Το κοριτσι που καποτε ονομαζαν Atia...

Ξύπνησε μέσα από τον βαθύ της ύπνο, μετά από ένα απαλό γυναικείο χάδι… Ήταν μια κοπέλα, πιο μεγάλη σε ηλικία από εκείνη, καλοσυνάτη και γελαστή… Όταν καθαρά τα μάτια της άνοιξε, προσπάθησε τα χεριά της να κινήσει για να σηκωθεί, όμως στάθηκε αδύνατο.. τα χέρια της ήταν πολύ καλά δεμένα πίσω από την πλάτη της και τα πόδια της επίσης δεμένα μεταξύ τους… Απόρησε για μια στιγμή που ήταν... «Που είμαι?» την ρώτησε… «είσαι στο Κάστρο της πόλης Koroba, μικρή…» είπε χαμογελαστή. «καλώς όρισες μικρή στο Κάστρο Του Master Majiba και το κορίτσι που σου μιλαει είναι η nabit, η πρώτη σκλάβα και υπεύθυνη μαζί με τον Master Majiba να σε εκπαιδεύσουν για να γίνεις μια χρήσιμη για το Κάστρο αυτό σκλάβα.»

Την κοίταξε απορημένη.. «Ποιος είπε καλή μου ότι εγώ προτίθεμαι να μείνω εδώ?» πριν προλάβει να τελειώσει την απάντηση της, μια αντρική φωνή απάντησε επιβλητικά «Εγώ..». Η nabit γονάτισε κατευθείαν και χαμήλωσε το βλέμμα της.. η μικρή άγρια όμως τον κοίταξε κατάματα, προσπαθώντας να του δείξει ότι δεν θέλει να μείνει άλλο εκεί μέσα! Το βλέμμα του ήταν σκοτεινό και τη φυσιογνωμία αυτή κάπου την είχε ξαναδεί.. Ο επιβλητικός άντρας έκανε νόημα στη χαμηλοβλεπούσα σκλάβα να βγει έξω από το δωμάτιο. Τώρα πια ήταν οι δυο τους. «δεν είσαι δίκαιος» εκείνος γέλασε «γιατί δεν είμαι δίκαιος?» «γιατί με έχεις δεμένη, ενώ δυο ίδιοι πρέπει να αντιμετωπίζονται ιδία και με τις ίδιες ευκαιρίες, μπορεί να είμαι γυναίκα αλλά έχω την ίδια λάμψη στα μάτια μου» είπε προσπαθώντας να επιδείξει την άγρια καταγωγή της «μπορείς απλά να μείνεις εδώ μικρή» Εκείνη ξαφνίαστηκε και απάντησε σχεδον ειρωνικά «και τι θα κερδίσω? Εγώ σκλάβα δεν γίνομαι…». «ούτε δική μου?» είπε ο ψηλός, γεροδεμένος άντρας και την κοίταξε βαθειά μέσα στα μάτια της.

Μια ανατριχίλα διαπέρασε το κορμί της και τότε έσκυψε το κεφάλι της… Από οργή? Από αναστάτωση…? Ποιος ξέρει, εκείνη την ώρα όλα γύριζαν.. ήταν δεμένη σε ένα δωμάτιο, με έναν άγνωστο… Είχε τόσα χρόνια την ελευθερία της και τώρα… τώρα προτίμησε να την παραδώσει αμαχητί, παρά την ίδια της την ζωή… τα μάτια της άρχιζαν να δακρύζουν και το κορμί της μούδιαζε… Αποκοιμήθηκε εξαντλημένη ξανά…

Όταν ξύπνησε, ήταν αλλού… Γύρω της υπήρχαν πολλές κοπέλες… τα χέρια της ήταν λυτά και όταν τα μάτια της άνοιξε, σαν να ακούστηκε, και όλες γύρισαν να την κοιτάξουν… Τι παράξενο… «Όλες αυτές μου χαμογελούν» σκέφτηκε και έφερε τα χέρια της μπροστά για να τα δει… Είχαν πληγές από τα σκοινά και όλο της το κορμί πονούσε… Ανασηκώθηκε λίγο και η nabit την βοήθησε να καθίσει σε μια καρέκλα… μια άλλη ξανθιά σκλάβα της έφερε νερό και φαγητό … Όλες τους φορούσαν μεταξένιες φορεσιές, άλλες πιο κοντές, άλλες πιο μακριές… «Σας ευχαριστώ όλες» είπε με φωνή που ίσα που έβγαινε από το στόμα της… Ήπιε νερό και ξεδίψασε… «Το όνομα μου είναι Atia. Ένας έμπορος σκλάβων με είχε κλέψει από το Κάστρο όπου έμενα. Ήμουν το γέννημα σκλάβας και του πρώτου πολεμιστή του Κάστρου της πόλης Bazi. Αμέσως μόλις γεννήθηκα φορούσα κόκκινα μετάξια και βέλο. Ο πατέρας μου μού έκανε κατευθείαν ελεύθερη. Όταν ήμουν 16 ήρθε εκείνος για να πουλήσει σκλάβες στον Ubar.» η φωνή της έσπασε και η nabit την πήρε αγκαλιά… «Φτάνει μικρή…» «θέλω να σας τα πω όλα… Διάλεξα να μείνω εδώ και γνωρίζω καλά την αδερφοσύνη των σκλάβων… Μπορεί να μην γεννήθηκα εδώ, αλλά…. Θέλησα να μείνω…» χαμογέλασαν όλες καθώς είχαν ακούσει τον διάλογο της με τον πολεμιστή…

«ο Ubar τον άφησε να μείνει μια νύχτα καθώς οι αγοραπωλησίες κράτησαν αρκετή ώρα.. Ήταν δύσκολος άνθρωπος… Εγώ δεν ήμουν μέσα στην αίθουσα όλη αυτή την ώρα καθώς εκείνη την ημέρα εκπαιδευόμουν στην ιππασία. Ο πατέρας μου είχε επιλέξει να με εκπαιδεύσει σαν πολεμιστή άντρα, όμως ήξερα ότι ποτέ δεν θα πήγαινα σε μάχη… Μόλις η εκπαίδευση μου τελειώνει, για να ευχαριστήσω τον πατέρα μου, του σέρβιρα ένα δροσερό κρασί.. Το συνήθιζα καθώς, μου άρεσε πολύ να τον περιποιούμαι… φαίνετε είχα μοιάσει της μητέρας μου! Διπλά του ακριβώς είχαν ένα μικρό σκαμπό που καθόμουν εγώ. Όταν κάθισα δίπλα στον πατέρα μου, ο έμπορος δεν έβγαλε τα μάτια του από πάνω μου. Ήταν άθλιος… Όλες του οι σκλάβες ήταν μαστιγωμένες με πληγές που έσταζαν αίμα… τις έβριζε και τις πετουσε σαν τσουβάλια… Τον σιχάθηκα και φάνηκε στο πρόσωπό μου. Όμως ήταν ήδη αργά.. εκείνος ο σιχαμένος τύπος, είχε ήδη βάλει σκοπό να με κλέψει.» Οι κοπέλες είχαν ξαπλώσει γύρω γύρω και άκουγαν με προσοχή αυτά που έλεγε η καινούρια τους αδελφή..

«Το βράδυ όταν όλοι πήγαν να κοιμηθούν ήρθε στο δωμάτιό μου κρυφά και με άρπαξε… Δεν πρόλαβα να αντιδράσω καθώς δεν κατάλαβα τίποτα… Κάτι σαν κάποιο μαγικό… το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ξύπνησα σε ένα κάρο στο δρόμο προς την πόλη Ar. Όμως ο χειμώνας ήταν μεγάλος και δυστυχώς αργήσαμε πολύ να πάμε εκεί. Για κάποιο διάστημα μετά, με χτυπουσε μόνο. Ήξερε ότι δεν θα με έκανε δική του αλλά ο μόνος τρόπος για με φοβίσει ήταν με χτυπήσει δυνατά. Μια μέρα, έκανε το λάθος και νόμιζε ότι είχα λιποθυμήσει από τον πόνο και δεν με είχε δέσει στον ύπνο μου όπως συνηζιζε. Τον χτύπησα δυνατά στο κεφάλι και έτρεξα. Δεν ξέρω τι απέγινε..Μπορεί και να τον σκότωσα αλλά δε με νοιάζει. Δεν σκέφτηκα να γυρίσω πίσω… Το σώμα μου ήταν φρικτά βασανισμένο και ο πατέρας μου δεν θα το άντεχε… Από κουφάρια ζώων ντύθηκα και από φυτά και ζώα τράφηκα… Δυο χρόνια έζησα την απόλυτη ελευθερία…» εξιστορήθηκε στις αδελφές τις. «πολλές φορές βρέθηκα αντιμέτωπη με πολλούς αλλά πάντα ξέφευγα… Μέχρι που… ήρθα εδώ» είπε χαζολογώντας, όμως ήξερε ότι ανυπομονούσαν να ακούσουν το πώς. Όλες τους είχαν μια ιστορία να πουν για το πώς μπήκαν εδώ…. Άρχισε εκείνο το σούσουρο που όλες μαζί της έλεγαν να συνεχίσει.

«καλά καλά…. Ησυχάστε…. Απαπαπαπα…. Έκανα μπάνιο στην θάλασσα, μιας και είχε υπέροχη και ζεστή μέρα εχτές.. Εκεί συνάντησα τον Θάντερ.» όλες μαζί έγνεψαν καταφατικά… Ο Θάντερ ήταν το άλογο του πρώτου πολεμιστή… Ήταν ένα πανέμορφο μαύρο άλογο που μόνο εκείνος μπορούσε να ιππεύσει… Δεν άκουγε σε κανέναν άλλο… εκτός από….. «…τον καβάλησα….» Τα κορίτσια, έμειναν με ανοιχτά τα στόματα… μια από αυτές ψέλλισε «μα… σε άφησε?» και εκείνη απάντησε «ναι.. μετά κατάλαβα όμως ότι δεν έπρεπε να το κάνω αυτό… Μόλις ανέβηκα πάνω του και έδειχνε ενθουσιασμένος για αυτό, και καμάρωνε, άρχισε να τρέχει σαν τρελό… Έφτασε μπροστά του και έσκυψε, σα να ήθελε να μου πει να κατέβω… τότε αντίκρισα Εκείνον.. χαμογέλασε όταν με είδε, νομίζω ειρωνικά πρέπει να ήταν. Του ζήτησα συγγνώμη και πως δεν ήξερα ότι το άλογο ήταν δικό του. Πάλι δεν απάντησε. Νευρίασα… του πέταξα τα χαλινάρια στα πόδια και τον κοίταξα και εγώ ειρωνικά… Έδωσα ένα φιλί στο άλογο και απομακρύνθηκα… Μετά το μόνο που θυμάμαι ήταν ένας πόνος στο λαιμό… Έπειτα όταν ξύπνησα ήμουν στο δωμάτιο που συνάντησα και την nabit για πρώτη φορά.» είπε και γύρισε στην σκλάβα που είχε πρωτοαντικρίσει πριν από λίγες μόνο ώρες…

Τα κορίτσια την βοήθησαν να κάνει μπάνιο και ανακάλυψαν στο κορμί της πληγές που ακόμα και η χειρότερα τιμωρημένη σκλάβα δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει… Η μελαμψή από τον ήλιο πλάτη της ήταν σαν να την είχε δαγκώσει παντού ένα άγριο ζώο… Μια μαυροφορεμένη σκλάβα, κοίταζε επίμονα μια γραμμή στη μέση της… Γύρισε και την κοίταξε καθώς ένιωθε το βλέμμα της πάνω στο σημάδι… Στο αυτί της ψιθύρισε ότι εκείνο το σημάδι το κέρδισε όταν έπεσε πρώτη φορά από το άλογο της… Η μαυροφορεμένη το ακούμπησε και ένιωσε με τα μικρά της δάχτυλα την πληγή, σα να ήθελε ξαφνικά να την γιατρέψει, όμως εκείνη πήρε το χέρι της και το έβαλε πάνω στην καρδιά της… «εδώ αδελφή μου θέλω γιατρικό… αυτό είναι το μόνο σημάδι που είμαι υπερήφανη…» είπε ακουμπώντας το σημάδι στη μέση της και χαϊδεύοντας το απαλά… « Έπεσα μια φορά και μετά ξανασηκώθηκα, έκτοτε δεν ξανάπεσα ποτέ… Όμως τα υπόλοιπα, ποτέ δεν τα χάρηκα και πέρασαν πολλές τελευταίες φορές για να αποφασίσω πια ήταν η τελευταία…» Η μικρή μαυροφορεμένη χαμογέλασε και τα καστανά της μάτια βούρκωσαν καθώς ένιωθε τον πόνο της καινούριας της αδελφής…

 

Πολύ όμορφο κοριτσάρα, keep 'em coming!

 

παρα πολυ ωραιο..περιμενω τη συνεχεια με ανυπομονισια...

 

Απάντηση: Το κοριτσι που καποτε ονομαζαν Atia...

υπεροχο απο τα λιγα που πραγματικα τα ζεις οταν τα διαβαζεις.

 

πολυ πολυ ομορφο αδελφη μου callista.....φυσικα και περιμενω την συνεχεια.......

 

Απάντηση: Το κοριτσι που καποτε ονομαζαν Atia...

Το πλύσιμο ήταν μια ιεροτελεστία για τους Ελεύθερους… στις σκλάβες δεν επέτρεπαν και πολλές πολυτέλειες οπότε αν και δεν ήταν πολύ βρώμικη, η ιεροτελεστία είχε την έννοια της απελευθέρωσης από την παλιά ζωή, μια ζωή όμως που ποτέ δεν θα άφηνε πίσω.. Την έλουσαν με ροδόνερο και κάλυψαν το σώμα της με πετσέτες που μύριζαν γιασεμί… Όταν πλέον ήταν έτοιμη η nabit της έφερε τα νέα της ρούχα… Δυστυχώς η μικρή Atia ήταν αναγκασμένη να φορέσει μια φορεσιά από ύφασμα τσουβαλιού, μέχρι να φανεί άξια να την ντύσουν με άσπρα μετάξια… Δεν ήταν απαλή η ύφανσή του, αλλά δεν είχε άλλη επιλογή… Ήταν στο χέρι της να μπορέσει γρήγορα και άμεσα να κερδίσει αυτή τη λεύκη ενδυμασία που θα την καθιστά και επίσημα σκλάβα του Κάστρου… «ίσως και δική Του…» σκέφτηκε κλεφτά…

Η νύχτα είχε πέσει πολύ ώρα και κόντευε σχεδόν ξημέρωμα… Ξαφνικά ένιωσε πίσω της μια μορφή… Χωρίς να γυρίσει την προσκάλεσε να έρθει δίπλα της..

«γιατί σε έχουν εσένα εδώ?»

 

Απάντηση: Το κοριτσι που καποτε ονομαζαν Atia...

Οι ιστορίες απο τον πλανήτη Γκόρ δεν είναι τόσο δική μου φαντασίωση, αλλά υπάρχει κόσμος που του αρέσει το gorean role play.

Υπάρχει λόγος που η ιστορία είναι στο "personal expiriences" ;

Ανυπομονώ εννοείτε για τη συνέχεια  
_______________________________________________________________________________________

"Trying to sell the story, of loves internal glory" Depeche Mode - Sacret

 

Η μαυροφορεμένη κοπέλα κοίταξε έξω και με μια βαθειά ανάσα άρχισε να διηγείται την δική της ιστορία. «Κάποτε πριν πολλά χρονιά με αρπάξανε από την μάνα μου.θυμάμαι ταξιδεύαμε για μέρες.. η νύχτα διαδεχόταν την ημέρα ξανά και ξανά.. δεν υπήρχε χρόνος... υπήρχε μόνο ο πόνος στα χέρια μου από τα σχοινιά και ο πόνος στα πόδια μου...ανάμεσα και κάτω... οι άντρες την ημέρα ταξίδευαν συζητώντας και το βράδυ χαλάρωναν τρώγοντας και διασκεδάζοντας πάνω στο κορμί μου... άλλοτε με διαγωνισμούς του ποιος θα με κάνει να λυποθημησω πρώτη από το ξύλο κι άλλοτε με απλά να εισβάλουν με τη σειρά μέσα μου μέχρι να λιποθυμήσω ξανά..... φτάσαμε σε μια πόλη και εκεί αυτός που τον αποκαλούσαν Adira με έσυρε μέσα σε ένα σκοτεινό μέρος που μπορείς να πεις πως έμοιαζε με ταβέρνα.... το φως ήταν λιγοστό αλλά μπορούσα να διακρίνω τα ξύλινα τραπέζια και τους ξύλινους πάγκους η μυρωδιά του κρασιού μπερδευόταν με αυτή του ιδρώτα και τις σκόνης.. ο Adira με έσυρε μέχρι τον πόλο που υπήρχε στα δεξιά της ταβέρνας και μου έδεσε τα χεριά ψηλά από τις αλυσίδες που κρεμόντουσαν και μετά τα πόδια επίσης ανοιχτά... μου τράβηξε τα μακριά καστανά μαλλιά μου και δίνοντας μου ένα φιλί στο στόμα ψιθύρισε με την βαρυα φωνή του...«για να δούμε ποσά λεφτά θα μου δώσεις με αυτό το κορμί σκλάβα» πονούσα και ήμουν κουρασμένη για να αντιδράσω.. αλλά από το χεραικακο γέλιο του μπορώ να καταλάβω πως είχε δει την απορία.και ύστερα τον τρόμο που γέμισε τα μεγάλα μου μάτια..»



Οι δυο αδελφές κάθισαν στις γούνες κοντά στο παράθυρο και η μαυροφορεμένη συνέχισε να διηγείται. Η ιστορία της είχε γεμίσει θλίψη την μικρή Atia καθώς μπορούσε σχεδόν να καταλάβει τον πόνο της καινούριας της αδελφής. «σε καταλαβαίνω καλή μου» είπε η Atia. Η μαυροφορεμένη χαμογέλασε και συνέχισε την ιστορία της «Ο καιρός περνούσε και εγώ την ημέρα ήμουν δεμένη στον πόλο προς κοινή χρήση και τις νύχτες σε ένα κλουβί κλεισμένη. Ο Adira ήταν ένας σκληρός και βάναυσος άντρας και κακομεταχειριζόταν όλες του τις σκλάβες αλλά για κάποιο λόγω ποτέ μα ποτέ δεν άφησε κανέναν να με χτυπήσει... ήμουν τυχερή από αυτήν την άποψη. Μια μέρα ένας από τους φύλακες του Adira μας πήγε στο ποτάμι να πλυθούμε... θα ερχόταν ο Ubar της πόλης να τιμήσει την ταβέρνα του και έπρεπε να είμαστε όλες πεντακάθαρες.... καθώς οι άλλες σκλάβες πλένονται και καθάριζαν τα κάποτε όμορφα και πλέον βασανισμένα κορμιά τους ο φύλακας γύρισε την πλάτη του για ένα δευτερόλεπτο για να ανάψει τον καπνό του και εκεί ήταν η ευκαιρία που περίμενα....δεν χρειάστηκε πολύ βγηκα από το νερό και άρχισα να τρέχω. έτρεξα με όλη μου την ψυχή.....οι αδελφές μου που δυστυχώς είχαν νιώσει τον πόνο του μαστίγιου δεν τολμάγανε να κάνουν βήμα αλλά εγώ ζούσα κάθε λεπτό με αυτήν την σκέψη οπότε έτρεξα για την ζωή μου γιατί πλέον αν με πιάνανε δεν θα έμενα ζωντανή η αν έμενα δεν θα ζούσα. Οι ατελείωτες ώρες που είχα τρέξει με είχανε κουράσει κάποια στιγμή είχα σταματήσει να ακούω τις φωνές πίσω μου αλλά δεν τολμούσα να σταματήσω το μόνο που άκουγα ήταν η καρδιά μου που χτύπαγε δυνατά και μου έλεγε πως ήταν έτοιμη να σπάσει και τον δυνατό ήχο της ανάσας μου που έβγαινε μέσα από τα πνευμόνια μου. Τα πόδια μου ήταν γεμάτα κοψίματα και τα μακριά καστανά μαλλιά μου διακοσμημένα με φύλλα.. έδειχνα σε πολύ άσχημη κατάσταση αλλά αυτό ήταν η τελευταία μου ανησυχία....σήκωσα τα μάτια μου και συνειδητοποίησα πως είχα φτάσει σε μια μεγάλη πόλη. Οι μεγάλες και βαριές ξύλινες πόρτες με τα περίτεχνα σκαλίσματα σε γέμιζαν με δέος δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από κει αλλά οι φωνές που φτάσανε στα αυτιά μου με έκανα να αρχίσω να τρέχω ξανά...» Η διήγηση σταμάτησε απότομα καθώς φωνές ακούστηκαν έξω από τα δωμάτια. Η μικρή Atia παραξενεύτηκε αλλά η καινούρια της αδελφή της έκανε νόημα να σιωπήσει. Ήταν η αλλαγή φρουράς των φρουρών του κάστρου. «Λοιπόν καλή μου? Ποιος ήταν τελικά πίσω σου?» συνέχισε χαμηλόφωνα η Atia δείχνοντας περίσσιο ενδιαφέρον για την εξιστόρηση της αδελφής της. «Δεν ξέρω Atia. αλαφιασμένη σχεδόν σαν τρελή άρχισα να τρέχω μέσα στις πόλης το παζάρι... κόσμος, πάγκοι και ξαφνικά έπεσα πάνω σε κάτι σκληρό που με τίναξε κάτω στο χώμα... ήταν σκοτεινά όταν άνοιξα τα μάτια μου τα χέρια μου πονούσαν καθώς ήταν δεμένα πίσω από την πλάτη μου προσπάθησα να σηκωθώ.. λίγο δύσκολο μου φάνηκε αλλά τα κατάφερα και πάνω που είχαν αρχίσει τα μάτια μου να προσαρμόζονται άνοιξε μια πόρτα και σχεδόν τυφλώθηκα από το φως. κατάφερα όμως να διακρίνω την σκιά ενός ψηλού γεροδεμένου άντρα... το φως που έλουζε αυτήν την υπέροχη μορφή που τον έκανε να μοιάζει με πλάσμα σταλμένο από τους ουρανούς μου απαγόρευε να δω το πρόσωπο του...η πόρτα έκλεισε..σκοτάδι ξανά... "λοιπόν....συνήρθες σκλάβα?" η φωνή του σκληρή αλλά τόσο απαλή σαν μετάξι που τυλίγει απαλά το κορμί και τις αισθήσεις..."σκλάβα???σκλάβα????" η φωνή μου ακούστηκε τσιριχτή.. όχι όχι ξανά ....την τελευταία φορά ήμουν πολύ αδύναμη να αντισταθώ αλλά τώρα δεν υπήρχε περίπτωση...όχι ξανά...η κινήσεις του ήταν πολύ γρήγορες που σχεδόν δεν κατάλαβα για πότε με κόλλησε στον τοίχο με το χέρι του τυλιγμένο γύρω από τον λαιμό μου.. τότε είδα τα πράσινα μάτια του που πέταξαν φωτιές..."την επόμενη φορά που θα φωνάξεις θα είσαι νεκρή σκλάβα"». Η μαυροφορεμένη συνέχισε σχεδόν αναψοκοκκινισμένη, γιατί η ησυχία που έπρεπε να κάνει με την ένταση της στιγμής ήταν ένας συνδυασμός μάλλον δύσκολος.. «με μεγάλη δυσκολία κατέβαινε ο αέρας στα πνευμόνια μου αλλά δεν είχα σκοπό να ξαναγυρίσω πίσω.... "καλύτερα νεκρή παρά πίσω στην ταβέρνα" είπα αποφασιστικά.




Tον έφτυσα και ο ηχηρός ήχος από το χαστούκι που μου έδωσε πλημμύρισε τα αυτιά μου...το δέρμα μου έκαιγε και πριν προλάβω να αντιδράσω άκουσα ξανά την φωνή του.. "αυτό θα έχει πλάκα..." είπε ειρωνικά και μετά σκέπασε τα χείλη μου με τα δικά του σε ένα βίαιο φιλί. το χέρι του στον λαιμό μου με πίεζε με έπνιγε προσπαθούσα όμως τον δάγκωνα αρνιόμουν...με έκανε δική του. το πρωί με βρήκε ξαπλωμένη στις γούνες και ο άντρας στεκόταν από πάνω μου.

"Είμαι ο Tikvah τις κάστας των δολοφόνων και εσύ πλέον είσαι η arella" μου είπε και πιάνοντας με από τα μαλλιά με σήκωσε στα γόνατα μου. Τον μισούσα.....

Εκείνος πέρασε ένα σιδερένιο κολάρο γύρω από το λαιμό μου και το διπλοκλείδωσε. με κοίταξε ξανά με τα πράσινα του μάτια και τότε άρχισα να παρατηρώ τον άντρα μπροστά μου...σου έκοβε την ανάσα...."μπορούμε να το κάνουμε με τον εύκολο τρόπο η με τον δικό μου....θα σε λύσω τώρα για να αρχίσει η εκπαίδευση σου" μου είπε και το έκανε.. φυσικά δεν είχα περιθώριο επιλογής όλα θα γινόντουσαν με τον δικό Του τρόπο... μόλις με έλυσε φυσικά προσπάθησα να φύγω , να τον χτυπήσω και να τον φτύσω ξανά και ξανά αλλά ο Tikvah το απολάμβανε και κάθε φορά απαντούσε με ένα χαστούκι και με ένα άλλο και με ένα άλλο... με εκπαίδευσε στον τρόπο ζωής των δολοφόνων και εγώ μάθαινα αλλά φυσικά δεν μου έδινε όπλα ήξερε καλύτερα πως ανά πάσα ώρα θα προσπαθούσα να τον σκοτώσω και να φύγω... τα βράδια με έκανε δική Του και με έβαζε να λέω ιστορίες από την ζωή μου.» η μικρή Atia συνέχιζε να μην καταλαβαίνει,.. Η αδελφή της είχε πια μελαγχολήσει.

Αναστέναξε βαθειά και συνέχισε «Ο καιρός περνούσε και εγώ Τον ερωτευόμουν μέχρι που ένα βράδυ δεν άντεξα.. ο Tikvah με πρόσταξε να τον πλησιάσω και εγώ γονάτισα μπροστά Του , μου είπε πως είχε έρθει η ώρα να φύγουμε από την πόλη και πως πλέον μετά από τόσο καιρό πίστευε πως άξιζα την εμπιστοσύνη του. Τόσο καιρό η ζωή μου με τον Tikvah ήταν μια συνεχή πάλη... για εμένα... γιατί για Εκείνον είχε τελειώσει το θέμα.. Του άνηκα. Τον κοίταξα στα μάτια και με φωνή που σχεδόν δεν έβγαινε του απάντησα.. "Μάλιστα....Αφέντη" στην λέξη αυτή τα χαμήλωσα μην τολμώντας να ελπίσω και μην θέλοντας να δω την απάντηση Του.. το γέλιο του ακούστηκε τρανταχτό.... "Αφέντη???arella κοίτα με" το γέλιο του ήταν σαν μαχαίρι στην ψυχή μου...με πόνεσε και πάλευα να κρατήσω τα δάκρυα μου τον κοίταξα όμως. "δείγμα υποταγής είναι αυτό μικρή μου?" δεν τον είχα αποκαλέσει πότε Αφέντη μου μέσα στους 6 πλέον μήνες που φορούσα το κολάρο του. Δεν απάντησα..... με σήκωσε στην αγκαλιά Του και με τοποθέτησε πάνω στα πόδια Του, είχα ήδη αρχίσει να κλαίω. Με κράτησε εκεί..."καιρός ήταν μικρή μου" με φίλησε και για μια ακόμα φορά με έκανε δική του...μόνο που εκείνη την φορά με έκανε πραγματικά δική Του.» η μικρή Atia χαμογέλασε στην arella ρομαντικά.



«Όλο το βράδυ του έδειχνα την αγάπη μου και τον πόθο μου για Εκείνον..ήταν ο Αφέντης μου , η ψυχή μου όλη... Το πρωί με έντυσε με τα μαύρα μετάξια Του και μου έδωσε δυο στιλέτα. Δουλεία μου ήταν να τον φροντίζω, να τον υπηρετώ και να πεθάνω για Εκείνον αν χρειαστεί. Ξεκινήσαμε για την πόλη που πλέον είναι το σπίτι μου και το δικό σου καθώς ο Master Majiba είχε προσκαλέσει τον δικό μου για μια δουλεία. Ύστερα από 3 μέρες φτάσαμε και παρουσιαστήκαμε εμπρός Του. Ο Tikvah δέχτηκε την δουλεία που του προσέφερε ο Master Majiba και ξεκίνησε να την εκτελέσει χωρίς εμένα. Βλέπεις τα πρώτα στάδια της δουλειάς δηλαδή να εντοπίσεις το θύμα και να μάθεις τις συνήθειες του δεν είναι σχεδόν ποτέ επικίνδυνες. Όμως ο Αφέντης μου βρήκε την ευκαιρία να τελειώσει την δουλειά και όντως την τελείωσε αλλά μαζί με το θύμα Του έχασε και την δική Του ζωή. ο Master Majiba έμαθε τα νέα και με ενημέρωσαν...» κοιτώντας την μικρή δίπλα της προσπαθεί να συγκρατήσει τα δάκρυα που καίνε τα μάτια της και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα συνεχίζει. «Μου επέτρεψε να μείνω στην πόλη Του και στο σπίτι Του και σαν τιμή προς τον Αφέντη μου άφησε το κολάρο Του και τα μετάξια Του με μερικούς κανόνες... Το κολάρο μου είναι ακόμα το κολάρο Του Αφέντη μου προστέθηκε όμως ότι πλέον είμαι ιδιοκτησία της πόλης Koroba.» λέει και της δείχνει το κολάρο της. «τα μετάξια μου μείναμε μαύρα αλλά στον λαιμό μου πάντα φορώ αυτό το κίτρινο μετάξι για να ξεχωρίζω πως αν και έχω εκπαιδευτεί ως σκλάβα δολοφόνου δεν είμαι δολοφόνος και δεν θα επιχειρήσω τίποτα εναντίον της πόλης και τέλος μου έχει απαγορευτεί να πιάσω οποιοδήποτε αιχμηρό αντικείμενο που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω σαν όπλο αν το κάνω αυτό θα θανατωθώ αμέσως.» οι δυο αδελφές σηκώθηκαν από τις γούνες και η arella οδήγησε την Atia στις γούνες που θα κοιμάται από δω και πέρα.. Στον δρόμο της συνεχίζει χαμηλόφωνα.. «ο Master Majiba είναι ένας καλός Αφέντης και θα το μάθεις και εσύ μικρή μου.» χαμογέλασε τρυφερά στην νεοφερμένη καθώς οι εικόνες του παρελθόντος πλημυρίζουν το μυαλό της... η Atia απαντά στο χαμόγελο της με ένα επίσης πλατύ χαμόγελο και ένα φιλί στο κόκκινο μάγουλο της. «Σε ευχαριστώ για όλα arella..»



«ξεκουράσου....έχεις πολλά πράγματα να μάθεις και να αντιμετωπίσεις»

 

Απάντηση: Το κοριτσι που καποτε ονομαζαν Atia...

το γιατι θα το μαθεις στο τελος! παντως σιγουρα θα εχει καποιο λογο...  

 

d 8 sunexiseis t sunexiseis?xekinhse polu wraia...

σόρυ π εγραψα μ greeklish,απλά τ ξεχνάω που κ που  

 

Απάντηση: Το κοριτσι που καποτε ονομαζαν Atia...

Είχε σχεδόν ξημερώσει οπότε το φως της ημέρας δεν άργησε να τις ξυπνήσει όλες… Σήμερα θα ξεκινούσε η εκπαίδευση της και θα ελεγχόταν το κορμί της από τον Ubar. Ήταν ακόμα πολύ πρωί όταν η nabit ήρθε και την πήρε να πάνε στη μεγάλη σάλα να την ελέγξει ο Ubar. Η nabit τη βοήθησε να βρει την κάρτα της. Στο δρόμο συζήτησαν για το πώς θα πρέπει να στέκετε. Η atia θυμόταν τα πάντα. Μπορεί να είχε περάσει καιρός αλλά ποτέ δεν ξέχασε τη ζωή της στο κάστρο της πόλης που μεγάλωσε.
Μόλις έφτασαν έξω από τη μεγάλη σάλα η atia παρατήρησε 3 άντρες. Ήταν ο Ubar, προφανώς, που καθόταν στο μεγάλο επιβλητικό θρόνο, φορούσε ένα μαύρο παντελόνι και άσπρο πουκάμισο με σηκωμένα τα μανίκια, καθότι ο ήλιος ήταν ζεστός από νωρίς. Ο δεύτερος ήταν εκείνος που τη βρήκε. Μαυροφορεμένος από πάνω μέχρι κάτω… Δίπλα του στα αριστερά του είχε το μεγάλο σπαθί του… Γυαλιστερό σαν τα μάτια του. Τρίτος ήταν ο φύλακας της πύλης ο οποίος και την άφησε παγερά αδιάφορη.
Η nabit έκανε το πρώτο της βήμα μέσα στην αίθουσα και αμέσως γονάτισε…. Οι κινήσεις της ήταν αργές και τα κόκκινα μετάξια που φορούσε την έκαναν να φαίνεται ακόμα πιο όμορφη… Τα πόδια της ήταν ανοιχτά και τα χέρια της καθώς το σώμα της έγερνε μπροστά ακουμπούσαν αισθησιακά το πάτωμα… άνοιξε της παλάμες τις τελείως και τα μακριά της μαλλιά φυλάκισαν το πρόσωπο της στο πάτωμα… Με φωνή καθαρή και αγνή παρακάλεσε την είσοδο της στη μεγάλη σάλα… Ο Ubar χαμογέλασε μόλις είδε τη σκλάβα του και ευχάριστα της είπε φυσικά να περάσει. Εκείνη σηκώθηκε με τις ίδιες ακριβώς κινήσεις όπως γονάτισε και στα δυο της πόδια όρθια στάθηκε… Η atia ένιωθε πλέον μια ταραχή μέσα της. Ήθελε να το βάλει στα πόδια… Η nabit γύρισε και την κοίταξε διστακτικά… «εμπρός μικρή μου…» της είπε χαμηλόφωνα και της χαμογέλασε καταφατικά…
Ο Ubar την κοίταξε επίμονα, αλλά συμπαθητικά… Ήταν ένας χαμογελαστός άνθρωπος… Η atia έγνεψε καταφατικά και τα μάτια της διασταυρώθηκαν με εκείνα του μαυροφορεμένου άντρα ο οποίος τώρα την κοιτούσε.. Δεν μπορούσε όμως να καταλάβει το βλέμμα του.. Χαμήλωσε τα μάτια και δειλά δειλά έκανε το πρώτο της βήμα μέσα… Η καρδιά της κόντευε να σπάσει από την αγωνία… Νόμιζε ότι όλοι στο χώρο θα μπορούσαν να ακούσουν τους χτύπους της καρδιάς της και ότι το τρέμουλο της θα μπορούσε να προκαλέσει σεισμό… Συγκρότησε της κινήσεις της και το άλλο πόδι της ήρθε και αυτό μέσα στην αίθουσα.. Γονάτισε σαν να μην την κρατούν τα πόδια της αλλά ήξερε ότι ήταν ηθελημένα… μόλις ακούμπησαν στο πάτωμα, ο κορμός της άρχισε να κουνιέται μπροστά και τα χέρια της προτάσσει και τα ακουμπά στο πάτωμα.. αργά αργά κινείτε και τα δάχτυλα της ανοίγει… το κεφάλι της ακουμπά στο πάτωμα… Τόσο αργά , όμως τόσο γρήγορα… Όλα έγιναν μέσα σε δυο ανάσες… Ο κόμπος στο λαιμό της είχε πλέον φύγει… Πήρε μια βαθειά ανάσα και βρήκε τη λαλιά της… Με όση δύναμη της είχε απομείνει μέσα της, αντήχησε τη φωνή της μέσα στο χώρο… Ήταν αρκετά σιγά για να περάσει απαρατήρητη αλλά και τόσο δυνατή για να μπορεί να χαραχτεί μέσα της αυτή η φράση… «Τούτο το κορίτσι με τα μαύρα μαλλιά, ταπεινά ζητεί να μπει μέσα σε αυτή τη λαμπερή αίθουσα…» Λίγες στιγμές μια σιωπή… μήπως δεν με άκουσαν? Σκέφτηκε… Η αναμονή της νόμιζε ότι γινόταν αιώνας… «Πέρασε μικρή..» άκουσε μια φωνή, άγνωστη της. Σηκώθηκε αργά και πριν προλάβει να αναρωτηθεί για το τι πρέπει να κάνει η να πει, η nabit μίλησε στον Ubar με όση ευγένεια και αγάπη είχε μέσα της. «Κύριε, με τιμή θα ήθελε η σκλάβα σας να σας παρουσιάσει το καινούριο απόκτημα του κάστρου.. Το κορίτσι αυτό ονομάζεται atia..»
«Σε ευχαριστώ καλή μου.. Μπορείς να πηγαίνεις» της είπε ευχάριστα και όρθιος άρχισε να σηκώνεται… Η atia ένιωσε πανικό να την κυριεύει. Ο Majiba της μίλησε τώρα πιο αυστηρά. «Ώστε atia. Από ποια πόλη είσαι?» την ρώτησε καθώς προσπαθούσε να ανάψει την πίπα με τον καπνό του. «Το κορίτσι γεννήθηκε στην πόλη Bazi» απάντησε διστακτικά. «Και ποιος σου έδωσε το όνομα σου?» την ρώτησε εκείνος.. τώρα την κοίταζε σε όλο της το σώμα. «Ο πατέρας του κοριτσιού Κύριε» είπε εκείνη λιπόψυχα. Ένιωθε την ανάσα του πολύ κοντά της. Της έβγαλε την τσουβάλινη φορεσιά και την άφησε γυμνή μπροστά σε άλλους δυο άντρες. Το πρόσωπο της είχε κοκκινίσει που νόμιζε ότι θα εκραγεί. Ο Majiba τώρα ήταν πίσω της και παρατηρούσε την πλάτη της. «Ο πατέρας σου, σου έκανε όλα αυτά τα σημάδια? Σκλάβα ήσουν?» ρώτησε απορημένα σχεδόν ανακριτικά. «Όχι, Master Majiba. Το κορίτσι γεννήθηκε ελεύθερη. Γέννημα του πρώτου σπαθιού της πόλης που γεννήθηκε. Αυτά τα σημάδια τα έκανε αυτός που την έκλεψε από τον πατέρα της. Το κορίτσι γεννήθηκε και μεγάλωσε με εκπαίδευση πολεμιστή.» είπε εκείνη διστακτικά. Ο Majiba ακούμπησε τα σημάδια της προσπαθώντας να τα νιώσει. Ήταν παλιά και δεν χρειάζονταν φροντίδα. Έπρεπε να ελέγξει το καινούριο απόκτημα του κάστρου. Βρέθηκε ξανά μπροστά της. «και έζησες 2 χρόνια στα δάση μέχρι που σε μαζέψαμε εδώ. Και από άγριο ζώο λέμε να σε κάνουμε ήρεμο ζώο.» Η atia ξαφνιάστηκε από την ειρωνεία αλλά δεν μπορούσε να πει τίποτα. Για ένα περίεργο λόγο η λαλιά της είχε εξαφανιστεί. Μονάχα έτρεμε, λες και την είχαν βγάλει στο παγετό βρεγμένη. Έπιασε το πρόσωπο της και το κοίταξε εξονυχιστικά.
Ο χαμογελαστός κύριος είχε παραδώσει τη θέση του σε έναν αυστηρό ανακριτή. Ήταν πρόθυμος να εξετάσει κάθε πιθαμή του κορμιού της. Κοίταξε μέσα στο στόμα της σα να είναι άλογο, μέσα στα αυτιά της. «Ψείρες στα μαλλιά σου μου είπαν δεν έχεις… Έχω εμπιστοσύνη στη σκλάβα μου…. Ψείρες εδώ έχεις?» είπε και με μια κίνηση έβαλε το χέρι του ανάμεσα στα πόδια της και την πίεσε τόσο δυνατά που νόμιζε ότι θα της ξεριζώσει το δέρμα. Η atia προσπάθησε να μην φωνάξει αλλά ο πόνος της δεν την άφησε και έβγαλε μια πνιχτή κραυγή. «Είσαι παρθένα, σκύλα?» ρώτησε πάλι με το αυστηρό του ύφος. «Όχι Κύριε…» απάντησε εκείνη σχεδόν ντροπαλά. Δεν ήταν από τότε που ο άθλιος έμπορος σκλάβων την άρπαξε. Την είχε βιάσει από το πρώτο κιόλας βράδυ. Πήγε πάλι από πίσω της. Το βλέμμα της έπεσε πάνω στο μαυροφορεμένο άντρα. Κοιτάχτηκαν αλλά εκείνη μετά από λίγο πάλι χαμήλωσε το βλέμμα της. «Για να δούμε πόσο εύκολα χύνεις» της είπε και αμέσως την ανάγκασε να σκύψει λίγο και 2 δάχτυλα μπήκαν κατευθείαν μέσα στο κόλπο της. «Είσαι σφιχτή…» έπαιξε μαζί της και εκείνη βογκούσε από τον πόνο. Το βλέμμα της ανυψώθηκε και συνάντησε αυτό του μαυροφορεμένου που τώρα την κοιτούσε ευχάριστα. «Χύσε» της έγνεψε με τα χείλια του. Κάτι που άκουσαν μόνο αυτοί οι δυο… Αμέσως το κορμί της άρχισε να πάλλετε και ζεστά υγρά πλημμύρισαν τον κόλπο της και απαλοί σπασμοί διαδέχονταν ο ένας τον άλλον… Οι κραυγές πόνου τώρα έγιναν ηδονής. Πρώτη φορά, ένιωθε κάτι τόσο όμορφο….
Μόλις τελείωσε ο πρώτος της οργασμός ο Majiba ευχαριστημένος σκούπισε τα δάχτυλα της στο στήθος της και μετά την ανάγκασε να τα γλύψει. Ο Majiba γύρισε προς τον μαυροφορεμένο άντρα. «Apollyon, αδελφέ, θα με βοηθήσεις?» «Φυσικά..» απάντησε με ένα χαμόγελο. Σηκώθηκε όρθιος και ήρθε κοντά της. Τα χέρια του ακούμπησαν στα στήθη της. Είχε μεγάλο στήθος. Ίσα που χωρούσε ένα στο κάθε χέρι του… Τα έσφιξε απαλά στην αρχή και σιγά σιγά άρχισε να τα σφίγγει με μεγαλύτερη δύναμη, μέχρι που φώναξε ξανά από τον πόνο. Τα δάχτυλα τώρα σφίγγουν τις ρώγες της. «Μα πως μπορεί και είναι τόσο σκληρός μαζί μου?» σκέφτηκε μέσα στον πόνο της. Το πρώτο κλάμα δεν άργησε να έρθει. Γύρισε από πίσω της και τα βαριά του χέρια άρχισαν να προσγειώνονται στα οπίσθια της. Μέτρησε αρκετές φορές που πήγε να χάσει την ισορροπία της. Τώρα ήρθε ξανά μπροστά της. Ήταν κλαμένη αρκετά και το έντονο βλέμμα του έπεσε πάνω της. «Κοίτα με μικρή» είπε αυστηρά και εκείνη υπάκουσε. Τα βλέμματα τους τώρα έγιναν ένα. Ο πόνος της φαινόταν στο πρόσωπο της αλλά όταν τον αντίκρισε από τόσο κοντά σα να ήθελε να λιποθυμήσει. Το ένα του χέρι έπιασε το λαιμό της. Μπορούσε να αναπνεύσει αλλά το κεφάλι της ήταν σα… σα.. να ζαλίζεται… Έφερε το στόμα του κοντά στο αυτί της. Ήταν σα παραίσθηση. «Με σκοτώνει?» σκέφτηκε…. «Χύσε για μένα ξανά σκλάβα» Η φωνή του επιτακτική και όμως τόσο απαλή. Δεν έβγαλε ούτε μια κραυγή.. Μονάχα έτρεμε.. Η καρδιά της άρχισε πάλι να κτυπάει δυνατά και το κορμί της όλο να συσπάται... Την άφησε και εκείνη σωριάστηκε στα τέσσερα… Τα πόδια της δεν την κρατούσαν… Της πήρε λίγα λεπτά να συνέρθει εντελώς.
«Καλώς όρισες στο κάστρο Μου, σκλάβα…» είπε ο Majiba. Δεν μπορούσε να μιλήσει. Έγνεψε καταφατικά το κεφάλι και προσπάθησε να ντυθεί. Ο Majiba φώναξε την nabit να την πάρει. «Το νέο μας απόκτημα είναι έτοιμο για σκληρή εκπαίδευση καλή μου.» της είπε μόλις κατέφθασε στην αίθουσα. «Τώρα atia, βοήθησε την μεγάλη σου αδελφή να μας φέρετε κάτι, στον αδελφό μου και εμένα να μας δροσίσετε. Μας κούρασες πολύ.» είπε ειρωνικά. Ήξερε ότι είχε κρυφά κάπου μέσα της έναν τεράστιο εγωισμό. Η αρχή της καταστροφής του ξεκίνησε….

 

όσο πάει γίνεται κ πιο ενδιαφέρον...