Τι θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ανήθικο στο Bdsm;

Ως εναλλακτική έκφραση το Bdsm δεν απέχει πολύ, από το να θεωρείται ανήθικο στα κοινωνικά πρότυπα. Όμως μέσα στο ίδιο το Bdsm, τι θα μπορούσε να θεωρηθεί ανήθικο;

 

Το ψέμα.

 

ο εγωισμός

 

Απάντηση: Τι θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ανήθικο στο Bdsm;

Πιστευω οτι η ηθικη ειναι ενα καθαρα προσωπικο θεμα. Ειναι κατι που αλλαζει απο κοινωνια σε κοινωνια, απο εποχη σε εποχη, απο ανθρωπο σε ανθρωπο, απο ηλικια σε ηλικια. Απο την ηθικη πηγαζει η δικαοσυνη, η οποια ειναι και αυτη το ιδιο μεταβλητη.

Το BDSM εχει το δικο του κωδικα ηθικης, ο οποιος συνοψιζεται στο τριπτυχο safe sane and consensual. Κατα τη γνωμη μου λοιπον, ανηθικο ειναι ο,τι δεν ειναι ασφαλες, λογικο (πχ ο εγωισμος που ανεφερε ο L_Strike), και συναινετικο (πχ το ψεμα που ανεφερε η skia).

 

Εγωισμός και ψέμα λοιπόν για αρχή.
Γιατί;

 

Ένας κυρίαρχος αν δεν έχει εγωιστικά κίνητρα, τότε τι έχει;
Μία υποτακτική αν προσφέρει στον κυρίαρχο της και μέσω αυτής της πράξης αντλεί προσωπική ικανοποίηση, γιατί το κάνει;

 

Αν και προσωπική μου ηθική είναι η αλήθεια, επειδή θεωρώ το ψέμα ως ένδειξη αδυναμίας, γιατί να πρέπει να δεσμευόμαστε από συγκεκριμένες μόνο διαδρομές;

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα όπου η αλήθεια μπορεί να πληγώσει ένα υποτακτικό άτομο με όποιο τρόπο και αν δοθεί. Μπορεί επειδή δεν είναι η κατάλληλη στιγμή ή για κάποιο άλλο λόγο. Θα προτιμήσουμε να τραυματίσουμε παρά να προδώσουμε την προσωπική μας ηθική;

Υπάρχουν και πολλά παραδείγματα όπου τα ψέματα μπορούν να βολέψουν κάποιον κυρίαρχο για όποιον λόγο. Πρέπει να είναι υποχρεωμένος να ακολουθεί μόνο αυτόν τον δρόμο;

 

Ένας Κυρίαρχος έχει εγωιστικά κίνητρα σίγουρα. Μια υποτακτική δε νομίζω να είναι επιτρεπτό να έχει . Ή μάλλον επιτρέπεται στο σημείο που θέλει να ικανοποιήσει τον Αφέντη της και μόνο. Θεωρώ ότι δεν είναι επιτρεπτό στη γενικότερη συμπεριφορά της ως υποτακτική.

 

Θα μου συγχωρέσεις ομορφιά μου την χυδαιότητα στην γλώσσα…
Γιατί μία γυναίκα υγιής να επιλέγει να είναι δούλα και πόρνη αν της ζητηθεί, αν αυτό δεν την καυλώνει; Το να την προστάζουν και αυτή να εκτελεί, γιατί έτσι την βρίσκει;

 

Λόγω πιεσμένου προγράμματος και υποχρεώσεων, δεν μπόρεσα να αναπτύξω γιατί θεωρώ το ψέμα ως κάτι ανήθικο εντός του BDSM. Θα επιχειρήσω τώρα.

Αρχικά ξεκαθαρίζω πως το BDSM δεν νοείται και δεν υφίσταται κατά μόνας. Η ύπαρξη Σαδισμού αυτόματα καταδεικνύει πως υπάρχουν τουλάχιστον δυο πρόσωπα, ο Σαδιστής και ο αποδέκτης του σαδισμού. Αντίστοιχα, ο μαζοχισμός προσφέρεται σε κάποιο πρόσωπο. Εκτιμώ δε, πως μια ειδοποιός διαφορά του μαζοχισμού και της αυτοκαταστροφικότητας, είναι πως ο δεύτερος μπορεί να εκφραστεί με το υποκείμενο αποκλειστικά ως πομπό και δέκτη.

Από την στιγμή που το BDSM εμφανίζεται μέσα σε μια επαφή ανθρώπων, η βάση της επαφής αυτής – πέραν ενός κοινού κώδικα επικοινωνίας – είναι η ειλικρίνεια.
Χωρίς αυτήν η ουσία της επικοινωνίας μετουσιώνεται σε φαυλότητα, καθώς δεν άπτεται της πραγματικότητας. Συνεπώς, δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης της εν προκειμένω διαπροσωπικής σχέσης.

Το ζήτημα της ανηθικότητας τίθεται από την στιγμή που το ψέμα αποσκοπεί στην σκόπιμη δημιουργία εντυπώσεων, με απώτερο σκοπό την σαγήνη. Κάτι τέτοιο καταδεικνύει πως:

i) αποσκοπεί κάπου, αλλά δεν έχει το σθένος να το πάρει ευθέως ή να κινήσει μηχανισμούς ώστε να το αποκτήσει με ευθύτητα. Από μόνο του αυτό ως στοιχείο δείχνει αδυναμία (όπως πολύ σωστά παρατήρησε ο Ηλίας), τόσο χαρακτήρα όσο και να στηρίξει αυτό που δεν ομολογεί να ζητήσει.

ii) καλλιεργεί μια επίπλαστη εικόνα για τον εαυτό του προς τρίτους, διότι δεν τον καλύπτει η πραγματική. Ουσιαστικά, ο ίδιος συντηρεί μια απάτη προς τον εαυτό του, στην προσπάθειά του να πετύχει τον στόχο του. Από την στιγμή που δεν διαθέτει τα εχέγγυα για να αντεπεξέλθει, θεωρώ ανήθικο να δηλώνει πως μπορεί, διότι στηρίζει μια προσπάθεια προσέγγισης σε σάπια σανίδια, κάτι που θα έχει άμεση επίπτωση και σε άτομο πέραν του ιδίου, με τίμημα που ενδεχομένως να μην μπορεί να καλύψει.

iii) καταρρίπτει την “καθαρότητα” του BDSM. Εξηγώ: μια επαφή υπό το πρίσμα του BDSM εκτιμώ πως (θα πρέπει να) εμπεριέχει – σε ατομικό επίπεδο - το απόσταγμα μιας ενδοσκόπησης και το θάρρος της αποδοχής του αποστάγματος αυτού. Ένα ψέμα κάθε άλλο παρά κάτι τέτοιο δηλώνει.

iv) δεν τον καλύπτει αυτό που έχει και με το ψέμα επιχειρεί να συγκαλύψει το αίσθημα κενού του. Θεωρώ ανήθικο να συμβαίνει αυτό, από την στιγμή που εμπλέκεται άλλο άτομο ως αποδέκτης του ψέματος.

v) εάν πρόκειται για Ιδιοκτήτη, σκοπίμως δεν δείχνει ποιος είναι. Μοιραία, η υποτακτική του δεν Τον γνωρίζει, συνεπώς δεν της δίνει την δυνατότητα υποταγής που της υπόσχεται. Αντίστοιχα, εάν η ιδιοκτησία ψεύδεται, κρύβει σκόπιμα από τον Ιδιοκτήτη τμήμα της προσωπικότητάς της, άρα αναιρεί την θέση και των δυο με μια κίνηση και εμπαίζει Τον Κύριό της.

vi) αυτό που δηλώνει ικανός να πραγματοποιήσει δεν μπορεί να το επιτύχει και πειραματίζεται με τον ψυχισμό του ανθρώπου που σχετίζεται. Το θεωρώ εξίσου ανήθικο με τον κρεοπώλη που πειραματίζεται σε ασθενείς, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως χειρούργο.

Ως “δεσμευτικό” (με την έννοια του “δέσμιου”) αντιλαμβάνομαι το καθεστώς ανελευθερίας, στο οποίο θα πρέπει να συμπεριφέρομαι, οικειοποιούμενος προσωπεία που περιορίζουν την αληθινή μου ταυτότητα.

Επειδή “ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον”, το ψέμα θα αποκαλυφθεί, προκαλώντας μεγαλύτερο τραύμα. Αν η ηθική κάποιου του απαγορεύει να τραυματίσει κάποια προσωπικότητα, θεωρώ σοφότερο να μην την προσεγγίσει με όπλο του το ψέμα. Ήδη θα έχει προδώσει την ηθική του, απλώς κερδίζει χρόνο μέχρι να γίνουν τα αποκαλυπτήρια.

Αντιλαμβάνομαι ως ορθότερο να μην δίνει “αναφορά” ο Κυρίαρχος στην υποτακτική του για όλα και να κρατάει στοιχεία για need to know basis, από το να πει ένα ψέμα για την “βολή” Του. Αν μη τι άλλο, ας μην δέχεται ο Ίδιος να γκρεμίζει τον εαυτό Του από το βάθρο που δημιούργησε.

Θεωρώ την ειλικρίνεια ως ακρογωνιαίο λίθο μιας διαπροσωπικής σχέσης. Χωρίς αυτόν δεν βρίσκω το νόημα ύπαρξής της… εκτός αν είναι εν γνώσει και των δύο πως κάποιος (πιθανόν και οι δύο) είναι “αξιόπιστα αναξιόπιστος” και αυτό τους καλύπτει.

 

Θα συμφωνίσεις, όμως, πως μια γυναίκα υποτάσσεται επειδή εκείνη το αποζητά, όχι από αλτρουϊσμό προς Τον Κυρίαρχο, προσφέροντάς Του τις όποιες υπηρεσίες της ζητηθούν.

Το αν κάτι είναι επιτρεπτό καθορίζεται από τον Κυρίαρχο. Εν προκειμένω όμως, εξετάζουμε αν κάτι είναι ανήθικο, όχι επιτρεπτό.

 

Θεωρείς πως η μόνη ικανοποίηση που αντλεί μια υπο είναι αυτή της ικανοποίησης του Κυρίου της? Η μόνη της ανάγκη?

Κι αν δεν αποσκοπεί στη σαγήνη?
Αν το ψέμα είναι μια επιλογή σε μια συγκεκριμένη κατάσταση, στην οποία κρινει Ο Κυρίαρχος, όχι γιατί είναι αδύναμος να πει την αλήθεια αλλά γιατί κρίνει πως η αλήθεια δεν έχει θέση τη συγκεκριμένη στιγμή?