Το ημερολόγιο ενός σκυλου

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

εχθές συνέβη κάτι πολύ παράξενο,αλλά ας τα πάρουμε απ'την αρχή.
Τις καθημερινές,η ανθρωπομαμά μου,φεύγει από το σπίτι πριν ακόμα ξημερώσει.
Εχθές λοιπόν,όταν ξυπνήσαμε ήταν ΜΕΡΑ!
Ηταν δηλαδή σαν Σαββατοκύριακο αλλά με τρεις μέρες!
Στην αρχή ήμουν σαστισμένος.Δεν μπορούσα να καταλάβω τι συμβαίνει.
"Μήπως είναι άρρωστη;",σκεφτόμουν, "η ανθρωπομαμά μου δεν αργεί ποτε να ξυπνήσει για τη δουλειά της.Κατι σοβαρό πρέπει να συμβαίνει!"
Όταν την είδα όμως να σηκώνεται και να σφυρίζει χαρούμενα,κατάλαβα πως κάτι καλό γίνεται κι άρχισα να χοροπηδαω γύρω της.
Όσο μπορούσα δηλαδή,γιατί κατουριομουν περισσότερο απ'ότι συνήθως.
Μου χάιδεψε την κοιλίτσα και μου είπε πως πρέπει να με βγάλει γρήγορα βόλτα.
Δεν καταλαβαίνω πάντα τι λέει,αλλά σίγουρα ήταν κάτι καλό,αφού μου μιλούσε με γλυκειά και ήρεμη φωνή.
Ύστερα μου φόρεσε το κολάρο και την αλυσίδα μου.
Μάλλον θα με πάει βόλτα.Επιτελους!
Αντί αυτού,πήρε το κινητό της και κάτι έκανε.
Εγώ την τραβούσα προς την πόρτα αλλά εκείνη μου έλεγε "Περίμενε!".
Τι στο καλό; Αν είναι να περιμένω,τι μου φόρεσες την αλυσίδα;
Μετά από λίγο ακούστηκε ένας ήχος στο κινητό και η ανθρωπομαμά μου είπε "Πάμε!".
Με πήγε μεγαλύτερη βόλτα απ'ότι συνήθως και μου άρεσε πολύ αυτό.
Είχα χρόνο να μυρίσω ότι θέλω,χωρίς να με τραβάει λέγοντάς μου "Έλα Παρουλη,πρέπει να γυρίσουμε σπίτι."
Στην επιστροφή συναντήσαμε την διπλανή μας.
Εγώ τραβούσα την αλυσίδα να πάω κοντα της,αλλά δε με άφηνε.
"Καλέ! Άσε με να πάω κοντα στην κύρια Ελένη!
Είναι καλή,την αγαπάω κι όταν λείπεις μου ρίχνει κομματάκια κρέας στη βεράντα!",της γαβγισα.
Τίποτα όμως η ανθρωπομαμά.
Χαιρετηθηκαν από μακριά και μπήκαμε όλοι στα σπίτια μας.
Μου έβαλε να φάω,άλλαξε το νερό μου,έβαλε μουσική κι άρχισε να ασχολείται με διάφορα στο σπίτι.
"Κάποιο λάκκο έχει η φάβα! Να δεις που σε λίγο θα βάλει τα παπούτσια της,θα κλείσει την πόρτα πίσω της και θα ακούσω το αυτοκίνητο να απομακρύνεται." σκεφτόμουν.
Τίποτα απ'ολα αυτά δεν έγινε!
Για πρώτη φορά στα 5.5 χρονια που μένω μαζί της,δε με άφησε μόνο ούτε στιγμή!
Κι εγώ απ'την χαρά μου που ήμασταν μαζί όλη τη μέρα,την ακολουθούσα σε όλο το σπίτι.
Όπου αυτή,πίσω της εγώ.
Αυτό δεν είναι πάντα καλό βέβαια,γιατί μερικές φορές ήμουν τόσο πίσω της που δε με έβλεπε και μου πατούσε το ποδαράκι μου.
Δε με νοιάζει όμως!
Μου φτάνει που είναι συνέχεια εδώ και με κάνει αγκαλίτσες σε κάθε ευκαιρία.

Σου είπα αγαπητό μου ημερολόγιο πόσο αγαπάω την ανθρωπομαμά μου;
Είμαι σίγουρος πως έχω την καλύτερη!

Εύχομαι αυτή η απαγόρευση κυκλοφορίας,που την άκουσα να λέει αλλά δεν έχω ιδέα τι σημαίνει,να κρατήσει για πάντα! ❤️

 

 

Μου λείπουν τα σκυλιά μου. Γεια σου ρε @dina να 'σαι καλά.

 

Ο μόνος λόγος που χαίρομαι που είμαι σπίτι.
Τα φιλιά μου!

 

Τελικά όλα μπορεί να έχουν μια γλυκιά οπτική  

 

Καλή θέληση για να τα βρούμε χρειάζεται.
❤️

 

   ωραιο!

 

Όχι όσο εσύ.. 

 

❤️