Το παιδί μου κι εγώ

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

το βλέπω το fan club να γεννιέται ,χαχχα  

 

Re: Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Εμενα μου θυμιζει περιοδικα για νεους γονεις παντως.......Ξερεις αυτα που δινουν οδηγιες πως να μεγαλωσεις σωστα τα παιδια σου συμφωναμε τις τελευταιες ερευνες των διαφορων πανεπιστημιων....

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Καλησπέρα, sw.

Το τι άπτεται/δεν άπτεται των εικοσιτριών είναι, γενικά, υποκειμενικό.
Συνεπώς, το τι άπτεται των δικών μου εικοσιτριών, ορίζεται από εμένα. 



Έχεις δίκιο, μάλλον κακώς συσχετίζω το bdsm με μια (υποτιθέμενα, προφανώς) διαφορετική και πιο ... αληθινή/ανθρώπινη/χωρίς ταμπού/ανοιχτόμυαλη ιδιοσυγκρασία. Νόμιζα ότι θα διέθετε/θα έπρεπε να διαθέτει αυτήν την ιδιότητα.

Οι παρωπίδες είναι φθηνές και φτάνουν για πολλούς.

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Α Κ Ρ Ι Β Ω Σ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

 

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

@mona
Το πώς νιώθει κάποια μητέρα για μια προτίμηση του παιδιού της είναι ένα. Το πώς το διαχειρίζεται, το πώς το αντιμετωπίζει και ποιο είναι το μέτρο της, αν δηλαδή είναι η ίδια ή το παιδί της είναι άλλο. Οι γονείς δεν είναι τέλειοι, δυνατοι, σοφοί, ιδανικοί. Είναι και εκείνοι σαν τα παιδιά τους. Ανθρώπινοι.  

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

elfcat,

Συμφωνώ και διαφωνώ.
Τι πάει να πει «ανθρώπινοι»; Ότι θα είναι αδύναμοι (μόνο); Και ότι θα έχουν ταμπού και τετράγωνη λογική (o-γιος μου-εμένα-πούστης;! Θα τον γαμήσω ανάποδα!) Διότι…«Ανθρώπινο είναι, βρε αδερφέ, τι να κάνουμε τώρα» δηλαδή;
Μια υπέρβαση θεωρείται μάλλον ευσεβής πόθος, ε; (ή, μήπως, ιδεώδη ιντερνετικά κουραφέξαλα των εικοσιτριών;  )
Όταν είσαι ομοφοβικός, είσαι ομοφοβικός. Είτε απέναντι στον φίλο σου, είτε όσον αφορά το γείτονά σου, έναν γνωστό σου… και πόσο μάλλον όταν αφορά το ίδιο σου το παιδί! Δε νομίζω να θέλει καμιά βαθύτερη ανάλυση αυτό.
Λυπάμαι, προσωπικά, που γενικά υιοθετήσαμε και υιοθετούμε ό,τι μας συμφέρει εμάς μόνο κι ό,τι αντέχει το μυαλουδάκι μας. Κι η ψυχούλα μας.
Αυτό εγώ, πάντως, δε το λέω ανθρώπινο…μάλλον, αντίθετη έννοια θα του προσέδιδα. Έχοντας πλήρη επίγνωση ότι “all in all, I’m just another brick in the wall” και ότι δεν πρόκειται να αλλάξω εγώ κάτι.
Διότι :

 

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Μια τελική προσπάθεια να το εξηγήσω ξανά. Κάποια μητέρα μ π ο ρ ε ί να είναι ομοφοβική και άρα αναφορικά και με το παιδί της. Να εύχεται να μην της βγει gay, για χίλιους δύο λόγους, σωστούς, στραβούς, ανάποδους. Το θέμα δεν είναι τί εύχεται αλλά τί θα κάνει αν το παιδί της της πει ότι είναι gay. Εκεί μετριέται ως γ ο ν ι ό ς. Ελπίζω να έγινα κατανοητή.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

καλησπερα mona,
... ακριβως! με την δικη σου υποκειμενικη αξιολογηση, με τις (πιθανες) δαπανες χρονου σου για μελετη των σχεσεων γονιου-τεκνου, καθως και με την υψηλης εντροπιας ταχυτατη βιωματικη σου ικανοτητα, εχεις φτασει σε επιπεδα ενορασης τους μεγαλυτερους κατα καποιες δεκαετιες "συνομηλικους" σου (οι οποιοι υπερτερουν της ενορασεως σου με εμπειρια).
Συνεπως το τι απτεται των δικων σου εικοσιτριων ειναι αντικειμενο κριτικης του εκπεφρασμενου τους, τοσο οσο και δικαιωμα σου να την αμφισβητεις.
Ομοιως και οι κατηγορηματικες δηλωσεις σου, τυγχανουν της ημετερας κριτικης, εφ οσον δημοσιοποιουνται "εδω μεσα".

...το ξερω πως εχω δικιο. Τιποτα δεν ειναι προφανες, μια και η αληθεια ειναι υποκειμενικη.
Ανθρωπια δεν ειδα να πλεοναζει στα λεγομενα σου, προς τη μανα που εξεφρασε την ομολογημενη δικη της ανησυχια για τους υποκειμενικους της επισης ομολογημενους φοβους. Αντιθετα, παρατηρησα μια αδιαφορη, πικρη και οξεια κριτικη! Αλλωστε εξεφρασε μια επιθυμια / ανησυχια της για κατι φανταστικο στο μελλον. Δεν εκρινε η προσεβαλε καποιον ή κατι του παροντος.
Ταμπου; Δηλαδη το να εχει κανεις αποψη διαφορετικη απο τη δικη σου σημαινει πως εχει ταμπου;
'Η αλλιως εσυ δεν εχεις ταμπου; Θα εκανες ασυστολα ερωτα με τη μητερα σου; Αν θελεις σε παρακαλω ορισε τι εννοεις οταν λες "ταμπου".

Επειδη η κατηγορηματικη σου παρεμβαση δεν ηταν ικανο παραδειγμα ανοιχτομυαλης ιδιοσυγκρασιας, μηπως εχεις την καλοσυνη να μας δωσεις ενα αλλο (εστω και ασχετο με το θεμα, δουλεμενο και ραφιναρισμενο φτιαχτό ισως αν σε βολευει) να δουμε τι ακριβως εννοεις ανοιχτομυαλη ιδιοσυγκρασια;

Ισως ο χωρος στον οποιο ανηκουμε δινει την ψευδαισθηση πως εχουμε τα παντα κοινα και αυτοματως οικειοποιουμαστε τα καλα του και αποποιουμαστε τα κακα του ανεβαζοντας ετσι "ανεξοδα" την ποιοτητα του προφιλ μας, αλλα δεν ειναι καθολου ετσι. εχει αποδειχθει πως εδω μεσα υπαρχει καθε "καρυδιας καρυδι", ακρβως οπως κι εκει εξω!
Η ταχυτητα της ενορασιακης σου εντροπιας δεν βοηθησε να αντιληφθεις πως "εδω μεσα" συναναστρεφεσαι ομοιους σου τοσο οσο και "εκει εξω"; Ενα ομοιο υποσυνολο της κοινωνιας μας ειναι με ατοφιες τις συγκεντρωσεις των χαρακτηρων και της ποικιλομορφιας τους τοσο οσο και αλλου!
Για παραδειγμα διαβασε τα δικα σου ποστς και θα το αντιληφθεις! (ή τα δικα μου δεν διεκδικω το αλαθητο...).

Που πηρες τις δικες σου; Γιατι για τις δικες μου πληρωσα ενα σκασμο λεφτα για να ειναι ευρυγωνιες!    


Μη βιαζεσαι να μεγαλωσεις!!! Απολαυσε τη σπιρταδα των ορμων της ηλικιας σου οπως σε απολαμβανουμε κι εμεις! Ριξε στο φως τις νεες ιδεες σου, οραματισου και φαντασου τι θα σε εκανε να νοιωθεις ολοκληρωμενη μοιρασου το μαζι μας ...θελουμε πολυ να παρουμε απο το ελιξηριο σου, αλλα μη βαζεις ρε κοριτσι μου χερι στους αλλους που εχουν εννοια να βρεις "περισσοτερους απο αυτους που ψαχνεις"... 


Φιλικα


Γι:nod:ργος

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

Για να συμπληρώσω τα ακριβά σου λόγια φίλε.
Μήπως για να είσαι στα 40 elfcat ή Astrovroxi
πρέπει στα 23 να υπήρξες mona;

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

@ mona, θέλω να μου απαντήσεις ειλικρινά, εσύ δεν έχεις κανένα ταμπού;

 

Απάντηση: Το παιδί μου κι εγώ

«Ε, δεν είναι και το πιό όμορφο πράγμα στον κόσμο γιά μιά μάνα να ξέρει ότι ο γιός της τον παίρνει.
Από την στιγμή που δεν θα είναι ομοφυλόφιλος, κάτι που θα με πίκραινε γιά να είμαι ειλικρινής....
είναι πολύ διαφορετικό μιά κόρη λεσβία από ένα γιό gay.
Προσωπικά δεν θα χα πρόβλημα με την κόρη μου - αν είχα και ήταν λεσβία - αλλά αν ο γιός μου ήταν gay, θα πικραινόμουν και δεν θα το αντιμετώπιζα ψύχραιμα.
..οπότε τον προτιμώ καραmaster.Ή τουλάχιστον slave μιάς Κυρίας
.Δεν θα του ανατρέψω όμως ποτέ τη φύση του.Δεν θα επέμβω. Η πίκρα μου θα ναι βουβή.
Εγώ δεν διαχωρίζω τους ανθρώπους σε κατηγορίες.Εξάλλου ένα πειθήνιο κουτάβι είμαι κι εγω»

sw,

Αυτά διάβασα κι εξέλαβα ως αφορμή για την «πικρή κι οξεία κριτική» όπως γράφετε.
Δεν απευθύνθηκα προσωπικά στην Astrovroxi, δεν νομίζω την είπα ανίκανη κι τιποτένια μάνα, δεν τη γνωρίζω καν την κυρία.

Παρ’όλα αυτά, οι απόψεις που εξέφρασε είναι οι γνωστές, χιλιοειπωμένες και… κουραστικές των περισσοτέρων συνανθρώπων μας. Οι οποίες,(ασχέτως από το τι πιστεύει η mona και η κάθε mona) δυστυχώς, καλά κρατούν. Κι αυτό, ναι, με ενοχλεί, εν τέλει. Στα εικοσιτρία μου με ενοχλεί. Ας μου επιτραπεί! Διότι, δεν χρειάζεται ούτε μάνα να γίνω, ούτε να φτάσω στα σαραντα-τόσα-μου για να ξέρω τι μου γίνετα και πως, κατά το πιθανότερο, θα λειτουργήσω αναφορικά με το θέμα για το οποίο συζητάμε ‘εδώ μέσα’.

Κανείς μας (μάνα, ξεμάνα, whatever) δεν θα έπρεπε να θεωρεί ότι ο Άντρας (με τις ιδιότητες που διαθέτει, εν προκειμένω, γιος) ορίζεται από το αν τον δίνει ή αν τον παίρνει κι ό,τι αυτό ενδεχομένως σημαίνει - ότι δηλαδή, αυτός που τον δίνει είναι καραγουάου, Το απόλυτο αρσενικό, ο Γαμιάς, ο Άντρας, ο δυνατός, ο άξιος, κι ο άλλος που τον παίρνει είναι λιγότερος σε αξία… Αλλά, όπως είπαμε, όλα είναι υποκειμενικά κι, σε τελική ανάλυση, περί ορέξεως και αντιλήψεως του καθενός. Έχει καλώς, τότε. Για τον καθένα, όχι για εμένα, πάντως.
Όπως γράφει ο vautrin, με λίγα λόγια, ας κρίνεται ο καθείς από τα έργα του κι όχι από την ερωτική του ζωή. Τα πράγματα, γενικά, είναι απλά, εμείς είμαστε οι δύσκολοι…και πολύ κακό για το τίποτα.

Ατυχές (και ακραίο) το παράδειγμα της ερωτικής επαφής με τη μητέρα μου. Άλλο αιμομιξία, άλλο ταμπού. Κατά τη γνώμη μου.

Ανοιχτόμυαλη ιδιοσυγκρασία = όχι εγωκεντρική αντίληψη και ενσυναίσθηση των καταστάσεων της ζωής. Και όχι όσον αφορά στους άλλους μόνο, αλλά κυρίως όταν μας αφορά άμεσα εμάς τους ίδιους. Και πρωτίστως, για εμάς τους ίδιους, για τους εαυτούς τους. Εμένα, προσωπικά, δε μου λέει κάτι αν θα «αποδεχτεί» μεν την ομοφυλοφιλία, αλλά μέσα της θα υποφέρει βουβά και θα πικραίνεται. Απλά, θα συμβιβαστεί. (Κι οκ, έτσι είναι εκείνη, δεν θα πιέσω εγώ να γίνει αλλιώς…)

Χέρι δεν έχω βάλει σε κανέναν, μπαρδόν δηλαδής!  Εσείς, μάλλον,
μου βάλατε χέρι.
Αλλά δεν πειράζει, ωραία είναι...και χέρι να σου βάζουν, και να τον παίρνεις! 

elfcat,
Απολύτως κατανοητή.

MasterPerris,

Η έννοια του ταμπού είναι πολύπλευρη, διαχωρίζεται σε κατηγορίες…και τα λοιπά.
Βεβαίως κι έχω κι εγώ ταμπού. Αλλά, όχι αυτού του είδους.