Υπαναχώρηση...

Τίποτε εκτός από την γνώση αυτού που είναι.
Πόσο εύκολα μπορεί να υπαναχωρήσει ένα υποτακτικό άτομο, και να επιστρέψει σε βανίλα κατάσταση;

Είναι εφικτό;
Και αν ναι, πόσο καταπιεσμένο θα νιώθει το άτομο αυτό;

 

Τι κάνουμε τώρα; Παίζουμε το παιχνίδι «όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια;»
Απαξιώνουμε κάθε άνθρωπο που σε μια στιγμή της ζωής του νόμισε ή και πίστεψε πως ανήκει κάπου και δεν του δίνουμε το δικαίωμα της υπαναχώρησης;
Δεν είναι θρησκεία το bdsm.

Αυτό το «Και αν ναι, πόσο καταπιεσμένο θα νιώθει το άτομο αυτό;» μου θυμίζει κάτι καλόγερους στο άγιο όρος που τα είχαν με τους αιρετικούς.

Και βέβαια είναι εφικτή η υπαναχώρηση. Και όταν γίνει την κατάλληλη στιγμή, όχι μόνον δεν είναι καταπίεση αλλά είναι απελευθέρωση.

 

Απάντηση: Re: Υπαναχώρηση...

Ακόμη και τις θρησκείες τις εγκαταλείπουμε...

 

Ακομα και αν πιστεψε πως ανηκει καπου οταν αυτο το Καπου τον διωχνει δεν μπορει να κανει αλλιως απο το να υπαναχωρησει νομιζω, το αν θα υπαρξει ευτυχισμενο παλι....δεν ξερω το ψαχνω θα σας πω μολις το ανακαλυψω

 

Ο Ted BUDDY είχε περιόδους "emotional cooling off " και ήταν γοητευτικός πίσω από την μάσκα της σωφροσύνης αλλά μετά την πρώτη του φορά ο ορισμός ήταν περιορισμός.
Ορθολογικοποιούμε τα πάντα χρησιμοποιώντας σοφά και επιδέξια τους μηχανισμούς άμυνας.
Αλλά σκάμε χαμόγελο στις αυστηρές παράλογες διαταγές και τρέχουμε ενώ το βλέμμα μας είναι καρφωμένο στο μικρό δάχτυλο του αριστερού ποδιού της λαχταρώντας την προσβολή σαν κατσαρίδες τα σκατά.

 

Κάνεις λόγο για ανθρώπους υποτακτικής ψυχολογίας ή για σκλάβους;

 

Μα δεν διαφωνώ Μάστερ JP. Αναφέρομαι όχι στο γεγονός αυτό καθ΄αυτό της υπαναχώρησης αλλά στην απαξίωση αυτού του γεγονότος. Ή τουλάχιστον στο πως ήχησε στα αυτιά μου η φράση «Και αν ναι, πόσο καταπιεσμένο θα νιώθει το άτομο αυτό;».
Ή αλλιώς για την «λύπη» που νοιώθει ο κυρίαρχος στην επιθυμία αυτή.

Και αν έκρινα εξ ιδίων τα αλλότρια η μόνη περίπτωση να νιώσω ως παραπάνω είναι η στιγμή που η υπαναχώρηση ή η επιθυμίας αυτή γίνεται «τρεχάτε ποδαράκια μου» ή αλλιώς «το βάζω στα πόδια». Σκληρό bdsm δεν θες. Κάνω κι απ΄αυτό...πότε πότε.

 

Πότε πότε χεχεχε. Πάντως δεν το ασκώ το σπόρ για χρόνια. Το παρακολουθώ απλά.

Όπως και να χει η φράση του Γκανταλφ ήχησε στα αυτιά μας με διαφορετικό τρόπο. Δεν θα προχωρήσω λοιπόν παρακάτω μέχρι ο θεματοθέτης να μας μεταφέρει τον δικό του τρόπο.

Ευχαριστώ πάντως που με το «Η προσωπική μου εμπειρία μου λέει πως η υποταγή δεν έχει "On/Off" switch....» με απενοχοποίησες . Εμ δεν είμαι ο μόνος σε αυτόν τον πλανήτη που κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια.

 

Απάντηση: Υπαναχώρηση...

Η φράση, χρησιμοποιήθηκε ως εξής:

Ένας άνθρωπος, που έχει αποδεχθεί την υποταγή του και θεωρεί πως αυτό είναι, εάν αποφασίσει ή αναγκαστεί για κάποιο λόγο να την απαρνηθεί και να υπαναχωρήσει, θα νιώθει δυστυχισμένος. Το κενό που θα υπάρχει μέσα του, θα είναι τόσο μεγάλο, που σίγουρα δεν θα μπορεί να νιώσει «γεμάτος».

Τώρα, οι άνθρωποι του στυλ, ας δοκιμάσουμε κι αυτό κι αν μας αρέσει βλέπουμε, ναι, μπορεί μετά από ένα αποτυχημένο season να υπαναχωρήσουν. Αλλά, δεν νομίζω πως οι πρώτοι έχουν κάποια σχέση με τους δεύτερους, και οι δεύτεροι με τον χώρο του Bdsm.

@Syrah : Ναι, και στους δύο αναφέρομαι