Υλιστική προσέγγιση της αγάπης και M/s

@KostantinosK

Η τελευταία σας τοποθέτηση, με την αναφορά στις τρεις καταστροφικές εκβάσεις της σχέσης M/s , την αποσύνθεση του πλαισίου από το συναίσθημα, την αντικειμενοποίηση/πραγμοποίηση του slave από τον άκαμπτο κανόνα, και την ανισορροπία μεταξύ τους, θέτει και το διακύβευμα. Πώς μπορεί η αγάπη να επιβιώσει και να ανθίσει σε ένα πλαίσιο που, εκ κατασκευής, φέρει τον κίνδυνο της ψυχικής σκληρότητας και της τυπικής προσήλωσης.

Η δική Μου απάντηση, και η κεντρική θέση του νήματος, δεν είναι απλώς μια επιλογή μεθοδολογίας, αλλά μια προσπάθεια να γειωθεί η αφηρημένη έννοια της αγάπης σε απτή, μετρήσιμη πραγματικότητα.

Η αγάπη ως αφηρημένο συναίσθημα, ως «καθαρή συγκίνηση», δεν αρκεί. Είναι μια έννοια που ξεγλιστρά από κάθε ορισμό, όπως σωστά επισημάνατε. Δίχως μια υλική βάση, η αγάπη παραμένει μια αβέβαιη υπόσχεση, ένα ρευστό συναίσθημα, το οποίο, όπως δείχνουν τα παραδείγματά σας, μπορεί να «λιώσει» τη δομή ή να την αφήσει εκτεθειμένη στον «στόμφο» και την ανισορροπία όπως έγραψε η @rea..

Για Εμένα, η υλική βάση είναι η πράξη, η συνέπεια, η μορφή, δηλαδή η φροντίδα.

Η φροντίδα γεννά την αγάπη, και όχι η αγάπη τη φροντίδα.

Αυτή η θέση ανατρέπει τον ρομαντικό μύθο.

Δεν περιμένουμε ένα υπερβατικό συναίσθημα να μας ωθήσει στη φροντίδα. Αντιθέτως, η ενσυνείδητη, πειθαρχημένη και καθημερινή πράξη της φροντίδας, το δομικό καθήκον του Κυριάρχου, είναι αυτή που γεννά και νομιμοποιεί την αγάπη εντός του TPE. Η αγάπη είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα μιας επιμελούς, υλικής διαδικασίας.

Ο κίνδυνος της αντικεμενοποίησης/πραγμοποίησης που αναφέρατε είναι ο ισχυρότερος φόβος. Ωστόσο, στην πραγματικότητα, η αντικειμενοποίηση/πραγμοποίηση είναι η απόλυτη απόδειξη της αποτυχίας να εφαρμοστεί ο υλιστικός πυρήνας.

Η θέση σας ότι η αγάπη είναι ένας χώρος ορίων προς υπέρβαση είναι εξαιρετική.

Συμφωνώ ότι η σχέση χρειάζεται αυτή τη δημιουργική έκλυση συναισθήματος σε κορυφώσεις για να αποφύγει το τέλμα.

Όμως, πώς επιτυγχάνεται ο "ψυχικός συντονισμός" που επιτρέπει στον Κυρίαρχο να διαισθανθεί το "λίγο παρακάτω" του slave;

Με εκτίμηση

Iagos

... by Iagos posted 18 August 2025 at 18:11

 

Αγαπημένη μου σ ευχαριστώ για το υλικό σκέψης που μας πρόσφερες.

Μαζί με άλλες τοποθετήσεις σε αυτό το νήμα, απολαμβάνω προβληματισμούς.

Όσον αφορά την γεωγραφική απόσταση, καταλαβαίνω και δέχομαι ότι δεν το πιστεύεις, αλλά συμβαίνει. Ξέρω ότι υπάρχουν περιπτώσεις Κ/υ εξ αποστάσεως που λειτουργούν. Ελάχιστες μεν, αλλά ελάχιστες είναι έτσι και αλλιώς οι περιπτώσεις Κ/υ επί της ουσίας, ανεξάρτητα από την γεωγραφική απόσταση.
Απ όσο γνωρίζω, σε περιπτώσεις μάλιστα που δεν δούλεψε το Κ/υ εξ αποστάσεως, δεν δούλεψε ούτε και κανένα πιο κοντινό, από τα ίδια άτομα. Χωρίς βέβαια αυτός να είναι κανόνας, μην παρεξηγηθώ, αλλά είναι μια πληροφορία για πολλές απόπειρες που δεν ευόδωσαν.
Βέβαια το τι σημαίνει για τον καθένα μας "δουλεύει" είναι μια άλλη ιστορία, αλλά στο σημείο που βρίσκομαι, με τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι την έννοια θεωρώ ότι υπάρχουν.

Κρατώ λοιπόν το – κατ εμέ- γεγονός πέρα από την σεβαστή γνώμη σου, για κανέναν άνθρωπο η όποια εξ αποστάσεως σχέση δεν είναι cup of tea. Αλλά αυτές που είναι να πάνε.. βρίσκουν τον τρόπο και πάνε ( ένα το κρατούμενο).

Για την απόσταση των θέσεων, έχω προβληματιστεί και εγώ και κατέληξα ότι δεν μπορώ να το δω στην πράξη και θα εξηγήσω το σκεπτικό μου.

[Καταρχάς – ξέρω ότι θα συμφωνήσεις μαζί μου –κάποιες θεωρίες αποστάσεων των θέσεων – όχι η δική σου προφανώς - τείνουν να εξοκείλουν σε θεοποίηση της Κυριαρχίας ή ακόμα χειρότερα σε ανωκατωφυλετικά παράλογα. Το θέτω σαν όριο κοινής λογικής ότι δεν μιλάμε για κάτι τέτοιο.]

Έχουμε μεν δύο θέσεις, αλλά Δ/δημιουργούν έναν οργανισμό σε ένα ασύμμετρο σχήμα, το Κ/υ.
Κάπου εδώ θα "κακοποιήσω" λίγο την Φυσική, στην μία θέση είναι ο πυρήνας που είναι ο/η Κ και η άλλη είναι το.. "υπο-κτρόνιο"  . Σε όποια απόσταση βρίσκεται το υ, είναι εντός του Κ/υ πλαισίου και ανήκει στον πυρήνα.
Ο πυρήνας δημιουργεί τα όρια του χώρου που μπορεί να "βολτάρει" το υποκτρόνιο Του/Της. Η όποια απόσταση των θέσεων που υπάρχει είναι μέρη ενός κλειστού οργανικού συστήματος Κ/υ. Άρα ποιον ρόλο μπορεί να παίζει η απόσταση όταν υπάρχει τόσο ισχυρά ενεργειακή σύνδεση?
Από την στιγμή που το υ μπαίνει σε πλαίσιο ιδιοκτησίας, όπως έχει ειπωθεί κατά καιρούς και από άλλα υ, βρίσκονται πρωτίστως στα πόδια Του/Της και ταυτόχρονα οπουδήποτε αλλού, εδώ βάζω και το κρατούμενο από την γεωγραφική απόσταση.

Όσον αφορά τις περιπτώσεις Κ/υ που οι αποστάσεις ξέφυγαν..
Το να φροντίζουμε το δικό μας, σημαίνει ότι φροντίζουμε τον εαυτό μας. Η αγάπη βρίσκεται στο πλαίσιο Έχω/ ανήκω και όλα τ’ άλλα προκύπτουν μέσα από αυτό. Και δεν προκύπτουν τυχαία βέβαια, δημιουργείται και παράγεται όμως με την ίδια φυσικότητα που υπάρχει στην φροντίδα του οργανισμού Μ/μας.
Είναι αδιάσπαστο στοιχείο της προσωπικότητας του Έχοντος η μέριμνα και η φροντίδα.
Οι αποστάσεις ξεφεύγουν εκεί που δεν δομείται το πλαίσιο Ιδιοκτησίας.

Κράτησα ένα σημείο από το όμορφο ποστ του @KostantinosK
"όπως άλλοι άνθρωποι παλεύουν να ελέγξουν τα συναισθήματά τους, άλλοι παλεύουν να τα ελευθερώσουν"

Ο λόγος που δυσκολευόμαστε να ελευθερώσουμε τα συναισθήματά μας, είναι ο φόβος ότι δεν ελέγχονται.
Ένας λόγος παραπάνω σε Κ/υ που δημιουργούνται τεράστιες ποσότητες και ποιότητες συναισθημάτων, εκτός των ορίων που έχουμε συνηθίσει και βολευτεί.
Παρόλ αυτά όταν και αν ο φόβος μπει σε πλαίσιο Ελέγχου, ελευθερώνεται ένα πολύτιμο και σπάνιο δώρο ζωής.


Υ.γ. Επίσης να καταθέσω ότι και τα υ έχουν συχνά "περιοριστικές αποστάσεις" - κατ Εντολή- από συναισθηματικές παρορμήσεις, αλλά εδώ ταιριάζει περισσότερο μια αναλογία τραγωδίας..
"Σκύλες της λύσσας.." 

 

@rea …
Μου άρεσε πολύ το "υπο-κτρόνιο". Εγώ θα πήγαινα με το ηλεκτρόνιο όπως το βλέπει η κβαντομηχανική: νέφος πιθανοτήτων για τη θέση του.

Υπάρχει μια δυικότητα που μου θυμίζει τη διπλή οπή: όταν εστιάζεις/μετράς τη θέση, το ηλεκτρόνιο "γίνεται μπίλια" (σωματίδιο), όταν δεν εστιάζεις, συμπεριφέρεται σαν κύμα και απλώνεται. Για μένα, σε μια σχέση M/s, η απουσία ελέγχου στην απαρχή της συναισθηματικής αντίδρασης (και μετά στο ίδιο το συναίσθημα) είναι σαν απουσία παρατήρησης, κάνει το ηλεκτρόνιο να συμπεριφέρεται ως κύμα, ως διάχυση, χωρίς σαφή όρια.

Κοινώς αυτός ο έλεγχος, τουλάχιστον όπως το βλέπω εγώ, είναι αυτό που καταρρέει την κυματοσυνάρτηση και κάνει τα ηλεκτρόνια να συμπεριφέρονται σαν μπίλιες και όχι ως κύματα.

 

Αγαπητέ Iagos
Ομολογώ ότι δεν έχω διαβάσει το Breaking Boundaries που είχε προτείνει ο Volt παραπάνω στο νήμα, ως μια αναλογία αναφορικά με την υπέρβαση των συναισθηματικών μας ορίων. Ξέρω όμως ότι υπάρχει μια όλο και αυξανόμενη βιβλιογραφία για τον ρόλο και την χρήση του συναισθήματος στις αποφάσεις (οικονομικές) και τις διαπραγματεύσεις, όπου το άτομο μεταξύ άλλων καλείται να παρακολουθεί (self-monitoring), διαχειρίζεται και κατευθύνει τα συναισθήματά του, όπως και αυτού που έχει απέναντί του, προκειμένου να επιτύχει το αποτέλεσμα που επιδιώκει.
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω αυτό στο μυαλό μου. Αν και στην πράξη, συχνά χωρίς να το συνειδητοποιούμε άμεσα, προσαρμόζουμε την συμπεριφορά μας στο συναισθηματικό πεδίο της κατάστασης στην οποία δρούμε (άλλωστε και η αποστασιοποίηση που προτείνετε εμπίπτει εδώ ίσως)
Επειδή δεν λειτουργούμε όλοι συναισθηματικά με τον ίδιο τρόπο, δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει κάποιου τύπου συνταγή.
Άλλωστε θα ήταν δύσκολο ίσως να σχεδιάσεις ακριβώς μια συναισθηματική κατάσταση, ένα βίωμα. Θα μπορούσαμε ίσως και εδώ να χρησιμοποιήσουμε την ωραία μεταφορά του Arioch, το συναισθηματικό πεδίο ως κύμα και διάχυση, που σε δεδομένη συνθήκη μπορεί να καταστεί αυτή ή η άλλη συγκεκριμένη συμπεριφορά
Αυτό που έχω συνειδητοποιήσει στη δική μου πορεία είναι ότι, ειδικά όταν αγαπάμε (αλλά και όχι μόνο τότε), μπορούμε να διαισθανθούμε για τον άλλον, όπως και για τον εαυτό μας, τη στιγμή που είμαστε ανοιχτοί και σε τι, και τη στιγμή που χρειαζόμαστε να "κλεινόμαστε" στον κοινό ασφαλή μας χώρο - είναι για μένα θέμα διαίσθησης. Και ο συντονισμός έγκειται ακριβώς το να διαισθανθούν και οι δύο και για τους δύο - αν και η ευθύνη βαραίνει φυσικά το Κ. Μπορεί να έχω στο μυαλό μου κάποια πράγματα ως Κ που υπερβαίνουν τα όριά μας, και η επιθυμία μου φυσικά είναι αδιαπραγμάτευτη και άγχος και χαρά για το υ, αλλά, αν είναι να φτάσω σε αυτά (δεν φτάνουμε παντού), θα φτάσω σε αυτά πιο σίγουρα και όμορφα μέσα από αυτήν την διαδικασία, παρά απλώς θέτοντάς τα με την εξουσία που διαθέτω πάνω στην ευαλωτότητα του υ. Νομίζουμε συχνά ότι ο συναισθηματικός έλεγχος του υ είναι δεδομένος όμως στην πράξη συχνά αυτό αποδεικνύεται πιο περίπλοκο. Η συναισθηματικοποίηση της εξουσίας του Κ. μπορεί ίσως να το ξεκλειδώσει. Αυτή για μένα λειτουργεί διαισθητικά σε στιγμές που όντως πηγάζει από μέσα μου, για κάποιον άλλον θα μπορούσε ίσως να είναι ελεγχόμενη, κάτι αντίστροφο προς την συναισθηματική αποστασιοποίηση που συζητάμε
Ομολογώ ότι δεν έχω πιο συγκεκριμένες απαντήσεις

 

@KostantinosK

Η Ολική Παράδοση Ελέγχου είναι θεμελιωμένη στην αρχή ότι οι αποφάσεις του Ιδιοκτήτη είναι πάνω από τις προσωπικές επιθυμίες ή τις συναισθηματικές αντιδράσεις του slave.

Η διαίσθηση, δεν μπορεί να είναι εργαλείο διοίκησης σε αυτή τη δομή, γιατί υπονομεύει την εξουσία σε κάθε κρίσιμη στιγμή.

Θα θέσω ένα παράδειγμα για να αποσαφηνιστεί το παραπάνω.

Σε έναν συσχετισμό Ολικής Παράδοσης Ελέγχου ο Ιδιοκτήτης αποφασίζει, για πολλούς και διάφορους λόγους που δεν είναι του παρόντος, ότι το slave πρέπει να εγκαταλείψει πλήρως την εργασία του.

Η διαίσθηση σε τι συνεισφέρει εδώ;

Σε έναν συσχετισμό TPE, η αιτιολόγηση της απόφασης δεν μπορεί να είναι αόριστη. Η απόφαση ότι το slave πρέπει να εγκαταλείψει την εργασία του, πρέπει να βασίζεται σε στρατηγική και όχι σε μια διαισθητική αίσθηση πιθανής κόπωσης του slave για παράδειγμα.

Αν ο Ιδιοκτήτης χρησιμοποιήσει ως αιτία το «Διαισθάνομαι την κόπωσή σου και παίρνω την απόφαση να σταματήσεις την δουλειά σου», η εντολή υποβιβάζεται σε ευγενικό προαίσθημα και όχι σε αμετάκλητη απόφαση.

Και αν η απόφαση που πάρθηκε διαισθητικά αντί να ξαλαφρώσει το slave προκαλέσει θυμό; Ο θυμός του slave είναι μια φυσιολογική αντίδραση στην απώλεια ελέγχου. Τι θα κάνει με την διαίσθηση ο Ιδιοκτήτης; Θα πει «Νιώθω τον θυμό. Ίσως η απόφαση να είναι λάθος;"

Και τι μαθαίνει το slave από αυτό; Μήπως ότι το συναίσθημα είναι πιο ισχυρό από τη δομή;

Αυτό δεν είναι γκρέμισμα του TPE;

Αναρωτιέμαι επειδή προσπαθώ να καταλάβω πώς ασκείται η εξουσία με διαίσθηση.

Με εκτίμηση

Iagos

Ηράκλειο. by Iagos posted 29 August 2025 at 16:44

 

Αγαπητέ Iagos

Η εξουσία ασκείται με πολλούς τρόπους, έχει πολλά μέσα και εργαλεία. Όσο περισσότερα διαθέτει, τόσο πιο αποτελεσματική είναι στο να επιτύχει τους σκοπούς της.
Αυτό που προσπάθησα να θέσω είναι ότι το συναίσθημα, μια διαισθητική ενίοτε προσέγγιση των ορίων, μπορεί να είναι ένα από αυτά τα μέσα άσκησης της εξουσίας. Η συζήτηση είναι πώς μπορεί αυτό να λειτουργήσει εντός του δεδομένου πλαισίου, όχι να το υποκαταστήσει. Το πλαίσιο είναι αδιαπραγμάτευτο, η δομή, θεωρώ ότι αυτό το λαμβάνουμε ως δεδομένο στη συζήτηση.
Αν πάρουμε ας πούμε το παράδειγμά σας. Θεωρείτε πώς κάποια στιγμή το Κ. αποφασίζει να αποσύρει το υ από την εργασία του. Και αυτή η απόφασή του, εκτός από αδιαπραγμάτευτη, λόγω ακριβώς του πλαισίου, είναι και μέρος μιας στρατηγικής. Καμία διαφωνία.
Ωστόσο γιατί αυτό το Κ. το αποφασίζει τη δεδομένη στιγμή; Γιατί όχι πιο πριν ή πιο μετά; Δεν αρκεί απλά ένα χρονοδιάγραμμα. Υπάρχει κάτι που κάνει το Κ. να αισθάνεται ότι έχει έρθει η κατάλληλη στιγμή. 'Οτι είναι αμφότεροι έτοιμοι για αυτό, η ίδια η σχέση. Και πόσο δεν χρησιμοποίησε ίσως το συναίσθημα για να φτάσει σε αυτήν την στιγμή; Το συναίσθημα εμπλέκεται από την φύση του στις γνωστικές διαδικασίες, στις αποφάσεις, και στα power games.
Το πώς θα εκφρασθεί από κει και πέρα είναι τυπικό, τα πρωτόκολλα δεν αλλάζουν. Εννοείται ότι αυτή η διεργασία παραμένει πάντα εσωτερική, δεν παρεμβαίνει στην ασυμμετρία της σχέσης. Χρησιμοποιείται προς όφελός της.
Πιστεύω ότι ο καθένας χρησιμοποιεί με τον τρόπο του τα εργαλεία του