Ταξίδι στη Χώρα των Ταραχουμάρα

Πρόσφατα τέθηκε το θέμα σε κάποιο νήμα αν το BDSM είναι μέσο ή σκοπός, ταξίδι ή προορισμός. Βρήκα την απάντηση σχεδόν τυχαία, αν και δεν πιστεύω στις συμπτώσεις, απάντηση που ήδη ήξερα αλλά δεν μπορούσα να βάλω σε λόγια. Τα κείμενα που παραθέτω εδώ προέρχονται από το βιβλίο του Antonin Artaud «Ταξίδι στη χώρα των Ταραχουμάρα» (Εκδόσεις Αιγόκερως, 2001).

Στο βιβλίο αυτό ο Αρτώ περιγράφει τις εμπειρίες του με το πεγιότ στο Μεξικό, όπου ταξίδεψε το 1936. «Το πεγιότ είναι η ρίζα ενός μεξικάνικου κάκτου, που το ενεργό στοιχείο του είναι η μεσκαλίνη. Σε κατάλληλες δόσεις ευρύνει τη συνείδηση, εκμηδενίζοντας σχεδόν τη βούληση και αυξάνοντας στο έπακρο την αντίληψη...Το άτομο που παίρνει πεγιότ γίνεται «αντικοινωνικό», μια και αντιλαμβάνεται ότι έχει πολύ σπουδαιότερα πράγματα να σκεφτεί από το ν’ασχολείται μ’ όλες τις καθημερινές αθλιότητες, προϋπόθεση απαραίτητη για να τον αγκαλιάσει η κοινωνία.»

Αν πούμε ότι το δικό μου πεγιότ είναι το BDSM, ο παραλληλισμός γίνεται ξεκάθαρος.

ΤΟ ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΟ ΒΟΥΝΟ

Η χώρα των Ταραχουμάρα είναι γεμάτη από σημάδια, μορφές και φυσικά ομοιώματα που δε μοιάζουν καθόλου να γεννήθηκαν τυχαία, λες και οι θεοί, που εδώ είναι πανταχού παρόντες, θέλησαν να κοινοποιήσουν τις δυνάμεις τους μ’ αυτές τις παράξενες υπογραφές, όπου η φιγούρα του ανθρώπου είναι αυτή που καταδιώκεται από κάθε μεριά.

Βέβαια, στη γη δε λείπουν τα μέρη όπου η Φύση, κινούμενη από κάποιο έξυπνο καπρίτσιο, σμίλευσε ανθρώπινες φιγούρες. Εδώ, όμως, η περίπτωση είναι διαφορετική. Γιατί είναι σ’ όλη τη γεωγραφική εξάπλωση μιας Ράτσας που η Φύση θέλησε να μιλήσει...

Όταν μια ολόκληρη χώρα αναπτύσσει πάνω στην πέτρα μια φιλοσοφία παράλληλη μ’ εκείνη των ανθρώπων. Όταν είναι γνωστό ότι οι πρώτοι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν μια γλώσσα με σημάδια κι εκείνη η γλώσσα απίθανα μεγεθυσμένη πάνω στα βράχια, σίγουρα δεν μπορείς να σκεφτείς πια πως πρόκειται για ένα καπρίτσιο και πως αυτό το καπρίτσιο δεν σημαίνει τίποτε...

Γεννήθηκα ίσως μ’ ένα κορμί βασανισμένο, παραποιημένο όπως το τεράστιο βουνό. Ένα κορμί, όμως που τα πείσματά του είναι χρήσιμα: και κατάλαβα πως στο βουνό χρειάζεται να έχεις το πείσμα να μετράς. Δεν υπάρχει ούτε μια σκιά που να μη μέτρησα όταν την ένιωθα να περιστρέφεται γύρω από κάτι. Και συχνά, προσθέτοντας σκιές, έφτασα πίσω σε περίεργες εστίες...

Η ΤΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΠΕΓΙΟΤ ΣΤΟΥΣ ΤΑΡΑΧΟΥΜΑΡΑ

Όπως είπα ήδη, οι ιερείς του Τουτουγκούρι είναι αυτοί που μου άνοιξαν τον δρόμο του Σιγκούρι*, όπως ο Δάσκαλος όλων των πραγμάτων μου άνοιξε το δρόμο του Τουτουγκούρι. Ο Δάσκαλος όλων των πραγμάτων είναι αυτός που κυβερνάει τις εξωτερικές σχέσεις των ανθρώπων: τη φιλία, τον οίκτο, την ελεημοσύνη, την πίστη, την ευλάβεια, τη γενναιοδωρία, την εργασία. Η δύναμή του σταματάει στο κατώφλι αυτού που στην Ευρώπη εννοούμε ως μεταφυσική ή θεολογία, στο χώρο όμως της εσωτερικής συνείδησης επεκτείνεται πολύ περισσότερο από τη δύναμη ενός οποιουδήποτε Ευρωπαίου πολιτικού αρχηγού. Κανείς δεν μπορεί να μυηθεί, να λάβει δηλαδή το χρίσμα των ιερέων του Ήλιου και τη βαφτιστική και συνενωτική μίτρα των ιερέων του Σιγκούρι, που γίνεται μια τελετή εκμηδένισης, αν πρώτα δεν την έχει αγγίξει το σπαθί του γέρου Ινδιάνου αρχηγού που κυβερνάει την Ειρήνη και τον Πόλεμο, τη Δικαιοσύνη, το Γάμο και την Αγάπη. Φαίνεται πως κρατάει στο χέρι τις δυνάμεις που κάνουν τους ανθρώπους να αγαπηθούν ή να τρελαθούν, ενώ οι ιερείς του Τουτουγκούρι ανασηκώνουν με το στόμα τους το Πνεύμα που τις παράγει και τις διαθέτει στο Άπειρο, απ’ όπου η Ψυχή οφείλει να τις μαζέψει και να τις αναπροσαρμόσει στο εγώ της. Η δράση των ιερέων του Ήλιου αγκαλιάζει όλη την ψυχή και σταματάει στα όρια του προσωπικού εγώ όπου ο Δάσκαλος όλων των πραγμάτων έρχεται για να μαζέψει την ηχώ του. Εκεί ακριβώς με χτύπησε ο γέρος Μεξικάνος αρχηγός, με σκοπό ν’ ανοίξω πάλι τη συνείδησή μου, γιατί ήμουν κακά γεννημένος για να καταλάβω τον Ήλιο, και έπειτα, η ιεραρχική τάξη των πραγμάτων είναι εκείνη που απαιτεί, αφού περάσεις διαμέσω του ΠΑΝΤΟΣ, δηλαδή το πολλαπλάσιο, που είναι τα πράγματα, να γυρίσεις πίσω στην απλότητα του ενός, που είναι το Τουτουγκούρι ή ο Ήλιος, για να διαλυθείς τελικά και να αναστηθείς μέσα από κείνη την πράξη της μυστηριακής εξομοίωσης.

*Η λέξη Σιγκούρι υποδηλώνει άλλοτε μια θεότητα, άλλοτε μια κατάσταση και άλλοτε τη ρίζα ενός φυτού, το πεγιότ ή πεγιότλ. Και τα τρία είναι αλληλένδετα και συγχρόνως είναι ένα. Αν δεν πάρεις το Σιγκούρι–Πεγιότ, δεν μπορείς να βρεθείς στο Σιγκούρι–κατάσταση και να συναντήσεις το Σιγκούρι –Ον...

Σιγκούρι, με λίγα λόγια, είναι το μέσο και ο σκοπός, είναι η «θύρα της ενόρασης».

 

Ο Ινδιάνος Ταραχουμάρα δεν αποδίδει στο σώμα του την αξία που του δίνουμε εμείς οι Ευρωπαίοι και έχει γι αυτό μια πολύ διαφορετική αντίληψη. «Δεν είμαι τίποτε απολύτως εγώ, μοιάζει να λέει, με το να είμαι εκείνο το σώμα..Εκεί όπου εγώ είμαι εγώ και αυτό που είμαι είναι ο Σιγκούρι που μου το λέει και μου το υπαγορεύει...Ο Σιγκούρι θα πέθαινε αν δεν είχε εμένα»...

Το δεύτερο πράγμα που πρόσεξα στη μέση αυτής της προσευχής...ήταν πως αν ο Ινδιάνος είναι ένας εχθρός του κορμιού του, μοιάζει περισσότερο σαν να έχει κάνει στο Θεό τη θυσία της συνείδησής του και πως η συνήθεια του Πεγιότ τον κατευθύνει σ’ ετούτη ακριβώς την πράξη. Τα συναισθήματα που ακτινοβολούσε, περνούσαν το ένα μετά τ’ άλλο μέσα από το πρόσωπό του, και μπορούσε κανείς να διαβάσει πως ολοφάνερα δεν ήταν τα δικά του. Δεν τ’ αποκτούσε, δεν ταυτιζόταν πια μ’ αυτό που για μας είναι μια προσωπική συγκίνηση ή μάλλον δεν το έκανε με τον δικό μας τρόπο, σε σχέση δηλαδή με μιαν εκλογή ή μιαν επώαση κεραυνοβόλα και άμεση, όπως το κάνουμε εμείς. Απ’ όλες τις ιδέες που περνούν από το νου μας, υπάρχουν αυτές που δεχόμαστε και αυτές που δεν δεχόμαστε. Την ημέρα που το εγώ μας και η συνείδησή μας μορφοποιήθηκαν, ορίστηκε σ’ εκείνη την κίνηση της ασταμάτητης επώασης ένας ρυθμός διαφοροποίησης και μια φυσική εκλογή, έτσι που στο χώρο της συνείδησης να επιπλέουν μόνο οι δικές μας ιδέες, τα υπόλοιπα εξαφανίζονται αυτόματα. Πιθανόν να μας χρειάζεται χρόνος για να κάνουμε μια τομή στα συναισθήματά μας και να απομονώσουμε την εικόνα μας, αλλά εκείνο που σκεφτόμαστε για τα πράγματα σχετικά με τα πρωταρχικά σημεία, είναι όπως το τοτέμ μιας αδιαφιλονίκητης γραμματικής που διαιρεί τους όρους της λέξη με λέξη. Και το εγώ μας, όταν το ρωτάμε, αντιδρά πάντα με τον ίδιο τρόπο: σαν κάποιος που ξέρει πως είναι αυτός ο ίδιος που απαντά, και όχι κάποιος άλλος. Για τον Ινδιάνο δεν είναι έτσι.

Ένας Ευρωπαίος δε θα δεχόταν ποτέ να σκεφτεί πως αυτό που αισθάνθηκε και αντιλήφθηκε μέσα στο ίδιο του το σώμα, η συγκίνηση που τον συγκλόνισε, η παράξενη ιδέα που μόλις του ήρθε και που τον ενθουσίασε με την ομορφιά της, δεν είναι δική του, και πως κάποιος άλλος ένιωσε και έζησε όλα αυτά μέσα στο δικό του σώμα, αλλιώς θα σκεφτόταν ότι είναι τρελός, και οι άλλοι θα επιχειρούσαν να πουν πως παρανόησε. Αντίθετα, ο Ταραχουμάρα ξεχωρίζει συστηματικά εκείνο που είναι δικό του από εκείνο που είναι του Άλλου σε ότι σκέφτεται, νιώθει ή παράγει. Η διαφορά, όμως, ανάμεσα σ’ αυτόν και σ’ έναν παράφρονα, βρίσκεται στο γεγονός ότι η προσωπική του συνείδηση αυξήθηκε μέσα από αυτό το έργο του διαχωρισμού και της εσωτερικής διανομής όπου τον οδήγησε το Πεγιότ και που δυναμώνει τη θέλησή του. Αν μοιάζει να ξέρει πολύ καλύτερα αυτό που δεν είναι από αυτό που είναι, σε αντιστάθμισμα ξέρει αυτό που είναι και που είναι πολύ καλύτερο απ’ ότι εμείς οι ίδιοι ξέρουμε ότι είμαστε και θέλουμε. «Υπάρχει σε κάθε άνθρωπο, είπε, μια παλιά ανταύγεια του Θεού όπου μπορούμε ακόμα να θαυμάσουμε την εικόνα εκείνης της δύναμης του άπειρου που μας εκσφενδόνισε μια μέρα σε μια ψυχή και αυτή την ψυχή σ’ ένα σώμα...»

Με το Πεγιότ συμβαίνει ότι ακριβώς και μ’ οτιδήποτε είναι ανθρώπινο. Είναι ένα θαυμάσιο στοιχείο, μαγνητικό και αλχημικό, με την προϋπόθεση να ξέρεις να το πάρεις, στις επιθυμητές δόσεις, δηλαδή και με την απαραίτητη διαβάθμιση. Και, προπάντων, δεν πρέπει να παίρνεται άκαιρα και άτοπα. Αν, αφού πάρουν Πεγιότ, οι Ινδιάνοι γίνονται σαν τρελοί, σημαίνει πως κάνουν κατάχρηση για να φτάσουν σ’ εκείνο το σημείο της ακατάστατης μέθης όπου η ψυχή δεν είναι υποδουλωμένη σε τίποτε. Κάνοντας αυτό, δεν είναι σε σας που παρακούν, αλλά στον ίδιο τον Σιγκούρι, γιατί ο Σιγκούρι είναι ο Θεός της προ-Γνώσης του σωστού, της ισορροπίας και του αυτοέλεχγου. Όποιος έχει πιει πραγματικά το Σιγκούρι, στο μέτρο και στην αληθινή δόση του Σιγκούρι, ΑΝΘΡΩΠΟΣ και όχι ΦΑΝΤΑΣΜΑ απροσδιόριστο, ξέρει πώς έχουν τα πράγματα και δεν μπορεί πια να χάσει το λογικό του γιατί ο Θεός βρίσκεται μέσα στα νεύρα του και από κει τα κυβερνά.

 

Οι δύο βοηθοί ξάπλωσαν στο χώμα και βρέθηκαν ο ένας απέναντι στον άλλο σαν δύο άψυχοι σωροί. Αλλά και ο γέρος Ιερέας πρέπει να πήρε από τη σκόνη, γιατί μια απάνθρωπη έκφραση τον είχε κυριεύσει. Τον είδα να τεντώνεται και να ανασηκώνεται. Τα μάτια του φωτίστηκαν και μια έκφραση εξουσιαστική, παράξενη, άρχισε να τον κυριεύει. Έριξε με το ραβδί του τρία, τέσσερα ξερά χτυπήματα στη γη, και έπειτα μπήκε στο 8 που είχε χαράξει αριστερά από το Χώρο της Τελετής. Τότε, οι δύο βοηθοί φάνηκαν σαν να βγαίνουν από εκείνη την κατάσταση των άψυχων σωρών. Ο άντρας, σαν πρώτο πράγμα, κούνησε το κεφάλι και χτύπησε το χώμα με την παλάμη του χεριού του. Η γυναίκα κούνησε την πλάτη. Ο Ιερέας, τότε, έφτυσε: όχι σάλιο, αλλά την ίδια του την ανάσα. Φύσηξε με θόρυβο την αναπνοή του. Ανάμεσα από τα δόντια του. Και μέσα απ' αυτή την πράξη του πνευμονικού σπασμού, ο άντρας και η γυναίκα εμψυχώθηκαν και ορθώθηκαν εντελώς. Τώρα, από τον τρόπο που στέκονταν ο ένας απέναντι στον άλλο, από τον τρόπο κυρίως που στεκόταν ο καθένας στο χώρο, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που θα στέκονταν στις κοιλότητες του κενού και στις αμυχές του άπειρου, κατάλαβα πως αυτοί που βρίσκονταν εκεί δεν ήταν πια ένας άντρας και μια γυναίκα, αλλά δύο στοιχεία: το αρσενικό, με το στόμα ανοιχτό, τα ούλα να χτυπούν, κόκκινα, φλογισμένα, ματωμένα και σαν ξεσχισμένα στη ρίζα των δοντιών, σχεδόν διάφανα εκείνη τη στιγμή, ίδια με γλώσσες προσταγής. Το θηλυκό, νύφη ξεδοντιάρα, με τους γομφίους τρυπημένους από τη λίμα, σαν ένα ποντίκι στην ποντικοφωλιά του, συμπιεσμένο στον ίδιο του τον ζωώδη οργασμό, να δραπετεύει, να γυρίζει γύρω από το μαλλιαρό αρσενικό. Και ήταν έτοιμοι να χτυπηθούν μεταξύ τους, να βυθιστούν ο ένας μέσα στον άλλο, όπως τα πράγματα που, αφού κοιτάχτηκαν για μια στιγμή και πολέμησαν, ανακατώνονται μπρος στο αδιάκριτο και ένοχο μάτι του Θεού, που σιγά σιγά πρέπει να παραγκωνίσει την πράξη τους...

Υπάρχει σε μένα κάτι το φριχτό που ανεβαίνει και δεν προέρχεται από μένα, αλλά από τα σκοτάδια που υπάρχουν σ' εμένα, εκεί όπου η ψυχή του ανθρώπου δεν ξέρει που το εγώ αρχίζει και που τελειώνει...

Έμεινα, λοιπόν, μια δυο μέρες ακόμα στους Ταραχουμάρα με σκοπό να γνωρίσω καλά το Πεγιότ, και θα χρειαζόταν ένα μεγάλο βιβλίο για να αναφέρω όλα όσα είδα και ένιωσα κάτω από την επήρειά του και όλα όσα ο ιερέας και οι βοηθοί του και οι οικογένειές τους μου είπαν ακόμα γι αυτό το θέμα. Όμως, ένα όραμα που είδα και που με συγκλόνισε θεωρήθηκε αυθεντικό από τον Ιερέα και την οικογένειά του και αφορούσε, φαίνεται, αυτό που πρέπει να είναι ο Σιγκούρι και που είναι ο Θεός. Αλλά δε φτάνεις εκεί χωρίς πρώτα να περάσεις μέσα από ένα κομμάτιασμα και μια αγωνία που σε κάνουν να νιώθεις σαν αναποδογυρισμένος και ξαναχυμένος από την άλλη μεριά των πραγμάτων και παύεις να κατανοείς τον κόσμο που μόλις εγκατέλειψες.

Λέω: ξαναχυμένος από την άλλη μεριά των πραγμάτων, και σαν μια φοβερή δύναμη να επιτρέπει να επιστραφείς σ' αυτό που υπάρχει από την άλλη μεριά. Δε νιώθεις πια το σώμα που μόλις άφησες και που σε σιγούρευε με τα όριά του, αντίθετα, με το ν' ανήκεις στο απεριόριστο και όχι στον εαυτό σου, νιώθεις πολύ περισσότερο ευτυχισμένος γιατί καταλαβαίνεις ότι αυτό που ήταν ο εαυτός σου προήλθε από το κεφάλι αυτού του απεριόριστου, το Άπειρο...

 

Εγώ πάντως θα το αγοράσω. Ευχαριστώ πολύ Δ.!

 

Στο τέλος του περασμένου Σεπτέμβρη εκείνες οι κακές ιδέες, εκείνες οι ψεύτικες ιδέες, εκείνες οι δαιμονισμένες αντιλήψεις, αυτές καθαυτές ανάξιες, άρχισαν να εξαφανίζονται, τον Οκτώβρη σχεδόν δεν υπήρχαν πια. Από τις 15 ή τις 20 του περασμένου Νοέμβρη ένιωσα να ξαναγυρίζουν σ΄εμένα η ενέργεια και η διαύγεια. Προπάντων, ένιωσα επιτέλους ελεύθερη τη συνείδησή μου. Καμιά λαθεμένη αίσθηση. Καμιά κακή αντίληψη. Τώρα, από μέρα σε μέρα, αργά αλλά σταθερά, παγιώνεται μέσα μου μια αίσθηση σιγουριάς, εσωτερικής βεβαιότητας.

Αν, τον τελευταίο καιρό, μου έτυχε να έχω αντιδράσεις που μοιάζουν μ' εκείνες που έχουν μερικοί που τους χτύπησε θρησκευτική μανία, δεν είναι τίποτε άλλο από το κατάλοιπο των ελεεινών συνηθειών που απόκτησα αντιμετωπίζοντας πεποιθήσεις ανύπαρκτες. Όπως η θάλασσα αφήνει, όταν αποτραβιέται, στην παραλία, ένα απόθεμα που το διασκορπίζουν οι άνεμοι, αρκετές εβδομάδες τώρα, χρησιμοποίησα όλη τη δύναμη της θέλησής μου για να απαλλαγώ απ' αυτά τα λίγα κατάλοιπα. Και παρατηρώ πως φεύγουν μέρα με τη μέρα.

 

Δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει για εξασθένιση της θέλησης, που οφείλεται σε σκοτεινές αιτίες, έναν άνθρωπο που είναι κλεισμένος έξι χρόνια σ' ένα τρελοκομείο και που εδώ και τρία χρόνια υποσιτίζεται. Τυχαίνει να περάσουν μήνες χωρίς να φάω λίγη ζάχαρη ή λίγη σοκολάτα. Όσο για το βούτυρο, ούτε ξέρω πόσο καιρό έχω να το δοκιμάσω.

Δε σηκώνομαι ποτέ από το τραπέζι χωρίς μια αίσθηση πείνας γιατί, εσείς το ξέρετε, οι μερίδες είναι ελάχιστες.

Και προπάντων το ψωμί είναι ανεπαρκές. Πριν από το κομματάκι της σοκολάτας που μου έδωσαν προχθές, Παρασκευή, πάνε οκτώ μήνες που δεν έφαγα σοκολάτα. Δεν είμαι άνθρωπος που αφήνεται να αμελήσει το καθήκον του για έναν οποιοδήποτε λόγο, τουλάχιστον, όμως, μη με κατηγορείτε για έλλειψη ενεργητικότητας σε μια περίοδο όπως αυτή, που τα απαραίτητα συστατικά για την ανανέωση της ενέργειας λείπουν εντελώς από την τροφή που μας δόθηκε. Και, κυρίως, μη μου ξανακάνετε ηλεκτροσόκ για αδυναμίες που ξέρετε θαυμάσια ότι δεν είναι έξω από τον έλεγχο της θέλησής μου, της διαύγειάς μου, της προσωπικής μου εξυπνάδας. Αρκετά, αρκετά, και πάλι αρκετά μ' αυτό τον τραυματισμό της τιμωρίας.

 

Και μετά από είκοσι οκτώ μέρες αναμονής αναγκάστηκα να υποστώ, για μιαν ατέλειωτη βδομάδα, μια κωμωδία που δεν έχει το όμοιό της. Σ' όλο το βουνό γινόταν ένα ασταμάτητο πηγαινέλα απεσταλμένων, που ισχυρίζονταν πως τους στέλνουν οι μάγοι. Μόλις, όμως, φεύγαν οι απεσταλμένοι εμφανίζονταν οι μάγοι, έκπληκτοι που ακόμη τίποτε δεν ήταν έτοιμο. Κι εγώ ανακάλυπτα πως με κορόιδεψαν.

Μου φέραν ιερείς που θεραπεύουν με τ' όνειρο και που μιλούν αφού ονειρευτούν.

"Κείνοι του Σιγκούρι (χορός του Πεγιότ) όχι καλοί, έλεγαν. Πάρε τούτους δω". Και σπρώχναν προς το μέρος μου γέρους που αναδιπλώνονταν απότομα στα δύο, κάνοντας να κουδουνίσουν περίεργα τα φυλαχτά κάτω από τα πανωφόρια τους. Και είδα πως είχα να κάνω με ταχυδακτυλουργούς και όχι με μάγους. Και έμαθα, εξάλλου, πως αυτοί οι ψευτο-ιερείς ήταν αδελφικοί φίλοι του νεκρού.

Μια μέρα αυτός ο αναβρασμός καλμάρησε, χωρίς φωνές, χωρίς συνομιλίες, χωρίς καινούργιες υποσχέσεις από μέρους μου. Σαν όλα τούτα να ήταν μέρος της τελετής και το παιχνίδι να κράτησε αρκετά.

Στα βάθη του βουνού κείνων των Ινδιάνων Ταραχουμάρα δεν ήρθα σίγουρα για να ψάξω για ζωγραφικές αναμνήσεις. Υπέφερα αρκετά, νομίζω, και αξίζω ν' αποζημιωθώ από λίγη πραγματικότητα.

 

Στα πόδια του κάθε μάγου, μια τρύπα που στο βάθος της το Αρσενικό και το Θηλυκό της Φύσης, απεικονισμένα από τις ερμαφρόδιτες ρίζες του Πεγιότ (είναι γνωστό ότι το Πεγιότ παριστάνει την εικόνα ενός ανδρικού και ενός γυναικείου οργάνου ενωμένα), κοιμούνται μέσα στην Ύλη, δηλαδή στο Συγκεκριμένο.

Και η τρύπα, με μια λεκάνη από ξύλο ή πηλό αναποδογυρισμένη πάνω της, απεικονίζει αρκετά καλά τη Σφαίρα του Κόσμου. Πάνω στη λεκάνη, οι μάγοι τρίβουν την ένωση ή την απομάκρυνση των δύο στοιχείων, και τα τρίβουν στο Αφηρημένο, δηλαδή στην Αρχή. Ενώ από κάτω, αυτά τα δύο Στοιχεία ενσαρκωμένα, ξεκουράζονται στην Ύλη, δηλαδή στο Συγκεκριμένο...

Κάπου εδώ υπάρχει ένα μυστήριο, που οι μάγοι Ταραχουμάρα μέχρι τώρα το διαφύλαξαν με πείσμα. Γι αυτό το κάτι που απόκτησαν, γι αυτό που έχουν αποκτήσει θα έλεγα, κανένας Ινδιάνος Ταραχουμάρα που δεν ανήκει στην αριστοκρατία της αίρεσης δε μοιάζει να έχει την παραμικρή ιδέα. Όσο για τους μάγους, σε αυτό το σημείο δεν μπορείς να τους πάρεις λέξη...

Υπήρχε, λοιπόν, εκείνος ο κινητός θόλος, εκείνη η υλική διάταξη από κραυγές, προφορές, βήματα και τραγούδια. Αλλά, πάνω απ' όλα, πέρα απ' όλα τούτα, υπήρχε η εντύπωση ότι πίσω απ' όλα τούτα, περισσότερο απ' όλα αυτά και πιο κει, κρυβόταν κάτι άλλο: το Βασικό...

Έπρεπε πια, αυτό το κάτι τι που ήταν θαμμένο πίσω από εκείνη την ασήκωτη κονιορτοποίηση που εξισώνει την αυγή με τη νύχτα, έπρεπε αυτό το κάτι να βγει έξω, να χρησιμεύσει, να χρησιμεύσει με την ίδια μου τη σταύρωση.

Ήξερα ότι η μοίρα μου ήταν ανεπανόρθωτα δεμένη μαζί του. Ήμουν έτοιμος για όλα τα καψίματα και περίμενα το πρωτόλειο κάψιμο, προβλέποντας ότι αυτή η κατάσταση γρήγορα θα γενικευτεί...