Υπόδουλοι του μυαλού μας ή του Κ μέλους ;

Αν προσεγγιστεί το θέμα της κυριαρχίας από πολιτική/γεωπολιτική σκοπιά κάτι έννοιες (όπως εθνική κυριαρχία, κυρίαρχος λαός/κυβέρνηση, κυριαρχικά δικαιώματα χώρας/κράτους κλπ), θα αποδειχτούν τόσο έωλες, που θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι.
Αν επιπλέον το εν λόγω θέμα ιδωθεί υπό το πρίσμα αυτού που λέμε οικονομία (οικονομική κυριαρχία/έλεγχος/επιβολή)/σύνταξη), εκεί θα έχουμε την χαριστική βολή του γκροτέσκ/μπουρλέσκ...

Με αυτό το σκεπτικό θα προκύψουν τέτοια κενά στην αντίληψη/κατανόησή μας για τα πράγματα γενικότερα, που θα γίνει της Πόπης...
Χώρια που όλα τα παιδγιά στον πλανήτη (τεσπά σχεδόν όλα) θα "απαιτούν" εξηγήσεις...
Καλή ώρα ένα πράμα...
Να μην το προχωρήσω κι άλλο, ως εδώ φτάνει και περισσεύει...

Όλα κι όλα, να ξέμε τι λέμε...

 

από την σύγχυση ανάμεσα στο δημόσιο (θεσμικό, συμβατικό) και το ιδιωτικό (άμεσο) πηγάζουν οι έντεκα στις δέκα παρανοήσεις.

 

Βεβαίως και ισχύει για τους ...συγχισμένους (κυριολεκτικά ή μεταφορικά)...

 

Η κυριαρχία επιβάλλεται, δεν συμφωνείται, συμφωνώ. Γι αυτό ισχυρίζομαι ότι το D/s και το Μ/s είναι ο προορισμός, όχι η αφετηρία.
Συχνά έχουμε μια μηχανιστική αντίληψη των ερωτικών σχέσεων γενικότερα και των εν bdsm σχέσεων ειδικότερα και ίσως πιο έντονα, γιατί για πολλούς είναι λίγο ακατανόητος ο τροπος λειτουργίας τους, και μια φαντασιωτική ύπαρξη κάποιας συγκεκριμένης διαδικασίας διευκολύνει. Στο τέλος, τέλος στη ζωή, πολλές φορές η διαδικασία σώζει.

Έτσι, πολλοί στο μυαλό τους, έχουν μια εικόνα σχέσης Κ/υ, όπου δύο άνθρωποι κάθονται σε ένα τραπέζι ο ένας απέναντι στον άλλον και αρχίζουν τη διαπραγμάτευση. Μετά από ώρες , άντε λίγες μέρες ,καταλήγουν σε μια συμφωνια, δίνουν τα χέρια και ο ένας κυριαρχεί και ο άλλος υποτάσσεται εντός των συμφωνηθέντων. Ο πυρήνας της συμφωνίας τους πάνω κάτω είναι ο εξής: "Εγώ θα κυριαρχώ σε αυτά κι αυτά κι αυτά λέει ο ένας και εγώ συναινώ να κυριαρχείς λέει ο άλλος ως προς αυτα κι αυτα κι αυτά. Αν παραβεί κάποιος τα συμφωνηθέντα τότε χαλάει η σχέση και ο καθένας το δρόμο του. Όσο δε πιο λέπτομερώς περιγράφονται και συμφωνούνται τα αυτά κι αυτά κι αυτά και ανάγεται σε ένα σύστημα ανταλλαγής, τόσο πιο αναγκαία είναι η διαδικασία. Φρονώ όμως ότι αυτό δεν είναι ερωτική σχέση αλλά κάτι άλλο που χρήζει πιθανόν συζήτησης αλλά δεν είναι του παρόντος. Bέβαια κατανοώ ότι στην εποχή της κατανάλωσης και της επιτάχυνσης, όπου ο Χρόνος είναι εχθρός και όχι φίλος, οι άνθρωποι πολύ συχνά καταναλώνουν στιγμιαία και βουλιμικά ό,τι βρουν μπροστά τους σαν να είναι να πεθάνουν αύριο. Οπότε με το καλημέρα ταυτόχρονα,δηλώνουν ρόλους, διαπραγματεύονται, κάνουν D/s - M/s νομίζουν ότι κυριαρχούν, νομίζουν ότι υποτάσσονται, χωρίζουν αλληλοβρίζονται και πάνε παρακάτω για μια από τα ίδια.

Στο πλαίσιο Κ/υ, θεωρώ ότι προηγείται η Κυριαρχία και έπεται η συναίνεση. Η συναίνεση δίδεται γιατί εν τέλει ο/η υ δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Αν μπορεί, καλό είναι να σηκωθεί και να φύγει. Με αυτή την έννοια μια σxεση Κ/υ δεν είναι για όλους και όχι γιατί είναι super wow. Σχέσεις Κ/υ κάνουν όσοι δεν μπορούν να ζήσουν επαρκώς χωρίς να ελέγχουν (Κ) ή να ελέγχονται (υ). Από μεριάς υ, αυτοί που έχουν τέτοιο άγχος της απόλαυσής τους που χρειάζονται όσο και αν δεν θα ήθελαν να χρειάζονται, κάποιον εξωτερικό κέντρο ελέγχου να ρυθμίζει την απόλαυσή τους.

Στην αρχή θεωρώ ότι απλώς δηλώνονται οι θέσεις και πιθανόν οι προθέσεις και οι προσδοκίες. Τϊποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Από εκεί και μετά ξεκινά το ταξίδι π ρ ο ς το D/s και το Μ/s. Η κυριαρχία δεν δηλώνεται, επιβάλλεται με πράξεις και συμπεριφορές.

 

Yπαρχει καποιος στον πλανητη που να υποστηριζει οτι η αμερικη δεν ειναι η κυριαρχη χωρα του πλανητη? Εχει υποταξει κανεναν? Η Αμερικη δεν ειναι κυριαρχη επειδη εχει τη μεγαλυτερη στρατιωτικη δυναμη, αλλα επειδη στρατηγικα, διπλωματικα μπορει να πετυχαινει τους σκοπους της.
Συμφωνω οτι αλλιως νοειται η κυριαρχια σε στο ευρυτερο κοινωνικο πλαισιο και αλλιως στο προσωπικο. Ωστοσο η ουσια ειναι η ιδια. Ειτε στην μια περιπτωση ειτε στην αλλη καποια χωρα η καποιο ατομο εχει την δυναμη να επιβληθει και σε μια αλλη χωρα η ατομο. Μπορει αυτο να γινει με την βια η και χωρις την βια.
Η κυριαρχια απαιτει συνεναιση? Οχι... Αν θελει η Αμερικη εξοντωνει οποια χωρα θελει (μιλαω για 1v1). Την στιγμη που θα το κανει ομως αυτο θα χασει την κυριαρχια της αργα η γρηγορα, οπως εχει γινει σε καθε περιπτωση ιστορικα. Δεν το εχει κανει και γι αυτο ειναι ακομα η Κυριαρχη χωρα.
Με αλλα λογια κυριαρχος δεν γινεται επειδη εισαι δυνατος και επιδεικνυεις την δυναμη σου. Κυριαρχος εισαι επειδη παγιωνεσαι ετσι στη συνειδηση ενος λαου ή ενος ατομου. Και για να παγιωθεις στην συνειδηση ως κυριαρχη δυναμη, πρεπει να δειξεις σεβασμο στους πιο αδυναμους.

Πολυ σωστος προβληματισμος και παραδειγμα απο τον Αrioch. Oι Ιταλοι μας επιβληθηκαν αλλα δεν μας υπεταξαν οπως οι Γερμανοι. Τα ιονια νησια ηταν Βενετοκρατουμενα απο το 13αι. Ηταν υπο κυριαρχια ξενης δυναμης. Εγινε ποτε καποια προσπαθεια αντιστασης? Αντισταση παρουσιαζεται οταν η Οθωμανικη αυτοκρατορια προσπαθει να επιβληθει.

Την στιγμη που ο Κυριαρχος, ειτε σε εθνικο ειτε σε προσωπικο επιπεδο, δεν σεβαστει τον αδυναμο, εκεινη την στιγμη εχει κανει το πρωτο βημα για την πτωση του.

 

@elfcat

Μια μόνο παρατήρηση...
Θα αντικαθιστούσα το "...σαν να είναι να πεθάνουν αύριο...", με το ...στο σκεπτικό "καταναλώνω, άρα υπάρχω"...
Διότι αν ζούσαμε σαν να ήταν να πεθάνουμε αύριο, τα πράματα θα ήταν πολύ διαφορετικά...

 

Στην ουσία ομαιάζει σαν κάτι που έχει ειπωθειί στο νήμα. Η λέξεις έχουν ή δημιουργούν διαφορετικές αποχρώσεις, οι οποίες παραπέμπουν σε κάτι διαφορετικό, ενώ η ένταξή τους παραμένει σε ένα κοινό νόημα η ίδια, ανάλογα πως θα έχουν χρησιμοπποιηθεί.

Να ξεκαθαρίσω ότι δεν διαφωνώ ότι η κυριαρχία με επιβολή είναι κάτι φυσικό, που άλλωστε συμβαίνει σε οποιοδήποτε ζωικό βασίλειο. Η διαφορούλα ανάμεσα στα πιο νοήμων όντα βρίσκεται ανάμεσα στους νόμους της ώθησης όπου εκεί είναι φυσιολογικό να υπάρξουν αντιστάσεις, και στο νόμο της έλξης όπου οι αντιστάσεις είναι λιγότερες και μερικές φορές έχουν ή παιρνουν την μορφή των ενδιασμών κατά της ασκούμενης ώθησης.

Η κατάκτηση μέσω βίας διαφέρει από την κατάκτηση μέσω έλξης παράγωγο γνώσεων, πείρας, σεβασμού κλπ (κάποιες φορές οι ανθρώποι λένε ¨κάποιος παραδέχεται κάτι γιατί εκείνο έιναι ωραίο"), με τις δυο περιπτώσεις να έχουν κοινο παρανομαστή την κυριαρχία.

Η κατάκτηση μιας επικράτειας είναι και ο σκοπός της κυριαρχίας, γιατι διαφορετικά ένας χαλίφης θα ήθελε να κυριαρχήσει στην θέση του χαλίφη. Στις μεθόδους επιβολής ίσως να χαλάει η σούπα, και να αυξομειώνονται οι αντιστάσεις. Κατά τα άλλα κυριαρχώ ή επικρατώ είναι συνηφασμένα αν και διαφορετικές αποχρώσεις λόγου, λέξεων και νοήματος. Προσωπικά μένω εδώ επί του θέματος γιατί δεν θα ήθελα να ήμουν και υπόδουλος του μυαλού μου.

 

...κακώς μπλέχτηκα σ' αυτή την κουβέντα.Ανακυκλώνομαι.
Αλλά μια και μπλέχτηκα...

Ο προορισμός είναι το D/s που έχουμε στο μυαλό μας, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αυτό της αφετηρίας δεν είναι, απλά είναι διαφορετικό, είναι "λιγότερο", για να το πώ απλουστευτικά.
Σε κάθε περίπτωση απαιτείται η συναίνεση ,παράλληλα με την κυριαρχία, ή καλύτερα την "κυριαρχία". Η κυριαρχία δηλώνεται (ως στόχος),ανιχνεύονται τα πεδία της και μετά εμπεδώνεται με πράξεις και συμπεριφορές. Η όλη διαδικασία προφανώς δεν θα έχει σχέση με την διαπραγμάτευση που περιέγραψες, για ανθρώπινη γνωριμία και επαφή μιλάμε, με ό,τι αυτό εμπεριέχει.
Στο βαθμό όμως που υπάρχει η δυνατότητα άρσης της συναίνεσης είτε ολοκληρωτικά, οπότε η σχέση διαλύεται είτε στιγμιαία, (safeword) η κυριαρχία μπαίνει σε εισαγωγικά,ο έλεγχος του υ είναι εδώ . Ο tithon στο νήμα της Ντίνας για τα safeword την είδε την αντίφαση:

H κυριαρχία λοιπόν είναι ένα κοινώς αποδεκτο mind set , όπως ορθότατα μου επεσήμανε ένας συμφορουμίτης που συζητάγαμε τις προάλλες, ένα ματριξ. Η "επιβολή" της είναι μια άλλου τύπου "φαντασιωτική ύπαρξη κάποιας συγκεκριμένης διαδικασίας " και ναι, διευκολύνει!
Η σχέση Κ/υ φυσικά και δεν είναι για όλους, δεν είναι όμως για τόσο λίγους,αυτούς που δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς που λές, γιατι υπάρχουν και διαβαθμίσεις που εδώ συνηθίζουμε να αγνοούμε και να απαξιώνουμε, σε όποια κατηγορία όμως κι αν ανήκει, απο πλευράς εύρους πεδίου κυριαρχίας, για μένα είναι στα πλαίσια του mind set που ανέφερα παραπάνω.

Τελικά όμως δεν έχει και τόση σημασία όλη αυτή κουβέντα για μένα τουλάχιστον, γιατί γίνεται για το πάπλωμα.
Σημασία έχει τι ζεί ο καθένας , πως το εισπράττει και κατά πόσο περνάει ωραία.
Over and out.

 

Δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας. Η κυριαρχία θα μπορούσε να διελευκανθεί ανάμεσα στη σκέψη κάποιου ως τάση άυλη που προέρχεται από τις ανάγκες και κατά συνέπεια συμφέροντα, συμβάλλοντας και απορρέοντας την επιβολή εκείνων εκ φυσικού μιας και τείθεται θέμα ανάγκών.

Παρόμοια δεν είναι δέντρο, δεν είναι αεροπλάνο, δεν είναι βαπόρι, ούτε θεός το ίδιο το BDSM, παρά τίποτα περισσότερο από ένα κωδικό συμβολίζοντας τον/έναν τρόπο κάλυψης σεξουαλικών και κατά συνέπεια ψυχοσωματικών αναγκών, συμπεριλαμβάνομενα και τα στοιχεία του σαδισμού και μαζοχισμού στο περιοχόμενο τους, χωρίς να έπεται απαραίτητα η κλίση ή ταση και η συνηπαρξή εκείνων των στοιχείων σε μια σεξουαλική πράξη ή λειτουργία.

Κώδικας σεξουαλικής συμπεριφοράς γίνεται όταν συναντιούνται δυο άτομα ή δυο ψυχές μαζί και αρχίζουν να μιλάνε μεταξύ τους, εν αντίθεση με τον κώδικα σεξουαλικής συμπεριφοράς ενός συμπεριλαμβανόμενα εκείνου με στοχεία ψυχαναγκαστικής ιδιότητας. Στην μια περίπτωση κάποιος θα είναι υπόδουλος του μυαλού του και στην άλλη υπόδουλος ενός Κ/κ, χωρίς όμως να ορίζεται και στις δυο περιπτώσεις οι τάσεις όλων από που προέρχονται ανάλογα του συμφέρον τους.

Οπότε η ανάγκη οποιουδήποτε είδους safeword παρίσταται για δυο ξένα σώματα μεταξύ των, όπου σε εκείνο το σημείο δεν υφίσταται οποιοδήποτε είδος κυριαρχίας, παρά ένας κυριαρχικός ρόλος σε μια αναπαράσταση εναλλακτικού ερωτισμού, σε αντίθεση με την εκδοχή δυο γνώριμων σωμάτων όπου εκεί μεγαλύτερη βαρύτητα αναλογεί στο ένστικτο της ενσυναίσθησης των συμμετέχοντων σε μια σεξουαλική πράξη με συμμετρία στην λειτουργία της.

Αν κάποιος είναι υπόδουλος του εαυτού του δεν αφορά ή δεν έχει καμμιά σχέση με τους άλλους, και έτσι κανείς δεν μπορεί να σηματοδοτήσει ή διαγνώσει τι είδους ανάγκες έχει ή θα είχε ο καθένας, ιδίως όταν οι ανάγκες ενός έχουν μεταβαλλόμενες ιδιότητες και μεταβαλλόμενο χαρακτήρα εν καιρό και οι τάσεις τους αλλάζουν.

Κάποτε εκείνος ο κάποιος θα είναι υπόδουλος του μυαλού του, και άλλες φορές θα είναι υπόδουλος του Κ/κ μέλους. Η σταθερά παρευρίσκεται στην οδό που ο καθένας οδεύει, αλλά όχι με μοναδικό οδηγό το μυαλό του, αλλά σύμφωνα με τις διασταυρώσεις που συναντά στο γενικότερο περιβάλλον του. Ειδαλλιώς θα ήταν η σκεψη του μια μοναδική ευθεία σε οποιοδήποτε πλάτος, μήκος και ύψος χωρίς οδό. Η αντανάκλαση ενός γενικότερου περιβαλλοντός, υλική και άυλη, υποδουλώνει ένα άτομο, κι ας λέγεται συνειδητή ή ασυνείδητη ζωή, τουλάχιστον για όσο δουλεύει το μυαλό του.

 

Κι όμως αυτό που λακωνικά διατυπώνει ο @Arioch αποτυπώνει το φαινόμενο, συναρτήσει βεβαίως και της εύστοχης διευκρινίσεως του @cadpmpc.

Η επιβολή είναι ο μοναδικός μηχανισμός της κυριαρχίας¨ αλλιώς, δια της επιβολής υλοποιείται η κυριαρχία.
Η επιβολή, ωστόσο, μπορεί να προσλάβει ποικίλες εκφάνσεις, από καθαρή επίδειξη ισχύος μέχρι σταδιακή επιβολή μέσω παρουσίασης του εαυτού ως ακίνδυνου ή ασθενέστερου. Ενώ ο μηχανισμός είναι ένας, οι μορφές του είναι πολλές*.

Τι γίνεται στην περίπτωση της συναίνεσης/συγκατάθεσης, όμως? Καθώς ο άνθρωπος συνιστά ένα σύστημα παρατήρησης με άφθονες παραμέτρους που εντοπίζονται σε διαφορετικά επίπεδα-στρώματα ανάλυσης (κοινωνιολογικό, ψυχο-συμπεριφορικό, φυσιολογικό, γενετικό-μοριακό, χημικό, φυσικό-ατομικό-υποατομικό), δεν είναι ευχερές να διακριθεί πότε υφίσταται επί της ουσίας επιβολή και κυριαρχία και πότε αμφοτεροβαρής ή μερικώς ετεροβαρής συνεργασία/συμμαχία.

Ωστόσο, θα μπορούσε να ειπωθεί πως καθώς ένα σύστημα παρατήρησης, και κατ' επέκταση ο άνθρωπος, δεν προσφέρει μία επαρκή ποσότητα πληροφοριών (τέτοια που να συγκροτηθεί ένα θεμελιώδες-αρχικό θεωρητικό πλαίσιο ή να εξαχθεί ένα μοτίβο), αν δεν εξετασθεί και σε συνθήκες πίεσης, Λυδία λίθος διάκρισης μεταξύ ουσιαστικής κυριαρχίας και συναινετικής σύμπλευσης είναι ο βαθμός εξάρτησης.

Και αναπόφευκτα φτάνουμε στα πέριξ (προς Θεού, όχι στον πυρήνα) του προβληματισμού του τι εστί Ισχύς. Για να μη μακρυγορούμε (λαμβάνοντας ως δεδομένο πως στο φορουμ αυτό περιδιαβαίνουν πολύπλοκα σκεπτόμενα άτομα), σε μία σύντομη συζήτησή τους ο @tithon και ο @cadpmpc, σε ένα νήμα που ούτε θυμάμαι ποιο ήταν, άγγιξαν σε επαρκές για τα δεδομένα και το περιεχόμενο του φορουμ βαθμό αυτόν τον προβληματισμό.

Μετά από τουλάχιστον 15 χρόνια αναζήτησης μίας θεωρητικής διατύπωσης της Ισχύος που θα διαπερνά όλα τα επιστημονικά πεδία και συστήματα παρατήρησης, φοβάμαι ακόμα να την ολοκληρώσω σε 2-3 γραμμές, ωστόσο έχω καταλήξει στα δύο θεμέλια στοιχεία της: το μέτρο Ισχύος είναι ευθέως ανάλογο του βαθμού επίδρασης και αντιστρόφως ανάλογο του βαθμού εξάρτησης. Δηλαδή, τόσο μεγαλύτερη είναι η Ισχύς, όσο μεγαλύτερο αντίκτυπο έχει και όσο λιγότερο εξαρτάται από ο,τιδήποτε για την εκδήλωσή της. Το "τείνει" του @cadpmpc είναι η δικλείδα ασφαλείας για να μην έχουμε ψευδαισθήσεις απόλυτης ερμηνείας ή εντοπισμού της πηγής απόλυτης ισχύος.

Τώρα, επιστρέφοντας στην κυριαρχία, Λυδία λίθος είναι ο βαθμός εξάρτησης που εκδηλώνει έκαστο μέλος/παράγων της σχέσης. Αν, παρ' όλη τη συναίνεση, αποδειχτεί πως το κυρίαρχο μέλος "βγάζει το μεγαλύτερο ζόρι" από τη διατάραξη του διακανονισμού/σχέσης/αλληλεπίδρασης, τότε η επιβολή έχει συντελεστεί από το υποτιθέμενο υποτακτικό μέλος (αν βεβαίως το "ζόρι" εστιάζεται και προσωποποιείται). Κάποιοι εμπλουτισμένοι με εμπειρική και νοητική διαίσθηση τυπάδες μπορεί να το αντιληφθούν πιο γρήγορα, αλλά έστω ότι λαμβάνουμε το ασφαλές του τετελεσμένου για να μην έχουμε τίποτα ξυράφια του Όκκαμ να εκτοξεύονται και δεν τα γουστάρω και καθόλου, ένεκα ιδεαλιστής.

Και ανακύπτει το ερώτημα: ο Ναπολέων αρχικά και κατόπιν ο τσάρος Αλέξανδρος ήταν οι πραγματικοί κυρίαρχοι της Ευρώπης ή εκείνος ο κύριος που επιβίωσε στην περίοδο της αυτοκρατορίας, της Ναπολεόντειας περιόδου και ξανά της αυτοκρατορίας και που ήταν εκείνος στον οποίο απευθύνονταν εχθροί και φίλοι της Γαλλίας για να διευθετήσει τα ζητήματα? Δεν έχω απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Απλά πως θα ήταν σήμερα η Ευρώπη χωρίς τον κουτσό πρίγκηπα?

Το να αμφισβητείς την κυριαρχία ή να την ευαγγελίζεσαι είναι γρήγορες αντιδράσεις. Όλοι κρινόμαστε από τις πράξεις μας και το πιο ξεκάθαρο κριτήριο το πεδίο της μάχης: λεκτικής, ψυχολογικής, νοητικής-διανοητικής, οικονομικής, φυσικής...


*Κυριαρχία > Επιβολή > Ποικίλες εκφάνσεις

 

@AlexanderV

Γενικότερα μιλώντας, κάθε θεώρηση ή σκεπτικό ή τάση ή καθεστώς σκέψης ή αντίληψη ή πρακτική επιβεβαιώνεται στο όποιο πεδίο από την αποτελεσματικότητα των δράσεων που παράγει/δρομολογεί για την επίτευξη του σκοπού.
Η όποια επιτυχία είναι συνάρτηση της ανάγνωσης των παραμέτρων του πεδίου, της διαχείρισης της πληροφορίας (πληροφορία = ενέργεια, να ξηγιόμαστε) και της επιλογής ταχύτητας.
Τα δυο πρώτα καθορίζουν αυτό που λέμε πολιτική, τα δυο δεύτερα αυτό που λέμε στρατηγική-τακτική-εργαλεία, με αυτήν ακριβώς την σειρά (η πληροφορία πάει παρτούζα και με τα δυο, διότι είναι π'τάνα, λολ)...
Πάπαλα με τα βασικά...

Η απόφαση για δρομολόγηση ενεργειών στο παραπάνω χαοτικό πεδίο (κόλαση λέμε) σε κάθε περίπτωση αποτυπώνει με σαφήνεια αυτό που λέμε προσδοκία.
Δεν πα να χτυπάμε τον πισινό μας κάτω, πως είναι οτιδήποτε άλλο, παπάρια, προσδοκία είναι και ως προσδοκία δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο παρά η θέλησή μας...
Σε μικρή κλίμακα, δεν το πολυπαίρνουμε χαμπάρι, σε μεγαλύτερη τα πράματα παραγίνονται πολύπλοκα, χάος είναι αυτό, δεν είναι παίξε-γέλασε...
Οι αναγωγές ή οι δράσεις μέσω επαγωγής, που μέλλει και τον @Arioch και που σωστά αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό ο @tithon είναι απελπιστικά περίπλοκες.

Πα να πει ότι "απλώνουμε τα πόδια μας ως εκεί που φτάνει το πάπλωμα".
Κι αυτό είναι πολύ ζόρικο, υπό το πρίσμα ότι η κυριαρχία εν προκειμένη περιπτώσει, δηλαδή τα άτομα που την εκφράζουν, γνωρίζουν την εμβέλειά τους, αυτό που λέμε ενσυναίσθηση ή/και αυτογνωσία κλπ...

Γνωρίζουν/προσπαθούν να γνωρίζουν τι εστί ύβρις...

 

Ωστόσο αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεις την άβολη πραγματικότητα όταν την αναγνωρίσεις και όχι με την άβολη πραγματικότητα καθαυτή.