Υλιστική προσέγγιση της αγάπης και M/s

@KostantinosK

Η τελευταία σας τοποθέτηση, με την αναφορά στις τρεις καταστροφικές εκβάσεις της σχέσης M/s , την αποσύνθεση του πλαισίου από το συναίσθημα, την αντικειμενοποίηση/πραγμοποίηση του slave από τον άκαμπτο κανόνα, και την ανισορροπία μεταξύ τους, θέτει και το διακύβευμα. Πώς μπορεί η αγάπη να επιβιώσει και να ανθίσει σε ένα πλαίσιο που, εκ κατασκευής, φέρει τον κίνδυνο της ψυχικής σκληρότητας και της τυπικής προσήλωσης.

Η δική Μου απάντηση, και η κεντρική θέση του νήματος, δεν είναι απλώς μια επιλογή μεθοδολογίας, αλλά μια προσπάθεια να γειωθεί η αφηρημένη έννοια της αγάπης σε απτή, μετρήσιμη πραγματικότητα.

Η αγάπη ως αφηρημένο συναίσθημα, ως «καθαρή συγκίνηση», δεν αρκεί. Είναι μια έννοια που ξεγλιστρά από κάθε ορισμό, όπως σωστά επισημάνατε. Δίχως μια υλική βάση, η αγάπη παραμένει μια αβέβαιη υπόσχεση, ένα ρευστό συναίσθημα, το οποίο, όπως δείχνουν τα παραδείγματά σας, μπορεί να «λιώσει» τη δομή ή να την αφήσει εκτεθειμένη στον «στόμφο» και την ανισορροπία όπως έγραψε η @rea..

Για Εμένα, η υλική βάση είναι η πράξη, η συνέπεια, η μορφή, δηλαδή η φροντίδα.

Η φροντίδα γεννά την αγάπη, και όχι η αγάπη τη φροντίδα.

Αυτή η θέση ανατρέπει τον ρομαντικό μύθο.

Δεν περιμένουμε ένα υπερβατικό συναίσθημα να μας ωθήσει στη φροντίδα. Αντιθέτως, η ενσυνείδητη, πειθαρχημένη και καθημερινή πράξη της φροντίδας, το δομικό καθήκον του Κυριάρχου, είναι αυτή που γεννά και νομιμοποιεί την αγάπη εντός του TPE. Η αγάπη είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα μιας επιμελούς, υλικής διαδικασίας.

Ο κίνδυνος της αντικεμενοποίησης/πραγμοποίησης που αναφέρατε είναι ο ισχυρότερος φόβος. Ωστόσο, στην πραγματικότητα, η αντικειμενοποίηση/πραγμοποίηση είναι η απόλυτη απόδειξη της αποτυχίας να εφαρμοστεί ο υλιστικός πυρήνας.

Η θέση σας ότι η αγάπη είναι ένας χώρος ορίων προς υπέρβαση είναι εξαιρετική.

Συμφωνώ ότι η σχέση χρειάζεται αυτή τη δημιουργική έκλυση συναισθήματος σε κορυφώσεις για να αποφύγει το τέλμα.

Όμως, πώς επιτυγχάνεται ο "ψυχικός συντονισμός" που επιτρέπει στον Κυρίαρχο να διαισθανθεί το "λίγο παρακάτω" του slave;

Με εκτίμηση

Iagos

... by Iagos posted 18 August 2025 at 18:11

 

Αγαπημένη μου σ ευχαριστώ για το υλικό σκέψης που μας πρόσφερες.

Μαζί με άλλες τοποθετήσεις σε αυτό το νήμα, απολαμβάνω προβληματισμούς.

Όσον αφορά την γεωγραφική απόσταση, καταλαβαίνω και δέχομαι ότι δεν το πιστεύεις, αλλά συμβαίνει. Ξέρω ότι υπάρχουν περιπτώσεις Κ/υ εξ αποστάσεως που λειτουργούν. Ελάχιστες μεν, αλλά ελάχιστες είναι έτσι και αλλιώς οι περιπτώσεις Κ/υ επί της ουσίας, ανεξάρτητα από την γεωγραφική απόσταση.
Απ όσο γνωρίζω, σε περιπτώσεις μάλιστα που δεν δούλεψε το Κ/υ εξ αποστάσεως, δεν δούλεψε ούτε και κανένα πιο κοντινό, από τα ίδια άτομα. Χωρίς βέβαια αυτός να είναι κανόνας, μην παρεξηγηθώ, αλλά είναι μια πληροφορία για πολλές απόπειρες που δεν ευόδωσαν.
Βέβαια το τι σημαίνει για τον καθένα μας "δουλεύει" είναι μια άλλη ιστορία, αλλά στο σημείο που βρίσκομαι, με τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι την έννοια θεωρώ ότι υπάρχουν.

Κρατώ λοιπόν το – κατ εμέ- γεγονός πέρα από την σεβαστή γνώμη σου, για κανέναν άνθρωπο η όποια εξ αποστάσεως σχέση δεν είναι cup of tea. Αλλά αυτές που είναι να πάνε.. βρίσκουν τον τρόπο και πάνε ( ένα το κρατούμενο).

Για την απόσταση των θέσεων, έχω προβληματιστεί και εγώ και κατέληξα ότι δεν μπορώ να το δω στην πράξη και θα εξηγήσω το σκεπτικό μου.

[Καταρχάς – ξέρω ότι θα συμφωνήσεις μαζί μου –κάποιες θεωρίες αποστάσεων των θέσεων – όχι η δική σου προφανώς - τείνουν να εξοκείλουν σε θεοποίηση της Κυριαρχίας ή ακόμα χειρότερα σε ανωκατωφυλετικά παράλογα. Το θέτω σαν όριο κοινής λογικής ότι δεν μιλάμε για κάτι τέτοιο.]

Έχουμε μεν δύο θέσεις, αλλά Δ/δημιουργούν έναν οργανισμό σε ένα ασύμμετρο σχήμα, το Κ/υ.
Κάπου εδώ θα "κακοποιήσω" λίγο την Φυσική, στην μία θέση είναι ο πυρήνας που είναι ο/η Κ και η άλλη είναι το.. "υπο-κτρόνιο"  . Σε όποια απόσταση βρίσκεται το υ, είναι εντός του Κ/υ πλαισίου και ανήκει στον πυρήνα.
Ο πυρήνας δημιουργεί τα όρια του χώρου που μπορεί να "βολτάρει" το υποκτρόνιο Του/Της. Η όποια απόσταση των θέσεων που υπάρχει είναι μέρη ενός κλειστού οργανικού συστήματος Κ/υ. Άρα ποιον ρόλο μπορεί να παίζει η απόσταση όταν υπάρχει τόσο ισχυρά ενεργειακή σύνδεση?
Από την στιγμή που το υ μπαίνει σε πλαίσιο ιδιοκτησίας, όπως έχει ειπωθεί κατά καιρούς και από άλλα υ, βρίσκονται πρωτίστως στα πόδια Του/Της και ταυτόχρονα οπουδήποτε αλλού, εδώ βάζω και το κρατούμενο από την γεωγραφική απόσταση.

Όσον αφορά τις περιπτώσεις Κ/υ που οι αποστάσεις ξέφυγαν..
Το να φροντίζουμε το δικό μας, σημαίνει ότι φροντίζουμε τον εαυτό μας. Η αγάπη βρίσκεται στο πλαίσιο Έχω/ ανήκω και όλα τ’ άλλα προκύπτουν μέσα από αυτό. Και δεν προκύπτουν τυχαία βέβαια, δημιουργείται και παράγεται όμως με την ίδια φυσικότητα που υπάρχει στην φροντίδα του οργανισμού Μ/μας.
Είναι αδιάσπαστο στοιχείο της προσωπικότητας του Έχοντος η μέριμνα και η φροντίδα.
Οι αποστάσεις ξεφεύγουν εκεί που δεν δομείται το πλαίσιο Ιδιοκτησίας.

Κράτησα ένα σημείο από το όμορφο ποστ του @KostantinosK
"όπως άλλοι άνθρωποι παλεύουν να ελέγξουν τα συναισθήματά τους, άλλοι παλεύουν να τα ελευθερώσουν"

Ο λόγος που δυσκολευόμαστε να ελευθερώσουμε τα συναισθήματά μας, είναι ο φόβος ότι δεν ελέγχονται.
Ένας λόγος παραπάνω σε Κ/υ που δημιουργούνται τεράστιες ποσότητες και ποιότητες συναισθημάτων, εκτός των ορίων που έχουμε συνηθίσει και βολευτεί.
Παρόλ αυτά όταν και αν ο φόβος μπει σε πλαίσιο Ελέγχου, ελευθερώνεται ένα πολύτιμο και σπάνιο δώρο ζωής.


Υ.γ. Επίσης να καταθέσω ότι και τα υ έχουν συχνά "περιοριστικές αποστάσεις" - κατ Εντολή- από συναισθηματικές παρορμήσεις, αλλά εδώ ταιριάζει περισσότερο μια αναλογία τραγωδίας..
"Σκύλες της λύσσας.." 

 

@rea …
Μου άρεσε πολύ το "υπο-κτρόνιο". Εγώ θα πήγαινα με το ηλεκτρόνιο όπως το βλέπει η κβαντομηχανική: νέφος πιθανοτήτων για τη θέση του.

Υπάρχει μια δυικότητα που μου θυμίζει τη διπλή οπή: όταν εστιάζεις/μετράς τη θέση, το ηλεκτρόνιο "γίνεται μπίλια" (σωματίδιο), όταν δεν εστιάζεις, συμπεριφέρεται σαν κύμα και απλώνεται. Για μένα, σε μια σχέση M/s, η απουσία ελέγχου στην απαρχή της συναισθηματικής αντίδρασης (και μετά στο ίδιο το συναίσθημα) είναι σαν απουσία παρατήρησης, κάνει το ηλεκτρόνιο να συμπεριφέρεται ως κύμα, ως διάχυση, χωρίς σαφή όρια.

Κοινώς αυτός ο έλεγχος, τουλάχιστον όπως το βλέπω εγώ, είναι αυτό που καταρρέει την κυματοσυνάρτηση και κάνει τα ηλεκτρόνια να συμπεριφέρονται σαν μπίλιες και όχι ως κύματα.

 

Αγαπητέ Iagos
Ομολογώ ότι δεν έχω διαβάσει το Breaking Boundaries που είχε προτείνει ο Volt παραπάνω στο νήμα, ως μια αναλογία αναφορικά με την υπέρβαση των συναισθηματικών μας ορίων. Ξέρω όμως ότι υπάρχει μια όλο και αυξανόμενη βιβλιογραφία για τον ρόλο και την χρήση του συναισθήματος στις αποφάσεις (οικονομικές) και τις διαπραγματεύσεις, όπου το άτομο μεταξύ άλλων καλείται να παρακολουθεί (self-monitoring), διαχειρίζεται και κατευθύνει τα συναισθήματά του, όπως και αυτού που έχει απέναντί του, προκειμένου να επιτύχει το αποτέλεσμα που επιδιώκει.
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω αυτό στο μυαλό μου. Αν και στην πράξη, συχνά χωρίς να το συνειδητοποιούμε άμεσα, προσαρμόζουμε την συμπεριφορά μας στο συναισθηματικό πεδίο της κατάστασης στην οποία δρούμε (άλλωστε και η αποστασιοποίηση που προτείνετε εμπίπτει εδώ ίσως)
Επειδή δεν λειτουργούμε όλοι συναισθηματικά με τον ίδιο τρόπο, δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει κάποιου τύπου συνταγή.
Άλλωστε θα ήταν δύσκολο ίσως να σχεδιάσεις ακριβώς μια συναισθηματική κατάσταση, ένα βίωμα. Θα μπορούσαμε ίσως και εδώ να χρησιμοποιήσουμε την ωραία μεταφορά του Arioch, το συναισθηματικό πεδίο ως κύμα και διάχυση, που σε δεδομένη συνθήκη μπορεί να καταστεί αυτή ή η άλλη συγκεκριμένη συμπεριφορά
Αυτό που έχω συνειδητοποιήσει στη δική μου πορεία είναι ότι, ειδικά όταν αγαπάμε (αλλά και όχι μόνο τότε), μπορούμε να διαισθανθούμε για τον άλλον, όπως και για τον εαυτό μας, τη στιγμή που είμαστε ανοιχτοί και σε τι, και τη στιγμή που χρειαζόμαστε να "κλεινόμαστε" στον κοινό ασφαλή μας χώρο - είναι για μένα θέμα διαίσθησης. Και ο συντονισμός έγκειται ακριβώς το να διαισθανθούν και οι δύο και για τους δύο - αν και η ευθύνη βαραίνει φυσικά το Κ. Μπορεί να έχω στο μυαλό μου κάποια πράγματα ως Κ που υπερβαίνουν τα όριά μας, και η επιθυμία μου φυσικά είναι αδιαπραγμάτευτη και άγχος και χαρά για το υ, αλλά, αν είναι να φτάσω σε αυτά (δεν φτάνουμε παντού), θα φτάσω σε αυτά πιο σίγουρα και όμορφα μέσα από αυτήν την διαδικασία, παρά απλώς θέτοντάς τα με την εξουσία που διαθέτω πάνω στην ευαλωτότητα του υ. Νομίζουμε συχνά ότι ο συναισθηματικός έλεγχος του υ είναι δεδομένος όμως στην πράξη συχνά αυτό αποδεικνύεται πιο περίπλοκο. Η συναισθηματικοποίηση της εξουσίας του Κ. μπορεί ίσως να το ξεκλειδώσει. Αυτή για μένα λειτουργεί διαισθητικά σε στιγμές που όντως πηγάζει από μέσα μου, για κάποιον άλλον θα μπορούσε ίσως να είναι ελεγχόμενη, κάτι αντίστροφο προς την συναισθηματική αποστασιοποίηση που συζητάμε
Ομολογώ ότι δεν έχω πιο συγκεκριμένες απαντήσεις

 

@KostantinosK

Η Ολική Παράδοση Ελέγχου είναι θεμελιωμένη στην αρχή ότι οι αποφάσεις του Ιδιοκτήτη είναι πάνω από τις προσωπικές επιθυμίες ή τις συναισθηματικές αντιδράσεις του slave.

Η διαίσθηση, δεν μπορεί να είναι εργαλείο διοίκησης σε αυτή τη δομή, γιατί υπονομεύει την εξουσία σε κάθε κρίσιμη στιγμή.

Θα θέσω ένα παράδειγμα για να αποσαφηνιστεί το παραπάνω.

Σε έναν συσχετισμό Ολικής Παράδοσης Ελέγχου ο Ιδιοκτήτης αποφασίζει, για πολλούς και διάφορους λόγους που δεν είναι του παρόντος, ότι το slave πρέπει να εγκαταλείψει πλήρως την εργασία του.

Η διαίσθηση σε τι συνεισφέρει εδώ;

Σε έναν συσχετισμό TPE, η αιτιολόγηση της απόφασης δεν μπορεί να είναι αόριστη. Η απόφαση ότι το slave πρέπει να εγκαταλείψει την εργασία του, πρέπει να βασίζεται σε στρατηγική και όχι σε μια διαισθητική αίσθηση πιθανής κόπωσης του slave για παράδειγμα.

Αν ο Ιδιοκτήτης χρησιμοποιήσει ως αιτία το «Διαισθάνομαι την κόπωσή σου και παίρνω την απόφαση να σταματήσεις την δουλειά σου», η εντολή υποβιβάζεται σε ευγενικό προαίσθημα και όχι σε αμετάκλητη απόφαση.

Και αν η απόφαση που πάρθηκε διαισθητικά αντί να ξαλαφρώσει το slave προκαλέσει θυμό; Ο θυμός του slave είναι μια φυσιολογική αντίδραση στην απώλεια ελέγχου. Τι θα κάνει με την διαίσθηση ο Ιδιοκτήτης; Θα πει «Νιώθω τον θυμό. Ίσως η απόφαση να είναι λάθος;"

Και τι μαθαίνει το slave από αυτό; Μήπως ότι το συναίσθημα είναι πιο ισχυρό από τη δομή;

Αυτό δεν είναι γκρέμισμα του TPE;

Αναρωτιέμαι επειδή προσπαθώ να καταλάβω πώς ασκείται η εξουσία με διαίσθηση.

Με εκτίμηση

Iagos

Ηράκλειο. by Iagos posted 29 August 2025 at 16:44

 

Αγαπητέ Iagos

Η εξουσία ασκείται με πολλούς τρόπους, έχει πολλά μέσα και εργαλεία. Όσο περισσότερα διαθέτει, τόσο πιο αποτελεσματική είναι στο να επιτύχει τους σκοπούς της.
Αυτό που προσπάθησα να θέσω είναι ότι το συναίσθημα, μια διαισθητική ενίοτε προσέγγιση των ορίων, μπορεί να είναι ένα από αυτά τα μέσα άσκησης της εξουσίας. Η συζήτηση είναι πώς μπορεί αυτό να λειτουργήσει εντός του δεδομένου πλαισίου, όχι να το υποκαταστήσει. Το πλαίσιο είναι αδιαπραγμάτευτο, η δομή, θεωρώ ότι αυτό το λαμβάνουμε ως δεδομένο στη συζήτηση.
Αν πάρουμε ας πούμε το παράδειγμά σας. Θεωρείτε πώς κάποια στιγμή το Κ. αποφασίζει να αποσύρει το υ από την εργασία του. Και αυτή η απόφασή του, εκτός από αδιαπραγμάτευτη, λόγω ακριβώς του πλαισίου, είναι και μέρος μιας στρατηγικής. Καμία διαφωνία.
Ωστόσο γιατί αυτό το Κ. το αποφασίζει τη δεδομένη στιγμή; Γιατί όχι πιο πριν ή πιο μετά; Δεν αρκεί απλά ένα χρονοδιάγραμμα. Υπάρχει κάτι που κάνει το Κ. να αισθάνεται ότι έχει έρθει η κατάλληλη στιγμή. 'Οτι είναι αμφότεροι έτοιμοι για αυτό, η ίδια η σχέση. Και πόσο δεν χρησιμοποίησε ίσως το συναίσθημα για να φτάσει σε αυτήν την στιγμή; Το συναίσθημα εμπλέκεται από την φύση του στις γνωστικές διαδικασίες, στις αποφάσεις, και στα power games.
Το πώς θα εκφρασθεί από κει και πέρα είναι τυπικό, τα πρωτόκολλα δεν αλλάζουν. Εννοείται ότι αυτή η διεργασία παραμένει πάντα εσωτερική, δεν παρεμβαίνει στην ασυμμετρία της σχέσης. Χρησιμοποιείται προς όφελός της.
Πιστεύω ότι ο καθένας χρησιμοποιεί με τον τρόπο του τα εργαλεία του

 

Ένα νήμα το οποίο είναι αρκούντως επικίνδυνο, ώστε να αξίζει να ασχοληθώ με τα γραφόμενα.

Υπάρχει μία τακτική την οποία χρησιμοποιούν ανά τους αιώνες οι κάθε λογής ιεροεξεταστές, εισαγγελείς, δικαστές, καθοδηγητές και λοιπές χειριστικές δυνάμεις. Αυτή του να δίδεται ως δεδομένο το ζητούμενο, υποχρεώνοντας, με τον τρόπο αυτό, το θύμα να ακολουθήσει την διανοητική γραμμή του ηνιόχου της συζήτησης, η οποία (συζήτηση) άμεσα μεταλάσσεται είτε σε ασκόπους διαλόγους κωφών ή σε, ομοίως ασκόπους, παράλληλους μονολόγους ή, τέλος, απλώς σε μια οδό του Μαρτυρίου προς την σταύρωση του σκεπτόμενου συζητητή.

Με εξαίρεση τινά μεσσαιωνικά μυθιστορήματα, ουδέν των θεμελιωδών 'δεδομένων" του δημιουργού του νήματος ισχύει, παρά τις περί του αντιθέτου βεβαιότητές του. Εκτιμώ ότι αυτό :
 
υπήρξε σε σχεδόν όλες τις εφηβικές βιβλιοθήκες όσων πρόλαβαν ως ενήλικες τις παλιές, καλές στρογγυλές δραχμούλες.

Το αληθές λοιπόν και απόλυτο σε αφοριστικό επίπεδο δεδομένο είναι ότι υπάρχει ΜΟΝΟΝ ένας τρόπος να αγαπήσεις.
Να αγαπήσεις τον άλλο, όπως εκείνος θέλει να αγαπηθεί.
Εάν τον "αγαπάς" όπως εσύ επιθυμείς να αγαπήσεις, τότε είναι καθάριος εγωισμός και όχι αγάπη.

Αλλά η επικινδυνότητα του νήματος δεν έγκειται , δυστυχώς, στις μπουρδολογίες περί δυτικής, ιδεαλιστικορομαντικής αγάπης.
Η επικινδυνότητα έγκειται στο ότι το νήμα δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε σε τόπο συζήτησης Κ/υ, από φερόμενο Κ. Και αντί να κατατεθεί ήρεμα, κρυστάλλινα και αδιαπραγμάτευτα ότι Κ. δίχως καθάριο και ουρανομήκη εγωισμό δεν υπάρχει, άρα εάν θέλουμε να συζητήσουμε περί αγάπης είτε σε ευρύτερο Κ/υ πλαίσιο ή σε στενότερο M/s, μπορούμε να το κάνουμε μόνο απο την κατεύθυνση του σ. προς τον Ιδιοκτήτη του, άρχισαν οι φραμπαλάδες του κιτσ φτιασιδώματος με ιδεοληπτικής φύσεως επιθετικούς προσδιορισμούς.

Βλέπετε, κάποτε όντως εδώ μέσα συζητούσαμε, όχι υπό την μορφή του "διανοητικού υλικού" αλλά υπό αυτή των σκεπτομένων ελεύθερων ανθρώπων και σε όμορα με το παρόν θέματα, καταλήγαμε σε ματωμένους αφορισμούς, όπως "Ο ερωτευμένος Μάστερ είναι χορτοφάγος κανίβαλος".
Οπότε, αναπόφευκτα γεννάται το ερώτημα, προς τι η επιλογή του να σερβιριστεί η αλήθεια όχι στην πραγματική της μορφή, αλλά καμουφλαρισμένη κάτω από ένα μείγμα μπαρόκ αισθητικής και ζωοπανήγυρης του Βαρδα ?
Έκαστος δύναται να δώσει την δική του απάντηση επί του θέματος, οπότε εγω μπορώ να συνεισφέρω μόνον την δική μου, η οποία, αναγκαστικά σχεδόν, και πάλι θα περπατήσει στο όριο της παρελθοντολαγνείας.
"Ενώ οι Κ. είναι από κάθε άποψη πιο κοντά σε Τραπεζίτες, συνήθως συμπεριφέρονται ως αριστεροι φραξιονιστές".
Οι αυτόκλητοι σωτήρες, δεν έχουν λόγο ύπαρξης εάν δεν υπάρχουν αμαρτωλοί για να σωθούν. Οπότε, είναι υπαρξιακή ανάγκη των σωτήρων να σώσουν αμαρτωλούς κι αν αυτοί δεν θέλουν αν σωθούν, σιγά μην τους ρωτήσουν. Και με απόλυτη προσωπική βεβαιότητα καταθέτω ότι δεν υπάρχει πιο μικροαστικό μυαλό από αυτό του αυτόκλητου σωτήρα, το οποίο επ' ουδενί δύναται να δεχθεί την καθαρότητα του "σκλαβί, σκάσε και κολύμπα", αλλά πρέπει να ντύσει υπό το έχων το "ηθικό πλεονέκτημα" κιτσ φόρεμα το "πρέπει να σε δυναμώσω για να μπορείς να κολυμπήσεις στον ακάθαρτο βούρκο του δυτικού μικροαστικού πολιτισμού και θα το κάνω τούτο μέσα από το προτσες του διαλεκτικού υλισμού , με πολλή υλιστική αγάπη".

Ντιλέμ ντεντιλέμ.

 

@KostantinosK

Ευχαριστώ για την τοποθέτηση και για την προώθηση του διαλόγου. Ζητώ συγνώμη για την καθυστέρηση να τοποθετηθώ αλλά κυνηγούσα έναν μπούφο και Είχα τρεχάματα...

Τοποθετώντας τη διαίσθηση στην καρδιά της επιλογής του χρονισμού, λέτε ότι «Υπάρχει κάτι που κάνει το Κ. να αισθάνεται ότι έχει έρθει η κατάλληλη στιγμή. Ότι είναι αμφότεροι έτοιμοι για αυτό».

Αυτή η φράση, «ότι είναι αμφότεροι έτοιμοι», είναι εξαιρετικά προβληματική στο πλαίσιο της Ολικής Παράδοσης Ελέγχου.

Σε ένα TPE, η ετοιμότητα του slave δεν είναι προϋπόθεση για τη λήψη στρατηγικής απόφασης από το Κ. Η ετοιμότητα του slave δημιουργείται από τη δομή και την πειθαρχία που επιβάλλει το Κ.

Εάν ο Ιδιοκτήτης περιμένει τη «διαισθητική» επιβεβαίωση ότι «και οι δύο είναι έτοιμοι», τότε αυτόματα η απόφαση παύει να είναι μια μονομερής διοίκηση και μετατρέπεται σε αμοιβαία συναίνεση. Η εξουσία του Κ γίνεται όμηρος της συναισθηματικής ετοιμότητας του slave. Το Κ δεν λειτουργεί ως Ιδιοκτήτης που αποφασίζει, αλλά ως συνδιαχειριστής που περιμένει την αμοιβαία συναισθηματική ωρίμανση.

Η ετοιμότητα του slave πρέπει να είναι δομική (π.χ., έχει εκπληρώσει τις οικονομικές/εκπαιδευτικές προϋποθέσεις), και όχι συναισθηματική (π.χ., «νιώθει καλά» με την αλλαγή). Η δομή πρέπει να λειτουργεί εναντίον του φόβου και της δυσφορίας, όχι να τους περιμένει να ωριμάσουν...

Εστιάζετε στο κενό που υπάρχει μεταξύ της στρατηγικής απόφασης (π.χ., η εγκατάλειψη της εργασίας) και της κατάλληλης στιγμής για την εφαρμογή της. Υποστηρίζετε ότι η διαίσθηση γεφυρώνει αυτό το κενό, καθοδηγώντας το Κ να «αισθανθεί» πότε η σχέση και το slave είναι «έτοιμοι».

Ο αποτελεσματικός χρονισμός, σε μια δομή ευθύνης, δεν πρέπει να βασίζεται στο «αίσθημα», αλλά σε κριτήρια. Ποιο είναι το μετρήσιμο σημείο που δείχνει ότι το slave είναι έτοιμο; Αυτά τα κριτήρια είναι λογικά και δομικά, όχι διαισθητικά.

Κατανοώ πλήρως ότι η διαίσθηση μπορεί να λειτουργεί ως εσωτερικό φίλτρο ή ως αρχικό ερέθισμα για τη λήψη αποφάσεων. Συμφωνώ ότι το Κ πρέπει να χρησιμοποιεί όλα τα διαθέσιμα εργαλεία.

Το καίριο ωστόσο ερώτημα παραμένει.
Εάν η διαίσθηση του Κ για τον «κατάλληλο χρονισμό» αποδειχθεί λανθασμένη, οδηγώντας το slave σε μια απροσδόκητη, καταστροφική συναισθηματική κρίση, ποια είναι η δομική ευθύνη του Κ; Θα ήταν το Κ πιο ικανό να διαχειριστεί την κρίση αν η αρχική απόφαση είχε ληφθεί με βάση μετρήσιμα, λογικά κριτήρια αντί για ένα ασαφές «ένστικτο χρονισμού»;

Με εκτίμηση,
Iagos

... by Iagos posted 18 October 2025 at 10:57

 

Αγαπητέ @Marqui , χαίρομαι που σας ξαναδιαβάζω.

Δεν είμαι σίγουρη ότι έχω καταλάβει την τοποθέτηση σας πάνω στο θέμα του νήματος γι αυτό κάθε διόρθωση πάντα ευπρόσδεκτη.

Κατά τα λεγόμενα σας, οι Κ είναι δεν έχουν την "ικανότητα" του ενός και μόνου τρόπου αγάπης λόγο του ουρανομήκη εγωισμού τους, αν κατάλαβα σωστά, ακολουθώντας την ενδιαφέρουσα και βάσιμη κατεύθυνση σας, μου δημιουργούνται οι παρακάτω σκέψεις.

Με βάση τον όμορφο ορισμό του μόνου τρόπου της αγάπης που δώσατε -" να αγαπήσεις όπως εκείνος θέλει να αγαπηθεί"..

Υπάρχει βαθύτερη σύνδεση από αυτήν ανάμεσα σε έναν Εγωιστή άνθρωπο και το δικό Του/Της και αυτή η σύνδεση δεν είναι ο μόνος τρόπος που "θέλουν" να αγαπιούνται τα υ σε ευρύτερο πλαίσιο και στενότερο τα σ?

Άρα με έναν τρόπο κάπως "αντικανονικό" και πάλι δεν καλύπτονται οι προϋποθέσεις της αγάπης που θέσατε?

 

@rea.. Θα χρησιμοποιήσω τις λέξεις σου κατά τρόπο διάφορο από αυτόν που εικάζω ότι είχες στο μυαλό σου. Καθιστώ με τον τρόπο αυτό σαφές ότι θα χρησιμοποιήσω τις δικές σου λέξεις όπως εγώ επιθυμώ να τις ερμηνεύσω, πράγμα που ταυτόχρονα σημαίνει ότι δεν στοχοποιώ εσένα, μήδε σε μέμφομαι.

Δες την εισαγωγή της ανάρτησής σου.
Αυτό το "Αγαπητέ" πόσο μέσα στο κοινωνικό conditioning , κατά πως το ανέφερε το κυκνί, είναι!!!
Όχι ρε. Όχι "Αγαπητέ". Σαν θες να μιλήσεις για αγάπη, θα πεις "Αγαπημένε" και θα κολλήσεις και ένα τεράστιο κτητικό "μου" από δίπλα.
Και ναι. Είναι πανέμορφο , είναι υπέροχο αυτό το Αγαπημένε μου.
Αλλα...
Δεν είναι Κ/υ.
Όπως πανέμορφο και υπέροχο είναι το "Να γαμεί καλά και να χάνεσαι. Όλα τ' άλλα θέλουν αίμα" που είχα ποστάρει τότε που όντως συζητούσαμε.
Αλλα ...
Δεν είναι Κ/υ.
Και ναι, το φελέκι μου μέσα , είναι εξίσου πανέμορφο, υπέροχο και βαθύ το "Κύρη" - "ηλίθιό Μου"
Και είναι Κ/υ ... αλλά δεν είναι αγάπη.

Και αναρωτήθηκα "Γιατί ρε γαμώτο, όταν έχουν γραφτεί σελίδες επί σελίδων καθάριου λόγου στο φόρουμ αυτό για το ρόλο που παίζει το συναίσθημα στις Κ/υ συσχετίσεις, να δημιουργηθεί το παρόν αντιαισθητικά παρενδυτικό νήμα?"
Και θυμήθηκα τον Arthur Conan Doyle :" Όταν αποκλείσεις το αδύνατο, αυτό που μένει, όσο απίθανο κι αν φαίνεται, είναι η αλήθεια."
Απέκλεισα λοιπόν ως πιθανή αιτία την προσέλκυση φρέσκου, τρυφερού κρέατος. Δεν του το χρεώνω του δημιουργού του νήματος.
Απέκλεισα και την ανικανότητα χειρισμού του λόγου και τις αδυναμίες στην έκφραση.
Απέκλεισα τέλος την προβοκάτσια, διότι αυτή απαιτεί ικανότητα διαλόγου με ανοιχτά τα ενδεχόμενα όχι μόνο να πείσει αλλά και να πεισθεί, κατάσταση για την οποία είναι παντελώς ανίκανος, όπως , για να είμαι ειλικρινής, κατά το μάλλον ή ήττον ανίκανοι επί αυτού είναι άπαντες οι Κ.

Και μετά τους αποκλεισμούς αυτούς θυμήθηκα το γνωστό ανέκδοτο "συνουσιάσθηκαν, συνουσιάσθηκαν και στο τέλος της τράβηξε κι ενα γαμήσι" και εισέπραξα την επικινδυνότητα της τακτικής του γλοιώδους επιθετικού προσδιορισμού. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος, βαθύτερος και εντέλει πιο επικίνδυνος μικροαστός από τον ντεμέκ επαναστάτη ανθυποβεζύρη ημιαπόφοιτο ΙΕΚ marketing.
Το παρόν νήμα δεν είναι τίποτα λιγότερο από την κερκόπορτα εισόδου μικροαστικών προβολών, ενδεδυμένων Μ/s περιβολής, αγορασμένης από καλάθια λαϊκής.
Το Κ/υ προϋποθέτει καθαρότητα λόγου και ο καθαρός λόγος σφόδρα αντιπαθεί τα σεντόνια. Εάν , ντε και καλά, πρέπει να μπει σε λέξεις, ιδανικά θα πρέπει να αρκεί μία. Και μόνο το γεγονός ότι αυθαιρέτως οι λακωνικές απαντήσεις έγινε απόπειρα να αποκλεισθούν καλύπτει πλήρως το "όπερ έδει δείξαι".

Αντε, καλημέρα και τις ευχές μου να είναι πιο πετυχημένος από τον πρώτο ο δευτερος καφές.

 

@rea.. η ερώτησή σας «Υπάρχει βαθύτερη σύνδεση από αυτήν ανάμεσα σε έναν Εγωιστή άνθρωπο και το δικό Του/Της και αυτή η σύνδεση δεν είναι ο μόνος τρόπος που "θέλουν" να αγαπιούνται τα υ σε ευρύτερο πλαίσιο και στενότερο τα σ;», χτυπάει κέντρο…

Αγγίζει τον πυρήνα της λειτουργίας του Total Power Exchange (TPE).

Η σύνδεση στην οποία αναφέρεστε δεν είναι ένα ένα δευτερεύον, τυχαίο αποτέλεσμα της σχέσης, που είναι ευπρόσδεκτο, ούτε μια ηθική υποχρέωση που βαραίνει Την/Τον Κυρίαρχο αλλά είναι απαραίτητη για την δομή.

Είναι η ψυχρή, δομική απαίτηση του συσχετισμού. Το TPE, πέρα από την ασυμμετρία, αφορά ανθρώπους και ανθρώπινες σχέσεις, και ως εκ τούτου, υπόκειται στους νόμους της ανθρώπινης αντοχής και βιωσιμότητας.

Το ζήτημα είναι η Διοίκηση. Το κέντρο των αποφάσεων σε μια σχέση Ολικής Παράδοσης Ελέγχου.

Η πιο σοβαρή παρανόηση του TPE είναι η εξίσωση της θέσης εξουσίας με τον παιδικό ρόλο του «σκλαβί, σκάσε και κολύμπα».

Η/Ο Ιδιοκτήτης και το slave δεν είναι ρόλοι που υιοθετούνται και απορρίπτονται κατά βούληση.

Είναι θέσεις σε έναν συσχετισμό που διαμορφώνει την κοινή ζωή, είτε ζουν Μ/μαζί, είτε έχουν κοινή, βαθιά αλληλεξάρτηση.

Αυτές οι θέσεις διέπουν την καθημερινή ζωή και οργάνωση, από τους λογαριασμούς, τις υποχρεώσεις, τα ζόρια, την κούραση και τη ρύθμιση της καθημερινής πραγματικότητας.

Η εντολή «σκλαβί, σκάσε και κολύμπα» είναι η πρώτη δημοτικού στην κατανόηση του TPE. Είναι η αρχική επιβολή της ασυμμετρίας.

Όμως, πρέπει να διοικήσεις. Για να διοικήσεις όμως πρέπει να ξέρεις και να σχετίζεσαι… Δεν είναι για όλους…

Η διοίκηση δεν είναι μια πράξη βίας, αλλά μια πράξη διαχείρισης και μακροπρόθεσμου σχεδιασμού.

Η Διοίκηση απαιτεί από τον Ιδιοκτήτη να εξασφαλίσει ότι το υποκείμενο της εξουσίας είναι λειτουργικό, πειθαρχημένο και πρόθυμο να ακολουθήσει την εντολή στην πραγματική ζωή… όταν χάνεται η δουλειά, όταν υπάρχει ασθένεια…

Η επιτυχία του εγωισμού του Κυριάρχου εξαρτάται απόλυτα από τη διαρκή ικανότητα του slave να παραδίδεται.

Ο εγωισμός του Κυριάρχου Επιβάλλει στον Κυρίαρχο να επενδύσει στη σύνδεση γιατί Ένας Κυρίαρχος που ασκεί τον «ωμό εγωισμό» καταστρέφει το υποκείμενο της εξουσίας του.

Αυτό δεν είναι επιτυχία. Είναι σπατάλη. Είναι ανοησία…

Η σύνδεση αυτή πράγματι γίνεται ο μόνος τρόπος που η σχέση μπορεί να υπάρξει γιατί απλά Ο/Η Κυρίαρχος Επιβάλλει τη δομή για τον εγωισμό Του και γιατί η σταθερή, αμετάβλητη επιβολή αυτής της δομής … που ρυθμίζει τα πάντα… είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο η σχέση λειτουργεί

Η πραγματική εξουσία δεν επιθυμεί το χάος ή την αστοχία. Επιθυμεί τη Δομή, την Τάξη και τη Συνέπεια.

@rea.. Η ερώτησή σας προωθεί τη συζήτηση από το πεδίο της παρόρμησης στο πεδίο της λειτουργίας. Και στο πεδίο της λειτουργίας, η ανθρώπινη σύνδεση είναι το μοναδικό εχέγγυο για την επιτυχία του εγωισμού του Κυρίαρχου.

Με εκτίμηση

Iagos

... by Iagos posted 17 July 2025 at 08:52

 

Αγαπητέ Iagos,

Κάνοντας απλά την επισήμανση ότι ουδέποτε μίλησα για συνδιαχείριση ή συναπόφαση, το αντίθετο προφανώς, να πω ότι μάλλον αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά την έννοια της Ηγεσίας (μια και κάνετε λόγο για αρχές Διοίκησης). Κατά την γνώμη μου η Ηγεσία απαιτεί σίγουρα και διαίσθηση εκτός από σχεδιασμό και μετρήσιμους στόχους. Αν αυτό φέρει αποτυχία, το ίδιο μπορεί να συμβεί, όπως ξέρουμε, και με τις μετρήσεις, το να επαφίεσαι αποκλειστικά σ' αυτές μού φαντάζει, όπως και σε σας η διαίσθηση, μάλλον τρομαχτικό. Η σύνδεση Κ και υ, που επικαλείστε και ο ίδιος ως ανθρώπινη σύνδεση, σημαίνει ακριβώς το ψυχικό/συναισθηματικό πεδίο στο οποίο πρέπει διαρκώς να βαδίζουμε. Αλλιώς υπάρχει πάντα ο "κίνδυνος" να ξαναγυρίσουμε στο σκάσε και κολύμπα. Δεν αμφισβητώ την υλική αποτύπωση των συναισθημάτων, για να μην παρεξηγούμαστε.

Από κει και πέρα, αν και καθόλου δεν θεωρώ απαραίτητη την αγάπη σε μια σχέση Κυριαρχίας, θα συμφωνήσω μαζί σας ότι δεν είναι woke ατζέντα στο M/s το να διερευνούμε το πώς μπορεί να λειτουργήσει εντός του. Αν ο εγωισμός ήταν ασύμβατος με την αγάπη, τότε μάλλον αυτή δεν θα υπήρχε στον κόσμο (θα ξεμέναμε μόνο με την χριστιανική). Δεν θα 'χε καν γραφτεί το την σκότωσα γιατί την αγαπούσα για να κάνουμε και λίγο μαύρο χιούμορ. Εγωισμός και αγάπη συνυπάρχουν και συγκρούονται στον vanilla κόσμο, και είναι μια από τις ευλογίες του M/s που στον δικό του κόσμο όχι μόνο ο Εγωισμός του Κ μπορεί να απελευθερώνεται και να εξαπολύεται, αλλά και μπορεί ακόμα και να ταυτίζεται με την αγάπη Του.
Και όχι, δεν υπάρχει ένας και μοναδικός τρόπος της αγάπης. Αγαπάμε συχνά και αυτούς που δεν θέλουν ή δεν τους νοιάζει να αγαπηθούν από μας, αλίμονο αν ο ορισμός ή η ύπαρξη της αγάπης εξαρτώταν αποκλειστικά από το αντικείμενό της