Υλιστική προσέγγιση της αγάπης και M/s

@Dapom

Σας ευχαριστώ για την τοποθέτησή σας, η οποία δίνει την ευκαιρία να διευκρινίσουμε ένα ζήτημα θεμελιώδους σημασίας για τη ροή αυτού του διαλόγου.

Η φράση σας «ο προβληματισμός που μας τέθηκε δεν μπορεί να κριθεί ως λάθος, παρά μόνο ως αποδεκτός ή μη αποδεκτός» στην παρούσα συζήτηση μου φαίνεται να υπαγορεύει μια διαισθητική αντίληψη για την ίδια την έννοια του προβληματισμού, η οποία διαφέρει από το πνεύμα που διέπει αυτό το νήμα.

Και εξηγούμε.

Ο προβληματισμός δεν είναι μια θέση ή μια τελική άποψη που υποβάλλεται σε αποδοχή ή απόρριψη.

Στην Ελληνική γλώσσα και στο πνεύμα της διαλεκτικής, ο προβληματισμός είναι η πράξη της τοποθέτησης ενός ζητήματος υπό εξέταση.

Είναι η έναρξη μιας διερεύνησης, όχι το συμπέρασμά της.

Ο κεντρικός προβληματισμός που τίθεται «πώς η συναισθηματική αποστασιοποίηση... δεν υπονομεύει την αγάπη, αλλά την ενισχύει» δεν είναι μια καθολική αλήθεια. Είναι ακριβώς αυτό που λέει, ένας προβληματισμός. Μια ερώτηση. Μια πρόταση να εξετάσουμε μαζί ένα φαινόμενο που παρατηρείται σε συγκεκριμένα πλαίσια.

Ο συγκεκριμένος προβληματισμός που τίθεται «πώς η συναισθηματική αποστασιοποίηση [...] ενισχύει την αγάπη» δεν είναι, ούτε προτίθεται να είναι, «καθολική αλήθεια».

Είναι μια παρατηρημένη τάση σε συγκεκριμένα πλαίσια σχέσεων Ολικής Παράδοσης Ελέγχου, η οποία τίθεται για να μελετηθεί, να διαλευκανθεί και να επεκταθεί μέσα από τις εμπειρίες και τις αναλύσεις των μελών.

Δεν σας ζητήθηκε να «αποδεχτείτε» ή «να απορρίψετε» μια αλήθεια.

Η απάντησή σας, με την εισαγωγή των ηθικών πλαισίων (αντικειμενισμός, σχετικισμός, υποκειμενισμός), αν και ενδιαφέρουσα, μεταφέρει το βάρος της συζήτησης από το «πώς» και «αν» ένα φαινόμενο λειτουργεί, στο «εάν έχουμε δικαίωμα» να το εξετάσουμε.

Αυτή η μετατόπιση είναι παραπλανητική. Το νήμα δεν ασχολείται με το αν ο Iagos ή οποιοσδήποτε άλλος έχει δίκιο σε μια καθολική κλίμακα.

Ασχολείται με το να κατανοήσουμε εάν, και υπό ποιες συνθήκες, ο μηχανισμός της συναισθηματικής αποστασιοποίησης μπορεί να είναι ένα λειτουργικό εργαλείο σε ασύμμετρους συσχετισμούς.

Ποια είναι η γνώμη σας, βασισμένη στην εμπειρία ή στη σκέψη σας, για το εάν και πώς η ελεγχόμενη διαχείριση των συναισθημάτων μπορεί να λειτουργήσει ως μηχανισμός ενίσχυσης της αγάπης;

@Ritual και @KostantinosK Ευχαριστώ για τις ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις σας.
Θα τοποθετηθώ το συντομότερο δυνατό.

Με εκτίμηση

Iagos

Ηράκλειο. by Iagos posted 29 August 2025 at 16:44

 

@Iagos

Απο την απάντηση σας είναι προφανές οτι δεν κατανοήσατε το μήνυμά μου.

Να ξεκαθαρίσω οτι στο αρχικό μου μήνυμα ΔΕΝ ορίζω πουθενά κάτι ως καθολική αλήθεια και ΟΥΤΕ εκφράζω κάποια αποδοχή ή απορριψη.

Η εισαγωγή των ηθικών πλαισίων έγινε απλά για να δείξω τα "πως" και "αν" (που λέτε) οτι είναι διαφορετικά ανάλογα το ηθικό πλαίσιο που εκφράζει τον καθένα.

Σκεψη: τα ηθικά πλαίσια εξηγούν θέσεις, εξηγούν τρόπο σκέψης, το "εαν εχουμε δικαίωμα να το εξετάσουμε" (που λέτε) δεν απορρέει με τίποτα απο αυτά και σίγουρα δεν το υπονόησα στο αρχικό μου μήνυμα.

Και για να σας βοηθήσω να κατανοήσετε και το σκεπτικό του αρχικού μου μηνύματος θα απαντήσω στο ερώτημα που μου θέτετε ως εξής: Ως ηθικός σχετικιστής πιστεύω οτι η συναισθηματική αποστασιοποίηση μπορεί να είναι λειτουργικό εργαλείο σε ασύμμετρους συσχετισμούς. Ο τρόπος είναι αποκλειστικά υποκειμενικός και δεν μπορεί να υπάρχει "ενας ταιριάζει σε ολους" αφού μιλάμε για ανθρώπους με διαφορετικές εμπειριες, διαφορετικά βιώματα και διαφορετικές συνθήκες κλπ.

Σημείωση: Νομίζω οτι η αιτία της παρανόησης του αρχικού μου μηνύματος ήταν χρήση του "...ως αποδεκτός ή μη αποδεκτός". Ισως αν το έγραφα ως "...δεν βλέπω κανένα πρόβλημα ή βλέπω πρόβλημα για αυτό και για αυτό το λόγο" να ήταν πιο κατανοητό.

 

Αν καταλαβαίνω σωστά, αυτό που ο @Iagos περιγράφει ως «συναισθηματική αποστασιοποίηση» δεν έχει να κάνει με έλλειψη ή αποχή από το συναίσθημα, αλλά με τον έλεγχό του. Όχι να μην νιώθεις, αλλά να μη σε παρασύρει.

Ανεξάρτητα από το αν ονομάζουμε την αγάπη συναίσθημα, στάση ή κοινωνικό κατασκεύασμα, θεωρώ πως η πειθαρχία απέναντι στο συναίσθημα είναι κομμάτι του πυρήνα του M/s (και όχι μόνο!). Αν αυτή λείπει, κάθε ζήλια ή παρορμητικός θυμός μπορεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα· αν υπάρχει, τότε δημιουργείται πλαίσιο ασφάλειας που δίνει χώρο στην αγάπη να σταθεί πιο γερά. Και σε μια σχέση με προκαθορισμένες θέσεις, είναι ευθύνη του $Top να το εξασφαλίσει αυτό για όλους — και για το/τα υ, αλλά και για τον ίδιο.

Προσωπικά, δεν μπορώ να «συναισθανθώ» όπως βιώνουν οι υ — δεν είναι στον τρόπο που λειτουργώ. Από το πρίσμα όμως του $Top, η «αποστασιοποίηση» όπως την περιγράφει ο @Iagos είναι θεμελιώδης: το φίλτρο που κρατάει το συναίσθημα καθαρό και το μετατρέπει σε στήριγμα, όχι σε εμπόδιο.

 

@Arioch Η διατύπωσή σας «Όχι να μην νιώθεις, αλλά να μη σε παρασύρει» είναι η καλύτερη περίληψη που θα μπορούσε να γίνει για την έννοια της συναισθηματικής αποστασιοποίησης.

Συμφωνώ απόλυτα ότι η πειθαρχία απέναντι στο συναίσθημα είναι θεμελιώδης πυρήνας των σχέσεων Ολικής Παράδοσης Ελέγχου και όχι απλώς ένα προαιρετικό εργαλείο.

Το κείμενο σας ενισχύει ακριβώς αυτό που περιγράφω, ότι δηλαδή δεν πρόκειται για ψυχρότητα, αλλά για μετατροπή του συναισθήματος σε στήριγμα.

@Dapom, εκτός της απόλυτης συνθήκης που διέπει τους συσχετισμούς Ολικής Παράδοσης Ελέγχου, δηλαδή κάποιος παραδίδει ολικά τον έλεγχο και κάποιος τον αναλαμβάνει ο @Arioch φωτίζει και άλλες σταθερές εντός αυτής της απόλυτης συνθήκης.

Αναρωτιέμαι, πώς συμβιβάζεται η φιλοσοφία που αμφισβητεί κάθε απόλυτη αξία (ο σχετικισμός) με μια πρακτική που απαιτεί απόλυτη αφοσίωση σε συγκεκριμένες, σταθερές αρχές;

Δεν υπάρχει μια θεμελιώδης αντινομία στο να απαιτούμε απόλυτη παράδοση σε ένα πλαίσιο που ταυτόχρονα υποστηρίζει ότι όλες οι αξίες είναι σχετικές;

Iagos

Ηράκλειο. by Iagos posted 29 August 2025 at 16:44

 

Συγχαρητήρια για την πρωτοβουλία.


Ο διάλογος στο φόρουμ έχει ανάγκη από ουσιαστική τοποθέτηση.

Συμφωνώ πως η αγάπη δεν είναι ένα "ιδεαλιστικό συννεφάκι" και πως η έμπρακτη φροντίδα αποτελεί το πιο σημαντικό της μέρος.

Ωστόσο, πιστεύω πως η πλήρης απόρριψη του συναισθηματικού στοιχείου και η έμφαση στην απόλυτη συναισθηματική αποστασιοποίηση κρύβει κινδύνους.

Σε αυτό το σημείο μου έρχεται στο μυαλό ο Schopenhauer, που θεωρούσε την αγάπη ως μια βιολογική δύναμη για τη διαιώνιση του είδους. Ακόμη κι έτσι, όμως, ο ίδιος αναγνώριζε την δύναμή της να μας οδηγεί σε ψευδαισθήσεις.

Σε μια TPE σχέση μπορεί να μετατραπεί η δομή σε μια ψευδαίσθηση συναισθηματικής ασφάλειας, η οποία στο τέλος απομακρύνει τους συσχετιζόμενους από την πραγματική εγγύτητα, που είναι ή θα έπρεπε να είναι και μέρος του ζητούμενου.

Η αγάπη σε αυτό το πλαίσιο είναι ένα λεπτό ζύγισμα ανάμεσα στη δομή και το vulnerability. Η έμπρακτη φροντίδα και η λειτουργικότητα είναι απαραίτητα στοιχεία, αλλά δεν είναι αρκετά. Για να υπάρξει αληθινή σύνδεση, πρέπει όλα τα μέλη, να είναι πρόθυμα να εκτεθούν συναισθηματικά, χωρίς να φοβούνται ότι θα αποδομηθεί η σχέση. Τουναντίον, όπου υπάρχει φόβος, ή κρυμμένοι πανικοί δεν υπάρχει δομή.

Η συναισθηματική αποστασιοποίηση, όταν χρησιμοποιείται ως εργαλείο για την αποφυγή της επίλυσης των συγκρούσεων ή της έκφρασης των συναισθημάτων, μπορεί να δημιουργήσει μια επιφανειακή ειρήνη. Αυτό δεν είναι αληθινή αγάπη, αλλά μια συνθήκη, μια λειτουργική συμφωνία. Η αγάπη είναι κάτι πιο βαθύ και πιο ριψοκίνδυνο, που απαιτεί αμοιβαία έκθεση και όχι απλά ελεγχόμενη διαχείριση.

Και λίγο διαφορετικά, η αυτοκυριαρχία επί των συναισθημάτων δεν έχει να κάνει με την απόσταση από αυτά, αλλά με την απόλυτη κατανόηση και τον έλεγχο πάνω τους. Το να μην αφήνεις τις παρορμήσεις να σε παρασύρουν δεν είναι απόδειξη αποστασιοποίησης, αλλά απόδειξη δύναμης. Και αυτή η δύναμη είναι που επιτρέπει να οικοδομηθεί μια σχέση πάνω σε πραγματικά σταθερές βάσεις.

Εν τέλει, η δομή και οι κανόνες δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός, αλλά ένα μέσο για την οικοδόμηση ενός ασφαλούς χώρου όπου τα συναισθήματα μπορούν να εκφραστούν, να εξελιχθούν και να γίνουν η πραγματική βάση μιας βαθιάς και ανθεκτικής σχέσης. Μια σχέση χωρίς αυτό το συναισθηματικό υπόστρωμα δεν διαφέρει πολύ από μία vanilla σχέση με διαφορετικούς, ωστόσο, κανόνες.

 

@-Volt-

Σας ευχαριστώ για τη συμμετοχή και τη συνεισφορά σας στο νήμα.

Συμφωνώ μαζί σας απόλυτα ότι ο διάλογος στο φόρουμ έχει ανάγκη από ουσιαστικές τοποθετήσεις, και ειδικά το BDSM Discussion, το οποίο έχει πέσει σε αδράνεια τον τελευταίο καιρό.

Η προσωπική Σας ανάλυση για τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στη δομή και την ευπάθεια, και οι προκλήσεις που θέτετε σχετικά με τους κινδύνους της αποστασιοποίησης, Φρονώ ότι εμβαθύνουν τη συζήτηση.

Πώς πιστεύετε ότι μπορεί να επιτευχθεί στην πράξη η ισορροπία ανάμεσα στην απαραίτητη αυτοκυριαρχία και στην αμοιβαία συναισθηματική έκθεση που χαρακτηρίζει μια πραγματικά βαθιά σύνδεση, εντός των αυστηρών ορίων μιας σχέσης TPE;

@Ritual
Πώς μπορεί η αρχή της προτεραιοποίησης του άλλου, που απορρίπτει τη συναλλαγματική λογική της θυσίας, να κωδικοποιηθεί και να διατηρηθεί ως ηθική και πρακτική βάση μέσα στη δομή μιας σχέσης Ολικής Παράδοσης Ελέγχου, χωρίς να χαλαρώσει την ασυμμετρία της;

Από τον έως τώρα διάλογο, ο οποίος αποτελεί πρότυπο και παράδειγμα, κατά τη γνώμη Μου, προκύπτουν δύο νέα θέματα προς συζήτηση, που μπορούν να σταθούν ως αυτόνομα νήματα.

Η απομικροαστικοποίηση και το TPE, όπως τέθηκε από τη @_voltage_, και η θέση του @KostantinosK ότι το έργο του de Sade «αποτελεί το ακραίο αποτέλεσμα της ορθολογικής τεχνοκρατικής οπτικής του Διαφωτισμού».

Τολμήστε το, να ανέβει το επίπεδο, γιατί ο τουρισμός Μ/μας οδηγεί στον πάτο.  

Με εκτίμηση

Iagos

Ηράκλειο. by Iagos posted 29 August 2025 at 16:44

 

@Iagos

Στο ερώημα που μου θέσατε θα σας απαντήσω με ενα παράδειγμα και θελω να πιστεύω οτι θα διευκρινίσει τη σημαίνει ηθικός σχετικισμός (moral relativism)

Σε μια κοινότητα όπως η δική μας ο πολυερωτισμός είναι ηθικά αποδεκτός, ενώ αντίθετα για μια κοινότητα εκτός της δικής μας δεν είναι ηθικά αποδεκτός. Ομως και οι δυο αυτές θέσεις είναι αληθείς σε σχέση με τις ηθικές νόρμες του κάθε γκρούπ. Αυτό είναι ηθικός σχετικισμός

Ενας όμως ηθικός αντικειμενιστής (moral objectivist) πιστεύει οτι υπάρχουν ηθικές αξίες αληθείς που είναι υπεράνω και ανεξάρτες απο το τι πιστεύουν κοινωνικές ομάδες ή άτομα. (Συνήθως αυτό το επιχείρημά τους το υποστηρίζουν με την ύπαρξη ενός απόλυτου νομοθέτη αξιών που συνήθως είναι κάποιος θεός)

Οπότε για να γυρίσουμε στο παράδειγμά μας, ο ηθικός αντικειμενιστής θα πει οτι η απόλυτη αξία ή σταθερή αρχή είναι οτι ο άνθρωπος είναι μονογαμικός, οπότε οτιδήποτε αντίθετο με την αρχή αυτή είναι ανήθικο.

Ελπίζω να απάντησα στο ερώτημά σας.

 

@Dapom,

Σας ευχαριστώ για τη διαφωτιστική επεξήγηση του ηθικού σχετικισμού...

Η ακρίβεια στη διατύπωσή σας είναι αλάνθαστη, ωστόσο, φαίνεται να απαντάτε σε ένα ερώτημα που δεν τέθηκε.

Ο προβληματισμός Μου δεν αφορούσε τον ορισμό ή την εγκυρότητα του ηθικού σχετικισμού ως φιλοσοφικής σχολής.

Δεν ρώτησα «τι είναι ο σχετικισμός;», αλλά «πώς συμβιβάζεται η σχετικιστική σας οπτική με την απόλυτη συνθήκη που ορίζει τις σχέσεις Ολικής Παράδοσης Ελέγχου.

Η απάντησή σας επικεντρώθηκε στο πώς η αξία μιας πρακτικής (π.χ., πολυγαμίας) κρίνεται διαφορετικά από διαφορετικές κοινότητες. Αυτό είναι το εξωτερικό, το μετα-πλαίσιο δηλαδή...

Εγώ ρώτησα για το εσωτερικό, πώς δηλαδή ένα άτομο που βλέπει τις αξίες ως σχετικές μπορεί να ζήσει με απόλυτη συνέπεια εντός μιας συγκεκριμένης πρακτικής χωρίς εσωτερική αντίφαση;

Αυτή η συζήτηση, ενώ είναι ενδιαφέρουσα από φιλοσοφική άποψη, εκτρέπει τον δρόμο από τον κεντρικό προβληματισμό αυτού του νήματος.

Ο σκοπός Μ/μας εδώ δεν είναι να διεξάγουμε ένα σεμινάριο ηθικής φιλοσοφίας, αλλά να διερευνήσουμε τη λειτουργία της συναισθηματικής αποστασιοποίησης και της έμπρακτης φροντίδας εντός των συγκεκριμένων πλαισίων των σχέσεων TPE.

Η περαιτέρω επέκταση στη φιλοσοφία του σχετικισμού θα μετατρέψει το νήμα σε ακαδημαϊκή συζήτηση, κάτι που αποτελεί ακριβώς το αντίθετο του στόχου...

Σας προσκαλώ να επανέλθετε στον πυρήνα του προβληματισμού βασισμένος στην εμπειρία ή τη σκέψη σας, πώς η ελεγχόμενη διαχείριση των συναισθημάτων μπορεί να λειτουργήσει ως μηχανισμός ενίσχυσης της αγάπης στο πλαίσιο μιας ασύμμετρης σχέσης;

Εδώ βρίσκεται η ουσία της συζήτησης.

Με εκτίμηση,

Iagos

... by Iagos posted 17 July 2025 at 08:52

 

@Iagos
Πιστευω οτι ολα τα μηνύματά μου ήταν εντός θέματος.
Δεν εγιναν κατανότητα.
Δεν πειράζει. Αυτό συμβαίνει.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο.

Με εκτίμηση
Dapom

 

Μιλώντας μόνο από τη θέση του σκλάβου, αν σε όλο το κείμενο η λέξη αγάπη αντικατασταθεί από τη λέξη υποταγή;

 

Το παραπάνω του @slave32 τηρεί όλες τις προϋποθέσεις για να είναι εκτός θέματος:

Συνοψίζω:

1)

είναι τρεισήμισι γραμμές

2)

έχει quote

3)

είναι παντελώς άσχετο με το κεντρικό προβληματισμό και το θεωρώ ανούσια παρεμβολή.

Αυτά...

Iagos

... by Iagos posted 18 August 2025 at 18:11

 

Αν και θεωρώ ότι με το τέλος αυτού εδώ του ποστ, η μόνη «διαφωνία» που θα προκύψει με το εισαγωγικό ποστ είναι στη χρήση κάποιων όρων, θα ήθελα να δώσω με αυτό μια άλλη «γωνία» από την οποία θα μπορούσαμε να κοιτάξουμε τον προβληματισμό που τίθεται.

Καθώς σκέφτομαι τον προβληματισμό αυτό εδώ και αρκετές μέρες – και παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις πολύ εύγλωττες και σοβαρές τοποθετήσεις των μελών-, ένα στιγμιότυπο με έκανε να χαμογελάσω πολύ. Ήταν μια φράση από ένα μικρό παιδί που είπε «τις φορές που ο αδελφός μου με νευριάζει πολύ, νομίζω ότι δεν τον αγαπάω». Το ρήμα «νομίζω» είναι το αδαμάντινο στοιχείο της φράσης καθώς, χωρίς να το γνωρίζει, το μικρό αυτό πλάσμαβδιατύπωσε – κατ’ εμέ- με τον πιο καθαρό και εύστοχο τρόπο τη διάκριση μεταξύ ειλικρίνειας και αλήθειας. Θα ήθελα να ελπίζω ότι παρακάτω θα φανεί πώς συνδέω το στιγμιότυπο αυτό με τον προβληματισμό που πραγματεύεται το νήμα.

Η βιβλιογραφία του κλάδου της ψυχολογίας και των κοινωνικών επιστημών συνήθως αναφέρεται σε πέντε ή έξι βασικά συναισθήματα (ενίοτε αναφέρονται και ως «συγκινήσεις» - ενδεικτικά Paul Ekman, Keith Oatley): Χαρά, λύπη, θυμός, φόβος, αηδία και έκπληξη. Και σε μέρος της βιβλιογραφίας τονίζεται ιδιαίτερα η λειτουργική σημασία των συγκινήσεων τόσο για την προσωπική ιεράρχηση όσο και ως θεμέλια των – πάσης φύσεως- προσωπικών και κοινωνικών σχέσεων και συσχετισμών. Θα προσέθετα σε αυτά ότι οι βασικές αυτές συγκινήσεις έχουν και μια «βιολογική» διάσταση που επιτελούν και έχει να κάνει με την προστασία ακόμη και του οργανισμού και της ζωής: π.χ. νιώθω φόβο για να κινητοποιηθώ να φύγω ή να αποφύγω κάποια κατάσταση που μπορεί να είναι απειλητική για τη ζωή μου. Με αυτή τη διάσταση, θα έλεγα ότι οι βασικές συγκινήσεις όχι μόνον δεν έχουν «λόγο» αλλά δεν θα έπρεπε να λειτουργούν κατόπιν λογικής επεξεργασίας και ανάλυσης – συχνά δεν υπάρχει χρόνος για κάτι τέτοιο, θα μας έβαζε σε μεγαλύτερο κίνδυνο απλά.

Η άλλη όψη αυτού, όμως, είναι ότι συχνά αυτές οι συγκινήσεις – και άλλα πιο σύνθετα συναισθήματα που συντίθενται από αυτές- μας καταλαμβάνουν ολάκερους, προκαλούν σπασμωδικές, θυμικές αντιδράσεις και μπλοκάρουν την ήπια, ψύχραιμη και ρεαλιστική – όχι μόνο ανάλυση αλλά και- αντίληψη των όσων βιώνουμε. Και εδώ έρχεται μια βασική – και ουσιαστική διαφοροποίηση- της ειλικρίνειας και της αλήθειας.

Ίσως το πιο σημαντικό πράγμα στο οποίο επί χρόνια με εκπαίδευσε ένας Άνθρωπος που έπαιξε καθοριστικό ρόλο για το ποια είμαι σήμερα (που δεν Είναι πια εδώ) και το πώς βλέπω τον κόσμο είναι να έχω πάντα εποπτεία του εαυτού μου, τουλάχιστον ως προς τα συναισθήματά μου. Και θαρρώ πως θα χρησιμοποιούσα τη λέξη «εποπτεία» στη θέση της λέξης «αποστασιοποίηση» που εισήγε ο νηματοθέτης, αν και στην πραγματικότητα μάλλον είναι η ίδια διαδικασία/λειτουργία για την οποία μιλάμε: Να μην αφήνεις τις θυμικές αντιδράσεις να σε καταλαμβάνουν, να σε καπελώνουν και να θολώνουν και να διαστρεβλώνουν όσα ξέρεις και βιώνεις και βλέπεις σταθερά, με δέσμευση και συνέπεια μέσα στην σχέση Κ/υ που είσαι. Και αυτό δεν ισχύει μόνον για τις συγκινήσεις με «αρνητικό πρόσημο» όπως π.χ. ο θυμός αλλά και για αυτές με «θετικό» όπως είναι η χαρά. Όπως έλεγε συχνά εκείνος ο Άνθρωπος – εξάλλου- «ο ενθουσιασμός είναι απλά πανικός προς τα εμπρός».

Το «ιπποτικό» αφήγημα του τι εστί αγάπη, όπως μας το παρέδωσε η κληρονομιά του Ρομαντισμού, ή το «χολυγουντιανό» αφήγημα και οι κινηματογραφικοί χρόνοι, θεωρώ ότι Μ/μας έχουν επηρεάσει Ο/όλους σε κάποιο βαθμό στην αντίληψή μας για τον κόσμο, (χαμογελάω μπροστά στην ακαταμάχητη πρόκληση που με τσιγκλά να συζητήσω με τον @DreamMaster και άλλους συνομιλητές, βεβαίως, αν υπάρχει Κυρίαρχος ή υποτακτικός πλήρως «εξαγνισμένος» από το κοινωνικό conditioning). Και αυτά τα αφηγήματα μας κάνουν συχνά να θεωρούμε ότι «πραγματική αγάπη» (πόσα εισαγωγικά να βάλω στη φράση;;; ) είναι αυτή που συμβαίνει ακαριαία ή έστω αστραπιαία, που «μπετώνει» πιο γρήγορα και από «σκυρόδεμα κρέμα Γιώτης» και δεν αλλάζει με τίποτα (αλλά συχνά παραβλέπουμε ότι το «αλλάζει» δεν σημαίνει μόνον επί τα χείρω μεταβολή αλλά και επί τα βελτίω).

Και εδώ θα έρθω να αντιπροτείνω πάλι μια άλλη λέξη έναντι του «υλιστική» που χρησιμοποιεί ο νηματοθέτης και να πω «έμπρακτη» ή «εφηρμοσμένη».

Και για να καταλήξω, θα πω – περισσότερο βασισμένη στο βίωμα μου παρά σε οποιαδήποτε γνώση/γνώμη κλπ- ότι κάτι που επιτρέπουν και διευκολύνουν εξαιρετικά οι Κ/υ σχέσεις, με το συμπαγές και δομημένο πλαίσιο και τις ξεκάθαρες θέσεις, είναι το να Ε/είμαστε και να μένουμε πιο κοντά στον πυρήνα της αλήθειας παρά στη στιγμιαία ειλικρινή αντίδραση «τώρα θέλω να σου σπάσω τα μούτρα γιατί θύμωσα» όταν Μ/μας καταλαμβάνει το θυμικό. Ότι η δέσμευση και η διαρκής, καθημερινή και ανανεούμενη τήρησή της για μέριμνα, φροντίδα, του Ά/άλλου αλλά και του Ε/εμείς είναι – ενάντια σε κάθε σύγχρονο αφήγημα- μια εξαιρετικά καθάρια και ουσιαστική μορφή αγάπης. Και είναι, μέσα στους fast food καιρούς που ζούμε σε κάθε επίπεδο, μια τεράστια ελπίδα και ευκαιρία για μια πραγματική ανθρώπινη σχέση με διάρκεια και αντοχή στο χρόνο… Και είναι μια ελπίδα και μια ευκαιρία που είναι πολύ κρίμα να αφήσουμε να γλυστρήσει μέσα από τα ίδια Μ/μας τα χέρια…