Ω, ενα κορίτσι της συνοικίας

"κι εάν ο παίκτης κινεί το πιόνι, τότε ποιος κινεί το χέρι του παίκτη?"
Μπόρχες

οι περισσότερες ιστοριες εκπαίδευσης έχουν να κάνουν με υποτακτικούς που μιλάνε για τη μύηση τους ή κυρίαρχους που μιλάνε για τους υποτακτικούς τους.

θα σας μιλήσω λοιπόν για μια αντιστροφή των ρόλων. Για το πως ενα μικρό παιδί έμαθε να αγαπά την ηδονή που προκαλεί ο πόνος στους άλλους και για τον ρόλο του να έχεις έναν υποτακτικό δίπλα σου.

το να έχεις μυηθεί στην ελευθεριότητα του ντε σαντ είναι φαντάζομαι μια συνηθισμένη γοητευτική κατάσταση όταν είσαι 16, το ίδιο γοητευτική με τον ψυχρό εγκεφαλικό ερωτισμό του Κούντερα ή την πορνογραφική σου σχέση με τα πονήματα κάποιου ανώνυμου. Τουλάχιστον όταν είσαι αρκετά ντροπαλός και έχεις αποφασίσει να καταλάβεις το πως λειτουργούν αυτά τα ούφο που ονομάζονται άνθρωποι.

όπως εξίσου συνηθισμένο είναι να θεωρείς πως κάποιος που ειναι 27 χρονών είναι μεγάλος. Οχι με έναν ασχημο τρόπο, αλλά ως κατάσταση, ως πραγματικότητα των εμπειριών που σας χωρίζουν. Όταν δε είναι παντρεμένος και φλερτάρει μαζί σου, τότε μάλλον βρίσκεσαι στον παράδεισο, ή κάπου πολύ κοντά σαυτόν.


Ήταν ένα παιδί της συνοικίας και όπως συμβαίνει συνήθως με τα όμορφα κορίτσια των συνοικιών, είχε ήδη παντρευτεί. Αλλα οι συνοικίες είναι βαρετά μέρη και οι πιο άνησυχοι άνθρωποι πάντα προσπαθούν να βρουν διεξόδους διαφυγής, ακόμα και στα πιο περίεργα μέρη. Όπως το μυαλό ενός 16χρονου κοινωνικα δυσλειτουργικού εφήβου. Ξεκινήσαμε να φλερτάρουμε σχεδόν αθώα και σχεδόν αυτονόητα. Άλλωστε η λογοτεχνική ανάλυση δεν είναι μιά καθημερινή συζήτηση όταν δουλεύεις σε κατάστημα με είδη δώρων. Τούλαχιστον όχι στις συνοικίες της αθήνας.
Και τα φιλολογικά επιχειρήματα πάνε περίπατο όταν σκύβει και σε φιλάει με έναν τρόπο που καμία κοπέλα δεν σε έχει φιλήσει ως τώρα. Ενήλικο. Και φεύγεις απο το μαγαζί σχεδόν τρεκλίζοντας και προσπαθώντας να καταλάβεις γιατί το πάτωμα έχει απλίκες και το ταβάνι τετράγωνες ασπρόμαυρες πλάκες. Αλλά η σχέση σας παρέμενε πλατωνική παρά τις καλές προθέσεις. Οι συνοικίες είναι ασφικτικά μέρη για τα κορίτσια που είναι κλεισμένα μέσα τους. Μια μέρα σου έβαλε το δάχτυλο σου μέσα της και μιά άλλη σου έβγαλε το βαμβακερό βρακάκι της και στο έδωσε. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω τι αντίθετο έχουν οι άνθρωποι με τα βαμβακερά βρακιά. Αυτά -περισσότερο από όλα τ'άλλα- φυλακίζουν τους χυμους της καθημερινότητας τους. Ήταν Μάιος και η υγρασία σε έκανε να πιστεύεις πως βρισκόσουν σε κάποιο μυθιστορήμα της Ντυράς στη νοτιο-ανατολική ασία κι όχι σ'ένα κατάστημα με είδη δώρων στη μέση της αθήνας.

Κι ένα πρωί σ'ένα κοντινό δασάκι ολοκλήρωσε την παρανομία της. Με το πιο σκανταλιάρικο ύφος έκανε στο πλάι το βρακάκι της (σατεν για την περίσταση) και κάθησε επάνω μου. Ήμουν παντελώς χαμένος μεταξύ του φόβου μη μας δούνε και της κάβλας και του πρωτόγνωρου συναισθήματος της ζεστής υγρασίας. Εαν όμως κρυφοκοίταζα τώρα από μια μεριά, θα έβλεπα στο βλέμμα της, την υπεροχή της απέναντι στη συνοικία. Τη νίκη της απέναντι στη βαρεμάρα, την ανομία της στη σχέση της με τον άντρα της. Εγω ήμουν απλά ένα πιονι. Γοητευτικό και καβλιάρικο, αλλά πιόνι...

Αυτή θα μπορούσε να είναι μία ακόμα συνηθισμένη ιστορία όπου ένα κορίτσι των προαστίων παίζει αδέξια με τον μικρό εραστή της, προσπαθώντας να ξεγελάσει το αδιέξοδο που η ίδια νιώθει για τον κόσμο της. Αλλά η ιστορία έχει ένα twist.


Διότι μια μέρα μου έδωσε μια βιντεοκασέτα. Ήταν μια ταινία που ονομαζόταν η ζώνη. Από μονη της η πράξη είχε τις περιπλοκές της. Έπρεπε με καποιον τρόπο να την δω στο σπίτι μου χωρίς να τη δουν και οι γονείς μου. Κάθε μέρα που περνούσε με ρωτούσε με αγωνία εάν την είδα. Μπορούσες να διακρίνεις στο βλέμμα της τον φόβο της απόρριψης και την ελπίδα της της συννενοχής.

Την είδα ακριβώς μετά τη διπλή ζωή της βερόνικα, μόνος. Ήταν μια 70ς ιταλική ταινία που μιλούσε για τη σχέση ενός ζευγαριού που είχε φτάσει στο δικαστήριο γιατί ο σύζυγος έδερνε τη σύζυγο με τη ζώνη. Το έργο εξελίσεται σε διαδοχικά φλας μπακ για να καταλάβουμε πως αυτό τελικά ήταν το παιχνίδι τους και το δικαστήριο ήταν ο τρόπος για να τον εκδικηθεί αυτή που την άφησε. Είχε και μερικές soft σκηνές με τη ζώνη, αλλά τελοσπάντων είχα καταλάβει το νόημα.

Μωρό μου μήπως μπόρεσες να δεις την ταινία?
Ναι την είδα μετα τη διπλή ζωή της βερόνικα.
(σάστισμα) και?? σου άρεσε??
όχι ιδιαίτερα. το σενάριο ήταν λίγο παιδικό και τελοσπάντων θα μπορούσε να πει την
ιστορία του με λιγότερο βαρετό τρόπο. Άσε που δεν μου αρεσουν καθόλου οι γυναίκες θύματα.
(χεσμένη) μα ξέρεις στο έδωσα γιατι μου άρεσαν οι σκηνές με τη ζώνη
ναι ωραίες ήταν αλλά επιμένω ότι το έδειχνε πολύ επίπεδα το όλο θέμα. Και πολύ συντηρητικά. γιατί όμως σου άρεσε εσένα? (βγάζουμε νυχάκια και παίζουμε με το θήραμα)
εε το έχω δει 8 φορές στο σπίτι μου. Και δεν ξέρω μου αρέσει πολύ η σκήνη με τη ζώνη. Καθε φορά που την έβλεπα το έκανα μόνη μου...
πολύ μου αρέσει το πόσο καβλώνεις..
δεν ξέρω κάτι μου αρέσει σε όλο αυτό.
εννοείς να τρως ξύλο?
ε όχι ακριβώς, δηλαδή με ερεθιζει πολύ όταν το βλέπω στην ταινία.
και εννοείς ότι θα ήθελες να το κάνουμε και μαζί...
ε ναι θα ήθελα, αλλά μονο εάν σου άρεσε κι εσένα.
νιώθεις ανώμαλη?
ναι
σου αρέσει που νιωθεις έτσι?
όχι. (έλεγε ψέματα αλλά δεν το ήξερε ούτε η ίδια τοτε).
και δεν το έχεις δοκιμάσει ποτε με τον άντρα σου?
ουτε να το ακούσει δεν θέλει, και με κοροιδεύει οτι πρέπει να παω σε γιατρό.
Θα ήθελες να το δοκιμάσουμε μαζί?
εαν σου άρεσε κι εσένα, εμένα με καβλώνει πολύ η ιδέα.

Εμένα λοιπόν μου άρεσε, άλλα όπως δυνητικά μου άρεσαν τα πάντα που έκανα μαζί της, όπως μου άρεσε η διαδικασία της εξερεύνησης. Δεν είχα ιδέα πόσο πιο πολύ θα μου άρεσε και πόσο θα με κάβλωνε το νέο μας παιχνίδι. Πέρασε αρκετός καιρός για να καταλάβω πόσο βίαιος άνθρωπος είμαι, πόσο δεν μου άρεσε αυτό και πόσο οι λυτρωτικοί μηχανισμοί της συννένεσης μου άνοιξαν μια διέξοδο σε αυτή την πτυχή μου.

Τότε το μόνο που ήξερα ήταν πως μισή ώρα μετά το κλείσιμο του μαγαζιού, πίσω στη μικρή αποθηκούλα, ανάμεσα σε λούτρινα αρκουδάκια με κόκκινη μπλούζα που λένε σ'αγαπώ και πύλινες κούπες με ζώδια, όνοματα και ατάκες, η δική μου Ω θα βρισκόταν επάνω στις ψηλές της εσπαντρίγιες να κρατιέται απο την πλάτη μιας σχολικής καρέκλας μένα χυτό λουλουδάτο φόρεμα από αυτά που ήταν στη μόδα εκεί στις αρχές των 90s. Τα πόδια ελαφρά ανοιχτά για να είναι σταθερή η στάση της και το σώμα της να τρέμει.
Εγώ ήμουν από πίσω της. Ένα παιδάκι που κρατούσε μια μαύρη ζώνη 501 φοβερά καυλωμένο αλλά και προσυλωμένο στο νέο του παιχνίδι.
Έκανε ζέστη. Είχε ιδρώσει.
σήκωσα το φόρεμα της από πίσω και το έχωσα σ'ενα στένεμα που έκανε στη μέση. Ήταν μια πραγματικά όμορφη και σεξουαλική κοπέλα. Δεν μιλούσε. Δεν μιλούσα. Προσπαθούσα να σκεφτώ πως θα της έριχνα την πρώτη. Να υπολογίσω. Να φανταστώ την τροχιά. Κι αυτό με καύλωνε περίσσότερο.
Όταν έφαγε την πρώτη, τινάχτηκε ξαφνιασμένη. Η καρέκλα έτριξε στο πάτωμα. Δεν νομίζω ότι ήξερε πως θα ήταν το συναίσθημα. Παύση. Διστακτικά ξανατούρλωσε τον κώλο της, φέρνοντας μπροστά την κοιλιά της. Δεύτερη. Τίναγμα. Επέστρεψε πιο γρήγορα στη θέση της. Τρίτη. Πιο δυνατή. Το πόδι της αντανακλαστικά σηκώθηκε και λύγισε προς την καρέκλα. Επιστροφή στη στάση. Τέταρτη. Τα πρώτα σημάδια άρχισαν να εξέχουν στα σημεία που τέλειωνε το βαμβακερό βρακί της. Ένιωθα άβολα. Τα τζίν την εποχή εκείνη ήταν αρκετά στενά για τέτοιες καταστάσεις. Δεν ανταλλάξαμε κουβέντα. Δεν έβγαλε κιχ. Δεν είχαμε ανακαλύψει ακόμα το μέτρημα. Δεν θυμάμαι κάν πόσες της έδωσα. Είχε αρχίσει να δακρύζει και έτρεμε ολόκληρη. Δεν σταμάτησα. Ούτε το ζήτησε. Δεν ειχαμε ανακαλύψει ακόμα τη χρήση της συνθηματικής λέξης. Πορτοκάλι. Δεν χρειαζόταν. Ήταν τόσο πρωτόγνωρο που όσο κι έαν το παρακάναμε δεν θέλαμε να σταματήσει. Κάποια στιγμή της κατέβασα το βρακί ακριβώς κάτω από τον κώλο της. Το ύφασμα ακουμπούσε ακόμα τα χείλια της. Ήθελα να δω την κόκκινη σάρκα γυμνή. Ήθελα να συνεχίσω να τη χτυπάω, αλλά δεν άντεξα μολις είδα το μουσκεμένο βρακί της. Την πήρα εκεί χωρίς κουβέντα. Άρχισε να κλαίει με λυγμους, αλλά βουβά. Με το καβλί μου να βρίσκεται ολόκληρο μέσα της σάσστισα λίγο. Τράβηξα τα κατσαρά μαλλιά της από τη δεξια πλευρά στην αριστερή, γύρισα ελαφρά το κεφάλι της και της ρούφηξα τα δάκρυα. Χαμογέλασε. Ψιθύριζε. Μη σταματάς. Δεν άκουσα, όχι ακριβώς, αλλά κατάλαβα. Την πήρα βαθιά και έντονα αλλά όχι βίαια πια. Λίγη ώρα αργότερα καθόμασταν πάνω σε αυτή την ίδια άβολη σχολική καρέκλα σχεδόν τρομαγμένοι. Είχα τα πόδια λίγο ανοιχτά και καθόταν ανάποδα επάνω μου, πρόσωπο με πρόσωπο. Κάθε φορά που ο κώλος της ακουμπούσε επάνω στα μπούτια μου, τιναζόταν. Οπότε εμενε ακίνητη. Εγώ είχα αρχίσει να ξανακαβλώνω. Τα μάτια της έλαμπαν με τον τρόπο που λάμπουν όλα τα κλαμμένα μάτια. Ανακουφισμένα. Ξανάπιασε τον πούτσο μου και τον εβαλε αναμεσά μας. Άρχισε να ασχολείται μαζί του σχεδόν αφηρημένα. Ακόμη έτρεμε. Έκανε ζέστη και η αλμύρα του ιδρώτα και των δακρύων είχε ποτίσει το στήθος της. Κάποια στιγμή αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με το καβλί μου. Σηκώθηκε προσεκτικά, γονάτισε και με πήρε στο στομα. Για πρώτη φορά με τσιμπούκωσε χωρίς να σηκώσει ούτε μία φορά το βλέμμα. Χωρίς παιχνίδι, σχεδόν ψυχαναγκαστηκα. Και πολύ καυλωμένα. Τα ήπιε όλα και ακούμπησε το προσωπο της επάνω στα μπούτια μου. Τα μαλλιά της ήταν ένα μπάχαλο.

 

Και η ψυχούλα όσων βρίσκονται σε στάδια αναζήτησης - ψαύσης αντικειμένου, το ίδιο  

Ίσως η καλύτερη απάντηση που θα μπορούσε να δοθεί στο "πώς καταλαβαίνουμε έναν Κυρίαρχο".

ty Mesodo  

 

Σ'ευχαριστω κι εγω πολυ που μοιραστηκες αυτη την ιστορια.  

 

Lilly ήταν τόσα πολλά τα μπλεγμένα συναισθήματα της για να τα διαχειριστεί. Από τη μία είχε μια φαντασίωση που γινόταν πραγματικότητα και τη συννενοχή πως κάποιος άλλος αποδέχεται αυτό που είναι. Από την άλλη ζούσε μια ολόκληρη ζωή πολύ μακριά από τις συζητήσεις μας και τα κοφτά μικρά διαλήμματα στο αποθηκάκι. Κι αυτή η ζωή δεν της ήταν ξένη. ουτε απαραίτητα απεχθής. Φοβόταν μήπως απλά βρήκε ένα ακόμα freak, σαν την ίδια.

για εμενα τα πραγματα ήταν πολύ πιο απλά. Το παιχνίδι μου βγήκε τόσο φυσικά που ήταν σαν να το είχα ξανακάνει. Και ήμουν 16 και καθαρός. Και πίστευα σ'εναν κόσμο που είχε βγεί από τις ταινίες του γαλλικού νέου ρεύματος που έβλεπα στην ΕΡΤ. Και ο κόσμος αυτό υλοποιήθηκε μπροστά μου.


ΥΓ Dolce οταν βρω χρόνο θα κροπάρω κι άλλα ενδιαφέροντα καρέ.

 

je m'en fous

Το μυαλό μου ήταν γεμάτο. Διότι μετά από την έξαψη της πρώτης φοράς, ένα
σωρό λεπτομέρειες άρχισαν να με κατακλίζουν. Τα σημάδια από τη ζώνη δεν
υποχωρούν εύκολα, οι αλμυρές χαρακιές μπορεί να μας τρέλαιναν στην κάβλα
αλλά τι θα έκανε μετά, όταν θα έπεστρεφε σπίτι? Δεν είναι κάτι που το
δικαιολογείς. Τα μανταλάκια στις ρόγες αφήνουν σημάδια εξίσου. Μήπως να μην
τις κραταμε πολύ? Μήπως να την χτυπάω λίγο? Τη ρωτουσα συνέχεια και είχε
ένα ύφος απόλυτης παραίτησης. Οι απαντήσεις της δεν μου φαίνονταν καθόλου
ικανοποιητικές, ήταν σχεδόν παιδικές. Ναι πολλές φορές κοιμάται σε άλλο
δωμάτιο από τον καλό της, όχι δεν θα τη δει κανείς, όχι δεν το κάνουν τόσο
συχνά και δεν θα προκαλέσει υποψίες η άρνηση της... Σαν να μην την
ενδιέφερε.

Κι αυτή η κατάσταση στο τετράγωνο μυαλό μου δεν χωρούσε με τίποτα. Μα εάν
δεν την ενδιέφερε μήπως το καταλάβει ο άντρας της, γιατί δεν του το λεγε να
μην έχουμε και το άγχος και να μπορουμε να βρισκόμαστε πιο άνετα? Εάν την
ενδιέφερε γιατί συμπεριφερόταν τόσο ανεύθυνα? Όλα αυτά τα κουβάλησα μέχρι
την επόμενη φορά στην αποθήκη, την επόμενη φορά που μπορούσε να ξεκλέψει
χρόνο τη στιγμή που το μαγαζί έκλεινε. Το σκηνικό ήταν το ίδιο, μόνο το
φόρεμα άλλαξε. Και αυτό το ίδιο σκηνικό είχε μια παβλοφική επίδραση πάνω
μου. Ήθελα να σκάσω από την κάβλα τη στιγμή που την είδα να ακουμπά τα
χέρια στην καρέκλα. Το κεφάλι της αυτή τη φορά ήταν πιο χαμηλωμένο, τα
μαλλιά της έπεφταν μπροστά και περίμενε. Έφαγε κάμποσες. Λιγότερες από
πριν. Το καβλί μου ήθελε να σκάσει. Σκέφτηκα να βγάλω το παντελόνι μου,
αλλά δεν μου άρεσε, και απλά το ξεκούμπωσα. Σκέφτηκα τις χαρακιές. Τη
ρώτησα. Γύρισε το κεφάλι και μου είπε "σε θέλω". Δεν το είπε
παθιάρικα ή ναζιάρικα ή με οποιοδήποτε γλυκό τρόπο. Το είπε σαν να με
κατηγορούσε οτι αμφισβητούσα τον πόθο της για εμένα. Μα είναι χαζή,
σκέφτηκα. Και τότε ήθελα ακόμα περισσότερο να τη χτυπήσω. Και το έκανα. Πιο
δυνατά. Πιο απότομα. Πιο καβλωμένα.

-Σου φτάνει τώρα?
-σε θέλω.
Μα δεν το αντέχεις, σκεφτόμουν. Αλλά της έριχνα. Πιο άγρια. Μα είναι
εμφανές πως δεν το αντέχεις. Το σώμα σου αντιδρά. Το βλέπω. Τα πόδια σου
τρέμουν. Δεν τουρλώνεις τον κώλο σου, όπως στα πρώτα χτυπήματα. Δεν το
ευχαριστιέσαι. Αλλά δεν είπα τίποτα και συνέχισα.

-Πες μου να σταματήσω.
-Σε θέλω.
Δεν έκλαιγε όπως την πρώτη φορά. Πρέπει να της το αναγνωρίσω. Ήταν
ταραγμένη, αλλά δεν ένιωθε να λυπάται. Και κάποια στιγμή σταμάτησα εγώ. Το
παιχνίδι είχε ξεφύγει. Είχε ξεφύγει πολύ ώρα πριν. Η καρέκλα είχε
μετακινηθεί τουλάχιστον μισό μέτρο κι αυτο για τα δεδομένα της αποθηκούλας
ήταν πολύ. Ο κώλος της ήταν ομοιομορφα μωβ/κόκκινος πια και τα μπούτια της
ήταν γεμάτα κόκκινες λωρίδες από τις ξώφαλτσες.

Είχα θυμώσει μαζί της και βλέποντας το πως είχε γίνει είχα θυμώσει
περισσότερο. Ήθελα να τη γαμήσω/τιμωρήσω. Δεν το ήξερα καν σαν ιδέα αυτό
τότε. Απλά ένιωθα πως ήθελα πολύ να τη γαμήσω. Γρύλιζε. Όλη την ώρα
γρύλιζε. Κι όταν τα λαγόνια μου τρίβονταν πάνω στα κωλομέρια της πονούσε
πολύ. Αλλά το μόνο που έκανε είναι να σφίγγει τα δόντια και να γρυλίζει
καθώς ο αέρας περνούσε μέσα από τα κλειστά της δόντια. Τριβόμουν
περισσότερο επάνω της και αυτό με κάβλωνε πιο πολύ. Έχυσα με μανία και
ξανακάβλωσα αυτόματα. Τώρα πια είχε γονατίσει επάνω στην καρέκλα και τα
χέρια της κρατούσαν κόντρα σ'ένα ράφι. Την πήρα ακόμα πιο άγρια και
άγαρμπα, δεν ήταν ότι ήξερα κιόλας. Το σώμα μου δεν είχε προλάβει να
συνηθίσει στις κινήσεις της σεξουαλικής πράξης σε κατάσταση ηρεμίας, τώρα
ήμουν απλά ένα αστείο θέαμα. Θα πρέπει να στραμπούληξα το καβλί μου αρκετες
φορές επάνω της. Πονουσα φυσικά (ευτυχως έχω περιτομή), αλλα δεν με
ενδιέφερε εκείνη την ωρα. Άρχισα να δαγκώνω τα χείλια μου και κάποια στιμγή
κατάλαβα ότι μου έτρεχαν τα σάλια. Θα πρέπει να ήμουν πραγματικά ένας
αστείος/μπέμπης/κακός λύκος. Έχυσα ξανά. Βγήκα. Προσπαθούσε να βρει την
αναπνοή της, τρέκλιζε, εγώ είχα κολήσει στο πίσω ντέξιον. σήκωσε το βρακί
της από τα γόνατα, κατέβασε το φόρεμά της, σταθεροποίησε το βήμα της επάνω
στις εσπαντρίγιες και ήρθε κοντά μου. δεν με ακουμπούσε και με χαμηλωμένο
το κεφάλι απλά είπε...

σε θέλω.



Το παιχνίδι μέσα στο παιχνίδι

Ήθελα πραγματικά να τη δείρω. Όχι για παιχνίδι. Ήθελα πραγματικά να της τις
βρέξω. Αλλά δεν μπορούσα. Την πήρα αγκαλιά και προσπάθησα να σκεφτώ καθαρά.
Είμαι ερωτευμένος με αυτό το κορίτσι, κι αυτή μαζί μου. Γιατί το κάνουμε
αυτό? Καταλαβαίνω το ξύλο με τη ζώνη της πρώτης φορας, αλλά αυτό ήταν κάτι
άλλο. Ποιό είναι το παιχνίδι μέσα στο παιχνίδι που παίζουμε. Γιατί δεν
σταμάτησα νωρίτερα? Γιατί δεν ήθελα να σταματήσω? Άρχισε να με φιλαει.
Ακόμα και με τις εσπαντρίγιες το στόμα της έφτανε στη μέση του λαιμού μου.
Είχε χώσει το κεφάλι της μέσα στο λαιμό μου και ήταν εμφανώς πιο ήρεμη από
εμένα.

-Γλυκό μου το παρακάναμε αυτή τη φορά.
(κουνησε τους ώμους της)
-εγώ σε θέλω.
-κι εγώ σε θέλω. πολύ. Αλλά το ξέρω πως από ένα σημείο και πέρα δεν σου
άρεσε.
(κουνησε ξανα τους ωμους της)
-δεν με πειράζει. ήμουνα πολύ καβλωμένη.
-ναι αλλά πονούσες όταν τριβόμουν επάνω στον κώλο σου μετα. και δεν σου
αρεσε.
(κούνησε το κεφάλι αρνητικά)
-πάντα μου αρέσει όταν είσαι μέσα μου. Κουβαλάω τα χύσια σου. Και θα τα
κουβαλήσω και σπίτι μου.

Δεν μπορούσα να το πιστέψω αυτό που έκανε. Ήταν παντελώς ανεύθυνη. Για την
ακρίβεια παρίστανε την ανεύθυνη γιατί δεν ήταν. Κι αυτό με τσάτιζε αλλά
έπρεπε να το σκεφτώ με ηρεμία. Εκείνο το βράδυ τα μαλλιά μου ήταν πιο
μπάχαλο από τα δικά της.

Την επόμενη μέρα το μεσημέρι, λίγο πριν το φροντιστήριο πέρασα να δω τι
κάνει. Δεν είπε τίποτα για το σπίτι της. Πάλι καλά. Αντιθέτως μου έλεγε πως
αισθανόταν όταν το νερό έπεφτε πανω στην τραυματισμένη σάρκα της. Τι
περίεργο κάβλωσα παραπάνω από όσο συνέχεια ήμουν καβλωμένος όταν την
έβλεπα. Και μετά από λίγο μου είπε πως το βράδυ έχει ραντεβού με τον
γυναικολόγο της. Και θα πάς έτσι, ρώτησα. Δεν με πειράζει. Μα καλα δεν
είναι ότι βρισκομαστε συχνά. Δεν θα μπορούσες να κλείσεις το ραντεβου για
μερικές μερες αργότερα? Μπα θα πάω, το έχω κλείσει εδώ και μια βδομάδα.
Έφυγα για το φροντιστήριο ακόμα πιο μπλεγμένος. Τουλάχιστον δεν ήμουν
θυμωμένος. ήταν ξεκάθαρα ένα δικό της ζήτημα. Αλλά και πάλι δεν μπορούσα να
χωνέψω γιατί να ήθελε να προκαλέσει το περιβάλλον για το οποίο έπαιρνε τόσα
μέτρα για να είναι τυπικά σωστή απέναντι του. Μου έριχνε 11 χρόνια κι όμως,
εγω ένιωθα πως νοιαζομουν για τις μικρες ενοχλητικές λεπτομέρεις, κι αυτή
έπαιζε την παιδούλα.

Ήταν το δικό της παιχνίδι μέσα στο παιχνίδι. Τότε δεν μπορούσα να το χωνέψω
γιατί πίστευα πως οι άνθρωποι πρέπει να είναι ξεκάθαροι και ειλικρινείς σαν
τις ταινίες της Nouvelle Vague. Ακόμα το πιστεύω αλλά φυσικά ο κόσμος τις
περισσότερες φορές μοιάζει με τις επικίνδυνες σχέσεις του Λακλό, ή με τις
χαμένες ψευδαισθήσεις του Μπαλζάκ. Η Ω έπαιζε ένα παιχνίδι που πάντα ήθελε
να παίξει, αλλά συγχρόνως με αυτό το παιχνίδι αψηφούσε τη συνοικία και τον
κλειστό της κόσμο. Θα έλεγες πως σχεδόν παρακαλούσε να τη δουν. Δεν θα
πήγαινε στη θάλασσα με κόκκινο κώλο, δεν θα αργούσε να γυρίσει σπίτι αλλά
δεν θα προσπαθούσε να το κρύψει όλο σωστά. Ήθελε να αφήνει μικρά ψεγάδια
από εδώ και από εκεί.

 

Αναμενω με ενδιαφερον τη συνεχεια.  

 

Συγκλονιστικός...υπέροχος απλά...συνέχισε γλυκέ μου την γραφή σου..μπράβο για τον τρόπο που εκθέτεις την εμπειρία σου..

 

ιδιαίτερο, πολύ απολαυστικό, ηδονικότατο.

 

Τηλεπάθεια

Η εποχή πριν τα κινητά είναι μόλις 10 χρόνια πριν, κι όμως την έχουμε ξεχάσει λες και έχουν περάσει 50 χρόνια από τότε. Κάντε όμως μια προσπάθεια να θυμηθείτε πως ήταν χωρίς το κινητό. Ο χρόνος κυλούσε πολύ πιο κυματιστά. Πότε πολύ γρήγορα, πότε πολύ αργά. Με την Ω βλεπόμασταν σίγουρα 3 φορές την εβδομάδα, τις μέρες που είχα φροντιστήριο. Καμιά φορά ξεκλέβαμε και μια τέταρτη, έτσι για πλάκα. Κάποιο πρωί, πριν ανοίξει το μαγαζί κι ενώ θα έχανα τις 2 πρώτες ώρες στο σχολείο, ή κάποιο απόγευμα μετά το κλείσιμο. Αυτοί ήταν οι χρόνοι μας. Και φυσικά όσο καβλωμένος κι εάν ήσουν δεν μπορούσες να κάνεις πολλά πράγματα την ώρα που θα μπορούσαν να μπουν στο μαγαζί πελάτες.
Έτσι πολλές φορές προσαρμόζαμε τη σεξουαλικότητά μας σε αυτούς τους χρόνους και αυτές τις περιστάσεις. Ήταν μια όμορφη διαδικασία γιατί βρίσκαμε τις ισορροπίες μας. Οπότε άρχισα το εντατικό διάβασμα. Πάντα τα πήγαινα καλά με αυτό. Ήταν 1992-93 και το ίντερνετ ήταν ένα εξωτικό φρούτο που έβρισκες πολύ σπάνια και δεν είχε καμία σχέση με τη μορφή που έχει σήμερα. Όταν τότε λέγαμε ίντερνετ, εννοούσαμε πολύ διαφορετικά πράγματα. Αλλά η λογοτεχνία ήταν γεμάτη με καλές ιδέες, ευχάριστες τόσο στο διάβασμα όσο και στην πράξη.

Μάθαμε το μέτρημα μια πολύ εύχαριστη διαδικασία, αν και δεν την εξασκούσαμε όσο συχνά θα θελαμε. Το ξύλο με τη ζώνη πια είχε αποκτήσει μια μετρήσιμη ποσότητα. 50 ήταν πολλά, 10 ήταν λίγα. Βρήκα μια πιο βαριά ζώνη γιατί το βάρος που έπεφτε επάνω στον κώλο της και την τράνταζε ήταν πιο καβλωτικό.

Την έβαζα να μαλακίζεται εκεί μπροστά μου στα όρθια, με το μισό μάτι στην πόρτα μην μπει κανένας πελάτης. Δύσκολα κατάφερνε να τελειώσει σε τέτοιες συνθήκες και γυρνούσε σπίτι με τρελά νεύρα.

Μου έλεγε πως με τον άντρα της πηδιούνται σπάνια, αλλά δεν την πίστευα ιδιαίτερα. Ήξερα πόσο της άρεσε ο πούτσος και ακόμα και τον πόλεμο των ρόουζ να είχε σπίτι της, δεν θα ήθελε μόνο να μαλακίζεται. Το έκανε για να δείξει ότι ήταν πιστή σε εμένα. Ποτέ δεν με ενδιέφερε αυτή η πίστη. Όταν την πίεζα έλεγε "μα εντάξει συμβαίνει, έχω και κάποιες συζυγικές υποχρεώσεις" και εκεί κατάλαβα πόσο submissive και ενοχικό ήταν το παιχνίδι γιαυτην. Και τότε φρόντιζα να την καβλώνω ακόμα περισσότερο και να την στέλνω σπίτι της, σχεδόν σίγουρος πως το βράδυ θα παρακάλαγε για πούτσο. Εάν την επόμενη φορά που θα την έβλεπα, ήταν ακόμη πιο υποτακτική, ήξερα πως το κόλπο είχε δουλέψει.

Την έβαλα να παγώσει μια μπανάνα στην κατάψυξη. Πελάτης. Μαλακίσου μόλις φύγει. Έλα να δω πόσο μούσκεμα είσαι. Όχι αρκετά, κι άλλο. Πελάτης. Της κόβεται η ανάσα. Είναι αφηρημένη. Δεν μπορώ να βάλω κάτι παγωμένο μέσα μου. Θα μπορέσεις, μαλακίσου είπαμε. Την στριφωγύρισα πάνω στα μουνόχειλα της για να μουσκέψει. Προσπαθούσε να μην πεταχτεί από το κρύο. Την ξεφλούδισε και την έβαλε εκεί μπροστά μου, με μια κοφτή γρήγορη κίνηση με μισή κοφτή ανάσα, καθισμένη σε μια καρέκλα. Ήθελε να ουρλιάξει αν και η μπανάνα δεν είχε παγώσει και τόσο. Αλλά τουλάχιστον μπήκε. Δεν μπορώ καρδιά μου, έπαιρνε κοφτές ανάσες και καθόταν μισοσηκωμένη στην καρέκλα. Μου κρατούσε το μπράτσο, αλλά με το άλλο χέρι δεν άφηνε την μπανάνα να βγει. Ηρέμισε, θα ζεσταθεί. Χαλάρωσε θα δεις. Έδωσα μια μικρή ακόμα ώθηση και η μπανάνα μπήκε πιο βαθιά, ή λύγισε δεν ξέρω. Της ανέβασα το βρακί και την σήκωσα. Πως νιώθεις. Ήθελα να βγαλω μπλοκάκι με σημειώσεις. Ξαναβρήκε την ανάσα της. Αβόλα νιωθω πως να νιώθω με αυτό το παγωμένο πράγμα μέσα μου. Ένα-δύο λεπτά αργότερα κι ενώ, είχε βρει τον εαυτό της και μπορούσε να κάθεται λίγο όρθια, μπήκε πελάτης. Ήταν ένα υπέροχο θέαμα. Η Ω να προσπαθεί να τον εξυπηρετήσει σχεδόν χωρίς να κουνηθεί από τον πάγκο, κι όταν αναγκάστηκε να κουνηθεί, το έκανε με απολύτη προσοχή και τρόμο, λες και η μπανάνα θα γλιστρούσε από μέσα της.
Όταν έφυγε ο πελάτης ήταν ξαναμμένη. Όχι ακριβώς καβλωμένη αλλά μάλλον και αυτό. Έχω αργήσει για το φροντιστήριο, άφησε την μπανάνα μέσα σου και θα έρθω μετά το μάθημα. Δεν μπορώ σήμερα θα περάσει να με πάρει ο άντρας μου από τη δουλειά. Σε θέλω Ω. Κλείσε το μαγαζί λίγο νωρίτερα. Δεν γίνεται, δεν ξέρω, θα προσπαθήσω.
Φυσικά μετά το μάθημα η Ω έκλεινε το μαγαζί ένα τέταρτο νωρίτερα. Η μπανάνα πρέπει να έχει γίνει πολτός, μου ειπε σχεδόν περίφανη. Δείξτη μου. Το βρακί της ήθελε πλύσιμο στο χέρι. Έσκυψα και μύρισα το μουνί της. Άρχισα να τη γλυφω, κι αυτή μισοκάθησε επάνω στον πάγκο. Ήταν πιο ψηλός απ'όσο βόλευε, οπότε δεν μπορούσε να καθήσει χωρίς να κρέμονται τα πόδια της. Απλά έτριβε τον κώλο της στον πάγκο προσπαθώντας να μου προσφέρει αρκετό χώρο ανάμεσα στα μπούτια της. Θα μπορούσα να τη γλύφω όλο το βράδυ, μέχρι να βγει και το τελευταίο κομμάτι μπανάνας, αλλά ο χρόνος σε αυτή τη σχέση ήταν πάντα ορισμένος. Και λίγος. Σηκώθηκα τη γύρισα ανάποδα και τη γάμησα. Ο πολτός μπανάνας έκανε χώρο για το καβλί μου. Είχε πολύ ελαστικό κόλπο, δεν την ενόχλησε καν. Ήταν καβλωμένη και αγχωμένη. Κι εγω. Πρέπει να συγκεντρωθώ για να χύσω σχετικά γρήγορα. Προσπάθησα. Έχυσα. Λυπόμουν τόσο πολύ που έβγαινα από μέσα της. Πήγα να σηκώνσω το μποξεράκι μου. Με σταμάτησε. Τα μάτια της έλαμπαν. Θέλω κι εγω να δοκιμάσω μπανάνα. Με καθάρισε με τη γλώσσα της. Βιαστικά. Ξέρω, ήθελε κι αυτή να με γλύφει όλο το βράδυ. Τη φίλησα. Έφυγα σχεδόν τρέχοντας.

Την επόμενη μέρα μόλις μπήκα στο μαγαζί είχε το ίδιο λαμπερό βλέμμα. Τελείωσε με έναν πελάτη και άρχισε να μου λέει. Στο σπίτι πήρα ένα πιάτο και πήγα στο μπάνιο. Κάθησα ανακούρκουδα και άρχισα να βγάζω τη μπανάνα με τα χύσια μου και τα χύσια σου μέσα του. Πίεζα και αφήνα και περίμενα να βγούν. Κάβλωσα τόσο πολύ που μαλακίστικα και έχυσα έτσι. Στο τέλος δεν άντεξα και το καθάρισα με το δάκτυλό μου. Δεν ήθελα να μπω στη μπανιέρα και το καθυστερούσα. Όλο και κάποιο κομματι θα έπεφτε στο πιάτο. Ο άντρας μου απόρησε που ήμουν στο μπάνιο τόση ώρα. Για βραδινό έφαγα ένα γιαούρτι και για επίδορπιο έφαγα την μπανάνα μας αγάπη μου. Ήμουνα ευτυχισμένη.

Μου τα περιέγραφε και ζήλευα. Ήθελα να ήμουν μπροστά και να το δώ. Τώρα θα έπρεπε να αρκεστώ σε αυτή τη λάμψη από τα μάτια της. Μέχρι την επόμενη βδομάδα.

 

..πολυ ενδιαφερουσα εμπειρια..και πολυ ομορφα δοσμενη..

 

VHS.

Η ζώνη ήταν μόνο η αρχή. Ακουλούθησαν κι άλλες. Η συλλογή με τις βιντεοκασσέτες που ήθελε να μου δείξει η Ω ήταν ανεξάντλητη. Κάθε φορά που ξέκλεβα λίγο χρόνο και έβλεπα μία και την γυρνούσα, είχε μια νέα να μου προτείνει. Μέσα σε 1 μήνα είχα δει τόσες τσόντες, όσες δεν είχα δει στη ζωή μου. Η Ω ήταν φετιχίστρια της τσόντας. Από τότε έχω γνωρίσει άλλες 3 κοπέλες που ήταν τόσο φετιχίστριες, και η μία θα πρέπει να ήταν συμμαθήτρια της στο γυμνάσιο.

Δεν ήταν όλες τόσο κακές όσο περιμένεις συνήθως. Η για να το δούμε το ποτύρι μισογεμάτο, όλες είχαν κάποιες καλές στιγμές. Για να μην αναφέρω τον επιμορφωτικό τους χαρακτήρα. Έμαθα πολλά πραγματα, και πήρα πολλές καλές ιδέες. Αλλά εάν η Ω ήταν κορίτσιτης εικόνας, εγώ ήμουν παιδί του κειμένου. Φυσικά μια εικόνα μπορεί να σου εξηγήσει πολύ καλύτερα πως γίνεται το fisting, αλλά ένα κείμενο μπορεί να σου μάθει το πόσο ντρέπονται οι άνθρωποι να κυκλοφορούν ξυπόλυτοι σ'ένα άγνωστο χώρο μπροστά σε άλλους.
Κι έτσι η σχέση μας εξελισσόταν στα στενά πλαίσια μεν των λίγων αγχωμένων ωρών και της μικρής αποθήκης, αλλά αποκτούσε διαστάσεις που σπάνια περιμέναμε. Ω, γιατί δεν βγάζεις τα παπούτσια σου? Τώρα? Ναι γιατί όχι. Μα γιατί? Θέλω να σε δω ξυπόλυτη. Καθεται στην καρέκλα με τα πόδια ορθάνοιχτα και τα βγάζει σκύβοντας. Είναι πολύ προκλητικό τσουλάκι και το κάνει για να καβλώσω και να νιώθω κι εγώ άβολα. Ευχαριστήθηκες τώρα? Ναι, δώστα μου τώρα. Τι θα τα κάνεις? Τα θέλω δώστα μου. Το βλέμμα της δείχνει ότι θα συνεχίσει το παιχνίδι αλλά ακόμα προσπαθεί να καταλάβει. Τα παίρνω, τα βάζω μέσα στη τσάντα μου. Μα καλά εάν θέλεις τα παπούτσια μου ας μου έλεγες να στα φέρω σήμερα το πρωί. Δεν τα θέλω δικά μου, τα θέλω μερικές ώρες. Ωρες? Κι εαν έρθει πελάτης? Θα τον εξυπηρετήσεις κανονικά, θα δείς οτι δύσκολα θα σε ρωτήσει κάποιος γιατι δεν φοράς παπούτσια. Αλλώστε σιγά δεν είσαι και γυμνή.

Όχι δεν ήταν γυμνή σίγουρα, αλλά δεν ήταν το κρύο πάτωμα που την έκανε να πατάει άβολα κι αδέξια. Αργά ή γρήγορα κάποιος θα έμπαινε και θα αναγκαζόταν να βγεί από την προστασία του πάγκου. Έτσι και έγινε. Η Ω έπρεπε να περπατήσει και το έκανε στις μύτες τον ποδιών της. Ήταν νευριασμένη γιατί δεν την κάβλωνε όσο η μπανάνα ή όσο άλλα παιχνίδια. Και δεν ήξερε ακριβώς τι ήταν αυτό που τη νευρίαζε. 2, 3, 4, 5. Οκτώ με δέκα άνθρωποι θα πρέπει να μπήκαν μέχρι που έφυγα. Κι ήταν υπέροχο να κοιτάς την Ω να προσπαθεί να περπατήσει φυσικά αλλά να μην μπορεί και να καθεται μονίμως στις μύτες των ποδιών της. Χάζευες τις γάμπες της καί είσουν ευτυχισμένος. Σου έριχνε κεραυνοβόλα βλέμματα, αλλά δεν έδινες καμία σημασία. Την άκουγες να προσπαθεί να δικαιολογίσει γιατί δεν φοράει παπούτσια. Την πρώτη φορά τη ρώτησε μία κυρία, αλλά μετά αποφάσισε να βρίσκει μόνη της μια δικαιολογία πριν πει κανείς ο,τιδήποτε. Ακόμα και γιαυτους που δεν έλεγαν τίποτα, όταν τους έβλεπε να καταλαβαίνουν ότι δεν
φορούσε παπούτσια, ήταν σαν να τη χτυπούσε το ρεύμα.

Ήθελε να βγει έξω να χαλάσει ένα πεντοχίλιαρο. Με ρώτησε εάν είχα ψιλά. Φυσικά και όχι. Κοντοστάθηκε. Το σκέφτηκε. Το παιδί που είχε αγοράσει ένα λούτρινο περίμενε υπομονετικά εάν και δεν ήξερε ποιος ήταν ο λόγος της αναμονής. Στο τέλος δεν άντεξε, βγήκε έξω χοροπηδηχτά και πήγε μέχρι το ψιλικατζίδικο απέναντι. Ήταν σαν παιδούλα που χόρευε τσιγκολελετα, αλλά είχα κάτι τόσο morbid μέσα του, κάτι που δεν κολούσε. Ήταν με λίγα λόγια τέλειο.

Το παιδί με το λούτρινο έφυγε. Ήταν πραγματικά θυμωμένη. Το ευχαριστήθηκες τώρα? Δεν καταλαβαίνω καν την ουσία αυτού του παιχνιδιού. Μα γιατί? είσαι τοσο χαριτωμένη χωρίς παπούτσια. Ναι αλλά αυτή είναι η δουλειά μου, δεν μπορω να τα κάνω εδώ αυτά. Έλα βρε γλυκό μου, κανείς δεν πειράχτηκε που δεν φορούσες παπούτσια και ειδικά αυτή η δικαιολογία ότι βράχηκαν ήταν πολύ καλή. Άλλωστε άνοιξη είναι. Καλά, θα μου τα δώσεις τώρα να τελείωνουμε? Θέλεις πραγματικά να στα δώσω, γιατί εγώ δεν θέλω. Είσαι μεγάλος μαλάκας. Και δεν τα ζήτησε. Την άφησα εκεί. Πήγα μια μικρή βόλτα. Βαριόμουν να πάω φροντιστήριο. Χάζεψα στο πάρκο και αναπολούσα τις σκηνές με τα γυμνά πόδια της Ω. Έπεστρεψα γεμάτος. Με το που μπήκα στο μαγαζί, ήταν έτοιμη να μου ορμήξει. Ρούφηξα κάθε στιγμή του. Την άφησα να εξαντλήσει την επιθεσή της. Νομίζω πως έκλεινε για μεσημέρι και θα πρέπει να πλησίαζε η ώρα, αλλιώς δεν μπορώ να σκεφτώ γιατί γύρισα το κλειδί στην πόρτα του μαγαζιού. Την έπιασα, της γύρισα το χέρι στην πλάτη και την έβαλα να σκύψει στον πάγκο. Συνέχιζε να κάθεται στις μύτες των ποδιών της. Τη γάμησα εκεί στα όρθια. Ήταν λίγο δύσκολο γιατί ήταν πιο κοντή από εμένα. Ήταν σοκαρισμένη. Κι εγώ λίγο. Δεν είχα πάρει ποτέ ξανά τόσο εμφανείς πρωτοβουλίες. Να κλειδώσω την πόρτα? Αλλά δεν με ενδιέφερε καθόλου εκείνη την ώρα. Ίδρωνε πάνω στον πάγκο. Αλλά δεν βολευόμουν. Βγήκα από το μουνί της και άρχισα να σπρώχνω τον κώλο της. Τινάχτηκε. Δεν είχα ξαναπροσπαθήσει να μπω χωρίς προειδοποίηση, χωρίς λίπανση, μόνο με τα υγρά της επάνω μου. Τελικά δεν δυσκολεύτικα να βρω τον στόχο. Δεν έβγαλε άχνα. Ή μαλλον έβγαλε κάποιους στριγγούς ήχους. Τη
ζόριζε. Αλλά το έφαγε. Κι εγώ ανατρίχιαζα που ένιωθα όλη αυτή την ηλεκτρισμένη υγρή ατμόσφαιρα.

Την έχυσα. Τραβήχτηκε. Ήταν καυλωμένη και θυμωμένη. Δεν μπορούσε καν να ελέγξει τα συναισθήματα της. Είσαι μαλάκας, είπε και γύρισε προς την τουαλέτα. την έπιασα πάλι από το μπράτσο, ήταν δακρισμένη. Την πήγα στην αποθηκούλα και την κάθησα στην γνωστή καρέκλα. Της άνοιξα τα πόδια, και έσκυψα. Τι θέλεις τώρα από εμένα, μου πέταξε. Σκάσε. Είσαι πολύ μαλάκας το ξέρεις? Τη χαστούκισα. Όχι δυνατά αλλά το εφέ ήταν το επιθυμητό. Κοκκάλωσε. Άρχισα να την παίζω και να την γλύφω. Δεν μιλούσε και δεν κουνιώταν. Αυτή, η ίδια κοπέλα που πέθαινε όταν την έγλυφες. Συνέχισα.

Προσπαθούσα να συγκεντρωθώ για να το κάνω καλά. Καταραμμένη εμπειρία, η πράξη είναι πάντα πιο αβολη από τη φαντασία. Ήταν σε υπερένταση. Δεν τελείωνε. Συνέχισα. Ήξερα πως δεν είχαμε πολύ ώρα. Μήπως το παράκανα? Μήπως τελικά το κόλπο δεν δουλεύει? Γαμώτην πουτάνα μου ζαν πωλ που σκατά είσαι όταν σε χρειάζομαι? Είχα αρχίσει να αγχώνομαι. Αλλά δεν άφηνα τη γλώσσα μου
να μεταφέρει το άγχος μου στην κλειτορίδα της. Και συνέβη. Τα μπούτια της άρχισαν να τεντώνονται και τα χέρια της μάγκωσαν τους ώμους μου. Η κωλοτρυπίδα της άρχισε να συσπάται πάνω στο δάχτυλό μου. Γρύλιζε. Φώναξε. Έχυσε με μανία. Χαμογέλασα. Χαλάρωσα. Έσυρα τον κώλο μου στον πίσω πάγκο και την κοιτούσα. Ήμουν τόσο ανακουφισμένος που το μυαλό μου είχε αδειάσει.
Απλά την κοιτούσα εκεί να προσπαθεί να πιάσει την ανάσα της να τρίβει την κλειτορίδα της και να τινάζεται. Είδα την Ω ξαναμμένη, είδα την Ω σέξυ με τα πόδια ανοιχτά, είδα την Ω να χύνει σαν τρελή, είδα λίγα χύσια μου να τρέχουν από τον κώλο της και να στάζουν στο πάτωμα. Ξανακάβλωσα αλλά δεν με ενδιέφερε. Ήμουν ευτυχισμένος. Ευχαριστώ θείε ζαν-πωλ.



Όταν κατάφερα να ξαναμπώ στο οπτικό της πεδίο, ντράπηκε. Σύρθηκε κι αυτή στο πάτωμα δίπλα μου. Άρχισε να με σφίγγει στην αγκαλιά της ή μαλλον να προσπαθεί γιατί ήμουν αποκαμωμένος. Με φιλούσε στο πρόσωπο με έλεγε ματάκια μου, έβγαλε το καβλί μου και άρχισε να μου παίρνει πίπα με τον γνωστό τρόπο που είχε μερικές φορές. Χωρίς να κοιτάει προς τα πάνω. Ήθελε να μου
ανταποδωσει τη χάρη, ήθελε να πει συγνώμη. Ήταν πιο απλό να πάρει πίπα. Η κατάσταση την είχε ξεπεράσει. Παραλίγο κι εμενα δηλαδη εάν δεν έχυνε. Προσπάθησε να με ξαναβάλει στον κώλο της καθισμένη ανακούρκουδα. Ήξερα πως δεν της άρεσε να της πηδάνε τον κώλο όταν είχε χύσει. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ, σκεφτόμουν πως έχουμε αργήσει. Της εξήγησα πως δεν μπορούσα. ΤΟ καβλί μου ηταν πέτρα αλλά ήταν και εξίσου αναίσθητο σαν πέτρα. Δεν θυμάμαι τι έκανε, πάντως με έκανε να χύσω σε 3 λεπτά. Σχεδόν δεν το πίστευα. Δεν ήταν το καλύτερο χύσιμο που είχα κάνει, αλλά τις επόμενες μέρες το εκτίμησα περισσότερο. Σηκωθήκαμε μαζέψαμε με χαρτί κουζίνας τις διάφορες ατασθαλίες μας που είχαν τρέξει στο πατωμα. Δεν ήταν ικανοποιημένη από τον τρόπο που τελείωσα. Ήθελε να τελειώσω όπως τελείωσε κι αυτή. Ενιωθε τύψεις. Μου έγραψε ένα ολόκληρο γράμμα προσπαθώντας να μου εξηγησει το γιατί και το πως.

Η Ω ήταν παιδί της εικόνας. Εκφραζόταν καλύτερα όταν έβλεπε το θέμα της. Προσπάθησα να της το εξηγήσω αυτό και πως δεν χρειάζεται να τελειώνουμε όλοι το ίδιο καλά ταυτόχρονα. Δεν χρειάζεται καν να προσπαθεί να το εξηγήσει. Οι επόμενες μέρες δεν είχαν σεξ, δεν είχαν κανένα παιχνίδι αλλά ήταν γεμάτες συζητήσεις περι ισορροπίας. Για μια ακόμα φορά το παιχνίδι των
τύψεων έπαιρνε μπρος.

 

Δηλωνω εθισμενη.   Ελπιζω να εχει πολλα επεισοδια η ιστορια, δεν την χορταινω.