..δεν έχει ταυτότητα ο έρωτας

Ο Έρωτας δεν είναι ούτε ωραίος, ούτε καλός, ούτε ευτυχισμένος, ούτε θεός.
Ο έρωτας είναι έρωτας του ωραίου, επιθυμεί δηλαδή το ωραίο. Δεν επιθυμεί όμως κανείς αυτό που έχει, αλλά κάτι που δεν έχει, που το στερείται. Επομένως, ο έρωτας δεν κατέχει την ομορφιά, δεν είναι ωραίος.



[/QUOTE]

 

Καλά τα έλεγε ο Σωκράτης στο Συμπόσιο...

 

Αλλα οταν γινει μεστος..

 

Η (χαμένη) ταυτότητα του έρωτα:

Να προσέχεις τον έρωτα…
Έχει μάνα την ομορφιά, την σαγυνη γι’ αυτό και ανδροφόνος, αγέραστη λαχτάρα πόθου, πάθους και ηδονή εταίρας, την Θεά Αφροδίτη.
Να προσέχεις τον έρωτα…
Έχει πατέρα τον πόλεμο, μπορεί να υποτάξεις… μπορεί να υποταχτείς, έχει βία, ταπείνωση, αγριάδα ο Θεός Άρης.
Να προσέχεις τον έρωτα…
Δεν τριγυρνά μονάχος. Έχει συντροφιά του, τα αδέρφια του, τον Θεό Τρόμο και τον Θεό Φόβο.
Να προσέχεις τον έρωτα…
Θα έρθει... Η Ψυχή σου θα τον μυρίσει. Εκείνος θα την αγγίξει, θα τον γευτεί, θα της ψιθυρίσει στ’ αυτί. Ας μην τον δει! Δεν πρέπει να τον δει. Γιατί τότε θα χάσεις την Ψυχή σου, θα στην κλέψει και θα μείνεις μια ζωντανή νεκρή…

Λεπτομέρειες εδώ: http://archaia-ellada.blogspot.gr/2014/04/blog-post_14.html

Τι; Καλό; Εντάξει… σαδιστής είμαι, έχω το μικρόβιο της αυτοκαταστροφής. Στις επόμενες 2-3 γραμμές θα τα κάνω όλα πουτάνα   Με τέτοια ζόμπι Κύνθια, έχει γεμίσει ο τόπος. Πολλοί εκεί έξω, πολλοί εδώ μέσα. Εδώ διαφημίζονται κιόλας «είμαι άδειο σακί, είμαι ζόμπι, είμαι ένα κομμάτι κρέας» ε, έλα να σε φάω, πριν σε φάνε τα σκουλήκια! Όχι. Ασφάλεια, Συναίνεση, Λογική. Ασφάλεια και Τρόμος γίνεται; Συναίνεση και Φόβος γίνεται; Λογική και Έρωτας γίνεται;

«Εστάθεις μπρος στο μέγαρο με τις δεσιές από το ελεφαντόδοτο κατάματα στις βλεφαρίδες της Ελένης. Τον έρωτα σου χάρισες και συνταράχτηκες από τον έρωτα της. Και των θεών η μάχη έφερε των Ελλήνων την μάχη με δόρατα και πλοία στης Τροίας την ακρόπολη».
Ιφιγένεια εν Αυλίδι - Ευριπίδης

Μη μ’ ακούς. Ξεμοναχιάζω Ευγενίες, Κύνθιες (Άρτεμη ή Αθηνά; ), …, …, … και τις πηγαίνω στο μπουντουάρ μου για πίτσι-πίτσι. Είμαι ο Δρακο υμέλ του στρουμφοχωριού. Κλαψουρίζουνε, αλλά χωρίς εμένα δεν μπορούν   Καλώς σε βρήκαμε (αν καλώς μας βρήκες, δεν ξέρω). Λίγα για εδώ. Εδώ είναι φόρουμ συζήτησης ( ; ) για το bdsm, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ BDSM. Bdsm κάνεις στο κρεβάτι σου, όχι στον υπολογιστή. Βέβαια κάποιοι έχουν μπερδέψει, την βούρτσα με την πούτσα. Μη τους δίνεις σημασία, ας τους να βαράνε, στο γάμο του καραγκιόζη. Καλά να περνάς...

 

ki esy sadisti @patras dragon  

 

Έλεγα να μη "μιλήσω" καθόλου σε αυτό το νήμα γιατί νομίζω λέω τα ίδια και τα ίδια και έχω γίνει πιο γραφική και από το Last Christmas αλλά οκ, μιας και εκλήθην από τον @whisperer , ας πω και το κρίμα στο λαιμό του.  

Καταρχάς φυσικά και ο Έρωτας περνά από το στομάχι, όπως και από κάθε άλλο μας όργανο, γιατί μας διαπερνά ολόκληρους  

Αν έχει ταυτότητα ο Έρωτας...

Δεν ξέρω πώς ακριβώς το εννοεί η νηματοθέτιδα, μάλλον λίγο ποιητικά οπότε ίσως δεν πέσω μέσα στο πνεύμα που θέλει να δώσει στο νήμα...

Ο Έρωτας έχει πάντα ταυτότητα, γιατί πάντα ο Έρωτας είναι μεταξύ δυο προσώπων. Και τα πρόσωπα έχουν ταυτότητα, δηλαδή εγώ, ένα μοναδικό εγώ που όσο και αν προσπαθήσει κανείς δεν μπορεί να μοιάσει το ένα εγώ με το άλλο, πάντα θα είναι διακριτά.

Ακόμη και τα δυο εγώ των προσώπων που ζουν (σ)τον Έρωτα πάντα θα είναι διακριτά. Γιατί ο Έρωτας, εν αντιθέσει με ότι πιστέψαμε όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας, υπάρχει, θρέφεται και ζει από τη διαφορά.

Γι' αυτό για μένα κάθε Έρωτας είναι εξ ορισμού ασύμμετρος.

Γιατί ο Έρωτας δεν είναι, δεν μπορεί να είναι ποτέ συναλλακτικός.

Το Μ-D/s (για να μείνουμε και στα του θέματος μας) μπορεί να γίνει ίσως συναλλακτικό. Αλλά τότε μπορεί να πάει μέχρις ενός σημείου, δεν θα βουτήξει βαθιά, δεν θα γίνει Έρωτας ποτέ. Δίνεις την υποταγή για να τη δώσεις και αυτό είναι το μόνον που παίρνεις, το ότι τη δίνεις. Και ασκείς την Κυριαρχία, όχι για να πάρεις πίσω την υποταγή αλλά για να δώσεις. Και αυτό είναι το μόνον που παίρνεις.

Και τελικά, είτε από την υπό οδό είτε από την από πάνω οδό, αυτά είναι τα μόνα που αξίζει να πάρεις. Και αυτό είναι η κατάσταση του Έρωτα, υπάρχεις σε αυτόν.  

"Από τον κύριο μου παίρνω το α,β,γ... και του δίνω το α,β,γ". Με αυτή τη φράση, μόλις τη σκεφτούμε, βάλαμε την ταφόπλακα του Έρωτα, δεν θα έρθει, δεν θα υπάρξει ποτέ.

Αλλά αν δεν το πεις αυτό, αν υπάρξεις μέσα στον Έρωτα, τότε δεν υπάρχει όριο, δεν υπάρχει τέλος, είναι... ναι νομίζω με αυτή τη λέξη θα κλείσω το γραφικό μου λογύδριο... απλά είναι  

 

ο ερωτας ... με ερωτα περνα 

 

ο ερωτας με χτυπησε με δολο, επηγα και αγαπησα τον στρογγυλο σου κωλο  

 

Μια μέλισσα καθώς μπαινόβγαινε στα άνθη του κάμπου,
είδε έναν άγγελο να κοιμάται στη σκιά ενός πεύκου και σάστισε.
Λευκοντυμένος με μακριά μαύρα μαλλιά,είχε προσκέφαλο μια πέτρα.Τα φτερά του προσεκτικά διπλωμένα…
Όταν ο άγγελος άνοιξε τα μεγάλα, γαλάζια μάτια του, οι ουρανοί της φάνηκαν τρεις.
-Είστε ένας άγγελος του Θεού;
-Ναι, είμαι ένας άγγελος του Θεού.
-Και είστε αγόρι ή κορίτσι;
-Δεν είμαι, είπε και γύρισε αλλού το κεφάλι.
-Ούτε κι εγώ είμαι. Όμως ήθελα να σας ρωτήσω. Εκεί στους ουρανούς που γυρνάτε, τον έρωτα τον έχετε δει; Πώς είναι;
-Ένας κλέφτης… Από σένα πήρε το κεντρί και το μέλι κι από μένα τα φτερά..

Λουδοβίκος των Ανωγείων

 

..ως ένδειξη απελπισμένου πάθους,
γυμνό μένει, μοναχό, αγέρωχο,
χωρίς ντροπή
κι ας φανερώθηκε
σε μια στιγμή αδυναμίας.

..δεν αγκαλιάζει σώμα το σ’ αγαπώ.
Ψυχή αγκαλιάζει

Πέστροβα Μ.

 

 

Ο έρωτας, άκουσέ με, είναι ένα πάθος εγωιστικό, έχουν άδικο να τον καλλωπίζουν.
Θέλεις την ευτυχία του αγαπημένου προσώπου υπό τον όρο πως θα του τη δώσεις εσύ κι’ όχι άλλος.
Αν ένας άλλος μπει στη μέση, που έχει ωστόσο περισσότερες πιθανότητες να το κατορθώσει, εσύ δεν αποσύρεσαι, επιμένεις.
Γιατί;
Γιατί στην ευτυχία του αγαπημένου σου προσώπου δε βλέπεις παρά την πραγμάτωση της δικής σου ευτυχίας, να γιατί. Η φιλοσοφία μου, καθώς βλέπεις, είναι απάνθρωπη, ας με αναθεματίσουν.
Ξέρω, ξέρω, η Τέχνη έχει πλάσει εκείνους που αυτοθυσιάζονται ωραία-ωραία για να ευτυχίσει το αγαπημένο τους πρόσωπο. Φιλολογία αναίσχυντη!
Ο έρωτας είναι πάθος, και το πάθος, σαν κάθε φυσική δύναμη, δεν υποχωρεί.
Όταν υποχωρήσει, είναι κακό σημάδι, σημαίνει πως το συναίσθημα σταμάτησε μεσοδρομίς, στο βαθμό μιας χλιαρής θερμοκρασίας, και ζητάει ν’ αναισθητήσει με το ναρκωτικό της αυταρέσκειας.
Η αυτοθυσία στον έρωτα είναι νοσηρός ναρκισσισμός.

Άγγελος Τερζάκης, «Δίχως Θεό» – απόσπασμα