Υπάρχει ορισμός?

Καλησπέρα σε όλους και όλες

Σε ένα τμήμα της απάντησης μου σε άλλο θέμα, γράφω

... Από εκεί και πέρα, ΟΧΙ η τιμωρία δεν πρέπει να υπάρχει ως κάτι που δίδεται ή πραγματοποιείται απρόκλητα άδικα, αναίτια, παράλογα ή κακόβουλα (αν και σηκώνει μεγάλη συζήτηση τι είναι απρόκλητο, τι άδικο, τι αναίτιο, τι παράλογο και τι κακόβουλο μέσα σε μια bdsm σχέση)

και θέλω να σταθώ (και να θέσω προς συζήτηση) στην πρόταση που υπογράμμισα

Τι θεωρείται ή τι μπορεί να θεωρηθεί (ή ακόμα και αν μπορεί να θεωρηθεί) άραγε από τον-την υποτακτικό ως λανθασμένο, απρόκλητο, άδικο, αναίτιο, παράλογο ή και κακόβουλο όταν ασκείται, επάνω του-της η μέσα του-της η οποιαδήποτε τιμωρία?

Προσωπικά θεωρώ πως δεν υπάρχουν ημίμετρα στην υποταγή. Δεν νοείται ολίγον ή κάτι περισσότερο υποταγή. Εάν ο-η υπό θέλει να τη ζήσει, να τη γευτεί, να την οσμιστεί, να τη δει, να τη βιώσει, να την αισθανθεί (ή ότι άλλο) πραγματικά και ουσιαστικά, πρέπει να γνωρίζει πως σε αυτόν που τον-την κατέκτησε και τον ακολουθεί στο ταξίδι, η έννοια υποταγή δεν χωράει παρερμηνείες και παρανοήσεις.

Η υποταγή ή είναι πλήρης, απόλυτη και ολοκληρωτική ή δυο λαλούν και τρεις χορεύουν.

Φρονώ λοιπόν, πως για όσους-ες ασπάζονται την πρώτη εκδοχή, δεν χωράει ερώτηση ή κρίση περί δίκαιας ή άδικης, λογικής ή παράλογης, προκαλούμενης ή απρόκλητης κλπ τιμωρίας.
Οι λέξεις ευπείθεια, πειθαρχικότητα, συμμόρφωση, υπακοή... και οι έννοιες τους είναι και πρέπει να είναι ταυτόσημες με την υποταγή, στην τιμωρία ή και σε οτιδήποτε άλλο λαμβάνουν από τον κύριο τους.

Για κάποιον-α μπορεί να θεωρηθεί αναίτιο και παράλογο ένα χαστούκι σε ένα διαφορετικό κοίταγμα και για κάποιον-α είναι το ακριβώς ζητούμενο εκείνη τη στιγμή.

Ας μη σταθούμε σε περιπτώσεις αυτών των υπό, που έχουν μυαλό μπετό και θεωρούν, ως το απόλυτο δίκαιο και δικαιολογημένο, την οποιαδήποτε μαλακία του κάθε κομπλεξάρα που βρήκε πρόσφορο σανό για να δηλώσει "κυρίαρχος", αλλά σε άτομα με υποτακτική φύση και διάθεση γενικότερα ή ειδικά στον έναν που διαθέτουν διαύγεια σκέψης, σώφρον κρίση και λογική εκτίμηση των καταστάσεων και των περιπτώσεων που διάγουν ανά πάσα στιγμή.

Πως θα χαρακτηριστεί, η οποιαδήποτε κίνηση, φράση, προσταγή ενός κυρίαρχου ως έτσι ή αλλιώς από τον-την υποτακτικό-η του?

Γνώμες? Απόψεις? Εμπειρίες?

 

Πολύ ωραίο νήμα Seduction. Γράφω δύο σχόλια αναφορικά με ένα μέρος της ανάλυσης που παραθέτεις:

Έχω ανοίξει νήμα σχετικά με το πώς διαφοροποιώ την υπακοή από την πειθαρχία, και εδώ θα τις διακρίνω εν τάχει: Μπορεί ως προς το τελικό αποτέλεσμα να ομοιάζουν (το υ σε κάθε περίπτωση αποδέχεται την απόφαση του Κ) πλην όμως η διαδικασίες μέσα από την οποία το υ οδηγείται στο τελικό αποτέλεσμα διαφέρουν κατά πολύ. Ο υπάκουος υπακούει επειδή η υπακοή είναι ο αυτοσκοπός του (ή επειδή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς) και ο πειθαρχημένος πειθαρχεί επειδή είναι πεπεισμένος αναφορικά με την ορθότητα των αρχών που ο επιβάλλων την πειθαρχεία πρεσβεύει. Εγώ σε αυτό το νήμα μιλώ μόνο για τη δεύτερη περίπτωση.

Υπογράμμισα δύο λέξεις και γράφω τα σχόλιά μου επ' αυτών παρακάτω:

Περί κρίσης:
Θεωρώ πως το υ είναι αδύνατο να μην περάσει αντανακλαστικά από το στάδιο της ανάλυσης/αξιολόγησης μίας εντολής του Κ και σήμανσής της τελικά ως ορθή/εσφαλμένη. Η αίσθηση περί δίκαιου και η άποψη περί ορθότητας των μεθόδων επιβολής του δίκαιου εδραιώνεται σε μικρές ηλικίες. Ο Κ βρίσκει τους αλγόριθμους έτοιμους και σε πρώτη φάση με αυτούς σαρώνεται η τακτική του, και μέσα από αυτούς αξιολογείται. Η εν λόγω διαδικασία θεωρώ πως όχι μόνο δεν λειτουργεί ως τροχοπέδη στην ανάπτυξη της σχέσης αλλά μάλλον την προάγει. Πολλές αξιολογήσεις εντολών ως ορθές, θα πρέπει να δίνουν στο υ την αίσθηση ότι ο Κ διέπεται από μία συμβατή (προς την αντίστοιχη του υ) λογική. Και συν τω χρόνω εμφιλοχωρεί ο παράγων εμπιστοσύνη, απορρέων ασφαλώς εκ στατιστικής παρατήρησης και όχι από πηγαία επιθυμία για παράδοση ελέγχου.

Περί ερώτησης:
Η τιμωρία δεν είναι έκφραση σαδισμού. (Ούτε καν η εκδίκηση δεν είναι.) Αποσκοπεί σε σοφρωνισμό, συνεπώς θα πρέπει οι λόγοι για τους οποίους επιβάλλεται να καθίστανται απολύτως σαφείς, και η τιμωρία να θεωρηθεί (και από το υ) εύστοχη. Θεωρώ τη φράση που χρησιμοποιείται συχνά "δίκαιη τιμωρία" λανθασμένη. Γιατί στηρίζεται στη φιλοσοφία πως το υ έσφαλε εσκεμμένα ευνοώντας τον εαυτό του κατά χ μονάδες, συνεπώς πρέπει να τιμωρηθεί με τρόπο ώστε να δυσανασχετήσει χ μονάδες. Η τιμωρία κατά την άποψή μου πρέπει να είναι εύστοχη, να είναι τόσο μεγάλη όσο χρειάζεται το υ ώστε να μην επαναλάβει το συγκεκριμένο σφάλμα. Συνεπώς ένα υ που πίπτει σε ατόπημα και το μετανιώνει, δεν χρειάζεται να τιμωρηθεί. Μόνο του έχει ενεργοποιήσει μηχανισμούς αυτοτιμωρίας (ενοχικότητα π.χ.) και η έξωθεν επιβεβλημένη τιμωρία θεωρώ πως όχι μόνο δεν επιτυγχάνει σοφρωνισμό (είναι εντελώς περιττή) αλλά υπάρχει το ενδεχόμενο να λειτουργήσει ως σεισάχθεια δίνοντας αντίθετα αποτελέσματα από αυτά στα οποία αποσκοπεί. Λέω συχνά πως τα περισσότερα υ έχουν την εξαιρετική τύχη να περνούν από το purgatorio εν ζωή, και αυτό συμβαίνει επειδή οι περισσότεροι υ δυσκολεύονται να διαχωρίσουν την εκτόνωση του σαδισμού από την επιβολή του δίκαιου.

Κατά την άποψή μου, προτιμότερο είναι πριν το σφάλμα (αν μιλάμε για επαναλαμβανόμενο σφάλμα) το υ να συμφωνήσει σε επικείμενη τιμωρία του. Αν αφήσει ο Κ το υ να αποφασίσει την τιμωρία του πριν το σφάλμα, το πιθανότερο είναι ότι εκείνο θα επιλέξει μία τιμωρία πολύ αυστηρότερη από εκείνη που θα επέβαλε ο ίδιος. Αυτό συμβαίνει πρώτον επειδή και το υ αντιλαμβάνεται την τιμωρία ως μέσο εξαγνισμού του και δεύτερον επειδή δεν θεωρεί την τιμωρία επικείμενη αλλά ενδεχόμενη. Νομίζω ότι αν ο Κ ζητά ένα πειθαρχημένο υ, στα πρώτα στάδια της σχέσης θα πρέπει να δουλέψει πολύ σκληρά μαζί του έτσι ώστε να γίνει αντιληπτό πως η τιμωρία έχει χαρακτήρα λειτουργικό (διορθώνει σφάλματα) και όχι ηθικό (δεν ικανοποιεί το Κ), έτσι ώστε αργότερα να μην χρειάζεται καν να επιβάλλει ο ίδιος τις τιμωρίες αλλά να τις αποφασίζει το υ για τον εαυτό του, στα πλαίσια μίας γενικότερης συμπεριφοράς προσανατολισμένης στο πώς θα μπορέσει να υπηρετήσει ικανοποιητικότερα τον Κ, παίρνοντας πρωτοβουλίες.

 

Αν μιλάμε για υποταγή, δηλαδή για το αποτέλεσμα της Κυριαρχίας πάνω σε ένα σκεπτόμενο ον, γιατί θα πρέπει το "υ" να είναι πεπεισμένο αναφορικά με την ορθότητα των αρχών του Κ; Δεν αρκεί που είναι πεπεισμένο περί της φύσει (στο σύνολό της) ανώτερης θέσης του Κ; Δηλαδή, η βούλησή μου και η κρίση μου και οι αρχές μου αναστέλλονται διότι υπερτερούν αυτές του Κ. Θα κάνω αυτό που θέλει ο Κ μου, αυτό που εγώ δεν θέλω να κάνω, και μάλιστα θα θέλω αυτό που δεν θέλω επειδή το θέλει εκείνος και δεν θα κρίνω μεμονωμένα αυτό που προστάζει η βούλησή του γιατί έκρινα μία φορά, όταν απάντησα ναι στην αρχή της σχέσης. Ακόμα και αν αντιτίθεται στις αρχές μου. Θα αλλάξω τις αρχές μου. Αυτό δεν είναι υποταγή; Αν θέλω να κάνω αυτό που με προστάζει επειδή συμφωνώ, σε τί με κυριαρχεί; Πού είναι η κυριαρχική του δράση, αφού εν τέλει εγώ κάνω αυτό που θα έκανα έτσι κι αλλιώς;

Και αυτές που το "υ" θεωρεί εσφαλμένες; Του δίνουν την αίσθηση ότι ο Κ του τρελάθηκε; Ή ότι είναι δικαίωμα του Κ να απαιτήσει ακόμη και αυτό που το "υ", στο πλαίσιο των δυνατοτήτων του, θεωρεί εσφαλμένο; Νομίζω πως η παρακάτω φράση σου μας δίνει την απάντηση:

Συν τω χρόνω. Αν το "υ" αφεθεί και εμπιστευθεί σε κάποιο σημείο της πορείας της σχέσης, θα παραδίδει τον έλεγχο ακόμη και όταν δεν το επιθυμεί ή δεν διαφαίνεται η λογική ορθότητα της εντολής. Ακόμα.

Είναι θεμιτό να δίδεται αυτός ο έλεγχος στο "υ"; Έχει την κρίση για να αποφασίσει ορθά; Ή έστω λογικά;

Self-service σκλαβιά δηλαδή; Κι εγώ αγόρασα έναν αυτο-καθαριζόμενο φούρνο αλλά ήταν απάτη. Έπρεπε να βάλω το χεράκι μου τελικά. 

Ποτέ δεν μου επετράπη να αποφασίσω μόνη μου την τιμωρία μου. Προσπάθησα με ένα σωρό τερτίπια αλλά τίποτα. Και φυσικά έχεις δίκιο DRS, η δικιά μου θα ήταν πολύ σκληρότερη. 

Είναι θεμιτό να παίρνει το "υ" πρωτοβουλίες; Ακόμη και αν γνωρίζει τι είναι επιιθυμητό από τον Κ, δεν θα έπρεπε να ζητήσει την έγκριση για την λήψη πρωτοβουλιών στο συγκεκριμένο πεδίο και τον ορισμό του αποδεκτού γενικού πλαισίου όπου του επιτρέπεται να λειτουργήσει αυτόνομα;

 

Ποια η "ανώτερη θέση" του Κ; Αν μιλάς για την ανώτερη θέση του στην ιεραρχία μίας M/s δομής, ασφαλώς και μόνο αυτή αρκεί ώστε το υ να υπακούει. Ποιος όμως του παραχωρεί αυτή τη θέση αν όχι το υ (Ασφαλώς δεν αποδέχομαι τα περί "αρπαγής εξουσίας" και τα συναφή ρομαντικά); Και γιατί επιλέγει να του παραχωρήσει αυτή τη θέση αν δεν είναι πεπεισμένο ότι πρόκειται για άνθρωπο τον οποίο μπορεί να εμπιστευτεί;

Πώς κρίνεται ότι υπερτερούν D μου; Αυτή η "υπεροχή" δεν συνιστά αποτέλεσμα της δικής σου αξιολόγησης;;

Δεν έχω καταλάβει την ερώτηση αυτή.

Εντολές που αξιολογούνται επανειλημμένα από το υ εσφαλμένες/παράλογες/επικίνδυνες θα πρέπει να το οδηγούν στο συμπέρασμα πως η σχέση πρέπει να λήξει σύντομα.

Αν κρίνω από τους προηγούμενους συντρόφους μου, απερίστροφα ναι.

Εδώ δεν γίνεται λόγος για λήψη πρωτοβουλιών αλλά για περίπτωση όπου το υ διδάσκεται να ακολουθεί μία διαδικασία μόνο του. Εντολές εκτελεί σε κάθε περίπτωση.

Βλέπεις τη σκλαβιά ως ταξίδι ή ως προορισμό D;

 

Ήμουν σαφής. Μίλησα για ΦΥΣΕΙ ανωτερότητα. Δεν είναι απαραίτητο ένας Κ να διαβάζει ποίηση, να παίζει πιάνο και να μιλάει 4 γλώσσες για να τον θεωρώ ανώτερό μου. Τον θεωρώ ανώτερό μου στην ικανότητα να διαχειριστεί αυτό που εγώ δεν μπορώ: την ζωή μου. (Τώρα αν πω "δεν μπορούσα" θα πέσει κεραυνός να με κάψει άραγε; ) Πάντως εμπιστεύομαι την κρίση του περισσότερο από την δική μου. Αλλά εμπιστεύομαι αυτόν που ΕΙΝΑΙ όντως ικανός να λειτουργήσει ως Κ, συγκεκριμένα με μένα. Και μιλάω πάντα για την διαχείριση της ζωής μου στο σύνολό της, όχι απλά για το "σκλάβα χύσε τώρα". Γι αυτό θα αρκούσε και ένας Κ θέσει ανώτερος.

Ναι, το ίδιο λέμε. Απλά θεωρώ ότι δεν είναι απαραίτητο να κρίνω ότι όλες οι αξίες και αρχές του Κ υπερτερούν των δικών μου. Ίσως και να θεωρώ ότι έχω καλύτερη κρίση σε μερικά θέματα. Ίσως να μην μου αρέσουν κάποιες από τις αρχές του. Όμως επειδή έκρινα ότι ο άνθρωπος αυτός είναι πιο ικανός από μένα να διαχειριστεί τις επιλογές μου για την ζωή μου υποτάσσομαι στο σύνολο των αρχών του, επιλογών του και της βούλησής του. Γι αυτό χρησιμοποίησα την λέξη "αναστέλλονται" για την βούληση, την κρίση και τις αρχές του "υ". Σε μία τέτοια σχέση δεν μπορεί το "υ" να ξεδιαλέξει τι το βολεύει και τι όχι και να συμμορφώνεται μόνο σε αυτά τα οποία ασπάζεται το ίδιο. Συμμορφώνεται στο σύνολο των εντολών και επιθυμιών του Κ, ίσως συν τω χρόνω να ασπάζεται και όλες τις αξίες και αρχές του Κ, φαντάζομαι πως ναι, είμαι μικρό ακόμα, δεν ξέρω. 

Είναι ρητορική ερώτηση. Η απάντηση είναι ότι δεν κυριαρχείς σε κάποιον πηγαίνοντας με τα νερά του. Αν ο Κ μου θέλει να γίνω χορτοφάγος θα γίνω χορτοφάγος. Αν είμαι ήδη χορτοφάγος και με διατάξει να γίνω χορτοφάγος θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι. Εν ολίγοις, ο Κ έχει τις επιθυμίες του. Δεν τον ενδιαφέρουν οι δικές μου προτιμήσεις (οι επί μέρους εννοώ, προφανώς με επέλεξε επειδή σε κάποιο επίπεδο είμαστε ταιριαστοί). Έχει τον τρόπο να με κάνει να συμμορφωθώ με τις επιθυμίες του. Όταν οι επιθυμίες μας συμπίπτουν δεν υπάρχει πρόβλημα. Όταν δεν συμπίπτουν πάλι δεν υπάρχει πρόβλημα γιατί το χειρίζεται με τέτοιο τρόπο (Κυριαρχική δράση, δεν αναφέρομαι σε κλωτσιές και μπουνιές σαφώς, ούτε σε συναισθηματικούς εκβιασμούς, tres banal) ώστε το τέλος οι επιθυμίες μας θα συμπίπτουν. Νομίζω πως αρχικά οι πράξεις του "υ" συμπίπτουν με τις επιθυμίες του Κ και στο τέλος επέρχεται και η εσωτερική αλλαγή ώστε συμπίπτει και η επιθυμία. I can testify to that, on some level.

Δεν μιλώ προφανώς για παράλογες και επικίνδυνες εντολές. Ένα λογικό "υ" συνήθως επιλέγει έναν λογικό Κ. Η εντολή όμως που σήμερα κρίνω εσφαλμένη και παρόλα αυτά υπακούω, ίσως αύριο αποδειχθεί ότι δεν ήταν εσφαλμένη. Και επειδή είμαι πνεύμα αντιλογίας, συχνά αντιδρώ σε εντολές και έχω τις ενστάσεις μου. Πάντα όμως υπακούω στο τέλος. Έως τώρα, αποδείχτηκε ότι τα σφάλματα κρίσης ήταν πάντα δικά μου. Το ότι υπακούω στις εντολές με φέρνει τελικά στην θέση να αντιλαμβάνομαι καταστάσεις και για την ίδια τη σχέση και για τη ζωή και για τις σχέσεις μου με τρίτους με έναν πολύ καλύτερο και πιο λειτουργικό τρόπο. Δεν μετάνιωσα ούτε για μία εντολή στην οποία υπάκουσα και που αρχικά θεωρούσα εσφαλμένη γιατί στην πορεία αποδείχτηκε ότι εγώ δεν έβλεπα καλά τα πράγματα, εθελοτυφλούσα, ήμουν αγκυλωμένη σε καταστάσεις κλπ. Ο Κυρίαρχος έχει καλύτερη κρίση από μένα σε αυτά τα πράγματα προφανώς και άρα καλά κάνω και υπακούω ακόμη και όταν δεν συμφωνώ.

DRS, οι σύντροφοί σου ήταν άντρες. Έχει διαφορά. Οι άντρες είναι λογικά και πρακτικά πλάσματα. Φαντάσου μία γυναίκα σκλάβα που διακατέχεται από ενοχές να έχει την δυνατότητα να αποφασίσει η ίδια την τιμωρία της. Scary.

Κατανοητό.

Και τα δύο. Ο δρόμος προς την σκλαβιά είναι ταξίδι. Η εκπαίδευση εννοώ. Η τελική κατάσταση της σκλαβιάς όμως είναι ο προορισμός μου. Γι αυτό λέω συχνά στον Κύριο, "please, take me home."

 

Αν έχει μετανιώσει και αισθάνεται ενοχικά, και αν αναγνωρίζει την τιμωρία ως μέσο σοφρωνισμού και όχι ως ευκαιρία αυτεκδίκησης ή πρόκλησης ευχαρίστησης του κ (ενδεχομένως να πιστεύει πως αυτά τα δύο είναι ένα και το αυτό), τότε πιθανότατα θα προτείνει είτε μία μικρή τιμωρία, είτε να μην τιμωρηθεί καθόλου. Αυτό είναι το λογικότερο.

Αν αντιμετωπίζει δε, τη σκλαβιά ως προορισμό και όχι ως ταξίδι, τότε θα έχει αποσαφηνίσει εντός της πως το σημαντικό για εμένα είναι το τελικό αποτέλεσμα, και ο τρόπος από ένα σημείο και έπειτα είναι δική της υπόθεση. Δεν με ευχαριστεί να διατάζω τιμωρίες. Με ευχαριστεί να μην γίνονται λάθη.

Μιλώ ασφαλώς για περιπτώσεις όπου η επιβολή της τιμωρίας δεν εντάσσεται σε παιχνίδι.

 

Μιλάς πάντα για προχωρημένα "υ". Όμως, μιλώντας εκ προσωπικής πείρας, δεν λειτουργεί έτσι. Άλλο σου λέει η λογική σου και άλλο επιθυμείς. Γι αυτό το "υ" δεν μπορεί να είναι Κ. Και το Κ δεν μπορεί ποτέ να γίνει "υ". Νομίζω πως είναι τελικά θέμα διαχείρισης συναισθήματος, εννοώ τις δυνατότητες διαχείρισης αυτού.

 

Αν ο υποτακτικός δεν ήταν ποτέ κυρίαρχος του εαυτού του, δεν είχε ποτέ τον έλεγχο του εαυτού του, ποιον ακριβώς έλεγχο παραδίδει στον κυρίαρχο; Πόσο λυπηρός είναι ο υποτακτικός που αναζητά κυρία για να παραδώσει μόνο την ευθύνη, καθώς τα ηνία του εαυτού του ούτε ο ίδιος δεν τα κράτησε ποτέ;

Αν ο κυρίαρχος δεν μπορεί να εκτελέσει εν δυνάμει τις εντολές που θέτει, πώς τις θεωρεί ορθές και πώς θεωρεί τις εκτελέσεις τους εφικτές; Πόσο φαιδρή είναι η κυρία που απαιτεί από το σκλάβο της να πάψει να διαπληκτίζεται με τους συνομιλητές του, όταν η ίδια δεν μπορεί να προστατεύσει τον εαυτό της από επανειλημμένη διαπόμπευση ένεκα της αδυναμίας της να σιωπαίνει όταν πρέπει;

Το κ και το υ για να στήσουν μία ώριμη M/s σχέση πρέπει να είναι αμφότερα δύο συγκροτημένοι άνθρωποι.

Πέραν, ασφαλώς έχεις δίκιο όταν λες ότι αναφέρομαι σε ώριμες M/s σχέσεις. Θα συμπλήρωνα: στις οποίες, τόσο ο κυρίαρχος, όσο και ο υποτακτικός, αντιλαμβάνονται τη σκλαβιά και την κυριαρχία σαν status, και όχι σαν μεταβάσεις από ένα status σε ένα άλλο.

 

Συμφωνώ, όπως ξέρεις εδώ και καιρό. Όμως, όταν λέω ότι το υ δεν μπορεί να γίνει Κ εννοώ ότι δεν μπορεί να γίνει Κ μέσα στη συγκεκριμένη σχέση. Δεν μπορεί το υ να έχει τον έλεγχο της σχέσης, ακόμη και αν το ήθελε. Ενδέχεται το υ να μπορεί να λειτουργήσει ως Κ έναντι κάποιου άλλου ατόμου που είναι υ ή να μπορεί να λειτουργήσει κυριαρχικά στις υπόλοιπες σχέσεις του και στο περιβάλλον του γενικότερα. Και συμφωνώ ότι έχει την δυνατότητα να διαχειριστεί την ζωή του αλλά δεν έχει την δυνατότητα να "καπακώσει" τον Κ, ακόμη και αν το ήθελε. Αυτό εννοώ όταν λέω ότι ο Κυρίαρχος είναι φύσει ανώτερος, ως προς το υ.

Το αντίστοιχο δεν μπορεί να ισχύσει για τον Κ. Ο Κ είναι κυριαρχικός παντού. Είναι έξω από το πλαίσιο δυνατοτήτων του, εκτός αν το κάνει για "παιχνίδι".

Όταν μιλάς για status σκλαβιάς και κυριαρχίας προφανώς αναφέρεσαι σε μία συγκεκριμένη σχέση Κ και υ που έχει φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο, κάτι το οποίο σίγουρα δεν μπορεί να γίνει από την μία μέρα στην άλλη. Δεν γνωρίζω κατά πόσο ένα υ το οποίο έχει φτάσει στην επιθυμητή κατάσταση υποταγής έχει την δυνατότητα να διαχειρίζεται μόνο του το λάθος και την τιμωρία, δεν ξέρω καν αν θα υπάρχει η πιθανότητα λάθους ως προς τον Κ. Φαντάζομαι πως τα λάθη δεν παύουν να συμβαίνουν. Επειδή δεν έχω φτάσει ακόμη στο status αυτό, δεν μπορώ να γνωρίζω. Επίσης δεν μπορώ να γνωρίζω αν ο δικός μου Κ θα ήθελε να εκχωρήσει τον έλεγχο των λαθών μου σε μένα τότε. Αυτή τη στιγμή σίγουρα δεν το κάνει. Γιατί κρίνει - και πολύ σωστά πιστεύω - ότι δεν μπορώ να τα διαχειριστώ.

Δεν ξέρω αν έχουμε ξεφύγει από την αρχική ερώτηση του νήματος. Ελπίζω πως όχι.

 

Απάντηση: Υπάρχει ορισμός?

απο ολα τα βαθυστοχαστα που διαβασα, κραταω "τo υ" της Syrah, την ουδετερη δηλ.αναφορα στα υποτακτικα άτομα..

 

το κ γιατι δε το κρατησες? κι αυτο το ιδιο αρθρο εχει μπροστα του  

 

Απάντηση: Υπάρχει ορισμός?

Περιμένω, εκτός από τις ενδιαφέρουσες απόψεις σου, να αναγνώσω τις τοποθετήσεις σου και στις ερωτήσεις του νήματος Syrah

Δώρα, αρκετά ουσιαστικός ο διάλογος σας, αλλά έχετε ξεφύγει απο την αρχική ερώτηση

Συμφωνώ σε αρκετά που γράφτηκαν και από τις δύο κυρίες αλλά θα σταθώ σε αυτά

Syrah: "Δεν με ευχαριστεί να διατάζω τιμωρίες. Με ευχαριστεί να μην γίνονται λάθη"

Dora_Salonica: ..."Το αντίστοιχο δεν μπορεί να ισχύσει για τον Κ. Ο Κ είναι κυριαρχικός παντού."