Το Δείπνο του Κηρίου

"Ξέρω τα πάντα γύρω από το σάξ!"
Παλιό T-Shirt του Παραπέντε, πριν αυτό γίνει σίριαλ.​

Νομίζω πως ήταν τέλη Νοέμβρη.

Δεν θυμάμαι ποιάς χρονιάς ακριβώς. Πάντως ήταν σίγουρα σ' αυτόν τον αιώνα, γιατί θυμάμαι ότι πλήρωνα με ευρώ και όχι με κείνα τα σεμεδάκια που είχαν οι Γάλλοι παλιότερα για λεφτά.

Θυμάμαι επίσης πως ήταν από τις τελευταίες φορές που βρέθηκα με τη Ρενέ. Δεν θυμάμαι ποιά ακριβώς, γιατί αυτό θα με ανάγκαζε να εντοπίσω στη μνήμη μου την τελευταία μας συνάντηση και να μετρήσω ανάποδα, και την τελευταία δεν θέλω καθόλου να την εντοπίσω. Η τελευταία είναι πάντα η επόμενη, όσα χρόνια κι αν περάσουν από την τελευταία. Αλλωστε, κι αυτήν την συνάντηση που σας περιγράφω, μου είχα πει να την ξεχάσω, αλλά λησμόνησα.

Ημουν στο Παρίσι, πολύ χιόνι στους δρόμους, είχε κόψει να χιονίζει δύο μέρες πριν πάω, κι έμενε τώρα αυτό το διαβολεμένο κρύο αεράκι με θερμοκρασίες μεταξύ -5 τη νύχτα και + 5 το μεσημέρι, το αεράκι που σκοτώνει τις νύχτες τους κλοσάρ μες στις παγωμένες λάσπες και ρυθμίζει το πρόβλημα της κοινωνικής πρόνοιας, είτε κυβερνούν οι σοσιαλιστές, είτε οι δεξιοί.

Είχα περάσει τη μέρα απρόσκλητος σ΄ένα εταιρικό γραφείο καυγαδίζοντας με έναν Ρισάρ που προσπαθούσε να μου εξηγήσει κάποιες πολύπλοκες διοικητικές δομές της εταιρείας του για να δικαιολογήσει γιατί δεν είχα πληρωθεί κάτι λεφτά από τον Απρίλη - "But it's fuckin' November!" του ούρλιαζα κάθε μισή ώρα, συνεπώς, ναι, ήταν Νοέμβριος.

Μίλησα τηλεφωνικά με τη Ρενέ στο lunch break, "Θα 'ρθεις απόψε να φάμε;" "Ισως έρθω πολύ αργά, αν προλάβω. Τί θα μου φτιάξεις;" "Ε, αν είναι πολύ αργά, μεργκέζ και σουκρούτ, που ξέρω ότι σ΄ αρέσει να το τρως αργά το βράδυ...χα-χα..."

Εκανε πλάκα - με το ελάττωμά μου να πεινάω ασίγαστα μετά το σεξ, και να την κατεβάζω τρεις και τέσσερεις η ώρα τη νύχτα στο Λατέν να πάρουμε αυτό το σιχαμερό, σχεδόν ροζ, λουκάνικο στο ψωμί, με ξινολάχανο. Το μόνο πράγμα δλδ. που μπορούσαμε να βρούμε στα γρήγορα εκείνη την ώρα να μοιάζει με φρέσκο φαί. Ε, τί να κάνουμε, άλλοι νυστάζουν μετά το σεξ, εγώ πεινάω: πείτε με ανώμαλο. Τώρα που το σκέφτομαι, κάποιες γυναίκες στη ζωή μου που με είδαν να σηκώνομαι, να βολτάρω λίγο στο σπίτι τους και να φεύγω σχεδόν αμέσως μετά το σεξ θα νόμισαν ότι είναι "πόζα", ότι είμαι "τυπάς", "player" και τα σχετικά... Ομως η πεζή αλήθεια ήταν ότι πεινούσα ο καψερός, και δεν είχε τίποτα στο σπίτι τους που να τρώγεται!

Συνέχισα να ακούω τις παπαριές του Ρισάρ για το πόσα πράγματα θα κάναμε μαζί στο μέλλον και τί λεφτά θα έβγαζα από την εταιρεία του. Κλασική περίπτωση μαλάκα που δεν πρόκειται να σε πληρώσει και σου απαγγέλει ζώδια για το πώς "τα πράγματα θα είναι καλύτερα για σας μετά την τρίτη πανσέληνο του 2037". Εγώ φταίω που παρέδωσα, πριν με ξοφλήσει. Είχε σκοτεινιάσει, κόντευε έξι. Ο Ρισάρ επέμενε να πάμε να φάμε για βράδυ σε ένα μπιστρό με την εταιρική του κάρτα και μετά να νυχτοπερπατήσουμε. "It's my treatment" - γαμώ τα Αγγλικά σου, ούτε Lower δεν πήρες; Του είπα να πάει να γαμηθεί, με κάποιες άλλες φράσεις που περιείχαν τις λέξεις "φούσκωμα", "ξεκούραση" και "αύριο ταξιδεύω".

Ημουν στην πάνω κορυφή ισοσκελούς τριγώνου - στην μια κάτω άκρη το ξενοδοχείο, στην άλλη το σπίτι της Ρενέ. Τηλεφώνησα. "Πεινάω". "Κιόλας; Ακόμη δε μ' άγγιξες!" - χαζογέλασε - "ΟΚ, μόλις μπήκα, θα σε περιμένω". "Θα 'μαι κει σε 15 λεπτά". Εκλεισα.

Κατέβηκα μια στάση νωρίτερα στο μετρό για να ψάξω να βρω κρασί. Απογοήτευση. Η πλησιέστερη καλή κάβα ήταν 5 λεπτά περπάτημα από την άλλη μεριά του σπιτιού της. Το κρύο ήταν θανατερό, ούτε πουτάνα δεν έβρισκες στο δρόμο, κακώς είχα βγάλει τη γραβάτα και την είχα βάλει στην τσάντα του λάπτοπ. Κατέληξα σε ένα χάλι κοντά στο σπίτι της απ΄όπου της είχα πει να μην παίρνει ούτε κονσέρβες και απ' όπου αγόρασα δυό μπουκάλια beaujolais nouveau - άρα είμαστε πλέον ολότελα βέβαιοι: ήταν τέλος Νοέμβρη. Και ήμουν άφραγκος.

Η Ρενέ μου άνοιξε με χαμόγελο. Καλησπέρες.

Γκρι ταγιέρ, σοβαρό, γκρενά μπλουζάκι, η φούστα στο γόνατο, μαύρες κάλτσες και ψηλό τακούνι. Μαλλί μακρύ, πιασμένο αλογοουρά. Μανικιούρ άψογο, καμωμένο από επαγγελματία.. Αγνώριστη! Power girrrrl; Μπα, εμένα μου 'μοιαζε ακόμα λεπτή και εύθραυστη...

- Ανέλαβες τον Gallimard; κάπως κακεντρεχές το αυθόρμητο σχόλιο μου, αλλά, διάολε, την είχα αφήσει να κολλάει ράχες σε βιβλιοδετείο - ευτυχώς γέλασε

- Χα-χα.. Οχι ακόμα! Απλώς, ο Ρομαίν μου ζήτησε να αναλάβω την διαχείριση του βιβλιοδετείου.. Τώρα πια είμαι μπροστά, στο γραφείο, επισκέπτομαι πελάτες, συντονίζω προμηθευτές, εισπράτω.. έρχομαι σε επαφή με κόσμο, ξέρεις.... Δεν πρόλαβα να αλλάξω.. σκέφτηκα ότι δεν με έχεις δει έτσι...

- Ωραία... ούτε που θυμόμουν ποιός ήταν ο Ρομαίν, υπέθεσα το αφεντικό, για Βέλγος μου ακουγότανε... Ναι, μια χαρά είσαι.. Κουκλίτσα..

Το σπίτι είχε κυριλέψει επίσης, τα έπιπλα όλα καινούργια - δεύτερο χέρι μεν, αλλά καινούργια. Πόσοι Παριζιάνοι αγοράζουν πρώτο χέρι έπιπλα πλέον; Στο κέντρο του δωματίου είχε βάλει ένα (σπαστό  στρογγυλό τραπέζι και πάνω του, λευκό τραπεζομάντηλο, στη μέση ένα ψηλό κόκκινο κερί σε επάργυρο κηροπήγιο (το σύμβολο του γαλλικού καλού τραπεζιού) και στα πιάτα...

Ατιμο θηλυκό! Είχε όντως αγοράσει μεργκέζ και μας τα είχε βάλει στο τραπέζι αντικριστά και δίπλα τους ποτήρια του κρασιού και μαχαιροπήρουνα! Στη μέση ένα πιάτο ταμπουλέ και πίτες. Με είδε που τα κοίταγα απορημένος...

- Αλήθεια, δεν προλάβαινα, κι είπα αφού θα είναι κάτι έτοιμο, έτσι κι αλλιώς... Αλλά τη σαλάτα την έκοψα μόνη μου... Αν θες, να πεταχτώ να φέρω κάτι άλλο... ή να βγούμε...

Γέλασα ένα "δεν πειράζει, μια χαρά είναι, λυσσάω" και ακούμπησα τα κρασιά, με την χαρτοσακούλα, στο τραπέζι. Πέταξα το παλτό και το κασκόλ σε μια πολυθρόνα και στρογγυλοκάθησα. Εφερε το ανοιχτήρι και κάθισε απέναντί μου. Αρχίσαμε να σαβουρώνουμε και να πίνουμε μεγάλες γουλιές φτηνόκρασο να φύγει η καψίλα του λουκάνικου.

Τί νέα; Ε, να, ο Ρομαίν της έδωσε μια σημαντική ευκαιρία, και κάτι θα είδε σε αυτήν αυτά τα δύο χρόνια που δουλεύει εκεί, και ο Ρομαίν αυτό, και ο Ρομαίν το άλλο, και αυτό είναι αυτή τη στιγμή το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή της, και δεν πρέπει να το χάσει, και ο Ρομαίν λέει ότι τα πάει περίφημα και είναι ένα γνήσιο ταλέντο. Και ξέρεις πόση διαφορά μπορούν να κάνουν στη ζωή τα παραπάνω χρήματα που ήδη παίρνει... Και ο Ρομαίν λέει πως αν συνεχίσει τόσο καλά ίσως αναλάβει αυτή το μαγαζί που πιθανώς θα ανοίξει στην Μονμάρτη, μόνο πωλήσεις, και θα παίρνει ακόμη περισσότερα, και θα έρθει και εκείνος στο νέο μαγαζί, και θα αφήσουν έναν Αλγερινό που έχουν, να κρατάει το εργαστήριο.

Και να σου χέσω το λιγδιάρη Βέλγο βιβλιοδέτη (ήμουν πλέον σίγουρος ότι ήταν Βέλγος, τόσο μαλάκας μου ακουγόταν) που σου 'ριξε μισό πούτσο -γιατί θα είναι και μαλακοκάβλης, προφανώς- ένα βράδυ πριν κλείσετε, στο αποθηκάκι, και αμέσως "είδε κάτι σε σένα". Και περιμένει να πάτε σε άλλο μαγαζί, οι δυό σας, για να κατεβάζει τα στόρια και να σε γαμάει μεσημέρι ώστε να μη γκρινιάζει η γυναίκα του ότι αργεί τα βράδια. Και τολμάς να τα λες αυτά σε μένα που σε βρήκα μες στα σκατά, να κάνεις συγχρονική κολύμβηση χωρίς μανταλάκι για τη μύτη, και κατάλαβα αμέσως τί αξίζεις - δίχως να σε μισογαμάω στα κλεφτά και να μου δουλεύεις.. Αλλά βέβαια, η ζωή τραβάει μπροστά, και για να πας μπροστά χρειάζεσαι καύσιμα, γιατί καίει πολλά καύσιμα το μουνάκι σου και η αυταρέσκεια σου. Και γω περνάω από δω κάθε τρεις μήνες - και ούτε...

Τέτοια πράγματα, άλλοι είπαμε και άλλοι σκεφτήκαμε, στη διάρκεια εκείνου του δείπνου, και μερικοί από μας δεν λέγαμε σχεδόν τίποτε και κουνούσαμε συγκαταβατικά το κεφάλι. Καθώς το πρώτο μπουκάλι είχε τελειώσει και είχαμε ανοίξει το δεύτερο, ρώτησα:

- Αυτός ο Ρομαίν, Βέλγος είναι;

- Οχι, από ένα χωριό έξω από την Ναντ. Πώς σου ήρθε για Βέλγος;

- Α, τίποτα.. έτσι.. από το όνομα.. όλοι οι Ρομαίν που ξέρω είναι Βέλγοι...

Είπαμε κι άλλα, πολλά και διάφορα που μάλλον εσάς δεν σας ενδιαφέρουν. Οπότε ας πάμε στο σημείο που η κουβέντα μας έφτασε στο σεξ.

- Ο ..., ο αυτός μωρέ, ο Αλσατός... τί γίνεται; Εχεις νέα του; γαμώ την ονοματαγνωσία μου, που με είχε χτυπήσει ήδη από τα 30

- Μπα, έχω πολλούς μήνες να ακούσω νέα του.. Πάει αυτός... πάνε όλα τα παλιά.. μου χαμογέλασε

- Οταν λες "όλα"; Ολα-όλα; ρεσιτάλ αυταρέσκειας έδινα πάλι, καθώς ρευόμουν το λουκάνικο - μήπως ήπια πολύ γρήγορα;

- Ε, εντάξει.. τα καλά μένουν πάντα...

Σιγή. Σκύβει προς το μέρος μου βαστώντας το ποτήρι, μάτια ελαφρώς θολωμένα, ύφος φιλοσοφίας:

- Ξέρεις τί λέω; Το σεξ είναι λίγο .. υπερτιμημένο...

- Α, μπον! Δηλαδή;

- Δηλαδή, ρε παιδί μου, με κοίταξε λίγο ένοχα για την οικειότητά της, ξέρεις... όλοι λένε για την ένταση, την ηδονή.. εντάξει, δε λέω, πολύ ωραία πράγματα είναι αυτά, αλλά υπάρχει μια μαγεία μέσα σε μια σχέση.. που τα υπερβαίνει... υπάρχει κάτι έξω από τη σωματική διάσταση...όχι ότι δεν είναι σημαντική η ηδονή, κάθε άλλο...

- Α, μάλιστα..

- Εσύ;

- Εγώ τί;

- Εσύ, τι λες;

- Δε λέω. Ακούω...

Ακούω να λες ότι ανακάλυψες πως μπορείς να έχεις και το μουνί και το πιάτο γεμάτο από το ίδιο πρόσωπο! Από τον καιρό των αυστραλοπιθήκων έχει να πέσει τόσο βαριά φιλοσοφία από θηλυκό...

Σιγή. Και βλέμματα. Το κερί είχε κατέβει στους 20 πόντους μαζί με το κηροπήγιο και φώτιζε τα πρόσωπά μας από κάτω προς τα πάνω. Εδειχνα ίσως τρομακτικός, γιατί η Ρενέ σηκώθηκε απότομα να μαζέψει το τραπέζι.

Ποτέ δεν την είχα δει έτσι, ή τουλάχιστον, ποτέ δεν την είχα κοιτάξει έτσι. Οι κινήσεις της, άνετες στο χώρο, αυθάδεια διάχυτη στα κωλομέρεια που σκαμπανέβαιναν στα τακούνια πίσω από τη φούστα του ταγιέρ, ακρίβεια και αποφασιστικότητα στο άπλωμα του χεριού για να πάρει το πιάτο μου...

Πού είναι η Ρενέ που "ήθελε να κάνει αυτά που δεν θέλει", που είχε κάνει μονόπαντες μπούκλες στο αριστερό τσουλούφι, με το να το στριφογυρίζει συνεχώς γύρω από το δάχτυλό της χωρίς να μιλάει, που δάγκωνε πνιχτά το ραντάκι από το λευκό, αγορίστικο, φανελάκι της όταν γλιστρούσα το δάχτυλό μου στην κωλοτρυπίδα της και προσπαθούσε να πιαστεί από τα μαλλιά μου για να μην πνιγεί από την κάβλα; Μήπως έχουμε και "σχέση", και "μαγεία" με το μαλακοκάβλη βιβλιοδέτη; Οχι μόνο μερικές ξεπέτες, τις μέρες που δεν του κάθεται η κυρά του;

Ολο το θειάφι του beaujolais μου βγήκε στο στόμα, να συναντήσει το μαϊντανό, κι έπρεπε να το ξανακαταπιώ. Τα ποτήρια μας άδεια. Από το δεύτερο μπουκάλι είχε μείνει κρασί για ένα ποτήρι, έπρεπε να το μοιράσω, ως τζέντλεμαν, στα δύο. Δεν το έκανα. Δεν το άγγιξα καν.

Αντ' αυτού, σηκώθηκα και ήπια ένα ποτήρι νερό στο νεροχύτη. Μάγκωσα απ΄το μπράτσο τη Ρενέ που γυρνούσε να αδειάσει τελείως το τραπέζι:

- Ασε το τραπεζομάντηλο, το κερί και τα κρασιά.

Ετσι και έγινε. Επέστρεψε με τα τελευταία πράγματα στο νεροχύτη, τα ακούμπησε και στάθηκε δίπλα μου.

- Donc, .. ξεκίνησε κάτι να πει - γυρνούσε πάντα στα Γαλλικά όταν ήταν σε αμηχανία ή είχε πιεί πολύ. Δεν είχε πιεί πολύ.

- Γδύσου, την έκοψα.

- Τι εννοείς; έκλεβε χρόνο.

Το επανέλαβα στα Γαλλικά. Δεν χρειάστηκε τρίτη φορά. Η Ρενέ έβγαλε τα ρούχα της ("Οχι τα παπούτσια") και τα ακούμπησε προσκετικά στην πολυθρόνα δίπλα από τα δικά μου. Το έκανε χωρίς καμμία συστολή και χωρίς καμμία επίδειξη. Γδύθηκε δλδ. σαν να μην ήμουν εκεί, πράγμα που έκανε πάντα και με ξετρέλενε.

Ολες οι γυναίκες που πραγματικά λάτρεψα ήξεραν να γδύνονται μ΄αυτόν τον απέριτο, γλυκό και αυτονόητο τρόπο, όπως γδύνεται κανείς για να πέσει για ύπνο ή φορά το πανωφόρι του για να βγει έξω μια κρύα μέρα: "τώρα πρόκειται να γαμηθώ και πρέπει να βγάλω αυτά τα ρούχα που με εμποδίζουν". Ολες τις άλλες σκηνές, τις κλεμμένες από στριπτιτζάδικα της συμφοράς, τις βρίσκω αποκρουστικές, είτε περιέχουν την τάχα μου "φρενίτιδα του πάθους" είτε υπονοούν το "γδύνομαι για να με δεις να γδύνομαι, και να καβλώσω που σε βλέπω να καβλώνεις". Αν δεν μπορώ να καβλώσω βλέποντάς σε, ακούγοντάς σε, μυρίζοντάς σε, δαγκώνοντάς σε και αγγίζοντάς σε, γυμνή, ας το χέσουμε καλύτερα, κι ας δούμε κανά DVD, να καβλώσουμε στα σίγουρα.

Αλλά με τη Ρενέ, το να καβλώσω δεν ήταν ποτέ πρόβλημα. Στάθηκε δίπλα μου. Χωρίς το ταγιέρ και το τουπέ του, ήταν η Ρενέ που γνώριζα από πάντα. Τα ελαφίσια μάτια, το στιλπνό, μελαχρινό της δέρμα, τα σφιχτά στήθη με τις σκούρες θηλές -άρχιζαν κιόλας να "κοκκίζουν" τριγύρω απ΄τις ρώγες της- ο κάπως οβάλ αφαλός της, όλος προς τα μέσα, τα μακριά, λεπτά της πόδια, ο ψηλός, σφιχτός πισινός της, τα κοντά και χοντρά δάχτυλα των ποδιών, που την έκαναν να σιχαίνεται τις σαγιονάρες και τα πέδιλα...

Αναμφίβολα, η Ρενέ μου ήταν η Ρενέ γυμνή. Ολόγυμνη. Εκεί ήταν η όλη "μαγεία" και η "εξωσωματική" διάσταση.. Στο σώμα της... Επρεπε να της το θυμίσω.

Πήρα το κασκόλ μου από την πολυθρόνα και την οδήγησα από την άλλη πλευρά του τραπεζιού για να έχουμε χώρο. Δεν αυθαδείαζε πλέον ο πισινός της πάνω στα τακούνια, καθώς περπατούσε, το βήμα της είχε γίνει αβέβαιο. Τράβηξα το κρασί και τα ποτήρια παράμερα. Το μισό τραπέζι ήταν τώρα άδειο και στην μέση υπήρχε το κηροπήγιο. Την έβαλα να σκύψει μπροστά και να περάσει τα χέρια της πίσω από το κερί. Της τα έδεσα εκεί, με το κασκόλ μου. Διόρθωσα το κερί, ώστε να μπορεί να το έχει μέσα από τα χέρια της, που ακουμπούσαν στο τραπέζι, και αυτή να είναι τεντωμένη πάνω από το τραπέζι, αλλά όχι τόσο ώστε υποχρεωτικά να ακουμπάει. Ηταν σε μια "φυσική" θέση πισωκολλητού που φάνηκε να υποψιάστηκε, ανοίγοντας λίγο τα πόδια της, για να ισορροπήσει. Πήγα από το πλάι και σήκωσα το κεφάλι της. Το πρόσωπό της, που τώρα απείχε από το κερί λιγότερο από το μήκος των χεριών της, φωτιζόταν αλλόκοτα και τα μάτια της είχαν μικρύνει. "Θα κρατάς το κεφάλι ψηλά, στραμμένο προς το κερί και θα αναπνέεις κανονικά. Ο,τι και να γίνει, δεν πρέπει να σβήσεις το κερί, ca va;" - "Oui, ca va..", εντελώς άψυχα..

Τραβήχτηκα στο πλάι να την "επιθεωρήσω". Δοκίμασε πρώτα να ακουμπήσει τους αγκώνες για να στηριχτεί, το κερί ερχόταν πολύ κοντά στο πρόσωπό της, ύστερα τεντώθηκε προς τα πίσω, αλλά πίεζε τη μέση της. Τελικά ακούμπησε το γυμνό της σώμα στο τραπέζι και σήκωσε απλώς το κεφάλι, σε μια επίδειξη ραχιαίων που δεν θα διαρκούσε σίγουρα πολύ, αλλά δεν με άφησε αδιάφορο. Μεταξύ αυτής της στάσης και του τεντώματος της μέσης μπορούσε προσεκτικά να περάσει δεκαπέντε ως είκοσι, ελαφρώς επώδυνα, λεπτά. Για να δούμε τώρα, λοιπόν, "άνεση και χάρη" στην κίνηση...

Αρχισα να την χαϊδεύω στο εσωτερικό των μηρών, η Ρενέ λυγούσε ελαφρά τα γόνατα, προσπαθώντας συγχρόνως να ξεκουράσει τη μέση της αλλά και να "ανεβάσει" το χέρι μου πιο ψηλά. Ετριψα το εσωτερικό στο άνοιγμα των γλουτών της και κράτησα ψηλά, ανοιχτά και τεντωμένα τα κωλομέρια της ώστε να τεντώσει και να κοκκινίσει η τρυπούλα της.

Μύριζε σαπούνι και μέντα, οπότε αυτά τα "τώρα ήρθα και δεν πρόλαβα να ξεντυθώ" ήτανε μούφα: μπανιαρίστηκε και ξαναντύθηκε - κι ενώ μπορούσε να κάτσει να μαγειρέψει, αντί να πλένεται και να αρωματίζεται, πήγε κι αγόρασε λουκάνικα και μου ΄λεγε φιλοσοφίες της κωλοτρυπίδας για το υπερτιμημένο σεξ...

Αρχισα να την τρίβω γύρω-γύρω από την κωλοτρυπίδα και να κατεβάζω τη γλώσσα μου στα δυό δάχτυλα τρυφερής σάρκας που μεσολαβούν μεταξύ κόλασης και παραδείσου. Μπορούσα να μυρίζω το μουνί της να υγραίνεται και ένιωσα ότι η Ρενέ γύρισε το κεφάλι στο πλάι, ξάπλωσε στο μάγουλό της και άρχισε να βαριανασαίνει. Σταμάτησα αμέσως, τινάχτηκα όρθιος, την έπιασα από τα μαλλιά ("Αουτς!") και ξανασήκωσα το πρόσωπό της μπροστά: "Στο κερί σου, εσύ!"

Εκανα το γύρο του τραπεζιού, με αργά βήματα, πιο αργά και από την αναπνοή μου, που προσπαθούσε να φρενάρει την καρδιά μου. Για να την σταματήσει να στέλνει αίμα στο μυαλό μου τόσο γρήγορα που μ΄έκανε να σκέφτομαι βλακείες, κοιτώντας την πιατοθήκη και τα μαχαιροπήρουνα.

Πήρα το ανοιχτήρι που ήταν ακόμη στο τραπέζι, μπροστά της, και η Ρενέ σκίρτησε. Στάθηκα πίσω της. Εβγαλα το φελλό που ήταν ακόμη πάνω, αλλά το ανοιχτήρι δεν το ξανακούμπησα δίπλα της ώστε να μην ξέρει τί κάνω. Το πέταξα πίσω μου, στον καναπέ. Ευτυχώς, παρά την κακή ποιότητα, το beaujolais που είχα πάρει είχε έναν αξιοπρεπή φελλό και δεν είχα αναγκαστεί να τον τρυπήσω ως κάτω, ούτε είχε "αρπάξει". Τον γύρισα από την στενή μεριά. Εσκυψα από πίσω της, άνοιξα με το αριστερό χέρι τα κωλομέρια της προσπαθώντας να κρατώ ανοιχτή την περιοχή που με ενδιέφερε - η Ρενέ δεν με διευκόλυνε, καθώς άρχισε να τρέμει πριν καταλάβει τί ακριβώς προσπαθώ να κάνω - και με το δεξί πλησίασα το φελλό και άρχισα στριφτά, αλλά αποφασιστικά να τον πιέζω πάνω στην κωλοτρυπίδα της. Η Ρενέ μούγκριζε, περισσότερο πανικόβλητη από το ότι δεν ήξερε τί συνέβαινε, παρά πονεμένη, έγερνε προς τα μπρος αλλά συναντούσε στο πρόσωπό της το κερί και σίγουρα δεν τολμούσε να κατεβάσει το πρόσωπο της ξανά. Την χάιδεψα στην πλάτη με το αριστερό χέρι. "Ηρέμησε και έλα πίσω.. μη φοβάσαι.. άνοιξέ μου.." Η φωνή μου ίσως είχε κάτι το καθησυχαστικό, γιατί ηρέμησε και εμένα. Η Ρενέ, πράγματι, τέντωσε τον κώλο της ψηλά και κατάφερα, χωρίς να την πονέσω παραπάνω από όσο έπρεπε, να βάλω το φελλό γύρω στους δύο πόντους. Δεν ήθελα παραπάνω. Την άκουγα να αναπνέει γρήγορα και ένιωθα να σφίγγει τους μηρούς της. Την ρώτησα: "Δε θα το βγάλεις, έτσι δεν είναι;" Μουρμούρησε κάτι σαν να λέει "όχι". Ξαναίσιωσα το πρόσωπό της, που τώρα είχε ιδρώσει: "Στο κερί!"

Εκανα έναν ακόμη γύρο του τραπεζιού για να δω αν η Ρενέ θα κρατούσε το φελλό. Κοιτούσε ευθεία μπροστά στο κερί, ανέπνεε γρήγορα, αλλά με την μύτη, και ο αέρας που έβγαζε πήγαινε κάτω. Μπράβο, έξυπνο κορίτσι...

Εφτασα ξανά πίσω της. Ο φελλός ήταν στη θέση του, αν και παρατηρούσα ένα μικρό τρέμουλο στους προσαγωγούς της. Το μουνάκι της είχε φουσκώσει και γυάλιζε, πεταχτό και λαμπρό.

Ιδού λοιπόν τί απολαμβάνει ο μέσος Γάλλος (τελικά δεν ήταν Βέλγος) βιβλιοδέτης.. Ωρα για "απολύμανση". Let's pump up the volume - να δούμε και αν μας προσέχουν οι γείτονες!

Εσκυψα και πήρα μπροστά από το κεφάλι της το μπουκάλι με το λιγοστό κρασί - φυσικώ τω λόγω, το τρέμουλο δυνάμωσε. Αρα δεν ήταν σωματικό. Εβαλα μια μεγάλη γουλιά κρασί στο στόμα μου. Εσκυψα προσεκτικά, άνοιξα με τα δυό μου χέρια τα κωλομέρια της Ρενέ, και το άφησα από το στόμα μου να χυθεί στη βάση του κόκκυγκα και να γλιστρήσει προς τα κάτω, γύρω από το φελλό. Σε χιλιοστά του δευτερολέπτου οι πρώτες σταγόνες έφτασαν στο μουνάκι της και το τσούξιμο έκανε τη Ρενέ να σφαδάζει - τώρα πλέον είχαμε την αμέριστη προσοχή των γειτόνων.

Γονάτισα πίσω της, έσκυψα στην περιοχή και τέντωσα τη γλώσσα μου ρουφώντας κάθε σταγόνα, μέσα κι έξω από το μουνάκι της.

Ωστε λοιπόν, υπήρχε τρόπος να διορθωθεί η γεύση αυτού του beaujolais, αρκεί να μπερδευτεί με τα υγρά της Ρενέ - να σου πω εγώ τί σημαίνει άρωμα άγουρου φραγκοστάφυλου και νότες cassis - αλλά πού να τα σκεφτεί όλα ένας ταπεινός οινοποιός;

Η Ρενέ σταμάτησε να τσιρίζει και απλώς ανάσαινε αφήνοντας ένα βογγητό στο τέλος της κάθε αναπνοής. Τέντωνε και κουνούσε τον πισινό της προσπαθώντας να μη χαθεί ούτε στιγμή η επαφή της πυροσβεστικής γλώσσας μου με το μουνί της, κι εγώ αναγκαζόμουν να κρατιέμαι από τους μηρούς της (πέτρα) και να στρίβω το λαιμό μου παράξενα για να αποφεύγω να τρίβεται το προεξέχον κομμάτι του φελλού στα μούτρα μου. Ο φελλός, έπεσε όπως ήταν λογικό, πολύ σύντομα, η Ρενέ κοντοστάθηκε τρομαγμένη για το τί θα σήμαινε αυτό, αλλά εμένα αυτό μου επέτρεψε απλώς να διορθώσω τη στάση μου και να βυθίσω τη γλώσσα μου όσο πιο βαθιά στο μουνί της μπορούσα, κρατώντας τα κωλομάγουλά της ανοιχτά με τα χέρια μου. Εστριβα τη γλώσσα μου μέσα της, την έβγαζα, την τίναζα πάνω στην κλειτορίδα της, και την ξανάβαζα. Πρακτικά, τη γαμούσα με τη γλώσσα, και τα βογγητά της Ρενέ έγιναν πιο πνιχτά και πιο πυκνά.

Ή μήπως, γαμιόταν η Ρενέ πάνω στη γλώσσα μου; Τα αναφιλητά της ήταν πλέον ηδονής και μου φάνηκε πως την άκουσα να μουρμουρίζει κάτι σαν "Σι, κομσά.." πράγμα παράξενο γιατί σχεδόν ποτέ δεν μιλούσε στο σεξ και σίγουρα ποτέ δεν μου είχε πει κάτι στα γαλλικά - μόνο στα αραβικά μουρμούριζε κάποιες φορές και έχυνα σχεδόν αμέσως.

Σταμάτησα και σηκώθηκα όρθιος. Το κερί είχε σβήσει, το πιθανότερο σε κάποιο από τα ουρλιαχτά της, με το κρασί. Η Ρενέ ήταν χυμένη πάνω στο μισό τραπέζι, τα στήθη της πατικωμένα, το πρόσωπο στο πλάι, ιδρωμένα μαλλιά, κολλημένα. Με μάτια κλειστά, βυθισμένη στην απέραντη κάβλα της, λίκνιζε τον πισινό της προς το μέρος μου, πιστεύοντας ίσως ότι είχα σηκωθεί όρθιος για να της τον βάλω.

Θόλωσα. Αυτό λοιπόν ήταν το "υπερτιμημένο" σεξ; Να βυθίζεται αυτή μέσα στην ηδυπάθεια της, κι εγώ να ανεβάζω την ένταση, ώσπου να χύσει, όσο πιο έντονα γίνεται; Η γιορτή του μουνιού της; Επρεπε να περπατήσω, να απλώσει το αίμα μου παντού, να φύγει από το κεφάλι...

Εκανα μισή βόλτα γύρω από το τραπέζι και βρέθηκα μπροστά στο νεροχύτη. Η Ρενέ σήκωσε το κεφάλι, "Τί είναι;" είπε λιγωμένα. "Γιατί σταμάτησες;"

Α, τί είναι; Θες να σου πω τί είναι; Τίποτα δεν είναι! "Καλωσήλθατε στο χώρο που γαμιόμαστε μαζί", αυτό είναι. Πώς περάσατε εκεί που ήσασταν; ....

Δεν ξέρω τί είναι, ξέρω τί ΔΕΝ είναι: Voila! Un surprise - δεν είναι ο Ρομαίν!

Δεν απάντησα. Προτίμησα να της δείξω. Στράφηκα στο νεροχύτη. Τα συνήθη πράγματα που βρίσκει κανείς εκεί. Στο μάρμαρο ήταν επίσης ακουμπισμένο ένα άδειο μπουκαλάκι Evian γυάλινο, των 250ml. Πήρα την πετσέτα των πιάτων, το τύλιξα, την έστριψα στην άκρη για να την πιάσω και την κατέβασα με δύναμη στο μάρμαρο. Ακούστηκε ένα "γντουπ" και το "αχ!" της έκπληξης της Ρενέ. Με την δεύτερη ακούστηκε να σπάει το μπουκάλι. Τρεις-τέσσερεις κατεβασιές ακόμη με όλη μου τη δύναμη και όλο το μπουκάλι είχε γίνει θρυψαλλάκια μες στην πετσέτα - το πατίκωσα και με το χέρι καλού-κακού - και τώρα οι γείτονες αναρωτιούνται πλέον τί κάνει πάλι αυτή η πουτάνα από δίπλα.

Πλησίασα τη Ρενέ. Ετρεμε ολόκληρη και σίγουρα είχε πλήρη συναίσθηση του ότι γαμιόμασταν παρέα. Πολύ ψύχραιμα, έβγαλα τον αναπτήρα μου και άναψα πάλι το κερί. Επιασα τη Ρενέ από το πηγούνι, με δύναμη, και της σήκωσα το κεφάλι στο ύψος του κεριού - αναγκάστηκε να κρατήσει το σώμα της στον αέρα και τα πατικωμένα στήθη της τώρα κρέμονταν, μικρά και σφιχτά, πάνω από το τραπέζι. Τρεμάμενα. Ανοιξα την πετσέτα μπροστά της, έβγαλα από την αυτοκόλλητη ετικέτα κάποια γυαλάκια που είχαν κολλήσει, τα κράτησα στην πετσέτα και πέταξα την ετικέτα. Πήρα τα γυαλάκια με την πετσέτα και τα άδειασα πάνω στο τραπέζι, κάτω από το σώμα της Ρενέ - που τεντώθηκε απότομα και ψηλά - προσέχοντας να απλωθούν σε όση περισσότερη επιφάνεια γινόταν, με την υψηλότερη πυκνότητα κάτω από τα στήθη της. Στην παραμικρή πιθανότητα να κατέβει έστω και λίγο προς το τραπέζι, τα γυαλάκια θα της θύμιζαν ότι πρέπει να έχουμε σωστή στάση σώματος όταν μας γαμάνε!

Δεν χρειαζόταν να εξηγήσω τίποτα. Ρώτησα απλώς: "Εντάξει;" - "Εντάξει.. ναι.. εντάξει.." Δεν γύρισε καν να με κοιτάξει, δεν πήρε τα μάτια της από το κερί. Συνεννοούμασταν και πάλι, λοιπόν. "Οταν θελήσεις να σβήσεις το κερί, θα μου το πεις, εντάξει;" - "Μάλιστα", τώρα γύρισε και με κοίταξε, χωρίς καμμία απόγνωση, με μια πολύ βαθιά βεβαιότητα για την κατάσταση των πραγμάτων και την ηρεμία που φέρνει η εγκατάλειψη της ψευδαίσθησης ότι τα οδηγούμε.

Αυτό το "μάλιστα" ήταν η πρώτη φορά που το έλεγε έτσι. Και ο τρόπος που το είπε έμεινε για πάντα στην ψυχή μου. Το ξανάκουσα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ειπωμένο, κάποια χρόνια αργότερα σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο στο Παγκράτι, τον οποίο θάλαμο - είναι αλήθεια - κρυφοκοιτώ όποτε περνάω από κει, μην τυχόν και κάποιος μαλάκας βασικός μέτοχος μού τον γκρεμίσει. Αλλά ας μείνουμε, για σήμερα, στο Παρίσι.

Στο Παρίσι λοιπόν, βρισκόμουν πλέον πίσω από τη Ρενέ. Aυτή ατένιζε αγέρωχα το κερί και για να το πετύχει αυτό είχε τεντώσει τα χέρια της που ήταν ακόμη δεμένα πέρα από το κερί και η πλάτη της έκανε μια εξαίσια κούρβα -μπορούσα να δω όλους τους σπονδύλους κάτω από το λεπτό της δέρμα- τα πλευρά της χάραζαν στο πλάι και ο πισινός της ήταν τουρλωμένος. Χάιδεψα την πλάτη της, από το σβέρκο, κάτω από την αλογοουρά, ως τους γλουτούς, και η Ρενέ μουχμούρισε χαδιάρικα. Η λανθάνουσα στύση μου μπορούσε πλέον να πάρει το λόγο, έλυσα το παντελόνι μου και με το που άγγιξα με τον πούτσο μου το ακόμη σαλιωμένο μουνάκι της Ρενέ πέτρωσα και μπόρεσα να γλιστρήσω μέσα της κατευθείαν. Η βαθιά εισπνοή της που ακούστηκε, καθώς τέντωσαν τα πλευρά της και διαγράφτηκαν ακόμη περισσότερο, με έκανε να καταλάβω ότι δεν υπέφερε διόλου από αυτή μου την κίνηση. Εξέπνευσε με φόρα στο πλάι και ξαναίσιωσε το πρόσωπό της προς το κερί. Ξεκίνησα να την γαμάω τραβώντας την προς το μέρος μου από την λεκάνη, αν και δε χρειαζόταν: με ένα συριστικό μουρμουρητό, η Ρενέ κρατούσε το ρυθμό μόνη της. Ολες της οι κινήσεις, οι αναπνοές, ίσως κι οι σκέψεις, ήταν συγκεντρωμένες σε αυτό που κάναμε. Φωτιά να έπαιρνε το σπίτι δεν νομίζω πως θα το αντιλαμβανόταν, κι αν το καταλάβαινε σίγουρα δεν θα διέκοπτε. Το συριστικό, κυκλικό μουρμουρητό της, σαν ψευτογκρίνια μωρού που αυτονανουρίζεται, είχε γίνει ο ήχος που συνθέταμε μαζί.

Δε θυμάμαι ποτέ να είχα βρει τη Ρενέ τόσο "ανοιχτή" σε αυτή τη στάση. Δεν χρειαζόταν καν να την βαστάω. Μπορούσα να μπαίνω και να βγαίνω ολόκληρος μέσα της και αυτή ερχόταν να με "συναντήσει", ίδια αρτίστα του trapeze που αφήνεται από τη δική της κούνια και συναντά με ακρίβεια τα χέρια του συνεργάτη της, ψηλά, πάνω από το δίχτυ ασφαλείας.

Καρφώθηκα μέσα της, έγειρα πάνω στην πλάτη της και πέρασα τα χέρια μου στα στήθη της, κλείνοντάς τα μες στις παλάμες μου. Η κάτω μεριά των χεριών μου τρίφτηκε στα γυαλάκια, και η Ρενέ το κατάλαβε αμέσως και ανασηκώθηκε λίγο, βάζοντας στη μέση της το βάρος και των δυό μας. Μείναμε λίγο εκεί, με μικρές κινήσεις που με έκαναν να νιώθω πως χάνομαι πολύ βαθιά της, ενώ η Ρενέ έβγαζε κάθε φορά μικρά αναφιλητά.

Σώματα κολλημένα, στη στάση που γαμιούνται τα σκυλιά στην πλατεία του χωριού και αδιαφορούν για τα τσογλάνια που τους πετάνε πέτρες και τα βιτσίζουν από απόσταση, με μακριά κλαριά. Αυτή, η ίδια η στιγμή, ήταν το σημαίνον και το σημαινόμενο - αλλά δεν μπορούσε να κρατήσει: έπρεπε να τελειώσει για να ονοματιστεί. Δεν μπορούσα να της εξηγήσω τίποτα όσο διαρκούσε, και δεν θα μπορούσα να της εξηγήσω τίποτα όταν θα τέλειωνε.

Κρίνοντας από την δική μου κατάσταση, της ψιθύρισα "Θέλεις να σβήσεις το κερί;" "Μάλιστα..."

Χωρίς να σπάσω το σφιχταγκάλιασμά μας, πέρασα το δεξί μου χέρι από το πλάι της λεκάνης της και αναζήτησα την κλειτορίδα της. Αρχισε να μουγκρίζει και να σπρώχνει προς τα πίσω, να με βυθίσει κι άλλο -πόσο;- μέσα της. Χρειάστηκαν ελάχιστα δευτερόλεπτα τριψίματος για να νιώσω τους σπασμούς της γύρω από τον πούτσο μου και δυό τρία τινάγματα της μέσης μου για να χύσω.

Την σήκωσα όρθια, όπως είμασταν, χωρίς καλά-καλά να βγω από μέσα της και άρχισα να την φιλάω και να την δαγκώνω τρυφερά στο σβέρκο. Τραβήχτηκε προς τα μπρος, ξεκολλήσαμε, γύρισε, πέρασε τα ακόμη δεμένα με το κασκόλ χέρια της πίσω από το δικό μου σβέρκο και με φίλησε, πολύ βαθιά και πολύ γλυκά συγχρόνως. Υστερα με κοίταξε μέσα στα μάτια, με τη λατρεία της γυναίκας που μόλις έχυσε - ξέρετε, το κάτω χείλος του στόματος να κρέμεται παράλυτο.

"Σίγουρα αύριο πετάς;", είπε τρεμάμενα....

Η καλή μου Ρενέ... Η γλυκιά μου Ρενέ... Το υπέροχο αυτό κορίτσι που γυμνάστηκε τόσα χρόνια απ΄τη ζωή να ορίζει το σήμερα ως χτες του αύριο... Πάντα με την απορία του τί θα κάνουμε αύριο - ανίκανη, εκ των πραγμάτων, να χορτάσει το σήμερα...

Την κοιτούσα και γω.. Και για πρώτη φορά, μετά από τόσον καιρό, την έβλεπα θολά...

--------------------------
"Fill my eyes with that double vision,
no disguise for that double vision
Oh, when it gets through to me,
it's always new to me
My double vision gets the best of me..."

Foreigner - Double vision

 

Ο τρόπος να κάνεις κάποιον που σε διαβάζει να επιθυμεί τα θηλυκά που αναφέρεις είναι διαβρωτικός . Κατάτρωει τις όποιες αντιστάσεις θα είχαν …

Είσαι από τους λίγους που ερεθίζουν την φαντασία μου και φωτίζουν το δρόμο με τις εικόνες μου , με ευκολία σκανδαλώδης . Είσαι από τους ελάχιστους που με κάνει να νιώθω ότι αξίζει τον κόπο να ασχολούμαι και να μην βυθίζομαι στον μοναχικό δρόμο της δικής μου πολιτείας αποκλείοντας όποιον άλλο…
Σ’ ευχαριστώ…

 

Απάντηση: Το Δείπνο του Κηρίου

Φίλτατε Dream, συναρπαστική, όπως το συνηθίζεις, η αφήγησή σου.
Σίγουρα ο τρόπος του γδυσίματος έχει να κάνει τόσο με το βαθμό της εξοικείωσης που έχουμε προς τον άλλο, όσο και με το πώς έχουμε διάθεση να χρωματίσουμε αυτήν τη στιγμή της αποκάλυψης. Μπορεί κάλλιστα να γίνει και ''ιεροτελεστία'', χωρίς να μεταβληθεί σε ψεύτικη και φτηνή παράσταση. Συμφωνώ όμως μαζί σου, ότι ο μη προσποιητός τρόπος γδυσίματος, δοσμένος με απλότητα και φυσικότητα είναι ιδιαίτερα ερεθιστικός και θα συμπλήρωνα ότι χαρακτηρίζεται από την ίδια ευκολία και γρηγοράδα με την οποία θα δινόταν στον εραστή της και μία ''ξεσκολισμένη''.

Τι να κάνει κι αυτή η έρμη...απ' ότι καταλαβαίνω σαν κομήτη, σε έβλεπε να έρχεσαι και να φεύγεις απ' τη ζωή της. Φαίνεται να παραδόθηκε στην τρέλα της σχέσης και να προσπαθούσε να ''κρατήσει'' τις στιγμές που ζήσατε στο χρόνο, χάνοντας το ''τώρα''.
Ποιος μπορεί να την κρίνει, αν έβλεπε για σταθερότητα, τη χίμαιρα του έρωτα...

Μήπως, μ' άλλα λόγια, θρονιάστηκες απλά και ήρεμα στην σκοτεινή καρδιά του έρωτα;

 

Απάντηση: Το Δείπνο του Κηρίου

Μου συμβαίνει κάτι περίεργο με τα κείμενα του DreamMaster. Ενώ τα διαβάζω συνήθως με ενδιαφέρον, αυτό που τελικά ευχαριστιέμαι περισσότερο είναι τα τραγούδια στο τέλος..

 

Πιο πολύ μ' άρεσε που μας είπες πως τελικά ο Ρομαίν δεν ήταν Βέλγος...

Το μεγαλείο της παραδοχής μιας μικρής, μεσαίας ή μεγάλης "ήττας", αδυναμίας... Η ευχαρίστηση, η ηδονή σχεδόν, του να είσαι απλώς, άνθρωπος. Όχι θεός... Ανάποδη αλαζονεία... ;-)

​

 

..καταπληκτικη γραφη,ανεπαναληπτη εμπειρια..

 

παντα με συναρπαζει το σερβιρισμα μιας ιστοριας απο τον Ντρημ.. (Ειναι αυτο που λεγαμε καπου αλλου..τα υλικα και ο σεφ να ειναι συμβατα).. Μια δικια του πρωτο-διαβασα μπαινοντας εδω μεσα, κι εμεινα.. Στην κυριολεξια της λεξης  ..και κατι παραξενο..δεν μ αρεσει να του αναλυω τις ιστοριες του..να τις κανω φυλλο και φτερο για να δω πιο μεσα, τα βαθυτερα.. Μ αρεσει να τις καταπινω οπως ειναι..με γεμιζουν και με χορταινουν και πανω απ ολα.. τις θυμαμαι ολες και στις παραμικρες τους λεπτομερειες.. 

 

8)

 

Απάντηση: Re: Το Δείπνο του Κηρίου

... και πολυ ομορφη, σε ολα!!!

 

 

Μράβο !!!!

Μπράβο !!!!

 

Απάντηση: Το Δείπνο του Κηρίου

Eκπληκτικο!!!