Ταπεινοφροσύνη.

Αν δεχθούμε την ταπεινοφροσύνη ως αντίθετο της αλαζονείας τότε ουδεμία αντίρρηση. Ο ταπεινόφρων δεν κουβαλάει τουλάχιστον την βλακεία να νομίζει πως είναι κάτι που δεν είναι.

Η ταπεινοφροσύνη ως αρετή καθ’ εαυτή, σηκώνει πολύ νερό. Χρησιμοποιήθηκε ιστορικά από πολιτικά ή θρησκευτικά σχήματα που η βασική τους πελατεία ήταν οι εξαθλιωμένες (ταπεινές) μάζες. Η ανάδειξη της ταπεινότητας ως αξίας (που όπως είπα στην αρχαία ελληνική δεν έχει θετική σημασία και διαφέρει από την αίσθηση του μέτρου) είναι αφ΄ ενός κολακεία προς αυτές (τις μάζες) και συγχρόνως προτροπή να παραμείνουν «ταπεινές» δηλαδή κατώτερες.

 

Μόλις βγήκες απο το ignore list μου  

 

Πως είναι δυνατό να διάβασες το post του αφού τον είχες στην ignore list ;       

 

χα χα χα. ευχαριστω TheWildOne.

 

παλι μπηκε το post 2 φορές

 

Έχω την αίσθηση ότι η carissa[L_T] ενδιαφέρεται για την ταπεινοφροσύνη κυρίως της σκλάβας με την BDSM έννοια.

Μία γενική έννοια της ταπεινοφροσύνης είναι να αναγνωρίζουμε σε προσωπικό επίπεδο και να έχουμε συναίσθηση, ότι σε όρους συμπαντικών ισορροπιών δεν είμαστε κάτι σημαντικότερο από έναν κόκκο άμμου. Δεν γνωρίζουμε κάτι παραπάνω από αυτόν τον κόκκο άμμου για το συνολικό πλαίσιο στο οποίο ανήκουμε, δεν γνωρίζουμε γιατί υπάρχουμε, πού πηγαίνουμε, πού θα καταλήξουμε και ποιά είναι η σημασία της ύπαρξής μας αν υπάρχει γενικότερα.

Νομίζω ότι η carissa[L_T] αναζητά το πώς μεταφέρεται ένας τέτοιος γενικός ορισμός στην αυτοεικόνα και στην προς τον Κύριό της αλλά και προς Τ/τρίτους συμπεριφορά μίας κατεχόμενης σκλάβας.

Μορφές ταπεινοφροσύνης θα μπορούσαν να είναι η αγάπη χωρίς φόβο, η προσφορά χωρίς προσδοκία ανταλλαγμάτων, η αποδοχή της ύπαρξης ανώτερων δυνάμεων, η αποχή από τα συμπεράσματα - αντί για assuming is not allowed δηλαδή, να ισχύει στην ψυχή της σκλάβας ότι assuming is simply unthinkable.

Η ταπεινοφροσύνη δε νομίζω ότι είναι μορφή ψυχικής παραίτησης από τις συναισθηματικές ανάγκες της σκλάβας και η ταπεινοφροσύνη δε νομίζω να επιβάλλεται, ούτε ίσως με προτροπή από την πλευρά του Κυρίαρχου. Είναι περισσότερο μία νέα ψυχική ισορροπία, η ηρεμία και η αποδοχή της θέσης της, μίας σκλάβας που έχει ικανοποιηθεί ουσιαστικά και σε βάθος χρόνου η ανάγκη της να ανήκει.

 

Τα πιο κάτω δεν είναι τίποτα πέρα από τις σκέψεις τις οποίες έκανα αυτές τις μέρες σκεφτόμενη το ζήτημα που έθεσε η carissa[L-T]. Δεν μπορώ να πω πως έχω φτάσει σε κάποιο συμπέρασμα, αλλά σκέφτηκα πως μπορώ να καταθέσω τις σκέψεις (και όχι τις απόψεις) μου, ενώ ακόμη επεξεργάζομαι το όλο θέμα.

Όταν ακούω αυτή τη λέξη, άθελα μου σκέφτομαι τη θρησκεία μια και η ταπεινοφροσύνη θεωρείται η πρώτη χριστιανική αρετή και γενικότερα το θεμέλιο της πνευματικής ζωής.

Τι σημαίνει είμαι ταπεινόφρονας?
Σημαίνει πως θεωρώ τον εαυτό μου άχρηστο, χειρότερο από οποιοδήποτε άλλο?
Είναι ταυτόσημο με την κακομοιριά ή το συναίσθημα κατωτερότητας?
Είναι η μικρή ιδέα, που κανείς πρέπει να έχει κάθε φορά για τον εαυτό του και η σκέψη πως έπρεπε και μπορούσε να είναι καλύτερος.?
Είναι η στάση που υιοθετούν πολλές φορές κάποιοι, πίσω από την οποία κρύβουν την αλαζονεία και της πεποίθηση πως είναι καλύτεροι από κάποιους άλλους?
Είναι μήπως εκείνο το στοιχείο πίσω από το οποίο οχυρώνεται κάθε μισαλλοδοξία σε μια προσπάθεια εξορκισμού της?

Όλα τα πιο πάνω, τα έχω ακούσει κατά καιρούς σαν ορισμούς της ταπεινοφροσύνης…

Δεν μπορώ να ισχυριστώ πως τους θεωρώ όλους σωστούς…για να είμαι ειλικρινής σε σχέση με κάποιους από τους πιο πάνω ορισμούς θα προτιμούσα να με χαρακτήριζαν αλαζονική.
Αν και το αντίθετο του ταπεινόφρων είναι μάλλον όχι το αλαζόνας, αλλά το υψηλόφρων…
Μερικές λέξεις που βρήκα κάτω από τις δύο έννοιες:

ταπεινοφροσύνη
μετριοφροσύνη, σεμνότης, ταπεινότης, (σώφρων συγκράτησις ορμών) μετριοπάθεια, εγκράτεια, ταπεινόν ύφος, καταδεκτικότητα, συγκατάβαση, ταπεινός, μετριόφρων, σεμνός, χωρίς πολλές αξιώσεις, μετρημένος, συγκαταβατικός, καταδεχτικός, καλόβολος, χριστιανικός, αποβάλλω/θυσιάζω/περιορίζω/υποστέλλω την υπερηφάνειά μου, μαζεύω τα φτερά μου, ρίχνω τ' αφτιά μου.

Υψηλοφροσύνη
υπερηφάνεια, αυτοσεβασμός, αξιοπρέπεια, σοβαρότητα, μεγαλείο, αρχοντιά, περήφανος, υψηλόφρων, αξιοπρεπής, σοβαρός, ολύμπιος, επιβλητικός, μεγαλειώδης, αταπείνωτος, αλώβητος, υπερηφανεύομαι, αγάλλομαι, καμαρώνω, δεν υποβιβάζω τον εαυτό μου, κρατώ την αξιοπρέπειά μου, σέβομαι τον εαυτό μου, δεν υφίσταμαι ηθική μείωση

Μπορείτε όλοι με σιγουριά να πείτε ποια απ τις δυο ομάδες είναι σωστότερη? Εγώ δεν μπορώ.

Θα πάω ακόμη πιο πέρα.
Σ΄ ένα απόσπασμα στο βιβλίο «μια γυναίκα» η Λιλή Ζωγράφου γράφει:
“Η ελευθερία ξεκινά απ’ αυτό: Να ’σαι πάντα στις διαστάσεις σου, ανεξάρτητα από τη φιλοδοξία να τις μεγαλώσεις, πράγμα που εξαρτάται μόνο από σένα. Ούτε και να προσποιείσαι τον πιο μικρό ή τον πιο μεγάλο. Η ταπεινοφροσύνη, αν είσαι μικρός, είναι δουλοπρέπεια, αν είσαι μεγάλος υποκρισία. Να ’σαι περήφανος. Η περηφάνια ταιριάζει σ’ όλα τα αναστήματα”.

Και αναρωτιέμαι τώρα εγώ. Είναι όντως η ταπεινοφροσύνη προτέρημα ή μάθαμε να την θεωρούμε προτέρημα μέσα από όλα όσα μας γαλούχησε η θρησκεία εδώ και τόσους αιώνες?

Αν κάποιος συνεχώς αποδέχεται πως είναι ανάξιος και υποδεέστερος όλων, αν κάποιος θεωρεί πως δεν είναι παρά ένας μικρός κόκκος που τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, που τίποτα δεν αξίζει, που θα βρισκόταν η κοινωνία μας, η επιστήμη κ.ο.κ.?
Σε μια κοινωνία αποτελούμενη από ταπεινόφρονες ανθρώπους ποια θα ήταν η πρόοδος όταν οι σημαντικότερες επιστημονικές ανακαλύψεις έγιναν από άτομα που πίστευαν πως μπορούν να κάνουν κάτι για το οποίο δεν είναι ικανός κάποιος άλλος, πίστευαν πως μπορούν να έχουν ιδέες και απόψεις που δεν περνάνε από το μυαλό κάποιων άλλων, κ.τ.λ.

Πραγματικά δεν ξέρω, αν είναι καλό ή κακό το να είσαι ταπεινόφρων, αλλά πραγματικά πιστεύω πως ο μόνος ορισμός που θεωρώ αποδεκτό για να επιθυμώ να είμαι «ταπεινόφρον» είναι εάν αναφερόμαστε στην προοπτική αναγνώρισης των αμέτρητων δυνατοτήτων στον κόσμο, στην ύπαρξη κάποιας αίσθησης αναλογίας και μέτρου.

Για να επιστρέψω στο BDSM. Δεν νομίζω να ήταν δυνατό να προσπαθήσω να γίνω ποτέ καλή σκλάβα, και ναι να προσπαθώ συνεχώς να γίνομαι όσο καλύτερη είναι δυνατό, αν εξ΄ αρχής είχα και θεωρούσα δεδομένο πως είμαι άχρηστη, πως σαν και μένα εκατομμύρια και για πιο λόγο να γυρίσει να με Κοιτάξει κάποιος σαν Τον Κύριο μου, ή γιατί να Επιθυμεί εμένα…
Για μένα το είδος της ταπεινοφροσύνης που αφορά την αίσθηση πως είμαστε ασήμαντοι, ένα τίποτα ανάμεσα στο κάτι, είναι κακομοιριά. Είναι χαμηλή αυτοεκτίμηση, είναι έλλειψη
Αυτογνωσίας.

Γνωρίζω πως δεν είμαι ότι καλύτερο έχει πλάσει αυτό το σύμπαν, γνωρίζω πως δεν είμαι ούτε η εξυπνότερη, ούτε η ομορφότερη, ούτε η νεώτερη, ούτε..ούτε..ούτε..
Αλλά γνωρίζω πως είμαι μοναδική. Όχι για όλα αυτά που δεν είμαι, αλλά για όλα αυτά που είμαι. Και πιστεύω πως ο καθένας είναι μοναδικός και μόνο όταν αντιληφθεί αυτή του τη μοναδικότητα και την αγκαλιάσει, μαζί με τα καλά και τα κακά, έχει πιθανότητες να πιστέψει πως αξίζει ένα κομμάτι ευτυχίας και να κάνει κάτι γι΄ αυτό, ακόμη κι αν αυτό το κάτι είναι απλά να ελπίζει.

Αν όταν γνώρισα Τον Κύριο μου, ήμουν ταπεινόφρων με κάποιες από τις ποιο πάνω έννοιες, δεν θα τολμούσα να σηκώσω τα μάτια πάνω Του, πόσο μάλλον να θεωρήσω, να πιστέψω, πως έχω οποιαδήποτε πιθανότητα να με Θεωρήσει αντάξια να γίνω σκλάβα Του. Και δεν θα προσπαθούσα.

Ούτε θα έκανα προσπάθειες να καλυτερέψω σε οτιδήποτε, αν δεν πίστευα πως μπορώ να γίνω καλύτερη.
Γι΄ αυτό χωρίς βέβαια ακόμη να είμαι βέβαιη, νομίζω πως,
Άλλο ο σεβασμός και το δέος που αυτό προκαλεί, όταν είμαι μαζί Του, όταν γονατίζω στα πόδια Του.
Άλλο το πόσο ασήμαντη νιώθω μπροστά στο μεγαλείο του μυαλού Του, του τρόπου σκέψης Του, των ικανοτήτων Του.
Άλλο να ποθώ να γίνω ένα με το χώμα που Πατάει.
Και άλλο να θεωρώ πως είμαι άχρηστη και ασήμαντη και δεν υπάρχει λόγος να θελήσω καν ποτέ να προσπαθώ να γίνω καλύτερη.

Κι ειλικρινά αναρωτιέμαι πόσο Περήφανος νιώθει Κάποιος όταν αυτό το Οποίο Κατέχει είναι άχρηστο και ασήμαντο.

 

Εγώ νομίζω ο M και η s στην ουσία είναι μια οντότητα ή αυτή θα ήταν η τέλεια M/s σχέση. Δε μπορεί να μη το έχεις νιώσει αυτό. Οπότε ο μηδενισμός της s στην ουσία δεν υπάρχει γιατί αντλεί ενέργεια και αυτοπεποίθηση από τον Κύριο της. Αντίθετα ο Μ έχει την s όταν οι περιστάσεις απαιτούν γλυκύτητα κτλ. Είναι οι 2 όψεις του ίδιου νομίσματος.

Και εγώ σκέψεις κάνω άλλωστε δεν είμαι Μαστερ... ακόμα.

 

~χαμογελάει με ευγνωμοσύνη στην tender_lilly που εξέφρασε τόσο όμορφα το νόημα που ήθελε να δώσει στο thread..... χαμογελάει κατεργάρικα και χαρούμενα με τις τοποθετήσεις της lara[E-p]~Εύγε νέες μου λολ

Η αλήθεια είναι πως αδυνατώ να φανταστώ μια σκλάβα στερημένη από περηφάνια, μια περηφάνια που πηγάζει από την γνώση πως ανήκει.

Η ταπεινοφροσύνη μιας σκλάβας πηγάζει από καθαρά πιο εσωτερικά και προσωπικά της μονοπάτια. Πηγάζει από την αυτογνωσία της. Η έννοια που δίνω στην ταπεινοφροσύνη δεν έχει να κάνει με ελλειπή αυτοσεβασμό ή σύγκριση με άλλους. Έχει να κάνει με την απουσία ανούσιας έπαρσης. Πχ. Είμαι σκλάβα Εγώ! Είμαι ικανή Εγώ! Είμαι πιο προχωρημένη Εγώ! Είμαι πιο όμορφη Εγώ!

Μια σκλάβα είναι άσκοπο να περηφανεύεται πως είναι σκλάβα μια και αφού της δόθηκε η ευκαιρία δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο εκτός από τον εαυτό της.

Η γνώση μας κάνει ταπεινούς. Η γνώση πως πάντα υπάρχει το ίσο και καλύτερο αλλά και η κατρακύλα. Η γνώση πως, κάθε επιτυχία μας έχει στόχο την ικανοποίηση Του και την προσωπική μας πλήρωση και όχι για να αποδείξουμε κάτι στον απέναντι.

Θεωρώ πως ο ταπεινός ή ταπεινόφρων άνθρωπος είναι και καλός άνθρωπος. Είναι εκείνος που θα βοηθήσει όταν και όπως μπορεί, που δεν βρίσκει λόγο να υπερτερεί ανταγωνιστικά προς τους άλλους και αν ανταγωνίζεται κάποιον, αυτός είναι ο εαυτός του.

Αν ακούγομαι σαν γκουρού ζητώ συγνώμη.  

 

μηπως με αλλα λογια συνδρομο κατωτεροτητας η ανωτεροτητας ?

μαλλον γιατι καμμια δεν ειναι σωστη αλλα ουτε και λαθος,απλα 2 αντιθετες ροπες που προκυπτουν αναλογα με τις περιστασεις (βιωματα),κατι σαν σαδισμος-μαζοχισμος ?

ε ναι καπως ετσι,να σαι στις διαστασεις σου,δηλαδη να εχεις ισορροπια αλλα και την δυνατοτητα να γυρεις προς τη μια η την αλλη ροπη οταν χρειαζεται,ολη η σοφια της ζωης κρυβεται εκει.

ποια θρησκεια ? οι ταχα μου ανθρωποι της θρησκειας εννοεις,η εκφραση οργης ειναι απολυτα σωστη και ισορροπημενη οταν χρειαζεται,ο Χριστος δεν τα πηρε στο κρανιο και τα σπασε οταν ειδε οτι ειχαν μετατρεψει το ναο σε "πανηγυρι" ?

ναι,ναι......ε ναι ντε! χρειαζεται και λιγο απληστια για να πας μπροστα,να εξελιχθεις εννοω.

ααα γεια σου ντε! ετσι μπραβο.

 

θα σταθω μονο σε αυτο,πρωτα απο ολα ειναι μια μεγαλη αντιφαση,

και δευτερον αδυνατον να ερχεται η ιδιοτητα κανενος σκλαβου η σκλαβας πρωτα απο το οτι ειναι ανθρωποι,

πρωτα και πανω απο ολα ειμαστε ανθρωποι και απο εκει πηγαζουν ολα τα υπολοιπα,και η ροπη σε καποιους να ειναι σκλαβοι οι κυριαρχοι,και το πως αισθανονται μεσα σε αυτο το ρολο.

 

Η οπτική σου είναι θεμιτή, όπως και στον καθένα εντός των ορίων που έχει στην κατανόηση του άλλου.
Μπορείς να εξηγήσεις την αντίφαση παρακαλώ ώστε να διορθώσω κάτι εάν τελικά χρειάζεται διόρθωση?