Το μαστίγιο και το καρότο

Στέκομαι απέναντι του, <<Γιατί>> τον ρωτάω, με κοιτά και δεν απαντά το μόνο που λέει απαθέστατα είναι <<Γιατί έφταιξες και δεν γίνεται διαφορετικά θα πρέπει να το υποστείς>> Κάνει μια μικρή παύση με κοιτά, το ξέρω ότι με κοιτάει παρόλο που δεν τον βλέπω νιώθω την ματιά του να πλανάται πάνω στη πλάτη μου,να κατεβαίνει στους γοφούς μου να στέκεται στους αστραγάλους μου.

Αισθάνομαι τον αέρα γύρω μου να μην είναι επαρκής. Το αίμα μου σφυροκοπάει στις αρτηρίες μου.Ξαφνικά η καρδιά μου επιταχύνει παλμούς, το στόμα μου στεγνώνει και τότε η απόλυτη σιωπή συνοδευόμενη από έναν ήχο αρχικά σχεδόν υπόκωφο ο οποίος γιγαντώνεται τόσο απότομα που σπάει το φράγμα του ήχου. Κύλησε ένα δάκρυ, μόλις έφτασε στο πηγούνι κατάλαβα ότι η τιμωρία μου μόλις ξεκίνησε. Σκέψεις και συναισθήματα με κατέκλυσαν, φόβος, πόνος, δέος μα τι μου κάνει γιατί πρέπει να το δεχθώ αυτό, δεν γίνεται να το υποστώ όλο αυτό.Αστραπιαία σκέφτηκα τη λέξη ασφαλείας να διαπερνά το μυαλό μου σαν σφαίρα που όδευε στο στόχο, τον επονομαζόμενο ως παραίτηση…

Στο επόμενο δευτερόλεπτο την απέρριψα σαν λύση και τότε άκουσα τη φωνή του πάνω από τον ώμο μου ήπια σχεδόν γαλήνια να λέει <<Δεν σε άκουσα να μετράς, οπότε ξεκινάμε πάλι, αυτή τη φορά φρόντισε να μετράς>>. Απάντησα με έναν μικρό λυγμό <<Μάλιστα Κύριε>> και απομακρυνόμενος αντιγυρίζει ήρεμα<<Μπράβο καλό κορίτσι, για να δούμε θα αντέξεις αυτή τη φορά? Θα κάνεις το Κύριο σου περήφανο που έχει μια σκλάβα σαν εσένα?? Αναρωτιέμαι μικρή μου σκλάβα πόσο θα αντέξεις για τον Κύριο σου>>. Δεν έβγαλα άχνα προσπάθησα πειθήνια να ανασυντάξω τις σκέψεις μου και τότε εκείνη ακριβώς τη στιγμή,κατάλαβα ότι το έναυσμα για να αντέξω το μαρτύριο αυτό ήταν ο ίδιος ο Κύριος μου. Δε θα μπορούσα να λιποτακτήσω τόσο εύκολα άλλωστε αυτός με προστατεύει σε όλα όσα χρειάστηκα προστασία και κατανόησή ενίοτε. Σε όλα όσα θα έρθουν ακόμη και σε όλα όσα θα χρειαστούν να είναι στο πλάι μου, αρωγός. Ναι θα το υπομείνω συμφώνησα σιωπηλά.

Ακούστηκε ο ίδιος ήχος έσφιξα τα δόντια και ο ίδιος πόνος έκανε αισθητή τη παρουσία του. Τα δάκρυα λίμνασαν στα μάτια μου και πάλι. Αμέσως αναφώνησα με μια μικρή κραυγή αγωνίας <<Μία, ευχαριστώ Κύριε>>. Στις επόμενες άρχισα να κλαίω, τα δάκρυα ανάβλυζαν από τον πυρήνα της ύπαρξης μου θα το αντέξω είπα και δεν το άντεχα άρχισα να σπάω…Σκέφτηκα, κλαίω γιατί είμαι αδύναμη, κλαίω γιατί δεν αντέχω

<<Πέντε ευχαριστώ Κύριε>> …… <<Δώδεκα ευχαριστώ Κύριε>> …. <<Δεκαπέντε ευχαριστώ Κύριε>> και εκεί ξάφνου νιώθω να σπάω, να συνθλίβομαι κάτω από την επιμονή του μαστιγίου που συνεχόμενα ξεσκίζει με τόση ευχαρίστηση την απαλή σάρκα μου αφήνοντας άλλοτε μικρά κόκκινα και άλλοτε πιο μεγάλα ροδαλά αυλάκια πάνω στο λευκό κορμί μου.Στη πλάτη, τους γλουτούς μου όπου πέσει, όπου σταθεί.

Το βάρος μου ξαφνικά δεν μπορώ να το αντέξω άλλο και διαλύομαι σε μιλιούνια κομματάκια. Τα αναφιλητά μου απερίγραπτα, κουλουριάζομαι και το μόνο που λέω είναι<<Συγνώμη Κύριε συγνώμη>> .

Αμέσως από πάνω μου με όλη την δύναμη του με τραβάει ολόκληρη πάνω Του και με αγκαλιάζει . <<Με έκανες πολύ περήφανο απόψε, το ξέρεις? Άντεξες τόσα πολλά πήγαμε τόσο μακριά μαζί>>. Μου φιλάει και μου ξαναφιλάει το μέτωπο, τα χέρια, το λαιμό, τα χείλη. Με πιάνει από το σαγόνι και με φιλάει βαθιά, τόσο ερωτικά,απρόσμενα δίχως να υπάρχει αύριο αφήνοντας με ξέπνοη πάνω στο σεντόνι, να χαμογελάω πλέον χωρίς να θυμάμαι κανένα πόνο πάνω στο σπασμένο κορμί μου… Απλά τον κοιτάω που χαμογελά και χαμογελάω και εγώ. Πηγαίνουμε τόσο μακριά, εξερευνούμε μαζί τόσα απάτητα μονοπάτια πώς να αντισταθώ…πώς να αποδράσω από αυτά τα δεσμά που με κρατάνε δίπλα του σαδιστικά δεμένη. <<Δική σου Κύριε>> Αναφωνώ <<Ναι, γλυκό μου παιδί, δική μου είσαι>>.

 

'νταξει,
πόσο ξενέρωσα με το τελευταίο,
μικροαστός με γιάννη πάριο στη διαπασών,
επρεπε να σου αδειάσει το αλάτι στην πλάτη για απάντηση

 

Toυς στίχους έγραψε ο Πυθαγόρας (ο στιχουργός)

 

Tι γλυκό, πάντα τέτοια.

 

Αυτά που περιγράφονται παραπάνω ουδεμία σχέση έχουν με τη πραγματικότητα.... Ειναι δικές μου φαντασιώσεις (για πραγμάτωση) και Γι αυτο γλυκαναλατουλικες. Ευχαριστώ που μπήκατε στο κόπο να τις διαβάσετε.

 

@avapimou

Eπί του πρακτέου . . .  

 

Σαδιστή αγαπημένε, σαδιστή λογοκριμένε, κάτσε στην γωνίτσα σου γιατί θα φας τη βίτσα σου

Με πολύ αγάπη, φιλάκια και αγκαλίτσες ΣΜΑΤΣ

 

Ξεκίνησα, αλλά κάτι με παρέσυρε να διαβάσω παρακάτω, τα σχόλια, και με κάλυψε αυτό...

Συνεπώς, όταν η φαντασία γίνει πραγματικότητα εδώ είμαστε,
προς το παρόν γλυκό του κουταλιού και αλάτι...

 

Sticks and stones may break my bones but whips and chains excite me....!

 

Είμαι απολύτως σίγουρος για αυτό..

 

Tι σπουδάζει το παιδί?
Disco Design Management