας μας έχουν κάνει τα μυαλά πουρεδάκι...
Η εξουσία εξασφαλίζει πρόσβαση σε πόρους.
Οι πόροι εξασφαλίζουν την επιβίωση.
Απλά, λιτά και απέριττα  
Χωρίς ψυχολογίστικες φούρλες  

 

Ωραία πείτε μας λοιπόν ΕΣΕΙΣ γιατί πιστεύετε με βάση το βιβλίο που διαβάσατε (ή όχι), πως η αίσθηση ανασφάλειας είναι απαραίτητα αναπόφευκτη.
Κατι που αποτελεί και μια απο τις κύριες θέσεις σας (βλ. αξίωμα) στην αρχική τοποθέτησή σας στο νήμα.

 

Εσείς το συνδέετε με την εξελικτική προδιάθεση και παρόρμηση. Τη θεωρία δηλαδή με τις βαθύτερες ψυχολογίστικες φούρλες (δεν συμφωνώ με τον όρο, αλλά σημειώνω αυτό που σας βολεύει)

Αυτό δεν αποτελεί νομιμοποιητική θέση, πάλι μιας άλλης προσέγγισης; ειρωνική ήταν η απάντησή σας;

 

Είμαστε σώμα. Είμαστε και πνεύμα (ψυχή ή όπως θέλουμε να το ονομάσουμε).
Το ότι θέλουμε όλοι να επιβιώσουμε και το ότι η επιβίωση βασίζεται σε πόρους (τροφή πχ) δεν ενέχει καμία ψυχολογίστικη φούρλα.
Είναι crystal clear.
Δεν προσπαθώ να νομιμοποιήσω την τάση αυτή. Ούτε την αγάπη για εξουσία. Ούτε αρνήθηκα ότι μπορεί να οδηγήσει σε έκτροπα και σκαιότητες.

Η απάντησή μου δεν ήταν ακριβώς ειρωνική. Ήταν "στηλιτευτική" αν θέλετε κάπως να τη χαρακτηρίσουμε. Για το ότι ζούμε σε μια εποχή που ψάχνει να βρει δικαιολογία να ντύσει το ο,τιδήποτε.
Και έλεγε ότι πολλές φορές κοιτάμε το δάχτυλο αντί για το φεγγάρι.
Η αγάπη για εξουσία, όπως και πολλά πολλά άλλα πράγματα δεν χρειάζονται καμία δικαιολογία ή επεξήγηση.
Αυτό που έχει σημασία δεν είναι το αν αγαπάμε ή όχι την εξουσία αλλά πώς διαχειριζόμαστε αυτή την "αγάπη" και το τι και ποιους είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε στο βωμό της.
Ποσώς ενδιαφέρει -κατ' εμέ- αν αγαπάς την εξουσία. Το αν πατάς όμως επί πτωμάτων για να την αποκτήσεις αυτή την εξουσία έχει τεράστια σημασία...

 

Το ένστικτο της επιβίωσης, στις εκφάνσεις του, μπορεί να εκδηλωθεί ως φόβος, αυτοσυντήρηση, η αντίδραση σε επικίνδυνες καταστάσεις ή ως ανάγκη για τροφή και προστασία και πολλά άλλα. Αυτό βεβαίως και έχει ως αποτέλεσμα ένα βαθύ ψυχολογικό υπόβαθρο και φυσικά ψυχολογικά αίτια και μεταβολές.

Οι ανασφάλειες δύναται να προκύψουν, μέσω της ενστικτώδους αντίδρασης μας, σε καταστάσεις.

Από τη στιγμή που διαφέρουν οι άνθρωποι μεταξύ τους και ας πούμε ότι μπορούμε να δούμε μια ομάδα που θέλει να κατακτήσει εξουσία (όπως και αν αυτή μετουσιώνεται) και μια ομάδα που δεν θέλει ή ακόμη που παραδίδει/εκχωρεί εξουσία, πιθανόν να υπάρχουν κάποιοι λόγοι.

Οι πιθανοί λόγοι, έχουν μελετηθεί στην ψυχολογία. Ένας εξ αυτών είναι οι ανασφάλειες του ατόμου. Είτε αυτές είναι συνηδειτές είτε όχι.

Δεν εξετάζουμε αν υπάρχουν οι ανασφάλειες. Μπορούμε να εκφέρουμε άποψη για την ύπαρξη τους, αλλά δεν σημαίνει ότι μπορεί να αποτελέσει και βάση της συζήτησης.

Η ερώτηση μου ήταν και παραμένει, πως ένας/μια Κ, διαχειρίζεται αυτές τις πιθανές ανασφάλειες;

Τις μελετά; εθελοτυφλεί;

Τέλος, σέβομαι την άποψη σας ότι η αγάπη για εξουσία, δεν χρειάζεται καμία εξήγηση ή ότι η επιβίωση είναι απλώς μια τυπική, crystal clear διαδικασία αλλά δεν τις αποδέχομαι ως βάση της συζήτησης μας. Είναι όμως απλά statements, που δεν μπορώ να τα δικαιολογήσω ή να τα αποδεχτώ.

 

Τις δικές του ανασφάλειες; Ή του υ του;
Σε κάθε περίπτωση η εθελοτυφλία ακυρώνει τη θέση (Κ).
Η μελέτη τους είναι μια πολύ καλή αρχή.

Εννοείται. Και αυτό αποτελεί έναυσμα του διαλόγου. Αλλιώς αν αποδεχόμασταν τα πάντα και συμφωνούσαμε, δεν θα είχε κανένα νόημα.

 

Ξεκινώντας από το δεύτερο, το κρύψιμο κάτω από το χαλί δεν είναι διαχείριση, όχι τουλάχιστον μακροπρόθεσμα και το "Fake it until you make it" μπορεί να λειτουργήσει μόνο αν ξέρεις ότι στο τέλος θα τα καταφέρεις και απλά στην αρχή ζορίζεσαι.

Η μελέτη από μόνη της δεν είναι αρκετή, καίτοι εννοείται ότι το πρώτο βήμα σε ένα πρόβλημα είναι να αναγνωρίσεις την ύπαρξή του, αν αυτή η αναγνώριση δεν προχωρήσει σε συγκεκριμένες δράσεις τότε μικρή αξία έχει. Το ποιες είναι οι δράσεις εξαρτάται από το πρόβλημα και φυσικά από αυτόν που θα τις εκτελέσει, κοντολογίς δεν υπάρχει γενική απάντηση στο πως ο καθένας μας διαχειρίζεται τις ανασφάλειές του, εφόσον αυτές υπάρχουν.