"Τις νύχτες ντύνεσαι μικρός, κάποιον θα ξεγελάσεις.."

"Να μπορείς να κυριαρχήσεις σε κάποιον και να μην το κάνεις! Τί ντροπή.." Φ. Νίτσε​

Κάθε φορά που πατάω την τελευταία τελεία σε κάποια ιστορία μου είμαι βέβαιος πως αφηγήθηκα μιαν ακόμη ξεγυρισμένη χλαπάτσα που έφαγα στη ζωή μου. Κάθε φορά που ανεβάζω κάπου κάποια ιστορία, μου έρχονται βροχή τα μηνύματα. Συγχαρητήρια, θαυμασμός για τις εμπειρίες, τεχνικές παρατηρήσεις για τη γραφή... Αλλά τα περισσότερα μηνύματα και σχόλια με κάνουν να νιώθω πως αφηγήθηκα έναν θρίαμβο! Δεν αφηγούμαι ποτέ θριάμβους μου, πρώτον γιατί είναι λίγοι και ελάσσονες και δεν θέλω να τους μοιραστώ με κανέναν, μη και φυράνουν. Κι έπειτα, επειδή τί όφελος μπορούμε να έχουμε από τον θρίαμβο του άλλου; Ενώ από τη χλαπάτσα... Ισως πρέπει να βελτιώσω την τεχνική μου. Ισως πρέπει να μοιράζω "οδηγίες ανάγνωσης". Εν πάσει περιπτώσει, έχω περάσει ήδη τις δέκα αράδες και δεν κάβλωσε κανείς. Ας ξαναπροσπαθήσω.


Ο πιστός και ελέφας αναγνώστης μου θα θυμάται την αναφορά μου στην πρώτη μου "επαναγνωριμία" με τη συμαθήτριά μου τη Ντίνα, σ΄ ένα κλαμπ του Αμβούργου, την εποχή που ακόμα πέρναγε το μάρκο. Σε εκείνη την περιγραφή την είχα αδικήσει, πράγμα που μου επισημάνθηκε αρμοδίως. Στα βίτσια μου δεν περιλαμβάνεται να αδικώ. Διορθώνω λοιπόν, ξεκινώντας από εκείνο το βράδυ...

Μετά το πέρας του show, την αναγνώριση και το εμφιαλωμένο νερό που ήπιαμε στο μπαρ για την επανασύνδεση, εν είδη Αμστελ, φύγαμε και οι τέσσερεις (η Ντίνα, η Ute , ο Δ. και γω) με το αμάξι της Ντίνας. Θα πηγαίναμε στο σπίτι του συντρόφου της Ute, 30 χλμ. πιο έξω, κοντά στο Ιτσεχού.

Στο δρόμο προσπάθησα να στήσω μια κουβέντα κουτσο-μεταφράζοντας Ελληνικά και Γερμανικά πέρα δώθε μεταξύ Δ. και Ute. Το μόνο που έμαθα ήταν πως η Ute ήταν pro Ντόμα και δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για συζήτηση. Ετσι γλιστρήσαμε στην φυσιολογική αγένεια να μιλάμε Ελληνικά με την Ντίνα για το σχολείο και τα παλιά, προσπαθώντας να μην την αποσπούμε από την οδήγηση στην μπαμπακερή ομίχλη.

Κάποτε φτάσαμε. Πίσα σκοτάδι, νερό στα μούτρα γινότανε η ομίχλη όταν περπάταγες, δεν είδα και πολλά από το σπίτι απέξω. Στο σκοτεινό σαλόνι δίπλα σε ένα αναμένο πορτατίφ και στο αντιφέγγισμα της τηλεόρασης βρήκαμε έναν πανύψηλο, χοντρουλό 45άρη. Ο Τόμας ήταν ο σύντροφος της Ute. Εκείνη την εποχή είχε ξεκινήσει ένα μικρό στούντιο με ταινίες πορνογραφίας στο Αμβούργο, δουλεύοντας με ανατολικές που κρυφοερχόντουσαν, μας είχε προϊδεάσει η Ντίνα. Πριν από 2-3 χρόνια που τον τσέκαρα η μπίζνα είχε μεγαλώσει και επικεντρωθεί στο Δίκτυο. Εμαθα επίσης μέσω άλλων γνωστών ότι έχει από καιρό σουτάρει την Ute και ζει με μια ρωσίδα, σκύλα και υπεύθυνη της "στρατολόγησης" που τώρα πια γινόταν με επιλογή από τη μαρίδα που συνέρεε πρακτικά "αυτοβούλως". Τί να πεις; Αλλος ένας internet content provider. Κλέφτες θα γίνουν όλοι; 'Η δημόσιοι υπάλληλοι;

Οταν μπήκαμε έβλεπε σε VHS μία από τις ταινίες του - φαντάζομαι για λόγους quality and assurance. Γίναν οι χλιαρές συστάσεις. Στο χαμηλό τραπεζάκι μπροστά του είχε μια λεηλατημένη εξάδα Bit, μισόλιτρες. "Bitte ein Bit?" τον ρώτησα με το (ηλίθιο) διαφημιστικό σλόγκαν της μπύρας. Μου έγνεψε να πάρω μία, χωρίς να κατεβάσει τα πόδια από το τραπεζάκι, με τρόπο που υποδείκνυε ότι οι συζητήσεις μας θα ήταν ελάχιστες. Κρίμα. Διάβαζα Γκαίτε σαν τρελλός εκείνη την εποχή και ήθελα μια δεύτερη γνώμη.

Εκεί που ήμασταν μια ωραία ατμόσφαιρα (εγώ άνοιγα τη μπύρα κι ο Δ. με κοίταζε για να ζητήσω και μία γι αυτόν) μπήκε από το χωλ ένας ημίγυμνος νεαρός, λιπόσαρκος, τυλιγμένος με μια πετσέτα γύρω από τη μέση. Εδειχνε να έχει μόλις κάνει ντους.

"Παιδιά, ο Ράτζι" - "Ράτζι, τα παιδιά". Αποφάσισα, επί τόπου, ότι ήταν "Πακιστανός", χωρίς ρατσιστικές τύψεις, με τον τρόπο που οι Κινέζοι αποκαλούν όλους τους λευκούς "Ξένος" και δεν ξεχωρίζουν τον Ισπανό από τον Σουηδό. Το δεύτερο που αποφάσισα επί τόπου ήταν πως ήταν τουλάχιστον 20 χρονών. Δεν ξανα-ασχολήθηκα ποτέ με κανένα από τα δύο θέματα. Και ούτε σκοπεύω.

Η Ντίνα με πλησίασε γελαδερά: "Ωστε λοιπόν, σου αρέσουν τα ζόρικα, ε;" - "Αναλόγως ποιός ζορίζεται", τράβηξα από το γνωστό κουτάκι με τις ετοιματζίδικες βλακείες που ξεστομίζω και μετανιώνω αργότερα.

"Δεν πας στο μέσα δωμάτιο να περιμένεις λίγο - και βγάλε και κανά παλτό, θα βγάλεις τη μπέμπελη". Οντως είχε ζέστη, και όντως πήγα στο δωμάτιο που μου υπέδειξε.

Το δωμάτιο αυτό το θυμάμαι πολύ καλά. Είχε ένα παλιομοδίτικο διπλό κρεβάτι, σουηδικά κομοδίνα, ψαθωτές καρέκλες, καθρέφτη. Λίγη σκόνη. Είχε απ΄όλα. Αλλά δεν ταίριαζαν μεταξύ τους. Ολα από άλλες εποχές και από άλλες τεχνοτροπίες. Ηταν guest room κι έμπαιναν εκεί, σε κάθε αλλαγή, τα έπιπλα που περίσσευαν.

Στα χρόνια που ακολούθησαν έμαθα πολύ καλά αυτό το είδος δωματίου στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Πέρασα σε τέτοια δωμάτια μερικές από τις πιο απολαυστικές μέρες (και νύχτες) της ζωής μου. Δεν συγκρίνονται στις αναμνήσεις μου ούτε με τα "εξάστερα" ξενοδοχεία της Ασίας που σου φρεσκάρουν τα star-gazer δις ημερησίως και η παρτενέρ σου παθαίνει αληθινό πονοκέφαλο από την έντονη μυρωδιά τους. Μάλλον θα φταίει η μανία μου να ψωνίζομαι με την ιδέα πως αν είμαι γκεστ, γίνομαι αυτομάτως γκεστ σταρ...

Εβγαλα το παλτό. Είχε πολύ ζέστη. Εβγαλα και το πουλόβερ κι έμεινα με το κοντομάνικο. Κοντοστάθηκα. Εγειρα την πόρτα, χωρίς να την κλείσω. Είπα να μη βγάλω τίποτ' άλλο προς το παρόν. Κάθισα στην κάτω άκρη του κρεβατιού κι άρχισα να σκέφτομαι κοινοτοπίες, όπως π.χ. γιατί δε γαμάμε τις συμμαθήτριες μας όταν πρέπει, όπως ας πούμε τα Σουηδεζάκια στα σχολικά πάρτι μετά τα 16, και τις γαμάμε αν τις πετύχουμε στο δρόμο μετά από καμμιά δεκαπενταριά χρόνια. Κι αν μας κάτσουν και τότε. Αβυσσος...

Η πόρτα άνοιξε. Μπήκε πρώτα ο Ράτζι, γυμνός και γονατιστός, μπουσουλώντας προς το μέρος μου. Πίσω του η Ντίνα, χωρίς πολλά ρούχα. Για την ακρίβεια χωρίς καν σουτιέν και μ΄ ένα μαύρο λουλουδωτό δαντελένιο σλιπάκι. Αλλά φορώντας τις ψηλές δερμάτινες μπότες της. Βαστούσε ένα καφέ τσαντάκι, σαν μαλακό νεσεσέρ. Μάλιστα.. "Και τώρα;" σκέφτηκα. Τώρα, "Let's dance" - που θα λεγε κι ο Bowie, αφού σου αρέσουν τα ζόρικα! Ζορίζεσαι;

Ο Ράτζι είχε καλύψει μπουσουλώντας το ένα μέτρο που απείχα από την πόρτα, ήρθε ήσυχα-ήσυχα, πάντα αυτός γονυπετής (έβλεπα τώρα ότι είχε βουρδουλιές 2-3 ημερών στην πλάτη του) κι εγώ δήθεν ατάραχος, μου έλυσε τη ζώνη, άνοιξε το παντελόνι μου, το τράβηξε απαλά ως τους αστράγαλους, μαζί με το σλιπ, έσκυψε στο "πρόβλημά" μου (που ακόμα δεν ήταν "πρόβλημα", κάτι διόλου κολακευτικό για μένα - άκου τί πήγα και σκέφτηκα!) και το πήρε στο στόμα, χωρίς να χρησιμοποιήσει καθόλου τα χέρια του.

Χρησιμοποιούσε όμως καλά τη γλώσσα του, περιδιαβαίνοντας την περιοχή, έκανε "μακροβούτια" και το ξαναέβγαζε έξω, με μαεστρία οφείλω να πω, και όλα αυτά κάτω από σκληρές "προσταγές" της Ντίνας σε κάπως πιο άγρια γερμανικά από ότι θα περίμενε κανείς από μια γυναίκα με τη μόρφωσή της. Η ανταπόκρισή μου ήταν μέτρια, σχεδόν αντανακλαστική.

Η Ντίνα έβγαλε από την τσάντα της ένα μαύρο dildo με ανάγλυφο κεφαλάκι κι ένα σωληνάριο Astro. Με άγχος νοσοκόμας που προετοιμάζει ένεση αδρεναλίνης το "γυάλισε" στην άκρη και απολύτως ψύχραιμα, πρώτα σκούντηξε την πλάτη του Ράτζι που τεντώθηκε στα τέσσερα και ύστερα το έχωσε, σε βάθος που δεν μπορούσα να δω, στον κώλο του. Αυτό που μπορούσα όμως να δω, να ακούσω και να νιώσω, ήταν η σύσπαση και το μούγκρισμα του Ράτζι, καθώς "μπούκωσε" τιναζόμενος ακόμη περισσότερο προς το μέρος μου. Ο Ράτζι φρένιασε καθώς η Ντίνα άρχισε να μπαζο-βγάζει το ντίλντο πυκνά και στριφτά διανθίζοντας τις πράξεις της με απρεπέστατες εκφράσεις που είχαν σχέση και με την καταγωγή του. Εκείνος ανεβοκατέβαινε πλέον με λύσσα στο "πρόβλημά" μου, το οποίο - να το πούμε κι αυτό - άρχισε να "διογκώνεται" στις συνήθεις διαστάσεις του. Ενιωσα την μέση μου να τεντώνεται προς τα μπρος για να συναντήσει τον Ράτζι ακόμη πιο βαθιά, στερώντας του κάθε διέξοδο διαφυγής. Και δώστου εκείνος, μουγκρίζοντας, να προσπαθεί να ισορροπήσει, πρακτικά πάνω στο "πρόβλημά" μου - για να κερδίσει άραγε μισή ανάσα, ή για να με τελειώσει μια ώρα αρχύτερα και να γλιτώσει τη μισή ταλαιπωρία;

Εβγαλα τη μέση μου όσο πιο έξω μπορούσα, στο άκρο του κρεβατιού και έπεσα ανάσκελα κοιτώντας το τριπλό φωτιστικό 70ς στο ταβάνι. Προφανώς, δεν ήθελα να με βλέπω να τον βλέπω. Μείναμε έτσι για μερικά λεπτά. Ο Ράτζι συνέχιζε να μουγκρίζει και να μπουκώνει. Οι λεκτικές φτυσιές της Ντίνας μου τρυπούσαν τ΄αυτιά. Εκλεισα τα μάτια. Προσπαθούσα να συγκεντρωθώ, για να χύσω, μπας και σταματήσει όλος αυτός ο θόρυβος.

Ενιωσα ένα ελαφρύ τακ στο στήθος. Ανοιξα τα μάτια. Η Ντίνα μου είχε πετάξει μια καπότα. Επιτέλους! Πετάχτηκα σαν ελατήριο. Ο Ράτζι μισο-χαμένος, διπλωμένος στα γόνατά του.. η Ντίνα του είχε τραβήξει απότομα το dildo και τον απειλούσε να μην τολμήσει να σηκωθεί ή να κάτσει στον πισινό του, στο πάτωμα... Ξεφορτώθηκα παπούτσια, παντελόνι, σλιπ, κάλτσες, με τη μία.

Ωσπου να το κάνω αυτό, η Ντίνα ήταν ανάσκελα στο κρεβάτι, ολόγυμνη, με τα πόδια ορθάνοιχτα (πλούσιο τρίχωμα, λίγο "κρέμασμα" στους μηρούς) και ο Ράτζι σκαρφάλωνε με τις οδηγίες της και ξεκινούσε να την γλείφει από τις μπότες προς τα πάνω, πότε αριστερά και πότε δεξιά, κουνώντας το κεφάλι του όπως ο χαρούμενος σκύλος την ουρά του. Σε λίγο βρέθηκε ανάμεσα στα πόδια της κι άρχισε με τεντωμένη γλώσσα να αναταράζει τα κολλημένα της μουνόχειλα.

Στεκόμουν όρθιος, στο κάτω μέρος του κρεβατιού, με την καπότα στο χέρι. Ο Ράτζι, για να βουτήξει καλύτερα, μου είχε τουρλώσει τον πισινό του, προσπαθώντας πάλι να ισορροπήσει χωρίς να χρησιμοποιεί τα χέρια του. Η Ντίνα βολόδερνε το κεφάλι της δεξιά κι αριστερά, μουρμούριζε στα Γερμανικά "nein, nein" και κοπάναγε με το χέρι κατακεφαλιές στον Ράτζι όταν η γλώσσα του δεν πλατάγιαζε, όμοια σκύλου, στα μουνόχειλα και στην κλειτορίδα της, αλλά προσπαθούσε να τρυπώσει μέσα στο μουνί της.

Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι ήθελα να γαμήσω όσο τίποτα στο κόσμο - δεν υπήρχαν λεφτά, παραλίες, Βουργουνδίες του '73, μοσχάρια kobe, Μεγαλόσταυροι του Τάγματος της Τιμής, θανατικές καταδίκες... Δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσα να ανταλλάξω με το να γαμήσω ακριβώς εκείνη τη στιγμή.

Θα πρέπει να σκέφτηκα πολύ δυνατά, γιατί ο Ράτζι, σαν να μ΄άκουσε, έφερε τα χέρια του πίσω και τέντωσε τα κωλομέρια του, λες και ήμουν ηλίθιος, και δεν έβλεπα πώς μου λίκνιζε τον κώλο του τόσην ώρα. Συνέχιζε να γυρογλείφει το μουνί της Ντίνας με επιμέλεια. Την έβλεπα με την άκρη του ματιού μου, παρατηρούσα ότι ήταν στην κοσμάρα της, απ΄ όπου εμφανώς απουσίαζα, αλλά δεν την κοίταζα να φουσκανασαίνει. Το βλέμμα μου είχε καρφωθεί στον πισινό του Ράτζι. Είχα ξαναδεί "ανοιγμένο" κώλο άντρα, σε παρτούζα. Είχα δει επίσης άντρες να ανοίγουν άλλους άντρες δίπλα μου, πάλι σε παρτούζα. Αλλά τότε δεν με αφορούσε το θέμα. Εδώ τα πράγματα ήταν up, close and personal. Εβλεπα τώρα ολοκάθαρα το άνοιγμα που του είχε αφήσει το ντίλντο, κοκκινωπό κοντράστ στο σκουρόχρωμο δέρμα του, λίγο πρησμένο rim, να γυαλοκοπάει από την κρέμα. Γονάτισα πίσω του, δάγκωσα το φακελάκι με την καπότα για να τ' ανοίξω και το κράτησα στα δόντια μου. Δυό - τρεις ανάσες, όχι παραπάνω.

Ενα παράξενο πράγμα με το BDSM: ξανανοίγεις κουτιά που νόμιζες πως είχες κλείσει οριστικά στα 16 και τα 17 σου. Είτε ήταν τακτοποιημένα αυτά τα κουτιά και δεμένα με κορδέλες, είτε ήταν στιβαγμένα πρόχειρα στο αποθηκάκι. Πάντως τα ξανανοίγεις.

Εκείνο τον καιρό γαμούσα περισσότερο και φιλοσοφούσα λιγότερο - λογικό, θα μου πείτε. Αλλά θυμάμαι ολοκάθαρα πως, όταν έσκισα το φακελάκι να βγάλω την καπότα για να τη φορέσω και είδα πλέον τη στύση μου να έχει αποσυρθεί, σκέφτηκα: "Ορίστε - αποφάσισε η φύση για μένα". Είμαι σίγουρος πως το σκέφτηκα εκεί, και δεν το επινόησα αργότερα, γιατί είναι μια ανάμνηση που έχω ξανά και ξανά όλα αυτά τα χρόνια, όταν αναπολώ τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου που δεν πήρα εγώ την ευθύνη. ΄Η που έτσι λέω, εν πάσει περιπτώσει.

Μιας που το πανυγήρι είχε μάλλον σχολάσει για μένα, δεν μου έμενε παρά να βρω μια θέση ελάχιστης "εντροπής" (embarassment) και πράγματι σωριάστηκα στο διπλό κρεβάτι πλάι στην Ντίνα, μεταφράζοντας την "φύσει" αδυναμία μου σε επιλογή και, συγχρόνως, υπενθυμίζοντας την παρουσία μου και το πιθανό ενδιαφέρον μου για ένα καλό ξέσκισμα.

Η Ντίνα όμως βρισκόταν πλέον στο Αλφα του Κενταύρου, ανεβοκατέβαζε τη λεκάνη της, ξεφυσούσε, έβριζε και τραβούσε τα μαλλιά του Ράτζι. Σε λιγότερο από δύο λεπτά, τέντωσε την λεκάνη της ψηλά, αναγκάζοντας τον Ράτζι να γλείφει αέρα μέχρι να την φτάσει, έπιασε τις ρώγες της και τις έστριψε με μανία (μια λεπτομέρεια που μου έμεινε και την αξιοποίησα πολύ αργότερα), και τελικά, μουγκρίζοντας την ικανοποίηση της επιθυμίας της, κατέληξε στους σπασμούς της ευδαιμονίας.

Ο Ράτζι, λες και κάποιος σφύριξε σε υπερήχους, αποσύρθηκε αμέσως διακριτικά, έφυγε από το δωμάτιο και δεν τον ξαναείδα για το υπόλοιπο της βραδιάς. Σε λίγα λεπτά η Ντίνα είχε ξαναβρεί την αναπνοή της και μου χαμογέλασε με στυλ "Α, εδώ είσαι;" .

Μιλήσαμε πολύ εκείνο το βράδυ με την Ντίνα. Μου εξήγησε, κατ΄αρχήν, ότι ο Ράτζι ήταν fuck toy που είχαν μαζέψει εδώ και κανά δυό μήνες ο Thomas και η Ute πρακτικά από τους δρόμους του Αμβούργου, λίγο πριν μπλέξει οριστικά στη ντρόγκα. H Ute επαγγελματίας, ο Thomas ολημερίς μες στις τσόντες του, τον χρησιμοποιούσαν για "καβλωτήρι" - και καμμιά φορά τον είχαν και για να χύνουν, κατά μόνας, οι και οι δυό μαζί. Η Ute επίσης δοκίμαζε πάνω του και διάφορα κομμάτια από τα show της - αλλά ο Thomas της φώναζε, για να μην τον σακατέψει.

Είπαμε επίσης πάρα πολλά για την γυναικεία Κυριαρχικότητα, την ανδρική Κυριαρχικότητα, πώς και πού διαφέρουν, και μπόρεσα να καταλάβω αρκετά πράγματα που μου φάνηκαν χρήσιμα στη ζωή μου. Ξανασυναντηθήκαμε κάμποσες φορές με την Ντίνα έκτοτε, με πολύ πιο ενδιαφέρουσες καταλήξεις. Μέχρι την τελευταία φορά που γνωρίζετε ήδη, στο Ασάι. Αλλά αυτά δεν είναι επί του παρόντος.

Κάποτε ξημέρωσε. Τρόπος του λέγειν. Η Ντίνα, δικαίως, αποκοιμήθηκε πρώτη. Σηκώθηκα, ντύθηκα και πήγα στο σαλόνι. Ο Thomas και ο Δ. κοιμόντουσαν μισόγυμνοι, ο Thomas στον καναπέ, ο Δ. σε πολυθρόνα. Η Ute πουθενά. Ξύπνησα τον Δ. προσεκτικά, ντύθηκε και σε λίγα λεπτά είμασταν στο δρόμο ψάχνοντας για την πλατεία του χωριού, μπας και βρούμε κανά ταξί. Θυμήθηκα ότι στην πτήση που ερχόμασταν είχε τύχει να κουβεντιάσουμε επιδοκιμαστικά την στάση του αμερικανικού στρατού στις σεξουαλικές επιλογές του καθένα, "Don't ask, don't tell". Σε λίγες ώρες είχαμε ένα επαγγελματικό ραντεβού στην πόλη του Αμβούργου κι έπρεπε να περάσουμε από το ξενοδοχείο να σουλουπωθούμε.

Dream

----------
"I shot the sheriff, but I did not shoot no deputy.." Eric Clapton

Αφιερωμένο στον "Νίκο" που ακούει Eric Clapton και που σπατάλησε τέσσερεις συναντήσεις και πλήρωσε δώδεκα καφέδες για να μου επαναλαμβάνει διαρκώς πως "ό,τι και να γίνει με μας τους τρεις, εμείς οι δύο δεν θα αγγιχτούμε". Οπως είδες, "Νίκο", δεν αγγιχτήκαμε 

 

Όμορφη ιστορία Dream . Μου επιτρέπεις να κάνω μερικές ερωτήσεις ;

 

Ερωτήσεις έχει δικαίωμα να κάνει ο καθείς. Απαντήσεις δεν είναι σίγουρο πάντα πως θα λάβει 

Συγνώμη που απαντώ εκ μέρους του Dream αλλά νομίζω πως κάπως έτσι θα απαντούσε. Όχι πως γίνεται προβλέψιμος. Απαπαπα!

Ρίξε τες Ηλία να δούμε τι ψάρια θα πιάσεις!

 

Με πιάνεις σκάνδαλο μου εσύ   , αλλά μπορεί ο Dream να μη θέλει να συζητήσει την προσωπική του εμπειρία . Θα περιμένω την άδεια του .

 

Πολύ πολύ χαίρομαι που σας ξαναδιαβάζω Κύριε DreamMaster  

Με καυτό μελάνι γράψατε. Τιμωρητικά κάπως ή μου φάνηκε;

Fanshaw, σ ευχαριστώ που το γλύκανες το νήμα, είχα ξεχάσει τον στίχο, μου τον θύμησες, να σαι καλά  

 

well το δίαβασα χθες και σήμερα σκέφτηκα να απαντήσω...
αυτόν το Ρέτζι καθαρά μαζοχιστικά τον ζήλεψα, αλλά σαν άνθρωπο τον λυπήθηκα γιατί ότι έκανε δεν έπαιρνε το ουσιαστικό αντάλαγμα που ακόμα και εγώ θα είμουν πρόθυμος να κάνω...

anyway βλέπω από τα γραπτά έλλειψη πρωτοβουλίας από τον "πρωταγωνιστή" σε αντίθεση με αυτή τη γυναίκα την Ντίνα που ας έχει καταντήσει "γεροκούσαλο" εξακολουθώ να θέλω να την γνωρίσω έστω για μία συζήτηση ..

αυτά

 

Στις σπάνιες φορές που παρασύρομαι και συμβουλεύω, ξεκινώ από την συμβουλή: "Μην υποβάλεις ερωτήσεις, αν δεν είσαι έτοιμος να ακούσεις την απάντηση".

Νομίζω πως στην περίπτωσή σου, Ηλία, αυτό δεν έχει εφαρμογή, οπότε μπορείς να ρωτήσεις άφοβα, οτιδήποτε. Είπα απλώς να το γράψω για να μην παίρνουν όλοι αέρα..

 

 

Πιθανόν πια να ξέρεις . Αποφάσισε τελικά η φύση για σένα ;

 

Μμμμ.... ενδιαφέρουσα ιστορία..

Μπορώ να πω πως μου'φτιαξε το κέφι.. Να'σαι καλά DreamMaster.

 

Ηλία,

Γενικά, στο επιστημονικά άλυτο ως τώρα πρόβλημα "φύση ή περιβάλλον;" έχω δώσει μια κομψή απάντηση: "Στα παπάρια μου!"

Η απάντηση αυτή ισχύει και για την ειδική εκείνη στιγμή που περιέγραψα, στην οποία πάντως επεσήμανα ότι το περιβάλλον φαινόταν λίαν ενθαρρυντικό.

Η τελευταία φορά που ασχολήθηκε με την σεξουαλική μου ζωή η φύση, εξ όσων γνωρίζουμε σήμερα, ήταν όταν μου έβαλε στο 46 ΧΥ και όχι ΧΧ. Αυτό μόνο γνωρίζουμε με σαφήνεια, τίποτα άλλο.

Το ότι το 46 μου είναι ΧΥ συνεπάγεται ένα σωρό πράγματα, άλλα ενδιαφέροντα (τσουτσουνάκι) άλλα όχι (τριχοφυΐα στα αυτιά μετά τα 35).

Οπως βλέπετε, προσπαθώ σε κάθε συζήτηση να μην μπερδεύω αυτά που μπορούμε να μετρήσουμε, με αυτά που δεν μπορούμε να μετρήσουμε. Οπότε, θεωρίες για το πώς η βιολογία καθορίζει τον ψυχισμό αυτού που λέμε Αντρας ή Κυρίαρχος είναι πολύ ωραίες, αλλά στα μάτια μου ισάξιες με του Φον Ντένικεν για το πώς χτίστηκαν οι πυραμίδες από εξωγήινους: καλές για συζήτηση σε απόδειπνο, με καλό κρασί, ρεψίματα και πούρο.

Από κει και πέρα, οι κοινωνικές επιρροές, τα πρότυπα, η εκπαίδευση και η παιδεία, όταν έχτιζα το γνωσολογικό μου υπόβαθρο για τον κόσμο και τον ρόλο μου σε αυτόν, μπλέχτηκαν τόσο στενά με τις σωματικές μου λειτουργίες (π.χ. τις ορμονικές μου εκκρίσεις) που θα ήταν κανείς αφελής να πιστεύει ότι μπορεί να ξεχωρίσει ποιά ήταν η αιτία και ποιό το αποτέλεσμα.

Ο (εσκεμμένα αμφίσημος) τρόπος που διατύπωσα εκείνο το κομμάτι της ιστορίας μπορεί να οδηγεί σε τουλάχιστον δύο διαφορετικές ερωτήσεις: η φύση αποφάσισε πως δεν είμαι Κυρίαρχος (κατά Νίτσε) ή η φύση αποφάσισε πως δεν κυριαρχώ -τουλάχιστον σεξουαλικά, μη με διαβάζει και κανάς υπάλληλός μου! - σε άντρες;

Ποιά από τις δύο (ή και τις δύο ή κάποια άλλη) να απαντήσω πιο αναλυτικά;

Dream

 

Κάτι σε άγγιξε εκείνη την στιγμή . Είδες τον εαυτό σου , είδες και την Ντίνα , σα να τα κοιτούσες από ψηλά . Σίγουρα αναρωτήθηκες τι ήταν αυτό που είχε κυριεύσει το μυαλό της και ήταν σχεδόν παραδομένη σε μια άγρια καύλα . Σεληνιασμένη σε βαθμό θαυμασμού από την μεριά σου , ένα αλλόφρων άλογο . Ένιωσες ότι ήταν πιο κοντά στο ζωώδες ένστικτο από εσένα . Τι ήταν αυτό που σε συγκράτησε ; Βρέθηκες ποτέ σε θέση ανάλογη με την δική της ; Ένιωσες ποτέ ότι μπορείς να καλπάσεις σαν κι αυτή , δίχως να σε νοιάζει τίποτα ; Αν όχι , τι είναι αυτό που μπορεί κάποιον να τον συγκρατεί ;

 

tender lilly,

λες "διάθεση τιμωρίας".. Δεν είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνω.. Πάντως, όταν μιλώ σε ανθρώπους που εκτιμώ, όπως εσείς εδώ μέσα, η γλώσσα μου γίνεται διχαλωτή, γιατί από γλώσσες σπάτουλες, νομίζω είστε κομπλέ. Και μην ξεχνάμε ότι το φαρμάκι, σε σωστή δόση και με κατάλληλα έκδοχα, το λέμε και φάρμακο...

Fanshaw,

είστε και λάτρης της καλής μουσικής! Να σημειώσω πως όταν πρωτάκουσα το τραγούδι ήμουν σίγουρος πως έλεγε "Αθήνα-Μόσχα προσκυνάς, αυτούς που σε ληστεύουν", πράγμα που αν μη τι άλλο μαρτυρά αρκετά για την καταγωγή και τον βίο της τότε ερωτικής μου συντρόφου  

Ως προς την "σιβυλλική" μου φράση: βλέπω διαρκώς ανθρώπους να λιώνουν από το άγχος μήπως τυχόν κάνουν μιαν ερώτηση και η απάντηση που τους έρθει επιβεβαιώνει τον χειρότερο εφιάλτη τους. Αλλά τους τρώει και η απορία. Συντηρούν έτσι μιαν εναλλαγή μεταξύ "ονειρικής" εθελοτυφλίας (μανία) και "επικρεμάμενης" συμφοράς (κατάθλιψη), αντί να κάτσουν να συμφιλιωθούν με τους εφιάλτες τους.

Αν το κάνουν, θα δουν ότι η ερώτηση είναι περιττή. Οπως και η μανιοκατάθλιψή τους.