Το παιδί μου κι εγώ

Απάντηση: Re: Το παιδί μου κι εγώ

Εμένα πάλι δεν πήγε καθόλου εκεί το μυαλό μου. Στη δική μου ανάγνωση κατάλαβα ότι ο ποιητής ήθελε να πει πως ο πατροπαράδοτος ρόλος του άνδρα, ως μάτσο τύπου, κουβαλητή, κολόνα του σπιτιού, βασικής (αν όχι μοναδικής) οικονομικής δύναμης στο σπίτι, έχει αποδυναμωθεί και ήρθε η οικονομική κρίση και τον ενταφίασε εντελώς (τον ρόλο). Έτσι ο άνδρας πλέον έχει κατά κάποιον τρόπο απελευθερωθεί από το ασφυκτικό πλαίσιο στο οποίο όφειλε να λειτουργεί για να είναι σωστός και αποδεκτός, έχει χαλαρώσει και του είναι πιο εύκολο να αποδεχθεί και να φανερώσει την ομοφυλοφιλία του (να μην είναι κρυφογκέι δηλαδή ή, ακόμα χειρότερα, γκέι σε άρνηση / καταπιεσμένος).

 

Απάντηση: Re: Το παιδί μου κι εγώ

Γι' αυτό διατήρησα μια αμφιβολία ότι μπορεί να είναι λάθος της μετάφρασης {κάτι που παρατηρείται συχνά αν μπει κάποιος στον κόπο να συγκρίνει τις ορίτζιναλ πηγές με τα μεταφρασμένα ελληνικά άρθρα}.

Διότι, άλλο η "ανάπτυξη" της ομοφυλοφιλίας και άλλο η "αποκάλυψή" της. Ή έστω η μη συγκάλυψή της.

Κι επειδή πράγματι, όπως παρατήρησε ο Master_DO, στο από πάνω κείμενο δείχνει μία σοβαρότητα, δεν μπορεί ξαφνικά να ανατρέπει την εικόνα τόσο άγαρμπα.

Υ.Γ. Και btw, ξεφύγαμε από το θέμα αλλά, ας όψεται η μεταφράστρια της Μ.Τ.! {Η οποία το τελευταίο διάστημα έχει ξεσαλώσει ... το είδατε το σχόλιο για τους μπάτσους?}

 

Απάντηση: Re: Το παιδί μου κι εγώ

Εντάξει, θα συγχωρήσω τον μεταφραστή εδώ γιατί ενδεχομένως και στο αρχικό κείμενο η λέξη να είχε την ίδια έννοια. Μπορεί να αναπτυχθεί κάτι εκεί που υπό άλλες συνθήκες δεν θα ερχόταν ποτέ στην επιφάνεια και θα έμενε για πάντα θαμμένο - θα είχαμε έναν ετεροφυλόφιλο εκεί που τώρα έχουμε έναν ομοφυλόφιλο.

 

Re: Απάντηση: Re: Το παιδί μου κι εγώ

Ακόμα, όμως, κι αν μιλάμε για εκδήλωση ομοφυλοφιλικών τάσεων, δε θα ήταν πιο λογικό να μειώνεται, αντί να αυξάνεται, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης; Το άτομο που καλείται να ανταπεξέλθει μέσα σ' ένα δυσμενές οικονομικό περιβάλλον νομίζω πως δε δείχνει τόσο ενδιαφέρον για την ανακάλυψη της ερωτικής του ταυτότητας ή, έστω, για "πειραματισμούς". Το αντίθετο, θα έλεγα: όταν έχεις το άγχος της επιβίωσης, δύσκολα μπαίνεις στη λογική να αναζητήσεις την ερωτική σου ταυτότητα. Προέχουν άλλα πράγματα.

 

...το σκίσαμε το νήμα ...

Ναι μεν, αλλά! ... Σε περιόδους γενικών ανακατατάξεων και επαναπροσδιορισμού αξιών, είναι πιθανό να συμβεί *και* αυτό.

Βέβαια, έχω ξαναγράψει σε άλλο thread ότι, σε τέτοιες φάσεις, η κοινωνία έχει ριζοσπαστικές τάσεις, κυρίως παθαίνοντας κρίσεις συντηρητισμού. Γύψος. Και αυτό το τελευταίο συγκλίνει με την φράση της περί "καταφυγής σε πνευματικές πρακτικές"... που με βρίσκει 100% σύμφωνη.

 

Re: ...το σκίσαμε το νήμα ...

Περίοδος ανακατατάξεων και επαναπροσδιοριμού αξιών; Λίγο υπερβολικό δεν είναι; Αλίμονο μια οικονομική κρίση όμοια με πάρα πολλές άλλες μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο να θεωρείται ως περίοδος επαναπροσδιορισμού αξιών. Εδώ η Great Depression του '30 και δεν κατάφερε να κάνει κάτι τέτοιο, θα γίνει με μία ασήμαντη, περιφερειακή κρισούλα;

Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος, δεν ξέρω κατά πόσο συμφωνώ. Σε περιόδους κρίσης η κοινωνία αναζητά πολιτικές και όχι πνευματικές λύσεις. Ο Χίτλερ (που αναδείχθηκε μέσα από κρίση) δεν είχε φορέσει το μανδύα του καλού χριστιανού. Ούτε η Αμερική της δεκαετίας του '30 ήταν πιο θρησκόληπτη απ' αυτή της προηγούμενης δεκαετίας. Μία στροφή προς πιο συντηρητικές επιλογές σαφώς και γίνεται, αλλά συνήθως αυτές δεν έχουν θρησκευτικό χαρακτήρα ή, αν έχουν, έχει δευτερεύουσα σημασία.

Υ.Γ. Τρεις τα ξημερώματα και είμαι μέσα στην αντιλογία. Αρχίζω να ανησυχώ με τον εαυτό μου  

 

...το σκίσαμε το νήμα ...

Ένα έχω να πω: the shock doctrine, by Naomi Klein. Look it up.

Άντε, θα πω και δεύτερο: πριν από 2 χρόνια, αν κάποιος μας έλεγε ότι θα κοπούν ο 13ος και 14ος μισθός, θα χάσετε το 20% του εισοδήματός σας, θα έχει τον νομοθετικό έλεγχο της χώρας το ΔΝΤ και ΟΧΙ η Βουλή, θα ανέβει ο ΦΠΑ από το 19% στο 23% κλπ ... θα του απαντούσαμε "άντε να σε δει κανένας γιατρός!" ... n'est-ce pas?

Σε περιόδους κρίσης, η κοινωνία χρειάζεται διαφορετικά πράγματα από αυτό που {νομίζει πως} χρειάζεται κάθε μέλος της ξεχωριστά. Yπάρχει σε μεγάλο βαθμό διάρρηξη του κοινωνικού ιστού.

Και, πιστέψτε με, επί του πρακτέου, το έχω ξαναδεί το έργο: μορμόνους να τσιμπάνε πελατάκια στην Αν. Ευρώπη, πιο εύκολα απ' ό,τι τσιμπούσανε πελάτες οι εταιρίες κινητής τηλεφωνίας, την ίδια εποχή στην Ελλάδα. Ο κόσμος ΦΟΒΑΤΑΙ, απελπίζεται και καταφεύγει στην εκκλησία, που πουλάει απαντήσεις για όλα και ελπίδα.

  Μια χαρά ώρα είναι για αμπελοφιλοσοφίες ... Χικ!

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Νομίζω, ότι η συγγραφέας μιλάει επ' ακριβώς για την γνώμη της περί ανάπτυξης της ομοφυλοφιλίας σε μια κοινωνία εν κρίση, όπως και για την καταφυγή στη θρησκεία. Δεν τα αναφέρει τυχαία και τα δύο μαζί, "Πιάνω" τί θέλει να πει, δεν ξέρω αν συμφωνώ ή αν διαφωνώ.

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Δεν είμαι βέβαιη πως δεν υπάρχει ένα μέρος από όσους δηλώνουν ομοφυλόφιλοι που έχουν οδηγηθεί αποκλειστικά στο δικό τους φύλο, όχι λόγω έλλειψης ερωτικών επιθυμιών προς το άλλο φύλο, αλλά από διάφορα άλλα συναισθήματα που τους γεννούν οι γυναίκες και ο ρόλος/συμπεριφορές που αυτές έχουν σήμερα, ή κάποια βιώματα τους σε μικρή ή όχι τόσο μικρή ηλικία κ.ο.κ.

Δεν γεννιούνται όλοι ομοφυλόφιλοι όσοι καταλήγουν να είναι ομοφυλόφιλοι.
Αναμφισβήτητα τάσεις προϋπάρχουν, αλλά σε πολύ λίγους δεν προϋπάρχει ο δυαδισμός έτσι κι αλλιώς.