Το πορτάκι ανοιχτό...

«Θες να σου πω φίλε μου, πότε ένας Master έχει επιτύχει με την σκλάβα του;

Όταν αφήσει το πορτάκι από το κλουβί ανοιχτό. Όταν δε θα χρειάζεται πια λουκέτο»

Ρομαντικό, τρυφερό, μία σκέψη με πολλές αναγνώσεις. Μου το είπε ένας από τους παλιούς αυτού του χώρου, πριν από χρόνια. Μία αποκάλυψη για μένα.

Γνώριζα ήδη ότι μόνο σε δύο περιπτώσεις θα άφηνα την πόρτα ανοιχτή. Αν δεν με ενδιέφερε πια το καναρινάκι ή απλά αν ήθελα να του τη κλείσω κατάμουτρά όταν έφτανε και ετοιμαζόταν ενθουσιασμένο να φύγει. Γνώριζα ήδη ότι δεν είμαι κακός άνθρωπος. Θα μου ήταν πιο εύκολο έτσι. Απλά έτσι την έβρισκα. Αυτό που δεν γνώριζα ήταν ότι εγώ είχα τις σχέσεις Αφέντη-σκλάβας τελείως διαφορετικές στο μυαλό μου. Εγώ φανταζόμουν την σκλάβα σαν ένα πλάσμα που θα πάλευε συνεχώς να δραπετεύσει και συνεχώς θα απολάμβανα την αγωνία της στην προσπάθεια να το πετύχει.

Ερεθιζόμουν με την εικόνα της γητεμένης που θα οδηγούσα σε δικά μου δρομάκια και μύριζα την ντροπή της, το παράπονο της, την συστολή της που σκίζεται από πάνω σαν ένα κατουρημένο ρούχο, από τα ίδια της τα ούρα και όλη αυτή την γλυκύτατη γκάμα αισθημάτων που μπορεί να μου προσφέρει ένα πλάσμα και να με κάνει να το λατρέψω.
Σέβομαι, αλλά δεν ερεθίζομαι από μία σκλάβα που μου προσφέρει όλα τα παραπάνω στο καθαρό χαλάκι της υποταγής.

Μπορώ να καταλάβω την λειτουργικότητα μίας σχέσης Μ/s ή D/s για κάποιον σαδιστή. Αλλά δεν μπορώ να αλλάξω τον εαυτό μου, ώστε να την θεωρήσει κάτι παραπάνω από έναν συμβιβασμό.

Ποια είναι η άποψη σας;

 

Ο πιο εύκολος τρόπος να χάσεις κάποιον είναι όταν τον θεωρήσεις δεδομένο, κατά τη δική μου εμπειρία.

Αναφορικά με το ερώτημά σου, είναι ανάλογα στον άνθρωπο και στο τί ζητάει. Πιστεύω ότι ο καλύτερος* σύντροφος για σένα θα ήταν άτομο που φοβάται ή που δεν θέλει δέσμευση.

* στο να σου προσφέρει την συγκεκριμένου είδους απόλαυση που ζητάς.

 

Η σχέση που περιγράφεις είναι καθ'όλα ελκυστική : έντονη, παθιασμένη, βίαιη ,"εξαναγκαστική".
Αλλά από ενα σημείο και μετά δεν σε κουράζει? Δεν φθείρει την "σκλάβα"?

Έχω και μια απορία.Θέλεις την "σκλάβα" να μην θέλει να είναι εκεί ,ή να μην θέλει το γεγονός οτι θέλει να είναι εκεί?Να παλεύει με εσένα ή/και με τον εαυτό της?

 

Απάντηση: Το πορτάκι ανοιχτό...

Αυτό που είπε ο φίλος σου είναι το τέλος της διαδρομής σου ίσως και κάποτε   Διαδρομής μέσω εναλλαγής διαφόρων κορμιών και ψυχών ξανά και ξανά και διαδρομής μέσω ενός επιλεγμένου κορμιού και ψυχής, για το οποίο θα αφήσεις κάποτε την πόρτα ανοιχτή και δεν θα φύγει και θα είσαι ευτυχής, αφού φυσικά πρώτα θα του έχεις κλείσει πολλάκις την πόρτα στη μούρη 

 

Δεν μπορείς να χάσεις ποτέ κάτι που στην ουσία δεν κατέχεις. Ο καλύτερος σύντροφος για μένα είναι οι πεταλούδες που πετούν γύρω από τη φωτιά  

 

Πως μπορώ να ερεθιστώ από μία σκλάβα που επιλέγει την σκλαβιά και έτσι αναιρεί την ιδιότητα της;

 

Δηλαδή ,για σένα, μια σκλάβα, παύει να είναι σκλάβα όταν θα επιλέξει τα πως,που,πότε της σκλαβιάς της, ή παύει να είναι επιθυμητή?

 

Re: Απάντηση: Το πορτάκι ανοιχτό...

Αν η ευτυχία μου στηρίζεται στην ανασφάλεια μου, τότε πάντα θα είμαι δυστυχισμένος. Το κλουβί, το κάστρο, το μπουντρούμι δεν ήταν ποτέ το άβατο της ψυχής μου. Και για να μην υποπέσω σε αυτό το σφάλμα φρόντισα την ψυχή μου να την φοράω σαν εξωτερικό πανωφόρι.

Κατανοώ την λογική της εικόνας του κλουβιού στον φίλο μου , αλλά εγώ προσωπικά αναζητώ ελεύθερους που θα νιώθουν το βάρος των αλυσίδων τους.

 

Παύει να είναι η σκλάβα που έχω στο μυαλό μου. Παύει να είναι επιθυμητή.

Θα σου δώσω ένα παράδειγμα.

Έχω παραστεί στα εξής δύο περιστατικά. Στο ένα μία γυναίκα ήταν στη μέση μίας ομάδας αντρών και απολάμβανε την σεξουαλική πράξη δίχως καμία ντροπή να χρωματίζει τις εκφράσεις της. Έχω παραστεί και σε ένα σκηνικό που μία γυναίκα κοκκίνιζε και ντρεπόταν που ένας άλλος άντρας την έπαιρνε μπροστά μου. Και οι δύο ερεθιζόταν από το γεγονός ότι τις έβλεπαν. Η δεύτερη μου ήταν επιθυμητή, η πρώτη όχι. Γιατί;

 

Είναι πολύ απλό. Η πρώτη ήταν Κυρίαρχη στον εαυτό της και στους γύρω της. Έκανε αυτό που της αρέσει. Η δεύτερη είναι "υποτακτικής ψυχολογίας". Της αρέσει να κάνει αυτό που δεν της αρέσει.

Κι εμένα η δεύτερη μου αρέσει. Η ντροπή είναι ένα ισχυρό φετίχ μου. 

 

Γιατί προτιμάς την συγκεκριμένη ψυχική κατάσταση και εκφράσεις.

Αλλά αυτό που δεν μπορώ να ξεχωρίσω, είναι εάν θέλεις να μην την αρέσει(σε οποιονδήποτε βαθμό) αυτό που γίνεται ή αν θέλεις να μην της αρέσει το γεγονός οτι της αρέσει αυτό που γίνεται. Να είναι παραδωμένη στην καύλα της (πχ) αλλά να ντρέπεται γι'αυτό.

 

Γιατί, στη δεύτερη βερσιόν, έχεις τη ψευδαίσθηση πως η καύλα της δεν είναι αυτόνομη αλλά περνάει μέσα από σένα. Οπότε νομίζεις πως έχεις περιθώρια να την διαπλάσεις σύμφωνα με τα θέλω σου, δηλαδή να γίνεις ο μικρός-μεγάλος Θεός της.