Χωρίς κανέναν

Νομίζω πως ο μόνος χαμένος χρόνος (και η μόνη πραγματική αμαρτία κατ' εμέ) είναι ο αβίωτος χρόνος.
Όλα τα υπόλοιπα είναι εμπειρίες ζωής. Τίποτα δεν πάει χαμένο.

 

Τα έχω σκεφτεί και γω αυτά, είναι ανθρώπινο να αμφισβητούμε τα βήματα μας. Για κάθε μεγάλη (αυτο)αμφισβήτηση μου στο παρελθόν καπως ήρθαν οι απαντήσεις για να με επιβεβαιώσουν πως καταβάθως ένιωθα περισσότερα απ οσα ήξερα ( δεν ξέρω αν βγάζω νόημα).
Χρειάζεται μια απόσταση για να δει κανείς την σύνδεση. Και μέχρι τότε το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προχωράμε κάνοντας το καταδύναμην όπως νιώθουμε - όσο μπάχαλο/ ανεξήγητο/ αδιανόητο/ παράλογο/χαζό - αυτό είναι το καλύτερο γιατί αυτό νιώθουμε.  

 

Απολύτως  

 

Πάντα χρειάζεται μία περίοδος μοναξιάς για απολογισμό και βαθιά σκέψη.
Κάποιες φορές είναι βάλσαμο αυτή η περίοδος μοναξιάς κάποιες πάλι όχι.

 

Οι περίοδοι αποστασιοποίησης (μοναχικότητας, και όχι μοναξιάς), είναι ιδανικοί ..

για να ξεκαθαρίσουμε τα παρελθόντα,
και να ονειρευτούμε τα μελλούμενα.

Γενικότερα, για να εκτιμήσουμε την μοναδικότητά μας.

 

Στο νησί της Λέσβου υπάρχει ένα χωριό που λέγεται Μόλυβος.
Είναι ένα υπέροχο μέρος να ζει κανείς χειμώνα. Επιλεγμένη μοναχικοτητα στην μοναξιά του χωριού.

Ιδανικό να χάνεσαι στην ηρεμία του.

 

Έρχεται κάποτε η στιγμή που είτε από επιλογή είτε έτσι ωθούνται οι καταστάσεις να μείνει κανείς μόνος.

 

Αν είναι από επιλογή σου είναι οκ το πρόβλημα είναι αν δεν είναι από επιλογή και είναι πολλά χρόνια γίνεται αφόρητη η μοναξιά...

 

Από μικρό παιδί μου άρεσε η μοναξιά μου.
Απομονωμένη μέσα στις σκέψεις μου, ήμουν ευτυχισμένη.
Όμως μεγαλώνοντας μου πέρασαν την "ιδέα" ότι ο άνθρωπος πρέπει να δημιουργεί κύκλο. Φίλους, οικογένεια...
Προσπάθησα να ακολουθήσω το δικό τους "σωστό τρόπο".. δεν τα κατάφερα. Πιστεύω ότι όσο προσπαθούσα να χωρέσω στο καλούπι πληγώθηκα αρκετά, κυρίως όμως πλήγωσα πολύ κόσμο.
Από την αρχή του COVID αποφάσισα ότι δεν θα ακολουθήσω πια το μοτίβο του "φυσιολογικού".
Είμαι μόνη από επιλογή. Έρχομαι σε επαφή μόνο με άτομα που επιλέγω και μόνο όταν υπάρχει λόγος.

 

Όταν η συναναστροφή κινδυνεύει να ρίξει τον πήχη που έχει κάποιος, η μοναξιά είναι μονόδρομος και τις περισσότερες φορές λυτρωτική. Σε μένα λειτουργησε πάντως.

 

Ο δρόμος για το άπειρο ξεκινά από το μηδέν. Αλλά καθώς και οι δύο είναι άκρες απόλυτες και δυσπρόσιτες, σε ποτάμι πάνω από Χάος καμωμένο, ως θνητοί επιπλέουμε στη βάρκα μας, το Ένα…

Ένα .!.

Θέση δύσκολη αν θες να κρυφτείς..

Ψέματα σε ποιον να πεις;

Στον εαυτό σου πως κάποιος άλλος είναι αυτός που φταίει, μη σου λέω δεν το έκανα εγώ, κάτσε είναι ποιος να δεις ..

Θέση εύκολη αν θες τον εαυτό σου πια να ακούσεις.

Να φροντίσεις, να αποδεχτείς και να αγαπήσεις και μετά να πας εκεί που αυτός θα ήταν ευτυχισμένος και όχι άλλος κάποιος..

Ποιος;

Τέλος όταν φτάσεις στη κατάλληλη στιγμή, θα καταλάβεις πως ο δρόμος για το άπειρο…

Θέλει το Ένα και το μηδέν…

Μόνος ή μόνη, σημαίνει…

Μέρες να περνούν και κανένας να μη σε ψάχνει ή να μη ψάχνεις..

Ούτε σύντροφος, μα ούτε φίλος..

Μήτε συγγενής, μα μήτε σκύλος.