Τι θέλετε Κύριε από εμένα;

Αναρωτήθηκα πολλές φορές τι μπορεί να θέλει ένας Κύριος από μία σκλάβα, από μία υποτακτική, από το λουλούδι του, από την φίλη του, από την σύντροφο του, από μία γυναίκα.

Υπάρχουν απαντήσεις εύκολες, υπάρχουν απαντήσεις δύσκολες και όλες μα και καμία δεν πρέπει να κρύβουν την ουσία.

Μίλα με το ένστικτο σου, μου ψιθυρίζει ο Κόκκινος στις νύχτες που το αίμα κάνει αισθητή την παρουσία του. Το βλέμμα σου, πότε σκοτεινιάζει; Ταράζομαι…

Βλέπω αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ ως παθητικότητα, ένα αναψοκοκκίνισμα, ένα βλέμμα που χαμηλώνει, μία φωνή που σώνεται, μία ανάσα που παρασέρνεται και νιώθω να φλέγομαι. Τι θέλω από μία γυναίκα;

Άκουσε τις σκέψεις σου μου προτείνει ο Μπλε, παρατήρησε τα βήματα σου, μύρισε τον ιδρώτα σου…
Τι θέλεις από την ζωή; Υπάρχει γυναίκα στις απαντήσεις σου;

Είμαι αρσενικό καλώς ή κακώς, πάντα μισός, πάντα ανολοκλήρωτος. Πάντα κυνηγός, γεννάω σκέψεις, στρατηγικές, σχέδια, οράματα, εμπνέομαι, ψάχνω και βαδίζω πάντα προς κάποια κατεύθυνση, ταξιδεύοντας για εκεί που θα βρω κάτι περισσότερο από εκεί που ήμουν, αλλά ποτέ την ολοκλήρωση που θα με σταματήσει…
Τι θέση έχει μία γυναίκα σε αυτό το ταξίδι; Ακόλουθος;

Μπες στη θέση της μου λέει ο Μαύρος, νιώσε σα να είσαι αυτή, δες τον εαυτό σου σαν ξένος. Ψηλάφισε το σώμα σου, μύρισε, κοίτα, βίωσε την αγωνία της, τις ανάγκες της, απάντησε στο ερώτημα της. Τι θέλεις από αυτήν;

Από μικρός ονειρευόμουν ένα Κάστρο. Στην άκρη του πουθενά, με δωμάτια χιλιάδες, άδεια και λευκά. Πόρτες άχρωμες και διαδρόμους δίχως προσωπικότητα. Το μεγαλύτερο βιβλίο του κόσμου με κείμενο που κοσμούσε μόνο δύο σελίδες πάντα. Τις σελίδες που ήταν ανοιχτό.

Βρίσκομαι σ’ ένα διάδρομο και η διάθεση μου είναι σκοτεινή. Από τις σκέψεις ξεπηδά η πραγματικότητα. Ζωντανά αγάλματα, άνθρωποι με γυρισμένο το εσωτερικό τους προς τα έξω. Σαν ρούχα από την ανάποδη. Πλησιάζω μία πόρτα και με το που την αντιλαμβάνομαι αποκτά σχήμα, σχέδιο και χρώμα. Την ανοίγω και το κενό δωμάτιο μεταμορφώνεται αυτόματα κατά την βούληση μου. Άλλοτε έχει μία γυναίκα, άλλοτε περισσότερες. Με φυσιολογική ανατομία ή αλλόκοτη. Κάποιες φορές δεν έχει. Και άλλες φορές πλάσματα που αναπνέουν περιμένουν, αλλά γυναίκες δεν είναι.

Χρόνια τώρα αυτό το σκηνικό . Κάθε φορά και κάτι διαφορετικό. Ότι ορεγόμουν εμφανιζόταν. Αντικείμενα προς ικανοποίηση. Αυτό θέλω από μία γυναίκα; Μόνο αυτό; Δεν βαρέθηκα ποτέ, αλλά…

Είναι απίστευτα μοναχικό να μην μπορείς να μοιραστείς όλο αυτόν τον κόσμο. Υπήρξαν πολλές φορές που φαντάστηκα μία γυναίκα να με συνοδεύει. Να συνοδεύει ένα καλομαθημένο παιδί στο κόσμο που έχει πλάσει. Μα στο τέλος γινόταν και αυτή ένα αντικείμενο. Γελούσε, χαιρόταν, έκλαιγε, πονούσε, όποτε το επιθυμούσα. Της φερόμουν σαν θεά, την βασάνιζα, την σκότωνα, την ανάσταινα. Δεν βαρέθηκα ποτέ, αλλά…

Έκλεισα το Κάστρο και προσπάθησα να ζήσω στην πόλη. Δεν ήθελα να πλάθω για μόνο για ‘μένα, να γράφω μόνο για ‘μένα, να ζω μόνο για ‘μένα, αλλά…

Χρησιμοποίησα την συναίνεση ως άλλοθι και έμπαινα κρυφά στις σκέψεις. Άλλαζα αυτό, δοκίμαζα εκείνο και στο τέλος οδηγούσα πάλι τα πράγματα εκεί που ήθελα, τώρα ξαναχαμογελούσα, αλλά…

Πέρασε καιρός και θα περάσει κι άλλος , η συνειδητοποίηση δεν είναι ξεκάθαρη και πάντα βαστάει μέχρι την επόμενη.

Τι θέλετε Κύριε από εμένα;
Τι θέλεις μάτια μου από εμένα;
Τι θέλεις αγάπη μου από εμένα;

Λευκές σελίδες και μολύβια…

Δώσε μου άρχοντα του τέλους, την χάρη της μελωδία σου
Κλωστές πολύχρωμες και ατσάλινες και γω θα τις λυγίσω
Λέξεις σκόρπιες σαν φύλλα στον άνεμο θα παίξουνε για ‘μένα
Σαν μικρό παιδί θα ερωτευτώ, θα χορέψω και θα φωνάξω
Όταν χορτάσω θα τις μαζέψω και τις βάλω στην γραμμή
Χτίζοντας έναν ναό για την αρχή, την μέση και για ‘σένα

 

είναι εκείνες οι σελίδες που απλά τις βλέπουμε καθώς τις τρώνε οι φλόγες ...

μας ζεσταίνουν ,δεν πρόκειτε να τις διαβάσουμε ποτέ ...

 

Τι θέλεις εσύ από σένα;


Τι θέλω εγώ από μένα;


Γαμημένοι προορισμοί - ποιον να πρωτοδιαλέξεις απ' όλους; Όλους;

(Από τα πιο ωραία σου κείμενα, Ηλία, ευχαριστούμε...)


​

 

Εδώ, τις περισσότερες φορές, δεν έχουμε ι δ έ α τι ζητάμε εμείς από τους εαυτούς μας, θα ξέρουμε τι θέλουν οι άλλοι από εμάς ή τι ζητάμε εμείς από τους άλλους; Ενα μπλεγμένο κουβάρι είναι, που άλλοτε αναδύεται η μια ανάγκη, άλλοτε η άλλη και πάει λέγοντας.



ΥΓ. Είναι σαφώς πιο ανώδυνο να μην κοιτάμε τα δικά μας και να επικεντρώνομαστε στων άλλων. Μόνο που αυτό δεν θα μας λύσει καμιά απορία, ούτε θα μας κάνει να προχωρήσουμε.

 

Απάντηση: Τι θέλετε Κύριε από εμένα;

Έχεις πολύ ωραίο στυλ αποτύπωσης συναισθημάτων Ηλία.
Διακρίνω μια τάση καλαίσθητης μεγαλομανίας στις φαντασιώσεις σου.

 

Βρισκω μια ευκαιρια εδω να γραψω αυτο που πιστευω, οτι δηλαδη ειτε Master, ειτε slave,το αρσενικο ειναι παντα στην πραγματικοτητα "υπο". Σε ενα κοσμο που οι ανδρες κυνηγουν τις γυναικες και οτι κανουν καταληγει σε αυτες και αποτελουν τον τελικο στοχο, η ενδομυχη επιθυμια τους ειναι να αγγιξουν την υπεροχη της ομορφιας, οξυδερκειας και προσαρμοστικοτητας που ειναι προικισμενο το γυναικειο φυλλο προκειμενου να αναπαραχθει το ειδος.

 

Απάντηση: Τι θέλετε Κύριε από εμένα;

Να μην σε ξαναδώ, κυρίως όταν φέρνω και άλλη γυναίκα στο κρεβάτι, να ξερκαδίζεστε στα γέλια καθε φορά που κατέβαζω το παντελόνι!

ΥΓ....Ακου κει <Μικροτσούτσουνος>