Το Άγχος του Κυρίαρχου

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Το Άγχος του Κυρίαρχου

Eξ ου και το άγχος μου.

Όμως το νήμα τιτλοφορείται "Το Άγχος του Κυρίαρχου". Διότι το θέμα μας είναι ο Κυρίαρχος.

Τί θα επέλεγε επομένως ο Κυρίαρχος; Να προσαρμόσει ή να αλλάξει αυτό που τον βαραίνει και δεν τον "βολεύει" ή να αποδεχτεί το άτομο της δικής του επιλογής;

Εν τέλει, πόσο ελεύθερος είναι ένας Κυρίαρχος;

Κινείται βάσει δικών του προκαθορισμένων και προαποφασισμένων επιλογών που επιφέρουν μία ψευδή ελευθερία, μέσα σε ένα αυστηρό πλαίσιο λογικής και επιλογών που έχει ορίσει ως παραμέτρους για την ζωή του;

Ή μπορεί και να είναι τρελιάρης, άμα λάχει;

Και πιο είναι το ανθρώπινο μέτρο, τελικά;

Γιατί στο δικό μου το βιβλίο, το ανθρώπινο μέτρο δεν έχει κανένα όριο. Ίσως του ανδρός να έχει όρια. Της γυναίκας, δεν έχει.

Ο underherfeet έβαλε ένα ωραίο πόστ κάπου, ένα απόσπασμα από τον "Τελευταίο Πειρασμό" του Καζαντζάκη. Και αναρωτιόμουν κατά πόσο αυτό είναι αληθινό, ότι η γυναίκα δηλαδή επιζητά τα όρια, το πλαίσιο, ότι είναι μια στέρνα και όχι η πηγή.

Φοβούμαι ότι αυτό δεν αληθεύει. Και ότι πολλές φορές αυτό που δεν κατανοούμε το βλέπουμε ως περιορισμό. Όπως εγώ βλέπω ως περιορισμό το αίτημα του Κυρίαρχου για μέτρο, ίσως έτσι και αυτός βλέπει το αίτημα για το ά-μετρο της σκλάβας ως δικό της περιορισμό. Και ίσως το βλέπει έτσι, γιατί α) δεν το κατανοεί και β) περιορίζει τον ίδιο, γιατί τον βαραίνει.

Λέω επομένως: μήπως ο καθένας σκέφτεται με βάση το δικό του πλαίσιο κατανόησης και δυνατότητας βιώματος και συναισθήματος και βάσει "αναγκών" που αποτελούν προϋπόθεση για την δική του πληρότητα; Και μήπως κάποτε ο Κυρίαρχος πρέπει να αποδεχτεί ότι η πληρότητα της σκλάβας είναι συνδεδεμένη με την δική του αποδοχή του βάρους, ακριβώς όπως η σκλάβα πρέπει να δεχτεί ότι η πληρότητα του Κυρίαρχου είναι συνδεδεμένη με την εμμονή του στην "ελαφρότητα";

Πράγμα που δεν μπορεί παρά να προκαλεί άγχος, σε αμφότερους. Αυτό λέω. Σκέφτομαι και προχωρώ φωναχτά.

 

Νομίζω τα πράγματα τα πάμε μέχρι εκεί που αντέχουμε.
Δεν έχει να νόημα να προσαρμοστεί κανείς σε ημίμετρα αλλά ούτε και να αποχωρήσει.
Γιατι; Γιατί μιλάμε για έννοιες όπως η πλήρης αφοσίωση.
Δεν αποχωρώ επειδή δε μου αρέσουν τα ημίμετρα. Αποχωρώ, επειδή δεν αντέχω.
Αποχωρώ επειδή απομυθοποιώ.
Αν δεν υπάρχει πληρότητα, το παραμυθάκι χάνει τη γοητεία και τη μαγεία του.
Και αυτό γίνεται μέρα με την μέρα, ώρα με την ώρα.
Σίγουρα δεν υπάρχουν κανόνες η όρια, ακριβώς όπως τα περιγράφει η Δώρα πιο πάνω.
Τα πράγματα είναι απλά. Δεν μπορείς να δώσεις σε κάποιον αυτό που δεν θέλει να πάρει.
Και κάτω από τέτοιους όρους , μέχρι πότε μπορείς να δίνεις και γιατί. Σε αυτό το ερώτημα, οι απαντήσεις ποικίλουν και σίγουρα δεν υπάρχει σωστό η λάθος.
Μόνο μπρος η πίσω. Και ακριβώς εκεί ανακαλύπτει κανείς τα όρια του. Αλλά αυτό είναι μάλλον το άγχος του υποτακτικού ατόμου και όχι του Κυρίαχου  

 

Δεν μιλώ για καλύτερη διαχείριση του άγχους. Αναφέρομαι στην ύπαρξή του.

Και σίγουρα δεν μπορείς να δώσεις σε κάποιον αυτό που δεν θέλει να πάρει, όπως λέει η ariadni.

Πράγμα που αποτελεί ακριβώς το αντικείμενο διαπραγμάτευσης του νήματος. Και όλα τα ερωτήματα που απορρέουν από αυτό.

ΥΓ. Έχω την αίσθηση ότι ένας Κυρίαρχος μπορεί και να είναι πιο αφοσιωμένος από έναν υποτακτικό. Διορθώστε με παρακαλώ αν κάνω λάθος.

 

Δώρα, είμαι σε μια φάση της ζωής μου που αναρωτιέμαι πολλά αναφορικά με την τελευταία σχέση μου, που κράτησε πολλά χρόνια και ήμουν υποτακτική.
Με διέλυσε αυτό το άγχος. Είναι ο άντρας τον οποίο λάτρεψα και αφοσιώθηκα απόλυτα. Αλλά αυτό το άγχος απλά δεν μπόρεσα να το αντέξω. Δεν άντεχα να πονάω άλλο από το άγχος. Εκείνος 'ισως όντως να είχε πολύ μεγαλύτερο άγχος γιατί έπρεπε να διαχειριστεί όλο αυτό και να με προστατεύσει από τη "μονομανία" μου.
Δεν ξέρω αν έχει καμία σχέση με αυτό που γράφεις, αλλά τελευταία αναρωτιέμαι αν όλο αυτό το άγχος και ο πόνος που μου προκαλούσε ήταν ταυτόχρονα και η πηγή της ηδονής αλλά και η πηγή του πόνου που δεν άντεξα.
Καμια φορα σκεφτομαι πως θα ήταν τα πράγματα αν ένιωθα μεγαλύτερη ασφάλεια μαζί του, αν τον ένιωθα πιο αφοσιωμένο. Έλεγα πως αν ήταν έτσι δε θα έφευγα ποτέ. Τώρα πια δεν ξέρω....

 

Ενδιαφέρον. Θα γίνω η Miss Lonelyhearts αυτού το φόρουμ. Να μία εξαιρετική ιδέα. Ελάτε στην τρελή να σας βοηθήσει με τα προβλήματά σας. 

Πέραν της πλάκας, θα ήθελα να πω για μια ακόμη μία φορά ότι το νήμα διαπραγματεύεται την μαλακία που Τον δέρνει. Η σκλάβα κατ΄εμέ καλά το κάνει. Έτσι πρέπει να ζουν οι άνθρωποι. Αν ο Πικάσο δεν είχε μανία με την ζωγραφική δεν θα ήταν ο Πικάσο αλλά ενδεχομένως θα πουλούσε ζαρζαβάτια, με τη φάτσα πούχε.

Κι εγώ αν δεν ήμουν η D θα ήμουν μια βλαμμένη σαραντάρα που απολαμβάνει το μαστίγιο και το ξεκώλιασμα. Που μπορεί και νάμαι. 

Ως απάντηση στο ερώτημά σου θα παραθέσω την τελευταία στιχομυθία με τον Κύριό μου, για να καταδείξω πώς διαφοροποιώ την προσήλωση από την ανασφάλεια.

Κύριος: Πρέπει να φύγω τον Ιανουάριο. Θα λείψω για αρκετό καιρό. Δεν θα μπορούμε να μιλάμε.

D: Δεν πειράζει Κύριε. Θα βρω άλλον.

Με το ζόρι σχέσεις δεν γίνονται. Όποτε θέλει να φύγει φεύγει. Όπως κι εγώ. Δεν υπάρχει κανένα "πνίξιμο". Όμως, η σχέση είναι σχέση απόλυτης προσήλωσης. Δεν τίθεται θέμα ανασφάλειας. Το άγχος το δικό μου έγκειται στο γεγονός ότι επιχειρεί να μην είμαι προσηλωμένη. Μπορεί να το επιτύχει, με μαλακο-χειρισμούς. Αλλά διατείνομαι ότι δεν ξέρει τί κάνει, επειδή εγώ δεν θα είμαι πλήρης έτσι, αφ ένός, και επειδή, κατ' αυτόν τον τρόπο, καταστρέφει κάτι που είναι σπάνιο. Μία σχέση προσήλωσης, σχεδόν εντελώς ψυχρή στην σύλληψη και εφαρμογή της.

Κατακρίνω δε, το δικό του άγχος, όχι το δικό μου. Με την πρόσθετη αναγνώριση ότι ο καθένας αντιλαμβάνεται τα πράγματα από την δική του σκοπιά. Και όπως είπα και στην αρχή, το κατανοώ. Δεν το συμμερίζομαι όμως. Πράγμα που ίσως κάνει κι εκείνος (θα σκοτωθούμε εμείς, να μου το θυμηθείτε). 

 

Για την ταξη,δεν εβαλα εγω το αποσπασμα απο τον Καζαντζακη, νομιζω ο Jimboy το εκανε.

Επι της ουσιας τωρα,ενα θελω να παρατηρησω:
Η προσηλωση ,η αφοσοιωση του υ προφανως εχει συναισθηματικο υποβαθρο.
Το αγχος η η ανασφαλεια που περιγραφηκαν παραπανω στις διαφορες προσωπικες αναφορες,εξ αιτιας της προσηλωσης η της αφοσοιωσης φανταζομαι οτι δημιουργειται λογω ανισοτιμης συναισθηματικης δεσμευσης.Ενας Κ που αγαπαει η ειναι φουλ ερωτευμενος με τον υ του γιατι να αγχεται απο την προσηλωση του ,γιατι να επιχειρει να μην ειναι προσηλωμενο σ'αυτον;Γιατι να νοιωθεις οτι "πνιγεσαι" απο την αγαπη -λεω εγω - που συνεπαγεται η αφοσιωση και η προσηλωσαη του αλλου,για την οποια εν τελει εσυ ο ιδιος εισαι υπευθυνος, αν τρεφεις αναλογα συναισθηματα;Αν παλι δεν αισθανεσαι το ιδιο, δεν ειναι εντιμοτερο να οριοθετεις τα συναισθηματικα πλαισια της σχεσης και να αφηνεις τον υ να επιλεξει αν τα αποδεχεται;
Δεν ειναι ολα τα υ Δωρα ,να απαντουν "δεν πειραζει,θα βρω αλλον",δεν εχουν ολοι αυτη τη δυναμη.

 

Διαβάζω πράγματα που μου φαίνονται αντικρουόμενα μεταξύ τους. Πώς γίνεται σε μία σχέση να μην υπάρχει προσήλωση, στον ένα ή στον άλλο βαθμό; Αυτό που διαχωρίζει τις σχέσεις από τις καταστάσεις της στιγμής δεν είναι το συναισθηματικό δέσιμο; Επιπλέον, πώς γίνεται κάποιος που μετέχει αυτής της σχέσης να ζητά ή να απαιτεί από τον άλλο να μην είναι προσηλωμένος; Εκτός, βέβαια, αν η σχέση είναι φαντασιακή μόνο από τη μία πλευρά ή το ένα μέρος στέλνει μηνύματα προσπαθώντας να απεμπλακεί, τα οποία το άλλο αδυνατεί να καταλάβει.

 

Απάντηση: Το Άγχος του Κυρίαρχου

Το φαινόμενο μέσα σε μία σχέση τα μέλη της να έχουν διαφορετικά ζητούμενα είναι συνηθέστατο!
Τώρα κι εμείς οι άντρες(μιλώ για τον εαυτό μου) συνηθίζουμε να μην λέμε όλη την αλήθεια προκειμένου να πάρουμε αυτό που θέλουμε-ίσως και να λέμε αυτό που θέλει ο άλλος(άλλη) να ακούσει.Σίγουρα δεν είναι ότι πιο έντιμο

 

Πολύ σωστή παρατήρηση, καθώς όλες οι σχέσεις - είτε αφορούν στο bdsm, είτε όχι - για να έχουν πιθανότητες επιτυχίας και διάρκειας, προϋποθέτουν μια αμφίδρομη κι εξισορροπημένη "εξάρτηση" κι όχι ακριβώς προσήλωση θα έλεγα.. Ειδάλλως, κατ' εμέ είναι καταδικασμένες - αργά ή γρήγορα - ν' αποτύχουν..

 

Απάντηση: Το Άγχος του Κυρίαρχου

Δεν έχω γνωρίσει Κυρίαρχους να αγχώνονται στα σέσσιον.Αλλά έχω γνωρίσει κυρίαρχους να αγχώνονται στις συναντήσεις του φόρουμ μπας και γνωρίσουν κανένα κοριτσάκι  

Ξέρετε πως πάει αυτό...τριγυρνάνε συνέχεια,πλευρίζουν διαρκώς - τις περισσότερες φορές χωρίς ανταπόκριση..περιφέρονται με μάτι ορθάνοιχτο κτλ κτλ Αυτήν την πλευρά του άγχους να εξετάσετε  

Γιατί πως ζητάς ή απαιτείς από τον άλλο να είναι προσηλωμένος; Μερικά πράγματα δεν απαιτούνται,αλλά κερδίζονται..


(προσηλωμένος 

Τι θα πει προσήλωση;Αυτό δεν καθιστά τον υποτακτικό άβουλο;
Θεωρώ πως η εσωτερική πρόκληση για τον Κυρίαρχο είναι να διεκδικεί και να κατακτά.Να ενεργεί και να λαμβάνει λατρείας και όχι να προσηλώνει.Προσηλωμένη ήταν η Ελένη στο Κωσταλέξι και όχι ένας νοήμων σκλάβος..


...και...

Μη μπερδεύετε προσήλωση και αφοσίωση.. Μπορεί να τελειώνουν σε -ώση κάποια ουσιαστικά (όπως η καθήλωση-αποκαθήλωση) ,αλλά δεν έχουν το ίδιο νόημα.. Ευχαριστώ..

 

Δεν είμαι διόλου βέβαιη ότι ισχύει η υπόθεση της Δώρας ότι η απαίτηση του Κυρίαρχου για μέτρο, όταν υπάρχει, οφείλεται σε προσωπικά του άγχη σχέσης με την σκλάβα του ή με την υποτακτική του ή με την ερωμένη του ή με ένα ελκυστικό στον ίδιο πρόσωπο με το οποίο επικοινωνεί ερωτικά με στοιχεία Κυριαρχίας, υποταγής και ανταλλαγής ελέγχου.

Νομίζω ότι η απαίτηση του Κυρίαρχου για μέτρο (στην προσήλωση) όταν υπάρχει, μπορεί να οφείλεται σε πολλούς άλλους λόγους και να σχετίζεται περισσότερο με το πρόσωπο για το οποίο απολαμβάνει να νιώθει υπεύθυνος, παρά με τον εαυτό του. Είναι πάρα πολύ εύκολο στη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων να ξαποστείλουν αυτόν που δεν θέλουν να τους προσκολλάται. Μόνον οι κάργα υποτακτικοί δεν έχουν την ευχέρεια να λένε "όχι" στις τρελές απαιτήσεις άλλων από αυτούς, αλλά και αυτοί ακόμα, κακήν κακώς, κάποτε τα καταφέρνουν.

Σε κάθε περίπτωση, το γεγονός ότι ο Κυρίαρχος απαιτεί από κάποιον άλλο κάτι που αφορά τον άλλο, κάνει φανερό στα μάτια μου ότι υπάρχει σχέση ανταλλαγής ελέγχου, ειδάλλως θα μιλούσαμε για συμβουλή και όχι απαίτηση και για χαλαρή επικοινωνία, όχι σχέση.

Δώρα, όταν κάποιος σε έχει αναλάβει και υπάρχει κάποια ανταλλαγή ελέγχου στη σχέση και στην επικοινωνία σας, η γνώμη μου είναι ότι μπορείς να τον έχεις ανάγκη, είναι ανθρώπινο να γίνεις κομμάτια αν σου πει ότι "θα λείψει για αρκετό καιρό", είναι θεμιτό να κρίνεις ότι δεν αντικαθίσταται από την μία μέρα στην άλλη και να νιώθεις ότι αυτά που σου μάθαινε δεν θέλεις να μείνουν μισά και ατελείωτα και καμία αρχή δεν απαγορεύει να πονέσεις γι αυτό και να το δείξεις.

Ότι μπορείς να "βρεις άλλον", χθες, είναι δεδομένο, δεν χρειάζεται η επίκλησή του. Ότι μπορείς να μείνεις και μόνη σου για λίγο, αν το θελήσεις και για όσο χρειαστείς και αυτό είναι δεδομένο.

Να τα βάζεις όμως και τα δύο αυτά, σε μία φράση, απνευστί και αυθωρεί, μου φαίνεται πολύ σκληρή συμπεριφορά προς τον εαυτό σου.

Λυπάμαι που δε μπορώ να φανταστώ σκλάβα να απαντά "δεν πειράζει Κύριε, θα βρω άλλον". Surrealistic στο όριο μου φαίνεται, ως και dada. Και αναιδές ελαφρώς και σαφέστατα αντιφατικό ως προς τα προλεχθέντα σου περί ανάγκης για προσήλωση. πιστεύω. Με ένα "θα βρω άλλον", μου φαίνεται ότι πείθεις τον όποιον Κυρίαρχο είναι απέναντί σου ότι αυτός είναι μόνο το μέσο για το οτιδήποτε επιθυμείς και τπτ άλλο.

Μπορώ όμως πολύ πολύ άνετα να σκεφτώ σκλάβα που δεν λέει τίποτα, μόνο ζητά οδηγίες για το τί θα κάνει περαιτέρω και ιδίως με το άγχος της, που αποχαιρετά ήρεμα κουνώντας το μαντήλι, που παραμένει σκλάβα και πολύ μετά που το τελευταίο ίχνος λευκού πανιού χάνεται στον ορίζοντα και που όταν επιστρέφει ο Κύριος, έχει όντως βρει Άλλον. Για τα καλά.

 

Θεωρείς δηλαδή ότι αυτός είναι ένας τρόπος να διώξουν το υ; Ενδιαφέρον, δεν το σκέφτηκα αυτό. Αγαπώ πολύ τους Κυρίαρχους και τους εκτιμώ απεριόριστα, δεν τους θεωρώ ικανούς για ποταπές πράξεις του είδους.

Θα ήθελα, παρενθετικά, να επισημάνω ότι ίσως το σημαντικότερο πράγμα που έμαθα μέσα σε αυτά τα σχεδόν 2 χρόνια εκπαίδευσης, ήταν να λέω Όχι. Συνοδευόμενο και από μπινελίκια αρχικά, πράγμα που ήταν λάθος ασφαλώς. Τώρα το Όχι μου το λέω ξερά. Και υφίσταμαι τις όποιες συνέπειες.

Ποια η δυνατότητα επιλογής της σκλάβας να είναι σκλάβα όταν δεν μπορεί να πει όχι; Είμαστε σοβαροί; Ποιος θέλει έναν σκλάβο που του λες "σύρε να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο" κι αυτός να το κάνει; Μα ξέρετε τί γίνεται εκεί έξω; Καλέ είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι... 

Το ναι δεν έχει απολύτως καμία αξία όταν η σκλάβα δεν έχει την πλήρη δυνατότητα να πει όχι, ανά πάσα στιγμή. Γέμισε ο κόσμος βιαστές. Οι Κυρίαρχοι όμως είναι σπάνιοι.

Εύλογες οι σκέψεις σου, δεν έγινα κατανοητή μάλλον, επρόκειτο για μία εισαγωγή στο θέμα.

Ο Κυρίαρχος μπορεί να πάει όπου στο διάτανο θελήσει. Ας πάει στη Χιονολουλού, στο Τιμπουκτού, στη Ντίσνευλαντ. Πραγματικά πιστεύεις ότι είναι δυνατόν η σκλάβα, που έχει δεχθεί τον Άλλον μέσα της, να τον χάσει ποτέ;

Στον βανίλλα κόσμο όταν ο σύντροφος φεύγει, επέρχεται ο πόνος του χωρισμού, εφόσον δεν ήταν επιθυμητό, και ο χρόνος που τα γιατρεύει όλα φροντίζει ώστε κάποτε το άτομο να είναι έτοιμο για την επόμενη σχέση. Αυτό γίνεται μάλλον γιατί στον βανίλλα κόσμο η σχέση βασίζεται στην σαπουνόφουσκα των επιφανειακών γεγονότων. Βλέπουμε τηλεόραση μαζί με τον σύντροφο, τρώμε πίτα γύρο, πάμε στο σινεμά, μας κατεβάζει τα σκουπίδια, πλένουμε τις βρώμικες κάλτσες του. Αν εκλείψουν αυτά, έληξε και η σχέση.

Στον κόσμο της σκλαβιάς, κανένας δεν μπορεί να μου πάρει τον Κ μου. Ούτε ο ίδιος. Είναι ένα πλέγμα σκέψης και συναισθήματος και ψυχικής δύναμης που έχει αντικαταστήσει το δικό μου, που δεν θυμάμαι καν πώς ήταν πια, και όλα αυτά ασυναίσθητα σχεδόν, δεν θα το είχα καταλάβει καν αν δεν ήμουν ιδιαίτερα αναλυτική και αν δεν ήθελα να τα γράφω. Δεν μπορώ να χάσω τον Κ μου, ακόμη και αν το ήθελα. Ω θεέ μου, ποιο επίπεδο υποταγής είναι άραγε αυτό; 

Δεν είναι. Ίσως είναι λίγο σκληρή προς τον εκπαιδευτή. Αλλά ο καθένας έχει το ταίρι που του αξίζει. Ο σκληρός έχει σκληρό δίπλα του. Και με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις.

Ιδού η παρεξήγηση. Μιλώ για Εκπαιδευτή και για επικείμενη αποχώρησή του, δεν μιλώ για τον Κ φυσικά, που όπως προανέφερα, σε κάποια φάση και να θέλεις να τον βγάλεις δεν μπορείς, έχει γίνει δεύτερο πετσί. Προσπάθησε να το κάνεις και θα δεις ότι έχω δίκιο. Δεν φεύγει, το Καθίκι.  Έχει ήδη στρογγυλοκαθίσει στη μέση του είναι σου και από κει κάνει κουμάντο κι εσύ ακόμη κάθεσαι και το σκέφτεσαι. 

Ακόμη όμως και οι σχέσεις εκπαίδευσης είναι ιδιαίτερα δυνατές, κατά την άποψή μου, και αντιστέκονται θαυμάσια και στο πέρασμα του χρόνου και στην απουσία επικοινωνίας, ακόμη και σε σκληροτράχηλες εκφράσεις του τύπου που ανέχεται ο καλός μου κακός μου. Καλό του κάνει, δεν μπορώ να του πιάσω το χέρι και να του πώ, "Θα μου λείψετε Κύριε". Θα σκάσουμε και οι δυο στα γέλια. Δεν έχουμε βανίλλα σχέση. Ξέρει ότι θα μου λείψει και ξέρω ότι το ξέρει. Κι εγώ ξέρω ότι κι εγώ θα του λείψω. Δεν χρειάζεται να τα λέμε αυτά. Η αλήθεια δεν χρειάζεται επεξηγήσεις. Μία σκληρή φράση απαλύνει τον πόνο πολλές φορές, όπως ξέρεις.

Ναι, εδώ θα συμφωνήσω. Με την διαφορά ότι δεν έχω σχετικό άγχος, πια.