Το μιούζικαλ "Ωραία μου κυρία"

Θα παρότρυνα όλη την κοινότητα να παρακολουθήσει το μιούζικαλ "Ωραία μου κυρία" (My Fair lady) με τον Rex Harrison και την Audrey Hepburn στους ρόλους του Professor Higgins και της Eliza αντίστοιχα. Μέσα από τον αψεγάδιαστο διάλογο του Shaw, βγάζουν μια τέλεια σχέση Κυριαρχίας-υποταγής, η οποία κορυφώνεται στην τελευταία ατάκα του Harrison και του έργου, όταν βλέπει οτι η Hepburn έχει γυρίσει σε αυτόν:

Eliza: (Στέκεται στην πόρτα, δειλή και διστακτική.) I washed my face and hands before I came, I did.
Higgins: (Έκπληκτος) Eliza? (Χαλαρώνει και ξαπλώνει πίσω στην καρέκλα του καλύπτοντας το πρόσωπό του με το καπέλο του.) Where the devil are my slippers?

Μπορώ να αντιγράψω το DVD για εσάς, αν ενδιαφέρεστε στείλτε μου PM.

Χαιρετισμούς,
DocHeart

 

Ο Shaw το τέλειωνε διαφορετικά - η Ελάιζα αρχίζει νέα ζωή με το νεαρό θαυμαστή της και ο Πυγμαλίωνάς της μένει πάλι μόνος. Η ταινία απαιτούσε happy end.

'Κυριαρχία' που βασίζεται και στην ταξική, πολιτιστική και οικονομική διαφορά.

Η πλειονότητα των αντρών υστερεί στην ικανότητα εντοπισμού - ιδίως των δικών του αντικειμένων και επαναλαμβάνει πολλές φορές τη μέρα ερωτήσεις όπως "Γυναίκα, που είναι οι κάλτσες μου;" "Στο συρτάρι με τις κάλτσες." Σε έναν γάμο δεκαετιών οι παρόμοιες ερωτήσεις προς τη σύζυγο είναι μερικές χιλιάδες. (Αντιστοίχως, η πλειοψηφία των γυναικών υστερεί στη στερεοσκοπική αντίληψη και στον προσανατολισμό.) Η τελική ερώτηση του Higgins μπορεί να ερμηνευτεί και ως... ιδιότυπη πρόταση γάμου του ιδιότροπου και μισογύνη ("Never let a woman in your life") καθηγητή. Για happy end.

'Κορυφαίος' στο ρόλο του ο πατέρας της Ελάιζα, o Mr Doolittle:

Colonel Pickering: Have you NO morals, man?
Alfred P. Doolittle: Nah. Nah, can't afford 'em, guv'nor. Neither could you, if you was as poor as me.


​

 

DocHeart, πολύ πολύ καλή η ιδέα σας για το μιούζικαλ αυτό  , το ξαναείδα τον Σεπτέμβρη και έχω την ίδια άποψη μ εσάς, ότι είναι πολύ BDSM.

Το αν το "καρότο" που αντιστοίχιζε το ραβδί ήταν η ταξική άνοδος, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα. Νομίζω ότι θα μπορούσε κάλιστα αντί της ταξικής ανόδου να ήταν η ερωτική ολοκλήρωση ή κάλυψη των αναγκών και να μην αλλάζει η ουσία του έργου σε τίποτα  

 

ωστοσο ο κ. Χιγκινγς ειχε καταλαβει το λαθος του και ειχε βιωσει την απουσια της Ελαϊζα ... στην πραγματικοτητα με τα λογια : "Where the devil are my slippers?" φαινεται μια ελειψη ικανοτητας στην αυτοσυντηρηση απο τον καθηγητη , ενω η φυσιογνωμια της Χερπορν δινει στην Ελαϊζα την υπεροχή ενος πλασματος που ξερει να κοιτα περα απο τον ανωριμο εγωισμο ... σκεφτητε καλα ... στην ουσια Κυριαρχος ειναι εκεινη .... οι επιλογες ειναι στο δικο της χερι ...

 

Αγαπητέ isnogood,

Η υποτακτική συχνά είναι αυτή που κρατάει τα χαλινάρια, έστω και αν βρίσκεται μπρούμυτα και δεμένη πισθάγκωνα. Ο επίδοξος Κυρίαρχος που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του σαν απόλυτο αφεντικό μόνο και μόνο επειδή κρατάει το ζωνάρι έχει ακόμα πολλά βήματα να κάνει μέχρι να κατανοήσει τον εαυτό του, τα συναισθήματά του και τα πάθη του.

Χαιρετισμούς,
DocHeart