Το «θέλω» της σκλάβας

Καταλαβαίνω σωστά MasterJp ότι αναφέρεστε σε επιθυμίες, όχι σε ανάγκες;

Επίσης, για το "υψίστης σημασίας", καταλαβαίνω σωστά ότι μας ρωτάτε, από άλα όσα δεν θα θέλαμε να μας συμβαίνουν σε μια σχέση πιο είναι το ένα που είναι πολύ πιο σημαντικό από τα υπόλοιπα για μας και αντίστοιχα το ίδιο για το τί θα θέλαμε να μας συμβαίνει;

Αν καταλαβαίνω σωστά αυτά τα δύο, έτσι περίπου έφτασα στα συμπεράσματά μου:

Κατέγραψα τι κατά καιρούς έχω αποστραφεί σε μια σχέση και τι κατά καιρούς έχω θελήσει. Με χαρά διαπίστωσα ότι αυτά που θα ήθελα ήταν αισθητά περισσότερα από αυτά που δεν θα ήθελα.

Αφού πέρασα ένα ενδιαφέρον απόγευμα με τη σκέψη του τί από αυτά που απεχθάνομαι να μου κάνουν κάνω εγώ σε άλλους και του τί δίνω από αυτά που θα ήθελα να μου δίνουν, μετά, έπιασα ένα ένα αυτά που είχα καταγράψει.

Ορισμένα μπορούσαν να αναχθούν σε άλλα, άλλα δεν ήταν συχνά ή δεν ήταν ιδιαίτερα σημαντικά, μερικά εξαρτώνταν πολύ από συνθήκες, κάποια ήταν το ίδιο πράγμα με άλλα λόγια. Έτσι διέγραψα αρκετά που προέκυπταν μη σημαντικά.

Για να βρω τα "υψίστης σημασίας", από αυτά που έμεναν βασίστηκα στη διαίσθησή και την αυτογνωσία μου και με πέρασα από τον έλεγχο της μνήμης.

Με αυτόν τον τρόπο περίπου κατέληξα στο ένα πράγμα που απεχθάνομαι πιο πολύ απ όλα, την αυθεντικότητα του οποίου θα μπορούσαν να επιβεβαιώσουν όσοι με γνωρίζουν πολύ καλά και την αντοχή του στο χρόνο όσοι με γνωρίζουν από πολύ παλιά.

Αυτό που δεν θα ήθελα να μου συμβαίνει σε μια σχέση είναι να με προσβάλουν.

Μετά έπρεπε να καταλήξω στο τί θα ήθελα να μου συμβαίνει περισσότερο απ όλα. Εκεί, δεν κατάφερα να καταλήξω σε ένα, υπάρχουν δύο υψίστης σημασίας σταθερές επιθυμίες μου, που θα ήθελα να ικανοποιούνται σε κάθε σχέση που έχει σημασία για μένα. Επίσης επιβεβαιώνονται από τον χρόνο.

Το ένα που θα ήθελα να μου συμβαίνει σε μια σχέση είναι να επικοινωνώ τις σκέψεις μου και το άλλο που θα ήθελα να μου συμβαίνει είναι να διατίθεμαι χωρίς όρους.

Παρά την "ύψιστη σημασία", τονίζω ξανά ότι γράφω για επιθυμίες, όχι για ανάγκες <χ>

Όταν βάζω στο ένα πιάτο της ζυγαριάς τις επιθυμίες και την αποστροφή μου και στο άλλο την ανάγκη να ευχαριστώ Τον Κύριο ή να αποφεύγω να Τον δυσαρεστήσω, η πλάστιγγα γέρνει προς την πλευρά των αναγκών.

 

Απάντηση: Το «θέλω» της σκλάβας

(Με την άδεια Του)
Τα «θέλω» της υποτακτικής όταν οδηγούν στη δυσαρέσκεια του σημαντικού Άλλου χάνουν τη σημαντικότητα τους.
Σε κάθε άλλη περίπτωση διατηρούν τη σημαντικότητα τους.
(24 λέξεις)  


Βεβαίως αυτό αποτελεί τη σύνοψη αυτών που έλεγα εδώ:

και εδώ:

Παρόλα αυτά δεν νομίζω ότι το σημαντικό είναι η άποψη αλλά η αιτιολόγηση της άποψης
γι αυτό θα παρακαλούσα όσους διαβάζουν να συνεχίζουν να απαντούν και στα αρχικά ερωτήματα του νήματος



Υ.Γ. 1. MasterJp ευχαριστώ για τις διευκρινήσεις του υστερόγραφου σας 
Υ.Γ. 2. Τη λέξη «Κυρίαρχος» την χρησιμοποιώ εν γένει όταν αναφέρομαι σε Αυτόν σε τρίτους.

 

Απάντηση: Re: Το «θέλω» της σκλάβας

(συνεχιζω με δικες μου σκεψεις τα λογια σου)
...η υποτακτικη να αγγιξει το απολυτο της υποταγης (λογω ανυπαρξιας μετρου οποιασδηποτε εννοιας συναλλαγης).
Αφού δε θα έχει τίποτε να πάρει, δε θα έχει με τίποτα να ανταλλάξει την υποταγή της και κατά συνέπεια να τη μετρήσει. Έτσι ότι και να δώσει (από υποταγή) θα είναι εντελώς αλτρουιστικό και ήδη απόλυτο.


...
Ελπιζω οτι απλως αστειευομαι  
Καθε ομοιοτητα με πραγματικα προσωπα και καταστασεις ειναι απλη συμπτωση  

 

Γνωριζεις καποιο Κυριαρχο ... και αρχιζετε να μιλατε , να γνωριζεστε .. απο που θα ξεκινησεις ? ... απο τα θελω ? , απο την γνωστοποιηση του υποτακτικου σου χαρακτηρα ? ... μηπως και απο τα δυο μαζι ? .....

 

Αφήνεις και μιλάει αυτός.
Επειδή θες να ξέρεις απο ποιόν κατακτιέσαι,
όχι για κόγξα.
Αυτονόητο  

 

Απάντηση: Το «θέλω» της σκλάβας

Θα σιμφονισο με τον DeSade  

 

Απάντηση: Το «θέλω» της σκλάβας

H προσωπική μου άποψη στην ερώτηση του θέματος:
Μετά την εκπαίδευση το «θέλω» της σκλάβας δεν μπορεί να είναι άλλο από το «θέλω» του Κυρίαρχου.

Αναλυτικά:
Η εξουσία που παραδίδει η υποτακτική στον Κυρίαρχο είναι η εξουσία του υπερεγώ της.
Εφόσον η επιθυμία του Κυρίαρχου έχει καταλάβει τη θέση του υπερεγώ για την υποταγμένη (πλέον) το αποτέλεσμα της ικανοποίησης μιας επιθυμίας της που προκαλεί τη δυσαρέσκεια του Κυρίαρχου δεν είναι καθόλου η ευχαρίστηση αλλά το δυσάρεστο αίσθημα της ένοχης, του λάθους (όπως ακριβώς δρα ένα ισχυρό «υπερεγώ» μετά την ικανοποίηση των επιθυμιών του «εκείνο» και προκαλεί ένοχες).

Μετρώντας εκ των υστέρων πόσο σημαντική ήταν εντέλει η επιθυμία από το άθροισμα του ευχάριστου (από την ικανοποίηση της επιθυμίας) και του δυσάρεστου (από το αίσθημα ένοχης - λάθους) συναισθήματος το αποτέλεσμα είναι αρνητικό.

Όταν γνωρίζοντας τις επιθυμίες του Κυρίαρχου, η εκ των υστέρων μέτρηση, γίνει πρόβλεψη, η επιθυμία της υποτακτικής που εν γνώσει της θα προκαλέσει τη δυσαρέσκεια του Κυρίαρχου χάνει τη σημαντικότητα της λόγω της αναμενόμενης αρνητικής της απόδοσης σε ευχάριστο συναίσθημα. (όπως ακριβώς δρα ένα ισχυρό «υπερεγώ» στις επιθυμίες του «εκείνο» και τις καταστέλλει)

Και όταν δε οι εντολές (αποτέλεσμα επιθυμιών του Κυρίαρχου), τις οποίες οφείλει να υπακούει μια υπό, έχουν μια λειτουργική γι αυτήν λογική συνέπεια και συνέχεια (και δεν είναι ένα δυσλειτουργικό συνονθύλευμα ετερόκλιτων απαιτήσεων ενός υπερτροφικού υπερεγώ ή ενός ανόητου κυρίαρχου) αποδεδειγμένα (μέσα από την διαδικασία εκπαίδευσης) και καταφέρουν να εσωτερικευτούν και να αφομοιωθούν, η υποταγή στις επιθυμίες του Κυρίαρχου μεταφράζεται σε ένα αίσθημα ωριμότητας και η ευχαρίστηση της ικανοποίησης των δικών της επιθυμιών ενισχύεται απ αυτό. Οι εντολές του Κυρίαρχου της γίνονται το ασφαλές πλαίσιο για να ικανοποιηθούν οι επιλεγμένες ουσιαστικές δικές της επιθυμίες και στη συνέχεια οι επιθυμίες Του γίνονται αυτούσιες δικές της επιθυμίες. Το «θέλω» του Κυρίαρχου της γίνεται το δικό της «θέλω».

Όπου «ωριμότητα»: ο επιτυχής συμβιβασμός χωρίς εσωτερικές συγκρούσεις των επιταγών του «υπερεγώ» (βλέπε: Κυρίαρχος) και των επιθυμιών του «εκείνο» (βλέπε: υποτακτική προ εκπαίδευσης) σε ένα ισορροπημένο «εγώ» (βλέπε: υποτακτική μετά την εκπαίδευση)


Ενδιαφέρουσες προεκτάσεις ή αντίστροφες:

• Η εκπαίδευση είναι καταρχάς η διαδικασία κερδίσματος της εμπιστοσύνης της υποτακτικής όσον αφορά ότι η αντικατάσταση του κέντρου που υπακούει εντολές από το υπερεγώ της στον Κυρίαρχο είναι λειτουργική γι αυτήν, ωφέλιμη και έχει λογική συνεχεία και συνέπεια και στη συνέχεια η εσωτερίκευση και αφομοίωση ενός νέου υπερεγώ που δεν συγκρούεται με τις ουσιαστικές της επιθυμίες αλλά τις εξυπηρετεί.
  Η εκπαίδευση είναι μια πορεία ωριμότητας.
  
  
• Η υποτακτική αντικαθιστώντας το υπερεγώ με το πακέτο εντολών του Κυρίαρχου της όχι μόνο δεν είναι υποτακτική γενικότερα (αυτό θα σήμαινε αδύναμο γι αυτήν πακέτο εντολών από τον Κυρίαρχο- εύκολη αντικατάσταση κέντρου έλεγχου των επιθυμιών της και μάλιστα κάθε στιγμή) αλλά αντίθετα μετά την εκπαίδευση της έχοντας εσωτερικεύσει και αφομοιώσει τις εντολές του Κυρίαρχου οφείλει να είναι κυριαρχική στο υπόλοιπο περιβάλλον της (μόνο έτσι μπορεί να διαπιστώσει την επιτυχία της επιλογής της του κατάλληλου γι αυτήν Κυρίαρχου)

 

Απάντηση: Το «θέλω» της σκλάβας

Βρήκα αυτό το νήμα από τα παλιά κάτω από το νήμα της dora_salonica, για την τέλεια σκλάβα.

Λοιπόν, αυτό το νήμα με είχε προβληματίσει στην εποχή του. Τώρα που έχω μια άποψη σχετικά, θα ήθελα πρώτα πρώτα να αποκηρύξω τα ποστ μου #18 και # 37, όχι ότι είναι τόσο χάλια απαραίτητα, αλλά αντανακλούσαν τις απόψεις μου της εποχής οι οποίες δεν ήταν τελικές, για να αναφέρω το απλούστερο. Έχουν μια κάποια αξία για μένα, εν είδει ημερολογίου, για τους άλλους καμία και παρακαλώ πολύ να μη ληφθούν υπόψη.

Σε γενικές γραμμές, η γνώμη μου είναι ότι η καλοταϊσμένη ως προς τις ανάγκες της σκλάβα στ' αλήθεια δεν θέλει τίποτα. Οι επιθυμίες της έχουν καλυφθεί. Η επιθυμία της είναι εκεί, υγρή και ολοζώντανη. Δεν είμαι διόλου βέβαιη ότι η σκλάβα ενδιαφέρεται να ενεργοποιεί τους μηχανισμούς εκείνους που αναλύουν την γενική επιθυμία σε επιμέρους "θέλω" διότι αυτά δεν έχουν καμία σημασία ως προς την ικανοποίησή της, τα "θέλω" του Αφέντη της έχουν.

Αυτή που ανέφερα παραπάνω είναι για μένα η ανυπαρξία των "θέλω".

Δεν νομίζω υπάρχει "πρέπει", dora_salonica. Τα "θέλω" της σκλάβας, αν υπήρχαν, τρέφονται από τη σχέση της με τον Αφέντη της και κατόπιν έχω τη γνώμη ότι εξαφανίζονται. Η σκλάβα είναι πλάσμα ευπροσάρμοστο γενικά, αλλά έχει "εγώ".

Για τον λόγο αυτό τείνω να πιστεύω ότι η σκλάβα μπορεί να γίνει και έχει ανάγκη να γίνει ένα από τα "θέλω" του Αφέντη της και να τα ικανοποιεί. Αλλά να θέλει ό,τι Αυτός θέλει, μου φαίνεται ένας περιττός ψυχικός κόπος από την πλευρά της σκλάβας, η οποία, με αυτόν τον τρόπο ουσιαστικά κάνει την ανάγκη φιλοτιμία.

Αν δεχτεί ότι γι' αυτήν αυτό που προέχει είναι η κάλυψη των αναγκών της, αν μπορέσει να συλλάβει το μέγεθος της διαρκούς κάλυψης των αναγκών της και να αναλάβει την ευθύνη της ώστε να γίνει τούτο πραγματικότητα, αντιλαμβανόμενη τι πρέπει να κάνει, τότε μπορεί να καλύψει μια χαρά τα "θέλω" του Αφέντη της από την ίδια χωρίς να θεωρεί εαυτόν υποχρεωμένο να ταυτιστεί με αυτά.

Αυτή ήταν η αναστολή μου, τότε, στο νήμα τούτο, που τελικά με έκανε να λέω πράγματα χωρίς νόημα.

Δεν υπάρχει, για μένα, ενδοβολή του Έτερου, ώστε να συμπίπτουν μονόπαντα τα "θέλω" υπάρχει υποταγή στον Έτερο και εσωτερίκευση - προφανώς - αυτών που απαιτούνται για να είναι εφικτή αυτή η υποταγή.

Κενό στην κάλυψη των προσωπικών αναγκών οι οποίες ωθούν στη σχέση και αντίστοιχα η κάλυψη των προσωπικών αναγκών που προσδοκούσα να καλύψω από αυτή τη σχέση.

 

Re: Απάντηση: Το «θέλω» της σκλάβας

Ένα ωραίο νήμα από τα παλιά, μπράβο που το επανέφερες tender lilly. 2007...it was a very good year... 

Συμφωνώ. Έχει καιρό που "τόπιασα" κι εγώ, νομίζω κάπου το είπα, στη "Σκλαβοσύνη" νομίζω. Είναι απίστευτο να βλέπω τις διαφορές ανάμεσα στο τότε και στο σήμερα, φαντάζομαι ότι κι εσύ κάπως έτσι αισθάνεσαι. Περηφάνια που τα βγάλαμε πέρα; Που δεν τα παρατήσαμε παρά τα ζόρια; Ίσως όχι και τόση περηφάνια αφού κάναμε ακριβώς αυτό που μας οδηγούσε η φύση μας να κάνουμε...Σίγουρα ανακούφιση που τελείωσε η φάση της αμφιβολίας και επήλθε η αποδοχή του εαυτού. Με τα "δεν θέλω" του. Διαύγεια. Αυτογνωσία (έως του βαθμού που αυτή είναι εφικτή). Ειρήνη με τον εσωτερικό εχθρό (υπερεγώ το λένε; όπως το λένε...)

Έχεις απόλυτο δίκιο. Βέβαια, κατανοώ ότι είναι απίθανο κάποιος που δεν μετέχει του βιώματος να αντιληφθεί ότι είμεθα σοβαρές. Ας δώσω ένα παράδειγμα, αληθινό πέρα ως πέρα.

Συζητώ με κάποιον αυτό τον καιρό, ακαδημαϊκά περισσότερο, αφού έχω τον νεαρό Κυρίαρχο να ανασαίνει επίμονα στο σβέρκο μου, οπότε περιορίζομαι στο ακαδημαϊκό κομμάτι, λολ. Με ρωτάει ο εν λόγω Κύριος λοιπόν: Τί σου αρέσει;

Έχει καμία σημασία; απαντώ. Φυσικά έχω γούστα και φετίχ που με κάνουν να στάζω και πράγματα που με διεγείρουν πολύ και άλλες ασχολίες που δεν θα ήθελα να παρατήσω και έναν γάτο που τον αγαπώ πολύ, κλπ κλπ.

Επιμένει. Ξέρω ήδη τα δικά του γούστα, σεξουαλική χρήση και το μαστίγιο. Ένας απλός άνθρωπος, όπως οι περισσότεροι Κυρίαρχοι και δη οι Άγγλοι, λολ.

Άντε καλά, να σου πω, λέω. Το medical φετίχ μου αρέσει πολύ, οι γυναικολογικές εξετάσεις, ο βασανισμός των γεννητικών οργάνων, ιδίως με κρύα μεταλλικά εργαλεία. Δεν βαριέστε...μια συνηθισμένη μαζοχίστρια...χαζομαρούλες.

Εάν ήμασταν ζευγάρι, θα φρόντιζα να τα έχεις αυτά, ως ανταμοιβή, λέει.

Η προσφορά με αφήνει αδιάφορη. Δεν με αφορά το θέμα, λέω. Το μυαλό μου δεν φτάνει ως εκεί, να σκεφτεί τις επιθυμίες αυτού του κοριτσιού που ζούσε μέσα μου και τι το ευχαριστούσε κάποτε. Απλά δεν με ενδιαφέρει. Για να πω την αλήθεια, με εκνευρίζει ελαφρά η δική του προσφορά ευχαρίστησης προς εμένα. Θα ήθελα να μπορούσα να αρνηθώ, όταν και αν προέκυπτε...

Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι έχει αλλάξει πλήρως ο μηχανισμός με τον οποίο αντλώ ευχαρίστηση. Σαν να γύρισα ένα κουμπάκι και από μέσα να πήγε έξω, στον Άλλον. Ή πρόκειται για την μεγιστοποίηση της ενσυναίσθησης; Ειλικρινά δεν ξέρω τί έγινε.

Ναι, πράγματι. Κακή η διατύπωση, παρεξηγήσιμη. Όταν έλεγα "πρέπει" εννοούσα πιθανολογικά. Δηλαδή, για να λειτουργήσει η σχέση απολαυστικά και για τους δύο, πρέπει να επέρχεται αυτή η μετατροπή, δηλαδή ΜΑΛΛΟΝ επέρχεται αυτή η μετατροπή. 'Ετσι το έβλεπα, δεν μπορούσα να το κατανοήσω. Αλλά τώρα, in retrospect, βλέπω ότι δεν είναι ακριβώς ότι ταυτίζονται τα θέλω, όχι. Αν δεις το παράδειγμα ανωτέρω, βλέπεις ότι δεν υπάρχει αυτή η ταύτιση. Η μετατροπή έχει επέλθει στον τρόπο που αντιλαμβάνομαι, ως χρηστικό ον, την ύπαρξή μου. Δεν μου προκαλεί τίποτε η ικανοποίηση των θέλω μου, εκτός από μία ελαφριά ενόχληση αν καταλάβω ότι από χρηστικό ον γίνομαι αντικείμενο στο οποίο προσφέρεται κάτι. Φυσικά θα πω ευχαριστώ και θα το πάρω. Στην ουσία όμως, προτιμώ να δώσω εγώ ευχαρίστηση, εκεί όπου ξέρω ότι ο άλλος το ζητάει, το θέλει. Αν είναι σεξουαλική χρήση και μαστίγιο, τότε εκεί βρίσκεται και η δική μου ευχαρίστηση...

Ναι. Συμφωνώ απολύτως.

Συμφωνώ. Πίστευα κάποτε πολύ στην ενδοβολή, ήμουν σε κάποια D/s σχέση στην οποία πράγματι εσωτερίκευσα αρκετά πράγματα, όπως πίστευα τότε. Στην ουσία όμως, απλά διδάχτηκα, άφησα πίσω μου βλακώδεις ιδέες, ασπάστηκα νέες. Ας πούμε ότι "μαθήτευσα", and that is all. Πλέον γνωρίζω το είδος της σχέσης το οποίο είμαι πιο κατάλληλη για να κάνω και δεν ενέχει εσωτερίκευση των θέλω του Άλλου. Έχεις λοιπόν απόλυτο δίκιο, τρυφερή... 

 

Απάντηση: Το «θέλω» της σκλάβας

Λόγω της επερχόμενης 8ης επετείου της μέρας που έγινα ιδιοκτησία Του, μπήκα σε διάθεση επαναξιολόγησης κι επανεξέτασης όλων μου των πεποιθήσεων και γραπτών τοποθετήσεων.

Μέσα από την ανάγνωση παλιών νημάτων έχω καταλήξει ανάμεσα σ άλλα, πως καλό θα ήταν, όταν γράφουμε να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας, πως δεν καυλώνουν όλοι με τον ίδιο τρόπο, δεν ολοκληρώνονται όλοι με τον ίδιο τρόπο κι εκείνο που για τον ένα είναι κανόνας απαράβατος, για κάποιο άλλο μπορεί να είναι κίνητρο αποφυγής της ίδιας της σχέσης, αν είναι να διέπεται από ένα τέτοιο κανόνα. Κι αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα πως ο ένας είναι αυθεντικός bdsmer κι ο άλλος όχι.
(Αν με ρωτούσε κάποιος θα έλεγα πως όλοι είμαστε λίγο ή πολύ βανίλλα απλά κάποιοι βρίσκονται πιο μπροστά όσον αφορά την αλλαγή των αντιλήψεων τους και μετατροπή αυτών σε bdsm αντιλήψεις, κάποιοι βρίσκονται πιο πίσω και κάποιοι ουδέποτε θα κατορθώσουν να μετατρέψουν οτιδήποτε).

Έχω επίσης καταλήξει στο συμπέρασμα πως ακόμα κι όταν μιλάμε για μια κατηγορία στάτους –π.χ. εκείνο της υποτακτικής- καλό είναι να συνειδητοποιούμε πως είδη υπάρχουν πολλά και διαφορετικά.
(Οδυνηρά κι αυθόρμητα αυτό μου θυμίζει το καημένο νήμα περί διαφορετικά είδη σκλάβας).

Κι ανάλογα με τις εμπειρίες, τα βιώματα, την αντίληψη, την νοημοσύνη κ.ο.κ. της κάθε μίας, εύκολα μπορούμε να διακρίνουμε πως πολλές φορές, ενώ κάποιος μπορεί να μοιάζει να μιλά γενικά, στην πραγματικότητα προβάλλει κάθε τι δικό του, με τη διαφορά πως οι πλείστοι προσπαθούν το δικό τους να το κανονικοποιήσουν, να το γενικεύσουν και μέσα από το ειδικό να καταλήξουν στο γενικό και απόλυτο...

Δηλαδή ακολουθούν τη λογική:
Αφού εγώ θεωρώ πως είμαι π.χ. σκλάβα και σκέφτομαι έτσι, βιώνω αυτό κι εκείνο και αντιδρώ έτσι κι αλλιώς, έχω τις τάδε φαντασιώσεις και εντυπώσεις για το πώς οφείλω να είμαι, τότε δεν μπορεί, όλα αυτά ΠΡΕΠΕΙ να είναι ο κανόνας για τις απανταχού σκλάβες….
Οπότε αν εγώ καυλώνω άμα νιώθω πως γι αυτόν δεν είμαι παρά σκουπίδι, όποια τολμά να μην καυλώνει μ αυτό, αλλά με την αίσθηση πως και σκουπίδι να είναι θα είναι το δικό Του σκουπίδι, το αγαπημένο και εκτιμητέο, τότε δεν είναι σκλάβα…

Λες και δεν αντέχουν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα, πως αλλιώς λειτουργεί κι άλλα επιθυμεί κάποια που περνά από τον ένα Κ στον άλλο, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να επεξεργαστεί όσο το δυνατό περισσότερα δεδομένα από διάφορες πηγές και να πειραματιστεί, αλλιώς εκείνη που έχει εμπειρία από σύντομες σχέσεις, όση ένταση και να έχουν, αλλιώς εκείνη που ζει με τον Κ της χρόνια κι αλλιώς εκείνη που ζει χωρίς τον Κ της χρόνια παραμένοντας ιδιοκτησία του, αλλιώς εκείνη που ζει μαζί του αλλά ουδέποτε γίνεται ιδιοκτησία του, αλλιώς η μονογαμική, αλλιώς η πολυγαμική, αλλιώς η ομοφυλόφιλη, αλλιώς εκείνη που έτυχε και δοκίμασε μια σχέση για τους όποιους λόγους δεν της βγήκε κι αποφάσισε πως δεν θέλει ξανά κ.ο.κ…

Άλλο χαρακτήρα έχει η καθεμία, άλλες ανάγκες, άλλα τραύματα, άλλα κολλήματα,άλλα πράγματα την διεγείρουν λιγότερο, άλλα περισσότερο κ.ο.κ.

Και βέβαια έχει διαφορετικά θέλω…
(Αυτό δεν ισχύει για όσες προσπαθούν να διατηρήσουν την δημόσια εικόνα του τέλειου, εκείνες δεν έχουν τίποτα που δεν θεωρείται πολιτικά ορθό).

Γιατί είτε το παραδεχόμαστε, είτε όχι, είτε είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας είτε όχι, είτε εδώ μέσα μπαίνουμε πραγματικά για να διαλεχθούμε με ειλικρίνεια ή πουλάμε ένα image το οποίο φροντίζουμε με ιερή προσήλωση, μη γένοιτο και μας ξεφύγει κάτι αληθινό ή διαφανεί κάτι στα γραπτά μας λιγότερο από τέλειο και εντυπωσιακό, που να ξεφεύγει σαν τρίχα από την καλοφορμαρισμένη μας κόμμωση, είτε αυτοδιαφημιζόμαστε ανάλογα με την περίοδο και τις ανάγκες μας, είτε είτε….όλοι οι άνθρωποι έχουν θέλω.

Ακόμα κι αυτές που λένε πως θέλουν να τους συμπεριφέρονται σαν να μην υπάρχουν, να μην τις λαμβάνουν υπόψη, να μην τις αγαπάνε, να μην τις νοιάζονται, να μην τις γαμάνε…..
Όλα αυτά τι είναι?
Δεν είναι θέλω?

Φιλολογίες για την απουσία θέλω για μένα ισούνται με προσπάθειες να με πείσουν πως η σκλάβα δεν είναι άνθρωπος.
Οπότε θεωρούν εαυτό είτε υπεράνθρωπο, είτε ζώο.

Προσωπικά πάντα με θεωρούσα άνθρωπο, εκτός από τις στιγμές που για απόλαυση και των δυό μας μετατρέπομαι σε έπιπλο, ζώο, έντομο κ.ο.κ.

Και ως άνθρωπος έχω θέλω.

Ακόμα κι αν τα θέλω μου είναι να κατορθώσω να μην έχω άλλα θέλω ποτέ ξανά…

Οπότε μετά από τόσα χρόνια, παραμένω στην αρχική μου δήλωση στο συγκεκριμένο θέμα…

Υ.Γ. Θα παρακαλέσω αυτή τη φορά να μην μου αποσταλούν μηνύματα με ερωτήσεις του τύπου «εμένα φωτογραφίζεις?!»…Και να αποσταλούν δεν θα απαντήσω, όπως δεν απαντώ πλέον σ αυτού του είδους ερωτήσεις εδώ και καιρό.
Ότι γράφω εδώ αφορούν σκέψεις μου, μέσα από την πολύχρονη παρατήρηση κι ανάλυση, μέχρι το σημείο που είμαι ικανή να το πράξω.
Δεν επιτίθεμαι σε κανένα, δεν προσπάθησα να φωτογραφίσω καμία και τυχόν ομοιότητες με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις εντελώς τυχαία.

 

Απάντηση: Το «θέλω» της σκλάβας

@lara[E-p],

Ο Μανος Στεφανιδης,παλιος διευθυντης της Εθνικης Πινακοθηκης αν θυμαμαι καλα,συνηθιζε να λεει τη φραση.."στην πατριδα μου ειμαι υποχρεωμενος να παλευω για το αυτονοητο".Μου φαινεται πως ο χρονιος συγχρωτισμος σου με ενα ελλαδιτικο φορουμ,σε εκανε ιδια με μας.
Δεν μπορω να εξηγησω αλλιως το γεγονος οτι προσπαθεις να επιχειρηματολογησεις για το προφανες.Πως θελω,δηλαδη επιθυμιες εχει καθε ανθρωπος εκτος απο τους νεκρους.Επιθυμιες πολλες φορες ισχυροτατες,οι οποιες καποιες φορες,οταν πχ η σκλαβα μπανει σε μια σχεση,αλλαζουν θεση στην αξιακη της κλιμακα,ενω ταυτοχρονα αναδυονται καινουριες οι οποιες παιρνουν κεφαλι.Να προσθεσω και κατι στην αρχικη σου δηλωση.Ο Αφεντης καλυπτει παντα τη μεγαλυτερη επιθυμια της σκλαβας.Επειδη υπαρχει στη ζωη της.
Εσυ ειχες την τυχη(αν ειναι τυχη)να ζησεις για μεγαλο χρονικο διαστημα μεσα σε μια M/s σχεση,οποτε μπορεις να μιλας βιωματικα,αν μπορω να χρησιμοποιησω τη λεξη.Ποσες και ποσοι αλλοι νομιζεις μπορουν να το κανουν αυτο εδω μεσα;
Απο εκει και περα ισχυει η πασιγνωστη ατακα του dirty Harry περι αποψεων.Ειναι γεγονος οτι καποιοι απο μας εκφραζονται ως κατοχοι της μιας και μοναδικης αληθειας.Αν εξαιρεσουμε εκεινους που στη ρηση του Πρωταγορα "παντων χρηματων μετρον ανθρωπος"αντικαθιστουν τη λεξη ανθρωπος με το ονομα τους,για τους υπολοιπους ειναι οχι θεμιτο,αλλα αναμενομενο να συμβαινει κατι τετοιο ειδικα σε εναν διαδικτυακο χωρο οπου προεχει και προτασσεται οχι το ειναι αλλα το φαινεσθαι.
Περα απο τους σκοπους του καθενος,περα απο πλασαρισμα του εαυτου μας με σχεδον διαφημιστικες τεχνικες,προκειμενου να δειρουμε η να τις φαμε,αλλα στις περισσοτερες των περιπτωσεων για να γαμησουμε η να γαμηθουμε,..το φορουμ,το οποιο φορουμ ειναι η ευκαιρια να γινουμε για λιγο,οσο κραταει η ιντερνετικη ψευδαισθηση,οι "αλλοι".Αυτοι που θα θελαμε να ειμαστε και ουτε ειμαστε ουτε θα γινουμε ποτε.
Πονταροντας επισης στο γεγονος,πως μεχρι να πεσουν οι μασκες της παραστασης καποιο χειροκροτημα(εστω και ως πυγοραπισμα) θα κλεψουμε απο το εισετι ανιδεο και απροσεκτο,η επιπολαιο μεσα στην καυλα του,κοινο.Το οποιο παντα θα υπαρχει,υπ'ευθυνη του.

Ανθρωπινα,δικα μας πραγματα.Μπορουμε και πρεπει να τα στηλιτευουμε,αλλα οφειλουμε επισης να ειμαστε μακροθυμοι.