ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΥ M.

-1-
​

Η συνάντηση ήταν για τις έξι το απόγευμα, στο κοιμητήριο Χολαργού. Κατά την προσφιλή μου συνήθεια, έφτασα δέκα λεπτά νωρίτερα. Αυτή την ώρα ήμουν ο μόνος που διέσχιζε την σιδερένια πύλη εισερχόμενος στο χώρο.

Εκείνος ήταν ήδη εκεί. Ψηλός, με σγουρά ανακατεμένα μαλλιά, μουστάκι, ένα μόνιμα αινιγματικό χαμόγελο και ένα μόνιμα ατημέλητο ντύσιμο. Ειχαν περάσει ακριβώς πέντε χρόνια από την τελευταία μας συνάντηση.

“Ακόμα δεν έχεις ξεφύγει από την εμμονή να ελέγχεις τα πάντα”, μου φώναξε από μακριά. Ηταν ο τρόπος του να με καλωσορίζει. Μπαινόβγαινε αποσπασματικά στη ζωή μου, στα διαλείμματα των ατέλειωτων ταξιδιών του, μα κάθε φορά ήταν σα να μην είχε λείψει ούτε μέρα.
“Είναι παράδοση να συναντιόμαστε σε αλλόκοτα μέρη, Θεόφραστε, μα τούτη τη φορά ξεπέρασες κάθε προηγούμενο”, του απάντησα.

Αγκαλιαστήκαμε, με φίλησε στοργικά στο μέτωπο και μου ψιθύρισε με ύφος συνωμοτικό: “Σου έχω ένα δώρο”. Το μυαλό μου πήγε στην τελευταία του φωτογραφία, όπου πόζαρε με ύφος μεταξύ θριάμβου και παράνοιας κρατώντας ένα αγαλματίδιο μιάς αρχαίας βαβυλωνιακής θεάς, ενώ πίσω του ένα πλήθος μεθυσμένων αλητήριων πανηγύριζε έξαλλα. Τον κοίταξα απορημένος. Εκείνος χαμογέλασε με νόημα και μου έγνεψε να τον ακολουθήσω. Σταματήσαμε λίγο παρακάτω και μου έδειξε έναν τάφο, με μιά μαρμάρινη πλάκα να τον σκεπάζει. Είχε γραμμένο επάνω της το όνομά μου...

-2-
​

Απέφυγα χαρακτηρισμούς κλισέ όπως “μακάβριο”, “κακόγουστο”, “σοκαριστικό” και προσπάθησα -κάπως άκομψα ομολογουμένως- να χαμογελάσω. “Είσαι σίγουρος πως χωράω εδώ μέσα?”. Αντιπαρήλθε το φανερά αμήχανο σχόλιό μου και συνέχισε: ”Εχω φροντίσει για όλες τις λεπτομέρειες. Σε εσένα απομένει να συμπληρώσεις την ημερομηνία. Κι επειδή ο χρόνος μετρά αντίστροφα, θα σε συμβούλευα να σκέφτεσαι λιγότερο και να ζεις περισσότερο”.

Στο σημείο αυτό δεν προσπάθησα να κρύψω τον εκνευρισμό μου. “Οπως κάνεις εσύ?” του αντιγύρισα. “Ζεις με φρενήρεις ρυθμούς, ταξιδεύεις διαρκώς, θέτεις τον εαυτό σου σε κίνδυνο. Μπορεί να ζω λίγο, όπως λες, εσύ όμως ξεφεύγεις διαρκώς από τη ζωή και τους ανθρώπους”.

Tο πρόσωπό του σκοτείνιασε. “Κάνεις λάθος, φίλε μου. Γνωριζόμαστε από το γυμνάσιο. Ολα αυτά τα χρόνια που εσύ φρόντιζες για την εικόνα που ήθελες να έχουν οι άνθρωποι για σένα, εγώ φρόντιζα ώστε οι άνθρωποι να συμφωνούν με την εικόνα μου”. Aφησε τη σιωπή να μαστιγώνει τις στιγμές. Τέλος, γούρλωσε τα μάτια του σα να έκανε μιά μεγάλη ανακάλυψη: “Βλέπεις πόσο μοιάζουμε... Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κάναμε την ύπαρξή μας γαϊτανάκι των άλλων. Το παρήγορο είναι πως από αυτό το παιχνίδι δεν αναδείχτηκε νικητής”. Το χαμόγελο επανήλθε στο πρόσωπό του, καθώς μου έδειξε με ένα νεύμα του κεφαλιού τον τάφο που ήταν δίπλα στο δικό μου. Στη μαρμάρινη πλάκα ήταν γραμμένο το δικό του όνομα...

Εμεινα εκεί αποσβολωμένος, παρατηρώντας τους δύο τάφους. “Ούτε ο δικός σου έχει ημερομηνία”, παρατήρησα με ένα χλευαστικό τόνο. Ξαφνικά, ακούστηκε από μακριά η σιδερένια πύλη του νεκροταφείου να κλείνει. Ηταν ένας ήχος καθαρός και απόκοσμος. Συνειδητοποίησα πως ο ήλιος είχε δύσει προ πολλού, και οι σκιές επέστρεφαν στο φυσικό τους χώρο. Αναζήτησα με το βλέμμα το Θεόφραστο, μα δεν τον είδα. Τότε, μιά σκέψη μου έκοψε την ανάσα. Εστρεψα τα μάτια στον τάφο του φίλου με φρίκη: Η ημερομηνία θανάτου του ήταν συμπληρωμένη...

 

Πολλές φορές η ημερομηνία θανάτου μας γράφεται στη μπλε η την ροζ κορδέλα που βάζουν στο πρώτο μας κρεβατάκι...
Προχωράμε εν πλήρη αγνοία...Τρεκλίζουμε σε κίβδηλα θέλω...Σε ψεύτικα μεγαλεία και ανούσια προγράμματα...
Και κάθε δέκα χρόνια εκπληρώνουμε το "θαύμα"...
Ν' αποφασίζουμε, ν' αλλάξουμε ζωή...Για μια μέρα...Εύκολα ξεχνώντας το κλουβί μας...
Εκείνο πια το έχουμε ράψει κατάσαρκα...Νιώθουμε που και που τα σίδερα του στα σπλάχνα μας...
Να μας νανουρίζει η σκουριά...Ηδονιζόμαστε με τα "καθήκοντα" και τις φωτογραφίες μας...
Για ένα κομμάτι αύριο που ποτέ δεν έρχεται...

Υ.Γ. Απλά σήμερα είχα διάθεση να σου αφήσω τα "χνάρια" μου...Το είχα ήδη διαβάσει αυτό σου το κείμενο...
Δεν είχα όμως λόγια αντάξια του να σου αφήσω...
Ίσως και να μην είχα ούτε και σήμερα...
Αλλά είδα την ημερομηνία στην δική μου την ταφόπλακα...
Και ήθελα να προλάβω...

 

Λατρεύω την Καφκική πλευρά σου, φίλτατε.
Δεν υπάρχει πιό τραγική διαπίστωση από αυτή της αέναης ανακύκλωσης του εαυτού που, πιστεύοντας οτι έχει αλλάξει, επαναλαμβάνει τα ίδια μοτίβα με την έπαρση του ιππότη που νίκησε το δράκο, ενώ ο δράκος τον έχει ήδη καταπιεί...

 

Είσαι εκείνα που γράφεις και το ξέρω...Το είδα με τα μάτια μου...
Και να σε γνωρίσω από κοντά, ήταν ένα από τα ελάχιστα αληθινά όμορφα, που μου έδωσε αυτό το μέρος...Ειλικρινά...
Ο δράκος αγαπητέ έχει μεγάλο στομάχι, για να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι αυτό που κοιτάμε σηκώνοντας το κεφάλι...
Είναι έκλειψη ηλίου...Ότι το καφέ και το κίτρινο που μας σκεπάζει δεν είναι καταχνιά...μιζέρια...
Μα αμμοθύελλα που θα περάσει...
Και μαζί της περνάμε κι εμείς...
Μέχρι που να φτάσει ο ρόγχος...Και εκεί θυμόμαστε όλα τα ηλιοβασιλέματα που χαραμίσαμε...
Η μοναδική στιγμή που μοιάζει αιώνια...
Η ανάσα μας που φεύγει και δεν μπορούμε πια να την συγκρατήσουμε...

 

Eίναι το προσωπικό μου στοίχημα, φίλε μου. Η τελευταία αυτή ανάσα να μη συνοδεύεται από ένα "γιατί", αλλά από ένα χαμόγελο...

 

Και εύχομαι με χαμόγελο να φύγεις φίλε μου...
Εγώ ξέρω ότι "γιατί" δεν θα τα έχω...
Απλά επειδή προσπαθώ τα πάντα η να τα κάνω να ζουν...
Η τα σκοτώνω και τα θάβω...
Τίποτε το μετέωρο...

Και στην κηδεία μου θα ήθελα να φορούν λευκά...
Να είναι χαρούμενοι...
Να μην κλαίνε...

Και την τελευταία μου ανάσα θα ήθελα να την πάρουν τα σπουργίτια...

 

Μπρρρρρ σκιαχτηκα!! Μηπως ν αλλαζες φιλους;

 

χαχαχα... που να ψάχνω τώρα σε ξένα μνήματα...

 

Δεν ξερω κανε κατι παντως, αλλαξε κ φιλους κ βιβλιοπωλειο  

 

Θ' αλλάξω προμηθευτή, γιατί τελευταία μου πασάρει ληγμένα...χαχαχα

 

Α γεια σου!