ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ

Απάντηση: ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ

Σκοτεινό δλδ αδιευκρίνιστο, ασαφές, μισοκρυμμένο, άπιαστο, ορατό αλλά μακρινό, μυστηριώδες (ίσως και νοσηρό)
Πραγματικό ή πλάσμα της φαντασίας; Ή η φαντασία συμπληρώνει ιδανικά (ή βασανιστικά) τις κρίσιμες λεπτομέρειες (ή ακόμη και την ουσία) που το φως δεν αποκαλύπτει;

Αντικείμενο δλδ αυτό στο οποίο αναφέρεται ή για το οποίο ενεργεί το υποκείμενο. Πιθανότατα χωρίς τη συμμετοχή του ή εν άγνοια του ή εν τη απουσία του

Πόθος η ισχυρή, έντονη ερωτική επιθυμία, η ακατανίκητη έλξη

Το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου είναι λοιπόν το ιδανικό, το μυστηριώδες ον, το φτιαγμένο ως επί το πλείστον μέσα στη φαντασία (με αφορμή το πραγματικό ή και χωρίς αυτό), στο οποίο η ακατανίκητη ερωτική έλξη του υποκειμένου αναφέρεται ή στρέφεται πιθανά εν άγνοια του ή εν τη ανυπαρξία του

Όταν η επιθυμία στραφεί σε «σκοτεινό αντικείμενο» η προσπάθεια για την κατάκτηση του άπιαστου που παραμένει φυσικά ατελέσφορη, μετατρέπεται σε ατέρμον βασανιστικό πάθος. Το πάθος συντηρείται από τη ιδιότητα του αντικειμένου του πόθου να είναι μισοκρυμμένο, δηλαδή εν μέρει κρυμμένο και εν μέρει ορατό. Ως ορατό (εν μέρει ή έστω φαντασιακά) μοιάζει δυνατό να κατακτηθεί και ως κρυμμένο (μη ορατό) είναι απόμακρο, ξένο και αδιάφορο για την ενέργεια του υποκειμένου.

Το σκοτεινό αντικείμενο είναι το εξιδανικευμένο αντικείμενο του έρωτα (ιδανικό δυστυχώς μόνο μέσα στη σκιά του) που όταν προσπελαστεί στην πραγματικότητα και το πραγματικό όλο γίνει οικείο και φωτιστεί στη λεπτομέρεια του, μάλλον απογοητεύει (εντός τριμήνου όπως λέει και ο isnogood), και αποδεικνύεται λιγότερο από ότι η φαντασία είχε την ικανότητα να πλάσει

Αντίθετα το φωτεινό (αλλά καθόλου αντικείμενο) είναι το πραγματικό, αυτό που δε κρύβεται (ή συνηθέστερα δεν το κρύβει επιμελώς το υποκείμενο συνειδητά ή ασυνείδητα) αυτό που κάθε στιγμή δείχνει κοντινό, οικείο και ασφαλές και δημιουργεί και ανανεώνει τον πόθο λειτουργώντας σαν μαγική εικόνα. Μια μαγική εικόνα που έχει την ικανότητα να εμφανίζει κάτι νέο σε κάθε νέο κοίταγμα της και αφήνει να ανακαλυφθούν συνεχώς νέες μορφές μέσα της που πάντα υπήρχαν αλλά τα μάτια του υποκειμένου μέχρι την προηγούμενη ματιά δεν είχαν την ικανότητα να δουν και η φαντασία του να πλάσει

Αλλάζω την ερώτηση λοιπόν και απαντώ για τη «μαγική εικόνα» του πόθου μου
Αυτόν που υπάρχει (Τον αγγίζω Τον νιώθω, Τον βλέπω, Τον ακούω, Του μιλώ) που κάθε στιγμή είναι κοντά μου αλλά και πάντα μπροστά μου ως οδηγός. Αυτόν που είναι άνθρωπος γήινος, υλικός αλλά αποδεικνύεται πάντα πιο ιδανικός από τη φαντασία μου. Αυτόν που με ξαφνιάζει πάντα έχοντας πάντα κάτι νέο και όμορφο να δείξει, πιο όμορφο από ότι τα μάτια είχαν δει πρωτύτερα, χωρίς όμως να μου προκαλεί φόβο προσπαθώντας να τυλιχτεί με μυστήριο ή να κρατήσει εσκεμμένα απόσταση για να διατηρήσει μια εύθραυστη (τελικά) γοητεία.

Είναι Αυτός που μέσα Του τα πάντα ΥΠΑΡΧΟΥΝ, είναι πάντα εκεί, μέσα στο φως και αυτό που αλλάζει είναι η ματιά μου που αποκτά την ικανότητα σιγά σιγά να Τον βλέπει.

Μέσα σ αυτή τη διαδικασία, σχεδόν αναγκάζομαι, να ερωτεύομαι συνεχώς και ξανά, υπέροχα υπαρκτά, Αυτόν τον νέο (ίδιο και υπάρχοντα) άνθρωπο πιο πλούσια, πιο γεμάτα κάθε φορά (πέντε χρόνια τώρα)

 

Re: Απάντηση: ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ

Βάσει αυτής της εξήγησης, συμφωνώ και εγώ με όσα αναφέρονται πιο πάνω μιας και εκφράζουν ακριβώς αυτά που αισθάνομαι. Η μόνη, ίσως, διαφορά στη δικιά μου περίπτωση (εκτός απ' τον αριθμό των χρόνων, που είναι εφτά) είναι ότι με οδηγεί και τον οδηγώ ακριβώς το ίδιο, όποτε το χρειάζεται ο καθένας μας.
Δεν θα τον/του άλλαζα (με) τίποτα.

Υ.Γ. soutzoukakia, ΜΠΡΑΒΟ! Φανταστικά όμορφο post  

 

Re: Απάντηση: ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ

Ωραίες οι μακρόχρονες σχέσεις. Δηλώνω fan του είδους. Μέχρι να προλάβεις να ανακαλύψεις τις επιθυμίες Του (και τις δικές σου) αυτές έχουν πολλαπλασιαστεί σαν μανιτάρια. Δεν φτάνει ο χρόνος (να τον βάζετε διπλόφαρδο παιδιά). Μερικές επισημάνσεις:

Θα αναγκαστώ να διαφωνήσω, αν και καταλαβαίνω και τις δικές σου αντιρρήσεις επί του θέματος. Συμφωνούμε διαφωνώντας (ή διαφωνούμε συμφωνώντας). Εγώ τοποθετώ τον έρωτα εκεί που του αρμόζει. Μιλώ βιωματικά ασφαλώς (δεν θα ήθελα να αναφερθώ στον Aldo πάλι, τον ξευτιλίσαμε), αλλά έχω την εντύπωση ότι η πραγματικότητα ΕΙΝΑΙ πολύ καλύτερη από τις παπαροφαντασίες και τις εξιδανικεύσεις. Να σου δώσω ένα παράδειγμα: κάποτε ο (τότε) φίλος μου, με τον οποίο ήμουν ερωτευμένη, θύμωσε με κάτι που είχα κάνει (δεν άντεξε την ματιά μου καθώς με ξέσκιζε ένα τεράστιο «λυκόσκυλο» - το ότι ήμουν ερωτευμένη ουδόλως με απέτρεψε από τον σκύλαρο). Με πήγε σε ένα απομονωμένο σπίτι στη Χαλκιδική, μου ζήτησε να γδυθώ εντελώς και με έδεσε στη βάση της σκάλας με ένα χοντρό σχοινί. Τα χέρια μου ήταν τεντωμένα πάνω από το κεφάλι μου και στεκόμουν ξυπόλητη στα κρύα πλακάκια. Ήταν χειμώνας και το σπίτι δεν είχε θέρμανση πέρα από ένα τζάκι που ήταν απελπιστικά μακριά μου. Τουρτούριζα από το κρύο και από το φόβο. Έβγαλε τη ζώνη του και με έδειρε μέχρι που κρεμόμουν από το σκοινί σαν σακί με πατάτες. Νομίζω πως για λίγο έχασα την ανθρώπινη ιδιότητά μου. Απλά ανάσαινα, αισθανόμουν το πετσί μου να με καίει και περίμενα το επόμενο χτύπημα. Δεν μπορούσα να κλάψω. Ούτε καν να παρακαλέσω. Κάπως έτσι ίσως αισθάνεται ένα ζώο που κρυώνει και πονάει. Ήταν εξαιρετικό.

Την άλλη μέρα ανέβασα πυρετό. Τα σημάδια έμειναν για 15 μέρες περίπου. Πονούσα σε κάθε μου κίνηση. Να διευκρινίσω ότι ο τύπος ήταν (και παραμένει) βανίλα. Αρραβωνιάστηκε την καλύτερη φίλη μου και ζουν στη…Μυτιλήνη.

Τι θα μπορούσα να φανταστώ που να ξεπερνά την ένταση της πραγματικότητας; Ποια σκιά θα μπορούσε να ξεπεράσει αυτό το βίωμα; Και αν το ξεπερνούσε, πόσο πραγματικό θα ήταν το βίωμα του πόθου; Η ερώτηση είναι ρητορική (εύκολα παρεξηγήσιμη). Αλλά η ένταση όταν τείνει να γίνει αυτοσκοπός μας οδηγεί στο νεκροκρέβατό μας όπου απλά μετανιώνουμε επειδή ΔΕΝ ΖΗΣΑΜΕ. Με ένταση. Θα ήθελα λοιπόν να επισημάνω ότι ο χώρος της φαντασίας είναι για όσους δεν υλοποιούν αυτό που επιθυμούν, για διάφορους λόγους. (Και αν θεωρείτε την ανωτέρω εμπειρία μπίχλα και καταθλίψα, think again. Δεν είναι. Κι έχω κι άλλες.)

Ο Δημήτρης (Χρόνια του Πολλά με την ευκαιρία) δεν ήταν αντικείμενο (σε αυτό έχεις δίκιο). Και δεν είχε κάτι να κρύψει ούτε καν από τον ίδιο του τον εαυτό. Ενσάρκωνε πλήρως το γνωστό “what you see is what you get.” Αλλά οικείο και ασφαλές; Ας καγχάσω. Έχω ιστορίες να σας σηκωθεί η τρίχα αγαπητή soutzoukakia. Παρόλα αυτά έμεινα 10 χρόνια μαζί του (αν θέλεις να μιλήσουμε για Χρόνια).Πόθος; Σαφώς υπήρχε. Μαγική εικόνα; Μάλλον εγώ ήμουν η δική του (και μην παριστάνετε ότι σας εκπλήσσει αυτό). Γιατί τελείωσε η σχέση; Δεν ήταν αρκετά ιδανική; Την είχε ξεφτίσει η καθημερινότητα; Πάπαλα. Έπρεπε να τον δείτε να σκάβει ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ για να φυτέψει λουλούδια στον τάφο του πατέρα μου. Ποια ιδανική σκιά μπορεί να το ξεπεράσει αυτό;

Τότε γιατί τελείωσε η σχέση; Απλούστατα, ήθελα να κάνω τζακούζι με έναν όμορφο δίμετρο νεαρό και ο Δ με τσάκωσε. Είχε τα όριά του ο άνθρωπος. Πολύ σκέφτεστε βρε παιδιά και πολύ το φιλοσοφείτε. Η ζωή (γένους θηλυκού) είναι πολύ πουτάνα.

Μιλάς για κάποιον οιονεί παρόντα; Για τον ιδανικό εραστή ή για τον Mr. Σάρκα και Οστά; Δεν το ξεκαθαρίζεις. Αχ αυτή η ασάφεια. Καλή ως άμυνα, δε λέω, αλλά… Η πραγματικότητα έχει πολλά (πάρα πολλά) πρόσωπα. Συνήθως έχει το πρόσωπο που της δίνει το βλέμμα μας. Τυχαίνει να εμπιστεύομαι το βλέμμα μου (και ναι, δεν περνάει μέσα από τους μωβ φακούς μου αλλά από την καρδιά μου. Η οποία είναι σαφής).

Και κάτι ακόμη: δεν μπορείς να ερωτευθείς κάποιον που δεν είναι ήδη μέσα σου ως προϋπάρχουσα εικόνα. Το σώμα και η μνήμη (αυτή που σε κάνει να θυμάσαι το γεγονός πριν αυτό συμβεί) δεν σε ξεγελούν. Είναι Αυτός. Ένα ποίημα που τα λέει όλα:

Το μόνο που αποζητά την ερμηνεία μας είναι ότι τελικά η ποιήτρια ψεύδεται. You bastard I’m through? Δεν πας καλά Σύλβια (το κεφαλάκι στο φούρνο είναι η απόδειξη). Δεν ξεριζώνεται από μέσα της το σκοτεινό αντικείμενο μόνο και μόνο επειδή το ονομάτισε (ούτε επειδή εμφανίστηκε ορατά και υπαρκτά στη ζωή της και φωτίζει το δρόμο της). Δεν τα ξέρει όλα ο Λακάν. Ίσως επειδή δεν είναι Γυναίκα.

Καλά είπες «μάλλον». Απογοητεύουν οι απογοητευτικοί. Αποδεικνύονται λίγοι όσοι είναι λίγοι. Όσο για το «ιδανικό» είναι απλά ένα καρότο που το δένεις μπροστά από το γαϊδούρι σου (ή το κουτσάλογό σου) και το βάζεις να τρέχει (εκεί που θέλεις εσύ να τρέχει). Αν θέλεις να τρέχει και πιο γρήγορα, όλο κι όλο που έχεις να κάνεις είναι να του βάλεις και λίγο νέφτι στον κώλο.

Τι καλά που τα λέω! Mistress θα έπρεπε να δηλώνω (πάω χαμένη γαμώτο).

Κατά τα άλλα μπράβο soutzoukakia. Πολύ καλό post. (Ρομαντζάρεις επικίνδυνα)  

ΥΓ. Η κατάκτηση των ορατών μπορεί να είναι εξίσου δύσκολη. Όπως και η διατήρηση κατοχής των κεκτημένων (ορατών τε και αοράτων).

 

Απάντηση: ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ

Περαστικά στη φίλη σου.

 

Re: Απάντηση: ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ

"Grown-ups never understand anything by themselves, and it is exhausting for children to have to provide explanations over and over again."

The Little Prince

 

Η δικη μου αποψη για το σκοτεινο αντικειμενο του ποθου, ειναι οτι αυτο παντα ξεπερναει την πραγματικοτητα της ζωης μας. Πιστευω οτι τα αρσενικα μελη του φορουμ, και ας μου επιτραπει να πω τα εμπειροτερα απο αυτα, θα ξερουν καλα οτι δεν υπαρχει πραγματικοτητα που να ειναι αρκετα καλη ωστε να ειναι καλυτερη απο την φαντασιωση μας, εκτος και αν ειμαστε αρκετα ατυχοι ωστε να την συναντησουμε με σαρκα και οστα, που σημαινει ενα απο τα παρακατω:
1. φτωχη φαντασια
2.νωχελεια
3.υπαρχει οντως το αλλο μισο για τον καθενα μας.

Χωρις να απαξιωνω τις μακροχρονες σχεσεις, και συναμα δηλωνοντας αποστροφη στις παραλληλες σχεσεις, η βιωματικη απομυθοποιηση των ινδαλματων, η αναπροσαρμογη των επιθυμιων, η συνεχης κινητικοτητα και η θεση νεων στοχων ειναι υγιη δειγματα, που μας οδηγουν στην πρωτογενη πηγη της ευτυχιας, που ειναι η αβεβαιοτητα, η αναληψη ρισκου και ο συνεχης επαναπροσδιορισμος του εαυτου μας στο διηνεκες.
Κατι δηλαδη που το ανθρωπινο γενος εχει χασει σταδιακα την ικανοτητα να αισθανεται, ενοχοποιωντας για λογους εξυπηρετησης των συγχρονων κοινωνικων αναγκων, το πρωτογενες παθος που ταλαντευεται μεταξυ ζωης και θανατου.
Η κοινωνια της καταναλωσης που αναγει ως υψιστο αγαθο την ασφαλεια, την σιγουρια, και περιληπτικα την διαρκεια , για πρακτικους λογους οπως η εξωφληση του στεγαστικου δανειου, η κυτταροποιηση του ατομου σε παραγωγικες μοναδες και η καθιερωση της νομιμοτητας σε βαρος των πολλων, υποκαθιστουν υπουλα τα πρωτογενη αντικειμενα του ποθου μας με εμπορευματοποιημενα υποκαταστατα.
Σε αυτον λοιπον τον κοσμο, τα αντικειμενα του ποθου μας διαθλωνται ολο και περισσοτερο, μεχρι να χαθουν στο σκοταδι της ματαιης αναζητησης τους μεσα απο διαστρεβλωμενα προτυπα που μας απονευρωνουν συναισθηματικα και διανοητικα, μεταγγιζοντας τα αιμοπεταλια μας με σιλικονη και πυριτιο,ποδηγετωντας μας σε ενα εξελικτικο μονοπατι που μας ξεμακραινει απο τις πραγματικες αναγκες μας, και οπου πλασιε-μεσσιες βαζουν στα ονειρα μας ταμπελακια με τιμες σε ευρω.
Το σκοτεινο αντικειμενο του ποθου μας βρισκεται πλεον σε μια συνολικη συνειδηση που δεν μας ανηκει, και που μας αποκρυπτει τον δρομο ανακαλυψης και κατακτησης του, οσο αρκουμαστε να μαθαινουμε για τη ζωη, παρα να μαθαινουμε την ιδια τη ζωη.
Κι αν ακουγονται δραματικα ολα αυτα, δεν ειναι αρκετα δραματικα φαινεται,ωστε να μας κανουν να πηδηξουμε απο την βαρκα της ραστωνης και να καταδυθουμε στα σκοτεινα νερα οπου κατοικουν ολα εκεινα τα σκοτεινα αντικειμενα που περιμενουν να τα ποθησουμε, να τα ανακαλυψουμε, και που αξιζει να ζησουμε και να πεθανουμε γι αυτα.
Τελος, οποιος διαβασε μεχρι εδω, να μη με καταριεται, η ευθυνη ειναι δικη του να επιμενει να διαβαζει σε ενα φορουμ τις σκοτεινες μαλακιες των αλλων.  

 

Απάντηση: ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ

@dora_salonica:

Από το πρώτο σκέλος της απάντησης σου κρατάω αυτό:
(dora_salonica έγραψε: ) "ο χώρος της φαντασίας είναι για όσους δεν υλοποιούν αυτό που επιθυμούν"
που σημαίνει για μένα ότι συμφωνούμε χωρίς καν να διαφωνούμε.  
Σε καμιά περίπτωση δε προτιμώ-προτείνω το φαντασιακό από το πραγματικό
Τα υπόλοιπα που γράφεις είναι βιωματικό παράδειγμα. Δεν έχω κανένα λόγο να το σχολιάσω αυτό
Ίσως η ένσταση σου να είναι στο ότι κάποιες φορές η πραγματικότητα νικάει την πιο ισχυρή φαντασία
Ούτε εδώ θα διαφωνήσω και ούτε φαίνεται να λέω κάτι άλλο στο προηγούμενο post μου. Ως διευκρινιστικό συμπλήρωμα το αντιλαμβάνομαι και το δέχομαι  



Στο δεύτερο σκέλος της απάντησης κρατάω το εύθραυστο της (κάθε) σχέσης:
(dora_salonica έγραψε: ) "Τότε γιατί τελείωσε η σχέση; Απλούστατα, ήθελα να κάνω τζακούζι με έναν όμορφο δίμετρο νεαρό και ο Δ με τσάκωσε. Είχε τα όριά του ο άνθρωπος. Πολύ σκέφτεστε βρε παιδιά και πολύ το φιλοσοφείτε. Η ζωή (γένους θηλυκού) είναι πολύ πουτάνα."
Εύθραυστη θα μπορούσες να πεις και αυτή που περιγράφω εγώ γιατί όντας καλομαθημένη να ερωτεύομαι συνεχώς όταν πάψει να ανακαλύπτεται το νέο είτε γιατί σταματήσω να εξελίσσομαι είτε γιατί τα ανακάλυψα όλα και αυτός δεν εξελιχθεί, πολύ πιο εύκολα και χωρίς το διμετρο νεαρό και το τζακουζι μπορεί να λήξει ως σχέση.
Αυτή τη στιγμή έχω τη πεποίθηση ότι δε θα συμβεί αυτό. Είναι λίγο στο χέρι μου όπως ήταν και στο δικό σου, απλώς σε άλλο πεδίο.


Στην ερώτηση σου οφείλω να απαντήσω (και αν δεν υπήρχε αυτή δεν θα απαντούσα καθόλου στο post σου γιατί δεν νιώθω μέχρι τώρα να διαφωνούμε πουθενά, παρά μόνο διαφέρουμε στο ύφος του γραπτού μας λόγου. Intermediate slaveMistress-ive εσύ, vanillopervουσοsubmissive εγω   -κάποιος μιλησε για "στενότητα"΄; ):
(dora_salonica έγραψε: ) "Μιλάς για κάποιον οιονεί παρόντα; Για τον ιδανικό εραστή ή για τον Mr. Σάρκα και Οστά; Δεν το ξεκαθαρίζεις. Αχ αυτή η ασάφεια. Καλή ως άμυνα, δε λέω, αλλά…"
Νομίζω ότι έχεις δίκιο, είναι με μια σχετική ασάφεια διατυπωμένο το κομμάτι της περιγραφής μου που παραθέτεις. (το σχόλιο σου περί άμυνας δε με θίγει, σε έχω μάθει πια παλιοτσογλανακι   -συγχώρεσε μου την ξαφνική οικιότητα, ετσι μου βγήκε   )
Μιλάω γι αυτόν που υπάρχει, σήμερα, κοντά μου (ή μπροστά μου ως ο Κυρίαρχος στη σχέση μου).
Δεν είναι πλάσμα της φαντασίας, δεν είναι το εξιδανικευμένο, εν άγνοια του, αντικείμενο.
Με σάρκα και οστά. Ναι!.
Που (μπορεί να) καλύπτει τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου πριν εκδηλωθούν – διαπιστωθούν από μένα.
Τα πάντα που θέλω (μέχρι τώρα έστω) είναι εκεί, τα έχει, υπάρχουν.
Δεν τα κρύβει, δε τα δίνει με δόσεις, δε κρατάει αποθέματα – αποστάσεις ασφαλείας. Τα παρέχει απλόχερα. Το μόνο που έχω να κάνω είναι να ανακαλύπτω τις επιθυμίες μου σε μια διαδικασία προσωπικής μου εξέλιξης και ανάπτυξης της συνειδητοτητας μου.

Είναι σπάνιος άνθρωπος, ευφυέστατος, αφάνταστα ερωτικός και ερωτεύσιμος, διαθέτει μια εκπληκτική αυτογνωσία σε μια υπέροχη ψυχή και απίστευτη κατανόηση της ψυχής των άλλων, ανοικτός και δοτικός.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι τι έκανα για να το αξίζω αυτό...
Αλλά εδώ έρχεται η απάντηση η δική σου που καλύπτει και την (εκ των υστέρων διατυπωμένη) δική μου ερώτηση (χε χε):
(dora_salonica έγραψε: ) "Η πραγματικότητα (…) συνήθως έχει το πρόσωπο που της δίνει το βλέμμα μας που (…) περνάει μέσα (…) από τη καρδιά."
Και επίσης: "δεν μπορείς να ερωτευθείς κάποιον που δεν είναι ήδη μέσα σου ως προϋπάρχουσα εικόνα"
…τελικά!



Υ.Γ.1. Δεν είπε κανείς ότι ο έρωτας ως επιθυμία για κατάκτηση και μόνιμη κτήση του αγαθού (ορατού και αόρατου) είναι εύκολη υπόθεση! Ποιος θα μπορούσε;

Υ.Γ.2. Το ποίημα σου δυστυχώς δεν μπόρεσα να το ακούσω για τεχνικούς λόγους. Επιφυλάσσομαι.

 

Ευχαριστώ αγαπητή soutzoukakia. Θα συμφωνήσω και μάλιστα όχι διαφωνώντας αυτή τη φορά. Ξεκάθαρο τώρα. 

Το ποίημα της (τσογλανίζουσας) ψευταρούς:

You do not do, you do not do
Any more, black shoe
In which I have lived like a foot
For thirty years, poor and white,
Barely daring to breathe or Achoo.

Daddy, I have had to kill you.
You died before I had time--
Marble-heavy, a bag full of God,
Ghastly statue with one gray toe
Big as a Frisco seal

And a head in the freakish Atlantic
Where it pours bean green over blue
In the waters off beautiful Nauset.
I used to pray to recover you.
Ach, du.

In the German tongue, in the Polish town
Scraped flat by the roller
Of wars, wars, wars.
But the name of the town is common.
My Polack friend

Says there are a dozen or two.
So I never could tell where you
Put your foot, your root,
I never could talk to you.
The tongue stuck in my jaw.

It stuck in a barb wire snare.
Ich, ich, ich, ich,
I could hardly speak.
I thought every German was you.
And the language obscene

An engine, an engine
Chuffing me off like a Jew.
A Jew to Dachau, Auschwitz, Belsen.
I began to talk like a Jew.
I think I may well be a Jew.

The snows of the Tyrol, the clear beer of Vienna
Are not very pure or true.
With my gipsy ancestress and my weird luck
And my Taroc pack and my Taroc pack
I may be a bit of a Jew.

I have always been scared of you,
With your Luftwaffe, your gobbledygoo.


And your neat mustache
And your Aryan eye, bright blue.
Panzer-man, panzer-man, O You--

Not God but a swastika
So black no sky could squeak through.
Every woman adores a Fascist,
The boot in the face, the brute
Brute heart of a brute like you.

You stand at the blackboard, daddy,
In the picture I have of you,
A cleft in your chin instead of your foot
But no less a devil for that, no not
Any less the black man who

Bit my pretty red heart in two.
I was ten when they buried you.
At twenty I tried to die
And get back, back, back to you.
I thought even the bones would do.

But they pulled me out of the sack,
And they stuck me together with glue.
And then I knew what to do.
I made a model of you,
A man in black with a Meinkampf look

And a love of the rack and the screw.
And I said I do, I do.
So daddy, I'm finally through.
The black telephone's off at the root,
The voices just can't worm through.

If I've killed one man, I've killed two--
The vampire who said he was you
And drank my blood for a year,
Seven years, if you want to know.
Daddy, you can lie back now.

There's a stake in your fat black heart
And the villagers never liked you.
They are dancing and stamping on you.
They always knew it was you.
Daddy, daddy, you bastard, I'm through.

(Sylvia Plath, αυτοκτόνησε - δεν είχε φωτεινό Δάσκαλο αυτή). 

 

Η πραγματικοτητα..μαλιστα..

Ποια πραγματικοτητα ομως? Ακομα κι η πραγματικοτητα ειναι κατι εντελως υποκειμενικο.

Μονο για τη δικη μου μπορω να μιλησω και σας λεω πως ειναι σκαλες ανωτερη απο την φαντασια μου (και ισως ακουστει κομπασμος, δεν ειναι διολου φτωχη - η φαντασια μου- να εξηγουμαστε).

 

Εξαιρετικό!


​

 

Απάντηση: ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ

το αντικειμενο η μηπως τα αντικειμενα του ποθου μου;ποτε δε μου φτανει μονο ενα...
το αντικειμενο προτιμω να ειναι φωτεινο αλλα ο ποθος μου ειναι παντα σκοτεινος,εκει σε κατι υπογεια κρυβεται παλι.σε γενικες γραμμες να μπορει να αντεξει και να χαλιναγωγησει ισως τη διαστροφη μου! 

 

Tο σκοτεινό αντικείμενο του πόθου μου,
το πετυχαίνω μπροστά μου,
όταν δε φαντάζομαι τίποτα,
αν και μου βγάζει μια αίσθηση deja vu.

Και ο Μπουνιουέλ έτσι το είχε.
Ασαφές και μπελαλίδικο.

Εγώ είμαι πιο πρακτική.

Το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου μου,
ήταν είναι και θα είναι,
αυτό το πολύ πραγματικό αρσενικό,
που βρίσκεται ξαφνικά μπροστά μου
με σάρκα, οστά, οσμές και άλλα πολλά,
και αμέσως καταλαβαίνω ότι
από πάντα το γουστάριζα και μάλιστα πολύ.

Γίνεται, για πολλούς,
αλλά μοιάζει να ναι χαμένος κόπος,
γιατί την ώρα που πασχίζεις να κάνεις συγκεκριμένη την επιθυμία,
αυτή – η ελεεινή! – αλλάζει
είτε ανασαίνει και χύνει δίπλα σου, είτε την φαντάζεσαι.

Μου άρεσε πολύ το κείμενό σου.
Καυτό ρομαντισμό ανέδιδε.
Γι αυτό σου αφιερώνω αυτό το τραγούδι.


Ήλιος, Ικαρος, Απόλλωνας,
κάπως δυσοίωνα ερωτικά ονόματα δεν είναι;

Ετσι και αλλιώς,
η ερωτική επιθυμία φύεται εκεί που ο ήλιος δε φτάνει.
και υλοποιείται ανάλογα,
εδώ που τα λέμε.

Σφάλμα σύνθεσης μέγα εδώ.
Κατ εμέ.

Αν σκοτεινό αντικείμενο του πόθου
ίσον σκοτεινό + αντικείμενο + πόθος
τότε δεν θα υπήρχε ούτε τόση δα
παραφροσύνη του πόθου
και μόνο νομιμοποιημένα απ τον ήλιο πάθη
που δε θα τα συζητούσαμε καν.

Όμως, εχεις τον Bunuel με το μέρος σου.

Αν και στο έργο του,
την βρήκαν τελικά την άκρη οι άνθρωποι.