Το φως του απογεύματος που έσπαγε μέσα απ το βιτρώ...

Απάντηση: Το φως του απογεύματος που έσπαγε μέσα απ το βιτρώ...

Όλο τριγύρω το φέρνεις και ποτέ δεν το ξεκαθαρίζεις.  

 

Απάντηση: Το φως του απογεύματος που έσπαγε μέσα απ το βιτρώ...

Νομίζω ότι πολύ το παιδέψατε,ήταν δεν ήταν εκκλησία,τι σημασία έχει τελικά,μια και δεν πρόκειται να μάθουμε ποτέ την αλήθεια;
Προσωπικά προτιμώ τα γραπτά του Lucozade,που ξεχειλίζουν αγάπη,κάτι που με αγγίζει πολύ περισσότερο.Άλλωστε αυτό είναι και το πιο δύσκολο,να νιώσει κανείς την απόλυτη αγάπη για έναν άλλον άνθρωπο.    

 

Απάντηση: Το φως του απογεύματος που έσπαγε μέσα απ το βιτρώ...

Είχα μέρες να μπω να διαβάσω νήματα. Και ενώ είχα χαρεί που η gaby μας ξαναέδωσε την ιστορία της, αν και μία διαφορετική της βερσιόν, στενοχωρήθηκα που σας βρήκα πάλι να λογομαχείτε για το τι είδους χώρος φιλοξενεί την τόσο όμορφη ανοιξιάτικη συνεύρεση.

Και όπως εκείνο το Σάββατο, που μπήκα έτοιμη να σχολιάσω τη τροπή που είχε πάρει η συζήτηση, αλλά ο δαίμων του σκληρού δίσκου είχε ήδη επεμβεί, έτσι και σήμερα, νιώθω την ανάγκη να ζητήσω δημόσια συγγνώμη από τη gaby. Αν δεν είχα γράψει αμέσως για την πρώτη εικόνα που μου είχε έρθει στο μυαλό, διαβάζοντας τη πρώτη βερσιόν, ίσως να μην είχαν όλοι παρασυρθεί να συζητάνε για εκκλησίες κτλ. Συγγνώμη και από όλη την ομήγυρη! Χίλια συγγνώμη! 

Αν είναι σημαντικό να ξέρουμε που έλαβε χώρα τόση αγάπη, η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο, μία εγκαταλελειμμένη βίλα ή ένα πλουσιοπάροχο κυνηγετικό περίπτερο. Αν δεν το είχες με την δεύτερη βερσιόν τοποθετήσει στη ερημιά, είχα σκεφτεί και για άλλους τύπους κτιρίων με βιτρώ. Αλλά δεν είναι σημαντικό. Σημαντική είναι η ατμόσφαιρα. Το φως, όπως διαχέοταν μέσα από τα χρωματιστά βιτρώ, η απόλυτη ησυχία, η τέλεια ερημιά, η άνοιξη.

Ναι. Το φως, η ησυχία, η ερημιά, η αίσθηση του απαγορευμένου. Το οποίο ήταν και η κατακλείδα της πρώτης βερσιόν. Και η κύρια ερώτηση. Αυτό όμως που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί είχες την αίσθηση του απαγορευμένου, gaby? Και γιατί δεν θέλησες να το κουβεντιάσεις αυτό και στο τωρινό νήμα; Αν θέλεις να μας πεις.

 

Απάντηση: Το φως του απογεύματος που έσπαγε μέσα απ το βιτρώ...

Καλή μου Zoé d´Athènes δεν υπάρχει ο παραμικρός λόγος να νιώθεις ένοχη επειδή ένιωσες την εικόνα με τον τρόπο που την ένιωσες. Ήσουν ελεύθερη να το κάνεις και ήσουν ελεύθερη να το εκφράσεις. Και πάντα είσαι, εσύ και εγώ και όλοι.

... και για μένα, αυτό είναι το κρίσιμο, η τόση αγάπη που ξέσπασε εκείνη τη στιγμή. Αυτό τα λέει όλα. Σε αντίστιξη με τι; Δεν θα πω.

Εγώ δεν είχα αίσθηση του απαγορευμένου στην ιστορία που διηγήθηκα, κράτησα για τον εαυτό μου τη θέση της ασυμβολικής, που ήμουν και σε αρκετό βαθμό είμαι. Αν είχα την αίσθηση του απαγορευμένου, τότε που το έκανα, θα ήταν για το άφημά μου, αυτό ναι, θα μπορούσε να φέρνει ενοχές. Όμως, πάνε τόσα χρόνια και είναι αδύνατο κανείς, αν δεν έχει κρατήσει ημερολόγιο, να μην επενδύσει το τότε με τις ύστερες συναισθηματικές του συντεταγμένες. Τότε δεν ήμουν ώριμη. Τότε δεν είχα παγιωμένες αντιλήψεις για το πού και πώς πρέπει ή μπορεί να γαμιέται κανείς και γιατί. Η αγαπημένη μου φίλη είχε θέμα με το απαγορευμένο και πώς θα το κλωτσήσει καλύτερα στο καλάμι, γιατί ήταν ένα τρομερά καταπιεσμένο παιδί, λόγω του ατίθασου χαρακτήρα της την είχαν μόνιμα στο χαλινάρι, κάτι που, βέβαια, την έκανε ακόμα πιο ατίθαση.

Άλλωστε, σε αυτή τη δεύτερη εκδοχή, τονίζω την ερημιά, λέω ότι ο χώρος ήταν γεμάτος με απουσία. Για να νιώσει κάποιος το απαγορευμένο πρέπει να νιώσει και ότι τον κοιτάζουν, αλλιώς δεν γίνεται...