Τελειώνει...Πως νιώθω?

Απάντηση: Τελειώνει...Πως νιώθω?

Επειδή είμαι φαν της συρραφής του αιδοίου και γνώστης της καύλας που προκαλεί στον Κ αλλά και στην υ η συρραφή, αλλά και των μεγάλων προβλημάτων υγείας που μπορούν να προκληθούν στη υ αν γινει συρραφή αιδοίου από άτομα που δεν γνωρίζουν τους κινδύνους της συραφής, θα σου πω δύο βασικά πράγματα για να σε προφηλάξω από τυχόν προβλήματα υγείας σου.
Α)Η συρραφή δεν γίνετε ποτέ από άσχετα άτομα.
Β)Η συρραφή δεν πρέπει να μείνει περισσότερο από ενα 48ωρο και αφού υπάρχει δίοδος στο αιδοίο για την ούρηση.

Αν ο Κ σου είναι τόσο καλός όπως λες, δεν νομίζω πως θα ήθελε να κάνεις κάτι τέτοιο.

 

Απάντηση: Τελειώνει...Πως νιώθω?

MasterPerris ευχαριστώ για την απάντηση.Πράγματι δεν με αφήνει.
Uther δεν πετάω ποτέ οσα μου λένε και ειδικά άτομα είτε μεγαλύτερα είτε πιο έμπειρα.Μέσα στν απόγνωση πολλά λέγονται,πολλά παρεξηγουνται.Όταν αγαπήσεις τη ζωή και όχι τη ζωή μέσω ενός ανθρώπου θα είσαι σε θέση να είσαι σκλάβα ή οτιδηποτε άλλο θελήσεις.Αυτό που έγραψες μου άρεσε πολύ.
lara δυστυχώς δεν γράφω όπως εσυ,και ίσως παρεξηγήθηκα.
Σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας.

 

Απάντηση: Τελειώνει...Πως νιώθω?

Μέχρι που σκέφτηκα να ράψω το αιδοίο μου μόνιμα.Δεν ξέρω αν θέλω να ξανα εχω κάτι...


ε τι αλλο θα διαβασουμε εδω μεσα!!! 

 

Απάντηση: Τελειώνει...Πως νιώθω?

χμ...καθε βδομαδα ε? εγω το παθαινω ανα τριμηνο....χαχα:crazy:

 

Απάντηση: Τελειώνει...Πως νιώθω?

Afsana ευχαριστω που απαντησες.Ναι ειχε μια δοση υπερβολης,ηταν λιγο συμβολικο.

 

Απάντηση: Τελειώνει...Πως νιώθω?

Δηλαδή για να καταλάβω και εγώ ο αδαής,δήλωση υποταγής δεν είναι και αυτό που νιώθεις τώρα;;;Όσο και εάν φανώ κυνικός πιστεύω πως πρέπει να αποφεύγονται οι υπερβολές και μάλιστα όσες έχουν να κάνουν με κινδύνους υγείας και σωματικής ακεραιότητας.

 

Απάντηση: Τελειώνει...Πως νιώθω?

Δεν παρεξηγήθηκες καθόλου.
Απλά έχω ως αρχή άμα ο άλλος βρίσκεται σε κατάσταση έντονης συναισθηματικής φόρτισης να είμαι λακωνική, μέχρι να δω αν είναι σε θέση να συζητήσει πραγματικά και να ακούσει ή αν ακόμα βρίσκεται στο στάδιο άρνησης κι ωμής αντίδρασης.

Ας πάρω για παράδειγμα το πιο πάνω.
Στην 1η πρόταση δεν βλέπω με πιο τρόπο το γεγονός πως κάποιος είναι υ, υποβαθμίζει την ένταση των θέλω του. Όπως δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχει η πίεση με την "διεκδίκηση" που είχα αναφέρει στο 1ο μου ποστ.
"Διεκδίκηση" μπορεί να είναι και η ήρεμη και ήσυχη αναμονή, ενώ ταυτόχρονα επεξεργάζεται το υ. τα της ζωής και τα μέσα του ίσως και έξω του.
Δεν σταματά εν ολίγοις η ζωή να κυλά.

Αναμφισβήτητα την απόφαση να σε κρατήσει ή όχι την παίρνει ο Ίδιος, αλλά δεν σημαίνει πως όλοι οι υ. κάθονται για όλη τους τη ζωή να περιμένουν κάποιους αναποφάσιστους γενικά Κ που μπορεί να μην έχουν την δυνατότητα για τους όποιους λόγους να γίνουν πιο αποφασιστικοί.

Καταστάσεις υπάρχουν πολλές και κάθε μια έχει τις δικές της ιδιομορφίες και ιδιαιτερότητες, όπως και τα μέλη που την απαρτίζουν.

Αλλά κανείς δεν μπορεί να περνά από τη ζωή αναμένοντας πάντα και συνεχώς να αποφασίζουν οι άλλοι για τον ίδιο.

Ο υ. έχει ευθύνες.
Το ότι απολαμβάνει να παραδίδει έλεγχο δεν σημαίνει ούτε πως απεμπολεί τις ευθύνες που του αναλογούν αναφορικά με τις δικές του επιλογές, ούτε πως κάθεται παθητικά και περιμένει αιώνια να αλλάξουν τα δεδομένα. Μπορεί να περιμένει για λίγο -ένα χρονικό διάστημα που ο ίδιος ορίζει είτε από μόνος του, είτε με την βοήθεια άλλων, ενώ σ αυτό το διάστημα συνεχίζει να ζει και να εξελίσσεται ως άτομο, προσωπικότητα. Αλλά το να κάθεται για το υπόλοιπο της ζωής του να περιμένει ένας Θεός ξέρει τι, είναι για μένα εγκληματικό για τον ίδιο.

Πιστεύω στην αιώνια υποταγή σε ένα άτομο.

Αλλά πριν παραδώσω τη ζωή μου σε ένα άτομο, θα πρέπει να είμαι βέβαιη πως αυτό το άτομο πραγματικά την αξίζει.
Θα πρέπει να μπορώ με πραγματικά ανοιχτά μάτια να δω τις πραγματικότητες, χωρίς να προσπαθώ να βρω για τον Ίδιο άλλοθι της συμπεριφοράς του, παρά να αντέξω την ωμή πραγματικότητα και τότε μόνο θα γνωρίζω αν αξίζει να περιμένω, ή αν είναι καιρός να πενθήσω όσα έχασα και να προχωρήσω.

Πάντα όταν περνάω ζόρια σκέφτομαι όσους έχασαν παιδιά -γιατί ειλικρινά δεν μπορώ να διανοηθώ μεγαλύτερο πόνο απ αυτόν- κι όμως δεν μπήκαν ούτε σε μοναστήρια, ούτε σταμάτησαν να ζουν.
Γιατί όσο κλισέ κι αν ακούγεται, η ζωή πραγματικά συνεχίζεται.

Και δύσκολα πέρασαν και θα περάσουν όλοι.
Βέβαια ο καθένας έχει τη ψευδαίσθηση πως τα δικά του είναι πάντα τόσο διαφορετικά, τόσο μοναδικά και κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει πόσο υποφέρει.
Κάποιοι επιλέγουν την στάση του θύματος και μεμψιμοιρούν για το υπόλοιπο της ζωής τους κι άλλοι πενθούν, παίρνουν βαθιές ανάσες κάνουν την καρδιά τους πέτρα και συνεχίζουν να προσπαθούν, μόλις μαζέψουν τις απαραίτητες γι αυτό δυνάμεις.

Δεν είναι κακό να πέφτει κανείς.
Κακό είναι να αρνιέται να ξανασηκωθεί γνωρίζοντας πως το πιθανότερο είναι να πέσει ξανά και ξανά.

Αυτή είναι η ζωή.

Και κανείς ποτέ δεν μας υποσχέθηκε πως θά ναι εύκολη κι ανώδυνη.
Αυτά είναι τα δεδομένα.

Λυπάμαι αν ακούγομαι σκληρή, ειλικρινά δεν είναι πρόθεση μου και δεν θεωρώ πως όλα όσα λέω είναι αδιαμφισβήτητα.
Απλά έτσι τα βλέπω εγώ.

 

 

Απάντηση: Τελειώνει...Πως νιώθω?

Στο παραμύθι "Οι τρεις συμβουλές" η τρίτη συμβουλή ήταν << Τον αποψινό θυμό φύλαξέ τον το πουρνό >>.

Αυτό δεν έχει εφαρμογή μόνο στο θυμό αλλά σε πολλές επώδυνες καταστάσεις.

Κατά τα άλλα τα λόγια είναι φτωχά. Η πικρή αλήθεια είναι ότι ο πόνος είναι κάτι που βιώνει ο κάθε άνθρωπος μόνος του. Το μόνο που μπορώ να σου ευχηθώ είναι καλό κουράγιο και να σου υπενθυμίσω ξανά την τρίτη συμβουλή και ας μην είναι θυμός αυτό που νιώθεις: << Τον αποψινό θυμό φύλαξέ τον το πουρνό>>.

Καλό κουράγιο και να θυμάσαι: << Το ταξίδι δεν τελειώνει, το όνειρο δεν σταματά >>

 

Απάντηση: Τελειώνει...Πως νιώθω?

Το Κομμάτι-που-λείπει καθόταν μοναχό του... περιμένοντας κάποιον να έρθει και να το πάει κάπου. Κάποιοι του ταίριαζαν... αλλά δεν μπορούσαν να κυλήσουν. Άλλοι μπορούσαν να κυλήσουν, αλλά δεν του ταίριαζαν. Ένας δεν είχε ιδέα τι σημαίνει ταίριασμα. Και ένας άλλος δεν ήξερε τίποτα για οτιδήποτε. Ένας ήταν πολύ ευαίσθητος. Ένας άλλος το ανέβασε σε βάθρο... και το άφησε εκεί. Σε κάποιους έλειπαν πολλά κομμάτια. Και, τέλος πάντων, κάποιοι άλλοι είχαν παραπάνω κομμάτια. Έμαθε να κρύβεται από τους πεινασμένους. Ήρθαν κι άλλοι. Μερικοί το κοίταξαν από πάρα πολύ κοντά. Άλλοι κυλούσαν και το ξεπερνούσαν χωρίς να το αντιληφθούν. Προσπάθησε να γίνει πιο ελκυστικό... Άδικος κόπος... Προσπάθησε να γίνει πιο φανταχτερό... αλλά το μόνο που κατόρθωσε ήταν να φοβίσει τους ντροπαλούς. Τελικά, ήρθε και ένας που του ταίριαζε απόλυτα. Ξαφνικά... το Κομμάτι-που-λείπει άρχισε να μεγαλώνει... Και να μεγαλώνει! «Δεν ήξερα ότι θα μεγαλώσεις». «Ούτε κι εγώ το ήξερα» είπε το Κομμάτι-που-λείπει. «Ψάχνω για το κομμάτι που μου λείπει, ένα κομμάτι που δεν θα μεγαλώσει...». Ώσπου, μια μέρα, ήρθε κάποιος που φαινόταν διαφορετικός. «Τι θέλεις από μένα;» ρώτησε το Κομμάτι-που-λείπει. «Τίποτα». «Τι έχεις ανάγκη να σου δώσω;». «Τίποτα». «Ποιος είσαι;» ρώτησε το Κομμάτι-που λείπει. «Είμαι το Μεγάλο Ο» είπε το Μεγάλο Ο.

«Νομίζω πως αυτός που περίμενα είσαι εσύ» είπε το Κομμάτι- που-λείπει. «Μήπως είμαι το κομμάτι που σου λείπει;». «Όμως δεν μου λείπει κανένα κομμάτι» είπε το Μεγάλο Ο. «Δεν υπάρχει χώρος που θα μπορούσες να ταιριάξεις». «Κρίμα...» είπε το Κομμάτι-που-λείπει, «ήλπιζα πως θα μπορούσα να κυλήσω μαζί σου...». «Δεν μπορείς να κυλήσεις μαζί μου» είπε το Μεγάλο Ο. «Αλλά ίσως να μπορέσεις να κυλήσεις μόνο σου».

«Μόνο μου; Ένα Κομμάτι-που-λείπει δεν μπορεί να κυλήσει μόνο του». «Αλήθεια, προσπάθησες ποτέ;» ρώτησε το Μεγάλο Ο. «Οι γωνίες μου είναι πολύ μυτερές» είπε το Κομμάτι-που-λείπει. «Δεν είμαι φτιαγμένο για να κυλάω». «Οι γωνίες και τα σχήματα αλλάζουν» είπε το Μεγάλο Ο. «Τέλος πάντων, πρέπει να σε αποχαιρετίσω. Ίσως ξανασυναντηθούμε κάποια μέρα». Και κύλησε μακριά. Το Κομμάτι-που-λείπει έμεινε πάλι μόνο του. Για πολύ καιρό απλώς καθόταν... Μετά, σιγά-σιγά, σηκώθηκε στη μία του γωνία... Και έπειτα σωριάστηκε πάλι. Μετά, σήκω-τράβα-πέσε... άρχισε να προχωράει... Σύντομα οι γωνίες του άρχισαν να στρογγυλεύουν... Σήκω-τράβα-πέσε, σήκω-τράβα-πέσε... Και το σχήμα του άρχισε να αλλάζει... και συνάμα να τινάζεται αντί να σέρνεται... και έπειτα να αναπηδάει αντί να τινάζεται... και στο τέλος να κυλάει αντί να αναπηδάει... Δεν ήξερε προς τα πού πήγαινε, και δεν το ένοιαζε. Κυλούσε!». Και που ξέρεις, ίσως τώρα μπορούσε μόνο του να συναντήσει το μεγάλο Ο και να κυλήσουν μαζί, γιατί τώρα μπορούσε και κυλούσε με τις δικές του δυνάμεις!

Μικρή, η ζωή είναι μπροστά σου κύλησε μαζί της βρίσκοντας τις δικές σου δυνάμεις και απόλαυσε τις ομορφιές της!!!

 

Απάντηση: Τελειώνει...Πως νιώθω?

Arioch ευχαριστω για την απαντηση.Υπεροχο το τραγουδι και η συμβουλη.
MasterPerris εκλαψα!

 

Απάντηση: Τελειώνει...Πως νιώθω?

@upakouh sklava: Για να βρεις τον δρόμο σου, πρέπει να βγεις στο δρόμο.Αυτόν που θα πάρουμε μαζί μας τον διαλέγουμε,δεν μας διαλέγει,γτ το ταξίδι είναι δικό μας και θέλουμε να περάσουμε όσο καλύτερα μπορούμε.Με τον Κ. σου βγήκες σε ένα δρόμο, που το ταξίδι κράτησε 2,5 χρόνια. Ήρθε η ώρα όμως να γυρίσεις σπίτι,να ξεκουραστείς και να μαζέψεις δυνάμεις! Οι δρόμοι είναι πάρα πολλοί, και κάθε μέρα ανακαλύπτουμε και έναν καινούργιο.
Αυτοί που θα σου ανοιχτούν μπροστά σου θα είναι άπειροι και πολλοί θα θέλουν να σε ακολουθήσουν.Μην αφήσεις έναν χωρισμό του τώρα να σου στερήσει τα άπειρα ταξίδια και τις ανακαλύψεις.Στην ζωή μας είμαστε μικροί Κολόμβοι, που συνεχώς αναζητάμε νέα πράγματα και απολαύσεις! Βρες την καινούργια διαδρομή, σχεδίασε το ταξίδι, μάζεψε εφόδια και άνοιξε τα ματάκια σου για κάτι καινούργιο...Μπορεί να είναι δίπλα σου και να μην το βλέπεις! (love you μπούφε)!