Ταπεινοφροσύνη.

Σε μια πρόσφατη συζήτηση με μια φίλη υποτακτική αναφερθήκαμε στην ταπεινοφροσύνη. Δύσκολο θέμα για τους υποτακτικούς που σε γενικές γραμμές θεωρώ εγωκεντρικότατα πλάσματα συν το Ελληνικό στοιχείο που μας κάνει πάντα καλύτερους από τους άλλους... ε όπως καταλαβαίνεται υπάρχει μια σχετική δυστοκία.

Μια υποτακτική ή ένας υποτακτικός θα πρέπει by default να είναι ταπεινός?
Η γνώμη μου είναι πως καλό θα είναι όλοι οι άνθρωποι να έχουν την δόση τους και περισσότερο ο υποτακτικός σε σχέση με τον Κυρίαρχο αλλά κάτι τα βιώματα, κάτι το ταπεραμέντο μας, η ταπεινοφροσύνη είναι μάλλον κάτι που μαθαίνεται στην διάρκεια της εκπαίδευσης, όταν κατανοούμε βαθύτερα τις ανάγκες και την φύση μας.

Κάποτε είχα βάλει ένα thread σχετικά με το αν ο Κυρίαρχος είναι καλύτερος από τον υποτακτικό.
Σε επίπεδο ανθρώπου είχαμε καταλήξει πως είναι ισότιμοι. Σε επίπεδο ικανοτήτων η ισοτιμία Τ/τους είναι επίσης συχνό φαινόμενο.
Σε κάποια πράγματα έχει περισσότερες ικανότητες ο ένας και σε άλλα ο άλλος.

Το θέμα είναι, μπορεί και θέλει ένας υποτακτικός να υποταχθεί σε κάποιον εάν δεν αισθάνεται ταπεινός απέναντι του? Εάν αισθάνεται στο ελάχιστο καλύτερος (με την αλαζονική έννοια), εάν αισθάνεται να τον ανταγωνίζεται σε οποιοδήποτε επίπεδο? Νομίζω πως δεν γίνεται.
Θεωρώ πως πρέπει να βρίσκουμε στον Κυρίαρχο, στοιχεία και αποδείξεις ανωτερότητας, ικανότητες που λείπουν από τους υποτακτικούς. Προσωπικά είμαι άνθρωπος των αποδείξεων και ο τίτλος του Κυρίαρχου καλώς ή κακώς δεν μου αρκεί από μόνος του για να με κάνει να υποταχθώ, αλλά εδώ δεν μιλάω για υποταγή.

Η ταπεινοφροσύνη δεν έχει να κάνει με αποδείξεις και συγκρίσεις. Δεν έχει να κάνει μόνο με τον έναν ή τον άλλον που έχουν αποδειχθεί ικανότεροι σε κάποιους τομείς.
Η ταπεινοφροσύνη είναι προσωπικό στοίχημα και έχει να κάνει με το πως αντιμετωπίζουμε κατ αρχήν τον εαυτό μας και μετά όλους τους άλλους γύρω μας. Δεν μιλάω για δουλοπρέπεια. Η ταπεινοφροσύνη δεν στερείται αξιοπρέπειας. Είναι συγγενής με την σεμνότητα και είναι το αντίθετο της έπαρσης και της αλαζονείας.
Δεν γίνεται ένας υποτακτικός και ειδικά σκλάβος να διακατέχεται από έπαρση και αλαζονεία. Μόνο από περηφάνια η οποία όμως πηγάζει από τις αποδεδειγμένες επιτυχίες του, ως υποτακτικός πρώτα και μετά ως άνθρωπος.

Η γνώμη σας?

 

Η ταπεινοφροσυνη πρεπει να χαρακτηρίζει όλους τους ανθρωπους..Κυριαρχους, sub κοκ..ειναι κατι εμφυτο..ειναι αυτο που λεμε : εισαι η δεν εισαι ταπεινοφρων..μερικοι το μαθαινουν και στην πορεια...αλλα στην πρωτη ευκαιρια το ξεχνουν..τωρα στην περίπτωση των sub..δεν νομιζω ότι απαραιτητα πρεπει να τους χαρακτηριζει αυτο..όμως-υπαρχει ένα όμως- μπροστα στους Αφεντες/ντρες τους πρεπει να ειναι ταπεινόφρωνες, ειτε με το καλο είτε με το άγριο..αλλα by the way υπαρχουν sub και δεν το ξεραμε?

 

Συμφωνώ σε αρκετά όπως φαίνεται και στο προηγούμενο μου post Κύριε Maley.
Όσο για το ερώτημα σας, λυπάμαι που δεν είχατε την τύχη να ανα-γνωρίσετε έστω μία.

 

Δεν πειραζει carissa [L_T]. Μην τα θεμε και ολα δικα μας..

 

Κατά σύμπτωση, χθες που άνοιξε αυτό το νήμα η carissa, άκουγα στο Mp3 player το “Humility” του Wim Mertens και σκεφτόμουν πως η έκφραση της ταπεινότητας στην μουσική ξεπηδά από την απλότητα του ρυθμού και της μελωδίας.

Μάλλον εκεί θα πρέπει να αναζητήσουμε και την δική μας. Στην απλότητα. Κάτι που θα έπρεπε να χαρακτηρίζει κυρίαρχους και υποτακτικούς, η ένδεια του λόγου και η λάμψη των πραξέων.
Η ταπεινοφροσύνη έχει πηγή το δέος. Απέναντι στην φύση, απέναντι στο συμπάν, απέναντι στην έτερη ψυχή, κυρίαρχη και μη.

Αστάρτη

 

Η ταπεινοφροσύνη συγχαίεται συχνά με το να είσαι μ***κας για οποιονδήποτε άλλο. Και αυτό είναι ένα τρομερό λάθος που γίνεται. Ένας ταπινός άνθρωπος έχει εγώ. Έχει τα πάντα που μπορούν να τον κάνουν καθίκι, και έναν εγωίσταρο. Αλλά ξέρει και τα ελέγχει, παραδέχεται ότι κάπου μπορεί να σφάλει.

Σε μια σχέση αφέντη/υποτακτικού, η ταπεινότητα δεν έχει και μεγάλη σχέση για να πώ την αλήθεια. Είναι ιδίον του ανθρώπου παρά του υποτακτικού. Ένας σκλάβος/α μπορεί να είναι πολύ ποιο ψωνάρα απο τον αφέντη/ρα του/της. Ένας αφέντης/ρα μπορεί να είναι πολύ πιο απλός και ταπεινός. Και ίσως αυτό απο μόνο του μπορεί να μαγέψει τους γύρω στο άτομο του/ης.

 

Είναι ταυτόσημα η ταπεινοφροσύνη με την ταπεινότητα άραγε?

 

Ειμαι εντελώς ακαταλληλος να γραψω για το θέμα οπότε καταφευγω στα λεξικά:

Διαβάζω στο λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής:

Ταπεινός (ρίζα ιαπετ. Υπο τινων) χαμηλός, χθαμαλός, μικρός το ανάστημα, κοντός, ταπεινής καταγωγής, τεταπεινωμένος, πρόστυχος, αδύνατος, μικρός, εν αθυμία διατελών, εν απογνώσει, άθλιος, ελειενός, αναξιος λόγου, ευτελής, κλπ κλπ – ούτε μία θετική έννοια

Ταπεινόφρων = ταπεινός το φρόνημα, ο ταπεινά φρονών, χαμερπής..


Διαβάζω στο λεξικό της Νέας Ελληνικής:

Ταπεινός: χαμηλός // σεμνός- μετριόφρων // πρόστυχος-δουλοπρεπής

Μεσολάβησε το … «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι» όπου η ταπεινοφροσύνη θεωρήθηκε από τους θιασώτες της υψηλόφρων στόχος.

 

ενδιαφέρον η απάντηση του KyriosG ...

εγώ όμως με βάση την δικία μου αντίληψη της έννοιας ταπεινότητα προτιμώ Κυριαρχικά Άτομα που δεν Είναι Αλλαζόνες αλλά Μετριόφρονες και από την άλλη σαν υποτακτικό άτομο σπάω την ταπεινότητα μου και γίνομε αλλάζονας περισσότερο για εριστικούς λόγους, μαρέσει να προκαλώ δηλαδή ...

αλλά όπως και να έχει, όλοι πέφτουμε..

 

Δε πιστεύω στην ταπεινοφροσύνη ειδικά σε Κ άτομα (νομίζω ότι είναι μια μέθοδος για να επιβάλλονται άλλοι). Διευκρινίζω όμως ότι άλλο μάγκας και άλλο δάγκας.

Όσο για υποτακτικά άτομα: Μπορούν νομίζω να έχουν άποψη και να πείθουν των/τους συντρόφους τους χωρίς να χάνουν την γοητεία τους (νομίζω η ταπεινότητα σε sub είναι γοητεία).

Αλαζόνας ποιος είναι;

 

Αν κάποιος (ασχέτως status) είναι πραγματικά φιλόδοξος και επιθυμεί την καλυτέρευσή του, (ως άνθρωπος γενικά ή σε οποιοδήποτε τομέα της ζωής που έχει επιλέξει) οφείλει, χωρίς να χάσει την περηφάνια του, να έχει την ταπεινότητα, δηλαδή την επίγνωση, να δεχτεί τα ελαττώματα και τις ελλείψεις του για να μπορέσει να μάθει.

Ή, με άλλα λόγια, όπως λέγεται, κανένας δάσκαλος δεν είναι καλός αν δεν είναι καλός "μαθητής" του μαθητή του.

 

Σίγουρα. Βασικά στη σχέση μαθητή/δασκάλου ίσως ταιριάζει καλύτερα ο σεβασμός.