αυτή

Αυτή…..
Σκέφτεται τι είναι, τι έχει.
Συνειδητοποιεί ότι δε της ανήκει τίποτα. Αυτό ήθελε στην αρχή αλλά κάτι της λείπει.
Το μυαλό της πάει εκεί παλιά, πριν καιρό όταν τα είχε όλα και τίποτα την ίδια στιγμή.
Για χρόνια δε της άνηκε τίποτα αλλά βίωνε μία ελευθερία η οποία δεν ήταν ελευθερία με τη συμβατική της έννοια.
Ήταν όμως ελεύθερη να πει και να κάνει τα πάντα, ήταν ελεύθερη να βιώσει αυτά που είχε ανάγκη να βιώσει.
Τώρα τελευταία , κάτι έχει αλλάξει.
Ήταν πιο ανθρώπινη. Τώρα πια όχι.
Δεν είναι ένας χαρακτήρας από αυτούς που βλέπουμε κάθε μέρα.
Είναι ένας χαρακτήρας από αυτούς που βλέπουμε στα παραμύθια.
Πώς μπορεί να ζω έτσι? Αναρωτιέται…
Δε μπορεί να σκεφτεί λογικά.
Ένας χαρακτήρας δύστροπος που θέτει όρια σε όλους, πέρα από αυτούς που θα επιλέξει. Είναι τόσο λίγοι όμως!
Πώς μπορεί να μιλήσει για τις ανάγκες της, για τα γούστα της?
Έχει μάθει πια να μην έχει επιθυμίες, να μην έχει θέλω.
Να μη τα εμφανίζει.
Νομίζει ότι εκεί που περπατάει, βλέπουν όλοι τους μέσα της.
Αυτοί εκεί έξω που δε γνωρίζουν αλλά φτάνει που γνωρίζει αυτή κι αυτό είναι αρκετό να τονωθούν οι ενοχές της, οι κρυμμένες κάτω από τα μπιχλιμπίδια και το μπογιάτισμα που κάνει κάθε μέρα, λες και μπορεί να θάψει τον εαυτό της.
Ανοίγει τη ντουλάπα της διάπλατα, πρέπει να διαλέξει τι ρούχα θα βάλει για το αποψινό ραντεβού.
Μία ντουλάπα μεγάλη με ρούχα χωρισμένα σε κατηγορίες.
Στη μία γωνία είναι στοιβαγμένα προσεκτικά τα ρούχα της κρυφής της ζωής.
Το χέρι της αυτόματα πάει σε ένα μπούστο, με παγιέτες και μετά σε ένα μαύρο φουστάκι που εύκολα το παίρνεις για ζώνη. Τα πετάει στο κρεβάτι πίσω που έχει δει τα απίστευτα ,και γδύνεται. Ώρα να κάνει το καθιερωμένο μπάνιο της πριν από κάθε ραντεβού.
Περπατώντας αργά αθόρυβα κατευθύνεται προς το μπάνιο. Έχει γεμίσει τη μπανιέρα μέχρι απάνω. Κάνει τη τουαλέτα της και όταν μετά από ώρα αισθάνεται ότι είναι ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα, βγαίνει. Τυλίγεται σε μία μεγάλη πετσέτα και μπαίνει στη κρεβατοκάμαρά της. Το βλέμμα της καρφώνεται στον ολόσωμο καθρέφτη της. Το χέρι της αγγίζει το σώμα της αργά, το κάνει λες και είναι κάτι σαν ιεροτελεστία. Τα δάχτυλά της πιάνουν τα υγρά της. Πνίγονται σ΄αυτά. Ένας μικρός ακαθόριστος ήχος βγαίνει.
Ένα χαμόγελο ανθίζει στα χείλη της, ένα χαμόγελο όλο μυστήριο. Τα μάτια της λάμπουν.
«Σήμερα. Σήμερα, θα Του το αποδείξω …».
Φοράει τα ρούχα της, χωρίς εσώρουχα . Τα εσώρουχα δεν επιτρέπονται, σε καμία περίπτωση. Κοιτάζεται στο καθρέφτη για ακόμα μία φορά κι αρχίζει να μακιγιάρεται. Έχει μία τεράστια συλλογή από κραγιόν σε διάφορα χρώματα. Το χέρι της φτάνει αυτό με τη πιο κόκκινη απόχρωση. Ωραία , αυτό θέλει. Απόχρωση του αίματος. Θέλει να είναι όμορφη, άλλωστε είναι η τελευταία φορά απόψε. Από αύριο θα είναι ελεύθερη….
Βάζει τις ψηλοτάκουνες γόβες της και αυτομάτως αισθάνεται σα πόρνη. Γυρίζει και ρίχνει μία ματιά στο χώρο, το δικό της χώρο. Το βλέμμα της περιπλανιέται στο μεγάλο δωμάτιο. Έχει πολλές αναμνήσεις φτιαγμένες εδώ, τις κρατάει σα πολύτιμο μυστικό.
Στη γωνία υπάρχει ένας μικρός άσπρος φάκελος…..
«Όλα στην ώρα τους», σκέφτεται.
Παίρνει τη τσάντα της και μπαίνει στο αυτοκίνητο.
Λειτουργεί μηχανικά, το μυαλό της έχει μουδιάσει. Μάλλον είναι τα χάπια που έχουν αρχίσει να επιδρούν. Αισθάνεται μία ευφορία που αυξάνεται. Στο επόμενο πεντάλεπτο θα έχει φτάσει στο προορισμό της.

Βγαίνει από το αυτοκίνητο και χτυπάει το κουδούνι .
Η πόρτα ανοίγει αμέσως. Μπαίνει μέσα και χωρίς να υψώσει το κεφάλι ή να πει κάτι, γονατίζει στα τέσσερα, αρχίζει και γλείφει τα μαύρα παπούτσια που τόσο λατρεύει.
Ένα χέρι της χαιδεύει το κεφάλι και μία βαθιά ανδρική φωνή λέει μαλακά :
« Φτάνει. Γδύσου κι έλα στα τέσσερα».
Σα να μην είναι αυτή που το ζει κάνει ότι της είπε και τον πλησιάζει μπουσουλώντας.
Τη σηκώνει όρθια και τη δένει σε σχήμα Χ στο τοίχο. Τα άκρα της είναι δεμένα σε χαλκάδες . Της σχίζει τα ρούχα και τη μαστιγώνει για ώρα. Έχει αρχίσει να ματώνει. Δεν έχει βγάλει άχνα αυτή. Τη λύνει και πέφτει εξαντλημένη.
«Έκανες κάτι σοβαρό, σκλάβα. Η εμπιστοσύνη είναι κάτι που κερδίζεται. Πώς μπορώ να πειστώ για την υποταγή σου σε Μένα? »
«Μπορείτε να είστε σίγουρος, Κύριε»
«Δεν μου λέει κάτι, απόδειξέ μου το. Πόσο μεγάλη είναι η υποταγή σου σε Μένα?»
«Μπορώ να σηκωθώ , Σας παρακαλώ?»
«Κάνε το»


Σηκώνεται και πλησιάζει τη τσάντα της. Με αργές και προσεκτικές κινήσεις βγάζει κάτι από μέσα, το κρύβει με το χέρι της. Τον κοιτάζει με ένα χαμόγελο, όλο μυστήριο. Τα μάτια της λάμπουν.
Έρχεται μπροστά Του και γονατίζει για ακόμα μία φορά
«Η ζωή μου είναι απόδειξη??? »
και με μία αστραπιαία κίνηση κόβει το λαιμό της… με μία κοφτερή λεπίδα.
Πέφτει κάτω με τα μάτια της ανοιχτά, και με εκείνο το χαμόγελο ακόμη στα χείλη. Την κάνει όμορφη. Δείχνει σχεδόν ευτυχισμένη……Του το απέδειξε πια, δε Του το απέδειξε?

 

Απάντηση: αυτή

Πολύ καλό, αλλά, όχι, δεν Του το απέδειξε. Δεν κερδίζετε η εμπιστοσύνη Του "αποχωρώντας" από κοντά Του. Εδειξε πόσο "δειλή" είναι και πως δεν Του άξιζε για σκλάβα. Εκανε την πιο λάθος "κίνηση" που μπορούσε να κάνει. Μια κίνηση χωρίς επιστροφή (και για τους δύο)

 

Σαφώς δεν κερδίζεται έτσι η εμπιστοσύνη. τελικά όμως το ζητούμενό της ίσως να ήταν απλά να απαλλαχτεί από τις ενοχές της.

 

Απάντηση: αυτή

Οπότε, με τον πιο "άρρωστο" τρόπο, απαλλάχτηκε εκείνη από τις ενοχές της και φόρτωσε Εκείνον τύψεις.
Αχρηστη σκλάβα. Ας καθόταν στα αυγά της. Κανείς δεν την υποχρέωσε να γίνει αυτό που είχε γίνει

 

δειλή μάλιστα, άχρηστη δε θα έλεγα.

 

..απελπισμενη θα έλεγα..ποτε άχρηστη..δεν της εδωσε τη δυναμη που χρειαζοταν..κινηση απελπισμενου καμικαζι..

 

Απάντηση: αυτή

Κάποιος ο οποίος δίνει ένα "τέλος" (σε οτιδήποτε) χωρίς να αφήνει το περιθώριο στον άλλον να αντιδράσει, είναι από την φύση του άχρηστος. Δεν σέβεται, δεν εκτιμά, δεν υπολογίζει τον άλλον. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση (της κοπελιάς με την αυτοκτονία) η τύπισσα δεν ήταν υπάκουη, ούτε ικανή. Ψυχωτική είναι. Και αν δεν αυτοκτονούσε, θα έπρεπε να πάει στο Δαφνή. Σίγουρα δεν θα ήταν το μοναδικό "ελάττωμα" που θα είχε (πάντα μιλάμε αν ήταν μια πραγματική ιστορία αυτή).

Και αν το πάρουμε ακόμα πιο "χοντρά", Εκείνος της έδωσε την άδεια να σηκωθεί και όχι να αυτοκτονήσει. Ούτε καν σε αυτό (έστω και την τελευταία στιγμή) δεν ήταν ικανή να σταθεί σαν άξια σκλάβα.

Στην "σκλαβιά" δεν δίνεις αξία με τις βουρδουλιές που αντέχεις αλλά με τον χαρακτήρα που έχεις

 

Σε κάτι που διαβάζουμε, η αλήθεια δεν είναι πάντα επιφανειακή αλλά βρίσκεται στο πυρήνα των πραγμάτων. Πρέπει να ψάχνουμε λίγο πιο βαθειά. Η αυτοχειρία δεν είναι αποδεκτή και είναι πράξη εγωισμού , συμφωνα με το κοινωνικό στάτους και συμφωνώ απόλυτα.
Για να το κάνει όμως, κάτι την οδήγησε.
Κάτι ήθελε να δείξει.
Afentis-Epi8ymiwn@ δεν είναι απαραίτητο να είναι κάποιος άχρηστος όταν δεν αφήνει περιθώριο στον άλλον να αντιδράσει. Μπορεί να είναι απλά ανώτερος...

 

Απάντηση: Re: αυτή

Αντιθέτως. "Ανώτερος" είσαι αν δίνεις το περιθώριο στον άλλον να "ελιχθεί" και εσύ μπορείς να το αντιμετωπίσεις αυτό. Εκεί "σε παραδέχεται" και στην πορεία τον κερδίζεις.

Με το να είσαι "απόλυτος", μπορεί (ίσως) να τον υποτάξεις, δεν είναι όμως σίγουρο πως θα τον κερδίσεις. Και σε Σ/Μ σχέσεις, την υποταγή του άλλου την κερδίζεις. Δεν στην δίνει, μόνο και μόνο, επειδή του τσαμπουνάς μια "Ανωτερότητα"

 

θλιβερά πράματα από όποια πλευρά και αν τα δεις
είτε το έκανε, είτε δεν το έκανε τόσο αυτή είναι ζαβή όσο και ο "Αφέντης" της που την παρακολούθησε άπραγος. Όταν μια D/s σχέση έχει φτάσει να έχει τέτοιο... θανατερό... χαρακτήρα είναι άρρωστη και από τις 2 πλευρές και για την μεν αυτόχειρα και για τον δε "Αφέντη" που είναι το ίδιο πειραγμένος για να ανακατέβεται σε μια σχέση με ένα άτομο τέτοιων τάσεων. Απορώ πως καθόμαστε και το κουβεντιάζουμε.
Και οι 2 για το Δαφνή και μετά για ταινιά τρόμου του Κοκκινόπουλου (που ελπίζω να έδινε τουλάχιστον κάποιο σημαντικό κίνητρο στο σενάριο γιατί αυτό που διάβασα είναι για κλάμματα)

 

Εμένα μου άρεσε πολύ η ιστορία σου skia. Απ' την αρχή ως το τέλος.

Η αισθητική του αδιέξοδου μου λέει πολλά.

Πιστεύω πως πρόκειται για happy ending. Μπορώ να σκεφτώ εναλλακτικά σενάρια θλιβερά, απάνθρωπα, καθόλου άρτια αισθητικά, άθλια μπορώ να πω. Στριφογυρνάνε στο μυαλό μου από την στιγμή που διάβασα την ιστορία (ίσως και από πιο πριν).

Το δικό σου τέλος είναι όμορφο. Μία περιττή και ανώφελη απόδειξη. Και το μετά...εξαίσιο. Όχι για λόγους εκδίκησης. Αλλά για να βιώσει και Αυτός τον πόνο που τόσο ήθελε. Δεν ήθελε;


Εναλλακτικά:
Τί θα έλεγες για μια απόδειξη που θα αναιρούσε τον ίδιο τον εαυτό της; Μία απόδειξη που να αποδεικνύει ότι δεν του ανήκει, ενώ ουσιαστικά και οι δύο ξέρουν ότι του ανήκει. Γιατί να το κάνει; Παράλογο; Μμμμ...