Υποταγή , Κυριαρχία…

Έχει βρεθεί ποτέ κανείς σε τεράστια παραλία γυμνός και μόνος ;

Η θάλασσα να χάνεται στην τέρμα του ορίζοντα στους μεγάλους καταρράχτες. Να γονατίζει από την απεραντοσύνη του μεγέθους και την στιγμή που φτάνει κοντά στην δική του μεγάλη έκρηξη , να ξεπροβάλλει ο ήλιος .

Τεράστιος , γεμάτος φωτιά , ένα ίχνος της ανάσας του να μπορεί να εξαφανίσει όχι μόνο εσένα , όχι μόνο την παραλία που στέκεσαι , αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη.

Δύο δρόμοι ανοίγουν εκείνη την στιγμή.

Και οι δύο δίχως τέλος. Ο καθένας προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ένας άνθρωπος μπορεί να τους επιλέξει και να βαδίσει πάνω τους. Σε κάθε βήμα του θα αλλάζει , αλλά από ένα σημείο και μετά δεν θα μπορεί να προχωρήσει. Όχι πια σαν άνθρωπος και από ένα σημείο και μετά ούτε καν σαν ζώο…

Δύο δρόμοι λοιπόν…

Ένας που απαιτεί την μεγέθυνση των μεγεθών γύρω του και ένας την σμίκρυνση τους. Στον ένα τα πάντα αποκτούν ένταση , πυκνότητα και μεγαλύτερη έκταση (μέγεθος θα το ονομάζω από εδώ και πέρα) , μέχρι ο άνθρωπος να αρχίσει να νιώθει μικρός μέσα τους , κουκίδα , μία μικρή τελεία , χαμένος σε ένα από τα pixel , της εικόνας. Το κίνητρο ; Η ασφάλεια.

Ο άλλος προς την αντίθετη πορεία , την σμίκρυνση του μεγέθους του περιβάλλοντος. Αναλύει , τεμαχίζει , υποβαθμίζει , προσπαθεί να δει τα πράγματα από θέση υψηλότερη. Το κίνητρο ; Πάλι η ασφάλεια.

Λίγα λόγια για τον κόσμο που μας περιβάλλει και τον περιβάλλουμε. Όλοι σχεδόν γνωρίζετε τις ρώσικες κούκλες. Αυτές που η μία βρίσκεται μέσα στην άλλη. Κάθε μία είναι ίδια με τις άλλες , σε μεγαλύτερο ή μικρότερο μέγεθος. Έτσι λοιπόν είναι και ο κόσμος μας.

Βρισκόμαστε σε έναν πλανήτη σ’ ένα ηλιακό σύστημα , ένα από τα δισεκατομμύρια άλλα , μέσα στο γαλαξία μας. Δισεκατομμύρια γαλαξίες μέσα στο σύμπαν. Έως εκεί μπορούμε να αντιληφθούμε. Πως θα σας φαινόταν όμως , το δικό μας σύμπαν να πλέει σα μία κουκίδα Κ διάστασης , μία από τις τρισεκατομμύρια άλλες που πλέουν και αυτές σε ένα υπερσύμπαν Κ+1 διάστασης κ.ο.κ. Τα ίδια ισχύουν και προς τα κάτω. Αποτελούμαστε από μόρια , αυτά από άτομα , με την σειρά τους ηλεκτρόνια , πρωτόνια κ.ο.κ , σαν κούκλες η μία μέσα στην άλλη.

Για κάθε υλικό σημείο μέσα σε αυτό το σύστημα , υπάρχει μία κρίσιμη στιγμή , που πρέπει να ακολουθήσει ένα δρόμο. Τον δρόμο της προσχώρησης προς μία μεγαλύτερη οντότητα ακόμα και αν χρειαστεί να διασπάσει ή να μικρύνει την δική του ή τον δρόμο της απορρόφησης άλλων οντοτήτων μεγεθύνοντας την δική του ή μικραίνοντας των άλλων. Το κίνητρο μία έμφυτη ανάγκη , να κινηθεί προς μία θέση που θα του προσφέρει μεγαλύτερη ασφάλεια.

Βρισκόμαστε πάνω σε έναν κύκλο που έξω και μέσα από αυτόν υπάρχουν άπειροι άλλοι ομόκεντροι. Αντιλαμβανόμαστε την απεραντοσύνη του χώρου και υποσυνείδητα νιώθουμε ανασφάλεια για αυτό. Αναπτύσσεται μία τάση προς της εξεύρεση της αρχής ή του τέλους , μίας από τις δύο άκρες. Τάση που γεννιέται από την ανάγκη της σιγουριάς. Τάση που επηρεάζει την προσωπικότητα , το σώμα μας , το πνεύμα μας και όλες του τις εκφράσεις. Ακόμα και τις σεξουαλικής. Και εδώ εμφανίζεται το Bdsm.

Ταπείνωση , έλεγχος , υποταγή , κυριαρχία , πόνος , σαδισμός , μαζοχισμός , εκφράσεις που υποβοηθούν τμήμα αυτής της τάσης.

Το παραπάνω είναι ένα κομμάτι από ένα άρθρο που ετοιμάζω για την υποταγή ειδικά. Το παραθέτω ως έναυσμα για προβληματισμό.

 

Αχ βρε ευαίσθητε Λιάκο. Τελικά και στη ζωή και στο λάιφστάιλ και παντού και πάντα ο μεγάλος τρώει τον μικρό κι αυτόν ο πιο μεγάλος κι όλους μαζί ο τεράστιος μέχρι κι αυτόν να τον ορεχθεί ένας πιο μεγάλος και να τον κατασπαράξει. Κάποιοι αυτό το λένε αφομοίωση.

Δεν έχουν όλοι οι μεγάλοι πιο μεγάλοι, τεράστιοι την ίδια ψυχολογία, το ίδιο ταπεραμέντο και φυσικά την ίδια συμπεριφορά .
Όποτε γουστάρει ο δικός σου, ο δικός της, ο άλλος μεγάλος , για ανεξιχνίαστους λόγους, μπορεί να σε καταπιεί. Να σε ρουφήξει .
Μπορεί να σε αφήνει να παίζεις, να χαζογελάς να κλαις, να κάνεις χίλια δυο. Μα το ξέρεις καλά οτι κι αν κάνεις, είσαι ανίσχυρος. Ανυπεράσπιστος. Μπροστά στις ορέξεις του.

 

Όλοι έχουμε κάποια "ανωμαλία" που μας οδηγεί στην υποταγή. Είτε αυτή είναι φυσική πχ. Υποταγή σε κάποιον Αφέντη ή Αφέντρα, υποταγή στο αφεντι-κο μην τυχόν και απολυθούμε κλπ, είτε είναι τεχνητή πχ ανάγκη για εξουσία, ανάγκη για περισσότερα χρήματα κλπ... Και πάντα ελοχεύει ένας κίνδυνος. Ο κίνδυνος του ρουφήγματος.... Αφού έχουμε ήδη γίνει Ανυπεράσπιστοι ανίσχυροι και μηδαμινοί μπροστά στις ορέξεις τις δικές μας....

 

Δεν αναρωτήθηκες ποτέ Άσχημε , για τους λόγους ;

 

Όχι. Αναρωτήθηκες εσύ ποτέ γιατί αγαπάμε; Συμβαίνει απλά.

 

Έχω μία θεωρία γιατί αγαπάμε , όχι γιατί ερωτευόμαστε , αλλά γιατί αγαπάμε  

 

Άστο βρε Ηλία μου. Αμα μπαίνουν οι θεωρίες στα συναισθήματα άστα να παν στο διάολο ( σαν τις παλιές αγάπες )
Οι δουλειές αυτές δεν θέλουν θεωρία. Ούτε και πολλά λόγια. Αρκεί αν δεις τα μάτια της

Τώρα θα πάρει θάρρητα βέβαια αλλά χαλάλι της.

 

Η θεωρία ποτέ δεν εμπόδισε κάποιον για να ζήσει. Εκτός αν φοβάται μήπως του δώσει το άλλοθι για να το αποφύγει...

 

Μυστήρια πράματα ρε Λιάκο.
Αφού το πε κι ο Γουλιέλμος Τέλος αυτό το πράμα δεν έχει τέλος...το μαθε απ΄τον Τισσαφέρνη ...μέχρι και καράβι σέρνει. χαχαχα

Το άλλοθι να ψάχνει ένας γερομπαμπαλής;

Υ.Γ. Πάντα μου αρέσει να μιλώ μαζί σου. Σε θεωρώ την πιο ευαίσθητη ψυχή εδώ ...και ώρες ώρες σε καμαρώνω.

 

Η θεωρία είναι ένα γοητευτικό παραμύθι που μας νανουρίζει και μας ταξιδεύει μέχρι να λήξει το εισιτήριο. Μετά πρέπει να έχεις έτοιμη την επόμενη. Η αντικειμενική αλήθεια δεν είναι χάρισμα ανθρώπινο .

Υ.Γ. Σε ευχαριστώ  

 

Απάντηση: Υποταγή , Κυριαρχία…

Η θεωρία, είναι αυτή μου μας οδηγεί όταν δεν ξέρουμε τον δρόμο.
Είναι τα ασφαλή μονοπάτια.
Αλλά αν μείνεις μόνο σ' αυτή, θα μείνεις στην μετριότητα!
Για να φτάσεις στην κορυφή, πρέπει να την ξεπεράσεις.
Να αυτοσχεδιάσεις...
Να σχεδιάσεις...
Να εφαρμόσεις...
Σε μονοπάτια απάτητα μέχρι τώρα!
Αλλά και τότε, η δική σου κορυφή θα γίνει θεωρία για τους άλλους.
Μέχρι κάποιος να την ξεπεράσει ξανά...